We kennen Lynne McTaggart vooral van haar onvolprezen boek ‘Het Veld’, dat destijds -in 2003- een ware revolutie was. Op dit boek is onder andere de succesvolle film ‘What the Bleep, do we know?’ gebaseerd. Een tipje van de sluier van de magie van ons bestaan in deze 3D-wereld, werd opgelicht in het boek en de evenzo succesvolle film. Het gegeven dat we allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn -het thema van het boek-, was destijds een ware revolutie. Maar wanneer we de eeuwenoude Maya-groet ‘In Lak’ech’ (‘Jij bent een andere ‘ik’‘) bezien, dan was het meer een her-ontdekking..!
Het Britse tijdschrift ‘What Doctors Don’t Tell You’ (WDDTY) was toen al opgericht (1989) opgericht door McTaggart en haar man/journalist Bryan Hubbard, nadat McTaggart een ware odyssee langs alle denkbare reguliere en alternatieve therapieën had afgelegd, om een oplossing te vinden voor de mysterieuze ziekte waaraan ze leed. Ze onderging allerlei behandelingen die niet werkten of gevaarlijk bleken te zijn.
Vanuit deze situatie van onmacht en frustratie over de reguliere geneeskunde en de wens om anderen te vertellen over de tekortkomingen en risico’s ervan, ontstond het idee voor WDDTY. Het tijdschrift zou een continue onderzoek en monitoring van de medisch industrie als taak op de schouders nemen.
‘Medisch Dossier’ is de Nederlandse uitgave van ‘What Doctors Don’t Tell You’ en het tijdschrift verschijnt 10 x per jaar en biedt onafhankelijke informatie over gezondheid. De eerste uitgave van What Doctors Dont Tell You (WDDTY) verscheen eind 1989, ontstaan uit een gevoel van onmacht
Voordat McTaggart WDDTY lanceerde, had ze nauw samen gewerkt met de Amerikaanse arts Robert Mendelsohn – een van de eerste artsen die gangbare medische behandelingen kritisch onder de loep nam. Inmiddels is WDDTY uitgegroeid tot een van ‘s werelds beste nieuwsbrieven op het gebied van gezondheid. WDDTY en de Nederlandse uitvoering ‘Medisch Dossier’ ontvangen -voor de goede orde- geen subsidies of andere financiële steun van overheid of bedrijfsleven, maar zijn voor hun inkomsten volledig afhankelijk van de vele duizenden abonnees wereldwijd.
De informatie in WDDTY en MD is gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en er wordt alleen gebruik maakt van hoogwaardige bronnen, met als doel de gezondheid en kwaliteit van leven te verbeteren. Alle informatie die Medisch Dossier heeft gepubliceerd sinds 2000 is ook te vinden in het digitale archief wanneer je abonnee bent.
Voor de goede orde: ‘Medisch Dossier’ is een informatiebron voor gezondheid en geen medisch instituut, waardoor geen adviezen gegeven mogen worden over specifieke gezondheidsproblemen, ziekten of behandelingen. Wel wordt algemene informatie aangereikt, die het mogelijk maakt, dat mensen de juiste behandeling kunnen vinden. In relatie met de komst van Lynn naar Nederland (HIER), plaatsen we hier dit artikel uit Medisch Dossier. Enne, neem er eens een kijkje! (HIER)
Wetenschapsjournalist Lynne McTaggart neemt ons met haar werk mee naar een volgende, revolutionaire stap in de modern wetenschap. Wij mensen ervaren onszelf als individuen, losstaand van elkaar, maar het tegendeel blijkt waar te zijn: alles draait om de ruimte tussen ons en anderen, de samenhang van alle dingen en levensvormen. De onderlinge verbinding ontsluit de radicaal nieuwe wetenschappelijke visie op de essentie van alle leven en de menselijke ervaringswereld en verandert onze kijk op onszelf.
Onze onbewuste motivatie is het streven naar verbondenheid. Sterker nog; we zijn op het meest elementaire niveau van het leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zonder ons daarvan bewust te zijn. Ons verlangen anderen te helpen is daarom even essentieel voor ons levensgeluk als onze behoefte aan voldoende voedsel en slaap. McTaggart maakt glashelder dat we groeien door ons in de ruimte tussen ons en anderen te begeven; hierdoor kunnen we conflicten oplossen of, nog beter: voorkomen.
x
* * *
x
x
Wonderen verrichten met gedachtekracht
x
2018 © Lynne McTaggert – Medisch Dossier/WDDTY
2018 © deze versie WantToKnow.nl/be
x
Jarenlang weigerde ik te schrijven over de vreemde healings die zich tijdens mijn workshops voordeden, omdat ik er geen moment in geloofde. Wat ik eigenlijk bedoel is: ik kon niet goed met wonderen omgaan. En als ik over ‘wonderen’ en ‘healings’ spreek, bedoel ik echt wonderbaarlijke gebeurtenissen, zoals die bijvoorbeeld ook in de Bijbel beschreven staan; een reeks uitzonderlijke en onverwachte situaties waarbij mensen spontaan genazen van allerlei lichamelijke aandoeningen. Mensen herstelden nadat ze in een kleine groep waren samengekomen en een helende gedachte van de leden van die groep hadden ontvangen.
