Hij vertelt wél de waarheid over 9/11!

Op 25 Juni 2006 hield William Rodriguez een presentatie voor het American Scholars Symposium in Los Angeles. Daar vertelde hij het verhaal, zijn verhaal van de 9/11-aanslagen. Van binnenuit. Letterlijk! Want Rodriguez was de concerge die ook op de bewuste dag al vroeg in de gebouwen bezig was. Tot zijn grote schrik bleek, RUIM 1 UUR VOOR DE AANSLAGEN MET DE VLIEGTUIGEN, dat de WTC-torens ondermijnd waren en overal in de 2 torens explosieven afgingen..!!

foto: William Rodriguez, de concierge van het WTC. Zijn verhaal was een heldendaad, totdat.. Totdat bleek dat hij verklaringen aflegde die niet met het officiële verhaal bleken te kloppen.. Is zijn verhaal fout, of het officiële verhaal, De mensen die hij hielp met verwondingen vóór de échte aanslagen, vertellen het echte verhaal..!

Heftige explosies deden wat kennelijk gedaan moest worden: het gebouw zodanig verzwakken, dat tijdens de instorting van de gebouwen, ruim 2 uur later, de rotzooi niet op straat kwam te liggen, maar in de 6 verdiepingen van de kelderruimte..! Het klinkt misschien een beetje vreemd als we dat hier zo stellen, maar hier komt het gewoon op neer. Kijk, luister en lees. Hieronder staat de Nederlandse vertaling van de presentatie van William Rodriguez, de Google-video toont zijn emotionele verhaal in het Engels. Het is aan te raden, eerst het verhaal hieronder te lezen en dan pas de video te bekijken. Het verhaal is ongelooflijk, de implicaties onvermijdelijk: de aanslagen waren het werk van binnen de VS en niet van een stelletje kapers uit de lucht..!

 

* * *

x

Een 9/11-held: William Rodriguez

2006 © Transcriptie en vertaling: Paul Harmans (lead)

x

~Hier direct onder de lead naar de hele speech op Google Video, deze opent in een apart frame, zodat je de transcriptie van de film hieronder mee kunt lezen.

HIER

Introductie door Alex Jones: Er zijn hier vandaag zoveel helden, er zijn zoveel voorbeelden van mensen die opkomen tegen de tirannie, die de waarheid vertellen ondanks de tegenwerkingen. Ik sprak daar gisteren al een klein beetje over. William Rodriguez… stel je voor, hij was de hoofdconciërge van één van de torens, hij had de masterkey (de sleutel die op alle sloten past), het gebouw staat in brand, hij blijft daar samen met de brandweerlieden, hij begeleidt hen naar de top van het gebouw, hij leidt honderden mensen naar de uitgang en helpt vijftien daarvan fysiek naar buiten. Hij gaat terug naar binnen en het gebouw stort boven hem in, hij is voor zover bekend de laatste reddingswerker die onder het puin vandaan wordt getrokken.

Maar dat is niet waar de onverschrokkenheid eindigt, dat is waar het begint! William Rodriguez bezoekt het Witte Huis, is te zien op de gehele nationale televisie, honderden show’s, hij was overal, hij was de grote held.

De republikeinen wilden dat hij zich kandidaat zou stellen voor de regering, ze wilden dat hij hun hielenlikker werd. Er werden hem miljoenen en miljoenen dollars aangeboden, maar toen begon hij te praten over het feit dat er explosies waren afgegaan, dat bij sommige mensen de huid eraf was gebrand. En dat gebeurde allemaal op de laagste verdiepingen, voordat het gebouw instortte. Ze vertelden hem zijn mond te houden en de miljoenen te pakken. Hoeveel van jullie zouden zeggen: “Ik hoef die miljoenen niet?” Hij deed het en hij redde niet alleen die mensen, hij weigerde ook al die miljoenen dollars.

Ze hebben zoveel slachtoffer afgekocht, maar hij zei: “Nee”. En nu reist hij de hele wereld over, van Venezuela tot Maleisië tot Japan, tientallen en tientallen landen. Hij spreekt daar op de nationale televisie tot de bevolking. De nieuws-black-out is niet wereldwijd. Zij zijn naar Engeland geweest, naar Duitsland, naar Italië, naar Rusland. Ze zijn over de hele wereld geweest. En nu is hij hier, voor u, vandaag is hij in Los Angeles. En William Rodriguez heeft mij verteld dat dit een van de laatste keren is dat hij in de Verenigde Staten een speech geeft. Hij denkt dat het meer effect heeft als hij wereldwijd spreekt. Dus, één van de ware helden van 9/11 was niet een brandweerman, was geen politieman, hij was daar helemaal niet voor opgeleid, maar hij ging naar binnen, in het gebouw dat in brand stond en hij bleef er totdat het instortte. Wij zijn zeer vereerd om William Rodriguez vandaag bij ons te hebben. William, kom maar naar voren! (Applaus van het publiek.)

William Rodriguez komt aan het woord:

Ik kom juist terug uit Maleisië en daar was Dr. Toma Hadier Mohammed, de meest machtige man in Maleisië en hij luisterde naar ons verhaal en opende in het gehele land deuren voor ons, het was een historisch moment. Een historisch moment omdat het voor de eerste maal was dat een overlevende van 9/11 rechtstreeks naar een Moslimland kwam om over 9/11 te praten.

Zij gingen 9/11 gebruiken, onze tragedie en wanhoop, om hún politiek te voeren, deze agenda tegen de mensen hier en in het buitenland.

Toen voelde ik natuurlijk de verantwoording om mijn mond open te doen en mijn beklag te doen .

Zij hebben de schuld gekregen, we hebben de Islamitische wereld wat betreft 9/11 gecriminaliseerd en gedemoniseerd. Dus het was een openbaring dat in feite de laatste overlevende naar hen kwam en ze vertelde wat er werkelijk gebeurde. Daar was Dr. Mohammed, een lid van de Verenigde Naties, en de berichtgeving van de pers over onze tweede ontmoeting was nationaal. We verschenen in elke televisieshow, we werden gedurende tien dagen gepresenteerd, op primetime, het nieuws opende elke avond met ons en toen ik daar vrijdag vertrok (applaus van het publiek), toen ik daar vrijdag vertrok was de feitelijke mededeling op het nationale nieuws dat de Maleisische opvattingen over 9/11 na ons bezoek voor altijd veranderd waren (applaus van het publiek).

