‘De Holocaust ter discussie stellen mag in Nederland..’

x

x

De Holocaust ter discussie stellen

mag in Nederland..

2016 © VeteransToday-  Jonas E. Alexis | 25 juli 2016
deze versie en vertaling © WantToKnow.nl/be

x

Arend Lammertink is afgestudeerd elektrotechnisch ingenieur aan de Universiteit van Twente. Als kandidaat voor de Piraten Partij was hij in 2010 verkiesbaar voor de Tweede Kamer-verkieizngen. Lammertink werkt als ICT adviseur voor de Rijksoverheid op het gebied van innovatiestimulering. In zijn ogen maken grote bedrijven, met zwaar achterhaalde regelgeving (patent- en auteursrecht) de gewone burger en het MKB het leven zuur. Mede daardoor voerde hij actie tegen softwarepatenten en deed zo veel kennis op over patentsystemen en auteursrechten.

Hij wordt geïnterviewd door VT-columnist Jonas Alexis, die afstudeerde aan de ‘Avon Park High School’, en daarna op wiskunde en filosofie aan ‘Palm Beach Atlantic University’ en hij haalde zijn doctoraal in ‘educatie’ aan de ‘Grand Canyon University’. Als waarheidsvinder, verwelkomt hij alle commentaren, brieven en verzoeken tot inlichtingen, om ‘verder te komen, te kunnen verklaren en de logische en rationele discussie over onderwerpen als het Palestijns/Israëlische vraagstuk, de geschiedenis van het Christendom en de ‘geschiedenis van ideeën’ te onthullen.’ 

Jonas Alexis verblijft momenteel in Zuid Korea waar hij wiskunde onderwijst en hij werkt aan een boek, getiteld ‘Zionisme en het Westen’. Hij is auteur van het boek ‘Christianity & Rabbinic Judaism: A History of Conflict Between Christianity and Rabbinic Judaism from the first Century to the Twenty-first Century’ (HIER).

Alexis: Wanneer bent u begonnen de Holocaust vraagstukken te onderzoeken, en wat dreef u ertoe hier verder onderzoek naar te doen?

Lammertink: Ik was altijd geïnteresseerd in geschiedenis en in het bijzonder die van de 2e Wereld Oorlog. Als kind luisterde ik naar verhalen van piloten die in de oorlog neergeschoten waren boven Nederland, en verhalen van Canadese militairen. Ik kende een voormalig lid van het verzet, die mij vertelde dat er aan het aan het eind van de oorlog ineens een boel nieuwe verzetsstrijders waren, die zichzelf hard op de borst sloegen..

Veel later volgde ik af en aan het werk van Misha Kat, een journalist die erg goed is in graven, maar die door zijn schrijfstijl niet erg serieus genomen wordt door de meeste mensen. Hij schreef een paar artikelen over de Holocaust in het Nederlands, waarin hij refereerde aan het werk van David Cole. Na het bekijken van diens documentaire, wilde ik meer weten, zodat ik ging zoeken naar uitgebreidere informatie waaruit ik mijn eigen conclusies zou kunnen trekken. Uiteindelijk vond ik de antwoorden op veel van mijn vragen in het werk van Germar Rudolf.

Zijn ‘deskundige getuigerapport’, over het gebruik van Zyklon B in de vermeende moord-gaskamers van Auschwitz, kan niet anders dan leiden tot de vaststelling dat het officiële verhaal niet klopt. Dat is natuurlijk een conclusie die je wereld op zijn kop zet. Je werkelijkheid krijgt ineens een flinke dreun, die de vaste grond onder je voeten weg slaat. Als we echter werkelijk willen leren van het verleden, dienen we de intellectuele moed te verzamelen om ook ongewone beweringen over de geschiedenis te bediscussiëren, en een eerlijk publiek debat te voeren over deze fundamentele zaken gebaseerd op het beschikbare bewijs in combinatie met gezond verstand.

