Van slachtbank naar Catwalk

Wij kennen Sakshin de Groot al van voor deze site in de lucht ging. Een intrigerend en oprecht mens. Erudiet en als oud-discipel van Osho, kreeg hij de naam die hij nu nog draagt, mág dragen: Sakshin. Als healer werkte hij vooral vanuit zijn woonhuis in Amsterdam, met technieken die van oudsher bewezen zijn om mensen te helen. Maar ook de nieuwste ‘state-of-the-art’-healingtechnieken hebben en hadden zijn interesse. Hij leerde ze niet ‘uit het hoofd’, maar hij leerde ze via ‘learning by heart’, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen.. Hij past ze toe, wanneer daar ruimte voor is en invulling aan kan worden gegeven.

We zijn er trots op het onderstaande verhaal van hem te mogen plaatsen. Vanuit de bekrachtiging van elkaars positieve intenties en dito daden. Maar laten we Sakshin nog even voorstellen van 2 bijzondere verhalen, die hier ook genoemd mogen worden. Als kleine jongen had Sakshin een bijzondere ervaring, die hij als volg vertelt:

“Toen ik 9 jaar was sloeg ik om met mijn rubberen bootje bij het varen in de sloot voor ons huis. Na een hevige strijd met het donkere en koude water stapte ik in een wereld vol licht en intense Liefde, tot ik door een vriendje aan mijn haren uit het water werd getrokken. Niet wetende wat ik met de ervaring aan moest, werd die diep verdrongen. Onder de douche, op mijn 28e, en volledig vanuit het niets, kwam de ervaring in volle hevigheid weer naar boven. En dat was wel even schrikken.

Het was zo’n intense herbeleving van de onderwater ervaring, dat ik stond te trillen op mijn benen. Niet omdat verdrinken nou zo erg is, integendeel, maar de ervaringen die naar het licht leiden waren zo mooi en intens… Het moment dat er geen tijd meer bestaat en alles één is. Elke gedachte, elke ooit uitgesproken mening, alles kreeg ik terug. En of dat nog niet genoeg was, het gevoel ervaren van wat elk ooit door hem uitgesproken woord of gedrag bij de ander teweeg bracht. En dat kwam anders over dan in het huidige lichaam ervaren werd.”

Op zijn site staat de vraag, die hij daar ook zelf beantwoord, en die we hier graag ook als inleiding aanbieden:

“Heb ik wel eens verteld over de stem van God?
Ik was nog jong en roekeloos, hard op weg naar een klant. In die tijd reed ik nooit met een gordel om, never. Ik wachtte ongeduldig voor een stoplicht op de dam in Amsterdam en hoorde plotseling heel erg luid en duidelijk “Doe je riem om”. Ik keek verbaasd om mij heen, keek achter de stoelen, op straat, niemand te bekennen. “Doe je riem om!”. Weer die luide stem in mijn hoofd die zo hard was dat ik het niet kon geloven dat er niet iemand in mijn oor stond te tetteren. Maar weer niemand in de buurt te bekennen.

Ik begon te twijfelen, riem om? Waarom zou ik dat nou doen? Ik doe nooit mijn riem om. En ja, daar klonk weer heel erg luid in mijn hoofd, “Doe je riem om”. Nu kon ik er echt niet meer omheen. Ik had geen idee wie of wat of waar vandaan het kwam maar ik volgde uiteindelijk de luide, duidelijk Nederlands-sprekende stem op.

Na 500 meter te hebben gereden, met de riem om, klonk er opeens een harde klap en met de voorwielen in een spagaat maakte de auto met een rotvaart een haakse bocht naar rechts, tegen drie langs het water geparkeerde auto’s aan, waarvan de laatste door de klap, gelukkig, tegen een lantaarnpaal aan knalde, anders was hij op het dak van een woonboot terecht gekomen. God zij dank had ik de riem om, anders was ik er niet alléén met de schrik vanaf gekomen..!