Voorafgaand aan dat bezoek was ik in Venezuela en ik had daar een ontmoeting met de tweede man aan de macht, na Hugo Chavez, Nicolás Maduro, de president van de nationale assemblee, die in feite zeer bezorgd was over mijn veiligheid.

Hij gaf mij een formele beveiliging in Venezuela. Hij zei: “Je zit in een zeer moeilijke situatie hier. Bedenk dat je hier wellicht niet het nieuws haalt, maar er was wel een FBI agent die in het hotel waar jullie verblijven naar de gastenlijst vroeg.” Dus toen ze daar achter kwamen gaven ze ons vijf bodyguards die 24 uur per dag paraat waren, omdat, zoals hij zei, er een mogelijkheid bestond dat ze ons in zijn land iets zouden aandoen en dat ze hen daar dan de schuld van zouden geven.

Dus kregen we bescherming en ze gaven tevens de opdracht dat er een filmverslag van mijn leven werd gemaakt, ik werd op het terrein van het paleis gefilmd zodat er historisch bewijs zou zijn mocht mij iets overkomen. Het is dus niet alleen hier in de VS dat ik bescherming nodig heb. Hier is de mars die ik in New York tegen de oorlog liep (William wijst naar een foto op een scherm). Ik werd zeer zwaar bekritiseerd. Ik kwam in het nieuws in New York. Nu ben ik de enige expert wat betreft 9/11 voor Telemondo Television en CNN-Espanol en ik werd dus zwaar bekritiseerd aangaande die mars die ik liep. Dus zei ik: “Oké, geen probleem, ik zal het niet meer doen, ik zal volgende week wel wat anders doen… (lachend publiek).

Welnu, nu het verslag over 9/11. Dat is de vrachtwagen (wijst naar een foto op het scherm). Ik werd onder die vrachtwagen vandaan getrokken. Zie je dat zwarte gat, daar precies onder de wagen? Dat is waar ik uit kwam (lachend publiek). Oké, oké, neem het mij maar niet kwalijk, ik wist het ook niet (lachend publiek). Ik wist het ook niet en hoe jullie je nationale held ook willen noemen, ga je gang maar (William lacht).

Voordat ik werd uitgezonden op al die verschillende tv-kanalen en in al die kranten stond, schreef ik bezwaarschriften. Ik was voordien eigenlijk alleen een conciërge van het World Trade Center en nu schreef ik bezwaarschriften. Ik vulde formulieren in voor de slachtoffers van terrorisme, ik werkte er zeer hard aan. Ik werkte aan aanvragen voor studiebeurzen voor de slachtoffers en de overlevenden en die werden allemaal ingewilligd, dus ik heb iets positiefs achtergelaten.

Nu ga ik beginnen met 9/11 (William neemt plaats vlak voor het publiek). Voor hen die mij nog niet kennen, William Rodriguez is mijn naam. Ik werkte gedurende twintig jaar in het gebouw. Twintig jaar van mijn leven was ik een conciërge. Ik was iemand die de leiding had over het schoonmaken van de trappenhuizen van de North Tower. Van de twintig jaar die ik in het gebouw werkte, heb ik tien jaar gewerkt op het kantoor van de gouverneur.

Gouverneur Quomo was de voorganger van gouverneur Pataki. En ik was degene die zijn kantoor schoonmaakte. Maar ik deed ook de hele organisatie voor de persconferenties. En vanwege die tien jaar daar, wist ik hoe ik na 9/11 een persconferentie moest opzetten, hoe ik de verklaringen moest opmaken die je in de bezwaarschriften zag, omdat het tien jaar van leren en luisteren was, zonder dat ik wist dat ik ooit met politici moest onderhandelen en dat is hoe… ik denk dat God ons voorbereidt en ons een opdracht geeft, hij geeft ons echt een opdracht.

Er zijn nu vijf jaar voorbij, vijf jaar van mijn leven heb ik hieraan gewijd, vijf jaar dat ik heb… sinds het moment dat ik onder het puin vandaan was getrokken, vechten voor de rechten van de slachtoffers, de rechten van immigranten, de waarheid over 9/11, rampen management… ik bedoel… het ene issue na het andere… tegen de oorlog in Irak. Dat is wat activisten doen, zij springen van het ene issue naar het andere, totdat zij een verandering tot stand brengen.

We hebben gezien hoe dat ging na 9/11, die mooie situatie die we hadden in de jaren zestig, dat soort activisme was totaal uitgewist vanwege de Patriot act. De Patriot act elimineerde volledig vijftig jaar van burgerrechten. En toen zij 9/11 gebruikten, onze tragedie, onze wanhoop, om deze politiek te voeren, deze agenda tegen de mensen hier en in het buitenland, toen voelde ik natuurlijk de verantwoording om mijn mond open te doen en mijn beklag te doen (applaus van het publiek). Twintig jaar van mijn leven in dat gebouw, uhhh… ik spring nu maar gewoon in het verhaal van wat er op die dag met mij gebeurde. Ik ging laat naar mijn werk. En nogmaals, ik geloof echt dat er een opdracht voor mij was die dag, omdat als ik op de normale tijd van acht uur was gekomen, ik dan al bovenin het gebouw geweest zou zijn, in Windows on the World (een restaurant) en ik dood was gegaan.

Ik kwam dus later… om 8:30 die morgen en ik ben op de kelderverdieping… het gebouw heeft zes onderverdiepingen: B1, B2, B3 helemaal naar beneden naar B6. Zes onderverdiepingen. Op B1 zaten alle onderhoudsbedrijven voor het bedrijf dat te maken had met het World Trade Center. Mijn bedrijf was ABM, American Building Maintenance. Dat bedrijf had in feite de bouwkundige contracten, de schildercontracten en de werktuigkundige contracten.

Ons kantoor was op de B1 verdieping. Terwijl ik om acht uur zesenveertig stond te praten met een opzichter, hoorden we plotseling: BANG!!. Zeer hard: BOEMM!!!. Een explosie zo krachtig dat wij omhoog werden gedrukt, omhoog! Welnu, ik werkte twintig jaar in het gebouw weet u nog? En het kwam uit de kelderverdiepingen tussen B2 en B3. Op dat moment dacht ik dat het de machineruimte was waar alle pompen en de generatoren voor het gebouw stonden, dat er wellicht een generator in de kelder was ontploft.

