De Belangrijkste Overgang – deel 9

Susan Joy Renisson schreef haar boek ‘Afstemmen op de Kosmos – Elektromagnetisme en Spirutele Evolutie’ om uit te leggen waarom metafysische bronnen mensen aanmoedigen hun persoonlijke energievelden op orde te brengen en te versterken en het was in beginsel bedoeld voor therapeuten en hun clientèle. Het uiteindelijk resultaat kan nu echter gezien worden als een studiegids waarin omvangrijke informatie wordt gepresenteerd over het relatief nieuwe verschijnsel van ‘Space Weather” en alle daarmee verband houdende, relevante wetenschappelijke onderzoeken en technische informatie.

Ook haar essay ‘De Belangrijkste Overgang in de Geschiedenis van de Mensheid is als zodanig bedoeld en net als haar boek beslist niet geschreven als een populaire bestseller, maar om dieper inzicht te verschaffen over het zich ontvouwende proces van de evolutionaire verandering waarmee wij heden ten dage allemaal te maken hebben.

Tezamen met het materiaal op haar beide websites (HIER en HIER), tracht Susan dezelfde belangrijke boodschap voor een breder publiek over het voetlicht te brengen en iedereen die daarin geïnteresseerd is te informeren over relevante nieuwsfeiten en de zich voortdurend opstapelende wetenschappelijke bewijzen met betrekking tot de versnelling van de evolutionaire veranderingen.

Hoewel zij reeds veel baanbrekend onderzoek heeft verricht en dientengevolge wetenschappelijk onderbouwde unieke verbanden heeft aangetoond tussen de hedendaagse problematiek en de boodschappen van leraren en inheemse volken op dit gebied, is zij niet de enige die de mensheid wil voorlichten over de zich versnellende evolutionaire veranderingen.

Zij bevindt zich wat dat betreft in hooggeacht gezelschap van wetenschappers als Fritjof Kapra, Ervin Lazlo, Gregg Braden, La Violette, Alexey Dmitriev, Lee Caroll en vele, vele anderen, voorwaar geen “zwevers” of New Age denkers. Het gaat immers om natuurlijke processen die wij niet kunnen tegenhouden, hoe hard sommigen die ook willen terugdringen uit angst voor het verliezen van hun aanzien en macht.

Het doel van het uitgebreide onderzoek en de vele publicaties van Susan Joy Rennison is te komen tot het creëren van een platform dat steun biedt aan het integratieproces tussen wetenschap en metafysica. Zij hoopt daarbij dat zoveel mogelijk mensen hierdoor zelf in staat zullen zijn hun persoonlijke beleving van verlichting en vrede te onderkennen met betrekking tot het transformatieproces dat nu in alle hevigheid lijkt te zijn losgebarsten.

* * *

“Het universum is een oneindige transformatie in beweging,

waarvan wij de voorafgaande stadia niet kennen”,

x

De Evolutie van Ruimte-Tijd

– deel 9  –

Vertaling voor Wanttoknow.nl/be © Jan Smith

x

Magnetars zijn zo krachtig dat wetenschappers beweren dat ze de structuur van ruimte-tijd rond de oorspronkelijk locatie van de uitbarsting veranderen. Dit roept de vraag op of het realistisch is een dimensieverschuiving op Aarde toe te schrijven aan deze voortdurende extreme uitbarstingen, waarbij in slechts 200 milliseconden – een vijfde van een seconde – één eruptie net zoveel energie kan uitstoten als de Zon in 250.000 jaar.

In een onderzoeksrapport uit 2007 van Jain e.a. staat dat in de Magnetars SGR 1900+14 en SGR 1806-20 (de getallen zijn coördinaten -vert.) tijdens bepaalde actieve perioden, respectievelijk in 1998 en in 2004, meer dan 1.000 uitbarstingen in een jaar plaatsvonden. Ook dient te worden opgemerkt dat deze uitbarstingen zich in dezelfde jaren voordeden waarin beide Magnetars reusachtige vlammen produceerden. Bovendien mogen we ook niet vergeten dat er inmiddels al 18 Magnetars geteld zijn die in toenemende mate aan activiteit winnen en zodoende bijdragen aan de huidige kosmische kakofonie.

