Resultaatvoetbal? Wélk ‘resultaat’ in vredesnaam?

In het onderstaande artikel trekt Ronald Jan Heijn, die hier al eens eerder de gastcolumn schreef, een parallel tussen het voetbal, met name het WK-finale-voetbal van Nederland, en veel van de huidige maatschappelijk ontwikkelingen.
Hij pleit opnieuw voor een ruimere manier van denken als oplossing voor de problemen in de wereld. Zie in dit verband ook zijn vorige gastcolumn. hier

Begin jaren tachtig speelde Ronald Jan Heijn in het Nederlands Hockey Elftal en was destijds zeer verbaasd over de toegepaste (beperkte) visie binnen de topsport. In 1985 pleitte hij daarom voor mentale begeleiding binnen het hockey. Maar deze -als ‘soft’ gekarakteriseerde- opmerking bleek in de ‘harde en nuchtere’ sportwereld gelijk te staan aan ‘vloeken in de kerk’.
Ronald Jan’s verbazing ging toen over in inzicht. En juist over dát inzicht gaat dit artikel..

X

* * * * * * *

X

Resultaatvoetbal: maar welk resultaat in vredesnaam?

Het einde van een ontspoorde denk- en speelwijze?

x

© RonaldJan Heijn / juli 2010

x

We hebben met z’n allen kunnen zien en ervaren dat een evenement als het WK-voetbal een invloedrijke gebeurtenis is. Of we dit nu leuk vinden of niet. Als het zoveel mensen raakt, wordt het belangrijk te beseffen waarom dat zo is.
Maar ook, waarom het Nederlands voetbalelftal speelde zoals het speelde. Vooral het Nederlandse spel werd de dag na de finale in de hele wereld gehekeld. Het was veel te hard en toonde veel ‘te weinig voetbal’. Een Engelse krant had nog de kortste en beste samenvatting in dit kader: Beauty 1 – Beasts 0. Hoe treffender kun je het stellen?
Dit artikel gaat over ontsporingen, de weg die we zijn ingeslagen, de diepere oorzaak en opwinding in de maatschappij en de verstrekkende gevolgen.

Op een internationale internetsite was het volgende te lezen: ‘rarely has there been a more physical final with the Netherlands coming to Soccer City intent on kicking the living daylights out of Spain.’

Zelden zo’n eensgestemde mening gelezen vanuit de hele wereld. Niet een paar landen, nee, iedereen was ‘geschokt’. Helaas deel ik die visie ten zeerste. Vooral tijdens de eerste helft had ik sterk de neiging weg te gaan. Schaamte was hoofdzakelijke emotie. Maar ook in de tweede helft kon ik me geen moment met het elftal verbinden. En eigenlijk tijdens de meeste wedstrijden van Oranje niet.
Het was soms spannend, maar attractief en mooi voetbal? Eigenlijk al twee jaar niet. Natuurlijk respecteer ik Van Marwijk, het team, hun missie en hun resultaat. Het resultaatvoetbal is echter een zeer beperkte manier van denken en dat komt nu maar al te duidelijk naar voren.

Twee scholen
Even zwart-wit gesteld zijn er in het voetbal twee scholen: die van het ‘resultaatvoetbal’ en die van het ‘aantrekkelijke voetbal’. Dit zijn meestal twee gescheiden werelden, twee verschillende culturen die elkaar niet echt begrijpen. De resultaatvoetballers vinden de anderen maar ‘salonvoetballers, die onrealistisch bezig zijn, want aan het eind van de rit telt alleen het resultaat’.

De liefhebbers van ‘aantrekkelijk voetbal’ zijn van mening dat de resultaatvoetballers ‘de schoonheid van het spel en de sportiviteit uit het oog verliezen en daardoor het spel doodmaken’. Overduidelijk hangt Bert van Marwijk de visie van het resultaatvoetbal aan. Natuurlijk wil hij best wel mooi voetbal spelen, maar omdat het resultaat heilig is, komt het er zelden van. Want ga maar na …

De weg ernaar toe
Tijdens de voorbereiding en de kwalificatieronden was er niet veel mooi voetbal te bespeuren. Ook al waren hier mindere tegenstanders, ik kan me geen wedstrijd herinneren waarvan je zegt ‘dat was genieten’. Dat is niet erg, is dan redenatie van de resultaatvoetballer, want het gaat er tenslotte om dat je de eindronde haalt.