Na twintig jaar in het gebouw weet je wanneer iets van beneden komt en wanneer het van boven komt (applaus van het publiek). Toen begon iedereen te schreeuwen en de explosie was zo hevig dat alle muren waren gescheurd, het complete plafond was op ons neergekomen en de sprinklerinstallatie werd geactiveerd. En net toen ik trachtte te vertellen dat het een generator was, hoorden we: BOEM… helemaal bovenin het gebouw, de inslag van het vliegtuig.

Twee verschillende gebeurtenissen, op twee verschillende tijdstippen. Later dacht ik dat ze het waarschijnlijk niet zo goed hadden laten samenvallen, wellicht was de explosie in de kelder bedoeld om het fundament te verzwakken op hetzelfde moment van de inslag aan de top van het gebouw, zodat het automatisch om zou vallen, maar dat gebeurde niet.

Toen dat gebeurde hoorde je weer overal schreeuwen, een persoon kwam het kantoor binnen rennen roepende: “EXPLOSIE!, EXPLOSIE!, EXPLOSIE! Hij had zijn armen voor zich uitgestoken en zijn huid was van onder zijn oksels tot aan zijn vingertoppen losgekomen en hij steunde op zijn beide handen. In eerste instantie wist ik niet wat het was, ik dacht dat het stukken kleding waren. Maar toen realiseerde ik mij dat het zijn huid was.

En ik vroeg: Wat is er gebeurd? Wat is er gebeurd? En toen ik uiteindelijk naar zijn gezicht keek zag ik dat hij daar ook gedeeltes miste. Het was een zwarte man genaamd Philippe David, uit Honduras, die ik niet kende, hij werkte voor Adamark, het bedrijf dat de watermachines met water vulde en de snoepautomaten met snoep. Hij bevond zich op de B2 verdieping toen de explosie zich voordeed en hij hield zijn handen voor zijn gezicht vanwege het vuur en dat is hoe hij verbrand raakte (William laat een foto van de man op het scherm zien).

Op dat moment zei ik: Niet bewegen. Ik pakte de telefoon om de afdeling medische noodzaken te bellen dat was gevestigd in gebouw WTC 2 de South Tower. WTC 1 en 2 waren via de kelder met elkaar verbonden. En op het moment dat ik de telefoon oppakte hoorde ik nog een explosie. En die was zo hard dat het hele gebouw ervan wankelde en waardoor de muren opnieuw scheurden. De mensen dachten dat het een aardbeving was en gingen onder de deurkozijnen staan. Maar ik zei: Nee, ik denk dat het een bom is. En de reden waarom ik dat zei was omdat ik de bomaanslag in 1993 had meegemaakt. Ik zat toen gedurende vier uur vast in een lift. Ze hebben dwars door een muur moeten hakken om ons eruit te halen. Dus automatisch dacht ik dat het een bom was.

Ik zei dat we naar buiten moesten gaan. Ik nam 15 mensen mee en bracht ze buiten het kantoor, over het laadperron, over een verhoging en buiten het gebouw. Ik had meneer Philippe op mijn rug totdat ik een ambulance zag. Ik hield die aan en zette meneer Philippe erin. Hij ging toen in coma en op dat moment hoorde ik: “Een vliegtuig vloog het gebouw in, een vliegtuig vloog het gebouw in.”

Ik stond aan de basis van het gebouw en toen ik mij omdraaide… weet je, wanneer je aan de basis van het gebouw staat en je kijkt omhoog en je kunt de top niet zien… dat is exact wat gebeurde, ik zag het gat, ik zag het vuur, ik zag de rook en plotseling realiseerde ik mij dat ik de antenne op de top van het gebouw niet kon zien. En toen ging het door mijn hoofd: Oh, mijn God de mensen van het Windows on the World. Het restaurant dat bovenin het gebouw van 106 verdiepingen lag.

Ik had elke morgen ontbijt met die mensen. Ik vertelde je al dat ik de trappenhuizen schoonmaakte, van boven naar beneden. En zij hadden een keuken voor werknemers en ik ging altijd daarheen en sprak met die mensen. Bedenk dat ik alle zesenzeventig mensen die daar dood gingen kende. Dus toen ik dat zag schreeuwde ik: We moeten terug gaan, we moeten terug! Maar niemand wilde terug. De supervisor Antonia Santalamakia zei: “Nee Rodriguez, je blijft hier!” Een vent drie keer zo groot als mij, een gewichtheffer en hij zei: “Nee Rodriguez, blijf hier!” Ik zei: Nee, we moeten terug naar binnen, we moeten die mensen helpen.

Maar hij zei: “Nee, nee, nee, je blijft hier!” Ik pakte de radio van de beveiligingsman en ik rende terug het gebouw binnen, door de kelders rechtstreeks naar de North Tower (applaus van het publiek). Er lag overal water, vanwege het sprinklersysteem… waarom zou het sprinklersysteem in de kelder geactiveerd worden terwijl het vliegtuig de top raakte? Denk daar eens over na, is dat logisch? Nee! Ik vond overal water.

Ik rende daarna naar de South Tower waar het OCC was gevestigd, het Operation Control Center dat was ingesteld na 1993. Ze hadden honderdvijfenvijftig miljoen dollar uitgegeven om het gebouw te vernieuwen en het beter te beveiligen na de bomaanslag en er werd dus een heel beveiligingssysteem aangebracht. En dáár was het controlecentrum en weet je wat? Toen ik daar aankwam en op de ramen bonsde, was er niemand, er was nie-mand! Het controlecentrum waar ze alle camera’s hadden, alle opnamen! Ik vond iemand met de naam Jimmy Barret. Hij was in het andere gebouw en wist niet wat er gebeurd was, en ik schreeuwde tegen hem: Je moet eruit! Je moet eruit! Dat geeft je een idee… hij was in de kelders van de South Tower en dat geeft je een idee van de hoeveelheid mensen die in de andere toren om het leven kwamen zonder te weten wat er in de kelder was gebeurd. Hij was nog vanuit de kelder omhoog gekomen.

