De Belangrijkste Overgang – Deel 7

Magnetars zijn een nieuw en raadselachtig fenomeen..!

In dit nieuwe hoofdstuk van het essay van Susan Joy Rennison, wordt voorgesteld dat Magnetars, als meest magnetische objecten in het universum, ons voorzien van hogere dimensionale informatiecoderingen of -patronen die door planeet Aarde worden aangewend ten behoeve van het verwerken van informatie.

Magnetars zijn relatief nieuw ontdekte objecten in ons universum. Deze zeer snel roterende hoogmagnetische objecten zenden sterke radiogolven uit die tot in alle uithoeken van het universum hun uitwerking niet missen. Traditioneel ingestelde astronomen en pleitbezorgers voor een elektrisch universum, alsook vele plasma- en kwantumfysici en houden zich al jaren bezig met dit fenomeen en hebben er nog geen concensus over bereikt.

Good old Albert Einstein voorspelde ooit dat deeltjes en informatie niet sneller dan het licht zouden kunnen reizen – maar de snelheid van de door magnetars uitgezonden radiogolven weerspreken deze overbekende wetenschapper echter.

Het is in ieder geval een goed voorbeeld van het feit dat plasma’s en magnetische velden de conventionele wetenschappelijke theorieën ontkrachten en er naarstig gezocht wordt naar vervangende theoretische benaderingen en wetten.

De conventionele wetenschap houdt tot nu toe echter onvoldoende rekening met de manier waarop hoger dimensionale energie inwerkt op onze dimensie hier op Aarde.

In eenvoudige metafysische bewoordingen verbeteren en herprogrammeren Magnetars de auravelden van de Aarde die we de ionosfeer noemen die de planeet omgeeft – plasmalagen waarvan onze wetenschappers niet kunnen verklaren waarom ze überhaupt bestaan. Maar toch.

Susan Joy legt weer op onnavolgbare wijze verbanden die je versteld zullen doen staan. Veel plezier bij:

xx

x

– DEEL 7 –

De Belangrijkste Overgang in de Geschiedenis van De Mensheid

– Wederkomst van het Paradijs –

Onthulling van het Grote Geheel

Magnetars – De Galactische Boodschappendienst

Een Magnetar is, naar men aanneemt, het overblijfsel van een ster die is geïmplodeerd onder zijn eigen zwaartekracht en daarna verandert in een neutronenster, terwijl de resten van de ster worden weggeblazen in een uitbarsting van een supernova.

Astronomen poneren de stelling dat dit astronomische ‘lijk’ een compacte samenballing is van neutronen en een diameter heeft van 10 tot 20 kilometer, maar een grotere dichtheid heeft dan onze Zon en een rotatieperiode van tussen 5 en 12 seconden.

Op een of andere manier worden schokgolven teweeggebracht aan het oppervlak van de Magnetar, waardoor grote veranderingen plaatsvinden in de ster en het magnetisch veld dat hem omgeeft en vaak aanleiding geeft tot de uitstoot van extreem krachtige gammastraling.

Een ander idee van astronomen is dat Magnetars zijn opgebouwd uit ‘vreemd quark materiaal’. Dit is een zuiver hypothetische toestand van zeer dicht materiaal (anders dan normale nucleaire materie die in neutronensterren wordt aangetroffen), omdat wetenschappers geloven dat deze sterren uit iets ongewoons moeten zijn opgebouwd – gewone materie is namelijk niet in staat de grote magnetische krachten, waarvan men het bestaan heeft berekend, te verduren die op het vaste oppervlak worden uitgeoefend.

Robert Duncan legt dat als volgt uit:

“Wanneer een ster wordt geboren die snel genoeg roteert, kunnen de gecombineerde effecten van de rotatie en convectie, die allebei veldlijnen door de ster trekken, het gehele magnetische veld opbouwen als gevolg van een gecompliceerd proces dat we kennen als de werking van een dynamo. Ook in het binnenste van de Aarde en de Zon zijn dynamo’s werkzaam die hun respectievelijke  magnetisch veld veroorzaken.”

