De Belangrijkste Overgang – deel 8

Beschreef Susan Joy Rennison in deel 7 de enorme kracht van magnetars, dit nieuwe deel neemt je mee op een helicoptervlucht boven de gevolgen van de kosmische krachten die onze Aarde in hun greep hebben. Krachten die volledig parallel lopen met de grote, voorspelde frequentie-verhoging op Aarde. De ‘ascentie’ blijkt een prachtige tegenhanger te hebben in materie, maar vooral ook in ‘onzichtbare gebieden’, zoals kosmische straling.

Magnetars verspreiden zulke grote hoeveelheden energie die wij op basis van frequentieverdeling, de wijze waarop ze worden waargenomen en het type informatie dat ze leveren, interpreteren als radiogolven, röntgenstraling en gammastralen, maar wanneer ze de Aarde treffen is het gevolg een toegenomen ionisatie, meer subatomaire deeltjes of plasma.

De ‘Dynamics Explorer’ ruimtesonde van NASA neemt voortdurend waar dat plasma via de planeetpolen in en uit de aardkern stroomt. Sinds we er ook weet van hebben dat hooggeladen dicht plasma reeds ons Zonnestelsel binnenkomt en dit naar verwachting dramatisch zal toenemen tegen het jaar 2012, is het onontkoombaar dat iets van deze energie terecht zal komen in de kern van de Aarde.

 

Tegelijkertijd moeten we erkennen niet zo goed te weten hoe deze intelligente energie zich gedraagt en de evolutie van het magnetisch veld van de Aarde beïnvloedt.

We dienen ook de impact op de Aardse magnetosfeer op te merken en het optreden van scheuren en gaten daarin; de mogelijkheid is zelfs aanwezig dat Magnetars weleens het mechanisme zouden blijken te zijn dat ervoor zorgt dat de magnetische polen van de Aarde omkeren, maar op dit moment schijnt er nog niet zoveel academisch onderzoek gedaan te worden naar deze mogelijkheid.

De Inuit in het hoge noorden van het Amerikaans continent denken dat de aardas is verschoven. In de grond is de waarheid dat de hellingshoek van de Aarde uitsluitend kan worden gewijzigd door krachten van buiten af. Zelfs uitbarstingen op de Zon kunnen de rotatie van de Aarde vertragen als gevolg van druk en de reusachtige galactische explosies die we nu meemaken kunnen een zelfde soort invloed hebben

Omdat de veranderingen reeds plaatsvinden, kunnen we misschien maar beter hopen dat er een Universeel Plan voor de planeet Aarde is waarin zo weinig mogelijk onheil zal voorkomen. Dit, en nog veel meer komt ruimschoots aan bod in:

* * *

– DEEL 8 –

De Belangrijkste Overgang in de Geschiedenis van De Mensheid

– Wederkomst van het Paradijs –

Onthulling van het Grote Geheel

©Susan Joy Rennison B.Sc. Hons.

x

vertaling voor Wanttoknow.nl/be © Jan Smith

x

Planeet Aarde wordt gebombardeerd door röntgenstralen, gammastralen en kosmische stralen op een manier die volgens de wetenschap extreem te noemen is. We moeten ons dus eens afvragen wat nu precies een röntgenstraal, een gammastraal en een kosmische straal is. In conventionele termen bevat het onderstaande een beetje basiskennis: röntgenstralen worden gevormd wanneer atomen worden geraakt door elektronenstromen.

Gammastralen worden afgegeven door in verval rakende radioactieve elementen als gevolg van subatomaire interacties. Ze worden op dezelfde wijze beschouwd als röntgenstralen, hoewel traditioneel werd aangenomen dat ze een kortere golflengte hadden (een hogere frequentie). Tegenwoordig is komen vast te staan dat het verschil tussen röntgenstralen en gammastralen niet zo duidelijk is als gevolg van de overlapping in golflengte die nu gemeten kan worden.

Om die reden luidt de nieuwe definitie nu dat röntgenstralen worden uitgezonden door elektronen die zich buiten de kern bevinden, terwijl gammastralen door de nucleus zelf worden uitgezonden, maar ze gedragen zich beide meer als een deeltje dan een golf en worden gemeten door detectoren die de kwaliteit van de ‘lichtfotonen’ kunnen bepalen, maar niet die van het gewone licht.