Als we politieke correctheid, politieke drijfveren, onze kijk op de geschiedenis laten bepalen, zoals duidelijk het geval bij Auschwitz, dat mogelijk een Uranium verrijkingsfabriek was, dan baseren we ons beleid op vooroordelen, aannamen en regelrechte propaganda. Op die manier geven we oorlogsmisdadigers vrij spel om de toekomst van onze planeet te bepalen. Hoe kunnen we dit lijdzaam aanzien en er niets tegen doen?

Alexis: U bent een elektrisch ingenieur, en dus bekend met procedures als het bewijzen en testen van dingen. Hoe kwam u tot de conclusie dat het ‘algemeen aanvaardde verhaal over het fabrieks- en concentratiekampen-complex genaamd Auschwitz’, onjuist moest zijn?

De ware oorlogsmisdadigers gebruiken afleiding en misleiding, om de angst en woede van het volk om te buigen naar een gemakkelijke zondebok, zodat zij zich  kunnen blijven verschuilen achter een rookgordijn van leugens en propaganda

Lammertink: Hoewel ik elektrisch ingenieur ben, heb ik het grootste deel van mijn carrière gewerkt als software-ontwikkelaar, waarvan 10 jaar als ambtenaar voor de Nederlandse staat. Ik werkte voor een fiscaal innovatie-stimulatie programma, de WBSO, waarin ik de taak had aanvragen voor dit programma te beoordelen inzake ’technische software ontwikkeling’. Daarnaast ondersteunde ik het juridisch team bij de behandeling van bezwaren. In die functie mocht ik mee op bezoek bij bedrijven, om te onderzoeken of zij het door ons verstrekte geld wel legaal besteedden.

Ik had nogal wat macht, want er waren gevallen waarin het van mijn oordeel af hing of het bedrijf failliet zou gaan of niet. Het kwam ook een keer voor dat ik ontdekte dat een bedrijf het project waarvoor het subsidie had aangevraagd, niet zelf uitvoerde. In dit geval, ging de teamleider met mij mee op bedrijfsbezoek. Hij wilde mee om op de hoogte te blijven van wat zijn ondergeschikten meemaakten op de werkvloer, en hoe wij met de verschillende situaties omsprongen. Bij dit bedrijf had ik al slechte voorgevoelens, zodat het mij een goed idee leek dat hij mee zou gaan.

Aangezien hij geen officiële rol te vervullen had, en het bezoek op mijn verantwoordelijkheid plaats had, beperkte hij zich tot babbelen met vertegenwoordigers van het bedrijf over hun erg mooie product. Ondertussen spitte ik door een stapel papierwerk van honderd documenten, en pikte er vijf uit, die ik liet kopiëren. Terug op kantoor bleek dat ik precies de goede documenten had gekozen, Juist deze documenten vormden het bewijs dat mij in staat stelde een eind te maken aan het misbruik van publieke gelden door dit bedrijf.

Het waren gevallen als deze, waarin ik mijn talent om ’te graven’ bewees. Dit gaf aanleiding voor een collega mij als volgt te karakteriseren: ‘Arend is het type dat voor een advocaat in een rechtszaak allerlei archieven omspit, en er dan precies die informatie uit haalt die de advocaat nodig heeft om de rechtszaak te winnen.’  In dit werk leerde ik wat juridisch correct taalgebruik is, alsmede waaraan men mogelijk frauduleuze aanvragen, of papierwerk, herkent. Ik leerde ook dat je je hoe dan ook uitsluitend moet baseren op de informatie die je ter beschikking staat.

In het geval van de vermeende gaskamers in Auschwitz, stuitte ik op het ‘deskundige getuige rapport’ van Germar Rudolf, gebaseerd op zijn eigen forensisch onderzoek, en andere relevante informatie die hem ter beschikking stond. Het is gewoon een professioneel geschreven rapport dat tot een volstrekt gerechtvaardigde conclusie komt, gezien de beschikbare informatie in het publieke domein. Chemie is natuurlijk niet mijn expertise, maar ik ben zeer wel in staat te beoordelen of een rapport met integriteit geschreven is.

