De belangrijkste Overgang – Deel 5

Is het onheil? Of valt het wel mee? Dat de mensheid een hoger bewustzijn moest ontwikkelen, omdat dit de manier was waarop het Aarderaster opnieuw kon worden afgesteld. Gebleken is echter dat ook in dit opzicht de mensheid een bewustzijnsverruiming heeft doorgemaakt. Men komt langzamerhand tot het inzicht dat die onheilsboodschappen wat al te pessimistisch zijn gebleken. Deel 5 van de ‘Belangijkste Overgang’, een essay van Susan Joy Rennison.

Onheil? Of valt het wel mee?

Bij haar onderzoek stuitte Susan Joy Rennison op het fenomeen van het ‘Christusraster’ dat door Russische wetenschappers in 1981 opnieuw werd ontdekt. Natuurlijk was hiervan in  vroege geschriften, mondelinge overleveringen en folklore sinds mensenheugenis al sprake, maar nu de wetenschap dit fenomeen erkende, kwam het meer en meer in de belangstelling te staan. Ook de fotonengordel kwam in de belangstelling en dat beloofde, als je sommige verhalen tenminste zou moeten geloven, niet goed uit voor de mensheid. Lange tijd was er sprake van dreigende taal, met name over de zogenoemde ‘Dag des Oordeels’. Er werd gezegd

Hoewel…. wetenschappers van NASA hebben inmiddels toegegeven dat de toekomst van de planeet Aarde nogal onzeker is. Ons zonnestelsel passeert een gebied van de Melkweg dat gevuld is met kosmische straling en interstellaire wolken. Het magnetisch veld van onze Zon, dat door de zonnewind wordt opgeblazen tot een grote bel, die wij aanduiden met de heliosfeer, beschermt ons in voldoende mate tegen dit soort zaken. De grote bel zelf is echter behoorlijk kwetsbaar voor externe velden. Een sterk magnetisch veld net buiten ons zonnestelsel zou tegen de heliosfeer kunnen aandrukken en er op nog onbekende wijze op kunnen gaan inwerken.

Kortom de ruimte laat van zich horen en levert genoeg stof tot nadenken. Lees erover in dit vijfde deel van het essay.

X

– DEEL 5 –

De Belangrijkste Overgang in de Geschiedenis van De Mensheid

– Wederkomst van het Paradijs –

Onthulling van het Grote Geheel

©Susan Joy Rennison B.Sc. Hons.

x

Nederlandse vertaling voor Wanttoknow.nl/be©Jan Smith

X

X

Space Weather en het Aardse ‘Krachtenveld’
Op dit punt is het nodig uit te leggen waarom het elektromagnetisch raster van de Aarde moest worden bijgesteld. Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat elke levende entiteit is omgeven door een elektromagnetisch veld. Met dit voor ogen opperden drie Russische wetenschappers, t.w. Goncharov, Morozov en Makarov, de idee dat de Aarde ook een raster zou moeten hebben, waarvan zij geloofden dat het afkomstig was van de kristallijnen kern van de planeet.

Dit idee was in 1981 niet nieuw, aangezien oude mondelinge overleveringen en schriftelijke bronnen, zoals de Indiase Mahabharata, de oude Chinese verzen, de Platonische filosofie, alsmede de Russische folklore, allemaal gewag maken van een driehoekige verdeling van het oppervlak van de Aarde. Het Russische onderzoek was echter feitelijk gebaseerd op tien jaar gedegen wetenschappelijke analyses.

Als gevolg hiervan werden andere wetenschappers ook geprikkeld verder onderzoek naar de aard van het elektromagnetisch raster van de Aarde te starten.

Merkwaardig genoeg schreef historicus en antropoloog Joseph Jochmans in oktober 2002 – in dezelfde tijd dat ons werd verteld dat de fundamentele herstructurering van het raster virtueel afgerond was, over zijn stellige overtuiging dat we een nieuw raster te zien zouden krijgen, dat hij het ‘Christusraster’ noemde.

Jochmans schreef over vroegere en hedendaagse inheemse volken van over de hele wereld met overeenkomstige tradities die, aangaande energiepatronen van de Aarde, herinneringen in hun mythen en overleveringen bewaren en spreken over een ‘ingestort krachtveld.’

Hier kunnen we een van de vele voorbeelden aanhalen: de Maya in de Yucatán herinnerden zich het bestaan van ‘een pad dat in de lucht zweefde’ boven het schiereiland. Er dient te worden opgemerkt dat het ‘verdwijnen’ van het goddelijke koord plaatsvond voor de oorspronkelijke zondvloed.