Jawel, ook fotonen zijn onderwerp van discussie en de laatste opinie van natuurkundigen is dat een foton een elementaire di-poolmagneet is of een eindige structuur van een statisch magnetisch veld. Tenslotte wordt van kosmische stralen gedacht dat ze bestaan uit hoog penetrerende energetische protonen (hoewel er inmiddels ook wordt gesproken over ijzerkernen) die afkomstig zijn uit de diepe ruimte en onze Zon.
Kosmische stralen met middelhoge of hoge snelheden worden niet weerkaatst door het magnetisch veld of de atmosfeer van de Aarde en genereren aan de grond uitgestrekte luchtwervelingen van secondaire deeltjes die mutaties van het DNA teweeg kunnen brengen en om die reden optreden als evolutionaire drijvende krachten.

Allereerst kunnen we de zaken iets eenvoudiger voorstellen en verklaren dat alles is opgebouwd uit deeltjes die we atomen noemen die in deze dimensie bestaan. Een atoom bestaat uit een dichte kern van positief geladen proto-nen en elektrisch neu-trale neutronen, omgeven door een wolk van negatief geladen elektronen die rond de kern draaien.

Experimenten hebben aangetoond dat 99,98% van de massa van een atoom geconcentreerd is in de kern die slechts een diameter heeft van ongeveer 1/10.000 van de doorsnede van een atoom. Van de enorme leegte binnenin het atoom wordt algemeen aangenomen dat die wordt veroorzaakt door een serie staande golven die door de omliggende elektronen wordt opgewekt, en die het atoom volume en stevigheid geven. (Deze staande golven kunnen worden vergeleken met de ionosferische lagen rondom de Aarde).

Het elektron baart echter meer zorgen, omdat de vreemde eigenschappen ervan erop wijzen dat het niet echt in onze dimensie verkeert. Een elektron is een ‘puntdeeltje’, hetgeen betekent dat het geen afmeting noch een extensie in de ruimte inneemt, maar een lading heeft en daarom elektrisch vermogen bezit. Theoretisch heeft een elektron een massa die ongeveer 1/1836 deel is van het proton, maar dat is slechts een rekenkundige verhouding en geen meetbare hoeveelheid. Elektronen bevinden zich in het kwantumgebied en bestaan alleen als een waarschijnlijkheid op een bepaalde locatie in de ruimte; dit betekent zoveel als dat ze niet echt ‘bestaan’ in onze dimensie!

Gek genoeg lijkt het erop dat sommige ingenieurs in het geheel niet onder de indruk zij van de conventionele theorieën met betrekking tot elektronen die ze als een metafysisch verschijnsel beschouwen. Hier is een interessante anekdote van top-wetenschapper N. David Mermin, emeritus-professor in de natuurkunde aan de ‘Cornell University’ in Ithaca, New York. Het is bedoeld als terloopse opmerking om aan te geven dat niet iedereen zomaar bereid is de “onbewezen” wetenschappelijke theorieën voor zoete koek aan te nemen.

“Meer dan 25 jaar geleden raakte ik geïnteresseerd in de natuurkunde van de pas ontdekte supervloeibare fasen van helium-3. […] Dus toen ik op een dag ontdekte dat er aan het Cornell een seminar werd georganiseerd over “Cosserat continua”, stapte ik er binnen.

Ik stak van de ingenieurs niets bruikbaars op over helium-3, maar in de discussieronde na de lezingen, ontstond er tot mijn grote verrassing een heftig debat over de vraag of een deeltje een hoekmomentum kon hebben — de argumenten gingen erover of een deeltje zonder interne structuur desalniettemin als een gek kon rondtollen. Ik vond de woordenwisseling opmerkelijk om twee redenen.

Ten eerste omdat ik niet had gedacht dat koppige ingenieurs zo gepassioneerd konden worden over zo’n fundamenteel metafysisch onderwerp.

En ten tweede omdat op die vraag, voor zover die een empirische lading had, een dermate elegant antwoord werd gegeven, dat het de deelnemers volledig ontging dat er een duidelijke verband was met hun argumentatie.

