Hoofdstuk 5 en 6: Mensachtigen op de Maan..

x

HIER de vorige delen.

Hoofdstuk 5

MENSACHTIGEN OP DE MAAN

© vertaling Jan Smith – 2010 WantToKnow.nl/.be

x

Toen we weer aan het werk togen, gaf Axel me nieuwe Maancoördinaten op, elk paar betekende weer een andere speciale locatie op het Maanoppervlak. Op sommige plekken was,  behalve het bekende Maanlandschap, verder niets te zien.

Maar op andere locaties? – Wel, het was nogal verwarrend en ik nam veel waar waarvan ik niets zinnigs kon maken. Ik maakte een heleboel schetsen en gaf erop aan wat ik dacht dat ze voorstelden of op iets anders leken.

Zonder commentaar te leveren nam Axel elk van de schetsen aan en ik zag ze daarna nooit meer terug.

Ik trof torens aan, machines, verschillende gekleurde lichten, vreemd uitziende ‘gebouwen’. Ik zag bruggen waarvan de functie mij ontging. Een ervan boog weg – en eindigde in het niets. Er waren veel koepels van verschillende grootte en ronde dingen, zoals kleine schotels met ramen. Deze stonden opgesteld naast de kraterrand, soms in grotten, soms ook in wat leek op vliegtuighangars.

Ik had problemen met het inschatten van afmetingen, maar een aantal ‘dingen’ waren wel heel erg groot. Ik zag lange buisachtige dingen, machines zoals tractoren die over de heuvels reden, rechte wegen die soms kilometers lang waren, obelisken die ogenschijnlijk geen functie hadden. Er waren uitgestrekte platforms op koepelvormige gebouwen, grote kruisvormige structuren. Gaten die in de wanden van de kraters waren uitgehouwen die mogelijk te maken hadden met mijnbouwactiviteit en sporen van omvangrijk grondverzet.

Over sommige kraters waren ‘netten’ gespannen, er waren ‘huizen’ waarin kennelijk iemand woonde, hoewel ik niet kon ontdekken wie, behalve in een geval. In DAT geval, zag ik een soort mensen aan het werk bij iets dat ik niet thuis kon brengen. Het was er donker. De ‘lucht’ was vol met fijne stofdeeltjes en er was iets van een soort verlichting – weer die groenachtige mist of nevel.

Wat me opviel was dat ze of gewone mensen waren, of tenminste op ons leken, maar het betrof uitsluitend mannen, zoveel kon ik tenminste opmaken uit hun volledig naakte lichamen. Ik had er geen idee van wat daar de reden van kon zijn. Het leek wel alsof ze allemaal aan het graven waren in een rotswand.

“Ze moeten beschikken over een manier waarmee ze de juiste leefomstandigheden kunnen creëren, warm en zuurstofhoudend. Maar waarom zouden ze allemaal in hun blootje rondlopen?” Er volgde geen antwoord op deze retorische vraag.

Terwijl ik echter het gevoel had dat ik daar in mijn psychische toestand aanwezig was, begon een stel van die gasten opgewonden te praten en te gesticuleren. Twee van hen wezen in mijn ‘richting’. Ik had onmiddellijk de neiging hard weg te rennen en me te verstoppen, hetgeen ik  geestelijk ook deed, denk ik, omdat ik het beeld van dit hele tafereel opeens kwijt was.

“Ik denk dat ze me gezien hebben, Axel. Ze wezen naar me, geloof ik. Hoe kan dat nou?” Ik begreep het niet, maar toen begon me iets te dagen. “…Tenzij … ze ook een soort hoogontwikkelde psychische perceptie hebben?”

Axel antwoordde met een lage kalme stem waardoor ik hem nauwelijks kon verstaan: “Ga alsjeblieft snel weg van die plek.”

Ik sperde mijn ogen wagenwijd open toen ik besefte wat er aan de hand was.

“Jij wist al dat ze psychische gaven hebben, hè?”

Axel trok zijn wenkbrauwen wat op en zuchtte eens diep. En tegelijkertijd deed hij snel zijn mappen dicht. “Ik denk dat ons werk hier er nu op zit.”

Ik was ontzettend verbaasd. Maar ik was niet op mijn achterhoofd gevallen.

“Jij denkt, wat zeg ik, jij WEET allang dat ze een soort eh.. telepathisch vermogen bezitten waarmee ze kunnen achterhalen waar deze paranormale sonde (ik dus) vandaan komt? Is dat het?”