Natuurlijk staan de voorstanders van het ‘Elektrische Universum‘ hier sceptisch tegenover. Stephen Smith zegt daarover in ‘Magnetic Monsters’ in een bijschrift bij de dagelijkse foto van een blikseminslag:

“De oscillaties in Magnetars (gewoonlijk pulsars genoemd) worden veroorzaakt door resonantie-effecten in elektrische circuits. De plotseling afgifte van opgeslagen elektrische energie in een ‘dubbele laag’ is verantwoordelijk voor de toevallige uitstoot van gammastraling. De uitbarsting begint met een plotselinge energiepiek en neemt dan geleidelijk af, vergelijkbaar met een bliksemflits.

Het lijkt er meer op dat we getuige zijn een reusachtige concentratie van elektriciteit in Magnetars die samenkomt in het brandpunt van een of ander “plasma kanon.” Terwijl de stroom door de wolken van stofvormig plasma stroomt, worden krachten geconcentreerd als gevolg van het ‘Biot-Savart-effect’, waardoor ze samentrekken en spiraalvormige zones vormen met een immens grote compressie die bekend staan als “z-spanningen” of “Bennett-spanningen.”

Plasmafysici bestuderen regelmatig dubbele lagen in hun laboratoria. Dit zijn condensator-achtige structuren die zich vormen op plaatsen waar stroom door plasma vloeit en er wordt aangenomen dat het de elektrische structuur is die zonnevlammen produceert. Wanneer kritische niveaus worden bereikt kunnen ze exploderen en energie onttrekken aan het gehele circuit. Zodoende kan een dergelijke explosie dus veel krachtiger zijn dan wordt verwacht op basis van de plaatselijk in de ster aanwezige energie.

Deze redenatie is het gevolg van het feit dat objecten in de ruimte niet als elektrisch neutraal en geïsoleerd worden beschouwd. Het volgende diagram toont de energetische handtekening van Magnetar SGR 1806-20 die werd waargenomen tijdens een uitbarsting, en die overeenkomt met de karakteristieke handtekening van een elektrische ontlading.

Recent zijn de astronomen tot nieuwe inzichten aangaande de geheimen van het universum gekomen en overwegen een aantal nieuwe natuurkundige wetten. In januari 2008 presenteerden wetenschapper John Singleton, staflid aan het ´Los Alamos National Laboratory´ en zijn collega Mario Perez, hun werk op het congres van de ´American Astronomical Society´ dat in Austin, Texas, werd gehouden.

Singleton had een speeltje uitgevonden dat hij een ‘polarisatie synchrotron’ noemde, dat radiogolven combineert met een snel draaiend magnetisch veld, waardoor de radiogolven sneller gaan bewegen dan de lichtsnelheid. Er werd verslag gedaan van het volgende:

“Pulsars zijn snel draaiende neutronensterren die pulserende radiogolven uitzenden, maar wat we niet weten is de reden waarom die impulsen zo helder zijn en zulke grote afstanden afleggen,” vertelde Singleton. “We denken dat ze op dezelfde manier uitzenden als ons machientje doet.”

Kennelijk was Singleton er niet zeker van hoe zijn uitvinding en de specifiek belangrijke implicaties ervan door de astronomische gemeenschap zouden worden ontvangen. Singleton legde uit dat Einstein had voorspeld dat deeltjes en informatie niet sneller dan het licht zouden kunnen reizen – maar het verschijnsel van radiogolven dan? Dat is een compleet ander verhaal!

Dit is een goed voorbeeld van hoe plasma’s en magnetische velden de conventionele wetenschappelijke theorieën ontkrachten. Een ander voorbeeld is de combinatie van plasma’s en een sterk magnetisch veld, die meer energie afgeeft dan er oorspronkelijk werd ingestopt, een verschijnsel waarvan wordt aangenomen dat het slechts alleen optreedt in nucleaire reacties.

Op dit ogenblik hebben de wetenschappers nog geen verklaring voor de alomtegenwoordigheid van magnetisme in het universum en zij leiden daaruit af dat het moet zijn ontstaan op het moment van de Oerknal.

