Het risico bij de bezetting van de Maan..

Wil je vorige hoofdstukken van dit boek lezen:

KLIK hier voor een overzicht.

* * *

x

Hoofdstuk 19
X

Een risico bij de bezetting van de Maan

vertaling © Jan Smith voor WantToKnow.nl/.be

x

Zoals te verwachten valt, zijn er ongetwijfeld vele lagen van economische en militaire geheimhouding gecreëerd met betrekking tot de Maan. Het ligt tenslotte in het menselijk karakter besloten om op beide gebieden heimelijk allerlei voordelen na te streven.

Een analyse van de officiële geheimhouding laat zien dat er allerlei heimelijke methodieken werden toegepast om de aanwezigheid van water, van een dampkring en enkele andere afwijkende verschijnselen te verhullen. Een van die andere verschijnselen is dat zaden in de voedingrijke Maanbodem kunnen ontkiemen en groeien. Dit wijst op de mogelijkheid dat Maankolonisten van planeet Aarde op een of andere manier in staat zouden zijn hun eigen voedsel te kweken.

Het zijn stuk voor stuk gunstige verschijnselen die wijzen op de mogelijkheid van een redelijk aangename leefomgeving op een Maan die allesbehalve dood, droog, zuurstofloos en angstaanjagend is. Er werden zelfs pogingen ondernomen om deze omstandigheden op de Maan buiten de officiële cover-up om, toch te onderzoeken.

De schattingen dienaangaande komen erop neer dat het leven op de Maan ongeveer te vergelijken valt met een leven ergens hoog in de Andes of Himalaya en dat gezonde en vitale Aardbewoners er makkelijk zouden kunnen acclimatiseren.
Als aanzet daartoe zouden inheemse bewoners van de hooggelegen gebieden in de Andes of Tibet voor militaire of economische doeleinden gerekruteerd en getraind kunnen worden.

Diepere analyse van de officiële geheimhouding toont verder aan dat die geheimhouding in de eerste plaats eigenlijk nooit nodig was geweest als bovenstaande aspecten waren meegenomen in de algemene discussie. Die gunstige elementen hadden zonder meer kunnen werken in het voordeel van alle Maanmissies als ze publiekelijk waren toegegeven. Een gevolg daarvan was ongetwijfeld geweest dat speculatieve kapitalisten zeker zouden hebben geïnvesteerd in een dergelijke onderneming.

Hetgeen ons direct brengt op het punt dat de cover-up op zich niets onthult over de reden waarom beide grootmachten destijds alle plannen om de mens op de Maan te vestigen, hebben losgelaten, zeker nadat er zoveel ruchtbaarheid aan was gegeven en beide landen zo allemachtig veel geld hadden geïnvesteerd om er een begin mee te maken.

Een donkere bol..
Op 12 oktober 1954, ongeveer zes jaar voordat Kennedy het grote plan aankondigde om een mens op de Maan te zetten, bestudeerde een astronoom de Maan door de grote telescoop van het Edinburgh Observatorium. Hij zag ‘een donkere bol in rechte lijn vanuit krater Tycho naar krater Aristarchus vliegen’ – beide kraters stonden erom bekend dat er regelmatig veel lichtverschijnselen werden waargenomen. De ‘reis van deze bol duurde ongeveer twintig minuten, hetgeen na berekening neerkwam op een snelheid van ruwweg 1.000 kilometer per uur.’

In september van datzelfde jaar werd een dergelijk voorwerp door twee mannen waargenomen met behulp van een 15 centimeter telescoop. Gedurende meer dan veertig minuten zagen zij het voorwerp uit het noordelijke gebied van Mare Humboldtianum bewegen en door de Maanatmosfeer opstijgen om tenslotte in de ruimte te verdwijnen.

Het is hier belangrijk in herinnering te roepen dat het laag oplossend vermogen van de gebruikte telescoop erop wijst dat het vliegende voorwerp, wil men dat scherp en goed kunnen onderscheiden, welhaast ontzagwekkende afmetingen moet hebben gehad, in de orde van grootte van, laten we zeggen, zo’n 6 tot 8 kilometer.