Toen vond ik een vrouw die werkte voor het Marriot Hotel, ze stond aan een podium zoals dit (wijst naar zijn spreekgestoelte), aan een ingang voor werknemers van het Marriot. Ze hoorde alles en ik vroeg: Wat doe je hier nog? Ga naar buiten, nu! En weet u wat ze zei? “Dat kan ik niet, ik ben nieuw en ik wil niet ontslagen worden.” Een dergelijke onnozelheid omdat ze het gewoon niet wist. Ik duwde haar dus naar buiten en rende weer naar de andere toren. In de North Tower lag dus veel water.

En daar vond ik een vent die werkte voor het recyclingbedrijf. Hij zei: “Ik hoor schreeuwen.” Het World Trade Center had 150 liften in het complex. Ik lag mijn oor tegen één van de liften en ik hoorde twee mensen tegen elkaar praten en om hulp roepen, ze riepen: “We verdrinken!” Dat leek helemaal niet logisch en ik trachtte te begrijpen wat er aan de hand was, ik dacht: Wat??? Maar het bleek al het water te zijn van de sprinklers, dat liep de liftschacht in en zij zaten ingesloten, omdat de lift tussen B2 en B3 zat en het water stond al tot hier (wijst naar zijn middel).

Op dat moment… en laat ik jullie vertellen dat ik nooit gelovig was geweest, ik was agnostisch, ik geloofde nergens in. Maar op dat moment zei ik: God, help mij alstublieft! En ik keek om mij heen en ik vond een metalen pijp in een deel van het gebouw dat vrij behoorde te zijn van bouwmateriaal. Ik nam die pijp en zette hem op de deuren van de lift en met hulp van Barret kregen we ze open. De deuren openden deze kant op (geeft een op en neergaande beweging aan), omdat het een vrachtlift was. Toen de bodemdeur naar de vloer kwam stroomde al het water aan mijn kant met kracht de liftschacht in en het schreeuwen nam toe.

Toen ik naar beneden de liftschacht inkeek zag ik dat de lift te diep zat. En weer zei ik: God, help me alstublieft! En plotseling herinnerde ik mij dat ze in deze ruimte de vuilpersen van het gebouw hadden en dat de elektriciens daar hun ladders hadden om lampen te vervangen of aan de bedrading te werken. Zij borgen ze altijd goed op en hingen ze met kettingen aan het laadperron. Ze deden dat omdat je daar met een vrachtwagen naar binnen kon rijden en ze kon stelen. En ik zei: Laat me er één vinden, eentje maar. En toen ik daar aankwam dames en heren, bleek dat de enige ladder die niet vast zat, de langste van allemaal te zijn. Dat was dus een wonder op zichzelf.

Ik pakte de ladder en ging weer naar binnen naar de liftschacht, zette de ladder daarin, daalde af, opende het luik en haalde die twee mensen eruit. Eén van hen, Salvatori Giembanco, was een schilder van de Port Authority, die ik ook niet kende, en een bezorger. En hij vertelde mij dat er een gigantische explosie in de kelder was geweest, dat er vuur was en dat zij zich daarvoor trachtten te verbergen en in de lift waren gestapt, waarna de deuren sloten en de lift naar beneden ging en vervolgens zonder stroom kwam te zitten.

[Noot van de vertaler: Voor hen die nu denken dat het misschien wel de kerosine van het vliegtuig was, dat brandend door de liftschachten naar beneden stroomde, is het van belang te weten dat er in beide Twin Towers geen doorlopende liftschachten, van de kelder naar de top, waren.

De schachten waren juist ontworpen om in geval van brand geen aanzuig van zuurstof te veroorzaken en dus moesten bezoekers en werknemers op diverse tussenverdiepingen in de torens een aantal malen overstappen om boven of beneden te komen. De officiële verklaring was overigens wél dat het kerosine was dat brandend door de liftschachten naar beneden stroomde, maar dat is dus NIET juist! Ook de verklaring van een aantal mensen zoals William, dat er eerst een explosie in de kelder was en dat daarna pas het vliegtuig naar binnen vloog, geeft aan dat de zaak complexer in elkaar zit dan de Amerikaanse overheid ons wil doen geloven.]

Ik bracht hen buiten het gebouw, zette hen in een ambulance en ging weer terug het gebouw binnen. En iedereen begon van: “Ohh, ga niet terug naar binnen, je bent toch niet gek?”

(William spreekt nu wat in het Spaans.)

Maar ik ging terug de kelder in en ik vond daar weer iemand, politieagent David Lemagne. Hij was de persoon die verantwoordelijk was voor de K9 unit en voor de reddingsoperaties van de Port Authority. En hij vroeg: “Willy, heb je de sleutel bij je?” Ik zei: Ja. Hij bedoelde de masterkey. Er waren slechts vijf masterkey’s voor het gehele complex. Personeel van de Port Authority had de andere vier. Zij waren getraind in ontsnappingen, eerste hulp, reddingswerkzaamheden. Zij waren de eersten die naar buiten renden!

Dit is de masterkey dames en heren (William haalt een sleutel aan een kettinkje uit zijn zak) (Luid applaus). Wij noemden dit de ‘sleutel der hoop’, omdat het een heleboel mensen hoop geeft. Ik zei: Laten we gaan. We gingen van de kelder naar de lobby. Toen we in de lobby kwamen waren al de brandweermannen daar. Ze stonden daar te wachten met een wat wij een ’toegangssleutel’ noemden. Dat is een sleutel die je voor de liften kunt gebruiken, als er een lift beneden is dan zal die meteen naar boven komen of als hij boven je is zal hij meteen naar beneden naar je toe komen. Ik vroeg: Waar wachten jullie op? Er zijn geen liften. Volg mij maar, ik weet de weg om boven te komen. En we gingen op weg via de trappenhuizen.

Terwijl we klommen hoorden we explosies in verschillende delen van het gebouw.

Ik vroeg aan een brandweerman: Wat is dat? En hij antwoordde: “Ik denk dat het de gastanks van de keukens zijn.” Welnu, dat kon helemaal niet, omdat alle keukens elektrisch waren, snap je: ‘Alle keukens waren elektrisch!’ Dus dat klopte niet. Waar kwamen nou die explosies vandaan?