Dus stond ik op en plaatste in bevallige bewoordingen een opmerking, waarvan ik zeker wist dat het de discussie zou rechttrekken. Ik vroeg: “Wat nu met het elektron?”
Er volgde een misselijk makende stilte. Het leek wel alsof iemand in het publiek een obscene opmerking had geroepen. Deze scène speelde zich af in de jaren zeventig, waar je kon verwachten dat er plotseling iemand in de groep een of andere obsceniteit kon roepen. Een professor in de theoretische en toegepaste mechanica kwam langzaam uit zijn zetel omhoog, richtte zijn onheilspellende blik op mij en diende me van verpletterende repliek: “Heeft U ooit een elektron gezien?” Zijn vinnige antwoord ontlokte instemmend geknik en gemurmel aan het gehoor. Toen gingen de aanwezigen met onverminderde ijver gewoon verder met hun gedelibereer. [vetgedrukt toegevoegd ter onderstreping]

Mijn welgekozen aanroeping van enige fysieke werkelijkheid om zodoende een metafysische argumentatie te doorbreken werd beschouwd als een onhandige introductie van speculatieve metafysica in een zeer pragmatisch debat – over wat eigenlijk? Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarover de discussie eigenlijk ging. Ik sloop heimelijk terug naar mijn natuurkundehoek op de campus, waar de elegantie en relevantie van rondspinnende elektronen onbetwist bleef.”

Volgens de theorie van de Multidimensionale Werkelijkheid is het elektron het kleine domein van vermogen zonder massa. Een deel van dit argument is niet nieuw en er bestaan zelfs verslagen over een jong en vooruitstrevend natuurkundige die het onderwerp over de ware aard van het elektron te berde bracht bij Albert Einstein.

De volgende conversatie tussen Ernest J. Sternglass tijdens een ontmoeting met Einstein in 1947, is een andere klassieke anekdote.

“Laten we eens praten over interessante zaken,” zei Einstein, “echt belangrijke zaken, dan. Vertel me eens over je ideeën omtrent deeltjesfysica.”

En ik zei: “Mensen hebben al jaren geprobeerd iets te weten te komen over het concept van deeltjes….”

En hij zei: “Ja, ja, ik weet het, ik weet het . . .”

Ik vertelde hem dat ik het gevoel had dat van alle deeltjes die ooit ontdekt waren, er slechts eentje was dat niet desintegreerde en nooit kon worden gedeeld, wat erop wees dat het dus de kleinste lading moest zijn. En dat was het elektron.

Hij zei: “Ja. . . .”

En ik zei weer: “Niemand heeft ooit gezien dat een elektron en een positron vernietigd werden zonder ook maar een beetje as achter te laten. Ze worden pure energie. Ze vormen twee gammastralen, twee lichtgolven.” [Vert. ‘Vetgedrukt toegevoegd ter onderstreping’]

En hij zei: “Dat is helemaal waar.”

En ik zei: “Het schijnt mij toe dat we naar het elektron moeten kijken als bron van een elektrisch veld en elk idee moeten vergeten dat er een kleine harde kern van materie in het binnenste van het elektron aanwezig is.”

En hij zei: “Mmmm . . . Daar heb ik zelf ook al eens over zitten denken.”

Toen zei ik: “Nou, ik geloof dat het de enige manier is waarop we vooruitgang kunnen boeken, omdat we ons geen zorgen hoeven te maken over wat het elektron op dit moment bij elkaar houdt, als we op geen enkele manier absoluut kunnen weten of het elektron ooit zal desintegreren. Waarom dus niet aangenomen dat de totale masse van het elektron gewoonweg het gevolg is van de pure energie in zijn veld?”

En hij zei: “Nou, dat is natuurlijk mogelijk, maar we bezitten hierover geen enkele gedegen kennis. . . . Ik heb hier ook over nagedacht.”

Ik herinnerde hem aan bepaalde dingen die hij op diverse momenten in zijn leven over het elektron had gezegd. Soms had hij het erover gehad als iets dat op een harde bal van materie leek met iets van een lading eromheen, en bij andere gelegenheden had hij erover gesproken als een pure veld-entiteit.

