Volledige speech Poetin 24 februari..!!

Poetin werd voor krankzinnige uitgemaakt, voor een man die volledig-de-weg-kwijt-is.. Neo-nazi’s in Oekraïne..? Hoe komt die erbij..? Nee, mensen doken niet in deze beweringen om ze te ontmaskeren. Nee, die ‘Poetin is ‘gewoon’ krankzinnig’ en daarmee klaar’. (Vrij naar de ‘fijnbesnaarde’ miljonair-pensionado Youp van ’t Hek!) Als er dan vervolgens bewijzen opduiken voor neo-Nazi-zomerkampen voor de jeugd (HIER) en er is bewijs voor testfaciliteiten/laboratoria voor bacteriologische-virus-ontwikkeling (HIER), dan wordt het stil en blijkt Poetin dus wel degelijk een punt te hebben..!

Is dat reden voor een oorlog, of -zoals Poetin het noemt, een ‘militaire actie’..?
Nee, natuurlijk niet, want daarvoor is veel meer nodig. De Russische beer is getergt en ziet geen ándere oplossing voor het doodzwijgen van diens geschreeuw, dan in actie komen. Kortom, het westen, de NATO en vooral de VS, besloot niet naar de man Poetin te luisteren, wanneer hij de afgelopen decennia waarschuwt voor het opdringen van de NAVO-grens richting Rusland, richting Russische grens.. Als hij waarschuwt voor de smerige neo-nazi-praktijken van het AZOV-bateljon in het Donbas-bekken. Ken je daar overigens de historie van..?

Donbas (Донбас) is een historische, economische en culturele landstreek in het oosten van Oekraïne, bestaande uit 2 regios: Donetsk en Loehansk. Dit Donetsbekken is naar de rivier Severski Donets genoemd en de onofficiële hoofdstad is Donetsk. Soms wordt de naam Donbass ook gebruikt voor de regio die zich tot in de zuidwestelijke oblast Rostov van Rusland uitstrekt, daar dan ook wel de Russische Donbass genoemd. Het gebied viel nog onder Sovjet-Unie tot vlak na de val van de Berlijnse Muur en het IJzeren Gordijn (1989-1991) en besloeg ongeveer 60.000 km²; een economisch belangrijk gebied, waar veel steenkool gewonnen wordt veel industrie gevestigd.

Poetin is de afgelopen jaren HEEL DUIDELIJK geweest in zijn waarschuwingen, die ook door Jaap de Hoop Scheffer voortreffelijk werden geduid, in zijn quote, die je hieronder, in het transcript van de speech van Poetin afgebeeld ziet..! Lees het verhaal van deze toespraak van Vladimir Poetin en probeer met een open mind te lezen en te doorvoelen, of het nou inderdaad allemaal aan hém ligt, dat deze situatie zo MOEST ontsporen. Want dat er van ‘geen andere keus’ sprake was voor Poetin, is ons in ieder geval OVERDUIDELIJK.

TEKST VAN DE SPEECH

– 24 februari 2022 –
Burgers van Rusland, vrienden,

Ik acht het noodzakelijk om vandaag opnieuw te spreken over de tragische gebeurtenissen in Donbass en de belangrijkste aspecten van het waarborgen van de veiligheid van Rusland. Ik zal beginnen met wat ik heb gezegd in mijn toespraak van 21 februari 2022. Ik sprak over onze grootste zorgen en bezorgdheid, en over de fundamentele bedreigingen die onverantwoordelijke westerse politici van jaar tot jaar consequent, ruw en oneerbiedig voor Rusland in het leven hebben geroepen. Ik heb het over de uitbreiding van de NAVO naar het oosten, die haar militaire infrastructuur steeds dichter naar de Russische grens brengt.

Het is een feit dat wij de afgelopen 30 jaar geduldig hebben getracht met de belangrijkste NAVO-landen tot een akkoord te komen over de beginselen van gelijke en ondeelbare veiligheid in Europa. In antwoord op onze voorstellen werden wij steevast geconfronteerd met ofwel cynische misleiding en leugens, ofwel pogingen tot druk en chantage, terwijl het Noord-Atlantisch bondgenootschap zich bleef uitbreiden ondanks onze protesten en bezorgdheid. Haar militaire machine is in beweging en nadert, zoals ik al zei, onze eigenlijke grens.