Het was heel zwaar voor die arme kerels, omdat ze zoveel apparatuur moesten meetorsen, we hebben het dan over een zeventig tot honderdenvijfentwintig pond aan apparatuur in hun rugzak! En terwijl we naar boven gingen botsten zij tegen ons en de mensen die naar beneden kwamen op. Omdat de trappenhuizen niet breed genoeg waren. Maar we kwamen steeds hoger en terwijl we klommen hoorden we kleine explosies die afgingen: PAHH, PAHH, in verschillende delen van het gebouw. Ik vroeg aan een brandweerman: Wat is dat? En hij antwoordde: “Ik denk dat het de gastanks van de keukens zijn.” Welnu, dat was helemaal niet logisch, omdat het een klasse A gebouw was, alle keukens waren elektrisch, alle keukens waren elektrisch! Dus dat klopte niet. Waar kwamen die explosies vandaan?

Oké, waarom is deze sleutel zo belangrijk? Omdat de regels voor een klasse A gebouw in New York zijn, dat in elke wolkenkrabber drie deuren in het trappenhuis niet opengaan en één wel. Dus om en om gaan er drie niet open en één wel. Dus moesten wij al die deuren openmaken die niet vanzelf open konden. In 1993 was de brandweer zoveel tijd kwijt met het openbreken van deuren bij hun pogingen op de verdiepingen te komen. Dus dat is waarom deze sleutel zo belangrijk is. En het opende alles in het gehele complex.

De reden waarom ik deze sleutel had, was omdat ik in 1996 in het trappenhuis naar beneden was gevallen en het verscheidene uren duurde eer ik hulp kreeg, gedurende drie of vier uur konden ze mij niet vinden. Dus ik spande een rechtszaak tegen de Port Authority aan om een sleutel te krijgen en die kreeg ik. Ik won. Ik denk dat ik daar de ervaring opdeed rechtszaken aan te spannen en dit allemaal te doen. (Lachend publiek).

Terwijl we naar boven gingen… weet je… iets waar mensen niet over praten… en het breekt mijn hart… is het onophoudelijke schreeuwen dat ik hoorde van mensen in de liften en die ik niet kon helpen. Mensen die schreeuwden om hulp. Jullie vragen mij wat mijn grootse nachtmerrie is, ik heb er twee en dit is waarschijnlijk degene die ik mij bijna elke dag herinner, elke keer als ik in een lift sta, als ik naar boven ga naar mijn kamer hier dan komt het in mijn gedachten, en hoor ik weer die mensen die schreeuwen om hulp. En het breekt je hart, dat doet het werkelijk; deze mensen hadden geen kans..

Maar we gingen door naar boven en een man vertelde mij dat er een man in een rolstoel op de zevenentwintigste verdieping stond die hulp nodig had. Ik ging dat aan de leiding van de brandweer vertellen, ik rende de trappen af om hen te laten weten dat er iemand met een rolstoel was. En de reden waarom ik weer naar beneden ging… weet je, ik had geen apparatuur op mijn rug, geen brandweerpak aan, ik had niets en ik deed de trappen elke dag, dus was ik in die dagen zelfs in een betere fysieke conditie dan de brandweerlieden, dat was mijn routine, dat was mijn werk. Dus ging ik naar beneden en vertelde het hen. En de brandweer vertelde mij dat ze de gehandicapten altijd als laatste hielpen, zodat die niet de reddingsoperaties voor de meerderheid zouden vertragen.

Ik ging daarna weer naar boven en toen we op de zevenentwintigste verdieping aankwamen, liet de hele unit brandweerlieden zich in de gang zakken, de één na de ander, omdat ze niet continue achter elkaar omhoog konden klimmen, het was voor hen fysiek onmogelijk om door te gaan. Ze gooiden hun apparatuur af, hun jassen, hun laarzen en gingen op de vloer zitten.

Een schokkend moment voor mij en ik zei: Oh mijn God, straks moet ik het alleen doen. Ik herinner mij dat David Lemagne vroeg: “Willy, ken jij deze verdieping?” Ik zei: Ja. Hij vroeg: “Waar kan ik water krijgen?” Ik zei: Aan de andere kant is een automaat met water, laten we gaan. Hij brak de automaat open en wij gooiden flessen water in afvalemmers en brachten die naar de brandweerlieden en gaven hen allemaal een fles water.

Ik herinner mij ook dat ik mijn moeder belde met een telefoon die in dat kantoor nog werkte. Mijn moeder was in Puerto Rico, maar ik wilde haar laten weten dat er een ongeluk was gebeurd, voor het geval ze er iets in het nieuws over hoorde, en dat ik oké was. Toen zij de telefoon oppakte zei ze meteen: “Wat doe je daar nog???” Iedereen in de wereld wist het al, behalve wij, wat er gebeurd was. Ze zei: “Ga meteen naar buiten!”

En ik zei: Dat kan niet, ik ben deze mensen aan het helpen, zij kennen het gebouw niet. Maar maak je geen zorgen, en hier loog ik tegen haar, ik zei dat ik wel naar bepaalde delen van het gebouw zou gaan, maar niet naar het deel dat in brand stond. Terwijl mijn feitelijke bedoeling was naar Windows on the World te gaan en mijn vrienden daar te helpen. Dat was mijn motivatie en de kracht die mij aanzette naar de top te gaan, omdat ik wist dat die mensen daar vast zaten.

Ik hing de telefoon op en ik kreeg een oproep van mijn supervisor die ze: “Rodriguez, verlaat het gebouw onmiddellijk, verlaat het gebouw onmiddellijk!” En ik zei: Dat kan ik niet, ik help de brandweer. Hij zei: “Dat is je werk niet, kom naar buiten!” Ik zette de radio af en ging door met het naar boven klimmen, ik opende deuren en liet mensen naar buiten, totdat ik op de drieëndertigste verdieping kwam, omdat ik daar een bergruimte had waarin ik diverse spullen had. Op elke zestiende verdieping had ik een kleine kast met spullen. En ik wilde de stofmaskers pakken en ze aan de mensen geven die op weg naar buiten waren, vanwege de rook die in de trappenhuizen kwam. Het was een bijtende rook, het leek op ammoniak dat je keel dichtkneep.

Ik sprak er met professor Jones over, ik sprak met de experts en die zeiden dat het klonk als ammoniumnitraat. Ik bedoel, ik ben geen expert in dit soort dingen. En toen ik die gasmaskers ging halen, vond ik een vrouw, ze zat op de vloer, bevend, een blonde vrouw, geen schoenen aan, in een foetushouding. Ik zei: Wat doe je hier? Ga naar buiten! En ze zei: “Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet waar ik heen moet gaan.” Ze was een nieuwe werkneemster en ze wist de weg niet. Welnu dat geeft je een idee… het World Trade Center hield twee keer per jaar oefeningen, twee keer per jaar. Met een aantal van vijftigduizend werknemers. Kom nou toch!

