De Belangrijkste Overgang – Deel 11

De Heilige Boom, de Levensboom, de Wereldboom, de Bijbelse Jacobsladder, de Noorse Spiraal? Het zijn allemaal luchtfenomenen die grote indruk hebben gemaakt op mensen en onverklaarbaar blijven. De oermens was getuige van een wonderlijk en geheimzinnig firmament dat misschien wel duizenden jaren lang bestond en waarin diverse stadia van extreem krachtige elektrische ontladingen in de lucht te zien waren. Allerlei rotstekeningen laten ons dit beeld zien.

Ook in Bijbelverhalen wordt gesproken over ongeïdentificeerde objecten aan het firmament, de Koran spreekt ervan, de Hindoes kunnen je er een eindeloos lijkende reeks verhalen van vertellen.

Kortom, wat ons te wachten staat als gevolg van het veranderende kosmisch klimaat, is van alle tijden. Gewoon.. Dat ‘gewoon’ natuurlijk met een korreltje zout nemend, want de verschijnselen traden met grote tussenpozen op, maar toch! Mensen die vroeger planeet Aarde bewoonden, hebben plasmaontladingen meegemaakt en voor hen waren het Goddelijke interventies of boodschappers.

Wetenschappers van NASA , ESA en het Russisch Ruimtevaartcentrum hebben de wereld inmiddels laten weten dat op dit moment in de tijd een hoogmagnetisch, zeer dicht en stofvormig plasma ons Zonnestelsel binnendringt.
Daardoor zullen we steeds meer van het soort spiraalvormige verschijnselen gaan waarnemen als is weergegeven op de rotstekeningen die reeds duizenden jaren terug werden gemaakt en waarvan de Noorse Spiraal begin dit jaar zo’n overduidelijk voorbeeld was.

De vele discussies op het internet over dit laatste gebeuren waren een feest, net als de vele duizenden rotstekeningen, door toenmalige aardbewoners werden achtergelaten, dat waren.. Er zit een wereld van verschil tussen deze twee manieren van communicatie, maar het idee erachter is overduidelijk hetzelfde: de mensen wilden voor het nageslacht in ieder geval vastgelegd hebben dat er soms vreemde dingen in de atmosfeer van de Aarde plaatsvinden.

In haar onderzoek verzamelde Susan Joy Rennison heel veel materiaal vanuit alle uithoeken van de planeet om haar eensluidende verhaal kracht bij te zetten. Ze laat  verhalen uit onder andere China, Australië, Ierland, Zuid-Amerika, Egypte, Griekenland en Noord-Europa bij elkaar komen; en ze gaan allemaal over hetzelfde onderwerp.

Lees er alles over in:

* * *

– Deel 11  –

De Wederkomst van het Paradijs

Vertaling voor Wanttoknow.nl/be © Jan Smith

x

Hoewel de titel van dit essay ‘De Belangrijkste Overgang in de Geschiedenis van de Mensheid’ is, is de drijvende energetische kracht achter het wereldwijde verschijnen van plasma-achtige levensvormen nog immer niet volledig verklaard en de reden voor het geloof in ‘de terugkeer van de voorvaderen’ nog steeds niet duidelijk.

De algemene overtuiging van grote groepen metafysici is dat we een Nieuw Gouden Tijdperk zullen binnengaan. Een meer wetenschappelijke verklaring is echter dat er, als gevolg van het veranderend kosmisch milieu, een aanzienlijke mogelijkheid aanwezig is, dat Aarde een sterk hoogenergetische plasmaomgeving tegemoet gaat.

En als dit juist is, dan is de oude kennis – die we kennen uit de mythologie, rituelen en traditionele kunstuitingen uit diverse culturen over de hele wereld – daar ook heel erg duidelijk over:

De oermens was getuige van een wonderlijk en geheimzinnig firmament dat misschien wel duizenden jaren lang bestond en waarin diverse stadia van extreem krachtige elektrische ontladingen in de lucht te zien waren, zo blijkt uit allerlei rotstekeningen.