Een paar jaar geleden hield Sakshin Nederland voor gezien. Hij moést weg, dat wist hij zeker. Huis en haard achter latend, ging hij op reis. Als doel op zich, zonder een reisdoel voor ogen. Het ‘lot’ bracht hem naar Portugal en precies dáár begint dit bijzondere verhaal; een verhaal dat je gelezen moét hebben. Vinden wij..
X

* * *

* * *
x

x

Van slachtbank naar Catwalk..

2017 © Sakshin de Groot | deze versie WantToKnow.nl/be

x

In September 2014 ben ik vertrokken uit Nederland. Een van de reden voor mijn vertrek was dat ik als ‘Vrij en Soeverein’ mens mijn geluk er niet meer kon vinden. Ik leek wel een ambtenaar die alle wetten en regels aan het uitpluizen was en dag en nacht achter de computer zat. De strijd tegen de geld-zuigende instanties heb ik na een jaar en honderden brieven verder opgegeven. Want dat gevecht was nu niet echt wat ik als ‘herwonnen vrijheid’ ervoer. Ik wilde vrijheid ervaren en dat is iets dat in mijzelf zit, en ik mijzelf geef, en mij niet laat geven door iemand anders of een instantie. Ik ben vrij en ga reizen..

Dus na een jaar bezig geweest te zijn om alle instanties kenbaar te maken dat ik een ‘vrij en soeverein Mens’ was, was ik er helemaal klaar mee en begon mijn avontuur. En dat avontuur begon bij het gemeentehuis waar ze mij niet wilden uitschrijven omdat ik geen nieuw adres wilde opgeven. “Ik ben vrij en ga reizen” zei ik. “Dat kan helemaal niet” zei de meneer achter het loket.“Je moet een adres opgeven”.

“Maar ik ga reizen, ik weet niet waar het leven mij mee naartoe neemt” zei ik nog. En na wat gemompel en gepeins, kwam de man met een briljante oplossing voor zijn probleem: “Wat is het eerste land dat je bezoekt?” “Hahaha, België want daar kom ik doorheen met de camper”. En zo staat het dus nu in de papieren: ‘Vertrokken naar België’…!

Lusitania, land van het licht
Ik ging dus naar Portugal, het vroegere Lusitania, het ‘land van het licht’. Ik wist helemaal niets van het land en was er ook nog nooit geweest. Aanvankelijk was het mijn plan om er een camping op te zetten en deels over te nemen van mensen die ik online had ontmoet, maar de locatie bleek bij aankomst hoog in de bergen te liggen, in het ski-gebied van Coimbra.

Het was pas begin september en toen ik in mijn oude camper zonder verwarming al 3 nachten lag te rillen van de kou, besloot ik de vierde dag mijn plannen te wijzigen en verder naar het zuiden te trekken. Ze probeerden mij nog tegen te houden met teksten als; “De Algarve is geen echt Portugal en, iedereen spreekt daar Engels” maar dat maakte het alleen maar interessanter. Na wat omzwervingen, waar ik ook een heel verhaal over kan schrijven, kwam ik aan in een klein dorpje net boven de stad Lagos in de Algarve. En in deze warme streek ben ik aan de voet van de stuwdam, sindsdien eigenlijk blijven plakken.

Paarden, paarden..
Tijdens de tocht hierheen viel het mij al op dat er overal zoveel paarden stonden. Niet lekker vrij rennend in de wei maar op armzalige stukjes land, vastgebonden aan een touw. Een heel ander beeld dan ik altijd had van dit nobele dier. De meesten vond ik er zielig en vermagerd uitzien en ik had al snel het gevoel om er een mee te nemen ofwel te bevrijden. Dat zou pas werkelijkheid worden toen ik mijn kamp opsloeg aan de voet van de stuwdam ‘Bravura’ en 6 hectare land tot mijn beschikking had. Ik besloot bij aankomst dat ik hoe dan ook een paard voor mijn deur wilde hebben en dan het liefst een die ik daarmee van een donkere toekomst zou redden.