Er staat geschreven:

“Er was een pad dat zweefde in de lucht en zich uitstrekte van Tuloom en Coba tot Chich’en Itza en Uxmal. Dit pad werd de ‘kuxan sum’ of ‘sakbe’ genoemd. Het had veel weg van een lang koord [sum] waarvan werd aangenomen dat het leefde [kuxan] en door de kern ervan vloeide bloed. Door dit koord werd voedsel gestuurd naar de oude machthebbers die leefden binnen de structuren van de ruïnes. Om de een of andere reden verdween dit koord voorgoed. Deze eerste epoque werd van de volgende gescheiden door een zondvloed genaamd ‘Halyokokab’.”

Jochmans had een visioen van een Nieuw Gouden Tijdperk, waarin we een nieuw raster met een kristallijne vorm zouden krijgen dat bestaat uit twaalf dubbele pentagrammen die gelijkmatig over de wereldbol verdeeld zijn. In bepaalde metafysische kringen wordt algemeen aangenomen dat we een nieuw ‘Paradijs’ krijgen, een Diamanten of Christusraster en dat de Aarde nu in staat is een veel hoger bewustzijnsniveau voor de mensheid te ondersteunen.

Even voor de duidelijkheid: het elektromagnetisch raster van de Aarde kan worden gevisualiseerd als een serie magnetische krachtlijnen met daarin ingebed onzichtbare scalaire of aetherische energie.
Sedert 1989 zijn verschillende metafysische bronnen onvermurwbaar in hun opvatting dat het raster geherstructureerd werd, maar er is weinig discussie over de vraag waarom dat nodig werd geacht, behalve dan dat het voor onze Verlichting zou dienen.

In het midden van 2007 ontstond echter wel de nodige urgentie, toen verschillende initiatieven werden ontplooid om mensen aan te moedigen zich op het raster van de Aarde te richten en te mediteren.

De meest bekende initiatieven waren de gebeurtenis van ‘Fire the Grid’ op 17 juli 2007, georganiseerd door Shelley Yates en de ‘Planetary Creatrix’ op 8 juli van dat zelfde jaar, dat op touw was gezet door metafysicus Tom Kenyon. Het meest intrigerend van dit alles was een metafysische bron die duidelijk verklaarde dat het Aardraster opnieuw was opgewaardeerd en een ‘hogere bandbreedte’ had gekregen.

Ja, dit is echt uitzonderlijk, zeker wanneer we bedenken dat technische informatie normaliter wordt gemeden door velen die spirituele Verlichting zoeken! In augustus 2007 gaf gerespecteerd metafysicus Celia Fenn de volgende boodschap door, getiteld ‘Crossing the Threshold’. Uit het hoofdstuk, met als titel ‘The Diamond Paradise Grid and the Opalescent Flame of Healing and Balancing, vernemen we:

“Ten eerste werden deze veranderingen en de toegenomen straling verankerd door het Paradijsraster te “upgraden” door de instroom van Kosmisch Diamanten Licht. Het Paradijsraster of de -Matrix werd in 2005 gevestigd als de Kristallijnen Geometrische Matrix voor de Nieuwe Aarde. Het is een volmaakt Icosa-Dodecaëder (dat zich rond de Aarde beweegt en de Paradijscoderingen in zich draagt). In juli werd het opgewaardeerd door de instroom van dit krachtige Diamanten Licht van Vuur en nu noemen we het “Het Diamanten Paradijs Raster.” Het is gereed om jullie manifestaties te ontvangen terwijl jullie het Paradijs scheppen dat de Nieuwe Aarde zal worden.”

Met de nodige achtergrondkennis wordt de noodzaak van hogere bandbreedtes maar al te duidelijk. Het raster moest worden hersteld zodat het, wanneer het op de proef gesteld zou worden door een zondvloed van galactische kosmische energie, daartegen opgewassen zou zijn.

Nu rijst de vraag: wie zou een dergelijke boodschap geloven?
Wel, het feit dat duizenden jaren lang informatie bewaard is gebleven, biedt voor hen die erin geïnteresseerd zijn de mogelijkheid de stukjes van die puzzel weer bij elkaar te zoeken en zodanig in elkaar te passen dat het Grote Beeld van wat wij kunnen verwachten tevoorschijn komt.

In het boek ‘Hamlet’s Mill’, wordt ons onverbloemd meegedeeld dat in een voorgaand tijdvak het Aarderaster niet in staat was zich te verweren tegen de stortvloed aan galactische kosmische energie en het resultaat was “een uitgebrande wereld.”