Er bestaan inderdaad heel veel historische rapporten over ‘raadselachtige, eigenaardige zwarte voorwerpen’ die het ‘luchtruim’ van de Maan doorkruisen en gelet op de snelheid van hun schaduw op het Maanoppervlak kan dat alleen maar wijzen op een bestuurde vlucht. Bovendien heeft men ook soortgelijke, doch kleinere oplichtende objecten kunnen waarnemen die in formatie in en uit een of andere krater vlogen.

Naar geen van deze voorwerpen wordt verwezen in de NASA-lijst ‘Chronological Catalog of Reported Lunar Events’ uit 1968. (Download HIER dit rapport (pdf))

Mogelijk hebben dit soort vliegmachines wel iets te maken met de reden waarom de Amerikanen en Russen besloten om hun pogingen mensen op de Maan te zetten te staken en over te stappen op de bouw van een ruimtestation dat dichtbij de planeet Aarde zou blijven.

Hoewel de bemande Maancapsules best wel uitmuntende staaltjes van techniek zijn, verbleken zij natuurlijk volledig vergeleken bij vliegende voorwerpen met afmetingen van een paar duizend meter die met meer dan 1.000 kilometer per uur over het Maanoppervlak scheren. Dergelijke machines, of in ieder geval het bedienend personeel ervan mogen toch op zijn minst wel worden beschouwd als een risico bij de bezetting van de Maan – zeker als je zelf dergelijke plannen hebt.

Er bestaan twee foto’s die ontsnapt zijn aan de airbrushtechniek van de NASA-censuur, waarop buitengewone vliegende toestellen te zien zijn. De eerste van die twee is afkomstig van de vlucht met de Apollo-11, toen de camera daarvan in juli 1969 per ongeluk een hele mooie foto maakte van een glimmend, sigaarvormig object dicht boven het Maanoppervlak. Omdat op de foto een duidelijk rook- of dampspoor te zien is, kan dat niets anders betekenen dan dat het voorwerp zich door de Maanatmosfeer voortbewoog. (NASA foto No. 11-37-5438.) We praten dan over deze foto:

In juli 1972 legde de Hasselblad camera aan boord van Apollo-16 opnieuw een sigaarvormig object vast. Dit voorwerp was behoorlijk groot. Het leek alsof het een witte glans had, alsof het de atmosfeer in de directe omgeving ioniseerde, en het bevond zich dicht genoeg boven het oppervlak om een bijna even grote schaduw te vormen. (NASA foto No. 16-19238.)

Zelfs nadat de twee supermachten besloten hadden niet naar de Maan terug te keren, hebben veel enthousiaste amateurastronomen over de hele wereld bij voortduring vliegende voorwerpen in de omgeving van de Maan, landend dan wel opstijgend tot buiten haar atmosfeer waargenomen, gefotografeerd en gedocumenteerd.

Bijzonder indrukwekkend zijn de filmbeelden die met behulp van een telescoop door een stel Japanse enthousiastelingen werden gemaakt van diverse anomalieën op de Maan en die over de hele wereld konden worden bekeken.

Er bestaan talrijke soortgelijke rapporten en geïnteresseerde lezers verwijs ik graag naar de literatuurlijst.

Wat moet er dan verborgen blijven..?
De grote vraag is WAT men met die officiële cover-up eigenlijk zo graag geheim tracht te houden. Het is klaarblijkelijk van dien aard dat de supermachten op Aarde zich wel twee keer zullen bedenken over kolonisatie van de Maan en er niet eerder naar teruggaan voordat  duidelijk is geworden wat er aan de hand is. Wat het ook is, het heeft per se niets te maken met de aanwezigheid van water, atmosfeer, mineralen of lichten; waarom zou iemand willen verzwijgen dat er water is op de Maan?