Als men meent dat dit soort energetische toevoer een ondenkbaar mechanisme is – en om die reden niet kan worden aangewezen als oorzaak voor de toenemende energieniveaus rond de Aarde -, dan moeten we een alternatief bieden. Hoe anders zou ruimte-tijd zich in werkelijkheid kunnen ontwikkelen en een dimensionale verschuiving voor een hele planeet tot stand kunnen brengen? Eigenlijk bevinden wij ons op dit moment midden in een galactische storm waarvan is voorspeld dat die een krachtige invloed op de mensen van deze planeet zal hebben.

Hier volgt een aantal citaten uit het boek ‘The Keepers of Ancient Knowledge: The Mystical World of the Q’ero Indians of Peru’ (2002), geschreven door Joan Parisi Wilcox.

“Volgens de Andes-profetie heeft de wereld tussen ongeveer 1 augustus 1990 en 1 augustus 1993 een zogenoemde ‘pachakuti’ ondergaan, een omwenteling van ruimte-tijd.” […] En binnen de profetische traditie, wordt deze term ‘pachakuti’ gebruikt bij iedere kosmische transformatie. Een dergelijke beweging van energie, van bewustzijn, rimpelt en golft door ruimte-tijd, en is daarbij van invloed op ieder aspect van onze gevoelens van individualiteit en verbondenheid met het Grote Web van Zijn.

Een ‘pachakuti’ geeft een dynamisch snijpunt in ruimte-tijd aan van het menselijk bewustzijn en ‘kawsay’, het Multidimensionale Scheppingsbeginsel en de Levenbrengende Energie van de Kosmos. Vanuit dit snijpunt kan de pijl van de tijd voor elke denkbare toekomst in alle richtingen schieten.” (blz. 55)

“Volgens de Andes-profetie vond in de vroege jaren ‘90 zo’n kosmische herschikking plaats, die in het millenniumjaar 2000 uitmondde in de vormende jaren van de fabelachtige ‘Taripay Pacha’, het Tijdperk van de Hernieuwde Ontmoeting met Onszelf. Gedurende deze periode bepalen de keuzes die de mensheid maakt welke mogelijke toekomst zich zal manifesteren. Deze periode zal zeven jaar zal duren. De grote aantrekkingskracht van ons eenheidsbewustzijn, ons collectieve bewustzijn, zal de golffunctie doen instorten, om eens een term uit de kwantumfysica te gebruiken, teneinde een waarschijnlijkheid, een mogelijke toekomst, meetbaar in ruimte-tijd, te creëren – d.w.z. de ‘realiteit’.” (blz. 56)

“Na deze zevenjarige periode volgt een periode van twaalf jaar waarin de mensheid, wanneer hij de energetische capaciteiten en de spirituele wil heeft, kan volgroeien en zich verder ontwikkelen om zodoende een nieuw tijdperk van vrede, harmonie, spirituele vernieuwing en hernieuwde verbinding met de natuur te manifesteren.” Blz. 57.

“Wij leven middenin deze periode van negentien jaar waarin de mensheid de mogelijkheid wordt geboden de energetische vibraties te verankeren die nodig zijn voor het bevorderen van onze spirituele evolutie.” (blz. 51)

“We leven in de tijd dan de profetie van de ‘Taripay Pacha’ — het ‘Tijdperk van de Hernieuwde Ontmoeting met Onszelf’. Dit is een tijd waarin wij onze verbinding met de ‘kawsay pacha’ kunnen transformeren, een tijd waarin wij zullen groeien, voller in ons energielichaam zullen stappen en een verhoogd bewustzijn zullen opwekken.” (blz. 49)