Axel zat alweer te glimlachen, maar kennelijk was hij niet van plan antwoord te geven.

“Kom op, Axel, ontspan eens een beetje.”

Ik liet me niet afschrikken. “Zouden ze een paranormale Aardling vermoorden als ze het gevoel kregen dat hij of zij goed genoeg was om hen te bespioneren?”

“Er is geen overtuigend bewijs om dat te veronderstellen”, antwoordde Axel.

Ik knarsetandde. “Geen ‘overtuigend’ bewijs?! Wat heeft dat nou weer te betekenen?” Mijn stem was enkele octaven gestegen.

“Het is voor ons heel moeilijk dit te doorgronden”, begon Axelrod. “We weten het niet, maar dat ze dingen hebben en bekwaamheden bezitten die wij hier proberen uit te vogelen, ligt wel voor de hand. Of ze je hebben ontdekt of niet zal wel nooit duidelijk worden, maar we moeten ons proberen te onthouden van het hebben van vooroordelen over zaken waardoor we ons in deze missie laten leiden. In ieder geval willen we niet nog meer risico nemen.

Laten we nu eerst nog even gaan dineren en dan brengen we je terug naar New York. Ik ben bang dat we dat volgens dezelfde procedure moeten doen als op de heenreis hier naartoe. Ik hoop niet dat je dat erg vindt. We zijn je in ieder geval zeer erkentelijk.”

“RISICO!!!?? Wat bedoel je met RISICO?”

Ik kon zien dat Axel zich opmaakte om niet mededeelzaam te zijn. Dus nam ik het woord weer. “Als het telepathie is, dan is het toch zeker van een ander soort, tenminste ten opzichte van wat wij er hier op Aarde onder verstaan. Maar, het is niet ALLEEN telepathie, is het wel?”

DIT trok zijn onmiddellijke aandacht. Hij keek me verrast aan. “Wat bedoel je?”

Nu begreep ik ook opeens dat zijn eerder interesse voor telepathie geen onschuldig bedoeld gesprekje was geweest.

“Nou ja, ik weet het niet precies. Het is meer dan alleen maar een geest-tot-geest gebeuren. Ik eh…. “. Ik zocht naar de juiste woorden. “Wel, toen ze me ‘opmerkten’, konden ze me toch niet echt ‘zien’? Dus, wat zagen ze dan wel? Dit is wat ik mezelf steeds afvraag, Axel”

“Maak je geen zorgen, Axel”, antwoordde ik. “Ik heb niet de minste behoefte om mijn officiële onderzoekswerk naar de vernieling te helpen, door zoiets belachelijks naar buiten te brengen als het feit dat ik buitenaardse blote mannetjes heb zien werken op de Maan.

Niemand zou me trouwens geloven.”

“Ja, ik merk het. Ga door”, zei hij.

“Nou ja, het is was meer alsof ze…….iets voelden in plaats van zagen, of gedachtegolven opvingen. Het had meer weg van eh…, ja, een soort dimensionaal gebeuren – ja, als een soort rimpeling in iets van een kruisende dimensionaliteit. Ja! Dat is het! Ze VOELDEN iets! Niet mij, met zoveel woorden, maar IETS.”

Ik pauzeerde: “EN! ZIJ wisten direct wat die rimpeling betekende. Als iets dat binnendrong op de plek waar zij waren.” Ik zweeg weer even en zei toen in een vlaag van introspectie: “WOW!”

Axelrod zat zoals gewoonlijk onbeweeglijk op zijn stoel naar mij te kijken en zei toen: “Waarom zei je WOW?”

“Ah! Nou ja, misschien als ik het onder woorden kan brengen …het was alsof er iets was van  elkaar snijdende dimensies … dat je wel een aanwezigheid aanvoelt, maar niet kan zien, zoiets eigenlijk. Alleen konden die kerels er wel op afstemmen, beter kan ik het eigenlijk niet omschrijven”.

Axelrod was even stil en zei toen: “Dus je hebt het over telepathie plus nog iets anders?

“Nee, niet precies. Misschien IETS ANDERS PLUS TELEPATHIE. Het is precies andersom. De basis voor telepathie moet uiteindelijk ergens uit voortkomen – in plaats van omgekeerd.”

“Wat bedoel je nou weer?”