Dus ondanks wat wij weten over de manier waarop magnetische velden worden geproduceerd, geloven kosmologen dat een deel van het magnetisme intrinsiek – op zichzelf staand –  is en niet wordt opgewekt door elektrische stromen. Dit leidt ons naar de uitleg dat, in termen van de populaire kosmologische theorie, standaard objecten met afwijkende zwaartekracht en magnetisme derhalve in aanmerking komen als bronnen van donkere materie.

De geleerden verklaren dat zwaartekrachtvelden en magnetische velden die niet zijn terug te voeren op materie, het indirecte bewijs vormen voor donkere onzichtbare materie. In een zichtbaar universum dat voor 99,999% uit plasma bestaat, kunnen we slechts aannemen dat donkere materie is samengesteld uit donker plasma, d.w.z. opgebouwd uit subatomaire deeltjes met hoge energie en trilling, eigenschappen die niet door onze huidige instrumenten kunnen worden gedetecteerd.

Deze overweging moet worden meegenomen met het gegeven dat wetenschappers die in hun laboratoria en in de interplanetaire ruimte het plasma bestuderen, verklaren dat er een hiërarchie bestaat van magnetische velden met een daarmee verband houdende hiërarchische structuur van elektrische stromen.

In dat opzicht heeft ons eigen Galactische Centrum een magnetische veldsterkte die ongeveer tien maal zo groot is dan de rest van het Melkwegstelsel, maar aangezien de Galactische veldsterkte 1/50.000 van de sterkte van het aardmagnetisch veld bedraagt, lijken de theorieën die suggereren dat onze veranderende oriëntatie ten opzichte van het galactische magnetisch veld er de oorzaak van is dat het aardmagnetisch veld onstabiel aan het worden is, ons hiervoor geen afdoende verklaring meer te verschaffen.

Vergeleken hiermee vormt het feit dat onze planeet wordt gebombardeerd door Magnetars die een magnetische veldsterkte hebben die een miljard (10.000 miljoen) maal sterker is dan die van de Aarde een veel meer voor de hand liggende verklaring te zijn.

Onorthodox Geloof & Wetenschappelijke Realiteit
In het boek, ‘Reality Revealed: The Theory of Multidimensional Reality’ (1978), poneren de schrijvers Douglas Vogt en Gary Sultan een uitdagende theorie. Ze gaan ervan uit dat alles in het universum is opgebouwd uit informatie die wordt opgeslagen in de eerste dimensie, een geometrische computerstructuur die het Universele bewustzijn voorstelt. (Het mag misschien een beetje vreemd klinken, maar de theorie raakt toch aan de waarheid waarover een aantal van de grootste mystici in de wereld het eens zijn. Ook al omdat de rol van de Heilige Geometrie sterk wordt geassocieerd met esoterische overtuigingen waarvan tegenwoordig voorbeelden te over zijn).

Het klinkt misschien vreemd, de theorie raakt toch aan de waarheid waarover de grootste mystici in de wereld het eens zijn.

Ook omdat de rol van de Heilige Geometrie sterk wordt geassocieerd met esoterische overtuigingen..

In deze theorie bestaat het magnetisme in de tweede dimensie en doet het dienst als schakel voor de uitwisseling van informatie tussen de eerste dimensie en andere bestaansdimensies. Voor diegenen die niet zo gecharmeerd zijn van het concept van dimensies, wordt het een stuk eenvoudiger te denken aan onopvallende banden van energie; de eerste dimensie verkeert daarbij in de hoogst mogelijke staat in het universum, die uitsluitend energetische sjablonen of patronen vasthoudt. Binnen bepaalde spirituele tradities wordt dit aangeduid als gedachte-energie.

Omdat magnetisme een ander verschijnsel is waarover de orthodoxe wetenschap nogal vaag doet, hebben wetenschappers in het verleden voorzichtig toegegeven dat magnetisme – zoals licht – afkomstig is vanuit de vijfde dimensie en beschouwd wordt als een verborgen component van ruimte-tijd.