Hij zei: “nou ja, weet je, ik maak in mijn leven ook weleens vergissingen, en je hebt gelijk, een mens moet blijven proberen.”

Het ondoorgrondelijke Electron
Begint het u al een beetje te dagen dat de wetenschap de ware aard en functie van het elektron misschien niet helemaal kan doorgronden? Magnetars verspreiden zulke grote hoeveelheden energie die wij op basis van frequentieverdeling, de wijze waarop ze worden waargenomen en het type informatie dat ze leveren, interpreteren als radiogolven, röntgenstraling en gammastralen, maar wanneer ze de Aarde treffen is het gevolg een toegenomen ionisatie, meer subatomaire deeltjes of plasma.

Natuurlijk kunnen we heel nauwkeurig kijken naar subatomaire deeltjes en onszelf afvragen: zijn we er zeker van dat deze subatomaire deeltjes eigenlijk wel in onze dimensie bestaan? Het is zeer aannemelijk dat we, net als bij het elektron, in werkelijkheid alleen maar de energetische handtekening detecteren gebaseerd op informatie die onze dimensie in- en uitgaat.

Samengevat komt het erop neer dat de intense ‘ionisatie’ die optreedt in de bovenste regionen van de aardatmosfeer die we de ionosfeer noemen – maar in werkelijkheid een plasma is -, absorberende energie is die het een hoger vermogen geeft. We dienen ook de impact op de Aardse magnetosfeer op te merken en het optreden van scheuren en gaten daarin; de mogelijkheid is zelfs aanwezig dat Magnetars weleens het mechanisme zouden blijken te zijn dat ervoor zorgt dat de magnetische polen van de Aarde omkeren, maar op dit moment schijnt er nog niet zoveel academisch onderzoek gedaan te worden naar deze mogelijkheid.

Voordat we het gaan hebben over overgeleverde oude kennis die erop duidt dat de omgeving van de Aarde ooit werd gedomineerd door hoog energetisch plasma, moeten we opmerken dat onze wetenschappers ons erop wijzen dat er reeds grote veranderingen plaatsvinden. In maart 2010 beweerde NASA dat de Chileense aardbeving met een kracht van 8,8 op de schaal van Richter de Aardas had verplaatst en de lengte van een dag had bekort.

In antwoord daarop vochten Duitse astronomen deze bewering heftig aan met de opmerking dat NASA het volledig bij het verkeerde eind had gehad – ze gebruikten zelfs de term ”volslagen idioot.’ In een artikel getiteld ‘Duitse wetenschappers zetten de Aarde weer op het juiste spoor!, kunnen we lezen:

“Dr. Mojib Latif van het “Leibniz Institute of Marine Sciences” in Kiel zei:

In de grond is de waarheid dat de hellingshoek van de Aarde uitsluitend kan worden gewijzigd door krachten van buiten af. Zelfs uitbarstingen op de Zon kunnen de rotatie van de Aarde vertragen als gevolg van druk en de reusachtige galactische explosies die we nu meemaken kunnen een zelfde soort invloed hebben.

Een paar onafhankelijke bronnen beweren al een paar jaar dat de hoek van de Aardas is veranderd, inclusief de Inuit Indianen in Alaska, die geloven dat er een belangrijke verschuiving is geweest. Wetenschappers die met de Inuit samenwerken hebben dit gerucht opgepikt van Oudsten en jagers uit de gemeenschappen van Pangnirtung, Iqaluit, Resolute Bay en Igloolik die allemaal geloven dat dit verschijnsel waar is. Er werd gewag van gemaakt op de website van Isuma.tv:

“De Oudsten in heel Nunavut hebben gemerkt dat de zon en sterren van positie zijn veranderd. De Zon komt nu hoger aan de hemel en blijft langer aan het firmament staan dan voorheen. Het is van belang dat men zich realiseert dat de Zon in het hoge noorden voor een groot deel van het jaar achter de horizon verdwijnt en om die reden zijn de Inuit vertrouwd met het dagelijks patroon.