“Niets gebeurt vanzelf. Er is altijd sprake van een proces. Dat is te zeggen, dingen gebeuren DOOR iets. Niets komt zomaar uit de lucht vallen. Da’s moeilijk uit te leggen in eenvoudige driedimensionale terminologie. Geest-tot-geest is een driedimensionaal gebeuren, maar wat nu als …”

Axelrod onderbrak me. “Waarom zou geest-tot-geest iets driedimensionaals zijn …?”

“Nou, de ene geest die als driedimensionaal gegeven bestaat, communiceert over een bepaalde afstand met de andere geest die ook een driedimensionaal feit is….afstand is toch juist de bepalende factor voor een driedimensionaal gebeuren? Het FYSIEKE universum is driedimensionaal – het MENTALE universum is dat niet. Hier hebben we te maken met een van de grote misvattingen over paranormale gebeurtenissen. Iedereen denkt bij buitenzintuiglijke waarnemingen altijd in drie dimensies”. Ik kwam nu woorden te kort.

Axelrod keek me, zonder met zijn kalme ogen te knipperen, strak aan. Hij trommelde echter wel zachtjes met zijn vingers op de tafel. Ik wist dat ik iets had aangeroerd dat hem zorgen baarde. En zijn volgende opmerking vormde het bewijs: “Zou je jouw ideeën hieromtrent op papier kunnen zetten?”

Dat kon ik wel. En zo gebeurde het. Ik herinner mij dat ik vijftien kantjes vol schreef.

Dit raadselachtige advies werd gevolgd door een handdruk, de hoofdkap en de helikoptervlucht. De tweeling bracht me in dezelfde auto terug in het centrum van Washington en ik stapte uit bij het door mij uitgekozen treinstation. De tweeling zei verder geen woord teveel. Ik merkte dat ik mezelf afvroeg of ze toevallig ook niet van de Maan afkomstig waren.

Tijdens de daarop volgende paar maanden bleef ik me afvragen of de ET’s me zouden opsporen en mijn hersens eruit zouden knallen. Toen ik het zorgvuldig verborgen onderkomen van meneer Axelrod verliet, had hij me nogmaals herinnerd aan mijn belofte van de tien jaar durende zwijgplicht.

“Maak je geen zorgen, Axel”, antwoordde ik. “Ik heb niet de minste behoefte om mijn officiële onderzoekswerk naar de vernieling te helpen, door zoiets belachelijks naar buiten te brengen als het feit dat ik buitenaardse blote mannetjes heb zien werken op de Maan. Niemand zou me trouwens geloven.”

Ik heb me precies tot op de dag dat die periode van tien jaar voorbij was, gehouden aan die plechtige belofte. De redenen waarom ik nu heb besloten alles erover op te schrijven, zullen in de loop van de volgende hoofdstukken ongetwijfeld duidelijk worden.
Toen ik op het punt stond te vertrekken, vroeg meneer Axelrod mij of ik geïnteresseerd zou zijn wanneer hij mij opnieuw nodig zou hebben. “Waarschijnlijk wel”, had ik geantwoord, want hoe zou ik dat niet kunnen zijn. Jezus Christus –  buitenaardsen op de Maan en een of ander officiële geheime dienst die er onderzoek naar deed. Wie zou dat kunnen weerstaan?!

“Goed”, antwoordde hij. “Maar nadat je dadelijk vertrokken bent, is de naam ‘Axelrod’ voorgoed uit de wereld en zal nooit meer worden genoemd. We zullen op de een of andere manier wel contact met je opnemen en ik zorg er terzijnertijd wel voor dat je weet dat ik het ben. Als iemand je ooit iets vraagt over ‘Mr. Axelrod’ of over deze plek, of er op een andere wijze naar verwijst, komen die vragen nooit bij ons vandaan. Houd daar alsjeblieft altijd rekening mee, voor jouw eigen veiligheid, maar ook voor de onze.”

God! Angstaanjagend hè? Waar was ik in verzeild geraakt?

Maar zijn adviezen kwamen toch goed van pas toen zo’n drie jaar later mijn telefoon ging. Het was ene meneer Dillins of Dallons (ik kon het niet zo goed verstaan) die zei dat hij een onderzoeksjournalist was die zich verdiepte in doofpotzaken van de regering over Ufo’s en zo. Ik vertelde hem dat ik daarover niets wist, behalve dan wat ik in verschillende boeken en tijdschriften had gelezen. Hij stapte direct over mijn antwoord heen en vroeg me of ik ook ene meneer Axelrod kende.

