John F. Kennedy (1917–1963), was een Amerikaans politicus (Democraat) en president van de Verenigde Staten (HIER); hij staat bekend onder zijn
Daarenboven waren er vele partijen, die deze president uit de weg wilden hebben. De maffia, grote industriëlen (wapenindustrie o.a.), maar ook de CIA/FBI droegen hun ‘kogel’ bij..! Lees het verhaal hieronder, bij de 60-jarige herdenking van deze gruwelijke, niets-ontziende moord. Het is van de hand van David Talbot, o.a. auteur van de New York Times bestsellers als ‘The Devil’s Chessboard: Allen Dulles, de CIA en de opkomst van Amerika’s geheime regering’ en ‘Brothers: De verborgen geschiedenis van de Kennedy-jaren’.
* * *
Moord JFK: publiek kent waarheid!!
En de media..??
Waarom melden de media het niet?
2023 © David Talbot | deze versie WantToKnow.nl/be
x
Het officiële verhaal over de moord op president John F. Kennedy valt eindelijk uit elkaar, bijna 60 jaar nadat het geweervuur losbarstte op het Dealey Plaza in Dallas. De moeder van alle samenzweringen blijkt waar te zijn, volgens een spervuur van media dit jubileumseizoen, waaronder een nieuwe documentaire, tv-special, podcast, boek, wetenschappelijke conferentie en nieuwsopenbaringen. De versie van de ‘eenzame schutter’ heeft altijd veel geloofwaardigheid gekost. Door met name te vertrouwen op een/de zg. ‘magische kogel’ die naar verluidt zeven in- en uitgangswonden veroorzaakte bij president Kennedy en de Texaanse gouverneur John Connally..!
Voordat deze kogel in bijna perfecte staat (!!) op een brancard in het ziekenhuis tevoorschijn kwam. In zijn recente boek: ‘De Laatste Getuige’, beweert voormalig geheim agent Paul Landis dat hij de kogel vond op de achterbank van de presidentiële limousine nadat deze slechts licht de rug van de president was binnengedrongen. Met andere woorden, er was helemaal niets magisch aan de kogel…!
Ondanks de wankele zaak van één enkele moordenaar, werd dit verhaal gepromoot door overheidsinstanties, direct nádat Lee Harvey Oswald werd gearresteerd voor de schokkende misdaad op 22 november 1963. En deze versie werd omarmd door de Warren Commission, het onderzoekspanel van vooraanstaande publieke figuren, aangesteld door president Lyndon Johnson, toen deze het jaar daarop zijn rapport uitbracht.! (Je herinnerd je ws. de film ‘JFK’ van Oliver Stone, met Kevin Costner in de hoofdrol.) Ook de pers juichte het Warren rapport van harte toe, waarbij Robert J. Donovan, verslaggever van The Washington Post, het rapport prees als een ‘meesterwerk in zijn soort’.
Anthony Lewis van The New York Times voorspelde dat het Warren-rapport ervoor zou zorgen, dat samenzweringstheoretici als Mark Lane, auteur van het sceptische ‘Rush to Judgement’, volledig zouden ontploffen. Privé deden prominenten als de Franse president Charles de Gaulle en de broer van president Kennedy, Robert F. Kennedy (tevens justitieel procureur-generaal), dit Warren-rapport af als een publiciteitsoefening.
Maar náást het woord ‘flauwekul’ -de minachtende classificatie van president De Gaulle- liet hij ook nog weten, dat het rapport was bedoeld om een potentiële ‘burgeroorlog’ te voorkomen..! “Beter onrecht dan wanorde“, zei de Franse president over Oswald’s zwijgen door triggerman Jack Ruby. “Om niet het risico te lopen rellen te ontketenen in de Verenigde Staten.”
