De Belangrijkste Overgang – Deel 6

De Aarde, ons Zonnestelsel en de gehele heliosfeer staan onder zware druk van talloze ons omringende hemelse objecten die kennelijk in toenemende mate elektromagnetische, gamma- en röntgenstraling afgeven.

Overal ter wereld houden radiotelescopen en sterrenwachten, maar ook een hele vloot van vele tientallen ruimtesondes vierentwintig uur per dag hun instrumenten gericht op  de belangrijkste stralingsbronnen. Honderden wetenschappers, waaronder astronomen, elektrisch ingenieurs, geofysici, maar ook neurologen en metafysici bundelen wereldwijd hun inzichten en voeren koortsachtig overleg om te komen tot een eenduidige verklaring voor de toenemende energetische gebeurtenissen die van invloed zijn op de Aarde en de menselijke psyche.

Het is inmiddels wel onomstotelijk komen vast te staan dat het, met dit soort extreem ‘Space Weather’ vanuit de diepe ruimte, waarbij sprake is van zeer hoge energie-volumes, realistisch is te veronderstellen dat onze wetenschappers nog niet in staat zijn alle verschijnselen ondubbelzinnig te verklaren. Er moet echter sprake zijn van een belangrijke evolutionaire drijfveer met betrekking tot onze planeet. Het is inderdaad niet moeilijk te begrijpen dat een alchemist al deze verschijnselen zou verklaren als een ‘vuurproef’ voor Aarde.

Als aardbewoners zouden wij er echter goed aan doen ons zo langzamerhand op het standpunt te stellen dat we inderdaad worden voorbereid op meer en heviger hemelse gebeurtenissen die ons de komende tijd te wachten staan. Lees over deze fascinerende zaken in:

x

– Wederkomst van het Paradijs –

Onthulling van het Grote Geheel

© Susan Joy Rennison B.Sc. Hons.

– Deel 6 –

Extreem Space Weather – De Vuurproef?

x

Op 27 december 2004 kreeg de Aarde te maken met extreem Space Weather, ‘vuur’ uit de hemel in de vorm van een zeldzaam object genaamd een Magnetar. Dit is een soort neutronenster die zich onderscheidt door de afmetingen van zijn magnetisch veld en door astronomen aangewezen als het meest extreme object in het universum. Ze worden nog steeds beschouwd als zeldzaam, maar astronomen hebben er tijdens de laatste tellingen inmiddels al veertien waargenomen die samen een zeer kleine selecte groep vormen.

Er zijn miljoenen neutronensterren in onze Melkweg, maar Magnetars vormen een klasse apart, omdat hun magnetisch veld duizend maal sterker is, met een gemeten waarde van een miljard (10¹⁵) Gauss en een triljoen (10.000 miljoen) maal dat van de Aarde – sterk genoeg om daarmee op een afstand van zo’n 200.000 kilometer (de halve afstand tussen de Aarde en de Maan) informatie van een creditkaart te laten verdwijnen. Ter vergelijking: het magnetisch veld van de Zon bedraagt op de meeste plaatsten minder dan 10 Gauss en ongeveer 1.000 Gauss in de nabijheid van zonnevlekken.

Astronoom en auteur Phil Plait omschreef de gebeurtenis als volgt:

“De schaal waarop deze aanval plaatsvond valt nauwelijks te overdrijven. De toevloed van gamma- en röntgenstraling die over de Aarde stroomde werd geregistreerd door verschillende satellieten, die speciaal zijn ontworpen voor de observatie van de hoog energetische gebieden in de ruimte.

RHESSI, die de Zon in de gaten houdt, kijkt normaal gesproken naar de gammastraling afkomstig uit reusachtige zwarte gaten, nam de uitbarsting ook waar.

De kortgeleden gelanceerde Swift satelliet, die gebouwd werd om uitbarstingen van gammastraling in het hele universum te meten, zag deze gebeurtenis niet alleen, maar haar detectoren raakten volledig verzadigd door de energie-aanval.… hoewel Swift niet eens in de richting van de uitbarsting keek! Met andere woorden, deze zondvloed van fotonen drong helemaal door tot het binnenste van de satelliet, ondanks alle beschermende bekleding van het ruimtevaartuig!

Het wordt nog erger. Deze enorme golf van kwaadaardige energie was zo krachtig dat hij zelfs de bovenste delen van de aardatmosfeer ioniseerde, als gevolg waarvan het magnetisch veld van de Aarde klonk als het geluid van een bel. Verschillende satellieten werden letterlijk blind door de gebeurtenis. Wat was dit voor iets? Wat kon dit soort schade veroorzaken?”