“Wie zegt u?” vroeg ik hem op mijn beurt.

“U weet wel”, zei de journalist, “Mr. Axelrod, Axel.”

“Nooit van gehoord”, antwoordde ik.

Aan de andere kant van de lijn volgde een lange stilte en toen verbrak de opbeller de verbinding zonder me ook maar even te bedanken of me nog een plezierige dag toe te wensen – mij achterlatend met trillende handen en knikkende knieën en vooral met Axel’s waarschuwing in mijn gedachten. Weet u een betere oorzaak voor paranoïde spanningen?

Nadat ik bij Mr. Axelrod was vertrokken en weer terug in New York was, was ik min of meer gesloopt. Ik sliep twee dagen achter elkaar, keek tussendoor een beetje slaperig naar alle onzin op de tv. En ik at veel. En toen ik langzaamaan alles begon te begrijpen en alle puzzelstukjes in elkaar begonnen te vallen, besloot ik een paar schetsen te maken van alles dat ik mij kon herinneren dat ik voor Axel had getekend.

Ik herinnerde mij geen enkele coördinatencombinatie en toen we met het remote-viewing bezig waren geweest waren er nooit namen van kraters of bergen op de Maan ter sprake gekomen. Dus had ik er eerlijk gezegd geen idee van waar al die intelligente constructies zich op de Maan bevonden, maar ik kon me wel met veel gemak heel goed herinneren wat ik daar allemaal had gezien.

Ik maakte verschillende grotere tekeningen en besloot die op twee bladzijden samen te voegen – die ik veilig opborg in mijn bankkluis, omdat ik beelden had gehad van mijn huis en werkkamer die zonder dat ik het wist heimelijk waren doorzocht. De paranoia had me lange tijd in haar greep. Maar ik veronderstelde toch dat mijn bankkluisje ook makkelijk toegankelijk zou zijn voor de geheime krachten die daarin geïnteresseerd zouden zijn. Er waren twee pagina’s met schetsen en deze komen later aan bod.

x

***
x
Hoofdstuk 6

EEN VORM VAN FEEDBACK

x

Alle dramatische aspecten van de affaire met Axelrod overwegende, is het op het eerste gezicht onwaarschijnlijk dat ik het allemaal zou vergeten. Maar met uitzondering van het eerste contact bij de opgezette olifant en die vermaledijde hoofdkap, verschilde die Axelrod affaire nauwelijks van de vele andere officiële en minder officiële zaken waarmee ik later te maken heb gekregen.

Een groot aantal van al die experimenten bevatten soortgelijke dramatische elementen, de meeste ervan werden uitgevoerd onder strenge of minder strenge geheimhouding en mijn weekschema zat boordevol met dit soort activiteiten.

Men zal zich afvragen hoe het mogelijk is om al die mensachtige wezens en eigenaardige constructies op de Maan te vergeten. Nou, bijvoorbeeld door het gegeven dat er vijftig procent kans was dat ze daadwerkelijk zouden bestaan of niet. Verder bestond er een gerede kans, net als bij alle psi-experimenten, dat ik mijn eigen fantasieën en inbeelding had waargenomen.

Zoals ik het zag, was er helemaal geen enkele terugkoppeling om het punt van die verbeelding op een of andere manier te helpen oplossen. Omdat mensen handelen op basis van feedback, hebben ze de neiging alles te vergeten dat niet wordt teruggekoppeld. Ik vorm daarop geen uitzondering. Er zijn bovendien ook nog twee bijkomende, maar uiterst subtiele, verschijnselen die hier mogelijk mee in verband staan. Ze worden alleen dan belangrijk als ze als zodanig worden herkend en onderzocht.

Het eerste verschijnsel heeft te maken met het feit dat de meeste mensen alles dat niet in de consensus van hun werkelijkheid past, vergeten, dan wel zo snel mogelijk uit de weg gaan.
Het tweede fenomeen heeft te maken met het gegeven dat de meeste mensen de Maan hoe dan ook vergeten. Hij is er wel natuurlijk, maar buiten dat is de interesse voor onze satelliet uiterst gering.