Er had een verplichte oefening moeten zijn zodat iedereen die in het gebouw werkte wist waar de uitgangen waren. Dat is één van die tekortkomingen waar we nu aan werken, we trachten te bereiken dat in elk gebouw dat over een bepaald aantal verdiepingen beschikt, verplichte oefeningen worden gehouden. Omdat de wisseling van mensen groot is, mensen worden ontslagen, gaan met pensioen, komen hogerop. Dat is een gegeven. En het World Trade Center was een stad binnen een stad. Deze dame wist dus niet wat te doen. Ik liet haar opstaan, zette haar in het trappenhuis en er kwamen mensen naar beneden en ik vroeg hen om haar mee naar buiten te nemen.

Toen ik weer terug de gang inliep, hoorde ik iets zeer vreemds. Op de verdieping boven mij, de vierendertigste verdieping, hoorde ik dat er zware apparatuur werd verschoven. Jullie kennen de afvalcontainers, als die over de vloer worden geschoven, deze stalen afvalcontainers? Het klonk net als dat. Het was voor de eerste maal dat ik angst voelde tijdens deze hele beproeving, omdat het een lege verdieping was. Ik wist dat het vanaf de nieuwbouw een lege ruimte was, er waren geen binnenmuren, er was geen plafond, er was geen bedrading, er was helemaal niets daar. Er behoorde daar dus helemaal niemand te zijn. En toen ik dat geluid hoorde, maakte mij dat zo bang dat ik die verdieping oversloeg, ik opende op die verdieping niet de deur.

Ik ging door met naar boven gaan totdat ik op de negenendertigste verdieping kwam. Toen ik op die verdieping aankwam, kwam uit het andere trappenhuis, er waren drie trappenhuizen: A, B en C, politieagent David Lemagne met twee brandweerlieden. En terwijl we stonden te overleggen wat we vervolgens zouden gaan doen, hoorden we: BOEM!! De inslag in de andere toren en die was zo hevig dat ons gebouw heen en weer schudde en we bijna onderuit gingen. En plotseling hoorden we: BOEM!, BOEM!, BOEM!, BOEM!, BOEM!, BOEM!, BOEM!

En op de radio: “We zijn vijfenzestig kwijt, we zijn vijfenzestig kwijt!” Daarmee bedoelde men dat de vijfenzestigste verdieping was ingestort en nu vloer bij vloer, bij vloer, bij vloer instortte tot aan de vierenveertigste verdieping, de Sky lobby vijf vloeren boven ons en ik schreeuwde: “We moeten naar boven, we moeten naar boven!

Agent Lemagne zei: “Rodriguez jij hebt genoeg gedaan, jij wordt hier niet voor betaald.” En ik zei: Wat??? Ik ga naar boven! En hij zei: “Nee, je blijft hier, jij bent een burger en ik ben verantwoordelijk voor jou.” Ik zei: Sorry, ik geef de sleutel aan niemand anders, ik ga omhoog. En hij zei: “Je kunt mij beter helpen met de persoon in de rolstoel op de zevenentwintigste verdieping.” Ik zei: Weet je David, ik ga naar beneden, maar daarna kom ik meteen weer omhoog. Ik wil je daarmee helpen, maar ik kom daarna ook weer meteen omhoog.

Dus rende ik naar beneden, naar de zevenentwintigste verdieping en toen ik daar aankwam riep ik naar de brandweerlieden: Ik heb orders om deze man nu meteen naar buiten te brengen. Dus werd hij uit zijn rolstoel gehaald en op een reddingsdraagbaar gelegd en stevig vastgebonden. Drie brandweerlieden zeiden: “Laten we gaan.” En we gingen via het trappenhuis naar beneden.

Terwijl we naar beneden gingen leek het wel op de film ‘Towering Inferno’, omdat er overal om ons heen brokstukken naar beneden vielen, van het plafond, van de muren. En de tl-verlichting, die lange buizen, die zaten in de trappenhuizen, doordat het gebouw zo heen en weer schudde hoorde je die allemaal gelijktijdig breken: Clash, clash, clash, clash. En we zaten in het donker terwijl we naar beneden gingen. Noodverlichting? Op sommige verdiepingen werkte die, op andere niet. Intercom-oproepen om het gebouw te verlaten, wij hebben ze niet gehoord, ondanks dat de eigenaren zeiden dat ze er wel waren. Het was nog een behoorlijk verlies voor Motorola omdat de radio’s niet werkten.

We bereikten de lobby, we bereikten de lobby! Wat denk je dat ik zag toen we in de lobby kwamen? De liften, de personenliften waren aan de onderzijde op deze wijze verbogen (spreidt zijn handen uiteen) de deuren, de aluminium deuren. Een aanwijzing dat iets zeer krachtigs van onderen kwam. Ik bedoel, je hoeft toch geen genie te zijn om je te realiseren dat er daar iets mis was? Toen zei een brandweerman tegen mij: “Ga vast vooruit en zorg dat er een ambulance klaar staat.” De andere toren was al ingestort toen wij op weg naar beneden waren.

Ik herinner mij dat ik tegen de man van de rolstoel zei: Maak je geen zorgen, eerdaags gaan we samen een biertje drinken. En hij zei: “Ja, ja, ja.” Ik drink niet eens, maar ik wilde hem motiveren om door te gaan. Ik was op zoek naar een manier om te bevatten wat er gebeurde toen ik werd verteld een ambulance te zoeken en ik merkte op dat de hele ruimte aan mijn linkerzijde was verwoest. Er lag overal stof, de camera’s, de beveiligingscamera’s, hingen aan hun bedrading naar beneden. Dat prachtige marmeren beeld… iedereen die ooit naar het World Trade Center kwam herinnert zich dat marmeren beeld boven de ingang, het lag in stukken gebroken op de vloer en het enige wat je zag waren de cementresten waar het beeld had gehangen.