“Tijdens de ‘Taripay Pacha’ zal er opnieuw een complex web worden geweven van de interactie tussen het menselijke en niet-menselijke, tussen het fysische en metafysische en tussen het natuurlijke en bovennatuurlijke, dat eens de normale toestand was in de duistere uithoeken van de geschiedenis. ‘Taripay Pacha’ is daarom niet zozeer de schepping van een nieuwe vorm waarin we leven volgens het kunstmatige ritme van de door de mens geschapen tijd, zoals tegenwoordig, maar meer een herinnering aan oude tijden, toen we nog leefden volgens het ritme van de kosmos.” (blz. 61) [Vetgedrukte voor accentuering]

Het is interessant dat de eerste drie Magnetars werden ontdekt in 1979 en we weten dat twee ervan actief zijn gebleven en gedurende de jaren tachtig duizenden uitbarstingen te zien hebben gegeven. Als Magnetars werkelijk ruimte-tijd herstructureren, dan vond het omslagpunt volgens de Peruaanse sjamanen plaats aan het begin van de jaren negentig.
Overigens werd de vierde Magnetar pas ontdekt in 1998 toen hij gedurende zes weken vol tot leven kwam en honderden kortstondige flitsen produceerde als zijn aandeel in het versnellen van de evolutionaire veranderingen in onze Melkweg.

“De evolutie van de wereld kan worden vergeleken met vuurwerk dat net voorbij is: nog een paar rode sliertjes, wat as en veel rook. Staande op een afgekoelde sintel, zien we het langzame vervagen van de zonnen, terwijl we proberen ons de verdwijnende schittering van de oorsprong van de werelden te herinneren.”

Eerwaarde Georges Lemaître

In termen van de evolutionaire verandering in de kosmos, waren de kosmoslogen het er enkele tientallen jaren lang over eens het model van de Oerknal als markering van het allereerste begin van de kosmische evolutie te promoten. Terugkijkend heeft het er alle schijn van dat de introductie van deze zienswijze in de jaren dertig door de Belgische astrofysicus en priester Georges Edouard Lemaître (1894-1966) tot doel had religie te verenigen met wetenschap in een poging de Christelijke geloofsovertuigingen te verheffen tot onze oorsprong, op te tillen naar een hoger niveau van geloofwaardigheid bij de massa.

Het duurde een tijdje, maar toen George Gamov en Ralph Alpher in 1948 met betere wiskundige details op de proppen kwamen, werd de wetenschappelijke gemeenschap toch overtuigd. Tegenwoordig lijkt het er meer op dat veel wetenschappers hun geduld verliezen met de Oerknalkosmologie en zij stellen nieuwe alternatieve theorieën, zoals die van de ‘Big Bounce’, voor.

Dit is een citaat uit het ‘Universe Forum’ dat door NASA werd georganiseerd in het Harvard Smithsonian Center for Astrophysics:

“De Oerknal is eigenlijk helemaal geen theorie, maar meer een scenario of model van de vroegste momenten van ons Universum waarvoor overweldigend bewijs bestaat. Maar het Oerknalscenario kan niet het hele verhaal zijn en de details zijn onderwerp van diepgaande studies.”

“Het is een algemene misvatting dat de Oerknal het begin is geweest van het universum. In werkelijkheid zegt dit draaiboek om te beginnen helemaal niets over de wijze waarop het Universum is ontstaan. Hoe dichter we naderen aan het tijdstip “nul”, des te minder zeker zijn wij ervan wat er precies gebeurde, omdat onze huidige beschrijving van de natuurkundige wetten niet van toepassing zijn op dergelijke extremiteiten van de natuur. In het scenario van de Oerknal wordt zonder meer uitgegaan van de idee dat ruimte, tijd en energie al bestonden.

Maar het vertelt ons niets over de oorsprong ervan of geeft het antwoord op de vraag waarom het universum om te beginnen zo heet en dicht werd geboren.”

We moeten aannemen dat velen hun kritische denkwijzen niet nog langer kunnen volhouden en blijven geloven dat zoiets schitterends als het Universum uit het niets is ontstaan, nog afgezien van de noodzaak de onverenigbaarheid met de ‘heilige’ natuurkundewetten af te wijzen. Ondanks de historische pogingen deze theorie te ondersteunen en afwijkende meningen te onderdrukken, zijn de plasmafysici traditioneel altijd een stuk minder enthousiast geweest.