Er kan wel sprake zijn van mogelijke ‘risicofactoren’ die gebruik maken van dat water. En die risicofactoren moeten mogelijk geheim gehouden worden –vooral wanneer de supermachten van de Aarde niet goed weten wat ze ermee aan moeten. Een mogelijke speculatie over de ware aard van de cover-up is dat iemand op de Maan de Aardlingen een schop onder hun kont heeft gegeven en ze te verstaan gegeven heeft voorlopig niet terug te komen.

Iedereen die ook maar een beetje wil weten hoe het zit, zal proberen een boek te bemachtigen dat tegenwoordig heel erg zeldzaam is geworden. Het werd voor het eerst gepubliceerd in 1978 in Frankrijk en daarna in het Engels vertaald. Het werd geschreven door ene Maurice Chatelain die in 1955 vanuit het toenmalige Frans Marokko verhuisde naar de Verenigde Staten.

Zijn boek had de titel ‘Our Ancestors Came from Outer Space’, maar er staat een behoorlijk aantal feiten in zoals: “Toen Apollo-11 voor het eerst landde in de Mare Tranquilitatis vlogen er twee onbekende vliegende voorwerpen over de maanlander, enkele momenten voordat Armstrong van de ladder afstapte.” Chatelain zei daar later over: “De astronauten hadden helemaal niet te kampen met materiaalproblemen. Zij zagen dingen tijdens hun missies waarover met niemand buiten NASA gesproken mocht worden.”

Het is erg moeilijk hierover specifieke informatie los te krijgen van NASA, waar sprake is van een zeer streng regime over het al of niet vrijgeven van informatie over deze gebeurtenissen.

En hier zijn nog twee smeuïge geheimpjes afkomstig van Chatelain: Het schijnt dat alle Apollo en Geminivluchten werden gevolgd….. door ruimtevaartuigen van buitenaardse origine.

Hoewel Chatelain door velen is uitgelachen en beschimpt, vormt hij toch een bepaald veiligheidsprobleem voor de duistere cover-up scene, die eigenlijk niets anders kan zeggen dan: “Geen commentaar.” Want toevallig is Maurice Chatelain de man die de leiding had over het ontwerpen en bouwen van de Apollosystemen voor telecommunicatie en informatieverwerking. En dáárvoor had hij in de jaren ’50 bij Ryan Electronics de leiding gehad over het ontwikkelen van radar- en communicatiesystemen.

Hij verwierf maar liefst elf patenten, waaronder een voor een automatisch radarlandingssysteem dat werd gebruikt tijdens de missies van de Rangers en Surveyors. Met andere woorden: Maurice Chatelain behoorde tot de ‘inner circles’ van de ‘cryptocratie’ en tot op zekere hoogte heeft hij precies geweten waarover hij het had.  En hier zijn nog twee smeuïge geheimpjes afkomstig van Chatelain: Het schijnt dat alle Apollo en Geminivluchten werden gevolgd….. door ruimtevaartuigen van buitenaardse origine.

Het gerucht gaat dat Apollo-13 een kleine nucleaire lading aan boord had. Het lag in de bedoeling die op het Maanoppervlak tot ontploffing te brengen ten behoeve van seismisch onderzoek. Maar het ruimtevaartuig kon nog maar net terugkeren naar Aarde – na te zijn ontregeld door een UFO die kennelijk de bedoeling had een of andere Maanbasis te beschermen ‘die daar door buitenaardsen was gebouwd’.