Het paard zou een mooie buiten-kraal krijgen, van hout, zoals je die in films altijd ziet. Maar dan rond, niet vierkant. Maar.. wat wist ik nou eigenlijk van paarden, behalve dat ik ze mijn hele leven fascinerend heb gevonden. Dus dat werden vele dagen online speuren naar informatie, over hoe je een paard nu goed huisvest als hij eenmaal bij je voor de deur staat. Een ‘round-pen’ dus, een ronde rijbak, en er moest een groot veld afgezet worden met schrikdraad. Allemaal best te doen. 10 Dagen werk en alles was klaar..! Toen een zielig paardje gevonden online bij ARC Horse Welfare, de laatste van een groep van 50 van de slacht geredde paarden.(HIER) De dames van ARC zouden mijn plek komen inspecteren voordat ze het transport en adoptie zouden regelen. En oh-oh-oh wat waren ze onder de indruk van mijn knutselwerk. Ze wilden zelf ook wel zo’n Round-pen en wat had ik dat grasveld mooi afgezet. Het tekenen van de ‘adoptiepapieren’ was daarna zo gebeurd en de volgende dag zou mijn paardje dus komen.

Kippenborst
Paardjes had ik dus al die tijd alleen vanuit de auto gezien. Nu stond ik er naast, terwijl men bezig was om hem (‘Flame’ heet ie) in de trailer te krijgen, wat niet zo soepel ging. Flame was 2,5 jaar jong, groot en zwaar vermagerd. Hij was al eerder geadopteerd door een Duitse maar die stuurde hem terug want ze vond dattie een kippenborstje had. Pffff. Anyway, ik durfde er eigenlijk niet bij te staan. Gaf hem een voorzichtig aaitje en dat was dat.

Ik sloeg het getrek en geduw tafereel op een flinke afstand gade toen Flame plotseling een Superman werd en ineens op de 1 meter hoge muur naast de trailer stond. Alsof hij door een onzichtbare hand werd opgetild. Mijn god… Ik vond alles steeds enger worden en straks zou dat beest dus bij mij voor de deur staan.. Angstzweet brak me uit en … ik kon er toch nog wel van afzien.. Toch..?!

Paard werd Superpaard
Uiteindelijk heeft een bosje wortels hem de trailer in gekregen en met knikkende knietjes reed ik erachter aan op weg naar huis. Maar mijn ‘huis’ lag ietwat afgelegen aan het einde van een 8 km lang onverhard weggetje dat doorsneden wordt door 2 riviertjes en de auto met trailer wilde daar niet doorheen. Of ik dat stuk dan met hem wilde gaan lopen. “My god”. Aaaahh, ja natuurlijk. Oeps.

En met dikke handschoenen aan, stevige schoenen en een stevige pas hield ik hem aan een touw strak naast mij maar toch ver genoeg bij mij vandaag. Ik had per slot van rekening gezien waartoe deze Superman toe in staat was en was op alles alert. Met verkrampte handen en druipend van het zweet kwamen we in mijn kamp aan en mocht hij gaan staan in zijn  Prachtige nieuwe ‘round-pen’. En toen begon er een nieuw hoofdstuk van het grote avontuur …

Eten en poepen
Paarden eten in het wild ongeveer 20 uur per dag en lopen een slordige 30 km. Als goed adoptie-ouder, wilde ik hem natuurlijk niet tekort doen. Dus moest er natuurlijk eten komen. Hoe meer je bestelt, des te minder je betaalt, geldt ook bij paardenvoedsel, hooi in dit geval. Bij de boeren coöperatie had ik hooi besteld, 400 kilo. Geen idee hoe lang hij daarmee zou gaan doen. Men zou het komen brengen en de vrachtwagen zou zelfs tot mijn deur komen. “Uurtje of 12?” “Ja prima”.

Maar het zou Portugal niet zijn als niet alles uitloopt en deze boeren kwamen dus pas toen het al lang donker was. Ik hoorde het wagentje al van verre piepend en krakend mijn kant op komen. Ik stond ze met een zaklantaarn op te wachten. Toen ze wilde uitladen vroegen ze waar ik het hooi wilde hebben. Ik verwachte kleine hooibalen die altijd wel te verplaatsen zijn, maar nee, dit was een giga blok hooi van 400 kg. “Nou, … euh … leg daar maar neer” zei ik. Want een hooischuur ..tja, daar had ik nog niet zo aan gedacht.