Waarom gebeurt dit? Waar komt deze onbeschaamde manier van neerkijken op het hoogtepunt van hun exceptionalisme, onfeilbaarheid en almacht vandaan? Wat is de verklaring voor deze minachtende en minachtende houding tegenover onze belangen en absoluut legitieme eisen?
Het antwoord is eenvoudig. Alles is duidelijk en voor de hand liggend. Aan het eind van de jaren tachtig werd de Sovjet-Unie zwakker en viel vervolgens uiteen. Die ervaring zou voor ons een goede les moeten zijn, want zij heeft ons geleerd dat de verlamming van macht en wil de eerste stap is naar volledige aftakeling en vergetelheid. Wij verloren slechts één ogenblik het vertrouwen, maar het was voldoende om het evenwicht van de krachten in de wereld te verstoren.

Het gevolg is dat de oude verdragen en overeenkomsten geen effect meer hebben. Smeekbeden en verzoeken helpen niet. Alles wat de heersende staat, de machthebbers, niet zint, wordt afgedaan als archaïsch, verouderd en nutteloos. Tegelijkertijd wordt alles wat zij als nuttig beschouwt als de ultieme waarheid gepresenteerd en aan anderen opgedrongen, koste wat het kost, met misbruik en met alle beschikbare middelen. Degenen die weigeren mee te werken, worden onderworpen aan dwangtactieken.

Wat ik nu zeg heeft niet alleen betrekking op Rusland, en Rusland is niet het enige land dat zich hier zorgen over maakt. Het heeft te maken met het hele systeem van internationale betrekkingen, en soms zelfs met bondgenoten van de VS. De ineenstorting van de Sovjet-Unie leidde tot een herverdeling van de wereld, en de normen van internationaal recht die zich tegen die tijd ontwikkelden – en de belangrijkste daarvan, de fundamentele normen die na WO II werden aangenomen en de uitkomst daarvan grotendeels formaliseerden – kwamen in de weg te liggen van degenen die zichzelf tot winnaars van de Koude Oorlog verklaarden.

Natuurlijk moesten de praktijk, de internationale betrekkingen en de regels die deze regelden, rekening houden met de veranderingen die zich in de wereld en in het evenwicht der machten voordeden. Dit had echter op professionele, soepele en geduldige wijze moeten gebeuren, met inachtneming en eerbiediging van de belangen van alle staten en van de eigen verantwoordelijkheid. In plaats daarvan zagen we een toestand van euforie die werd gecreëerd door het gevoel van absolute superioriteit, een soort modern absolutisme, gekoppeld aan de lage culturele normen en de arrogantie van degenen die beslissingen formuleerden en doordrukten die alleen henzelf goed uitkwamen. De situatie nam een andere wending.

Daarvan zijn vele voorbeelden te geven. Eerst werd een bloedige militaire operatie tegen Belgrado gevoerd, zonder de toestemming van de VN-Veiligheidsraad, maar met gevechtsvliegtuigen en raketten die in het hart van Europa werden ingezet. De bombardementen op vreedzame steden en vitale infrastructuur gingen verscheidene weken door.

Ik moet deze feiten in herinnering brengen, omdat sommige westerse collega’s ze liever vergeten, en wanneer we het over deze gebeurtenis hebben, spreken ze liever niet over het internationaal recht, maar leggen ze de nadruk op de omstandigheden die zij naar eigen goeddunken interpreteren.

Daarna kwamen Irak, Libië en Syrië aan de beurt. Het illegale gebruik van militaire macht tegen Libië en de verdraaiing van alle besluiten van de VN-Veiligheidsraad over Libië ruïneerden de staat, creëerden een enorme zetel van internationaal terrorisme, en duwden het land in de richting van een humanitaire catastrofe, in de draaikolk van een burgeroorlog, die daar nu al jaren voortduurt. De tragedie, die honderdduizenden en zelfs miljoenen mensen heeft getroffen, niet alleen in Libië maar in de hele regio, heeft geleid tot een grootschalige uittocht uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika naar Europa.