Er kan nog veel meer worden verteld over de Maan. Ik sluit dit deel echter af met de opmerking dat meneer Axelrod volledig op de hoogte was van al deze feiten toen hij in 1975 voor het eerst contact met mij opnam – en waarschijnlijk had hij weet van nog veel meer.
X

* * *

 

– DEEL 3 –

Aardse Telepathie versus Buitenaardse Telepathie

Hoofdstuk 20

Aparte brokken informatie

vertaling © Jan Smith voor WantToKnow.nl/.be
x

Je kunt gevoeglijk stellen dat er lang geleden een of andere doofpot over de Maan werd gecreëerd die tot vandaag toe in stand wordt gehouden. Maar de aard en omvang ervan zijn een stuk minder duidelijk en het is juist dit gebrek aan helderheid dat de hele situatie nogal verwarrend maakt.
En wat daaraan nog eens bijdraagt is het feit dat wanneer er op een of andere manier door die sluiers wordt heen geprikt, de betrokken officiële organisaties gewoon blijven doorfunctioneren en de cover-up grotendeels overeind blijft..!

Er zijn heel veel pogingen ondernomen om tot de kern van een deze doefpot door te dringen en de aldus verkregen informatie werd gepubliceerd in vele boeken. Enkele daarvan zijn wat overtrokken of lichtelijk hysterisch, maar de meeste zijn redelijk in elkaar gezet en goed onderbouwd met feitelijke gegevens.

De onthullingen door de in het vorige hoofdstuk genoemde Maurice Chatelain die eerder ter sprake kwamen vormen een goed voorbeeld; Chatelain was een strategische insider en van hem mag zonder meer worden aangenomen dat hij goed geïnformeerd was. De ontmoetingen met ruimtewezens moeten om die reden ook voor waar worden aangenomen en mensen die met de daaruit voortvloeiende consequenties kunnen omgaan, doen dat dan ook.

Het is handig om eens te kijken naar het ontstaan van doofpotaffaires en hun werking en even niet te praten over de zaken die erdoor worden verdoezeld. Natuurlijk heeft de beste doofpotaffaire te maken met heel veel geheimhouding eromheen. Dat kan zo goed werken, dat buitenstaanders eigenlijk geen idee hebben dat er iets aan de hand is. Maar met de Maan ligt het toch even iets anders: die staat er gewoon, iedereen kan hem zien.

De Maan zelf kan dus niet worden verdoezeld, maar de activiteiten erop natuurlijk wel.

Dat wil zeggen, ALS er activiteit is die geheimhouding verdient, dan is de beste manier om dat te verdoezelen het in het leven roepen van het Dode Maan Dictum dat zowel cultureel als wetenschappelijk de nodige rechtsgeldigheid dient te krijgen en op scholen moet worden onderwezen, zodat, wanneer mensen naar de Maan kijken, er direct sprake is van de associatie met een dode, zuurstofloze satelliet. Behalve af en toe een lichtflits, is er verder niets te beleven.

Maar ja, er zijn altijd mensen die een telescoop willen aanschaffen. Dat zijn natuurlijk niet de allerscherpste instrumenten, maar toch, veel amateurastronomen melden toch waarnemingen die niet in overeenstemming zijn met het Dode Maan Dictum. De organisatie van een geheimhoudingsoperatie wordt daardoor een beetje complexer.

Op het eerste gezicht lijkt er een eenvoudige oplossing voor dit probleem: men kan ervoor kiezen de waarnemingen met die goedkope telescoopjes gewoon af te doen als complete onzin. Amateurastronomen kunnen zodoende waarnemen wat ze willen, hun rapporten worden per definitie niet serieus genomen.

In tweede instantie kunnen waarnemingen die buiten de officiële kanalen om worden gedaan ofwel eenvoudigweg worden weggeredeneerd, dan wel op handige wijze worden genegeerd. De meeste boeken die in de literatuurlijst zijn opgenomen worden trouwens door de officiële kanalen volledig genegeerd.

De Maan-doofpot
Als we ons weer richten op het grotere geheel van de Maandoofpot en met veel geduld alle beschikbare informatie nog eens bestuderen, dan lijkt het wel of de geheimzinnigheid alleen te maken heeft met allerlei natuurverschijnselen op de Maan – met de mogelijke aanwezigheid van een dampkring, water, vegetatie en mineralen. Het bestaan van een Maanatmosfeer en water (dat nog maar heel kort geleden werd toegegeven) werd lange tijd ontkend, terwijl de ontkenning op zich duidelijk deel uit maakte van een ingewikkelde doofpotconstructie.