Inderdaad vertellen de Inuit die wij hebben gesproken, verhalen over hoe ze vroeger gedurende de donkere maanden met hondensleden over het land reisden door zich te oriënteren op de sterren. Dus als de Inuit het hebben over de Zon en de sterren, doen ze dat vanuit hun zeer grondige kennis van deze systemen.”

“We hebben gehoord dat de Aardas is verschoven in de richting van de Zon. Oudsten hebben verklaard dat dit de reden is dat de Zon hoger aan de hemel staat en dat er sprake is van het direct binnenstromen van grotere warmte in het Arctische ecosysteem. Zoals Japiti het uitlegt, heeft dit uiteindelijk de trekroutes van de dieren veranderd, het water van de oceaan opgewarmd en de ijslaag dunner gemaakt. [Vert.: Vetgedrukt ter verduidelijking]

Natuurlijk wordt dit idee aangevochten en de waarnemingen van de Inuit worden afgedaan als opwarming van de atmosfeer die het zichtbare landschap van het Arctisch gebied heeft ‘veranderd’, hetgeen het doet voorkomen alsof de Zon, de Maan en de sterren een andere positie aan de hemel hebben ingenomen. Een optische verandering van de hoek van de Aardas die veroorzaakt wordt door refractie, in plaats van een fysieke!”

NASA bevestigde waarnemingen..
Het toeval wil echter dat deze uitleg niet overeenkomt met satellietgegevens over de temperatuur op Aarde, omdat er in geen 30 jaar sprake is geweest van enige opzienbarende opwarming en dat in een periode waarin de menselijke emissies van kooldioxide snel zijn toegenomen. Samengevat kunnen we vaststellen dat de Aarde om haar as aan het verdraaien is zoals inheemse bronnen beweren en zoals zelfs NASA-wetenschappers inmiddels hebben bevestigd. Maar tot nu toe is er geen sprake van een wereldwijde catastrofe.

Bovendien stelt de standaardtheorie over de precessie dat de aantrekkingskracht van de Maan en de Zon op de equatoriale uitstulping van de Aarde precies het duwtje is dat de precessie, d.w.z. de ‘wobble’ van de Aarde om haar rotatieas, veroorzaakt.

Oude bronnen zeggen echter dat de werkelijke oorzaak van de precessie eenvoudig komt door de beweging van het Zonnestelsel door de ruimte, die de schijnbare verandering van de oriëntatie van de Aarde teweegbrengt, waardoor de suggestie ontstaat dat de Aarde mogelijk wordt blootgesteld aan hemelse invloeden.

Volgens auteur Robert Cox wijst zijn onderzoek van oude kennis erop dat de precessie wordt beheerst door energieën of een ‘stralenbundel’ die uit het centrum van het Universum afkomstig is, dat in de richting van de Pleiaden ligt.

Vreemd genoeg passeert de Aarde elke jaar in november een geconcentreerde stroom van zwaardere materie van interstellair plasma, d.w.z. zwaarder dan waterstof. Deze verklaring is interessant vanwege de overvloedige mythologie die verband houdt met de Pleiaden, die bestaan uit een sterrencluster die zich bevindt op de schouder van het dierenriemteken Stier, die door de Ouden werd weergegeven als een briesende stier die met een van zijn horens wijst naar de ster Beta Tauri, die op zijn beurt de positie van het anticentrum aangeeft.

Dr._Paul_LaViolette beweert dat dezelfde ster als voornaamste ster deel uitmaakt van de constellatie van Auriga, de Voerman, die verwijst naar de strijdwagenrace langs de hemel. De Orion-constellatie verwijst op haar beurt weer naar een krijger die zijn opgeheven houten knuppel richt op die briesende stier.

Na deze omschrijving somt LaViolette een hele lijst van catastrofale gebeurtenissen op die verband houden met de Pleiaden, waarvan werd aangenomen dat er vele levens bij verloren gingen, en hij noemt daarbij vieringen als Halloween, Allerheiligen, het Lichtjesfeest van de Hindoes en het Japanse feest van de Lantaarns.

La Violette had hier ook nog aan toe kunnen voegen dat de Maya/Aztec de sterrengroep de Pleiaden ‘Tzab’ (de ratel van de ratelslang) noemen, afgeleid van het Maya woord ‘Tzabcan’, waarin ‘can’ staat voor ‘slang’ en ‘tzab’ ‘ratel’ betekent.