Alexis: Mag men in Nederland Holocaust zaken bespreken?

Lammertink: Juridisch gezien wel. Er is in Nederland geen wet die ‘Holocaust ontkenning’ verbiedt, zoals in o.a. Duitsland, op grond waarvan Germar Rudolf niets minder dan een politieke gevangene werd, in hedendaags Duitsland.

Echter, het is in Nederland wel verboden ‘haat te zaaien’, of ‘racistische meningen’ te uiten. Dat is op zich een goede, acceptabele benadering, vind ik. In de praktijk kan men in Nederland best ver gaan met ‘haat zaaien’, als we de processen tegen Geert Wilders tenminste als maatstaf mogen nemen. Deze politicus is blijkbaar niet in staat een verschil te ontwaren tussen wat ‘Nazi Moslim Broederschap-gelieerde organisaties’ genoemd zouden kunnen worden, en gewone mensen van Afrikaanse origine, die niets te maken hebben met enige vorm van Nazisme. De ware oorlogsmisdadigers gebruiken afleiding en misleiding, om de angst en woede van het volk om te buigen naar een gemakkelijke zondebok, zodat zij zich kunnen blijven verschuilen achter een rookgordijn van leugens en propaganda.

Verder lijkt er een aantal organisaties te zijn, die er een hobby van maken iedereen die hun zienswijze van de geschiedenis niet deelt, voor de rechter te slepen. Zij neigen ernaar te suggereren dat er iets anders in de wet staat, dan wat er werkelijk staat, om zo eerlijk historisch onderzoek gelijk te kunnen stellen aan ‘Holocaust ontkenning’. Zo scheppen zij een extreem negatieve sfeer rond een onderwerp dat als geen ander het naoorlogse geopolitieke toneel bepaald heeft. En dat gebaseerd op niets meer dan simpele propaganda, bedoeld om de ware oorsprong van het atoom-tijdperk en de Uranium-235 bommen op Hiroshima en Nagasaki in Japan, geheim te houden.

Toch kan men vanuit Nederland vrijelijk zowel het Nederlandse Parlement, als het Europese Parlement, en zelf het Duitse Parlement aanschrijven, omtrent deze zaken. Ik heb officiële e-mails gestuurd aan alle drie, zodat Germar Rudolf’s boek nu opgenomen is in hun publieke dossiers. Daarmee heb ik tevens zeker gesteld dat deze informatie hun alle drie officieel bekend is vanaf een bepaalde datum.

Bovendien heb ik een lid van het Europees Parlement specifiek gewaarschuwd, dat het van groot belang is dat Europese politici het voortouw nemen in dit debat. Op een gegeven moment zal deze informatie namelijk doordringen tot het publieke debat, en zal de samenleving als geheel moeten leren omgaan met wat er werkelijk in Auschwitz gebeurd is en de implicaties daarvan.

Alexis: De logica lijkt geweld te zijn aangedaan. De Guardian onthulde op basis van bewijs uit de Nationale Archieven, dat Prescott Bush, de vader van George H. W. Bush, een Wall Street bankier, en Amerikaans Senator:

“Banden onderhield met de financiële architecten van het Nazisme… Dit bewijs dreef een voormalig Amerikaanse aanklager van Nazi oorlogsmisdadigers ertoe, te stellen dat de handelingen van deze voormalige Amerikaanse Senator reden hadden moeten zijn voor vervolging wegens ‘heulen met de vijand’.”