Verwijzingen naar Rusland diplomatiek elimineren
Robert Kennedy en zijn rouwende schoonzus, Jacqueline Kennedy, waren bang dat de moord op president John Kennedy tot iets nóg rampzaligers zou kunnen leiden. Om zelfs een nucleaire confrontatie met de Sovjet-Unie te vermijden, stuurden de Kennedy’s een week na de moord op de president, een goede vriend van de familie en schilder William Walton, die Russische kunstenaars zou ontmoeten in het kader van een uitwisselingsmissie, naar een restaurant in Moskou om in het geheim te overleggen met Georgi Bolshakov, een agent van de Sovjet-inlichtingendienst.
John en Robert Kennedy hadden vertrouwen gekregen in Bolshakov – die door Newsweek ‘de Russische nieuwe grenswachter’ werd genoemd – als tussenpersoon naar de Sovjet Premier Nikita Chroesjtsjov op kritieke momenten zoals de Cubaanse Raketcrisis van 1962. Tijdens hun maaltijd – die plaatsvond op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, toen de verdenkingen tussen de supermachten groot waren – gaf Walton een opmerkelijke boodschap door aan Bolshakov.
Bobby en Jackie Kennedy geloofden dat JFK het slachtoffer was van een binnenlandse samenzwering op hoog niveau en niet van een communistisch complot, zoals FBI-directeur J. Edgar Hoover hen had verteld. Walton vertelde de verbijsterde Sovjetagent ook dat RFK van plan was een politieke carrière na te streven en dat hij het beleid van ontspanning met Moskou van zijn broer zou hervatten, wanneer hij het tot het Witte Huis zou schoppen.
Bobby Kennedy was de eerste prominente samenzweringstheoreticus over JFK. RFK, zoals diens initialen tegenwoordig worden gebruikt, werd in 1964 in de senaat van New York gekozen. In 1968 ging hij voor het presidentschap, voordat ook hij werd neergeschoten door een moordenaar. RFK’s vriend, journalist Jack Newfield, deed de uitspraak: “Met dat verbazingwekkende computerbrein van hem zette hij alles in elkaar op de middag van 22 november.”. (David Talbot is de auteur van zijn boek uit 2007, ‘Brothers: The Hidden History of the Kennedy Years‘, dat handelt over Bobby Kennedy’s vertrouwelijke zoektocht naar de waarheid over de moord in Dallas.)
RFK, die de belangrijkste afgezant van zijn broer was voor de duistere kant van de macht, vermoedde dat het complot tegen JFK voortkwam uit de onsmakelijke operatie van de CIA tegen Cuba, waarbij gangsters, anti-Castro-militanten en andere meedogenloze figuren werden ingezet.
De ondermijning van de ‘officiële versie van de JFK-moord’..
In de loop der jaren deelden andere vooraanstaande mannen en vrouwen uit die tijd Bobby Kennedy’s verdenkingen over de moord op JFK, waaronder:
- filosoof Bertrand Russell;
- theoloog Thomas Merton;
- politiek satiricus Mort Sahl;
- muzikant David Crosby van de Byrds;
- dichter Allen Ginsberg; en
- schrijvers Robert Graves, Katherine Anne Porter, Ray Bradbury en Paddy Chayevsky.
Terry Southern – die meeschreef aan het scenario voor ‘Dr. Strangelove’ van regisseur Stanley Kubrick, dat de donker macabere humor van het nucleaire doemscenario verbeeldde – hekelde de officiële versie van de moord op president Kennedy in een enquête die in de jaren 60 naar meer dan 300 prominente burgers werd gestuurd. Onderaan de enquête schreef Southern:
“De absurditeit van het Warren Rapport is duidelijk en overweldigend; je hoeft maar één van de 26 delen door te bladeren om meteen te weten wat een complete farce, schertsvertoning en ongelooflijk stuk onzin het is.”