Met behulp van de kwantummechanica en andere huidige theorieën kan geen verklaring gegeven worden voor een aantal belangrijke verschijnselen van magnetisme, terwijl sommigen gewoon accepteren dat de energiebron van het magnetisme een compleet mysterie is.

De actuele aanname is nu simpelweg dat de oorsprong van het magnetisme ligt in de baan en de draaiende beweging van elektronen en de manier waarop die elektronen met elkaar reageren. We zullen de rol van elektronen nader onder de loep nemen, omdat de Aarde wordt gebombardeerd door ‘exotische’ hoogenergetische elektronen en van veel van de energieën die we nu ervaren wordt aangenomen dat ze verband houden met elektronen, ondanks dat wetenschappers opnieuw erg vaag doen over wat een elektron nu precies voorstelt.
In dit stadium wordt voorgesteld dat Magnetars, als zijnde de meest magnetische objecten in het universum, ons voorzien van hogere dimensionale informatiecoderingen of -patronen die door planeet Aarde worden aangewend ten behoeve van het verwerken van informatie.

Vogt en Sultan opperen dat het aardmagnetisch veld wordt veroorzaakt door een dichte en super opgewarmde plasmakern die enorm veel vermogen produceert, en ze voeren daarbij het gedrag van seismische golven van aardschokken als bewijs aan. Vele anderen met alternatieve ideeën over hoe het aardmagnetisch veld wordt opgewekt brengen, overigens om heel andere redenen, ook een plasmakern ter sprake.

Het magnetisch veld is aanwezig zonder de behoefte aan de aanwezigheid van welke fysieke materie dan ook.

Enkele wetenschappers denken dat de huidige theorie over elektromagnetisme tekortschiet.

Omdat de Aarde een ingewikkeld systeem is, is de aardkern het modulatiepunt van veel verschillende frequenties; sommige frequenties vormen de verschillende aspecten voor het aanmaken van de elementen en andere bestaan als uurwerken, synchroniserende en herschikkende frequenties, en hun functie gaat het menselijk begrip te boven; deze frequenties controleren echter het vermogen in het centrum. Het magnetisch veld is aanwezig zonder de behoefte aan de aanwezigheid van welke fysieke materie dan ook, zo is de overtuiging van enkele wetenschappers die denken dat de huidige theorie over elektromagnetisme tekortschiet.

De rol van magnetisme als informatiedrager is inmiddels wel erkend door een aantal vooraanstaande geleerden. (We hoeven natuurlijk alleen maar te kijken naar onze éigen wijze van data-opslag via magneetvelden! vert.) We kunnen het voorbeeld aanhalen van het bestaan van scalaire en torsievelden (die onderling enigszins verschillen als gevolg van het hoekmoment en de draaiende beweging).

Fundamenteel zijn deze velden pure informatievelden die normaalgesproken als verborgen component deel uitmaken van het elektromagnetische veld. De torsieveldtheorie werd in 1913 ontwikkeld door Albert Einstein en Elie Cartan en naarmate hun concept aan belangrijkheid en acceptatie won, zijn er vele duizenden onderzoeksrapporten over opgesteld.

De theorie stelt dat torsievelden in orde van grootte zo’n 30 keer zwakker zijn dan de zwaartekracht, die op haar beurt weer zo’n 40 ordegroottes zwakker is dan de elektromagnetische kracht!

Omdat dit wetenschappelijk gegeven elders wordt uitgelegd, zullen we het hier niet nog eens herhalen, behalve dan op te merken dat de ‘Morfogenetisch Velden’ van bioloog Rupert Sheldrake een populaire theorie is over velden met een scalair karakter.

Gewaardeerd fysicus Dr. David Bohm, die bondgenoot was van Einstein en auteur van het bejubelde boek ‘Wholeness and the Implicate Order’ (1970), is een van ’s werelds meest vooraanstaande theoretisch natuurkundigen en heeft veel klassieke werken over de kwantumtheorie en relativiteitstheorie op zijn naam staan.