 “… de nieuwe documenten, waarvan vele pas vorig jaar openbaar werden gemaakt, tonen aan dat hij, zelfs nadat Amerika Duitsland de oorlog had verklaard, en er substantiële informatie beschikbaar was over de plannen en doelen van het Nazi bewind, vrolijk bleef samenwerken, en bleef profiteren, van bedrijven die Hitler’s opkomst hadden gefinancierd. Men beweert zelfs dat hij met dit geld, het fortuin van de Bush familie opbouwde en daarmee hun politieke dynastie…”

 “Alhoewel niet kan worden aangetoond dat Prescott Bush het Nazisme omarmde, laten de documenten toch duidelijk zien dat het bedrijf waarvoor hij werkte, de firma Brown Brothers Harriman (BBH), fungeerde als het Amerikaanse kantoor van de Duitse industrieel Fritz Thyssen, die Hitler in de jaren ’30 steunde, voordat hij aan het eind van het decennium ruzie met hem zou krijgen.”[1]

Of men dit nu van belang acht of niet, feit is dat tot nu toe geen enkele Joodse organisatie heeft gezegd: “Misschien moeten we deze claim eens onderzoeken. Misschien moeten we de Nationale Archieven eens doorzoeken om te zien of dit klopt.” Wat ik zo curieus vind aan de hele Holocaust zaak, is bijvoorbeeld dat het Siemon Wiesenthal Instituut zo veel moeite doet mensen aan te klagen en te vervolgen die niet eens deel zijn geweest van Nazi Duitsland. [2]

Er zijn zelfs lieden in dergelijke kringen, die Bush ‘een groot staatsman’ noemen. Dat vind ik nogal fascinerend. Zo horen we bijvoorbeeld, “Amerikanen moeten trots zijn op deze man [Bush], en op zichzelf, omdat ze hem niet slechts eenmaal, maar zelfs tweemaal hebben verkozen.”

Het moge duidelijk zijn dat dergelijke uitspraken slechts afkomstig kunnen zijn van een politieke hoer, een intellectuele lafaard, of een Neocon, dan wel een combinatie van alle drie. We praten hier over een man die de ergste ramp in de Amerikaanse geschiedenis heeft veroorzaakt [3], de Amerikaanse belastingbetaler heeft opgezadeld met een rekening van 6 miljard dollar [4], en totale chaos heeft veroorzaakt in het Midden Oosten en elders [5]. En toch vertelt men ons dat wij Amerikanen trots zouden moeten zijn op zijn verkiezing? Dit terwijl zelfs Zionistische media als Newsweek a lang en breed hebben toegegeven dat Bush “waarschuwingen [van veiligheidsdiensten] in de wind sloeg, voor hij Irak binnen viel.”[6]

Dus beweren dat we trots zouden moeten zijn op Bush, is complete waanzin, ja de ultieme waanzin. Maar leg ons eens uit waarom de Zionisten zich hier bedienen van een dubbele moraal. Kijk hier naar een YouTube over de uitspraak van president George W. Bush ‘De grondwet is slechts een stuk papier’:

Lammertink: Om zelfs maar een begin van een antwoord op deze vraag te kunnen formuleren, waar het in dit artikel om gaat, zijn we genoodzaakt de zaak in een geopolitieke context te plaatsen. Professor Anthony Sutton heeft een heel boek geschreven over de connecties tussen Wall Street en het nazi-regime (HIER) [7] In zijn conclusie (hoofdstuk 12), schrijft hij het volgende over de “Alomtegenwoordige macht van de Internationale Bankiers”:

‘Als we kijken naar het brede scala van feiten, zoals gepresenteerd in de drie delen van de Wall Street serie, stuiten we steeds weer op dezelfde namen:  Owen Young, Gerard Swope, Hjalmar Schacht, Bernard Baruch, etc.; en steeds dezelfde internationale banken: J.P. Morgan, Guaranty Trust, Chase Bank. Zelfs de locatie is vrijwel altijd dezelfde: Broadway nr. 120 in New York.