Dit is de opvatting van de auteurs van ‘Hamlet’s Mill’, die de oorsprong van vele oude mythen bestudeerd hebben en wordt verwoord in het volgende Polynesische heilige lied.

Dr. Joseph Rock vertaalde het uit het Duits:

‘Het Rad der Tijd draait naar de uitgebrande resten van de wereld,

Weer terug en dan naar boven.

Tijd is tot nu toe zonloos met een flauw schijnsel,

Dat slechts drijft in het zwakke maanlicht.

Achter Makalii’s afschuwelijke wolkensluier

Vibreren de duistere contouren van de toekomstige wereld;

Het begin van de duisternis vanuit de diepten van de afgrond,

het oorspronkelijke begin van de nacht in de nacht.

Vanuit de verre, verre, verte,

ver van de afgelegen Zon, ver van de afgelegen nacht.

Overal is slechts de nacht.’

Dit heilige vers werd vermoedelijk in 1700 gecomponeerd, maar tientallen jaren later pas opgeschreven.

Toen de Duitse antropoloog Adolf Bastian de eilandengroep bezocht bestudeerde hij het manuscript, zag er de importantie van in en maakte een gedeeltelijke vertaling in het Duits dat voorkomt in de resultaten van zijn onderzoeken naar de heilige liederen uit Polynesië die hij omstreeks 1881 uitvoerde. Ondanks allerlei academische argumenten over deze vertaling, wilden De Santillana en Von Dechend het punt maken dat veel oude mythen waren overgenomen en volstonden met versleutelde astronomische informatie.

En ook in het boek ‘The Sacred Theory of the Earth’ (1691) van Thomas Burnet wordt ons verteld dat de oude Griekse doctrine van de ‘Grote Brand’ (Aarde wordt vernietigd door vuur of water ) algemeen bekend is onder de geleerden – dit is overgeleverde kennis.

Vandaar al die boodschappen die al millennia lang de ronde doen en zeggen dat de mensheid een hoger bewustzijn moet ontwikkelen, omdat dit de manier is waarop het Aarderaster wordt afgesteld. Het lijkt erop dat spreken over de ‘Dag des Oordeels’ geen loos dreigement is, het universum heeft wel degelijk manieren om af te rekenen met alle creaturen die niet op het juiste bewustzijnsniveau zijn aangeland.

Kennelijk was dit soort informatie slechts aan een handvol ingewijden bekend en hoewel enkele machtige lieden zich altijd bewust zijn geweest van deze waarheid, hebben ze altijd wanhopig getracht het systeem te ondermijnen…

“Er is een heel nieuw spel op de wagen in de ruimte”
In de jaren negentig werd in New Age/metafysische kringen veel aandacht besteed aan de Fotonengordel, waarvan men dacht dat die veel beroering op Aarde veroorzaakte, maar tegenwoordig richt men de blik meer op de Galactische Uitlijning van 2012, ondanks het feit dat die al in 1998 plaatsvond.

In 1997 gaf Dmitriev c.s. nieuwe informatie en maakte wereldkundig dat onze planeet en ons zonnestelsel een hooggeladen magnetisch gebied in de ruimte passeerde dat gekenmerkt werd door Birkeland Stromen. Plasmakosmologen zouden deze verschijnselen omschrijven als reusachtige elektrische stromingen in de ruimte die worden gevormd wanneer plasma’s door magnetische velden worden geconcentreerd, waardoor ze de neiging krijgen zich met elkaar te vervlechten en zodoende nog nooit eerder opgemerkte krachtlijnen creëren.

Hoewel in het planetofysisch rapport verschillende termen worden gebezigd, is de bedoeling erg duidelijk en luidt:

“Dit soort in de interstellaire ruimte verspreide plasma doet zich voor in de vorm van structuren van gemagnetiseerde banden en strengen.”

Het heeft er alle schijn van dat de onderzoekers nauwelijks iets te verwijten valt omdat ze niet in staat zijn gebleken zich neer te leggen bij tegenstrijdige astronomische rapportages. Gedurende meer dan dertig jaar hebben onze astronomen zich beziggehouden met het observeren van de transitie van ons zonnestelsel van de Lokale Interstellaire Wolk (onze oude omgeving) naar de  Overgangs Zone (beschreven door Dmitriev e.a.) waarin we ons nu bevinden. Zij begrijpen nu heel veel van onze aankomst in de Galactische Wolk (of G-Wolk), die zo wordt genoemd omdat die ons heeft genaderd vanuit het centrum van onze Melkweg.