Vervolgens kunnen we inderdaad naar Zuid-Afrika, maar in de poule was het spel zelfs zeer matig. Wel georganiseerd, maar afwachtend en verdedigend. Een echte mooie voetbalsfeer en –spel was er niet te bewonderen. De redenatie is dan wederom, ‘geen probleem, zolang we maar winnen, het resultaat is het belangrijkst, we zijn door, geef ons even de tijd’.

Wereldkampioen gele kaarten
Daarop volgend wordt er in de kwart- en halve finale wederom niet goed gespeeld en wordt openlijk de tegenstander geprovoceerd om over de schreef te gaan en een kaart te krijgen. Als je dat doet, ben je professioneel en volwassen geworden, althans binnen de resultaatvoetbal-filosofie. Dus weer waren het geen mooie wedstrijden, maar … ‘wie maalt erom, want we staan in de finale!’.

Ondertussen is Nederland allang gekroond tot wereldkampioen gele kaarten en in de finale hebben ze die nieuwe positie meer dan waargemaakt! Spanje daarentegen werd het land met de minste overtredingen en heeft tevens de Fair Play Cup gewonnen.

Het lijkt er wel op, of -in de ogen van de resultaatvoetballer- het winnen van die FairPlay-troffee een doodzonde is! Dat als je die wint, dat je dan écht iets verkeerd gedaan hebt.
Want in principe speel je ‘op het randje, en als het nodig is, er overheen. En blijkbaar was er in de finale dus ‘veel nodig’…

Finale
Eenmaal in de finale dus, waren we – vooral de eerste helft – enorm opgefokt en gespannen. We spelen hard en deelden minimaal 3 doodschoppen uit. We ontvingen 8 gele kaarten en 1 rode, we scoorden niet en verloren in de verlenging met 0-1. Zie hier, het resultaat van twee jaar resultaat-voetbal! De kaarten geven het al aan: als je de kleur geel mengt met rood, krijg je oranje..! Maar het gaat veel verder.

Vergeet de kaarten, kijk naar het proces, de weg ernaartoe. Deze weg is twee jaar geleden al ingeslagen. De KNVB heeft met de keuze van resultaattrainer Van Marwijk dit pad ingezet, dus de KNVB is verantwoordelijk voor deze ingeslagen weg. (Van Marwijk heeft ‘gewoon’ zijn werk gedaan en zijn aard en zijn filosofie gevolgd.) Een resultaatvoetballer roept maar al te graag, ‘het doel heiligt de middelen’.
Dus liever met slecht voetbal – wedstrijden lang – wereldkampioen worden, dan met oogstrelend voetbal tweede, derde of vierde.  De ‘mooi-voetballer’ daarentegen vindt dat het proces net zo belangrijk is als het resultaat, eigenlijk belangrijker, en als er een doel is, moet dat attractief voetbal zijn.

Stel wél wereldkampioen..
Stel dat Nederland vlak voor tijd wél een doelpunt had gemaakt. Dan had Nederland binnen de reguliere tijd, in exact dezelfde wedstrijd, met 1-0 gewonnen. Dan waren we wél wereldkampioen geworden. Maar wat was het resultaat, wat was onze oogst dan geweest? Wat je zaait, zul je oogsten. Het buitenland was in ieder geval op dezelfde manier over ons heen gevallen! Hetzelfde vernietigende commentaar.

Dan hadden we in hun ogen de ‘wereldkampioen van de schande’ geheten, of iets dergelijks. Beasts 1- Beauty 0. Met andere woorden, wat is nu belangrijker, het worden van wereldkampioen of het laten zien van onze werkelijke aard, en het spelen van mooi, attractief en georganiseerd voetbal?

De zin van het leven
Om die vraag te kunnen beantwoorden komen we bij de vraag uit: wat is de zin van het leven? Want als je het antwoord hierop weet, weet je ook het antwoord op de vraag ‘wat belangrijker’ is. Als bijvoorbeeld het doel van het leven is om lessen te leren, dan maakt het resultaat (eerste of tweede) dus niet zo uit, als je er maar van leert.