Minstens drie leden van de Warren Commissie zelf – senatoren Richard Russell en John Sherman Cooper en afgevaardigde Hale Boggs – geloofden de conclusie van hun eigen rapport niet. Maar de overtuigende Lyndon Johnson en de slinkse hoofdadviseur van de commissie, J. Lee Rankin, dreven de andersdenkenden tot unanimiteit. In dit verband is het bijzonder een deel van de speech van oud-president George H.W. Bush te beluisteren, tijdens de begrafenis van Warren-commissielid (en oud-president) Gerald Ford. In zijn speech prijst Ford de ‘vastberadenheid’ van Ford, in zijn rol als lid van de Warren-commissie. Hij verwijst naar Oswald als ‘a deluded gunman’ (een behekste schutter) en lacht daarbij minachtend binnensmonds.
In de jaren 70, na het debacle van de Vietnamoorlog en de Watergate onthullingen, stelde Senator Frank Church toezicht in op de CIA, althans voor een tijdje. Eind 1975, toen het Church-onderzoek ten einde liep, haalde senator Richard Schweiker, een gematigde Republikein uit Pennsylvania, Church over, om hem een subcommissie over de moord op JFK te laten opzetten. Na zijn korte maar intensieve onderzoek kwam hij tot de conclusie dat “Oswald connecties had met de inlichtingendienst. Overal waar je naar hem kijkt, zie je vingerafdrukken van de inlichtingendienst.”
Die geest van onderzoek leidde tot de oprichting van de House Select Committee on Assassinations (HSCA), dat in zijn rapport van 1979 vaststelde, dat president John Kennedy inderdaad het slachtoffer was geworden, van een ‘samenzwering’..! Dat was een historische breuk met het dogma van de regering, dat er maar één schutter was, Lee Harvey Oswald. Maar de conclusie van de HSCA was vaag over de waarschijnlijke schuldigen, waardoor de CIA buiten schot bleef, en het werd overschaduwd door het eerdere Warren Report. Ook de analyse van de daadwerkelijke aanslag bleef achterwege.
In 2001 informeerde journalist Jefferson Morley, de hoofdraadsman van het HCSA-moordpanel van het Huis, Robert Blakey, dat zijn onderzoek was gesaboteerd door de CIA liaison, ambtenaar George Joannides, die een schimmige connectie bleek te hebben met de zaak Kennedy. “Het gedrag van Joannides was crimineel,” zei de woedende Blakey, inmiddels emeritus hoogleraar rechtsgeleerdheid, aan de Universiteit van Notre Dame. Bij de onthulling over Joannides daden, richtte Blakey’s aandacht meer op de CIA en haar web van aannemers.
In 2019 ondertekenden Blakey en andere prominente JFK-experts – waaronder Dr. Robert McClelland, een van de chirurgen die aan de dodelijk gewonde president werkte in het Parkland Memorial Hospital in Dallas – een publieke verklaring, die ik (David Talbot) hielp opstellen. De conclusie was dat
“de samenzwering om president Kennedy te vermoorden, was georganiseerd op hoge niveaus van de Amerikaanse machtsstructuur en dat deze werd uitgevoerd door topelementen van het Amerikaanse nationale veiligheidsapparaat, met behulp van, onder andere, figuren uit de criminele onderwereld, om deze misdaad te helpen uitvoeren en in de doofpot te stoppen”.
Opiniepeilingen sinds de moord op JFK laten zien dat het Amerikaanse publiek consequent sceptisch staat tegenover het verhaal van de eenzame schutter. Hoewel het Warren Report de meeste Amerikanen overtuigde, groeide tegen de jaren 1970 het vermoeden dat elementen van de regering zelf betrokken waren bij het complot, zoals blijkt uit een recente enquête, waaruit blijkt dat 65% van de volwassen Amerikanen, gelooft dat JFK het slachtoffer was van een samenzwering, waarbij de meeste sceptici de federale overheid en in het bijzonder de CIA aanwijzen als de waarschijnlijke schuldigen.
En waar blijven de reguliere media? Nog steeds ‘onder invloed van…’
Vreemd genoeg zijn de reguliere media een van de weinige die vasthouden aan de officiële versie van de moord op JFK. Maar zelfs daar is de steun voor het Warren Report wankel geworden.