Dagelijkse meditatie
Paardje stond dus in de ‘round pen’ te eten … en natuurlijk ook te… poepen. Ook daar had ik nooit bij stilgestaan; 20 uur eten per dag betekent vanzelfsprekend ook een hoop poep. Binnen mum van tijd lag de round pen er vol mee en dat ging blijkbaar niet vanzelf weg. Dus hup, naar de winkel voor een kruiwagen en een mestschep. En toen begon het dagelijkse ritueel van het poep-scheppen.

Een ritueel dat ik niet meer zou willen missen. Het is de dagelijkse meditatie en het helpt bij het totaal leeg maken van mijn hoofd. En iedereen die iets met de paarden wil doen wordt gevraagd om eerst een kruiwagen vol te scheppen om hun hoofd leeg te maken. En op de foto bij de mesthoop, zie je het bordje hangen met daarop de tekst: ‘If you’re happy and you know it, clap your hands.’

Een paard laten rennen
Maar afijn … Er zijn nog veel meer grappige en onbenullige gebeurtenissen met Flame die ik kan delen maar dan wordt dit een wel heel erg lang verhaal. Alhoewel ik je deze verhalen wel graag persoonlijk vertel, als je langskomt! Oké, nog eentje dan … Paardje stond dus in de round pen en ik zag online dat ze dan rondjes gaan lopen en zelfs rennen. Maar ik kreeg Flame voor geen meter in beweging. wat ik ook deed, hij bleef stokstijf staan. (Hij was waarschijnlijk ook niet veel anders gewend..!)

Totdat mijn zoon langskwam en een briljant idee had.. Hij had het weleens gezien in een stripboek en zo zei hij: ‘Dit gaat zeker werken’. Hij sneed een lang stuk riet af, knoopte daar een touwtje aan en aan het einde daarvan bond hij … een wortel.. Jawel. En vervolgens ging hij in het midden van de round pen zitten, met die wortel-aan-de-stok te hengelen voor de neus van Flame.. Maar.. Als die in totaal 5 stappen heeft gezet, dan is het veel, in het uurtje dat hij daar zat. Teneergeslagen lieten we het ‘het paard moet rondjes lopen’-idee toen maar varen en hebben we Flame lekker staan waar hij stond.

Een nieuwe vriendin..
Je begrijpt nu een beetje hoe ik hier terecht ben gekomen en hoe ik in de paardenwereld stapte. Een groot avontuur. Ondertussen, we zijn inmiddels 3 jaar verder,  is niets met paarden mij meer vreemd. Ik rijd op Flame zonder en mét zadel en zonder en mét bit in zijn mond. Flame heeft sinds 3 maanden een vriendin (Maya) bij zich staan, ook gered van een wisse dood. Daar waar haar 2 dagen jonge veulentje, het niet heeft gered. Maya was zó mager dat ze amper kon staan, laat staan haar veulen voeden. Maar Maya en Flame zijn inmiddels dikke vrienden en als we een van de twee van het land halen, dan raakt de ander door het dolle. Een spektakel om te zien en horen.

Momenteel staan we nu met het kamp op een andere plek. Een beter begaanbare plek met veel land om ons heen. Veel daarvan wordt niet bewerkt of onderhouden en nu hebben we 2 velden voor de paarden in gebruik. In totaal zo’n 1.5 hectare. Via het kadaster heb ik de namen van de eigenaren opgevraagd en ze mooie brieven geschreven en hen toestemming gevraagd om er verwaarloosde paarden op te vangen.

Totdat deze dieren gezond genoeg zijn om naar een nieuwe eigenaar te gaan. We zijn nu (eind November 2017) 10 weken verder en er heeft nog niemand gereageerd dus dat gaat de goede kant op, want na 6 weken zwijgen stem je eigenlijk in.

De zon verbrokkelt plastic
Een van deze twee terreinen werd gebruikt voor de kweek van biologische groenten. De eigenaar heeft 5 jaar geleden zijn activiteiten gestaakt en alles achter gelaten zoals grote kassen en de honderden kilo’s plastic die erbij kwamen kijken. Ondertussen is er veel van het plastic door de zon verbrokkeld tot kleine stukjes en is het een ecologische ramp.. Maar in ruil voor het vruchtgebruik van het land zijn we al het plastic, hoe klein dan ook, met de hand aan het opruimen. Een flinke maar leuke klus want we staan tussen de paarden en die vinden het fijn dat we in de buurt zijn.