Ik heb het over het soort wonderen waarbij alles wat ons geleerd is over hoe de wereld zogenaamd in elkaar steekt, op losse schroeven komt te staan. Mijn eigen, relatief conventionele mening over de aard van de werkelijkheid was al eens op de proef gesteld nadat ik onderzoek had gedaan voor mijn boek Het veld. Ik leerde toen onderzoekers kennen die verbazingwekkende ontdekkingen hadden gedaan over de deeltjesfysica.
Het knagende idee dat vroeg om aandacht..
Die leken in te druisen tegen de geldende wetten van de biochemie en de natuurkunde. Het waren allemaal wetenschappers met een onberispelijke staat van dienst, die verbonden waren aan gerenommeerde onderzoeksinstituten en baanbrekend werk deden.Ze hadden in talloze experimenten laten zien dat onze gedachten mogelijk niet opgesloten zitten in ons hoofd maar dat ze indringers zijn, in staat om dwars door zowel andere mensen als dingen te gaan, en daar zelfs invloed op uit te oefenen.
Ik was vooral geïnteresseerd geraakt in wat deze ontdekkingen nu eigenlijk betekenden: dat gedachten een echt iets zijn, in staat om fysieke materie te veranderen. Dit idee bleef maar aan me knagen. Ik vroeg me af of deze gedachtekracht echt bestond en hoe toepasbaar die was. Wat kon je ermee doen? Hadden we het hier over het genezen van kanker of slechts over het verplaatsen van een kwantumdeeltje? En wat zou er gebeuren als een heleboel mensen tegelijkertijd dezelfde gedachte hebben? Vergroot dat het effect?
Het intentie-experiment
We dachten te weten hoe onze aangeboren menselijke vaardigheden in elkaar staken, maar deze nieuwe wetenschap wierp daar een compleet ander licht op. Ik wilde tot het uiterste gaan om erachter te komen hoe het zat. Net als een moderne ongelovige Thomas was ik in wezen op zoek naar een manier om de magie te ontleden. Er was nog niet veel onderzoek gedaan naar groepsintenties en ik was van plan om die lacune te vullen door mijn lezers te mobiliseren. In een wetenschappelijk experiment wilde ik een aantal mensen bijeenbrengen en hen groepsintenties laten sturen.
Na de publicatie in 2007 van mijn boek ‘Het intentie-experiment’ bracht ik een aantal natuurkundigen, biologen, psychologen, statistici en neurowetenschappers bijeen die allemaal zeer bedreven waren in het onderzoeken van het bewustzijn. Ik zou mijn internetpubliek of een echt publiek, wanneer ik ergens een lezing hield of een workshop gaf, regelmatig uitnodigen om één afgesproken, specifieke gedachte te sturen om een bepaald doelobject te beïnvloeden dat door een van de wetenschappers met wie ik samenwerkte in een laboratorium was opgesteld. Die zou dan de resultaten berekenen om te zien of onze gedachten iets hadden veranderd.
De experimenten bleken echt te werken.
Ze werkten zelfs heel goed. Bij 26 van de 30 experimenten die ik tot nu toe heb gedaan, zijn meetbare, voor het merendeel wetenschappelijk significante veranderingen waargenomen. Om het even in perspectief te zetten: er is bijna geen farmaceut die bij de productie van een geneesmiddel ooit een dergelijk positief resultaat heeft gezien.
Een jaar later begon ik te experimenteren met groepen bestaand uit duizenden mensen over de hele wereld. Bij mijn workshops besloot ik het hele proces te verkleinen door groepen van acht mensen – Power of Eight-groepen – te vormen en hun te vragen om een helende intentie naar een van de groepsleden te sturen. Voor mij was dit het zoveelste dwaze, en in dit geval meer informele experiment. Totdat mensen met al lang bestaande aandoeningen een bijna wonderbaarlijke, spontane genezing rapporteerden.
Op een gegeven moment moest ik wel toegeven dat het ondervinden van de groepsintentie zelf een soort spiegeleffect opleverde dat grote veranderingen teweegbracht bij mensen. Het persoonlijke bewustzijn veranderde, een gevoel van isolement en individualiteit verdween, en de leden van de groep raakten in een toestand van extatische eenheid. En dit bleek op zijn beurt zo’n sterke en levensveranderende kracht te zijn dat daardoor individuele wonderen konden plaatsvinden.
Eerst zien en dan geloven? Of omgekeerd..?
Ik legde honderden, zo niet duizenden van deze bliksemsnel optredende wonderen in de levens van de deelnemers vast. Ze heelden ernstige aandoeningen waaraan ze al jaren leden. Ze herstelden de band met mensen van wie ze vervreemd waren. Ze ontdekten een nieuw levensdoel of zegden hun doorsnee baan op voor een meer avontuurlijke carrière met meer voldoening.
En daar kwam geen sjamaan of goeroe aan te pas; er was geen sprake van een ingewikkeld genezingsproces. In feite was er geen ervaring voor nodig.Wat het proces op gang bracht was gewoon het bij elkaar brengen van deze mensen in een groep. Ons hoofdartikel deze maand (pagina 24) – een fragment uit mijn nieuwe boek Het intentie-effect. The Power of Eight – is een poging meer te begrijpen van de wonderbaarlijke helende kracht van kleine groepen, en ook van de helende kracht die de mens bezit. Die kracht wordt ironisch genoeg ontketend op het moment dat de mens ophoudt met over zichzelf te denken.
Lynne McTaggart
x
* * *