Als het doel van het leven is, om overal en altijd eerste te worden, dan is het dus wel belangrijk perse kampioen te worden. Met andere woorden, afhankelijk van hoe je de zin van het leven ervaart, bepaalt dat het antwoord op de vraag of resultaatvoetbal een goede aanpak is. Grappig eigenlijk, aangezien in voetbal het doel zo’n belangrijke plaats in neemt: daar moet je ‘m inschieten. Maar dit doel is – neem ik aan – ondergeschikt aan ‘het doel in het leven’. Dus …. wat is dan het doel van het leven? Waar doen we het allemaal voor? Wat is de zin?

Gebrek aan mentale begeleiding
De vraag ‘waar doe ik het voor?’ kun je ook in het klein stellen, bijvoorbeeld als voetballer van het Nederlands Elftal. En wat wil nu het geval? Het type begeleiding die de spelers helder in hun hoofd kan houden, heeft het voetbalteam niet in het begeleidingsteam zitten. Terwijl bij andere sporten een sportpsycholoog al normaal en onmisbaar wordt beschouwd.

In het voetbal is het nog steeds ‘not done’. Het is dan ook een bekend feit dat het Nederlandse voetbal ouderwets en conservatief is. Getuige ook de uitspraak van de fysiotherapeut van het voetbalteam in een interview op de vraag waarom er geen sportpsycholoog bij is: ‘Je neemt toch ook geen tandarts mee of cardioloog? In principe spelen de begeleiders en coach ook de rol van psycholoog. Het zijn allemaal mensen met ervaring die dingen aanvoelen’.

Wat zou deze fysiotherapeut ervan vinden, als hij niet in het begeleidingsteam wordt opgenomen met het argument, ‘we nemen wel wat extra pleisters mee, en wat water en een spons’. Zo’n antwoord geeft aan dat men geen weet heeft wat een fysiotherapeut doet en hoe belangrijk hij is voor het team. Ditzelfde geldt voor zijn uitspraak over de sportpsycholoog.

De nationale damesteams van waterpolo en hockey weten beter en hebben voor een groot deel hun succes te danken door deze begeleiding op weg naar (!) en tijdens de Olympische Spelen in Beijing. Maar ook de Duitse en Spaanse voetballers hebben zo’n man op de bank zitten.

Belang sportpsychologie
Ook het Nationaal Sportinstituut Papendal heeft een sportpsycholoog in dienst, Rico Schruijers. Hij begeleidt niet alleen topsporters, maar ook de luchtverkeersleiding op Schiphol en de luchtmacht, alsmede dirigenten en musici. De overeenkomst tussen deze beroepen is dat het stressberoepen zijn, waar op een bepaald moment een hoge prestatie wordt verwacht.

Presteren onder druk, omgaan met stress, teambuilding, inspireren tot het leveren van topprestaties. Hoe zit het met motivatie, spanning, concentratie en zelfvertrouwen? Allemaal thema’s die Schruijers inzichtelijk en bespreekbaar maakt.

Schruijers: ‘Een sporter kan technisch, tactisch en fysiek nog zo goed voorbereid zijn, op topniveau zitten, maar als hij of zij niet weet hoe mentaal bijvoorbeeld met wedstrijdspanning om te gaan, dan is er van dat topniveau niets terug te zien in een wedstrijd.
De sportpsychologie gaat op zoek naar de oorsprong van die spanningen en welke gedachten zich daarbij afspelen. Door middel van gedachte- én ontspanningstraining worden oplossingen gevonden’.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik had deze man, of een collega, heel graag bij het voetbalteam gehad. Nog niet overtuigd? Hier een andere toepasselijke uitspraak van hem: ‘De grootste valkuil is een combinatie van té graag willen en té perfectionistisch zijn …‘

Mentale begeleiding was sleutel geweest
Sterker, als het team de afgelopen twee jaar tevens mentale begeleiding had gekregen en dus ook vlak voor de finale ‘hiermee’ bezig geweest, dan was de wedstrijd volledig anders begonnen. Want het enige dat je te doen hebt, is de spelers ontspannen en speels te wedstrijd in te laten gaan. Geen enkele speler hoeft verteld te worden dat het een belangrijke wedstrijd betreft. Dat weet hij wel. Sterker, dat is wel het laatste dat je tegen de spelers moet zeggen, want dat zorgt voor meer stress en verlamming.