Geharde zigeuners
We hebben ondertussen op de terreinen al flink wat paarden opgevangen die door 2 dappere dames uit zigeunerkampen zijn gered, of eigenlijk zijn los-gekocht. Een zeer dappere daad, want de meeste mensen durven die kampen niet binnen. Zelfs de veeartsen van de gemeente niet, ook al krijgen ze daarbij bijna altijd politiebescherming. Op het filmpje hieronder zie je de reden; een zigeunervrouw dreigt de veearts zijn ballen eraf te snijden, wanneer hij niet snel maakt dat hij weg komt. “Se vem cá o veterinário, capo o veternario” zegt ze.

Ze zullen dat misschien niet zo snel daar ter plekke doen, maar waar de veearts woont is wel zo te achterhalen. En met de geharde zigeuners, die een ietwat andere mentaliteit hebben, ga je niet lichtvaardig om. Het resultaat hiervan is dus dat geen enkele veearts een verslag durft te maken van de wantoestanden met paarden in deze kampen en het misbruik gewoon doorgaat. Onze heldin ‘Femke’ heeft alle instanties inclusief de politie aangeschreven, maar die antwoorden allemaal dat er helemaal niets aan de hand is en dat de paarden er goed bij staan…!

Paarden als gebruiksvoorwerpen..
Voor de zigeuners zijn mooie paarden handel en die behandelen ze meestal goed. De minder mooie paarden worden gezien als gebruiksvoorwerpen. Ze worden gedwongen om houten karren met soms wel 7 mensen en bagage  erin te trekken over het gloeiend hete asfalt. Dat gebeurt vaak met kapotte tuigen die hen diepe huidwonden bezorgen en daarbij is minimaal 50 km per dag de kar trekken ‘dood’-normaal. Zelfs hoogdrachtige paarden moeten deze verschrikkingen doorstaan en mochten ze door oververmoeidheid door hun knieën zakken tijdens het rennen, dan worden ze geschopt en geslagen net zolang totdat de arme beesten met bebloede knieën weer op de been komen. En dit zijn de paardjes die de dappere dames dus durven weg te halen bij hun kwelgeesten. Groot respect..!!

In Portugal zijn sinds niet al te lange tijd honden en katten beschermd. Dat wil zeggen; als je onjuiste bejegening van die dieren aantreft dan mag je de politie bellen en die komt dan kijken of dat ook echt zo is. De mentaliteit ten opzichte van dieren is hier heel anders dan in het noorden van Europa dus er moet wel iets heel ergs beuren met hond of kat voordat er iets gebeurt. Maar toch, laten we het een stap in de goede richting noemen.

Voor paarden geldt dat echter niet. Hoe bizar! Zij vallen niet onder de categorie ‘gezelschapsdieren’ en daar mag je dus kennelijk dan mee doen wat je wilt. Er is echter een grote beweging gaande (HIER) om de regering zover te krijgen dat ze een wet aannemen, waarin het paard als gezelschapsdier wordt erkend.

Op de video hieronder en de foto hiernaast zie je ‘Skinny’ die een paar dagen nog bij ons heeft kunnen doorbrengen, maar het uiteindelijk niet heeft gered. Zo kwam ze bij ons aan. De dag ervoor had hij nog de hele dag een kar getrokken met 7 mensen erin. Het is een heftig proces ook voor ons, zoals je zult kunnen begrijpen. Ik wil het toch laten zien, zodat je met de ‘levende’ beelden kunt zien, hoe de paarden die we opvangen, eraan toe zijn.

Paarden bij het stierenvechten
Een groot struikelblok voor het installeren van een wet zijn de stierengevechten. Daarbij gebruiken ze paarden waarmee de stieren worden opgejaagd. En dat zou onder zo’n nieuwe wet niet meer mogelijk zijn, want menig paard laat het leven in de arena. En Portugal is een zeer behoudend en traditioneel land en dat laat zich niet zomaar, haar lang gekoesterde en geliefde wreedheden ontnemen. Dus, er moet nog veel gebeuren voordat er een wet aangenomen wordt die paarden beschermt. Maar we houden goede hoop dat het tij zal keren.

