Martin Havik waardeert in Nederland verzameld textiel in Italië op tot prachtige nieuwe garens en stoffen. Havik (1955) is een vreemde vogel en dat kun je ook gerust tegen hem zeggen. De Hollandse boerenzoon, profwielrenner, Italiaanse modemakelaar is nu producent van een kwaliteitskeurmerk dat precies aantoont hoe groot het percentage gerecyclede stof in een spijkerbroek is. Het hele jaar door reist hij daarvoor op en neer naar Italië, naar de modestad Prato, vlakbij Florence. Italië is zijn tweede thuisland geworden.
Hier hielp hij als profwielrenner en zogenaamde ‘knecht’, de beroemde Italiaanse renner Francesco Moser aan de overwinning in de Ronde van Italië, hij trouwde hij met een Italiaanse en bouwde hij een eigen handelsonderneming op die hij nog niet eens zo lang geleden verkocht aan twee van zijn eigen medewerkers. Inmiddels is hij als een Postillion d’Amour bezig tussen Nederland en Italië, waarbij hij de Nederlandse kennis op het gebied van recycling van stoffen koppelt aan de Italiaanse mode-traditie. “De creatieve Italiaan kan heel goed met de gestructureerde Hollander samen.”
Martin Havik laat van Nederlandse vodden prachtige Italiaanse stoffen ontwerpen: “Heb ik al gedaan met uniformen van de KLM, doe ik straks weer met uniformen van het Nederlandse leger.” Zijn nieuwe bedrijf heet nu Re-Mo, tegelijkertijd de naam van het duurzaamheidslabel dat hij gerecyclede stoffen meegeeft. Hier enkele fragment uit de biografie uit de nieuwe P+
x
* * *
x
Van vodden naar ‘Italiaans design’..
2013 © People, planet, profit = P+
x
“Ik was 29 en getrouwd met een Italiaanse. Mij overkwam een zware valpartij tijdens een wielerwedstrijd en toen had ik het helemaal gehad. Ik hield altijd al van mooie kleding, ik was altijd verzorgd. Ik had een paar vrienden die in spijkerbroeken deden en die zelf inkochten. Zo’n 100.000 stuks per jaar. Ze zeiden: ‘Als jij nu eens voor ons op pad gaat, dan gaan wij die broeken van jou kopen en krijg je een piek per broek. ‘Dat is 100.000 piek’, dacht ik. Zo ben ik in die wereld terecht gekomen, eerst als agent en daarna heb ik een handelsmaatschappij opgericht, met productie in Italië en verkoop daar en ook in Nederland. Uiteindelijk had ik in Prato tien vrouwen op kantoor. G-Star was een grote klant, Steps ook. Het huwelijk heeft acht jaar stand gehouden maar inmiddels was ik een halve Italiaan.”
Prato was toch de stad waar al die prachtige geweven stoffen vandaan kwamen?
“Ja, een textielstad met een historie van 150 jaar in de productie van stoffen en kleding, ook van hergebruikte kleding, met name wol.”
Hoe komt dat zo?
“Wol was altijd al schaars en duur. Dus toen zijn ze op het idee gekomen om wol te gaan hergebruiken. Tot 25 jaar geleden alles veranderde. Toen verhuisde alle textielproductie naar China en India, samen met heel veel Europese know how. En nu zie je weer een ommekeer. Met name het recyclen van gebruikte textiel wordt interessant. Dat zag ik aankomen en daarom ben ik vijf jaar geleden met ReMo begonnen, een label dat laat zien hoeveel gebruikt textiel er in een nieuwe stof is verwerkt. Ik voorspel een olievlek. Kijk naar H&M, kijk naar C&A: daar kun je oude spijkerbroeken inleveren en krijg je korting op je nieuwe aankoop. Ze gaan serieus inzamelen.”
Is er wel voldoende aanvoer?
“De Italianen produceren nu al twintig miljoen meter, met name gerecyclede wol. Maar katoen en polyester zijn ook heel goed te verwerken. Pas maar op: straks word je ermee doodgegooid en gaan heel veel meer bedrijven statiegeld geven voor ingeleverde kleding.”
En de Chinezen?
“Die zijn al eerder naar Prato gekomen om daar te gaan produceren. Ze hebben naaiateliers overgenomen, dag en nacht gewerkt en zo de textielindustrie daar eigenlijk gered. Anders waren er nog veel meer bedrijven verdwenen. Die Chinezen zijn heel strategisch, ze zijn klein begonnen en hebben nu nagenoeg de hele confectie-industrie overgenomen. In de recycling zitten ze nog helemaal niet, maar ze willen wel leren, kijken wel mee.”