Het valt niet mee dit goed uit te leggen. Een manier om daarmee te beginnen is erop te wijzen dat mensen wel veel interesse aan de dag leggen voor Mars, bijvoorbeeld, of voor de mogelijkheid van het bestaan van Intelligente Wezens ergens in een verre uithoek van ons universum.

Maar met de Maan is het bijna alsof er met het Aardse menselijke besef van de satelliet geknoeid is om er ten eerste niet aan te hoeven denken en ten tweede elk ongewoon Maanverschijnsel volkomen te negeren. Ik zal allereerst proberen deze twee factoren wat duidelijker over het voetlicht te brengen.

Hoewel het allemaal in 1975 en ’76 was voorgevallen, en ik het zeker niet was ‘vergeten’, was mijn herinnering aan de affaire met Axelrod naar diepere subliminale gedeelten van mijn geheugen weggezakt. En als ik al aan die zaak terugdacht, was het alleen maar om op te merken dat het was gebeurd, dat het voorbij was en dat ik er om talloze redenen niet over durfde te praten dat het dan ook van heldenmoed getuigde om het maar gewoon te vergeten.

Wie of wat er achter de schermen aan de touwtjes trok was echter nog lang niet klaar met de Axelrod-affaire, want op enig moment in 1976 (tijdens de zomer, geloof ik) nam het zo te noemen Tweede Bedrijf van die affaire een aanvang.

Ik vond in mijn brievenbus namelijk een grote platte envelop zonder vermelding van de afzender of de aanwezigheid van een poststempel over de zo overvloedig aanwezige postzegels. In de envelop zat alleen maar een boek, meer niet. Het was getiteld ‘Er is iemand anders op de Maan’. De naam van de auteur was George H. Leonard. De volgende uren bracht ik lezend door en nadien herlas ik het boek nog minstens twee keer.

Klaarblijkelijk had meneer Axelrod tijdens mijn geheime bezoek reeds geweten dat dit boek zou worden uitgebracht, vandaar dat hij van mij wilde weten of ik de auteur mogelijk kende of niet.

Leonard was er kennelijk in geslaagd NASA foto’s van de Maan te bemachtigen, die gewoon in het openbaar beschikbaar waren omdat het meeste werk van NASA wordt bekostigd uit ons belastinggeld. (nietwaar?)

‘Wat NASA weet’, zo stond er op de titelpagina, ‘maar niet bekend maakt!’

Met de nodige logica en rede had Leonard alle informatie bestudeerd (inclusief officiële NASA foto’s en geluidopnamen van de gesprekken met de Apollo astronauten) om zijn theorie te onderbouwen dat een zeer hoog ontwikkelde ondergrondse beschaving zich op het Maanoppervlak bezighoudt met mijnbouw, fabricage, communicatie en bouwactiviteiten!

Leonards boek stond vol met controleerbare gegevens, officieel fotomateriaal en schetsen van bouwwerken en dergelijke die hijzelf had gemaakt aan de hand van de vele foto’s.

Ik kan je verzekeren dat ik er in allerijl voor zorgde mijn eigen tekeningen uit de kluis op te halen en een week lang bezig was ze te vergelijken en nog eens te vergelijken met de schetsen en foto’s uit het boek van Leonard. Veel van de schetsen van de auteur kwamen met die van mij overeen.
De mysterieuze meneer Axelrod had mij duidelijk voorzien van feedback, zoals hij destijds had beloofd, want het leed natuurlijk geen twijfel dat die olijkerd zelf mij dat boek van Leonard had doen toekomen. Maar kon dit boek van George Leonard eigenlijk wel worden beschouwd als adequate feedback? Nou ja, was het niet in zijn geheel, dan toch zeker voor een deel.

Staan er constructies op de Maan?
Zoals Leonard duidelijk maakt, staat er op een van de opmerkelijkste foto’s die de astronauten van Apollo-14 maakten tijdens hun rondjes om de Maan, iets dat wordt aangeduid als ‘Superconstructie 1971 (NASA-foto 71-H-781) en dat heel veel lijkt op NASA-foto 66-H-1293 die vijf jaar eerder werd genomen. De astronauten van Apollo-14 (1971) VERWACHTTEN klaarblijkelijk ook die constructie te zien of eentje die erop leek, want toen het gevaarte kennelijk in beeld verscheen, ontspon zich de volgende conversatie:

“Daar is Annabel – precies dezelfde als we gisteren zagen. Ze zit precies op de richel en moet meer dan anderhalve kilometer hoog zijn…… Zo, zag je DAT!? ….Die lichtflitsen die vanuit de donkere krater vlak onder Annabel komen? Oh, camera’s, laat ons nu alsjeblieft niet in de steek!”
(Dit gesprek wordt weergegeven op pagina 54 van Leonards boek).