Omdat vele wetenschappers veelal onnauwkeurige schattingen hebben opgegeven over deze gebeurtenis, die volgens hen zou voorvallen over een periode van tienduizenden jaren, is de situatie nu zo dat sommige wetenschappers bereid zijn te verklaren dat deze overgang naar de G-Wolk reeds morgen kan gebeuren.

Om die reden hebben zelfs wetenschappers van NASA al toegegeven dat de toekomst van de planeet Aarde nogal onzeker is. Bovendien zijn de zaken inmiddels nog ingewikkelder geworden.

In 2009 werden wetenschappers met stomheid geslagen toen de IBEX-satelliet (Intersellair Boundery Explorer) van NASA een reusachtig lint van atomaire deeltjes ontdekte dat aan de rand van onze zonnestelsel dreef. Zoiets als dit “ruimtelint” is nog niet eerder te zien geweest, het was volledig onverwacht en de wetenschappers waren gedwongen snel met een aantal nieuwe theorieën op de proppen te komen.

De argumentaties op het internet waren niet van de lucht, maar het lijdt geen twijfel dat we ons momenteel bevinden in een zeer belangrijk omslagpunt in onze geschiedenis. Wetenschapsjournalist Dr. Tony Philips van NASA schreef hierover:

“…en dit veld zal de spil vormen van onze toekomst.”

“Ons zonnestelsel passeert een gebied van de Melkweg dat gevuld is met kosmische straling en interstellaire wolken. Het magnetisch veld van onze Zon, dat door de zonnewind wordt opgeblazen tot een grote bel, die wij aanduiden met de heliosfeer, beschermt ons in voldoende mate tegen dit soort zaken. De grote bel zelf is echter behoorlijk kwetsbaar voor externe velden. Een sterk magnetisch veld net buiten ons zonnestelsel zou tegen de heliosfeer kunnen aandrukken en er op nog onbekende wijze op kunnen gaan inwerken.

Zal dit onze natuurlijke bescherming juist versterken – of misschien wel verzwakken? Niemand kan het ons vertellen.”

Een commentator verklaart de onthullingen in beknopte bewoordingen als volgt:

“Deze ontdekkingen van de buitenste rand van ons zonnestelsel komen op een moment dat nieuwe onthullingen door NASA zich zo snel en frequent opstapelen dat het paradigma keer op keer volledig verandert zonder dat het grote publiek zich daar zelfs bewust van is. […]

“In de ruimte is een compleet nieuw spel op de wagen gezet.”

Dr. McComas, hoofdonderzoeker van de IBEX-missie is zo eerlijk geweest te verklaren dat het nog steeds onduidelijk is wat er precies gaat gebeuren wanneer de heliosfeer blijft verzwakken of wat het tijdpad voor de veranderingen in de heliosfeer is. Hieronder een citaat van hem:

“Er is geen onmiddellijk gevaar, maar het is erg moeilijk om erachter te komen wat de toekomst ons zal brengen. Zeker is evenwel dat wanneer de druk van de zonnewind zou teruglopen en de heliosfeer bijna zou verdampen, dat wij dan zouden terechtkomen in een zee van galactische kosmische straling. Dat zou weleens grote gevolgen kunnen hebben.”

In metafysische kringen zijn maar weinig bronnen bekend die hebben beweerd, dat wij de komst van ‘diamantachtige’ deeltjes en straling of diamanten vlammenenergie zouden moeten verwachten. Dat zou tegelijkertijd moeten gebeuren met de nadering van een vreemd voorwerp, dat volgens een anonieme bron, door verschillende ruimtevaartinstituten in de gaten wordt gehouden.

Doordat het hier slechts een gerucht betreft, kan alleen maar worden opgemerkt dat het object is iets is dat astronomen nog nooit eerder hebben waargenomen. Een doorslaggevend  kenmerk ervan is evenwel dat het een kristallijn plasma zou zijn.

Op dit moment dient te worden opgemerkt dat er in de afgelopen jaren nogal veel verwarrende persberichten verschenen zijn over een vreemd object in de ruimte en daardoor is reeds veel beroering ontstaan.

Nu schijnt er evenwel een nieuw beeld te ontstaan. We weten nu bijvoorbeeld al dat ons zonnestelsel door een sterk gemagnetiseerde interstellaire wolk beweegt, die wordt aangeduid met “The Local Fluff”, door sommigen liefkozend “Fluffy” gedoopt. Het is inmiddels ook bekend dat een zeer dichte en stofvormige wolk plasma ons zonnestelsel binnenkomt, maar volgens de plasmakosmologie kan iets dergelijks alleen dan voorkomen, wanneer het stofvomig plasma een hogere elektrische lading en vermogen bezit.