De sportpsycholoog heeft – samen met het hele begeleidingsteam – een enorme belangrijke taak. En als het goed is, is die basis allang in de voorbereiding gelegd en weten alle leden van het begeleidingsteam wat van hen verwacht wordt. Namelijk, zorgen dat de spelers in hun spontaniteit blijven cq. komen. Dit is van wezenlijk belang. En wat je dan eigenlijk doet, is ‘het uitschakelen van het hoofd’.

Dubbele aansturing
Want als het hoofd teveel blijft ‘werken’, krijg je een zogenaamde ‘dubbele aansturing’. Namelijk, die van het (spontane) lichaam en die van het (tobbende) hoofd. De aansturing van het tobbende hoofd werkt remmend en soms zelfs tegengesteld, waardoor ook vaak blessures ontstaan.

Omdat een spier, als het spontaan reageert en vervolgens wordt geremd, kan verrekken of scheuren. Van Persie was een goed voorbeeld van een ‘dubbele aansturing’, aangezien souplesse en vloeiendheid bij hem danig ontbrak. Hij wilde te graag en zat daardoor teveel in zijn hoofd.

Krampachtigheid door tactiek
Leuke lezers-vraag tussendoor: waarom zou een ‘mooi-voetbal-coach’ Van Persie al veel eerder uit zijn lijden hebben verlost dan Van Marwijk die hem 7 wedstrijden lang opstelde en maar bleef wachten op dat ene beslissende ‘Van-Persie-moment’? Er waren toch 23 spelers? Men zegt dat er een eenheid was, inclusief reserves.

Kan een reserve wel moeiteloos invallen en een meerwaarde zijn, als er krampachtig aan ‘de basis-elf’ wordt vastgehouden? Hoe geloofwaardig is een coach voor reserves, als hij een speler-uit-vorm 7 wedstrijden lang de hand boven het hoofd houdt? Geeft dat vertrouwen en een eenheidsgevoel? Het ‘rationele hoofd’ kan wel zeggen ‘we zijn een eenheid en hebben een missie’, maar wat voelt het lichaam? Wat doet ‘je gevoel en intuitie’ met je, als het niet echt wordt gevoeld? En waar blijft dan de spontaniteit van het kind dat niet kan wachten totdat het wordt losgelaten in het weiland?

Angst als raadgever
Wat gebeurt er met ‘het kind’ als er wordt gehamerd op ‘een solide organisatie en veldbezetting’ en ‘het vermijden van fouten’. Waar is de ruimte voor creativiteit? Wanneer kom je zelf aan voetballen toe, als de nadruk ligt op een afwachtende houding, op het eerst ontregelen van je tegenstander? Allemaal succesfactoren voor een dubbele aansturing!
Sleutelwoord is angst. Angst legt een bovenmatige nadruk op controle, terwijl controle dodelijk is voor creativiteit. Creativiteit is het leven zelf en de bron van alles. Creativiteit is de basis, daarna komt controle. In die volgorde. Dus de ‘mooi-voetballers’ hebben een punt als ze zeggen dat resultaatvoetbal het leven eruit haalt, het spel dood maakt.

Onvolledige visualisatie
Maar niet alleen de rigide tactiek van het resultaatvoetbal, ook het gebrek aan inzicht in mentale begeleiding – en daardoor ook het gebrek aan inzicht in de wetten van de visualisatie – is het antwoord op de vraag waarom het team nooit zijn niveau heeft gehaald. Dat men zich twee jaar geleden is gaan concentreren op dit WK, is heel goed:  het duidelijk krijgen en het stellen van een doel. Vandaar dat men vaak sprak over ‘een historische missie’ en ‘focus’. Maar in hun visualisatie was ‘het mooie en attractieve voetbal’ blijkbaar niet ingecalculeerd.

eDus feitelijk hebben ze precies gekregen wat ze zich hadden voorgesteld! Want iedere keer was het resultaat het belangrijkste. ‘We zijn hier niet voor de schoonheidsprijs’ werd dan ook vaak gehoord. De drie punten waren heilig. En … hadden ze ook maar gevisualiseerd dat ze de Fair Play Cup gingen winnen! Dan waren ze heel anders de duels ingegaan. Want de kracht van visualiseren is dat je het in je hoofd al hebt laten plaatsvinden, en dat je het ‘alleen maar nog hoeft te doen’.