Onder de voet gelopen door de Chinezen, daar zullen die Italianen niet blij van zijn geworden…
“Vooral de oudere generatie had het daar moeilijk mee. Hen proberen we te laten zien hoe belangrijk zo’n kwaliteitskeurmerk als ReMo is. En dat kan alleen door te laten zien dat grote partijen meedoen: G-Star, Armani, ze willen meedoen. En grote spelers zien terug te krijgen, zoals Benetton. Dat bedrijf had vroeger fabrieken in Prato en is daar weggegaan omdat de kwaliteit niet meer kon worden gegarandeerd… En daar komen wij om de hoek kijken met het ReMo-label. Dat staat voor een garantiesysteem voor kwaliteit. Met gevolg dat Benetton nu weer wel om de tafel wil gaan zitten met de industrie. Zo vervullen wij als Hollanders wel een voortrekkersrol.”
Je zou denken: ‘Hoe kun je van vodden zulke prachtige Italiaanse stoffen maken?’
“Ik kan je de prachtigste stoffen laten zien, denim waar topmerken versteld van staan”
Werkt dat sámen: Italianen en Nederlanders?
“Ja dat werkt. Er is een klik. Duitsers en Italianen, dat werkt niet. Wij hebben de VOCmentaliteit, je vindt ons overal op de wereld. Wij delen iets met de Italianen. Amsterdam-Venetië-water. De creatieve Italiaan kan heel goed met de gestructureerde Hollander samen. We houden allebei van lekker eten. En van fietsen! De fiets is de grote verbinder want van de wielersport houden we ook evenveel. Mijn label ‘ReMo’ staat voor ‘Recycling Movement’.
Daar zit het woord cycling in. En dat is natuurlijk ook ‘fietsen’..! Voel je wel? We hebben trouwens ook een contract getekend met de internationale wielrenunie UCI, de Union Cyliste Internationale, om gerecyclede kleding voor de officials te gaan maken. We maken vesten voor We, die dit najaar in de winkel hangen. Ik heb van oude KLM-uniformen in Italië shawls laten maken. We zijn bezig om de uniformen van het Nederlandse leger in te zamelen, in samenwerking met het Leger des Heils. Ook weer met het oog op hoogwaardige recycling in Italië. ”
Is dat eigenlijk ingewikkeld, textiel recyclen?
“In Nederland kunnen we nu al uit een totaalaanbod van tweedehands textiel alle spijkerstof halen en dat vervezelen en voor transport gereed maken. Dan heb je een baal van tienduizend kilo katoenvezel en die komt vervolgens in Italië terecht bij een ‘spinner’. Deze kan daar nieuwe componenten bijmengen, waaronder een deel nieuwe katoen. Korte vezels worden op deze manier met lange vezels gemixt. Vervolgens gaat deze draad op klossen naar de stoffenverwerker die een stof gaat weven, vaak weer met meerdere soorten garens. En zo mengt alles met alles.
En dan heb je uiteindelijk het doek: een stof van bijvoorbeeld 70% gerecyclede vezels en 30% nieuwe grondstof, of welke andere combinatie je dan ook wil. In de database wordt de samenstelling exact vastgelegd. En op het label kun je dat natuurlijk allemaal teruglezen; plus de winst voor de duurzaamheid. Hoeveel CO2 er is bespaard, hoeveel water..”
x
* * *
Martin Havik is een van de hoofdgasten op de ‘Textieldag’ van Closing the Loop 2013, op vrijdag 4 oktober in The Awarehouse van Interface in Scherpenzeel.
Mijn vraag voor Martino Havik 🙂
Waarom werkt dat niet Duitsers en Italianen?
En wat is met mensen die half duits en half italiaans zijn, gedoemd om te mislukken?? lol
Werkt dat sámen: Italianen en Nederlanders?
“Ja dat werkt. Er is een klik. Duitsers en Italianen, dat werkt niet. Wij hebben de VOCmentaliteit, je vindt ons overal op de wereld. Wij delen iets met de Italianen. Amsterdam-Venetië-water. De creatieve Italiaan kan heel goed met de gestructureerde Hollander samen. We houden allebei van lekker eten. En van fietsen! De fiets is de grote verbinder want van de wielersport houden we ook evenveel. Mijn label ‘ReMo’ staat voor ‘Recycling Movement’.
Monika je zult wellicht verbaasd zijn om hetgeen ik nu zeg:
Als baby boomer van net na de tweede wereld oorlog waren er ook in nederland een hele berg kinderen van gemixte culturen!