De tegenwoordig zeer gerespecteerde, maar helaas verleden,  Zweed Hannes Alfvén (1908- 1995), winnaar van de Nobelprijs voor Natuurkunde in 1970, mag worden gezien als een van de grootste wetenschappers die ooit hebben geleefd. Alfvén mag veel lof worden toegezwaaid voor zijn belangrijke bijdragen aan de wetenschap van de astrofysica en hij wordt beschouwd als de vader van de plasmakosmologie. Ter gelegenheid van de uitreiking van de prestigieuze Nobelprijs, verklaarde hij aan het eind van zijn lezing dapper:

“Want in den beginne was er plasma.”

De bekendste theorie over de kwantumstructuur van ruimte en tijd verkeert al enige tijd in een crisis en kan inmiddels al wel terzijde worden geschoven ten behoeve van een andere veelbelovende theorie. Wetenschappers lijken het door hun frustraties te hebben opgegeven, omdat de snaartheorie en alle afgeleiden hen niet voldoende antwoord hebben kunnen verschaffen op bijvoorbeeld de vraag: waar komen ruimte en tijd vandaan?

Aether
Daarbij komt nog dat die theorie hypothetische oplossingen aandraagt voor de reden waarom deeltjes wel in alle mogelijke universa kunnen functioneren, maar niet in het onze, wat voor velen een grote teleurstelling is geweest. In praktisch opzicht erkennen wetenschappers het bestaan van een reusachtig onzichtbare zee van energie die in het verleden al vele namen heeft gekregen en waarnaar heden ten dage wordt verwezen als het ‘Nulpuntveld’, het ‘Kwantumveld’of  ‘Ruimte-tijd’, maar traditioneel bekend stond als ‘Aether’.

Veel belangrijke geleerden geloofden dat de Aether bestond en een van hen was Albert Einstein, die op 5 mei 1920 een voordracht hield aan de Universiteit van Leiden, getiteld ‘Aether and the Theory of Relativity’. Einstein verklaarde: “Volgens de Algemene Relativiteitstheorie is ruimte zonder Aether ondenkbaar.”

Hier zullen we refereren aan ‘Ruimte-Tijd’ en het bestaan van een energieveld dat overal in het Universum aanwezig is. Ondanks de vele verschillende theorieën en de overvloed aan benamingen waarmee onze werkelijkheid wordt aangeduid, houden ze allemaal verband met het verschijnsel van plasma, een medium van intelligente subatomaire kwantumdeeltjes dat bestaat uit een groot scala aan frequenties en energieën die worden beheerst door en reageren met elektrische en magnetische velden. (Nou ja, dat is een korte conventionele samenvatting, die waarschijnlijk niet zo’n precieze en waarheidsgetrouwe weergave is van de werkelijkheid).

Wanneer we echter zoeken naar een geldige theorie betreffende ruimte-tijd die verklaart hoe energiegolven van galactische afmetingen in de vorm van subatomaire deeltjesenergie een directe invloed kunnen hebben, blijven er maar weinig opties over.

In termen van de evolutie van Aarde en andere planeten in ons Zonnestelsel, weten we inmiddels dat de evolutionaire verandering in razend tempo plaatsvindt. Toch dient de oorzaak te worden toegeschreven aan een verandering in de onderliggende structuur van ruimte-tijd, omdat het in toenemende mate duidelijk wordt dat ons Zonnestelsel geen ‘gesloten systeem’ is. Wetenschappers erkennen dat alles in onze fysieke dimensie afhankelijk is van ruimte-tijd – een onzichtbare matrix van energie – omdat ze zich realiseren dat er sprake is van een voortdurend proces van het geven en nemen van die energie.

Wanneer we echter zoeken naar een geldige theorie betreffende ruimte-tijd die verklaart hoe energiegolven van galactische afmetingen in de vorm van subatomaire deeltjesenergie een directe invloed kunnen hebben, blijven er maar weinig opties over. De meest aansprekende suggestie komt van Dr. Paulo Correa en zijn vrouw Alexandra, die een niet-stationaire Dynamische Aether voorstellen die astronomische objecten als de Aarde, het Zonnestelsel en de volledige Melkweg ofwel Lokale Groep voortstuwen.