Healing
Ondertussen gaan wij gewoon door met het redden en opvangen van paarden in nood. We doen dat door ze veel rust en ruimte te geven, goed voer en schoon water en een goede medische verzorging. Luis Fazenda, de veearts (HIER) bekijkt de paarden bij aankomst en Paul Clarck, de hoefsmid (HIER), komt elke 6 weken de hoeven bewerken, die natuurlijk niet meer met hoefijzers beslagen worden. De meeste hoeven zijn ook totaal afgeragd, gespleten, afgebroken en verkeerd beslagen.

De hoefsmid heeft er veel werk aan. Manou van Rooy, de paardentandarts (HIER)  komt de tanden controleren als we denken dat daar iets niet goed zit. Verder geef ikzelf de paarden behandelingen met de mij vertrouwde ‘Tachyon energy’-therapie. En werk ik met ‘Reconnective healing’ (HIER) en sinds kort ook met de ‘Trust technique’ van James French. (HIER)

Veearts Luis heeft vanochtend Maya gechipt zoals door de wet voorgeschreven. Ze is nu makkelijker terug te vinden en terug te krijgen mocht ze verdwijnen. Daarna ging hij naar een paard dat ze onderschept hebben bij de zigeuners op straat, werkend voor de kar.  Het paard was gestolen van een eigenaar en zo kreeg hij het paard terug; met gebroken been en vele diepe wonden. Luis heeft het paard laten inslapen.

Floor van den Dungen
Een week of 2 geleden heeft ook Floor van den Dungen ons een keer geholpen. Floor heeft een heel mooi artikel over paarden geschreven HIER op de site. Zij heeft ons paardje Maya behandelingen op afstand gegeven vanuit België. De eerste dagen erna merkte ik echter niet zoveel verschil aan Maya. Ze was schuchter en bedeesd en liep eerder weg dan dat ze naar mij toe kwam. Maar.. na een paar dagen veranderde dat totaal.

Nu komt ze uit zichzelf snuffelen en onderzoeken wie er op haar landje staat en komt ze veel meer ontspannen en als zichzelf over. Het uitgebreide verslag dat Floor heeft geschreven, over wat er allemaal van binnen bij Maya leeft en speelt, brengt veel helderheid en duidelijkheid over wie en wat Maya is. En zo kunnen wij haar nog beter bieden wat zij zo nodig heeft.

Ik raad Floor dan ook van harte aan bij iedereen die een dier in nood wil helpen of die problemen heeft met zijn eigen paard. (HIER)

Water, hooi en ander voer
Zoals je hebt kunnen lezen is het echter heel veel werk en het kost ook allemaal geld. En alhoewel we veel donaties hebben ontvangen tijdens de reddingsactie van Bikkel en Skinny, gaan de kosten ondertussen natuurlijk onvermijdelijk door en gaat er veel van mijn tijd (en die van  Aniek en Eelko) in dit project zitten. Water, hooi en ander voer (GMO free Luzerne) moeten worden gekocht en de paarden eten en drinken nogal wat op een dag. Ook al kunnen ze lekker rondgrazen als het niet té droog is.

Sommige leden van het team hebben een break of ‘time out’ omdat ze het emotioneel of fysiek te zwaar vinden (Ik kan je verzekeren dat het onderhandelen met de zigeuners in hun kamp écht geen pretje is!) en het in je armen zien sterven van paarden (ja, er zijn er 3 overleden) gaat ook niet in de koude kleren zitten, en buitenom het geld verdienen om zelf in leven te blijven, … kan het soms weleens teveel worden.. Maar het is vooral de dankbaarheid van  het werk, dat ons op de been houdt.