“Astronomen ontdekten al spoedig wat het was, hoewel ze het, nadat ze erachter waren gekomen, nauwelijks konden bevatten. Op die dag, zo’n vijf jaar geleden, werd de planeet Aarde geconfronteerd met de toorn van magnetar SGR 1806-20.”

Een internationaal team van astrofysici omschreef de uitbarsting in de ‘Astrophysical Journal Letters,’ van 20 juli 2005 als volgt:

“De uitbarsting produceerde vibraties in de ster die snelle fluctuaties veroorzaakten in de röntgenstraling die de ruimte inschoot. Deze impulsen worden tijdens elke zeven seconden durende rotatie van de snelroterende ster uitgezonden en onthullen zodoende de frequentie, of snelheid, van de vibratie van de ster.”

“Deze explosie was vergelijkbaar met de inslag van een reusachtige hamer op de ster, waardoor deze ging rinkelen als een bel”, zei Richard Rothschild, astrofysicus aan de Universiteit van Californië en een van de opstellers van het rapport.

“Nu rijst de vraag wat de frequentie van de oscillaties van de neutronenster – de toon die door de bel wordt opgewekt – betekent.”

“…De schokgolven vanuit de ster hadden een ontzagwekkende snelheid, die de ster met 94,5 cycli per seconde deden trillen”, vertelden de onderzoekers.

“Dat komt dichtbij de frequentie van de 22^ste toon van een piano, ofwel de F-toon”, merkte Tomaso Belloni van het Italiaanse Nationale Instituut voor Astrofysica op. Hij was een van de leden die de metingen hadden verricht.

In werkelijkheid was het niet alleen het magnetisch veld van de Aarde dat rinkelde als een bel, ons hele Zonnestelsel en de Melkweg klonken als een Goddelijke bel!! Natuurlijk veroorzaakte dit gebeuren nogal wat discussie over de esoterische betekenis van de F-noot onder metafysici.

Volgens astronoom Bryan Gaensler, werd hij op de ochtend van 29 december 2004 (twee dagen na de eerste waarnemingen) gealarmeerd door een dringend e-mailbericht van een collega aan de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. In antwoord daarop organiseerde hij bliksemsnel dat de ‘Very Large Array’ (VLA) in New Mexico – een groep van 27 met elkaar in verbinding staande schotels die tezamen de meest krachtige telescoop ter wereld vormen – op de coördinaten van deze ster werd gericht en in de daarop volgende weken werd iedere krachtige telescoop over de hele wereld gebruikt om dit evenement te registreren.

Zelfs astronomen die op dat moment op vakantie waren, werden opgespoord en opgeroepen iedere telescoop die ze konden bedenken af te stemmen op positie van deze Magnetar. Dit is wat volgens Gaensler gebeurde:

“We hadden een paar dagen nodig eer we ons realiseerden waarmee we eigenlijk te maken, maar inmiddels weten wij dat SGR 1806-20 een soort “zonnewind met steroïden” had gegenereerd die resulteerde in de felste explosie in de geschiedenis van de astronomie. Feller dan de krachtigste uitbarstingen van gammastraling produceren wanneer ver weg gelegen zwarte gaten worden geboren, feller dan de explosies van supernova’s die zo eens in de honderd jaar optreden die door de oude Chinezen zijn opgetekend en die vaak op klaarlichte dag waarneembaar zijn, zelfs feller dan het licht van de volle Maan. Deze kleine Magnetar gaf in 0,2 seconden meer energie af, dan de Zon in ongeveer 200.000 jaar doet.”

Op de jaarlijks bijeenkomst van de ‘American Association for the Advancement of Science’ (AAAS) die op 19 februari 2006 in St. Louis werd gehouden, omschreef elektrisch ingenieur Professor Umran Inan wat de wetenschappers hadden geleerd van deze zeldzame en dramatische atmosferische verstoring. In zijn presentatie getiteld “A Giant Flare from a Magnetar: Blitzing the Earth from Across the Galaxy”, onthulde hij het volgende:

“Reusachtige flitsen van gammastraling – zoals die van deze Magnetar SGR 1806-20 – hebben op onze lagere ionosfeer zo’n geweldige invloed, dat we, door eenvoudigweg te kijken naar en metingen te verrichten aan de reactie op en het herstel na die gammaflits, wel meer moeten leren over de dynamiek in deze bovenste atmosferische lagen, die uiteindelijk zo belangrijk zijn voor ons kwantitatieve begrip van het Space Weather, alsmede voor onze communicatie– en navigatiesystemen.” [Vetgedrukt ter verduidelijking]