Als analogie kan de geordende beweging van de Aether worden voorgesteld als een stroom en de onafgebroken beweging van de Aarde kan worden vergeleken met een bal die drijft op die stroom.

De voortdurende beweging van de bal is er de oorzaak van dat hij gaat draaien en stroomopwaartse verstoringen worden daarin meegenomen, maar de stroom op zich is in het algemeen rustig en geordend. Als leermiddel kunnen we ons indenken dat de stroom wel degelijk kan veranderen, zoals wanneer er een chemische stof wordt toegevoegd of iets dat de viscositeit van het water wijzigt, of de stroom zou doorzichtiger of helderder kunnen worden, maar de bal zou blijven ronddraaien hoewel er subtiele veranderingen zouden kunnen optreden.

Maar…., als de bal een beetje poreus zou zijn, dan zou dat een zekere mate van gewichtstoename of –afname kunnen veroorzaken en daardoor de relatieve positie van de bal in de stroom kunnen wijzigen. Deze analogie kan misschien helpen bij het visualiseren op welke wijze het gewelddadige karakter van extreme gebeurtenissen als uitbarstingen van Magnetars, explosies van supernova’s, implosies van quasars en sterren rimpelingen kunnen veroorzaken in de structuur van ruimte-tijd, zelfs wanneer die objecten letterlijk miljarden kilometers van ons verwijderd zijn.

Als we kijken naar de voortdurende grootschalige evolutie van de kosmos, dan moeten we rekening houden met het gegeven dat het Universum een ingewikkeld dynamisch proces is dat neigt naar kritische verandering. Er bestaan vele toepasselijke theorieën waaruit kan worden geciteerd, maar betreffende complexe systemen hebben ze allemaal een belangrijke eigenschap gemeen, namelijk wanneer grote veranderingen eenmaal een aanvang nemen dan gebeuren die ook razendsnel.

Nog niet zo lang geleden is er voorgesteld dat het Universum zich ontwikkelt als een zelforganiserend kritisch systeem, waarbij de expansie van het Universum ‘onderbroken evenwichtstoestanden’ kent waarin energie zich langs alle lengteschalen verspreidt. Deze theorie is een afgeleide van die van de briljante Deense natuurkundige  Per Bak (1948-2002), die wel wordt aangemerkt als ‘een van de origineelste mensen in de wetenschap’.

In 1988 werd de idee van de zelforganiserende kritische toestand door Bak en zijn collega’s geïntroduceerd, waarbij ze als modellen gebruik maakten van een zandhoop of een systeem van gekoppelde pendels. Dit opmerkelijke idee wordt sindsdien toegepast op veel verschillende natuurkundige systemen, waaronder onderzoek naar samen-gedrukte materie, de biologie, bij de bestudering van aardschokken en ook in diverse economische modellen.

Er wordt ook geopperd dat uitbarstingen van Magnetars lijken op een zelforganiserend kritisch systeem dat, wanneer dat in de kritieke toestand wordt verstoord, een kettingreactie in het hele systeem kan veroorzaken. Bak c.s. opperden dat complexe systemen zichzelf op een zodanige wijze in een kritische toestand organiseren dat snelle veranderingen, inclusief catastrofen, kunnen optreden, waarmee de theorie van de evolutionaire biologie genaamd ‘Punctuated Equilibrium’ volledig wordt onderschreven die in 1972 werd opgesteld door de paleontologen Niles Eldredge en Stephen Jay Gould.

In hun dissertatie ‘Complexity, contingency, and criticality’ (1995), schreven Bak en Paczuski:

“[Zelforganiserende Kritieke Toestanden]. De onderliggende idee is dat uitgestrekte dynamische systemen zich op natuurlijke wijze ontwikkelen of zichzelf geleidelijk organiseren in een in hoge mate interactieve, kritieke toestand waar de kleinste verstoring kan leiden tot gebeurtenissen in alle soorten en maten, genaamd lawines.