Anthony Peratt, de wegbereider.
Anthony Peratt is een hooggewaardeerd plasmawetenschapper aan het ‘Los Alamos National Laboratory’, en hij was tussen 1995 en 1999 wetenschappelijk adviseur aan het Amerikaanse Ministerie voor Energiezaken. In 2000 ontdekte hij dat vele rotstekeningen over de hele wereld afbeeldingen vertoonden van krachtige elektrische ontladingen, waarvan de geometrie overeenkwam met beeldopnamen die Peratt in zijn laboratorium had gemaakt tijden experimenten met plasma. Maar om zijn zaak hard te maken moesten zijn onderzoeken en bevindingen gebaseerd worden op een indrukwekkende wereldwijde collectie van rotstekeningen die konden worden gedateerd tot in het late Neolithicum en de vroege Bronstijd, ongeveer 10.000 tot 2.000 v.Chr.

Er moest dus een aanzienlijke inspanning geleverd worden en Peratt bracht een team van meer dan 800 onderzoekers op de been om hem te assisteren bij het opzetten van een databank van enkele tienduizenden digitale foto’s van rotstekeningen met hun GPS-coördinaten en oriëntatie ten opzichte van de best mogelijke invalshoek. Deze wereldwijde onderneming bracht een rijke verzameling van miljoenen gegevens bijeen van vindplaatsen uit 139 landen. Deze enorme hoeveelheid informatie werd naar vorm en uiterlijk gecatalogiseerd en met behulp van een computer driedimensionaal op gescande topografische kaarten geplot.

De resultaten van dit onderzoek omvatten de meest waarschijnlijke invalshoeken van de toenmalige kunstenaars van verschillende typen rotstekeningen en de hellingshoek die uit de tekeningen konden worden opgemaakt. Zoals Peratt vermoedde, hebben de gegevens aan het licht gebracht dat rotstekeningen op wereldwijde schaal per type en vorm een bepaalde voorkeursoriëntatie hebben, die erop wijst dat het gaat om weergaven van plasmaverschijnselen in de ruimte. Dit heeft onder geleerden en mythologen opwinding teweeggebracht. In een artikel getiteld ‘The Ladder to Heaven’, uitgegeven door ‘Aeon: een Tijdschrift over Mythe, Wetenschap en Vroege Historie’, lezen we:

“De ontdekking dat de fundamentele vormen van rotstekeningen dezelfde zijn als die welke zijn geregistreerd in extreem hoogenergetische ontladingen, heeft een methode aan het licht gebracht waarmee de oorsprong van deze schijnbaar ruwe, misvormde en verwarde figuren die in ontelbare aantallen wereldwijd voorkomen, te ontrafelen….

Vele rotstekeningen die mogelijk enkele duizenden jaren geleden werden gemaakt, vertonen een plasmaontlading of instabiele tegenhanger, een aantal zelfs op een één op één’-schaal. Nog verbazingwekkender is het dat de op rotsen weergegeven afbeeldingen overeenkomen met de beelden die gemaakt zijn tijdens plasma-experimenten; er werden geen andere vormen of patronen waargenomen.”

Op basis van dit samenwerkingsverband tussen plasmafysici, geleerden en mythologen is het niet meer dan eerlijk om hoge waardering uit te spreken voor het veldwerk dat door al die verschillende specialisten over de hele wereld is uitgevoerd. Hun onderzoeken hebben ons geholpen bij de reconstructie van ons verleden en nu kan het ons helpen bij het zichtbaar maken en herkennen van wat mogelijk binnenkort gemeengoed zal worden aan de hemel. Ondanks de duizenden vreemde waarnemingen van plasma-entiteiten en de toename van nieuwe atmosferische plasmaverschijnselen, zoals ‘sprites’ en ‘jets’, zijn er reeds tekenen van hernieuwde intensiteit doordat nieuwe plasma-interacties in de lucht verschijnen. De meest verbazingwekkende gebeurtenis vond plaats op 9 december 2009, die inmiddels bekend is geworden als de ‘Noorse Spiraal’. Van de website van Spaceweather.com haalden we een beschrijving van een verbaasde getuige:

“Hij bestond uit een groene lichtstraal die qua kleur veel weg had van het Noorderlicht, met een geheimzinnig roterende spiraal aan een uiteinde. Die spiraal werd toen groter en groter tot hij overging in een grote halo in de lucht en de groene lichtstraal strekte zich naar de Aarde uit. Volgens persberichten was het fenomeen boven heel het noorden van Noorwegen zichtbaar en moest hij dus heel hoog in de atmosfeer hebben gestaan om honderden kilometers verderop ook zichtbaar te zijn.”