Ik ging naar de voorkant van het gebouw, de Westside Highway ingang, de hoofdingang. Toen ik daar kwam… alle ramen waren in stukken gebroken, er was geen enkel raam meer intact, nergens. Er was ook nergens meer een draaideur. Ik ging naar de voorkant en opeens hoorde ik: “NIET ACHTEROM KIJKEN!, NIET ACHTEROM KIJKEN!” De politie had het gebied rondom het financiële centrum afgezet, ongeveer een half blok verderop. En zij riepen dat ik niet achterom moest kijken. Maar wat doe je als ze dat zeggen? (Lachend publiek.)

Ik draaide mij om en keek… en dames en heren……… (William wordt nu emotioneel en zegt uiteindelijk met verstikte stem): Ik zag de lichamen van hen die uit de ramen waren gesprongen……. Ik zag…….. alsof ze aan de grond waren gesmolten…… vanwege de impact……. En die vrouw van de drieëndertigste verdieping……. die ik hielp ontsnappen……. ik vond haar in tweeën gesneden, omdat het glas wat van de top van het gebouw was gevallen haar in tweeën had gesneden……. als een guillotine…….. En ik zei: Mijn God, wat is dit? Wat is dit???

Toen hoorde ik: “RENNEN!, RENNEN!, RENNEN! Ik keek omhoog naar de linkerzijkant en ik zag dat het Marriot Hotel bijna was verdwenen en overal lagen lichamen, ik riep: God, help me!

En het enige wat ik zag was een brandweerwagen die voor het gebouw stond en ik dook daar onder en toen begon het gebouw van bovenaf in te storten en hoorde je: BOEM!!, BOEM!!, BOEM!! En de vrachtwagen zakte steeds lager. En alles wat ik wist te zeggen was: Alsjeblieft, laat mijn moeder niet mijn lichaam in stukken zien, laat haar mij nog herkennen, alsjeblieft, alsjeblieft. Ik wilde niet dat mijn moeder zou zien wat ik zojuist had gezien.

Plotseling was er stilte en toen kwam de stofwolk eraan en was er overal stof. Toen zei ik: Ik ben niet dood gegaan doordat ik geplet werd, maar nu ga ik dood vanwege de stof, omdat ik geen adem meer kan halen. Je voelde je longen uitzetten en samentrekken en ik zei: Dit wordt een langzame dood. En alles wat ik nog in mijn hoofd had zitten was die arme vrouw die in tweeën was. Het meest afschuwelijke dat ik ooit in mijn leven had gezien. En toen zei ik: Ik ga dood, dit is het.

Veel van jullie hebben al eens gehoord dat ik gedurende 30 jaar een goochelaar was. En één van de dingen die… weet je… ik deed de ontsnappingsacts, je weet wel met zo’n dwangbuis en al zulk soort dingen. En één van de dingen die ze je leren is dat je het zo lang mogelijk moet laten duren en dat is exact wat ik toen deed, ik trachtte mijn ademhaling te controleren en mijn concentratie.

En zie wat er gebeurde, ik had verwacht dood te gaan, maar gelukkig waren CNN en Global Vision uit Brazilië aan de overkant van de straat bezig en zij gaven heel precies aan waar de laatste man die uit het gebouw was gekomen zat. En dat is waarom de reddingsoperatie werd ondernomen, ik werd onder het puin vandaan getrokken. Ze waren nog wat in de war omdat ik een jasje aanhad waarop ‘Safety 11’ stond. Het leek op een jas van de brandweer, dus dachten ze dat ik van de brandweer was.

Ik bleef binnen de omtrek van het gebied en keek uit naar mensen. Ik ging… sorry als ik iets teveel in detail treed… ik ging terug naar de vrachtwagen om te kijken of er nog iemand was. Ik was juist op tijd onder die truck vandaan getrokken omdat meteen daarna de banden klapten, ik was dus precies op tijd gered. Ik ging naar het gebied waar de overspanning was die de North Tower met het financiële centrum verbond en die was ingestort bovenop de brandweerwagens. Ik ging daar naartoe en zag twee laarzen, ik trok aan de laarzen en had alleen de laarzen in mijn handen en toen ik erin keek zag ik de benen van de brandweerman. Ik begon te schreeuwen en alle andere brandweerlieden kwamen naar me toe en begonnen de rest van het lichaam te bergen, omdat er niets anders was.

Ik bleef daar voor uren, ik ging slechts even weg om wat water te drinken. En dat was hoe ik door de media werd ontdekt, het nieuws dat je over de hele wereld zag in die twee dagen. En zij begonnen mij te interviewen en ik sprak over de explosies die ik had gehoord, de persoon in de rolstoel, alles. Die dag sliep ik niet en dat deed ik ook de volgende dag niet. Ik werd vanuit de hele wereld gebeld, 24 uur per dag. Het probleem was dat de dame van Global Vision, uit Brazilië, een persbericht rondstuurde met daarin mijn telefoonnummer, met mijn telefoonnummer! Dus werd ik gebeld uit Montevideo, uit Argentinië, uit Koeweit, overal vandaan. Ik dacht nog: Hoe ga ik die rekening betalen? (Lachend publiek).

Afijn, nadat ze hun erkentelijkheid aan mij hadden betuigd, na die tijd, organiseerde ik de families. Ik kwam op voor de Latijns-Amerikaanse groep slachtoffers, omdat ik zag dat zij geen rechtvaardig deel van de aan de slachtoffers beschikbaar gestelde fondsen kregen. Dus ging ik samen met een groep families naar de regering om te vragen of er een commissie kon komen die onderzoek ging doen naar 9/11. En toen we daar waren, en zoals jullie allemaal weten, zei de president: “We hoeven niets te onderzoeken, we weten wie het deed.” En dat was nu precies het verkeerde om tegen de families te zeggen, omdat we toen zeer hard aan het werk gingen en we het uiteindelijk voor elkaar kregen (applaus van het publiek). Het probleem was dat we iemand van de families in de commissie wilden, maar zij zeiden: “Dat zullen we nooit toestaan.” En dat deden ze dus ook niet. We stelden honderd en zevenenzestig vragen op voor de commissie. Daarvan werden er zevenentwintig beantwoord, wat gebeurde er met de andere?