Bij de meeste ging de verschillend bloedsoort(bedoel bijv: Engels, schots,Canadees enz,)goed.
Maar bij de combinatie van Slavisch bloed (dus Oostblok) met het Romaans blijkt toch bij een meerderheid ’n beduidend korter lontje ingebouwd te zijn!
Zo waren er onderwijzers die zelfs op zicht konden zeggen of dat Pa een Pool was!(klopte altijd!)
En het is goed mogelijk dat het Italiaans zich ook niet zo gladjes laat mengen het Duitse.
Gr Ad
Ad, volgens mij moet ik even met mijn ouders gaan praten 😀
Ik ben zo een ‘rare’ mix. Heb duitse vader en italiaanse moeder…daarom ook mijn vraag…
Hallo MONIKA,
De ééne Duitser is de andere niet, ik heb vele verschillende gekend, uit Noord, Oost, Zuid, West, Berlin, Munchen, ja andere type’s, met andere mentaliteiten, net als in andere grote landen.
Een goed voorbeeld van op militairistische leest geschoeide landen, de Hauptman van Koppenich, gespeeld door Heinz Ruman, fantastisch,
dit zou ook in Engeland of Frankrijk kunnen spelen, misschien met een iets ander uitkomst.
Wat textiel, stoffen, kleding betreft kan ik het één en ander vertellen, gedragen tweede hands kleding, blijft tweede klas, de vezels zijn uitgerekt dun en versleten, dit mengen met 30% nieuwe vezels, wol, katoen, maakt de oude vezels niet nieuw, sterk en elastisch.
De in de 70 tiger jaren in Prato gebreide truien bijvoorbeeld, van gedragen en gerécupereerde wol, waren goedkoop, maar slecht van kwaliteit, en na korte tijd om weg tegooien, maar het was wel handel, er werd veel aan verdiend.
De mooiste en sterkste stoffen wqaren voor de klederdracht costuums,
veel kwam uit zuid Duitsland, Tirol, ook in Staphorst zaten wevers prachtige zware onverslijtbare stoffen, in het voorjaar hingen ze op de hagen voor het huis de overtollige kleding, prachtig hand gemaakte spulletjes.
Mijn moeder kocht veel Laken en loden uit Duitsland, ook veel hele mooie stoffen uit Spanje, Sabadelle bij Barcelona, één en al spinerijen, en weverijen, ook uit Tilburg kwamen mooie stoffen, wat de meesten niet weten dat ribfluweel/ribcord in twee kwaliteien bestaat de één in V geweven en de andere in W, het verschil is in W gaat de stof 10X zo lang mee en nooit kale plekken, was voor de werkkleding, timmerlieden enz., dan had je kort geschoren fluweel ook voor de werkkleding vissers, trein werkers, verslijt niet maar krijgt- vette randjes, nou zo maar een kleine textiel opening.
Er wordt nog steeds hele mooie en sterke stoffen geweven, maar het is iets duurder, ik heb overhemden uit India die heb ik al 25 jaar,
prima in orde, een oude relatie van onze familie die shirt maker is in India maakt en verkoopt de mooiste shirts voor 6 a 8 Euro, kosten in de upper ten shops, van af 30 tot 90 Euro of £, maar het meeste is kaasdoek zou mijn moeder zeggen, om kaas in te zeven, losse vlodder stof, de éérste 12 ounze Levis’s verkocht mijn familie voor 12,90 gulden, de zwaarste mooiste denim.
Wat betreft Italianen, beter om mee te eten of om zaken mee te doen, hoogst onbetrouwbaar, mijn moeder kocht, wachte tot de vrachtwagen er was en alles ingeladen betalen, en klaar was de zaak, dat I.O.C.
idee ach ja we zijn niet bang; en flamboyant en dat schenk vertrouwen
in de handel, boter bij de vis, werkt nog steeds.
Handel is een questie van relaties opbouwen, vertrouwen, maar de jonge generaties gaan het niet redden met hun snelle winst en weg wezen denken, er moet een onder liggende vertrouwens band zijn, en ook duidelijk wat je zoekt, en niet bang zijn een ander ook te laten verdienen, en dat kennen veel landen niet, dat past niet in en bij hun mentaliteit, en sur tout spreek je talen.
