Een menselijk wezen is een deel van het geheel,
wat wij het ‘Universum’ noemen,
een deel dat beperkt is in tijd en ruimte.
Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens,
als iets dat is ‘afgescheiden’ van de rest,
een soort optische betovering van zijn bewustzijn.
Deze illusie is een soort gevangenis voor ons,
die ons beperkt tot onze persoonlijk verlangens,
en tot genegenheid naar een paar mensen naast ons.
Het dient onze taak te zijn, onszelf te bevrijden,
uit deze gevangenis, door onze ‘kring van compassie’,
uit te breiden, en alle levende schepselen te omarmen,
inclusief de hele natuur in al haar schoonheid.
Niemand zal dit compleet gaan lukken,
maar alleen al het volledig streven naar dit doel,
is op zích al een bevrijding en een fundament
voor innerlijke geborgenheid.