Er staan inderdaad een aantal ‘torens’ op de Maan en er bestaat behoorlijk wat verwarring over. Toen ik later serieus werk maakte van mijn eigen Maanonderzoek, ontdekte ik dat NASA in de beginjaren ’60 ‘Orbiters’ naar de Maan had gestuurd om de bemande Apollo-vluchten voor te bereiden.

Op een door NASA vrijgegeven foto, gemerkt ‘Lunar Orbiter III-84M’, zijn duidelijk twee structuren te zien die hoog oprijzen vanuit de ‘Sinus Medii’ regio. De eerste van die twee bouwsels werd aangeduid met “De Scherf”. Deze structuur torent ongeveer 2,5 kilometer boven het Maanoppervlak uit. Vlakbij De Scherf staat een andere constructie, genaamd ‘De Toren’. Deze werd vier keer vanaf verschillende hoogten gefotografeerd. Hij steekt zo’n acht kilometer omhoog en heeft een top van wat lijkt op een aantal met elkaar verbonden kubussen die samen een soort paddenstoelenhoed vormen met een doorsnee van ongeveer 1600 meter.

Enkele onafhankelijke geologen die de foto’s bestudeerden, gaven aan dat er geen natuurlijk proces ten grondslag kan liggen aan die twee structuren en dat is op zijn zachtst gezegd een aardig understatement. Het is goed om te weten dat de hierboven omschreven foto’s nog steeds kunnen worden aangeschaft via NASA, ofschoon ik heb gehoord dat de torens tegenwoordig zijn weggewerkt met airbrush-technieken. (zie foto)

Na bestudering van het boek van Leonard wist ik in de daaropvolgende twee weken niet goed of ik moest slapen of wakker blijven en mijn biologische klok zowel als mijn mentale cycli waren danig van slag. Ik verwachtte dat het boek de hele wereld van ons Aardlingen zou wakker schudden. Maar de meeste mensen tegen wie ik tekeer ging, lachten alleen maar en zeiden dat de mening  van Leonard met een korreltje zout moest worden genomen en dat “er vast en zeker een of andere logische verklaring te geven was voor die fenomenen op de Maan.”

Zelf een paar ufologen die ik kende toonden bitter weinig interesse, iets dat ik niet alleen erg verwarrend vond, maar bovendien heel eigenaardig. Zoals het er nu uitziet, had het er alle schijn van dat de meeste mensen gewoon niet overweg konden met de implicaties van het boek.

Als ik er tegenwoordig over begin tegenover anderen knipperen ze even met hun ogen, zeggen dat ze er nog nooit van hebben gehoord en dan verschijnt er een soort waas voor hun ogen. Ik denk dat ze er eenvoudigweg niet over WILLEN horen.

Nou, ik was wel degelijk geïnteresseerd in de gevolgen die het boek zou hebben. Want als er buitenaardse wezens op onze Maan rondwandelden, konden die zonder dat dit voor hen al te grote problemen opleverde, met gemak naar de Aarde komen. En ik besloot dus met mijn kleine, beperkte denkraam, dat wij op Aarde DUS buren hadden die niet van onze planeet afkomstig waren! En ook dat sommige van onze systemen en organisaties waarschijnlijk onder invloed zouden staan van die buitenaardse wezens. Ik bedoel maar, hoeveel is een plus een?

Ik begon nu in te zien waarom de groep van Axelrod – als die zelf al niet buitenaards was, zoals ik mezelf keer op keer afvroeg – zo ultrageheim moest blijven en zich voortdurend moest bedienen van zoveel aliassen, dekmantels en drogredenen. Maar al vrij snel daarna werd ik echter weer volledig opgeslokt door mijn hectisch leventje en het vele onderzoekswerk. Ik zou alles al snel weer ‘vergeten’.

En als ik soms nog eens terugdacht aan alles, was het alleen maar ter versterking van de idee dat het boek van Leonard voor mij niets meer was dan een terugkoppeling, en meer niet.

***

(deel 7 en 8 volgen snel)

HIER de vorige delen.