Wie wil winnen
De beroemde spreuk ‘winnen is niet het belangrijkste, het is het énige’ wordt in de sport maar al te graag geciteerd. Maar voordat we de vraag over de zin van het leven willen beantwoorden, kunnen we ons eerst afvragen waarom de meeste mensen eigenlijk willen winnen. Waar komt dat vandaan en waarom is het zo hardnekkig? Komt dat omdat dat zin van het leven is, of heeft het een andere reden? Een essentiele vraag voor de resultaatvoetballer, lijkt me. Helaas voor heb moeten we hem dan toch teleurstellen. Het blijkt een andere reden te hebben, sterker, het ‘heilige moeten winnen’ is eerder een tekortkoming dan een kwaliteit.

Een doorgeschoten wil om te winnen is vaak niets meer is dan een onhebbelijkheid van onze persoonlijkheid die niet tegen zijn verlies kan. Op deze manier willen winnen is de mentaliteit van de persoonlijkheid (het ego) en niet van de ziel, die we werkelijk zijn. Het ego kan namelijk niet tegen verlies, het wil overleven. Dus kijkt altijd op de korte termijn en stelt alles in het werk om verlies te vermijden. De ziel daarentegen weet waar het leven over gaat en stelt geen interesse in winnen of verliezen van een wedstrijd.

De oorzaak van het ‘willen winnen’..
‘Willen winnen’ kan verschillende oorzaken hebben. Het komt vaak voort uit onzekerheid, twijfel en minderwaardigheidsgevoelens. Allemaal dus symptomen op het gebied van de persoonlijkheid. Deze verschijnselen mogen er natuurlijk zijn, maar is het wel een goede voedingsbodem om te functioneren? Laat staan als je ‘het heilige winnen’ blijft cultiveren en voeding blijft geven.  Op die manier blijft je persoonlijkheid belangrijk en ga je ook nog denken dat je belangrijk bént. Terwijl het daar natuurlijk niet om gaat.
Het gaat erom dat je persoonlijkheid steeds minder op de voorgrond komt en uiteindelijk samensmelt met wie je werkelijk bent, met jouw ziel, je eigen energie. Dat is een van de belangrijkste wegen die we in het leven te bewandelen hebben. Komen we toch weer uit bij de zin van het leven.

Verwrongen wilskracht
Hoe langer je jouw persoonlijkheid blijft cultiveren door de zogenaamde winnaarsmentaliteit, hoe moeilijker het wordt de uiteindelijke en werkelijke weg in te slaan. Kort gezegd, als je winnen belangrijk blijft vinden, blijf je steken in een fase. Het gaat er niet om de beste te zijn, maar het beste uit jezelf te halen. Niet alles, maar dat wat nodig is. Dus als je winnen nog zo belangrijk vindt, heb je niet begrepen wat de zin van het leven is. Het gaat inderdaad om lessen leren, en om onwetendheid om te zetten in inzicht.

En het gaat vooral om het dienstbaar zijn aan elkaar. Heel iets anders dus, dan de beste en de sterkste zijn. Daarom verward een resultaat-voetballer bijvoorbeeld ‘wilskracht’ met ‘de wil om te winnen ten koste van alles’. ‘Wilskracht’ is niets anders dan ‘niet willen opgeven voordat het eindsignaal geklonken heeft’, maar of dat winst of verlies oplevert is niet belangrijk.

Trauma van 1974
Dus waarom zouden we een trauma hebben over de verloren WK-finale van 1974? Niet nodig, zou ik zeggen. Alleen voor de mensen die ‘niet tegen hun verlies kunnen’ en/of ‘mensen die problemen hadden met Duitsers’ is er wellicht sprake van een ‘trauma’. En dat mag, natuurlijk. Want een ieder heeft het recht op een karaktertrek, waar hij of zij aan te werken heeft. Maar normaal gesproken heb je geen trauma bij het verliezen van een wedstrijd, want waarom zou je? Het is dus onze persoonlijkheid die ons in de weg zit en moeite heeft met verlies. En ook de geschiedenis van de mensheid werkt helaas niet mee om daarvan af te komen.