Maar men zou zich kunnen afvragen WAAROM natuurverschijnselen zo nodig moesten worden toegedekt of ontkend. Onder normale omstandigheden zou de hele wereld verheugd hebben gereageerd op berichten dat de Maan niet Dood is.

Verder kan men zich ook hogelijk verbazen over de verbetenheid van de geheimhouding – want officiële ontkenningen met betrekking tot vreemde of verrassende zaken op de Maan zijn altijd enorm uitgebreid en langdurig van aard geweest, bijna op het overdrevene af.

Als algemene vuistregel, worden natuurverschijnselen normaal gesproken nooit geheimgehouden, tenzij daar goede redenen voor zijn. En dus hebben velen zich afgevraagd of er onder die natuurverschijnselen iets anders schuil gaat dat men niet openbaar wil maken.

In het licht van het bovenstaande spinnen doofpotaffaires goed garen bij verwarring die door officiële instanties verspreid en in stand gehouden wordt, hetgeen de efficiëntie van de cover-up ten goede komt. Specialisten op het gebied van de verspreiding van misleidende informatie zijn erin geslaagd gedetailleerde en efficiënte methodieken te ontwikkelen voor het verbergen van iets door het te omgeven met allerlei verwarring.

Een manier om verwarring in stand te houden is het gescheiden houden van brokken  informatie die heel relevant zijn en zelfs direct verband met elkaar houden. Dergelijke stukjes informatie dienen te worden gecombineerd, naast elkaar te worden gelegd of met elkaar vermengd te worden om iets zinnigs te kunnen maken van iets dat anders een zeer verward geheel vormt dat natuurlijk weer in het voordeel van de doofpotaffaire werkt.

Een methode om de aard en omvang van een dekmantel dieper te kunnen doorgronden is het vereenvoudigen van alle verwarrende aspecten om te kunnen ontdekken wat erachter steekt. Dit helpt mee om de verschillende afzonderlijke informatiebrokken zichtbaar te maken. Het helpt ook bij het in kaart brengen van die informatie die nog buiten beeld is gebleven en (nog) niet in de overwegingen werd meegenomen.

Soms blijkt het opstellen van een simpele chronologische volgorde van alle gebeurtenissen en ontwikkelingen al nuttig te zijn, alles kan dan in de tijd gezien op zijn plaats vallen. En hoewel sommige boeken goede en zelfs bewijsbare informatie over de cover-up bevatten, vormt al die info bij elkaar altijd een enorme berg nauwelijks te ontrafelen gegevens.

De New Columbia Encyclopedia (Vierde Editie 1975) heeft een leuke omschrijving voor ‘Ruimteonderzoek’ en daaruit heb ik de volgende chronologie gedestilleerd die ik heb voorzien van een aantal commentaren die er, in de tijd gezien, mee te maken hebben, maar uiteraard niet in de Encyclopedia zijn opgenomen.
Deze omschrijving begint met een definitie van ruimteonderzoek, dat bestaat uit het onderzoek van fysieke condities in de ruimte en van sterren, planeten en hun manen door middel van het gebruik van kunstmatige satellieten, ruimtesondes en bemande ruimtevaartuigen.

Verder staat er dat, hoewel studies vanaf de Aarde met behulp van optische en radiotelescopen veel hebben bijgedragen aan het vergaren van informatie over de aard van hemelse objecten, de ontwikkeling van krachtige raketten na de Tweede Wereldoorlog pas de technische mogelijkheden bood voor het directe onderzoek in de ruimte zelf.

Let even op dat de Encyclopedia hier verwijst naar optische telescopen waarmee, zo mag worden aangenomen, verschillende stukjes informatie (over de Maan bijvoorbeeld) werden verkregen. Zoals echter in hoofdstuk 16 is uitgelegd is het gedoe omtrent telescopen eigenlijk nooit helemaal boven tafel gekomen – waarbij de grotere instrumenten min of meer wereldwijd geconfisqueerd zijn door de officiële kanalen.