Ondanks allerlei pogingen deze gebeurtenis toe te schrijven aan een Russische afzwaaiende Bulava-raket, die zomaar boven drie NAVO-landen mocht vliegen en tenslotte eindigde in een prachtige spiraal boven het noorden van Noorwegen, spreken de feiten dit tegen. Volgens de Russen was er wel sprake van een raketlancering vanuit de Witte Zee, maar er kwam geen bevestiging dat die raket ook maar iets van doen had met de verbazingwekkende spiraalvorm.

Aangezien er inmiddels al een indrukwekken-de lijst bestaat van gelijksoortige, maar minder spectaculaire verschijnselen in de lucht wereldwijd, zien sommigen nu in dat er sprake zou kunnen zijn van plasma-interacties zoals die ook in vroeger tijden te zien moeten zijn geweest. In antwoord op een internetonderzoek verklaarde Anthony Peratt dat hij geloofde dat dit een typisch voorbeeld was van twee op elkaar inwerkende plasmastromen met verschillen-de polariteit die een ‘z-pinch’ veroorzaakten in de bovenste atmosfeer. Omdat plasmaspecialisten tegenwoordig in staat zijn natuurkundig en theoretisch bewijs te leveren dat schotelvormige en spiraalvormige plasmaverschijnselen op natuurlijke wijze in de atmosfeer kunnen ontstaan, moet de betekenis van nieuwe hoogenergetische plasmaverschijnselen in onze bovenste atmosfeer serieus in overweging genomen worden.

Het is een vaststaand feit dat NASA- , ESA-  en Russische wetenschappers de wereld inmiddels hebben laten weten dat een hoogmagnetisch, zeer dicht en stofvormig plasma ons Zonnestelsel binnenkomt.

Daardoor zullen we steeds meer van het soort spiraalvormige verschijnselen gaan waarnemen als is weergegeven op de rotstekeningen die reeds duizenden jaren terug werden gemaakt. Omdat Anthony Peratt 84 verschillende elektrische ontladingen heeft geïdentificeerd die aan onze hemel zijn waargenomen welke precies overeenkomen met de patronen die in allerlei kunstuitingen van diverse culturen bewaard zijn gebleven, heeft het er alle schijn van dat we werkelijk op punt staan belangrijke atmosferische veranderingen te gaan ervaren. Bijgevolg wordt het ’s avonds naar de hemel turen in de toekomst een veel dynamischer en adembenemender ervaring, in tegenstelling tot de relatieve kalmte en rust die we tot nu toe hebben gekend.

De vraag die beantwoord dient te worden, is: wat kunnen we verwachten als de oude kennis over een uitbarsting van Universele Galactische energie juist blijkt te zijn? Welnu, door ‘Space Weather’ zijn we inmiddels al getuige van de komst van een nieuw kosmisch milieu waarvan men gelooft dat het de komende duizenden jaren zal aanhouden, maar om de vraag volledig te kunnen beantwoorden, moeten we accepteren wat de Ouden gezien hebben en dat gegeven integreren in ons hedendaagse begrip van een hoogenergetische plasmaomgeving.

We kunnen daarvoor het best de mening van Marinus Anthony van der Sluijs hier weergeven. Hij is een bekend wetenschapper en mytholoog die wereldmythologie heeft gestudeerd en daarbij regelmatig Anthony Peratt heeft geconsulteerd. In zijn geschriften onthult hij de waarheid over de oorsprong van een paar van de heiligste waarheden. Hij schrijft:

“Ontelbare tradities afkomstig van alle continenten verklaren unaniem dat de as van de wereld eruit zag als een kolossale doorzichtige kolom die de Aarde met de hemel verbond. Duizenden mythen beschrijven de as van de wereld als een wonderbaarlijke vurige of gouden boom die wortelt in de diepste onderwereld onder het aardoppervlak, waarvan de kroon het zenit of de poolster raakt. Of zij hebben het erover dat de as van de wereld een gouden berg was waarvan de top reikte tot in de hoogste hemelsferen. Of dat de as van de wereld het lichaam was van een reusachtige god, de kosmische reus Atlas, wiens voeten rustten op de Aarde en wiens schouders het firmament torsten. Een eindeloze opsomming van metaforen – levensboom, kosmische berg, wereldreus en vele, vele andere – refereren aan een en hetzelfde inspirerende object: de as door het centrum van de wereld.”