De gevreesde Pleïaden?
Dit houdt in dat de Pleïaden wel heel erg gevreesd werden, omdat de beet van de ratelslang die in Midden-Amerika voorkomt 72% kans geeft op overlijden. Het is tevens bekend dat voor de komst van de Spanjaarden er elke 52 jaar in heel Meso-Amerika de ceremonie van het Nieuwe Vuur werd gehouden.

Als gevolg van de vernietiging en herschepping van de wereld in het verleden, was het onontkoombaar de balans regelmatig werd opgemaakt en dat gebeurde wanneer twee belangrijke tijdrekeningen tegelijkertijd samenvielen en eindigden.

Dus halverwege november, wanneer de Pleiaden precies om middernacht in het zenit staan, keken de priesters op welk moment de Pleïaden door het zenit schoven en staken daarna vuren aan ten teken dat de wereld de eerstvolgende 52 jaar niet aan haar eind zou komen. In India worden de Pleiaden gerelateerd aan ‘Agni’ (Het Heilig Vuur), de goedaardige vuurgoden. We mogen vaststellen dat de rijke symboliek die tot op de dag van vandaag opgeld doet, alles te maken heeft met het in stand houden van de herinnering aan historische gebeurtenissen die grote gevolgen hebben gehad voor de mensheid.

Cox zegt in zijn boek ‘Hamlet’s Mill’ dat de Aarde in de Griekse mythologie universele energieën ontvangt vanuit het centrum van het Universum en dat dit heel duidelijk kan worden waargenomen in de noordelijke hemisfeer, terwijl de energieën vanuit het centrum van de Melkweg het duidelijkst kunnen worden waargenomen op het zuidelijk halfrond.

Dus ondanks het vertrouwen van veel 2012 onderzoekers dat de Aarde een stortvloed aan energieën vanuit het centrum van de Melkweg zal ervaren, zegt de in de mythologie overgeleverde kennis ons dat de universele energie aan het begin van een Nieuw Gouden Tijdperk zal overheersen over de energie afkomstig uit het Galactisch Centrum en van Zon en deze hemelse invloed zal, zolang het duurt, sterk regeren.

Inmiddels heeft Maya Oudste Carlos Barrios bevestigd dat de Maya Hoeders van de Tijd een Galactische Universum uitlijning volgen, de huidige kracht op Aarde die energieën vanuit het Galactisch Centrum ontvangt maakt slechts een klein deel uit van een veel omvangrijker scenario, omdat ons Galactisch Centrum volgens het Kosmisch Plan zal worden geactiveerd.

Cox gelooft dat, wanneer er voldoende ‘hemels vuur’ door de Aarde zal worden geabsorbeerd – hetzij tijdens een grote stortvloed, dan wel tijdens een serie gebeurtenissen – deze hoge potentiële aetherische of subtiele energie zal optreden als een schild om de Aarde te beschermen tegen de traag inwerkende krachten die haar verbinden met de rest van het Universum.

Als gevolg daarvan zal de Aarde wat van haar massa verliezen, de Aardas zal beginnen te verschuiven en de planeet zal terecht komen in een grotere baan om de Zon waardoor de Maan op zijn beurt weer in een grotere baan om de Aarde zal komen en dat zal gepaard gaan met verandering van de getijden op Aarde.

Er is inmiddels al komen vast te staan dat de Maan zich ongeveer 4 centimeter per jaar verwijdert van de Aarde. Uit sommige analyses kunnen we opmaken dat de algemeen geaccepteerde theorieën waarmee men tracht de Getijdenwrijving te verklaren, behoorlijk speculatief van aard zijn en dus is er geprobeerd rekening te houden met de kosmologische en allesdoordringende ‘donkere materie.’

In de thesis ‘The evolution of the Earth-Moon system based on the dark matter field fluid model (Pan 2005)’ werd, door een niet-newtoniaanse benadering te kiezen bij het bestuderen van huidige gegevens over de Maan en de Aarde, een onbekende relatie gevonden tussen de baanrotatie en de recessie van de Aarde.