Commentaar: Het gezond verstand vertelt ons dat grote telescopen al in de twintiger jaren werden gebruikt voor het bespioneren van de Maan. Toch dient te worden opgemerkt dat van alle daarmee verkregen informatie nooit ook maar een fractie openbaar is gemaakt. Daarom is het zeer aannemelijk dat bepaalde aspecten van de doofpot al uit diezelfde periode stammen. Alles dat via de grotere optische telescopen is ontdekt vormt een nog steeds ontbrekende brok informatie.

4 oktober 1957. De Russen lanceren de eerste kunstmaan, de Spoetnik-1.
Het sluimerende Amerikaanse programma kwam daardoor als een speer in actie, hetgeen leidt tot de internationale competitie die bekend wordt als de ‘ruimterace’.

Commentaar: De ‘ruimterace’ waarnaar? In 1961 was het in de media reeds een uitgemaakte zaak wie als eerste de alleenheerschappij in de ruimte zou behalen, met de nadruk op de kolonisatie van de Maan. In feite waren de Amerikaanse inspanningen toen al naar  koortsachtige hoogten opgezweept uit angst dat de Russen er als eersten in zouden slagen.

Deze bijzonder bijkomstigheid wordt echter niet vermeld in de Encyclopedia – en ontbreekt tot op heden nog steeds in alle publicaties sinds de Amerikanen in december 1972 afzagen van verdere Maanonderzoeken.

31 januari 1958. Lancering van Explorer-1, de eerste Amerikaanse aardsatelliet. Na deze vermelding, gaat de Encyclopedia verder met: “Hoewel de overgrote meerderheid van alle  lanceringen in het ruimtevaartprogramma voor rekening komt van om de aarde draaiende kunstmanen, is er zelfs nog meer informatie over de Maan en andere planeten, alsmede de Zon vergaard door onbemande ruimtesondes en bemande ruimtevaartuigen.

In de eerste tien jaar na Spoetnik-1 werden door de Amerikanen en de Russen samen ongeveer 50 onbemande ruimtesondes gelanceerd voor de exploratie van de Maan. De eerste sondes waren bedoeld om er dicht mee langs de Maan te vliegen (flyby) of erop neer te storten (harde landing).”

September 1959. De Russische Luna-2 maakt een harde landing op de Maan.

November 1959. De Luna-3 maakt voor de allereerste keer foto’s van de achterkant van de Maan.

Februari 1966. Luna-9 maakt de eerste zachte landing op de Maan.

April 1966. Luna-10 draait rondjes rond de Maan.

Zowel Luna-9 als Luna-10 zenden veel televisiebeelden terug naar de Aarde.

De Encyclopedia gaat verder met te verklaren dat de Amerikaanse successen telkens enkele maanden achterliepen op de Russische prestaties, maar wel meer gedetailleerde wetenschappelijke informatie opleverden.

Commentaar: Hier dient een nogal eigenaardigheid te worden vermeld met betrekking tot de ‘meer gedetailleerde informatie’. Je mag aannemen dat tenminste een beetje gedetailleerde informatie het stereotype beeld van de Dode Maan behoorlijk had kunnen veranderen. Veel wetenschappers beaamden het bestaan van dergelijke informatie niet alleen, maar bovendien schreven en publiceerden zij er over. Toch gaf men van officiële zijde niets toe dat het Dode Maan Dictum in het openbaar weersprak. Ook de gangbare wetenschap en mediakanalen lieten niets los.

The Encyclopedia vervolgt met: De eerste missies van Pioneer-satellieten waren stuk voor stuk mislukkingen, net als die van de eerste vijf Ranger-satellieten waarmee geprobeerd werd halfharde of harde landingen uit te voeren met speciale instrumenten. De opeenvolgende Ranger-satellieten hadden televisiecamera’s aan boord en sloegen in volle vaart te pletter.