Zes maanden later rinkelde de Aarde nog steeds, maar als we dit beschouwen als een ‘vuurproef’, dan duurt die nog steeds voort! Magnetars werden voor het eerst ontdekt in 1979, toen de eerste werd ontdekt die op uitbarsten stond, en zodoende werd aangemerkt als een historische gebeurtenis, omdat het de astronomen de gelegenheid bood het geheim erover te ontrafelen. Dit object werd geïdentificeerd als SGR 1806-20, waarbij de getallen “1806-20” refereren aan de coördinaten in aan het firmament: 18 uur, 06 minuten rechte ascensie, -20 graden declinatie.

Volgens Dr. Robert Duncan, die de ‘Bruno Rossi Prijs’ van de ‘American Astronomical Society (AAS)’, samen met een andere geleerde deelde voor zijn theoretische werk over Magnetars, lag de Magnetar vlakbij de positie van het Galactisch Centrum, in de sterrenbeeld Boogschutter.

Het Galactisch Centrum ligt 25.000 lichtjaar van ons verwijderd, maar wetenschappers hebben aangevoerd dat SGR 1806-20 nog een stuk verder weg moet liggen. Berekeningen gebaseerd op radiogolfemissies vanaf SGR 1806-20 hebben inmiddels aangetoond dat de Magnetar “slechts” 30.000 lichtjaar van ons is verwijderd.

Eerst werd aangenomen dat het een zeldzame gebeurtenis was en hoewel de academische studies doorgingen, besteedde de astronomische wereld er verder geen aandacht meer aan, totdat de Aarde opnieuw ernstig werd getroffen door een uitbarsting.

In augustus 1998 vestigde SGR 1900+14 een nieuw record voor de meest intense flux van gammastraling ooit gemeten aan een bron buiten ons Zonnestelsel, maar op meerdere manieren was die gelijk aan de uitbarsting van SGR 1806-20 in datzelfde jaar. In december 2004 was de reusachtige uitbarsting van SGR 1806-20 100 maal krachtiger dan die van 1998 en 10.000 keer zo helder dan alles dat dit object tot dan toe had veroorzaakt. In een artikel getiteld ‘Brightest Galactic Flash Ever Detected Hits Earth’, februari 2005, verklaarde een Britse wetenschapper:

“Dit komt maar eenmaal in een mensenleven voor. We hebben aan de nadere kant van onze Melkweg een object met een diameter van slechts 20 kilometer waargenomen dat meer energie uitstoot in een tiende van een seconde, dan onze Zon uitzendt in 100.000 jaar.”

Een andere Australische wetenschapper gaf als commentaar op deze Magnetar:

“Dat het zich zodanig kan uitstrekken en ons op de schouder tikt, herinnert ons eraan dat we werkelijk met de kosmos in verbinding staan.”

Uitbarstingen komen nu regelmatig voor. Op 21/22 januari 2009 werd onze planeet gebombardeerd door een hevig voorval vanuit “gamma ray repeater” SGR J1550-5418, die het volgende sterrenbeeld ten zuidoosten van Schorpioen.

Op hetzelfde moment kregen we te maken met een “Super Strong” ‘Sudden Stratospheric Warming’ (SSW) (een Plotselinge Stratosferische Waarschuwing) waarbij de temperatuur in de stratosfeer binnen enkele dagen met 50^o C steeg en in de weken erna weer daalde.

Verbaasde waarnemers wisten niet hoe ze het hadden, omdat de schuld dit keer niet aan de rustige Zon kon worden gegeven. Door bijkomend bewijsmateriaal, zoals de doordringing van de GOES-satelliet van NASA tegelijkertijd met een uitbarsting van een Magnetar, legden onafhankelijke onderzoekers direct een verband met magnetar SGR J1550-5418, omdat die uitbarsting door de astronomische gemeenschap was erkend.

Een ‘Sudden Stratosferic Warning’ (SSW) is een van de meest dramatische gebeurtenissen die zich in de stratosfeer van de Aarde kunnen voordoen, maar hoewel er berichten in de media verschenen over de SSW en de invloed ervan op het weer, werd er geen ruchtbaarheid gegeven aan de aanval door de Magnetar en de moet de wetenschappelijke wereld nog steeds met details over de brug komen omtrent het effect van die aanvallen op ons Zonnestelsel.