De hier weergegeven beelden zijn afkomstig uit het rapport van McGovern e.a. (2007) getiteld: ‘Characteristics for the Occurrence of a High-Current Z-Pinch Aurora as Recorded in Antiquity Part II: Directionality and Source’. De implicaties zijn verbazingwekkend, want er wordt gezegd dat er een wetenschappelijke basis is voor de verschillende culturen uit een voorgaand Tijdperk verspreid over de hele wereld die allemaal een kolossale stralende boom beschrijven die het hemelse landschap domineerde en de verbinding vormde tussen hemel en aarde.

(Proefondervindelijk is vastgesteld dat plasma`s tenminste 14 keer zo groot kunnen worden en men neemt aan dat ze zelfs wel tot tenminste 27 keer in grootte kunnen toenemen). De mythologie is overduidelijk en zegt dat helden uit de oertijd die in deze boom klommen in staat waren de hemel te bezoeken en met de goden konden spreken. De conclusie van plasmafysici, geleerden en onderzoekers is dan ook dat in ons verleden een stroom van geladen deeltjes tegen de magnetosfeer van de aarde moet zijn opgebotst en daarbij een reusachtige plasmabuis veroorzaakte, door plasmafysici aangeduid als een ‘z-pinch’ die met zo’n intensiteit gloeide, dat de menselijke ooggetuigen nog lang daarna spraken van een ‘stralende, bliksemschichtachtige toegangsweg naar de hemel’.

In zijn onderzoek naar de ‘Axis Mundi’ gelooft Van der Sluijs dat de traditionele interpretatie van de mythologie die verband houdt met de aardas, feitelijk dienst doet om de waarheid over het verleden van de mens te verbergen. De hedendaagse ideeën die het hebben over ‘De Bijbelse Jakobsladder’, ‘De Levensboom’, ‘De Heilige Boom’, ‘De Pilaar van de Aarde’ en de ‘Egyptische Djed’, moeten zorgvuldig worden heroverwogen. Hij schrijft:

“…de aardas zoals die in de mythologie wordt omschreven heeft bijna niets gemeen met de tegenwoordige aardas. De relevantie van de hedendaagse aardas is nagenoeg nihil, omdat de as niets meer is dan een imaginaire constructie die het optisch centrum van het sterrenrijk symboliseert. Nagenoeg geen enkel aspect van de mythologische as kan in deze denkbeeldige lijn worden herkend.

De mythen beschrijven de aardas in nooit eerder voorgekomen detail als een voorwerp dat door verschillende stadia gaat – stadia die een voor een kunnen worden gereconstrueerd aan de hand van de gegevens en informatie afkomstig uit verschillende culturen.”

Geleerden hebben gedurende tientallen jaren de meeste van de rijkelijk voorkomende wereldmythologieën over de ‘Wereldboom’ verzameld. Een aantal citaten van verscheidene auteurs moet helpen bij het samenstellen van een overzicht van het belang van de ontwikkeling en evolutie van gewoonten, rituelen, geloofsovertuigingen en religies. ‘The Book of Earths’ (1928) door Edna Kenton is een compendium van theorieën over de vorm van de Aarde samen met een groot gedeelte van de overleveringen over het ‘Geheim van de Aarde’. Uit het hoofdstuk ‘Trees of the World’ vernemen wij:

“De vorm van de Wereldboom varieerde van mensenras tot mensenras. De Dadelpalm was de heilige ‘Asherah’ van de Assyriërs. Voor de Grieken en de Noord-Europeanen was de Kosmische Es de Wereldboom, maar volgens de Grieken en de Duitsers was de Eik de levensbrenger. En de Grieken maakten de druivenrank tot de “heilige boom” van Dionysos. Perzische legenden draaien om de haoma-boom en de Egyptenaren hadden een mythische gouden edelstenen dragende boom van de hemelen, waarin de hemelgodin Nut verbleef.