Een soortgelijk lot was ook Syrië beschoren. De gevechtshandelingen van de Westerse coalitie in dat land zonder toestemming van de Syrische regering of sanctie van de VN-Veiligheidsraad kunnen alleen maar worden omschreven als agressie en interventie. Maar het voorbeeld dat los staat van de bovenstaande gebeurtenissen is natuurlijk de invasie van Irak zonder enige rechtsgrond. Daarbij werd het voorwendsel gebruikt dat in de Verenigde Staten betrouwbare informatie beschikbaar zou zijn over de aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak.

Om die bewering te staven hield de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken een flesje met wit poeder omhoog, publiekelijk, voor de hele wereld te zien, en verzekerde de internationale gemeenschap dat het een chemisch oorlogsmiddel was dat in Irak was gemaakt. Later bleek dat dit allemaal nep was en een schijnvertoning, en dat Irak geen chemische wapens had. Ongelooflijk en schokkend maar waar. We waren getuige van leugens op het hoogste staatsniveau en uitgesproken vanaf het hoge VN-tribunaal. Als gevolg daarvan zien we een enorm verlies aan mensenlevens, schade, verwoesting, en een kolossale toename van terrorisme.

In het algemeen lijkt het erop dat bijna overal, in vele regio’s van de wereld waar de Verenigde Staten recht en orde hebben gebracht, dit bloedige, niet-genezende wonden en de vloek van internationaal terrorisme en extremisme heeft veroorzaakt. Ik heb alleen de meest in het oog springende, maar bij lange na niet de enige voorbeelden van minachting voor het internationale recht genoemd.

Tot deze reeks behoren de beloften om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden, zelfs niet met een centimeter. Nogmaals: zij hebben ons bedrogen, of, eenvoudig gezegd, zij hebben ons bespeeld. Zeker, men hoort vaak dat politiek een vuile zaak is. Dat kan zo zijn, maar het zou niet zo smerig moeten zijn als het nu is, niet in die mate. Dit soort oplichtersgedrag is niet alleen in strijd met de beginselen van de internationale betrekkingen, maar ook en vooral met de algemeen aanvaarde normen van moraal en ethiek.

Waar is hier gerechtigheid en waarheid?
Alleen maar leugens en hypocrisie alom. Overigens schrijven en zeggen Amerikaanse politici, politicologen en journalisten dat er de laatste jaren in de Verenigde Staten een waar ‘leugenimperium’ is ontstaan. Het is moeilijk om het daarmee oneens te zijn – het is echt zo. Maar men moet er niet bescheiden over zijn: de Verenigde Staten zijn nog steeds een groot land en een systeemvormende macht.

Al haar satellieten zeggen niet alleen nederig en gehoorzaam ja tegen haar en papegaaien haar na bij het minste of geringste voorwendsel, maar imiteren ook haar gedrag en aanvaarden enthousiast de regels die zij hun voorhoudt. Men kan dus met reden en vertrouwen zeggen dat het hele zogenaamde westerse blok dat door de Verenigde Staten naar hun beeld en gelijkenis is gevormd, in zijn geheel hetzelfde ‘leugenimperium’ is.

Wat ons land betreft, na het uiteenvallen van de USSR, hebben zij, gezien de ongekende openheid van het nieuwe, moderne Rusland, zijn bereidheid om eerlijk samen te werken met de Verenigde Staten en andere westerse partners, en zijn praktisch unilaterale ontwapening, onmiddellijk geprobeerd om ons de genadeslag toe te brengen, ons af te maken en ons volledig te vernietigen. Zo was het ook in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000, toen het zogenaamde ‘collectieve Westen’ actief steun verleende aan het separatisme en de huurlingenbendes in Zuid-Rusland.

Wat een slachtoffers, wat een verliezen en wat een beproevingen hebben we in die tijd moeten doorstaan voordat we het internationale terrorisme in de Kaukasus de rug hebben toegekeerd! Wij herinneren ons dit en zullen het nooit vergeten. De pogingen om ons in hun eigen belang te gebruiken zijn tot voor kort nooit gestopt: zij wilden onze traditionele waarden vernietigen en ons hun valse waarden opdringen die ons, ons volk, van binnenuit zouden uithollen, de houdingen die zij op agressieve wijze aan hun landen hebben opgedrongen, houdingen die rechtstreeks leiden tot degradatie en ontaarding, omdat ze in strijd zijn met de menselijke natuur.