Hallo JENNE, je bent er wel ingedoken zo te lezen 🙂
Ik weet niet zo veel over stoffen in die zin, maar weet wel dat je met tweede hands kleren, je eigen stijl kunt creëren…
Ik heb veel oude meubels en dat komt omdat ik die mooier vind en meer kwaliteit vind hebben dan nieuwe spullen. Ik heb trouwens ook nog nooit mobiele weg gegooid. Had er maar 3. De eerste een koelkast, de tweede ging precies na de 2 jaar kapot…en toen kocht ik dezelfde nog een keer (dus mijn eigen telefoontje). Ik heb ook geen smartphone of zo. Ben tamelijk digibeet.
Maar nog even over kleding…
Ik kwam als kind en puber ieder jaar naar Italië (bij Triëst, regio Friuli-Venetia-Guiglia). En ik kreeg van familie vaak kleding of kocht zelf iets. In het dorp in Zuid-Duitsland viel ik dan altijd een beetje op, omdat ik b.v. toen er nog de mode met slag in de broeken was 1977/78, had ik opeens en broek aan met rechte pijpen.
Ik vind Italië wel een fantastisch land wat kleding aangaat. Vooral omdat ze sterk zijn in klassieke, vrouwelijke mode, dat vind ik wel mooi. Maar ook daar zitten ondertussen mensen uit andere landen de de kleding te naaien. In het algemeen is de kwaliteit van alles achteruit gegaan. Als je iets wilt waar veel werktijd in zit, kan je dat in NL of D niet meer betalen, waarschijnlijk in het hele West-Europa.
Je schrijft over Tilburg. Ik weet toevallig dat blijkbaar veel mensen in Afrika vaak stoffen uit Nederland dragen. Met hun traditionele kleding. Ze worden hier bedrukt of zo.
Heel bijzonder (nu even een ommezwaai) dat je Heinz Rühmann kent. Wat een fantastische acteur. En of je het geloofd of niet, maar ik heb eergisteren met mijn zoon een van zijn vele films bekeken. Max, der Taschendieb uit 1962. Dus 51 jaar geleden. Zo een acteerkunst en zo beleefd, zo amusant, het is even een hele andere wereld…
Hoe gaat het met het weer in Frankrijk, iets afgekoeld?
Groetjes uit het regenachtige Nederland 🙂
Nog even dit.
Ik was 1988 in Hongkong op terugweg van de Filipijnen en liet me daar een paar kostuums naaien. Ze meten je ter plekke af en dan haal je het een dag of twee weer af. Helaas paste ik, terug in D, naar een korte tijd niet meer erin…lol
En toen ik met een vriendin in India was, liet zij na een model van haar broek…heel veel broeken voor de verkoop in D naaien. India is echt super, in kwaliteit en snelheid. ook sieraden trouwens…heel knappe fijne motoriek, waar wij hier in Europa steeds minder van kunnen…knopjescultuur wellicht?
Een prachtig Italiaans weefhuis is Loro Piano ze hebben hun eigen wol van schapen uit Nieuw Zeeland. Ook het wol van merk Icebreaker is top
Ik heb in Italië altijd bijzonder goede contacten gehad, we waren op vacantie met onze twee kinderen, op een cultuur reis, in Florance/Firence prima hoteletje, mooi aan de rivier centrum Firence, na één week sprak ik met de eigenaar en vroeg hem of ik nog een week kon boeken, nee dat ging niet het was November en hij ging naar zijn zoon in New York, ik stelde hem voor vooruit te betalen en mij de sleutel te geven, en hij ging accoord, nog een practige week gehad, alles netjes opgeruimd, deur op slot sleutel in de brieven bus, later een kaart gestuurd, en een terug gekregen, ja wel 32 jaar geleden.
Ja een bijzonder land, zoveel cultuur, en zoveel verschillende culturen, ook het Byzantynse, Ravena, op Sicilië de noormannen,
to much, een begravenis in Napels, je koets getrokken door 4, 6, of 8 zwarte Friese paarden, je kunt ook Treurders bestellen die lopen dan achter je kist te huilen, alles nagelang je rijkdom.
De mooiste en grootste Pharmacie bezocht in Milaan, enorm groot alles uitgevoerd in het mooiste hout, afdeling na afdeling, en het meeste huis producten, prachtig labaratorium, al die kruiden, en producten van over de hele wereld, ja een verwonderlijk land.
Maar MONIKA, ik heb Duitsers gekend die Italiaan zouden kunnen zijn, en Italianen die Duitser zouden kunnen zijn.
Mijn Italiaanse Acteur Gazman, Tognase, ach het zijn er eigenlijk teveel, Mastroani, de Sica, maar Ruman was ook een hele grote, de kracht van de Italianen, is hun melangolica, een treurige lach, zij kennen het leven als geen ander, het vlees is zwak, en het leven kort, de Decamaronne van Boccacio beschrijft dat zo goed, en dan hun filisofen, Machiavelli, eigenlijk onbegrijpelijk, net als Paganini op zijn viool, ja ik stop maar want het wordt anders een boek.