De Japanners geloofden dat een grote zilverspar hoog in het noorden groeide in het centrum van de wereld, en de Russen hebben een legende over een IJzeren Boom waarvan de wortels liggen “in de kracht van God” en wiens hoofd de drie werelden torst – de hemelse oceaan van de lucht, de Aarde en de Hel met zijn eeuwig brandend vuur. De doden van de Hindoes klommen in de takken van de Jambu of Rozenbottelboom op naar onsterfelijkheid.”

“De oudste Wereldboom? Wie zal het zeggen? Als we op zoek gaan naar de “oudste”, denken we altijd aan het Oude Oosten; maar niemand kan verdedigen – en of bewijzen – dat ‘Yggdrasil’, de Kosmische Es de Wereldboom van de Noord-Europeanen, van oorsprong uit de Oriënt komt, hoewel de ideeën echter samenvallen met de heilige bomen uit Azië. Laten we voor de verandering maar eens beginnen met  de Westers beschaving en ‘Yggdrasil’.”

“De voornaamste en heiligste zetel van de goden,” zeggen de Edda’s, “is in de es Yggdrasil. Daar vergaderen de goden elke dag. Het is de hoogste en beste van alle bomen. Zijn takken spreiden zich uit over de wereld en reiken tot in de hemel.”

Hier zijn nog een paar uittreksels uit ‘The Ladder to Heaven’ :

“..in China stond de Wereldboom bekend als ‘Jianmu’. Hij stond in het centrum van de wereld, de ‘Jianmu’ vormde een ladder die naar de hemel leidde.”

“In de wildernis van Dukuang in het zuidwesten kwam een hemelse ladder uit een boom genaamd ‘Jianmu’. Zijn grote dikke takken reikten tot in de wolken en de bovenste twijgen vervlochten zich tot een grote paraplu. Van de hemelse ladder van ‘Jianmu’ werd gedacht dat hij in het centrum van de wereld stond. waarlangs de goden naar boven en naar beneden gingen.”

“Inheemse stammen uit Indonesië plaatsten de Wereldboom ook in het centrum van de wereld. In vroege tijden was het mogelijk om via deze boom naar de hemel te klimmen.”

“De Bataks van Sumatra zeggen dat er vroeger in het midden van de aarde een rots was waarvan de top reikte tot de hemel en waarlangs bepaalde bevoorrechte wezens, als helden en priesters, naar de hemel konden opklimmen. In de hemel groeide een grote vijgenboom (‘waringin’) die zijn wortels naar die rots op aarde liet groeien zodat de stervelingen erlangs omhoog konden zwermen in de richting van de hoogste verblijven.” Pg 10

“In de Nieuwe Wereld was een Maya naam voor de Wereldboom ‘Wakah-Chan’, dat zoiets betekende als “ opgetrokken hemel”. De Maya, net als de Olmeken voor hen, geloofden dat de Schepping werd geïnitieerd door het oprichten van de Wereldboom die stond voor de scheiding tussen hemel en aarde: “De klassieke teksten van Palenque zeggen ons dat de centrale as van de kosmos de “opgetrokken hemel” werd genoemd omdat de Eerste Vader die had opgetrokken aan het begin van de schepping teneinde de hemel van de aarde te scheiden.”

Onder de vele geciteerde bronnen in het artikel ‘The Ladder to Heaven’, is er een van Diane Johnson die het bestaan van soortgelijke overtuigingen verspreid over heel Australië heeft gedocumenteerd. Zij schrijft:

“De ruimtewereld voorbij het uitspansel werd gezien als een heel continent, een raam of een spleet, waardoor de traditionele genezers zich toegang konden verschaffen.…In een aantal zeer conventionele groepen was men ervan overtuigd dat mensen in staat waren op te klimmen via een reusachtige pijnboom…langs de takken naar de kruin die de hemel raakte.…De boom werd gezien als een ‘een reguliere snelweg tussen Aarde en de bovenste regionen’. In de omgeving van de rivier de ‘Roper’ in ‘the Northern Territory’ beschouwde het Alawa-volk ook een boom als de verbinding tussen hemel en aarde…”

In het gezaghebbende werk ‘The Sacred Tree or The Tree in Religion and Myth’ (1897) van Mrs. J. H. Philpot staat:

“De Mbocobis uit Paraguay geloven nog steeds dat de zielen van de doden vanaf de aarde omhooggaan langs een boom die ons verbindt met de hemel en zij vinden een ingang in de gaten in het dak van de hemel waar de regen doorheen valt.”