De wetenschap heeft inmiddels 18 Magnetars ontdekt die worden ingedeeld in twee typen hoogenergetische bronnen: afwijkende röntgenpulsars (‘anomalous X-ray pulsars’ ,AXP’s) en zachte gamma repeaters (‘soft gamma repeaters’, SGR’s), die nu willekeurig uitstoten produceren.

Aangezien in astronomische kringen gammastraling automatisch in kaart wordt gebracht, is er kennelijk toch geen gelijkwaardig systeem voor het monitoren van Magnetar-uitbarstingen.
Desalniettemin laten de wetenschappers zich erop voorstaan dat ze een internationaal netwerk onderhouden dat binnen enkele seconden in actie kan komen! De Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) zegt hierover:

“Een zeldzame uitbarsting waarnemen is een uitdaging. Het tijdstip en de locatie van de uitbarsting kan niet worden voorspeld, dus zijn deze gebeurtenissen altijd weer uitdagend. Gelukkig zijn veel hoge energie satellieten uitgerust met groothoekmonitoren.

Deze instrumenten kunnen ongeveer 10% van de hemel in een keer bekijken, terwijl de hoofdinstrumenten zich concentreren op aangewezen waarnemingen met een beeldhoek van slechts een paar boogminuten. Een van de hoofdtaken van een monitor is het detecteren van een plotselinge toename van de röntgenemissie binnen een groot energiebereik en dan snel (binnen enkele seconden), met een nauwkeurigheid van enkele boogminuten, de positie ervan uitrekenen, waardoor de instrumenten met een kleine beeldhoek meer gedetailleerde waarnemingen kunnen doen. Er is een internationaal netwerk gevormd voor de uitwisseling van informatie over nieuw ontdekte uitbarstingen, zodat alle geïnteresseerde partijen in staat worden gesteld hun eigen vervolgwaarnemingen uit te voeren.”

Er zijn echter ook onafhankelijke waarnemers die zich bezighouden met het monitoren van de actuele gegevens over het Space Weather van NASA en NOAA. Er is ook een uitstekende website van het Japanse Instituut voor Informatie- en Communicatietechnologie (NICT), waarop beelden van de magnetosfeer van de Aarde te zien zijn die met behulp van computersimulaties worden gemaakt op basis van actuele informatie van de ACE-satelliet (‘Advanced Composition Explorer’) van NASA over de zonnewind en het interplanetair magnetisch veld. Ook zijn er filmpjes op te zien waarin de inslagen van Magnetars op de magnetosfeer van de Aarde worden getoond en sommige van die inslagen kunnen alleen maar worden omschreven als ‘dramatisch’.

Kijk HIER voor meer informatie.

Het is interessant dat zich in juli 2009 een unieke gebeurtenis voordeed aan het eind van zonnecyclus 23. Er dient te worden opgemerkt dat dit ongeveer in de zelfde periode was dat een aantal Engels graancirkels geïnterpreteerd werd als zijnde een boodschap dat er op 6/7 juli 2009 5 CME’s (zonneuitbars-tingen) zouden plaatsvinden.

In feite waren er slechts een paar zeer kleine CME’s rond de 3^e van die maand, maar er  was geen sprake van grote gebeurtenissen. Computersimulaties wezen echter uit dat Aarde haar normale bescherming gedurende 5 hele dagen kwijt was. Vanaf de 7^e juli ging de Magnetopauze – d.i. de grens tussen de Aarde en de buitenste ruimte – naar “gevaarlijke” waarden, terwijl hij in een geo-synchrone baan werd gedrukt, waarschijnlijk als gevolg van galactische energie.

We kunnen duidelijk zien dat het, met dit soort extreem Space Weather vanuit de diepe ruimte waarbij sprake is van hoge energievolumes, realistisch is te veronderstellen dat onze wetenschappers niet in staat zijn alle verschijnselen eenduidig te verklaren. Er moet echter sprake zijn van een belangrijke evolutionaire drijfveer met betrekking tot onze planeet. Het is inderdaad niet moeilijk te begrijpen wanneer een alchemist dit zou verklaren als een “vuurproef” voor Aarde. We zouden echter het standpunt kunnen innemen dat we worden voorbereid op meer en heviger gebeurtenissen die nog moeten komen.

Een dergelijk scenario kan als volgt worden voorgesteld: Onze Aarde en het zonnestelsel reizen door een gebied van de ruimte waarin planeten een soort ‘etherische’ schoonmaakbeurt krijgen, te vergelijken met een auto in een wasstraat. Wanneer een van de raampjes openstaat worden de inzittenden natuurlijk nat en bekleding en elektronica zouden worden vernield, terwijl de buitenkant van de auto intact blijft.