Dit zal niet gebeuren. Niemand is daar ooit in geslaagd, en het zal ook nu niet lukken. Desondanks hebben wij in december 2021 een zoveelste poging gedaan om met de VS en hun bondgenoten tot overeenstemming te komen over de beginselen van Europese veiligheid en over het niet-uitbreiden van de NAVO. Onze inspanningen waren tevergeefs. De Verenigde Staten zijn niet van standpunt veranderd. Zij vinden het niet nodig om met Rusland tot overeenstemming te komen over een kwestie die voor ons van cruciaal belang is. De Verenigde Staten streven hun eigen doelstellingen na en verwaarlozen onze belangen.

Deze situatie roept natuurlijk een vraag op: wat nu, wat mogen we verwachten? Als we de geschiedenis mogen geloven, weten we dat de Sovjet-Unie in 1940 en begin 1941 alles in het werk heeft gesteld om een oorlog te voorkomen of althans het uitbreken ervan te vertragen. Daartoe trachtte de USSR de potentiële agressor niet tot het bittere einde te provoceren door de meest dringende en voor de hand liggende voorbereidingen die zij moest treffen om zich tegen een dreigende aanval te verdedigen, achterwege te laten of uit te stellen. Toen het uiteindelijk optrad, was het te laat.

Als gevolg daarvan was het land niet voorbereid op de invasie van Nazi-Duitsland, dat ons moederland op 22 juni 1941 aanviel zonder de oorlog te verklaren. Het land hield de vijand tegen en versloeg hem, maar dit ging ten koste van een enorme prijs. De poging om de agressor vóór de Grote Patriottische Oorlog te kalmeren, bleek een vergissing te zijn die ons volk duur kwam te staan. In de eerste maanden na het uitbreken van de vijandelijkheden verloren wij uitgestrekte gebieden van strategisch belang, en miljoenen mensenlevens. Wij zullen deze fout niet voor de tweede keer maken. We hebben het recht niet om dat te doen.

Degenen die wereldheerschappij nastreven, hebben Rusland publiekelijk als hun vijand bestempeld. Ze hebben dat ongestraft gedaan. Vergis u niet, zij hadden geen reden om zo te handelen. Het is waar dat zij over aanzienlijke financiële, wetenschappelijke, technologische en militaire capaciteiten beschikken. Wij zijn ons hiervan bewust en hebben een objectieve kijk op de economische dreigingen die wij hebben gehoord, evenals op ons vermogen om deze brutale en niet aflatende chantage tegen te gaan. Ik herhaal dat wij op dit punt geen illusies koesteren en uiterst realistisch zijn in onze inschattingen.

Wat militaire zaken betreft, blijft het huidige Rusland, zelfs na de ontbinding van de USSR en het verlies van een aanzienlijk deel van zijn capaciteiten, een van de machtigste nucleaire staten. Bovendien heeft het een zeker voordeel bij verschillende geavanceerde wapens. In dit verband mag er voor niemand twijfel over bestaan dat een potentiële agressor met een nederlaag en onheilspellende gevolgen zal worden geconfronteerd indien hij ons land rechtstreeks zou aanvallen.

Terzelfder tijd verandert de technologie, ook in de defensiesector, snel. De ene dag is er een leider, morgen een andere, maar een militaire aanwezigheid in aan Rusland grenzende gebieden zal, als wij die doorgang laten vinden, nog tientallen jaren of misschien wel voor altijd blijven bestaan, waardoor voor Rusland een steeds grotere en volstrekt onaanvaardbare dreiging ontstaat.

Zelfs nu, met de uitbreiding van de NAVO naar het oosten, wordt de situatie voor Rusland met het jaar slechter en gevaarlijker. Bovendien hebben de leiders van de NAVO de afgelopen dagen onomwonden verklaard dat zij hun inspanningen moeten versnellen en opvoeren om de infrastructuur van het bondgenootschap dichter bij de grenzen van Rusland te brengen. Met andere woorden, zij hebben hun standpunt aangescherpt. Wij kunnen niet werkeloos toezien bij deze ontwikkelingen. Dat zou voor ons absoluut onverantwoord zijn.