Begin juli 1964, de Ranger-satellieten 7, 8 en 9 zenden nu wel duizenden beelden naar de Aarde vanaf hoogten van slechts enkele honderden meters totop het moment dat ze te pletter slaan en inslagkraters achterlaten van slechts een paar meter indiameter.

Juli 1966. De Surveyor-1 landt op de Maan. Naast televisiecamera’s heeft de satelliet ook instrumenten aan boord waarmee de dichtheid en samenstelling van de bodem kan worden gemeten.

Commentaar: Het publiek werd volledig op de hoogte gesteld van de dichtheid en de samenstelling van de Maanbodem. Wat de televisiecamera’s allemaal registreerden werd nooit  naar buiten gebracht.

Augustus 1966. De Verenigde Staten lanceren met succes de eerste satelliet die in een baan om de Maan vliegt, de Lunar Orbiter, hij maakt foto’s van alle kanten van de Maan en ook opnames van de Aarde, gezien vanuit de omgeving van de Maan. De hoofdtaak van het Orbiterprogramma was echter het lokaliseren van een geschikte landingsplaats voor de Apollocapsules van het bemande ruimtevaartprogramma.

Commentaar: De landingsplaatsen bleken later te behoren tot de meest desolate, droogste en meest onbetekenende locaties van de hele Maan en bevonden zich allemaal in de directe omgeving van de Maanevenaar. Er is geen enkel openbaar bewijs dat de Amerikanen noch de Russen ook maar een televisiecamera hebben gestuurd naar, bijvoorbeeld, de kraters Plato of Aristarcus, die alom bekend stonden om hun overvloedige Maananomalieën, waarvan een aantal wordt omschreven als zeer levendig.

Tussen mei 1966 en november 1968 lanceerden de Verenigde Staten zeven satellieten van het type Surveyor en vijf Lunar Orbiters om foto’s en kaarten van de Maan te maken.

Commentaar: Er werden echter helemaal geen foto’s gemaakt (althans niet vrijgegeven) van de plaatsen die bekend stonden om hun anomalieën.

In 1968 publiceerde NASA ook haar ‘Chronological Catalog of Reported Lunar Events’. (Zie hierboven voor download.) Het eigenaardige karakter van deze catalogus werd al uitvoerig besproken in Deel Twee. ‘Lunar Events’ (Maan gebeurtenissen) dient men te lezen als ‘Maananomalieën’.

De catalogus maakt melding van het veelvuldig voorkomen van lichten en andere verschijnselen die werden waargenomen in enkele grote kraters. NASA publiceerde echter nooit een vervolg op die Maananomalieën, ofschoon ze dat best wel hadden kunnen doen op basis van de overvloedige informatiestroom die met de Surveyors en Orbiters werd verzameld.

Toen de bemande Apollocapsules dan toch eindelijk op de Maan aankwamen, bleek dat alle landingsplaatsen heel ver verwijderd waren van de sectoren die voorheen veel afwijkende incidenten te zien hadden gegeven. De volgende bemande Apollocapsules maakten een landing op de Maan:

Apollo-11 op 20 juli 1969;

Apollo-12 op 19 november 1969;

Apollo-14 op 5 februari 1971;

Apollo-15 op 30 juli 1971;

Apollo-16 op 30 juli 1971;

Apollo-17 op 11 december 1972.

De Sovjets stuurden de volgende onbemande Luna-capsules:

Luna-16 op 20 september 1970;

Luna-17 op 17 november 17 1970;

Luna-20 op 21 februari 1972;

Luna-21 op 16 januari 1973;

Luna-24 op 16 augustus 1976.