Pan schrijft:

“Kagan verschafte ons een gedetailleerd overzicht van die modellen voor Getijdenwrijving (Kagan 1997). Die modellen zijn gebaseerd op vele aannames betreffende geologische (het verschuiven van de continentale platen) en natuurkundige condities in het verleden, en veel parameters (zoals de faseachterstandshoek, de multi-mode benadering met tijdafhankelijke frequenties van de resonantiemodi, e.d.) moeten in acht worden genomen en zorgvuldig worden aangepast teneinde hun voorspellingen te laten naderen aan de geologische bewijsvoering.”

“Het belangrijke verschil van dit model met eerdere modellen voor het beschrijven van de vroege evolutie van het Aarde-Maansysteem is dat dit model uitsluitend gebaseerd is op actuele informatie over het Aarde-Maansysteem en er zitten geen aannames in die verband houden met condities van eerdere aardrotatie en continentale drift.

Op basis van dit model is komen vast te staan dat het Aarde-Maansysteem zich langzaam heeft ontwikkeld tot haar huidige positie en de mate van recessie van de Maan is langzaamaan toegenomen. In deze beschrijving is echter geen rekening gehouden met het gegeven dat zich in het verleden speciale gebeurtenissen hebben voorgedaan die belangrijke plotselinge veranderingen in de beweging van de Aarde en de Maan hebben kunnen veroorzaken, zoals bijvoorbeeld krachtige inslagen van reusachtige kometen en dergelijke, omdat dergelijke inslagen vrij algemeen voorkomen in het Universum.”

Om nog iets toe te voegen aan de speculaties waarom de Maan zich van de Aarde verwijdert, kunnen we tevens nog citeren uit onderzoek naar donkere materie dat veronderstelt dat kleine wolken donkere materie regelmatig door de Aarde heen gaan. Volgens een artikel in ‘New Scientist’, getiteld ‘Dark matter clouds may float through Earth’, nemen wetenschappers aan dat er sprake is van een klein, maar waarneembaar effect.

“Wij schatten in dat veel van die kleine brokken toch kunnen overleven in de Melkweg”, zegt Diemand. Misschien drijven een miljoen miljard ervan rond in de uitgestrekte halo van donkere materie waarvan men aanneemt dat die ons Melkwegstelsel insluit. Een dergelijke wolk kan misschien iedere 10.000 jaar door de Aarde drijven gedurende een periode van zo’n 50 jaar.
Maar volgens Diemand hebben die spookwolken geen effect op de Aarde. “Hun relatief slierterige dichtheid kan mogelijk een klein duwtje veroorzaken waardoor onze planeet minder dan een miljoenste van een meter per seconde uit haar normale baan wordt gedrukt.”

Wat verder nog gezegd kan worden is dat de vervolgrapporten over vreemde getijdenschommelingen erop wijzen dat we mogelijk al genoeg ‘hemels vuur’ hebben opgenomen en dat de veranderingen in de baan van onze planeet reeds zijn begonnen. Omdat er geen historische gegevens voorhanden zijn, moeten we kijken naar geologisch en fossiel bewijsmateriaal dat ons leert dat de recessie van de Maan in het verleden trager voortging dan recentelijk is vastgesteld, d.w.z. de recessie is in de tijd gezien versneld.

Als we echter in aanmerking nemen dat de Aarde periodiek de invloed van donkere materie ondergaat, kan er niet vanuit worden gegaan dat die teruggang een gelijkmatig verloop heeft gehad.

Volgens het uittreksel van het proefschrift, getiteld ‘Gravity Control by means of Electromagnetic Field through Gas or Plasma at Ultra-Low Pressure’ door de Braziliaanse natuurkundige Fran De Aquino, lijkt het erop dat plasma’s zwaartekrachtschilden kunnen opwekken.

“Er is aangetoond dat de versnelling van de zwaartekracht net boven een kamer gevuld met gas of plasma dat onder ultra lage druk staat, sterk kan worden beïnvloed door een elektromagnetisch veld met een extra lage frequentie (ELF) door het gas of plasma te sturen.
Dit beschermende effect van de zwaartekracht wordt in verband gebracht met de recente ontdekking van kwantumcorrelatie tussen zwaartekrachtmassa en inerte of trage massa. Volgens de theorie zouden monsters die boven het gas of plasma worden gehangen gewicht verliezen wanneer de frequentie van het elektromagnetische veld wordt verlaagd of wanneer de intensiteit ervan wordt verhoogd.