Tijdens mijn onderzoek voor mijn boek ‘Brothers’, vertelden de maker van het programma ’60 Minutes’, Don Hewitt én voormalig Washington Post-hoofdredacteur Ben Bradlee – twee van de grote mannen van de Amerikaanse onderzoeksjournalistiek (beiden nu overleden) – me, over hun eigen duistere vermoedens over Dallas. Hewitt vertelde me in 2005, het jaar nadat hij was gestopt bij 60 Minutes, het volgende:
“Ik geloofde (het officiële verhaal) geen seconde, en ik vermoed dat ontevreden CIA-types verantwoordelijk waren voor de moord op JFK. Maar mijn onderzoeksteam heeft het nooit kunnen bewijzen.”
Ik vroeg oud-hoofdredacteur van The Washington Post, BenBradlee in 2004, waarom hij geen onderzoeksmiddelen had ingezet, voor het verhaal van de moord op JFK. Bradlee had tenslotte in 1975 ook warme memoires over zijn gezelschap met de president, ‘Conversations with Kennedy’ gepubliceerd. Bradlee ging de vraag in eerste instantie uit de weg, naar toen hij een emeritus-positie bij de krant bekleedde, gaf hij me gelijk.
Hij gaf toe dat het waarschijnlijk zijn ontluikende journalistieke carrière zou hebben geschaad, als hij had onderzocht wie zijn vriend had vermoord. Hij vreesde “dat ik in diskrediet zou worden gebracht omdat ik de (Post nieuwsredactie) die kant op had gestuurd.” Ook de New York Times kreeg in de loop der jaren minder vertrouwen in het Warren-rapport. Tegen 1992 evolueerde zelfs Times verslaggever en columnist Anthony Lewis van het geselen van de critici van het rapport naar een minder zeker standpunt. “Misschien met alles wat er gebeurd is, Vietnam en Watergate, zouden de verslaggevers van nu er met meer weerstand naar toe zijn gekomen,” vertelde hij dat jaar.
De ‘officiële versie’ zit vol barsten en scheuren, voor iedereen zichtbaar!
In de afgelopen maanden heeft Peter Baker, de hoofdcorrespondent voor het Witte Huis van de Times, twee belangrijke ontwikkelingen in de zaak Kennedy verslaan: de onthulling van Landis over de magische kogel en de ontdekking dat de CIA in het geheim de post van Oswald las voordat Kennedy werd vermoord.
Dit was een opvallend verhaal omdat de CIA lang had beweerd dat Oswald niet in beeld was voor de moord – een dubieuze bewering over een voormalige marinier die overliep naar de Sovjet-Unie, dreigde militaire geheimen te onthullen en vervolgens terugkeerde naar dit land met een Russische vrouw. Baker staat duidelijk open voor nieuwe informatie over de zaak JFK.
Ondanks deze flirt met de waarheid blijven The New York Times en de rest van de mainstream media grotendeels vasthouden aan de officiële versie van Dallas. Vorige week werd ik door een opinieredacteur van de Times gevraagd om een opiniestuk over de moord op JFK te schrijven, maar de krant verwierp mijn afgemeten artikel (een versie van wat je nu leest). De e-mail van de redacteur was duidelijk:
“Het stuk is rijk en fascinerend, maar ik denk niet dat ik ermee verder kan. De fascinerende mobiusstrip van waarheid en samenzwering is erg lastig voor Times Opinion.”
De grote media is niet de enige barrière voor de waarheid over JFK.
Ondanks de voortdurende verdenkingen van het publiek over de zaak Kennedy, die hebben geleid tot de koortsachtige samenzweringscultuur in dit land, blijft de regering zich ertegen verzetten. In directe overtreding met de JFK Records Collection Act uit 1992, die tot doel had alle overheidsdocumenten met betrekking tot de moord op Kennedy vrij te geven, hebben president Trump en Biden de declassificatie van bijna 4000 documenten, waarvan de meeste hardnekkig in handen van de CIA, herhaaldelijk uitgesteld.