Elke verdere uitbreiding van de infrastructuur van het Noord-Atlantisch bondgenootschap of de voortdurende pogingen om militair voet aan de grond te krijgen op Oekraïens grondgebied zijn voor ons onaanvaardbaar. De vraag gaat natuurlijk niet over de NAVO zelf. Deze dient slechts als instrument van het buitenlands beleid van de VS. Het probleem is dat in aan Rusland grenzende gebieden, waarbij ik moet aantekenen dat dit ons historische land is, een vijandig ‘anti-Rusland’ vorm begint te krijgen. Het wordt volledig van buitenaf gecontroleerd en doet er alles aan om NAVO-strijdkrachten aan te trekken en geavanceerde wapens te verkrijgen.

Voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten is het een beleid om Rusland in toom te houden, met duidelijke geopolitieke voordelen. Voor ons land is het een zaak van leven of dood, een zaak van onze historische toekomst als natie. Dit is niet overdreven, dit is een feit. Het is niet alleen een zeer reële bedreiging voor onze belangen, maar ook voor het bestaan zelf van onze staat en zijn soevereiniteit. Dit is de rode lijn waarover wij bij talrijke gelegenheden hebben gesproken. Zij hebben die overschreden.

Dit brengt me bij de situatie in Donbass.
We zien dat de krachten die in 2014 de staatsgreep in Oekraïne hebben geënsceneerd, de macht hebben gegrepen, deze met behulp van versierde verkiezingsprocedures behouden en de weg van een vreedzame conflictbeslechting hebben verlaten. Acht jaar lang, acht eindeloze jaren lang hebben we er alles aan gedaan om de situatie met vreedzame politieke middelen op te lossen. Alles was tevergeefs. Zoals ik in mijn vorige toespraak al zei, kun je niet zonder medelijden kijken naar wat daar gebeurt.

Het werd onmogelijk om het te tolereren. We moesten een einde maken aan deze gruweldaad, deze genocide op de miljoenen mensen die daar wonen en die hun hoop hebben gevestigd op Rusland, op ons allemaal. Het zijn hun aspiraties, de gevoelens en de pijn van deze mensen die de belangrijkste drijfveer vormden achter ons besluit om de onafhankelijkheid van de volksrepublieken van de Donbass te erkennen.

Ik zou nog het volgende willen benadrukken. Gericht op hun eigen doelen steunen de leidende NAVO-landen de extreemrechtse nationalisten en neonazi’s in Oekraïne, die de mensen van de Krim en Sevastopol nooit zullen vergeven dat zij in vrijheid hebben gekozen voor hereniging met Rusland.
Zij zullen ongetwijfeld proberen oorlog te voeren op de Krim, net zoals zij dat in Donbass hebben gedaan, om onschuldige mensen te doden, net zoals leden van de strafeenheden van Oekraïense nationalisten en handlangers van Hitler dat deden tijdens de Grote Patriottische Oorlog. Zij hebben ook openlijk aanspraak gemaakt op verschillende andere Russische regio’s.

Als we kijken naar de opeenvolging van gebeurtenissen en de binnenkomende rapporten, kan de krachtmeting tussen Rusland en deze strijdkrachten niet worden vermeden. Het is slechts een kwestie van tijd. Zij maken zich klaar en wachten op het juiste moment. Bovendien zijn zij zo ver gegaan dat zij ernaar streven kernwapens te verwerven. Wij zullen dit niet laten gebeuren.

Ik heb reeds gezegd dat Rusland de nieuwe geopolitieke realiteit na de ontbinding van de USSR heeft aanvaard. Wij hebben alle nieuwe post-Sovjetstaten met respect behandeld en zullen zo blijven handelen. Wij respecteren hun soevereiniteit en zullen dat ook blijven doen, zoals blijkt uit de bijstand die wij Kazachstan hebben verleend toen dit land werd geconfronteerd met tragische gebeurtenissen en een uitdaging op het gebied van zijn soevereiniteit en integriteit. Rusland kan zich echter niet veilig voelen, zich niet ontwikkelen en niet bestaan als het geconfronteerd wordt met een permanente dreiging vanuit het grondgebied van het huidige Oekraïne.