Deze briljante wetenschapper plaatste een aantal vraagtekens bij de meest fundamentele zaken van de klassieke kwantummechanica en ondanks zijn succes heeft het nog vele tientallen jaren geduurd voordat een paar van zijn theorieën serieus genomen werden.

In 1952 stelde Bohm voor dat het kwantum eigenlijk een deeltje en een golf was dat echter verbonden was met een nieuw veld dat bestond uit een hoofdgolf die de beweging van de deeltjes stuurt. Deze hoofdgolf bevatte omgevingsinformatie en wanneer er iets in de omgeving veranderde, werd die informatie aan het deeltje doorgegeven waarop dat zijn positie en momentum aanpaste. De hoofdgolf hield als kwantumpotentieel meer informatie vast dan energie of massa.

Heden ten dage vragen natuurkundigen zich af waarom die theorie over de hoofdgolf eigenlijk al die tijd is genegeerd. Hierop kan eenvoudig worden geantwoord dat het te maken heeft met het patroon van de systematisch weigering door het wetenschappelijk establishment om te begrijpen wat magnetisme in werkelijkheid vertegenwoordigt. Om die reden komen, zoals gewoonlijk, echter belangrijkere inzichten beschikbaar voor hen die bereid zijn zich af te wenden van de orthodoxe benadering.

Het Universum zoals we dat kennen kan wetenschappelijk worden omschreven als de interactie van licht, frequentie, magnetisme, geluid en geometrie. Traditioneel heeft de wetenschap zich altijd gericht op drie dimensies plus de tijd en uitsluitend getracht de hoofdbrekende en ‘afwijkende’ verschijnselen toe te schrijven aan hogere dimensionale realiteiten, wanneer zij niet verklaard konden worden met behulp van populaire theorieën en de ons bekende natuurkundige wetten.

Wetenschappers realiseren zich dat veel theorieën in principe de beste ideeën zijn die worden aangeboden, maar het niet noodzakelijkerwijs in alle gevallen altijd bij het rechte eind hoeven te hebben. Als gevolg van de concensus in de wetenschappelijke wereld worden sommige theorieën echter onderwezen als zijnde de enige waarheid, maar op de achtergrond worden veel basisconcepten steeds weer opnieuw bekeken en op hun merites beoordeeld, omdat door nieuwere en betere experimentele waarnemingen wordt aangetoond dat we geen duidelijke greep hebben op vele fundamentele zaken.

Elektromagnetisme is een groot en duister gebied en wetenschapper Tom Bearden stelt dat er op dit moment tenminste 34 discrepanties bestaan in de conventionele elektromagnetische theorie.
Zelfs de basistheorie over het elektromagnetisch spectrum is verdacht, omdat ons verteld is dat wanneer we hoger in het elektromagnetisch spectrum opschuiven de golfdeeltjes die op verschillende frequenties trillen, van radiogolven tot microgolven, hun trilling kunnen verhogen en in licht kunnen veranderen (vijfde of nog hogere dimensie) en daarna, wanneer ze hun frequentie zelfs nog verder verhogen, kunnen terugschieten naar onze dimensie in de vorm van materie die we röntgen- , gamma- , of kosmische stralen noemen.

Om deze fundamenteel kromme redenering te verklaren, moeten we begrijpen waarom de conventionele wetenschap niet voldoende rekening houdt met de manier waarop hogere dimensionale energie inwerkt op onze dimensie. De reden voor onze interesse is eenvoudig. Wanneer onze planeet wordt bestookt door de meest extreme magnetisch objecten in het Universum, met een hevigheid die onze astronomen nog steeds versteld doet staan, moeten we begrijpen dat het volgens het Universele Plan is, dat de beschikbare energie van de planeet wordt verhoogd.

In eenvoudige metafysische bewoordingen verbeteren en herprogrammeren Magnetars de auravelden van de Aarde die we de ionosfeer noemen die de planeet omgeeft, plasmalagen waarvan onze wetenschappers niet kunnen verklaren waarom ze überhaupt bestaan.

Volgende week in deel 8 volgt een korte uitleg waarom deze aanname als geldig moet worden beschouwd..!