Er circuleert al geruime informatie dat binnen deze wolk weer kleinere wolken voorkomen met een nog hoger geladen en dichter plasma en het lijkt erop dat dit de verklaring zou kunnen geven voor het vreemde karakter van het object. De situatie werd op 28 mei 1998 door Amerikaanse wetenschappers verduidelijkt in het nieuwsbericht van de BBC onder de titel ‘Cosmic clouds threaten Earth’. Dit is het volledige artikel:

Hollywood’s laatste hype op het gebied van rampenfilms – de inslag van een reusachtige meteoriet op de Aarde – zou volgens Amerikaanse wetenschappers weleens niet meer van deze tijd kunnen zijn.

Zij geloven dat het waarschijnlijker is dat het leven op Aarde wordt weggevaagd door een botsing met een kosmische wolk.

Deze voorspelling werd gepresenteerd door Gary Zank van het ‘Bartol Research Institute’ van de Universiteit van Delaware, ten overstaan van de bezoekers aan de voorjaarsbijeenkomst van de Amerikaanse Unie van Geofysici in Boston, Massachussets.

Zijn onderzoek toont aan dat, wanneer het Zonnestelsel zelfs maar een kleine gaswolk zou raken, de ‘bubbel’ die het omgeeft en die het leven op onze planeet beschermt, uiteen zou kunnen vallen.

Zolang onze Zon door een extreem ‘lege’ interstellaire ruimte met lage dichtheid beweegt, produceert de zonnewind een beschermd omhulsel (een bubbel), de zogenaamde heliosfeer rondom ons Zonnestelsel die ervoor zorgt dat het leven op Aarde kan floreren. “We zouden zomaar per ongeluk tegen een kleine wolk aan kunnen botsen, zonder dat we het ook maar hebben kunnen zien aankomen. Zonder de heliosfeer zou neutrale waterstof een chemische reactie aangaan met onze atmosfeer, waarbij mogelijkerwijs catastrofale klimaatveranderingen zouden optreden, terwijl de kans dat wij worden blootgesteld aan dodelijke kosmische straling in de vorm van zeer hoogenergetische kosmische stralen, zou toenemen.

 

“We zouden er geen weet van hebben dat onze heliosfeer ineenstort, totdat we extreem hoge waarden van neutrale waterstof en kosmische straling zouden waarnemen,” zei Professor Zank.

“Hoewel er nu nog geen reden voor paniek is, moeten onze nakomelingen die over 50.000 jaar leven hiervoor wel gewaarschuwd worden.”Volgens professor Zank komt een bijzonder zorgwekkende wolkenzone, die zich nu nog bevindt in de omgeving van het Aquila Rift, ongeveer 815 lichtjaar bij ons vandaan, en door de zonnewind wordt voortgestuwd, “duidelijk onze richting op.”

Hij waarschuwde er tevens voor dat kleinere gasophopingen die worden aangeduid als de “Local Fluff” al veel eerder tegemoet kunnen worden gezien.

“De mensheid heeft tot nu toe geluk gehad”, zo gelooft Professor Zank, “want gedurende de afgelopen vijf miljoen jaar “is het ons steeds voor de wind gegaan” terwijl wij voortdreven over de kalme interstellaire zee, die slechts gemiddeld een atoom per kubieke inch ruimte bevatte.”

Hoewel het Zonnestelsel zich bevindt in een gebied dat tussen de drie en vier atomen per kubieke inch bevat, zou het Space Weather weleens kunnen omslaan, omdat het universum “gevuld is met wolken.”

Het zou dus niet zo verrassend moeten zijn dat sinds 1990 veel onderzoek is gestart naar de stofvormige plasma’s en dat de plasma-experimenten door de Russen en Amerikanen in het Internationale Ruimte Station (ISS) nog steeds doorgang vinden.

Ontegenzeggelijk is het van het allerhoogste belang dat we in deze kosmische heksenketel – die we de onmiddellijke omgeving van onze Aarde noemen, met diverse ingrediënten waarvan onze wetenschappers geen flauwe notie hebben hoe ze die moeten verklaren – ontdekken op welke wijze deze mengelmoes door de beste blenders in de Melkweg wordt gebrouwen.

“Het universum is een grote plaats en er kunnen allerlei vreemde dingen gebeuren”.

Stefanie Wachter van het NASA Spitzer Science Center, Caltech, Pasadena

 

– Binnenkort deel 6 –