Ik wil u eraan herinneren dat wij in 2000-2005 ons leger hebben gebruikt om terug te slaan tegen terroristen in de Kaukasus en dat wij zijn opgekomen voor de integriteit van onze staat. We hebben Rusland in stand gehouden. In 2014 steunden we de bevolking van de Krim en Sevastopol. In 2015 gebruikten we onze strijdkrachten om een betrouwbaar schild te creëren dat verhinderde dat terroristen uit Syrië Rusland konden binnendringen. Dit was een kwestie van onszelf verdedigen. We hadden geen andere keuze.
Hetzelfde gebeurt vandaag. Ze hebben ons geen andere optie gelaten om Rusland en ons volk te verdedigen, dan de optie die we vandaag gedwongen zijn te gebruiken. In deze omstandigheden moeten we doortastend en onmiddellijk optreden. De volksrepublieken van Donbass hebben Rusland om hulp gevraagd.

In dit verband heb ik, overeenkomstig artikel 51 (hoofdstuk VII) van het VN-Handvest, met toestemming van de Russische Federatieraad, en ter uitvoering van de verdragen inzake vriendschap en wederzijdse bijstand met de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Lugansk, die op 22 februari door de Federale Vergadering zijn geratificeerd, besloten een speciale militaire operatie uit te voeren.
Het doel van deze operatie is mensen te beschermen die nu al acht jaar te maken hebben met vernedering en genocide door het regime in Kiev. Daartoe zullen wij trachten Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren, en degenen die talrijke bloedige misdaden tegen burgers hebben gepleegd, ook tegen burgers van de Russische Federatie, voor het gerecht te brengen.

Het is niet ons plan om het grondgebied van Oekraïne te bezetten. Wij zijn niet van plan om iemand met geweld iets op te leggen. Tegelijkertijd horen wij vanuit het Westen steeds meer verklaringen dat het niet meer nodig is de documenten te eerbiedigen waarin de resultaten van de Tweede Wereldoorlog zijn neergelegd, zoals die door het totalitaire Sovjetregime zijn ondertekend. Hoe kunnen wij daarop reageren?

De resultaten van de Tweede Wereldoorlog en de offers die ons volk heeft moeten brengen om het nazisme te verslaan, zijn heilig. Dit is niet in strijd met de hoge waarden van mensenrechten en vrijheden in de realiteit die in de naoorlogse decennia is ontstaan. Dit betekent niet dat naties niet het recht op zelfbeschikking kunnen genieten, dat is vastgelegd in artikel 1 van het VN-Handvest.

Ik wil u eraan herinneren dat de mensen die in de gebieden wonen die deel uitmaken van het huidige Oekraïne, bij de oprichting van de USSR of na de Tweede Wereldoorlog niet werd gevraagd hoe zij hun leven wilden opbouwen. Vrijheid is de leidraad van ons beleid, de vrijheid om zelfstandig onze toekomst en de toekomst van onze kinderen te kiezen. Wij zijn van mening dat alle volkeren die in het huidige Oekraïne leven, iedereen die dat wil, dit recht om een vrije keuze te maken, moeten kunnen genieten.

In dit verband zou ik mij willen richten tot de burgers van Oekraïne. In 2014 was Rusland verplicht de bevolking van de Krim en Sevastopol te beschermen tegen degenen die u zelf “nats” noemt. De mensen op de Krim en in Sevastopol hebben ervoor gekozen om bij hun historische thuisland, Rusland, te blijven en wij hebben hun keuze gesteund. Zoals ik al zei, we konden niet anders. De huidige gebeurtenissen hebben niets te maken met de wens om inbreuk te maken op de belangen van Oekraïne en het Oekraïense volk. Ze hebben te maken met de verdediging van Rusland tegen degenen die Oekraïne gegijzeld hebben en het proberen te gebruiken tegen ons land en ons volk.

Ik herhaal: wij handelen om ons te verdedigen tegen de bedreigingen die voor ons zijn gecreëerd en tegen een erger gevaar dan wat er nu gebeurt. Ik vraag u, hoe moeilijk dit ook is, dit te begrijpen en met ons samen te werken om deze tragische bladzijde zo snel mogelijk om te slaan en samen verder te gaan, zonder toe te staan dat iemand zich mengt in onze zaken en onze betrekkingen, maar deze onafhankelijk te ontwikkelen, zodat gunstige voorwaarden worden geschapen om al deze problemen te overwinnen en ons van binnenuit te versterken als één geheel, ondanks het bestaan van staatsgrenzen. Ik geloof daarin, in onze gemeenschappelijke toekomst.