Vervolgens was ik één van de laatste personen die moest getuigen, maar ze wilden mijn getuigenis achter gesloten deuren (maakt een vragend gebaar met zijn handen). Iedereen getuigde op de nationale televisie. Herinnert u zich de verhoren nog? Ik getuigde en tot dat moment geloofde ik nog dat ze het juiste deden, totdat het uiteindelijke rapport uitkwam. Wat een verrassing! Mijn getuigenis stond er niet in, alsof het slechtst gezeur en onzin voor hen was. Tweeëntwintig mensen die ik bereid had gevonden om voor hen te getuigen, brandweerlieden, slachtoffers, overlevenden, die gelijkwaardige ervaringen als mij hadden, werden nooit opgeroepen.

Dames en heren (William laat videobeelden op het scherm zien en vertaalt wat een Spaans sprekende man vertelt): “Wij waren het trappenhuis van toren 1 van het WTC aan het schoonmaken, we hoorden zoiets als een bom en de lichten gingen uit. Bij de deur aan de uitgang was een bal van vuur die naar beneden kwam terwijl ik op de vloer was. We werden geraakt door een stoot hete lucht en de ruimte vulde zich met rook. Op dat moment dacht ik dat het een bom was. Ik zei tegen Gino dat we naar buiten moesten, maar ik kon niet want ik was gewond. Er was een explosie, er was hete lucht en mijn haar was verbrand.” Welnu, dat was José Sanches, ik bedoel, hij was beschikbaar om te getuigen, hij was in de kelderruimte. Hij werd echter nooit opgeroepen. Die andere man, Gino, werd ook niet opgeroepen.

Philippe David overleefde het (de man die het kantoor binnenkwam en waarbij de huid van de armen los hing. Vert.). Hij lag gedurende 13 weken in coma. Ze regelden een ontmoeting voor de nationale televisie en zijn verhaal ging de hele wereld over, maar… in het Spaans. Zie je, ons verhaal in het Spaans was perfect. “Oh,” zeiden ze, “We vertalen het wel als we het uitzenden.” In het Engels was het totaal anders, constant. Salvatore Embanco overleefde, zijn verhaal werd nooit verteld, ondanks dat ook hij een ontmoeting met de nationale televisie had.

De reden waarom we dit doen, is omdat we de waarheid verschuldigd zijn aan de slachtoffers, de overlevenden en zij die getroffen zijn door 9/11. De reden waarom ik dit doe……… is omdat ik 200 vrienden heb verloren, vanwege 9/11. 200 mensen die niet meer over de mogelijkheid beschikken om de waarheid op te eisen. Zij hebben geen stem meer en ik leef nog vanwege een wonder. Ik werd gevraagd om de politiek in te gaan, maar toen ik vragen ging stellen, keken ze allemaal de andere kant op. Zij wilden mij wel ontmoeten, enkel om te pochen.

Het is dus de motivatie, de vrije beschikking en het enthousiasme, ik geef om niets anders, want ik wil de waarheid. U hebt gezien dat ik door hen ben uitgenodigd. Ik had een televisieshow op PBS in New York, ze boden mij films, boeken, alles… Ik zei: Nee, vergeet het maar. Het gaat mij niet om het geld. Ik was ooit dakloos en ik zamelde honderd en tweeëntwintig miljoen in. Geloof mij niet op mijn woord, ga naar het Internet, doe uw eigen onderzoek en je zult het daar allemaal vinden.

Ik deed PSA (?) voor de gemeenschap om fondsen te werven, ik ontving geen dubbeltje. Ik vond mijzelf terug onder een brug. Dus laat u niet van de wijs brengen door dit beeld (wijst op zijn pak). Dit is hetzelfde pak dat ik gisteren droeg (luid applaus). Het enige dat anders is, is de das. Ik doe dit met steun van donaties. Ik ga de hele wereld over, weet u… we moeten de waarheid weten. Dus kom in actie, neem het op voor jezelf en stel de juiste vragen en zorg voor een verandering. We hebben activisme nodig, we willen beschikkingsrecht, we hebben u nodig om de mensen die aan de macht zijn ons te vertellen wat er werkelijk gebeurde.

Zij hebben een plan, ze hebben onze tragedie gebruikt om hun ‘War on Terrorism’ te creëren, wat slechts een drogreden is. Iedereen in de wereld is meer voorbereid en beschikt over meer informatie betreffende 9/11 dan wij (applaus). Dus probeer alstublieft de feiten op een rijtje te krijgen… en God zegenen u (staande ovatie).

Webpagina met veel info over William Rodriguez: HIER

Zembla 9/11 WTC 7 (korte video 3:52 minuten) De Nederlandse explosieven expert Danny Jowenko geeft zijn oordeel over WTC-7: “Een overduidelijke demolition!” Eventuele demolition van de Twin Towers lijkt hem onwaarschijnlijk omdat het volgens hem een jaar zou duren om alle explosieven en bekabeling aan te brengen. Misschien toeval of niet, maar de broer van president Bush, Marvin P. Bush, en zijn neef, Wirt D. Walker III, zaten in de directie van het WTC beveiligingsbedrijf en alweer toevallig, dat bedrijf had in het afgelopen jaar alle bedrading in de Twin Towers vernieuwd en had natuurlijk toegang tot alle ruimtes in het gebouw.  HIER

Informeer jezelf over deze gebeurtenis; de simpele FEITEN tonen aan dat het anders is gegaan, dan het officieel wordt voorgeschoteld! Gebeurtenissen die niet in het verhaal passen zijn gewoon weggelaten uit het officiële 9/11 rapport…!!

Getuigen vertellen over explosies:

terrorize.dk/911/witnesses/911.wtc.basement.wmv

terrorize.dk/911/witnesses/911.wtc.another.explosion.wmv

terrorize.dk/911/witnesses/heavy.duty.explosion.wmv

NBC reporter:

terrorize.dk/911/witnesses/911.wtc.ann.thompson.intermediate.explosions.wmv

Nog veel meer filmpjes met mensen die vertellen over explosies:

terrorize.dk/911/witnesses

Websites over 9/11

waarheid911.nl

http://www.ditkannietwaarzijn.nl/11september.html

letsroll911.org/phpwebsite

Eén Vandaag was de enige van de oude media die nog iets laat zien van de twijfels:

www.eenvandaag.nl

www.reopen911.nl

http://nl.wikipedia.org/wiki/Over_de_terroristische_aanslagen_op_11_september_2001

Amerikaanse wetenschappers die voor de waarheid gaan!

http://www.st911.org

Een website waar vele video’s zijn te downloaden:

911busters.com

physics911.net

911proof.com/10.html