Omdat het bewijs in verschillende erkende gezaghebbende werken werd verzameld, zijn de geleerden het erover eens dat er een geleidelijke evolutie van religieuze gewoonten en gebruiken is geweest die werden ontleend aan een ver en oud geheugen. Philpot schrijft:

We weten dat bomen geweldige afmetingen kunnen hebben en dat het leven op Aarde niet levensvatbaar zou zijn als ze er niet zouden zijn, maar de rituelen en de gebruiken die van de aanbidding van bomen is afgeleid is gebaseerd op de Heilige Wereldboom die het uitspansel domineerde. Hij was over de hele wereld zichtbaar en was zo adembenemend dat hij door primitieve volken werd aanbeden. De ‘voorvaderen’, ‘levende of heroïsche wezens’ gebruikten deze doorgang of kosmische streng als snelweg tussen hemel en aarde en om die reden werden ook zij aanbeden. Door alle tijden heen werden deze ‘Voorvaderen’ als goden bestempeld en werden zij boomgoden en geleidelijk raakte de beeldvorming geantropomorfiseerd. Zodoende werden de Griekse en Romeinse goden in het Pantheon afgebeeld met kleine lauwerkransen om hun hoofd, en dat is alles dat is overgebleven van de oorspronkelijk heilige boom.

Er bestaan veel tradities waaruit een keuze kan worden gemaakt, en de typisch Keltische traditie verschilt niet van die uit de andere wereldculturen. Op het internet kan eenvoudig het een en ander over de traditie van de ‘Keltische Levensboom’ worden opgezocht (‘Crann Bethadh’), en zal blijken dat daaruit duidelijk kan worden afgeleid dat oude kennis nog steeds wordt bewaard. We lazen onder meer:

“In Keltische scheppingsverhalen waren bomen de voorvaderen van de mensheid, oudere wezens van wijsheid die het alfabet, de kalender en de ingang tot de godenrijken brachten. In de Sjamanistische geloofs-structuren van de Druïden en andere Keltische volkeren werden bomen ook geassocieerd met de bovennatuurlijke wereld.”

“Bomen vormden een verbinding met de wereld der geesten en de voorvaderen, levende entiteiten en doorgangen naar andere werelden. De allerheiligste van alle bomen was de Eik, die de ‘Axis Mundi’ voorstelde, het centrum van de wereld. De Keltische naam voor eik , ‘daur’, is de oorsprong van het woord ‘deur’ de wortels van de eik waren letterlijk de doorgang naar de Andere Wereld, het domein van de Feeën.” [Vetgedrukt ter verduidelijking]

De mythologie van de voorvaderen die werden geassocieerd met de Heilige Boom, slaat nergens op als we er uitsluitend in termen van een hypothetische aardas over nadenken, maar snijdt wel hout wanneer de Heilige Wereldboom een reusachtige opgloeiende Birkelandstroom ware die overal ter wereld gezien werd en werd gebruikt door plasma-entiteiten als de makkelijkste weg om de omgeving van de Aarde in en uit te reizen.

De oude Maya mythologie kan nu worden begrepen binnen de context van een Aarde die wordt ondergedompeld in een omgeving van hoogenergetisch plasma. In kunst uit het oude Amerika worden de heilige bomen van de Maya afgebeeld en een van de beroemdste kan worden aangetroffen op de welbekende Stèle nr. 5 uit Izapa, een zeer belangrijk monument vanwege zijn vroege datering en complexe tekening.

Door dit oude monument te ontcijferen geloven geleerden dat wij nog beter in staat zullen zijn de concepten over de schepping, het hiernamaals en de spirituele wedergeboorte van de oude Maya te doorgronden. Daarover zijn belangrijke aanwijzingen te vinden in de ‘Popol Vuh’, wat het heilige boek van de oude Maya is.