Ik zou mij ook willen richten tot het militaire personeel van de Oekraïense strijdkrachten.

Kameraad officieren,
jullie vaders, grootvaders en overgrootvaders hebben niet gevochten tegen de nazi-bezetters en hebben ons gemeenschappelijke moederland niet verdedigd om de neonazi’s van vandaag toe te staan de macht in Oekraïne te grijpen. U hebt de eed van trouw gezworen aan het Oekraïense volk en niet aan de junta, de tegenstander van het volk die Oekraïne plundert en het Oekraïense volk vernedert.

Ik verzoek u dringend te weigeren hun misdadige bevelen uit te voeren. Ik verzoek u dringend onmiddellijk de wapens neer te leggen en naar huis te gaan. Ik zal u uitleggen wat dit betekent: de militairen van het Oekraïense leger die dit doen, zullen de zone van de vijandelijkheden vrij kunnen verlaten en naar hun gezinnen kunnen terugkeren. Ik wil nogmaals benadrukken dat alle verantwoordelijkheid voor het eventuele bloedvergieten geheel en al bij het heersende Oekraïense regime zal liggen.

Ik zou nu iets zeer belangrijks willen zeggen voor diegenen die in de verleiding zouden kunnen komen om zich van buitenaf met deze ontwikkelingen te bemoeien. Wie ons ook in de weg probeert te staan of wie ons land en ons volk ook maar bedreigt, zij moeten weten dat Rusland onmiddellijk zal reageren, en de gevolgen zullen zijn zoals u die in uw hele geschiedenis nog nooit heeft gezien. Hoe de gebeurtenissen zich ook zullen ontwikkelen, wij zijn er klaar voor. Alle noodzakelijke beslissingen in dit verband zijn genomen. Ik hoop dat mijn woorden gehoord zullen worden.

Burgers van Rusland,
De cultuur en de waarden, de ervaring en de tradities van onze voorouders vormden steevast een krachtige basis voor het welzijn en het voortbestaan van hele staten en naties, voor hun succes en levensvatbaarheid. Natuurlijk hangt dit rechtstreeks af van het vermogen om zich snel aan te passen aan voortdurende veranderingen, van het behoud van de sociale samenhang, en van de bereidheid om alle beschikbare krachten te consolideren en op te roepen om vooruit te komen.

We moeten altijd sterk zijn, maar deze kracht kan verschillende vormen aannemen. Het “keizerrijk van de leugen”, dat ik in het begin van mijn toespraak noemde, gaat in zijn beleid in de eerste plaats uit van ruwe, directe kracht. Dit is het moment waarop ons gezegde over “alleen spierkracht en geen hersens” van toepassing is.

We weten allemaal dat we pas echt sterk zijn als we gerechtigheid en waarheid aan onze kant hebben. Als dit het geval is, kan men het moeilijk oneens zijn met het feit dat onze kracht en onze bereidheid om te vechten het fundament zijn van onafhankelijkheid en soevereiniteit en de noodzakelijke basis vormen voor het bouwen van een betrouwbare toekomst voor uw huis, uw familie en uw moederland.
Beste landgenoten,

Ik ben ervan overtuigd dat toegewijde soldaten en officieren van de Russische strijdkrachten hun plicht met professionalisme en moed zullen vervullen. Ik twijfel er niet aan dat de overheidsinstellingen op alle niveaus en de specialisten doeltreffend zullen werken om de stabiliteit van onze economie, ons financiële stelsel en ons maatschappelijk welzijn te garanderen, en hetzelfde geldt voor bedrijfsleiders en de hele zakenwereld. Ik hoop dat alle parlementaire partijen en het maatschappelijk middenveld een geconsolideerd, patriottisch standpunt innemen.

Uiteindelijk ligt de toekomst van Rusland in de handen van zijn multi-etnische bevolking, zoals dat in onze geschiedenis altijd het geval is geweest. Dit betekent dat de besluiten die ik heb genomen, zullen worden uitgevoerd, dat we de doelen die we ons hebben gesteld, zullen bereiken en dat we de veiligheid van ons moederland op betrouwbare wijze zullen garanderen. Ik geloof in uw steun en in de onoverwinnelijke kracht die geworteld is in de liefde voor ons Vaderland.

24 februari 2022 06:00 Het Kremlin, Moskou

* * *