Het systeem vertoont het gedrag van een verstoorde evenwichtstoestand, waarin perioden van stagnatie worden onderbroken door intermitterende uitbarstingen van activiteit. […] Als de film van de geschiedenis opnieuw zou worden afgespeeld met wat minder achtergrondruis, dan zou de uitkomst daarvan compleet anders worden. Bepaalde rampspoed zou worden voorkomen, maar andere catastrofen zouden zich ontegenzeggelijk wel voordoen. […]

Als dit beeld van toepassing is op de echte wereld, dan moeten we accepteren dat fluctuaties en veranderingen onontkoombaar zijn. Ze zijn inherent aan de dynamiek van de biologie, de geschiedenis en de economie. […] Grote catastrofale gebeurtenissen treden op als gevolg van dezelfde dynamiek die kleine gebeurtenissen veroorzaakt. […] Wij geloven dat dit gedrag van verstoord evenwicht, dat voor het eerst werd beschreven door Gould en Eldredge (1977, 1993), algemeen voorkomt in alle complexe dynamische systemen.”

Op dit punt kan een bruikbare biologische vergelijking worden getrokken. Op 27 december 2004, toen Aarde werd getroffen door de uitbarsting van Magnetar SGR 1806-20, zeiden wetenschappers ons dat de hele Melkweg rinkelde als een grote hemelse bel. Als ons melkwegstelsel kan worden vergeleken met een biologisch lichaam, dan zou deze Magnetar een signaal hebben uitgezonden dat het hele kosmische lichaam zou omhullen waardoor dat zou gaan resoneren met de celmembranen (ionosferen) van alle andere cellen (planeten met leven) daarbinnen.
Deze Magnetar zou mogelijk hebben kunnen functioneren als een ontvanger en doorgever van een bepaald signaal afkomstig uit het centrum van het Universum en als waarschuwing voor de op handen zijnde veranderingen in de Melkweg hebben gediend.

Als we magnetisme gelijkstellen met de functie van het doorgeven van informatie, dan is het niet meer dan logisch dat de meest extreme magnetische objecten in het Universum in staat zijn een dergelijk krachtig signaal af te geven.

Bronnen uit de oudheid melden de komst van een Goddelijk Vuur uit het centrum van ons Universum dat de vorm heeft van een schokgolf met een scherpe voorkant en een staart. Dit kan worden onderbouwd door het verschijnsel van ‘kosmische tornado’s‘ die een lengte hebben van tientallen lichtjaren en worden beschouwd als krachtige energiestralen.

Het hierboven getoonde voorbeeld van ‘Herbig-Haro’ is lichtjaren lang en hoewel de herkomst voor de kosmologen een compleet raadsel is, verschaft het object ons wel enig inzicht over wat we kunnen verwachten. Deze stralen, of ‘jets’, worden nauw begrensd door een sterk magnetisch veld. Een andere vergelijking kunnen we maken met de mening van de hedendaagse Maya Oudsten die ervan overtuigd zijn dat een magnetische vortex periodiek de Aarde raakt en nu weer op weg hier heen is.

Diverse metafysische bronnen beweren dat een lichte, geleidelijke toename van kosmische energie zal veranderen in een plotselinge golf, vandaar dat nu wordt gesproken over zwakke binnenkomende energieën die worden vergeleken met een homeopathische dosis straling. Van één analyse lijkt een detail, dat gaat over de eerste hoog katalytische energieën die hier zullen aankomen, de idee te ondersteunen dat Aarde – als complex energetisch systeem dat naar een hoger evolutionair plan wordt gestuwd – aanvullende hulp nodig heeft.

Onderzoeken tonen aan dat, wanneer een energetische overgang zich te langzaam voltrekt en een kritisch omslagpunt bereikt, het systeem volledig in elkaar kan storten waardoor de oorspronkelijke staat van het systeem maar moeizaam kan worden hersteld. Om die reden versnelt katalytische energie het hele proces en dat zorgt ervoor dat het systeem het volgende niveau zonder volledige rampspoed bereikt.

x

Volgende week alweer deel 10!

– HIER voor de vorige delen –