Het ‘Zwaartekracht Beschermende Effect’ is nog niet eerder in de literatuur voorgekomen en kan binnen het raamwerk van de Algemene Relativiteit niet worden verklaard.”

Er zullen ongetwijfeld veel meer andere onderzoeken zijn die relevanter zijn, maar we weten inmiddels zeker dat de ‘Dynamics Explorer’ ruimtesonde van NASA voortdurend waarneemt dat plasma via de planeetpolen in en uit de aardkern stroomt. Sinds we er ook weet van hebben dat hooggeladen dicht plasma reeds ons Zonnestelsel binnenkomt en dit naar verwachting dramatisch zal toenemen tegen het jaar 2012, is het onontkoombaar dat iets van deze energie terecht zal komen in de kern van de Aarde.

Tegelijkertijd moeten we erkennen niet zo goed te weten hoe deze intelligente energie zich gedraagt en de evolutie van het magnetisch veld van de Aarde beïnvloedt. Omdat gedurende de afgelopen tientallen jaren door vele wetenschappers diverse alternatieve, op staande golven in een plasma gebaseerde theorieën over de oorsprong van het magnetisch veld van de Aarde zijn voorgesteld, lijkt het erop dat plasmawetenschap de sleutel is tot de geheimen van onze planeet die al decennia lang alle wetenschappers met stomheid hebben geslagen.

Afgezien echter van het academische debat, zouden de veranderende condities in ons Zonnestelsel, met al hun bijkomende onbekende effecten, weleens de ware reden kunnen zijn voor de serieuze zorgen over klimaatveranderingen en de significante veranderingen die nu op Aarde plaatsvinden.

Omdat de astronomen zich nog maar sinds kort tijd bewust zijn van het bestaan van Magnetars, moeten ons afvragen of hun bestaan reeds bekend was aan de vroegere astronomen. We weten dat het in de oudheid usance was kosmische gebeurtenissen zorgvuldig te documenteren, dus zouden we nog eens opnieuw kunnen nadenken over een paar afbeeldingen van de Dierenriem.

Over de symboliek van de schorpioen en de boogschutter, die vaak samen worden afgebeeld, wordt wel gezegd dat ze de tweeling wachters van het Galactisch Centrum voorstellen, de sterrenbeelden van Boogschutter en Schorpioen die aan weerskanten van het Galactisch Centrum staan.

We zouden echter ook uit de afbeelding van de schorpioenachtige menselijke boogschutter en zijn angel kunnen opmaken dat Aarde weleens vanuit die hoek zou kunnen worden gestoken en/of kosmische pijlen zou kunnen verwachten.

(Zoals al eerder gemeld ligt Magnetar SGR 1806-20 in het sterrenbeeld van de Boogschutter en SGR 1900+14 bevindt zich in het gesternte van de Arend ongeveer 20.000 lichtjaar verwijderd. Deze twee regionen in het uitspansel worden allebei in verband gebracht met onheil.)

Dr. LaViolette vertelt in zijn boek ‘Earth Under Fire’, dat deze gebieden specifiek werden vermeld en dat de Barasana Indianen in Zuid-Amerika met hun Dierenriem van het Sterrenpad deze oude kennis hebben bewaard door middel van naamgevingen waarmee afschuwwekkende en negatieve gebieden en goedgunstige, positieve gebieden langs het centrum van de Melkweg werden aangeduid. De overgeleverde inzichten van de geleerden zeggen ons dat na de ‘Grote Brand’ een periode van restauratie zal aanbreken, een Nieuwe hemel en een Nieuwe Aarde – letterlijk zal de hellingshoek van de Aarde zich wijzigen en de sterrenhemel zal zich anders aan ons gaan voordoen.

Omdat de veranderingen reeds plaatsvinden, kunnen we misschien maar beter hopen dat er een Universeel Plan voor de planeet Aarde is waarin zo weinig mogelijk onheil zal voorkomen.

Volgende week:  – deel 9 –