Toch vermoed ik, Jenne, dat ze in Italie om de oppositieleider met een omhooggestoken middenvinger hartelijk kunnen lachen. Daar zijn ze met onze vriend Berlusconi al lang gewend aan de bunga bunga feestjes 😉 Maar ik denk dat Peer Steinbruck vandaag met zijn Stinkefinger in de Suddeutsche Zeitung er niet mee wegkomt….. of de humor van de Duitsers moet de laatste decennia wel erg zijn veranderd.
http://www.sueddeutsche.de/politik/spd-kanzlerkandidat-im-sz-magazin-steinbrueck-zeigt-den-stinkefinger-1.1769507
Jenne, ik ben dus een halve duitse en een halve italiaan en leef in Nederland en droom van Spanje 😀
De familie van mijn moeder is groot (10 kinderen) dus ik heb wel veel neven en nichtjes en die hebben ook weer kinderen. Vroeger schreef ik brieven met mijn nichtjes, is al lang niet meer. Mijn ouders hebben er wel nog contact, en ik hoor af en toe iets wat er gebeurd. Mijn zoon was al vaker met mijn ouders in Italië. Ik was er de laatste keer 12 jaar geleden, ook al weer, time keeps flying when you’re having fun…
Mijn vader en ik maakten er altijd grapjes en zeiden ‘die spinnen, die Römer’ van Asterix en Obelix, als het weer echt italiaans aan toe ging. Ik ben wel een mengelmoes van beide ‘culturen’ en natuurlijk van mezelf 🙂
Een Fiat met een Volkswagenmotor en Nederlandse kentekenplaten die graag een Seat wil worden
Cozzy, you know lots of me 😀
😉 en nog effe een nummer die pasgeleden weer in mijn fav lijst kwam http://www.youtube.com/watch?v=kK5O1rL0NwE
Nou DICK, Italianen kunnen ook heel hypokriet zijn, met hun Eigen dochters geen flauwe kul, maar goed je hebt Italië en Italië, in de grote steden gaat het anders toe als op het platte land in bijvoorbeeld Calabrië is het nog 1800, ja Berlosconi honds brutaal, zelf made man, maar tikkie crimineel, maar hij laat zijn geld rollen, en verslijt hem niet met alleen maar piesen.
Wat hij toen zij over mevrouw Merkel, haar achterwerk was onmogelijk te neu…, ja beetje fulgair dat wel!
MONIKA, waarom droom je van Spanje, wel mooi zo hier en daar, maar moeilijk om van te houden, de taal alleen al lijkt op hoestende koeien.
Veel rond gereist, ja ik weet niet hoe ik mijn gevoelens uit moet drukken, beetje over denken.
De enigste vrouwen die aardig waren bleken altijd weer prostitués te zijn, de vrouwen met de bontjas losjes over hun schouders duwden je altijd van de stoep af, mannen kijken je nooit recht in de ogen.
Paar herrineringen!
Hallo COSMIC, leuk Fiat Etc, mijn eerste nieuwe auto was jawel een Alfa Romeo Gulia Super, net één kilometer sneller als een Porche, moest wel de venturi inlaat spruitstuk worden gepolijst en verchroomd, fijne auto, ik verdiende veel dus, na één jaar nieuwe BMW, maar miste toch dat stukje Italiaanse charme, dus terug naar Alfa Romeo, koste 800 gulden bijbetalen, geen nieuwe banden, gewoon heel goedkoop.
lol , Henk Westbroek over franse auto http://www.youtube.com/watch?v=XWYqVRpanD0
Ja ik dacht het al, het is altijd te mooi om waar te zijn, ieder één stort zich er op, het is geworden tot een liefdadigheid van de regenten dochters, the happy vew, die er dus zeker beter van zullen worden.
Net als de andere liefdadigheids instellingen, de mensen geven alles weg aan ze, en denken dat dit voor de armen is, o nee eerst even uit zeeven, relaties, brocanteurs, en natuurlijk het bestuur.
En in zo’n situatie word ik een vuile donder, er waren twee olifants tanden gedoneerd, en raken prompt zoek, een dame die mij kent, de vrouw van een arts, belde mij op en vroeg mij iets over de waarde van ivoor, nou 2 van die grote oude slagtanden, zeker 20 a 30 duizend Euro, ik rade haar aan om ze terug te vinden, en dat gebeurde dan ook.