Sanctuary
Ik zou dit project graag willen voortzetten en verder uitbouwen tot een ‘sanctuary’, een ‘vrijstaat voor paarden’ (State Of Being) om hen zodoende een tweede kans te geven op een fair leven. We zijn momenteel in gesprek met de eigenaar van een groot stuk land om dit daar te kunnen realiseren. Maar hier in Lusitania gaat alles langzaam en hoor je vaak ‘Amanha’ (morgen) wat heel frustrerend is als je het vele dierenleed ziet. Daar komt ook nog de vraag bij, hoe we dit alles juridisch vorm moeten gaan geven. Maar dat is eigenlijk weer een heel ander aspect. Een eigen stichting oprichten kost hier ca. €1.800,- en zover zijn we nog niet. Of misschien toch wel, met jouw steun..?

Verbinden
Ondertussen gaan we gewoon door op kleine schaal met het zodanig inrichten van de velden dat er meer paarden opgevangen kunnen worden (er staan er al weer twee te popelen) en er groepen kinderen kunnen komen om zich met de paarden te verbinden, om een nieuwe toekomst te genereren voor de huidige en volgende generatie. Want het gaat daarbij toch om de kinderen, waarbij er natuurlijk voor volwassenen ruimte zal zijn om met paarden te ‘zijn’ en niet perse te rijden.

Slapen met paarden, kamperen met paarden, wandelen en spelen met paarden, alles zul je er kunnen doen in de sanctuary, de ’Staat van Zijn’. Ik heb deze domeinnaam meteen al vastgelegd toen ik in Portugal aankwam en het lijkt erop dat alles nu samen komt en versmelt tot een symbiotisch en fantastisch gebeuren. En met de ervaring van het herbergen van duizenden gasten, sinds 2010 via Airbnb en andere kanalen, komt het met het herbergen van jou en jouw geliefden wel goed.

Help alsjeblieft met het oprichten van de ‘Sanctuary’!
Een aantal jaren geleden heb ik een artikel geschreven van een heel andere inhoud voor WantToKnow (HIER) en dat was destijds het best gelezen artikel van de website. Ik geloof dat dit artikel destijds liefst 70.000 lezers heeft gehad! Misschien mag het zo zijn dat dit artikel nu 100.000 lezers terkt? En stel je nu eens voor dat al die lezers heel simpel één euro zouden overmaken. Wuaah! Dat zou geweldig zijn. Maar als ze nu ook nog eens een tientje zouden doneren voor het helpen oprichten van de ‘Sanctuary’ in de Algarve?

Dan zouden we snel onze dromen waar kunnen maken en veel dieren een beter bestaan kunnen bieden en donateur te gast kunnen hebben. Zo! Ik hoop jou daar snel te ontmoeten. En tot slot wil ik je toch nog een keertje het succes laten zien van onze inspanningen. Ons paard Flame is inmiddels waarlijk een parade-paardje in dat opzicht. Kijk maar eens naar haar uitstraling op deze foto’s..!!

Succes
‘Flame’ is van een mager zielig paardje uitgegroeid tot een prachtig mooi en sterk paard. Hij is de representatie van het ‘vuur’ waarmee we deze onderneming zijn begonnen en is hét voorbeeld van ’t succes van onze aanpak. Hij geniet van het leven en iedereen die hem ontmoet is diep onder de indruk van zijn wezen. Zo gebeurde het, dat ook Sophie, de maakster van een schoenenmerk graag met Flame een fotosessie wilde maken als sfeerplaat voor haar merk. En passant mochten Aniek en ik er ook op; zo kan het dus allemaal gaan. Dank voor het lezen en alvast voor je steun; hoe klein die ook mag zijn.

Namaste

Sakshin

November/december 2017

Donaties:  Via Paypal: https://www.paypal.me/deStaatVanZijn

Via bankoverschrijving: J.B.E. de Groot  –  NL10 INGB 0007 6346 13   BIC/SWIFT: INGBNL2A

Bitcoin: 1DMNwUicVFvRf6ULWQtBKZDxJm6f8N65hA

Links: 

http://ikclaimmijnnaam.nl

https://trust-technique.com/

https://www.facebook.com/groups/612856625469332/

http://www.thereconnection.com/

https://facebook.com/TheirVoicePortugal

https://www.facebook.com/algarvehorse.alarm.5

https://www.facebook.com/EquinedentalcareAlgarve/

http://floor4q.be

http://sakshin.nl