Het bevat een verzameling van legenden van de Maya uit de hooggebergten die gaan over de schepping van de wereld, de aard van het leven en de dood en een uitvoerige beschrijving van de onderwereld en zijn perikelen, maar een wonderbaarlijke levenbrengende boom vormt het absolute middelpunt van het mythische hoofdstuk. We hebben ontdekt dat de heilige boom van de Maya in verband werd gebracht met een belangrijke scheppergod en held, genaamd ‘One Hunahpu’, die werd geofferd en vervolgens in een nieuw leven opnieuw werd geboren.

De essentiële elementen uit het verhaal over ‘One Hunahpu’ en de miraculeuze boom van de onderwereld waren reeds vele eeuwen voordat de ‘Popol Vuh’ werd samengesteld, algemeen bekend onder de oude Maya. De mythe schijnt het middelpunt te zijn geweest van de zuidelijke Meso-Amerikaanse kosmologie.

Wetenschappers vertellen ons dat, hoewel de ‘Popol Vuh’-versie over ‘One Hunahpu’ eindigt met zijn wedergeboorte in het leven van de onderwereld, vroegere hiërogliefen inscripties hierover aanvullende informatie verschaffen. In een andere variant van deze mythe, was ‘Hun-Nal-Ye’ volgens de oude Maya versie de ‘One Hunahpu’ uit de laaglanden.

Net als ‘One Hunahpu’, is de geofferde ‘Hun-Nal-Ye’ te zien in Maya-kunst met zijn hoofd hangend in een bloeiende boom in de onderwereld. Met de hulp van zijn twee zonen was hij in staat uit de onderwereld te herrijzen door middel van een gescheurd rugschild van een grote padschild, voorstellende de aarde drijvend op de golven van de oerzee. Sommige lezers met grote interesse in de Maya-cycli zullen ongetwijfeld inzien dat de verhaallijn die hier wordt geboden van het allergrootste belang en zeer betekenisvol is en daarom zullen wij hier direct citeren uit het artikel van auteur Allen J. Christenson, getiteld ‘The Sacred Tree of the Ancient Maya’:

“Nadat hij opnieuw was geboren, werd ‘Hun-Nal-Ye’ in een kano door de ruimte gezonden naar het centrale plaats van de schepping. Daar overzag hij de opstelling van drie stenen, de haardstenen van het hemelse vuur dat de kosmos moest versnellen en zo zou zorgen voor het ontstaan van de wereld. Hierna verhief hij de hemel door het oprichten van een grote wereldboom die de boog van de hemelen ondersteunde. Volgens stèle ‘C’ uit Quirigua, een monumentale sculptuur die in Guatemala nabij de grens met Honduras werd opgericht, vond deze belangrijke daad plaats aan het begin van de huidige tijdcyclus op 13.0.0.0.0 4 Ahaw 8 Kumk’u (13 augustus 3114 v.Chr.). De plaats der schepping werd “Lying-Down-Sky, First-Three-Stone-Place” genoemd omdat daar ooit de hemel niet werd ondersteund en tegen de aarde aan lag.”

Deze minder bekende Maya mythe vertelt ons dat de Heilige Boom van de Aarde werd opgericht toen het hemelse vuur uit de plaats der schepping naar de Aarde kwam en het resultaat een grote wereldboom was die ervoor zorgde dat de hemel werd opgericht. Ongelofelijk genoeg heeft Christenson verklaart dat dit monument de herinnering van deze gebeurtenis in leven houdt en het is aangewezen als het begin van de beroemde Maya-kalender, waarvan de betekenis voor veel geleerden lange tijd een raadsel is geweest!

Laten we eens nadenken: Als een kosmische tornado uit het niets zou zijn opgedoken en een schitterend hemels verschijnsel zou hebben veroorzaakt of de wereld zoals wij die kennen volledig zou hebben vernietigd, dan zou dat natuurlijk door onze voorouders zijn vastgelegd en zij zouden zich grote inspanningen getroosten om ervoor te zorgen dat de kennis over een dergelijke gebeurtenis van astronomische omvang zou worden bewaard voor toekomstige generaties!