Het is deze groep van internationale bankiers die de Bolsjewistische Revolutie financierde, en vervolgens profiteerde van het nieuwe bewind in Sovjet Rusland. Tegelijkertijd financierde deze groep Roosevelt en profiteerde van zijn socialistische New Deal in Amerika. Ook financierde deze groep Hitler, en profiteerde van Duitslands herbewapening in de jaren ’30. In plaats van netjes de civiele productie te financieren in bedrijven als Ford Motorcompany en Standard of New Jersey, e.d., investeerde Big Business haar geld in politieke onrust, oorlogen en revoluties in de drie belangrijkste [Christelijke] landen ter wereld op dat moment.”

Binnen de context van deze korte introductie in geopolitiek, wordt het duidelijk dat de grote financiële corporaties, met een “disproportionele macht in de wereld-economie”, en de Amerikaanse regering, er alles aan doen om te zorgen dat het grote publiek de waarheid hieromtrent nooit zal leren kennen. Wall Street heeft dus een goede reden om de ‘Joodse’ organisaties te financieren, die bereid zijn de leugens in stand te houden en te verdedigen, terwijl organisaties als Natura Karta, een organisatie van ‘orthodoxe Joden tegen Zionisme’, het waarschijnlijk zullen moeten stellen zonder grote bedrijfs-donaties en ‘subsidies’.

Laten we tot slot de boven gestelde kwestie iets verder specificeren:
Geen enkele ‘Joodse’ organisatie heeft zich tot nu toe publiekelijk afgevraagd: “Zouden we deze claims [van Holocaust sceptici] niet een keer serieus moeten nemen? Moesten we niet eens naar Auschwitz reizen om te onderzoeken of Germar Rudolf’s beweringen kloppen? Misschien zouden we daar eens forensisch onderzoek moeten doen, en de bewijzen bestuderen, zoals men doet bij een vliegtuigongeluk of een moord?”

Hoe komt dit?

De waarheid is dat ‘Wall Street’ “tot haar nek in politieke onrust, oorlogen en revoluties steekt”, en dat al decennia lang. Niet alleen is het een winstgevende onderneming, maar bovenal geeft het ‘Wall Street’ een positie van “onbetwistbare macht.” En dat is nu precies waarom Wall Street en ‘Joodse organisaties’, vrij spel hebben om ‘extremistische geluiden’, van bijvoorbeeld Holocaust sceptici, of  ultra-orthodoxe Joden, te doen verstommen.
Ze doen dit niet omdat wat deze ‘extremisten’ zeggen niet waar is, maar juist omdat het wel waar is, en regelrecht in gaat tegen de belangen van hun ‘sponsors’. Aangezien de waarheid voor deze organisaties geen optie is, bedienen ze zich van bangmakerij, leugens en bedrog.

Alexis: Jane Mayer heeft er recentelijk op gewezen dat mensen als de Koch familie eveneens samenwerkten met Nazi Duitsland.[8] Of Prescott Bush en de Koch familie dit met opzet deden, is minder van belang. Wat ik veel schokkender vindt, is dat Joodse organisaties als het Simon Wiesenthal Instituut en de ADL [Anti Defamation League], die beweren Nazi’s op te sporen, niet eens de moeite nemen de claims tegen de Bush en Koch families onderzoeken.

Het is werkelijk fascinerend om te zien hoe het Zionistisch Koninkrijk en Joodse organisaties in het algemeen, hierin tewerk gaan. Als ze je niet mogen, ben je direct een anti-Semiet, een Nazi, of nog iets ergers, zelfs al heb je er historisch nooit iets mee te maken gehad. Als ze je juist wel mogen, dan ben je zo ongeveer een heilige, een medestander, zelfs al had je voorheen banden met de Nazi’s, zoals bijvoorbeeld in het geval van Stephan Bandera [Oekraïne].