Met betrekking tot deze bovenstaande lijstjes verklaart de Columbia Encyclopedia: “Aan het eind van 1969 bleek dat in de USSR ook werd gewerkt aan een bemande landing op de Maan. … Na Apolo 11 zagen de Russen klaarblijkelijk toch af van hun pogingen om mensen op de Maan te zetten….
Na het Apollo-programma ging Amerika door met bemand ruimteonderzoek met behulp van Skylab, een ruimtestation dat om de Aarde draaide en dienst deed als werkplaats / laboratorium en woonruimte bood aan drie astronauten station.”

De betrouwbare Encyclopedia komt er niet direct voor uit dat de Amerikanen hun eigen Maanexcursies ook beëindigden na die met de Apollo-17 in december 1972..!

Daarna werd de aandacht van het publiek gericht op de ongekende mogelijkheden van het Skylab en op de ruimtemissies naar Mars in 1971.

De mogelijke kolonisatie van de Maan verdween al snel, al heel snel, volledig uit de publiciteit. Natuurlijk waren er wel mensen die zich ervan bewust waren dat de excursies naar de Maan waren opgehouden. Mijzelf was overigens nog helemaal niet opgevallen dat daar een eind aan was gekomen, tot mijn ontmoeting met meneer Axelrod in 1975.

Wanneer dit korte chronologische overzicht kritiekloos wordt gelezen, lijkt het steekhoudend te zijn. Maar wanneer men poogt erachter te komen welke brokken informatie eraan ontbreken, dan raakt de chronologie een beetje uit koers. Eén van die informatiebrokken kan gaan over de gelijktijdige chronologie van Ufo-activiteit.

Gebleken is dat de pogingen om de ruimte te verkennen nooit wordt besproken met in achtneming van de context of chronologie van de activiteit van ongeïdentificeerde vliegende voorwerpen – die te maken heeft met activiteit vanuit de ruimte. Even voor de duidelijkheid: de informatie over de door de Aarde ondernomen excursies naar de ruimte werd nog nooit gecombineerd met informatie over door de ruimte ondernomen excursies naar de Aarde (d.w.z. naar onze planeet en haar maan).

Ik breng nu de bovengenoemde Aardse ruimte-excursies terug tot een sterk vereenvoudigd chronologisch overzicht:

(1) Vanaf ongeveer 1958 stellen de Aardbewoners voor om naar de Maan te gaan en die te koloniseren door er Maanbases te bouwen;

(2) Aardbewoners komen eerst naar de Maan met televisiecamera’s en gevoelige instrumenten en voeren tussen 1969 en 1972 fysieke landingen uit;

(3) Na al die inspanningen wordt de aandacht van de Aardbewoners van de Maan afgeleid;

(4) Over de Maan werd officieel nooit meer iets vernomen, totdat het Amerikaanse leger aan het begin van 1990 project Clementine lanceert – een om de Maan cirkelende satelliet met drie soorten camera’s waarmee hoge resolutie opnamen kunnen worden gemaakt waarmee de zogenoemde ‘kauwgompapiertjes in de goten van New York met gemak te lezen zijn’.

(5) Foto’s met een hoge resolutie van de voortreffelijke spionagecamera’s werden nooit gepubliceerd – veel foto’s met een lage resolutie werden wel openbaar gemaakt.

Waarom de Maan werd verlaten is een alleszins redelijke vraag, in het bijzonder met het oog op het oorspronkelijk uitzinnige enthousiasme en de vele miljarden kostende pogingen om er te komen. Nou ja, de Aardlingen kwamen er uiteindelijk wel, maar ze gingen er nooit meer naar terug.

Er hangen nog heel wat brokken informatie in de loze ruimte, om het zo maar eens te zeggen. Het antwoord op de vraag waarom we er nooit meer naar terug zijn gegaan maakt daar deel van uit. In dit kader geeft de vraag waarom iemand niet terugkeert naar de plaats waar hij ooit door enorme fysieke, technische en financiële inspanningen is geweest, op zijn minst reden tot grote verbazing.

* * *

Binnenkort deel 21 en 22 uit deze opzienbarende serie!

* * *

Wil je vorige hoofdstukken van dit boek lezen:

KLIK hier voor een overzicht.