Geheime memo’s: Irakoorlog zéker ook om olie.

x

Geheime memo’s: Irakoorlog zéker ook om olie.

27 april 2011 – The Independent

x

Plannen om de Irakese oliereserves te exploiteren, werden besproken door ministers van het Engelse Blair-kabinet en de grootste olieconcerns in de wereld al RUIM 1 JAAR voordat de Britten een vooraanstaande rol innamen in de invasie in Irak, aldus overheidsdocumenten. Deze stukken werpen opnieuw vragen op, over de rol van Engeland in de Irak-invasie en de daarop volgende oorlog. Het kabinet van Tony Blair bleek volledig verdeeld over deze kwestie en het was Blair zélf die de knoop doorhakte, door maar te blijven hameren op de massavernietigingswapens die Sadam Hoessein zou hebben.

De verslagen van een serie van ontmoetingen, tussen ministers en topfunctionarissen van oliemaatschappijen, staan lijnrecht tegenover de publiekelijke ontkenningen van de interesse van de oliecorporaties en Weterse overheden in de olie-belangen in Irak.

De Irak-oorlog ging niet over olie..?? Wat zeiden de ’toppers’ vóór de invasie ook alweer? Ruim één jaar vóór de oorlog werden deze uitspraken genoteerd:

* Memo van het Engelse ministerie van Buitenlandse Zaken. 13 November 2002, na een ontmoeting met hoge jongens van BP: ‘Iraq is de grote olie-optie. BP kan niet wachten om ‘daarheen’ te gaan. En zij hopen niet dat politieke deals hen de kansen zullen onthouden om daar ‘mee te doen’. Het lange-termijn-potentieel is enorm..’

* Tony Blair op 6 Februari 2003: “Laat me nou eens afrekenen met dat verhaal over olie, omdat… De olie-samenzweringstheorie is werkelijk een van de meest absurde, wanneer je het e.e.a. analyseert. Het feit is, dat als de Irakese olie in ons belang was, zouden we morgen een deal met Saddam kunnen afsluiten in relatie tot deze olie. Het is niet de olie die het onderwerp is, het gaat om de massavernietigingswapens..”

* BP op 12 Maart 2003: “Wij hebben geen strategische interesse in Irak.Wie er ook na de oorlog aan de macht komt, áls er al een oorlog komt, is het enige wat we daarover gezegd hebben, dat de kansen dan voor iedereen gelijk zouden moeten zijn. Wij zijn zéker niet aan het pushen om betrokken te raken”.

* Lord Browne, de toenmalige topman van BP, op 12 Maart 2003: “Het is noch in mijn ogen, noch in de ogen van BP een oorlog om olie. Irak is een belangrijk producent van oilie. Maar de Irakezen moeten zelf beslissen wat ze willen doen met hun land en met hun olie.”

* Shell, op 12 Maart 2003, maakte melding van ‘uiterst onjuiste berichtgeving’, toen er sprake was van een gerucht dat SHELL met Downing Street in gesprek was over de olie-winningskansen in Irak. “We zijn noch op zoek geweest om dit soort besprekingen over Irak met de Engelse overheid bij te wonen, noch hebben we ze daadwerkelijk bijgewoond. Het onderwerp is slechts ter sprake gekomen, tijdens normale besprekingen, die we van tijd tot tijd hebben met hoge ambtenaren. Wij hebben nooit gevraagd om ‘contracten’..”

(bron: www.fuelonthefire.com)

Maar het zijn documenten van Oktober en November 2002, die een totaal ander plaatje laten zien. Vijf maanden voor de inval in Maart 2003, vertelde de Britse minister van economische zaken, Baroness Symons, BP-functionarissen, dat de Britse overheid een ‘eerlijk deel van de enorme olie- en gasreserves diende toe te wijzen aan oliebedrijven. Dit als ‘beloning’ voor Tony Blair’s toegezegde verplichting om de plannen van de VS te steunen om het regime in Irak af te zetten.

De documenten tonen haarfijn aan dat Barones Symons zou lobbyen bij de regering Bush om BP in een vooraanstaande positie in Irak te plaatsen. Dit vooral omdat BP te kennen had gegeven, dat het bang was ‘buitengesloten’ te worden van allerlei deals die de regering in Washington aan het sluiten was met overheden uit Frankrijk, Rusland en hun oliemaatschappijen.

‘Fuel on Fire’.
Al deze feiten zijn te lezen in het boek van auteur Greg Muttitt ‘Fuel on Fire’. Nadat de oorlog in Irak was gestart in 2003, ging hij op onderzoek naar de geheime plannen achter de toekomst van de olie in Irak. Hij ontmoette de Amerikaans en Engelse overheidsfunctionarissen, die bij de Irakese beleidsmakers aan het lobby’en waren.

Maar hij was ook bij besprekingen waarbij de Irakese ministers de oliepolitiek bespraken met Westerse bedrijven. Hij ontmoette olie-ondernemers die hoopten een graantje mee te pikken van de transformatie van de Irakese olie-industrie.
Maar Greg Muttitt kreeg bovendien honderden geheime Britse en Amerikaanse overheidsdocuementen te pakken, die de plannen en daden beschrijven om de Irakese olie-industrie om te vormen.

Daarnaast sprak hij met enkele Irakese politici en ‘gewone Irakese burgers’ over hoe zij de toekomst zagen van de olierijkdom van Irak. Hij was ook bij een vergaderingen van Irakese anti-privatisereings beweging in Basra. Zijn blik op de achterzijde van het officiële plaatje, zoals dat de wereld in is geholpen, is door deze ontmoetingen volledig veranderd.

Greg Muttitt slaagde erin, om over een periode van 5 jaar, via de Wet Openbaarheid van Bestuur, meer dan 1,000 overheidsdocumenten te pakken te krijgen. Deze documenten tonen aan dat er in 2002, dus ruim een half jaar voor de feitelijk inval, minstens 5 samenkomsten zijn geweest tussen ambtenaren, ministers aan de ene kant, en SHELL en BP aan de andere kant.

De afgesloten oliecontracten, die een looptijd hebben van maar liefst 20 jaar, blijken de grootste contracten in de olie-industrie te zijn, die ooit zijn afgesloten.. Deze contracten hebben betrekking op de helft van de oliereserves in Irak. Het gaat dan om 60 miljard vaten olie, die dus opgekocht zijn door BP en het Chinese CPNC (China National Petroleum Company). Dit Chinese bedrijf alleen al, maakt een winst van € 400 miljoen per jaar, uit het door hen verworven exploitatierecht van het Rumailaveld in Zuid-Irak.

BP en SHELL hebben tot nu toe elk commentaar op deze zaak geweigerd.

* * *