* * *

Tot slot van dit interview voegen wij graag het onderstaande video-fragment in van de, in 2014 op 86-jarige leeftijd overleden Shulamit Aloni. Zij was een links-parlementair, die haar leven lang heeft gestreden voor burgerrechten en zeer uitgesproken tegenstander was van het innemen van Palestijnse gebieden. Haar verhaal sluit naadloos aan bij het interview van beide mannen hierboven.

Bronnen en Links

[1] Ben Aris in Berlin en Duncan Campbell, “How Bush’s grandfather helped Hitler’s rise to power,” Guardian, 25 september, 2004.

[2] Zie bijv. Guy Walters, Hunting Evil: The Nazi War Criminals Who Escaped and the Quest to Bring Them to Justice (New York: Broadway Books, 2010); Tom Segev, Simon Wiesenthal: The Life and Legends (New York: Schocken Books, 2010).

[3] Jean Edward Smith, Bush (New York: Simon & Schuster, 2016), 660; Phillip Sands, “A Grand and Disastrous Deceit,” London Review of Books, Vol. 38, No. 15, 28 juli 2016; zie ook John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy (New York: Farrar, Straus & Giroux, 2007); John J. Mearsheimer, Why Leaders Lie: The Truth About Lying in International Politics(New York: Oxford University Press, 2011); Paul R. Pillar, Intelligence and U.S. Foreign Policy: Iraq, 9/11, and Misguided Reform (New York: Columbia University Press, 2011); Bob Woodward, Plan of Attack: The Definitive Account of the Decision to Invade Iraq (New York: Simon & Schuster, 2004); Michael Isikoff and David Corn, Hubris: The Inside Story of Spin, Scandal, and the Selling of the Iraq War (New York: Random House, 2006).

[4] Ernesto Londono, “Study: Iraq, Afghan war costs to top $4 trillion,” Washington Post, 28 maart, 2013; Bob Dreyfuss, The $6 Trillion Wars,” The Nation, 29 maart, 2013; “Iraq War Cost U.S. More Than $2 Trillion, Could Grow to $6 Trillion, Says Watson Institute Study,” Huffington Post, 14 mei, 2013; Mark Thompson, “The $5 Trillion War on Terror,” Time, 29 juni, 2011; “Iraq war cost: $6 trillion. What else could have been done?,” LA Times, 18 maart, 2013.

[5] Mark Kukis, Voices from Iraq: A People’s History, 2003-2009 (New York: Columbia University Press, 2011); Dana Priest en Joe Stephens, “Secret World of U.S. Interrogation,” Washington Post, 11 mei, 2004; zie voor vergelijkbare rapporten: Jane Mayer, “The Black Sites: A Rare Look inside the C.IA.’s Secret Interrogation Program,” New Yorker, 13 augustus, 2007; Craig Whitlock, “Jordan’s Spy Agency: Holding Cell for the CIA,” Washington Post, 1 december, 2007; Jane Mayer, The Dark Side: The Inside Story of How the War on Terror Turned into a War on American Ideals (New York: Anchor Books, 2009); Mark Danner, Torture and Truth: America, Abu Ghraib, and the War on Terror (New York: New York Review of Books, 2004); George W. Bush: War Criminal?: The Bush Administration’s Liability for 269 War Crimes (Westport: Praeger Pubishers, 2009); Lila Rajiva, The Language of Empire: Abu Ghraib and the American Media (New York: Monthly Review Press, 2005); Rebecca Gordon, Mainstreaming Torture: Ethical Approaches in the Post-9/11 United States (New York: Oxford University Press, 2014).

[6] “The Chilcot Report: Bush Ignored Numerous Warnings Before Invading Iraq,” Newsweek, 19 juli, 2016.

[7] Antony C. Sutton, Wall Street and the Rise of Hitler (Forest Row: Clairview Books, 1976 and 2010).

[8] Jane Mayer, Dark Money: The Hidden History of the Billionaires Behind the Rise of the Radical Right (New York: Double Day, 2016).