We kunnen plasmafysicus en metafysicus Jay Alfred citeren, die in meer wetenschappelijke bewoordingen de vraag stelt: “Leven we in het binnenste van reusachtige hersenen?”

Als we de theorie van het Holografische universum toepassen, dan kunnen we ons magnetars voorstellen als zenuwcellen van galactische afmetingen en hun ‘signaalafgifte’ is iets dat we alleen opmerken wanneer we bepaalde punten in ruimte-tijd bereiken. De vraag is: Hoe werkt de Aarde als een holografische frequentieanalysator als zij projecties vanuit de diepe ruimte decodeert? In de hersenen wordt verondersteld dat de zintuigen fungeren als lenzen die informatie decoderen vanuit een andere dimensie en daarop mentale activiteit ontplooien dat we het denken en bewustzijn noemen. Neurologen zijn al tientallen jaren op zoek naar de precieze locatie van het denken en zij beginnen inmiddels te geloven in het concept van “de uitgestrekte geest.”

Als doctoraalstudent onderzocht Mark Mille hoe specifieke typen zenuwcellen in de hersenen met elkaar verbonden zijn. Door het kleuren van dunne plakjes van de hersenen van een muis was hij in staat die verbindingen zichtbaar te maken. Op de linker afbeelding zijn links 3 hersencellen te zien (2 rode en 1 gele) en hun verbindingen.

Dit is te vergelijken met de resultaten die werden behaald door een internationale groep van astrofysici die met behulp van een computersimulatie lieten zien hoe het universum groeit en zich verder ontwikkelt. Het gesimuleerde beeld (rechts) is een voorstelling van het huidige universum dat uitgestrekte van Melkwegclusters laat zien (lichtgeel) die worden omgeven door duizenden sterren, Melkwegstelsels die worden verbonden door Birkelandstromen in de donkere modus of stromen van donkere materie. Dit goddelijke netwerk staat te boek als “Het Kosmisch Web.”

In januari 2009 verscheen een artikel in ‘New Scientist’ dat was getiteld: ‘Where in the world is the mind’. In het artikel staat onder meer:

“HET probleem met betrekking tot lichaamgeest gaat over de vraag waar de geest zich bevindt. Wordt hij begrensd door de contouren van de schedel of is hij op niet-fysieke wijze ergens onzichtbaar aanwezig?

Het laatste idee, dat de geest zich niet letterlijk in de ruimte ophoudt, maar ergens vlakbij of zelfs vlak naast het lichaam – als een soort halovormig patroon van formaliteiten – is metafysisch gezien misschien een beetje vreemd, maar wel populair.”

Volgens hetzelfde principe kan de Aarde worden beschouwd als de focus van een lens die Goddelijke informatie decodeert. In werkelijkheid stellen dimensies hogere energieniveaus voor, dus misschien moeten we ons voorstellen dat die uitbarstingen van ultrahoge energie hogere dimensionale informatie afleveren. En als we op dezelfde manier kijken naar de stelling dat geest en bewustzijn zich in de ruimte rondom onze hersenen bevinden, moeten we aannemen dat de ionosfeer van de Aarde weleens de plaats kan zijn waar het bewustzijn van onze planeet huist.

De locatie van de menselijke geest heeft de neurologen tientallen jaren perplex doen staan en het gaat in dit essay te ver om dieper op deze vergelijking in te gaan. Als we echter het wetenschappelijk bewijs in aanmerking nemen, zouden we toch een paar principiële conclusies kunnen trekken. De wetenschap zegt ons dat deze uitbarstingen hevige ionisatieniveaus veroorzaken in de bovenste atmosfeer van de Aarde, dat volgens de definitie uit een plasma bestaat. Tegelijkertijd hebben de wetenschappers geen geperfectioneerde telescopen nodig die ze in staat stellen door de kosmos naar de andere kant van de Melkweg te kijken om de mate van rotatie van mega-uitbarstingen te lokaliseren die flikkeren als op hol geslagen vuurtorens.

Sommige van die uitbarstingen zijn zo krachtig dat onze ionosfeer letterlijk begint te resoneren met de rotatiesnelheid van de Magnetar zelf! Het Galactisch Centrum bevindt zich op een afstand van 150 triljoen, of 150 miljoen miljard, kilometer in de richting van het sterrenbeeld Boogschutter en een aantal van die magnetars staat helemaal aan de andere kant van de Melkweg, maar wanneer die vuurkracht bij onze planeet aankomt, begint onze ionosfeer in gelijke mate met die bron mee te vibreren!

– Volgende week deel 7 –