Na bijna zes decennia, wanneer alle hoofdrolspelers dood zijn, is er geen ‘nationale veiligheid’-rechtvaardiging voor deze geheimhouding van de overheid. Volgens de wet behoort dit historisch materiaal nu in handen van de pers en het publiek. Ik behoor tot de onderzoekers die de regering hebben aangeklaagd voor toegang tot deze documenten. Toen ik werkte aan The Devil’s Chessboard, mijn boek uit 2015 over CIA-directeur Allen Dulles in het tijdperk van de Koude Oorlog, diende ik een Freedom of Information Act rechtszaak in tegen de CIA en het ministerie van Buitenlandse Zaken. Met het doel de paspoort- en reisgegevens van William Harvey, de chef moordaanslagen van de spionagedienst, openbaar te krijgen.
Voor de moord op JFK werd Harvey – een hartstochtelijke tegenstander van Kennedy – door zijn plaatsvervanger, F. Mark Wyatt, gezien op een vliegtuig naar Dallas, hoewel Harvey op dat moment in Rome gestationeerd was. Wyatt concludeerde later dat Harvey een rol speelde bij de moord. Maar de overheidsinstanties blokkeerden met succes mijn juridische inspanningen. (Dulles, die ook door mij en andere JFK-onderzoekers in het complot werd betrokken, speelde een actieve rol in de Warren Commission, ook al ontsloeg president Kennedy hem bij de CIA na de rampzalige invasie van Cuba in 1961 bij de Varkensbaai).
De waarheid zal uiteindelijk zegevieren.!!
En toch, nu we de 60e mijlpaal van de moord op JFK naderen, schudden we eindelijk de waarheid over deze clandestiene zaak los. Temidden van de stortvloed aan JFK herdenkingen dit seizoen, zijn er een paar die de moeite waard zijn om te bekijken.
Onlangs streamde Paramount+ de documentaire ‘JFK: What the Doctors Saw’, de onverbloemde ooggetuigenverklaring van Dr. McClelland en verschillende andere leden van het chirurgisch team dat aan JFK werkte in het ziekenhuis van Dallas en met eigen ogen zag, dat hij van voren en van achteren werd geraakt door kogels. Met andere woorden, duidelijk bewijs van een samenzwering.- Ook heeft Hollywood acteur en filmmaker Rob Reiner samen met de oude auteur van de moord op Kennedy, Dick Russell, de podcast ‘Who Killed JFK?’ geproduceerd.
- En op 22 november brachten documentairemakers John Kirby en Libby Handros de eerste aflevering uit van ‘Four Died Trying’, hun filmserie over de belangrijkste moordaanslagen in de jaren 1960.
- Dit volgt op de documentaire ‘JFK Revisited: Through the Looking Glass’ van regisseur Oliver Stone, de man wiens film JFK uit 1991 het Congres dwong de JFK Records Act aan te nemen en een nieuwe generatie critici van het Warren Report inspireerde.
- Van 15 tot 17 november sponsorde het Cyril H. Wecht Institute van de Pittsburgh University een wetenschappelijke conferentie getiteld “The JFK Assassination at 60”, met sprekers als voormalig geheim agent Landis, presidentieel historicus Barbara Perry, gepensioneerd leger inlichtingenofficier en auteur John Newman, Dealey Plaza forensisch experts Josiah Thompson en Dr. Gary Aguilar, advocaat en Kennedy autoriteit Daniel Alcorn en ikzelf.
- Ondertussen blijft journalist Morley, die zich al meer dan 30 jaar bezighoudt met Kennedy en nu een Substack blog genaamd JFK Facts redigeert, verslag doen van de historische gebeurtenissen in Dallas als een belangrijk nieuwsfeit, in nauwe samenwerking met Rex Bradford van de Mary Ferrell Foundation – de toonaangevende elektronische opslagplaats van Kennedy-documenten – om grote krantenkoppen te breken.
Zoals ik al lang zei, en daarbij de muzikant Leonard Cohen citeerde, in alles zit een barst, zo komt het licht binnen. Tegenwoordig lijkt het alsof het licht er doorheen stroomt.
* * *