Altijd oorlogen
Want eigenlijk is de wereld altijd in oorlog geweest. Hoewel er nog steeds oorlogen woedden, zijn we als Wereldgemeenschap pas na de Tweede Wereldoorlog het gaan proberen anders te doen. Je zou kunnen zeggen dat de energie die we eerst in het voeren van oorlogen tegen elkaar staken, nu ergens anders in is gaan zitten, onder meer in het bedrijfsleven. Het slagveld is dus veranderd. Het gaat om het doodconcurreren van elkaar, de tegenstander vernietigen, zorgen dat je alleen overblijft of de sterkste bent en noem maar op.

De energie van de oorlogsvelden is naar een andere plaats gegaan en is daardoor het vergif van de maatschappij geworden. Het heeft alles doordrenkt met het voeren van competitie. Kijk naar de hebzucht die onze economie en daardoor onze planeet heeft verziekt. Zolang men nog beheerst wordt door deze emoties zal er competitie en strijd zijn.

En dat heeft zich ook vertaald in de (top)sport, omdat ook het internationale voetbal commercieel is geworden, met enorme belangen. Terwijl sport juist de sublimatie van oorlog zou moeten zijn. Dus we zijn nog steeds bezig ‘oorlog’ uit ons systeem te krijgen.

Net als de leuze van Warchild, ‘Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind’. Zo ook voor de mensheid. De hele wereld snakt in haar wezen naar een andere, meer medemenselijke en vreedzame benadering.

Gezonde sportbeleving
Terug naar het WK in Zuid-Afrika. Voor het oog van de wereld hebben we tijdens de finale een uiting van sport gegeven, die makkelijk te begrijpen is vanuit oorlogsvoering, maar zeer moeilijk vanuit spel en ware sportbeleving. En het is dus ook te begrijpen vanuit de wetten van de persoonlijkheid die verlies ten koste van alles wil voorkomen. Moeten we dan alleen streven naar het attractieve voetbal?

De oplossing zit ‘m natuurlijk in de overstijging van de tegenstelling. Dus niet een mengvorm (zoals het huidige Spanje, wat natuurlijk al fantastisch is), maar een overstijging! Dus je kunt én mooi voetbal spelen én ook resultaat halen, alleen wel binnen bepaalde grenzen. Want het doel ‘winnen’ is niet heilig.
Dus mooi verliezen kan ook heel bevredigend zijn. Want de bevrediging en inspiratie ligt niet perse in het winnen, maar ook in de schoonheid, de sportiviteit en de vreedzame strijdlust.

(En met die instelling heb je ook niet meer van die chagrijnige gezichten bij de prijsuitreiking, als men tweede is geworden. Want zoals sommigen langs de eretribune lopen om hun medaille op te halen is tegen het onbeschofte aan, en beschamend om te zien. Ook hier was een gemiste kans van Nederland om zich van een positieve kant te laten zien.)

Een gezamenlijke dans
Een wedstrijd zou een samenspel moeten zijn. Het is meer een dans die je met elkaar doet, met volledig respect voor elkaar en voor elkanders kwaliteiten. Als je zo de finale had benadert, had je wellicht met 4-2 verloren, maar het was een reclame voor de schoonheid en sportieve van het voetbalspel. Mentale begeleiding van de gehele staf had het team in die ‘staat van zijn’ kunnen brengen.

Wat een voorbeeld was het elftal geweest voor de jeugd en wat voor een belangrijk vreedzaam signaal geef je dan af voor de mondiale maatschappij! En wat te denken van dat je op zo’n manier het prachtige Spaanse team ook de glans geeft die het verdient!

Nuchterheid
Want iedereen, ook Van Marwijk, vindt Spanje het betere team! Nou dan. Dan verdienen zij het toch ook! Als je elkaar met normale wapens bestrijdt en Spanje heeft de vorm en Nederland ook, dan wint Spanje 9 van de 10 keer.

Mocht Spanje een slechte dag hebben, en Nederland niet, dan wint Nederland. Maar meer ook niet. En waarschijnlijk is Duitsland ook beter dan Nederland in 7 van de 10 keer. Dus een derde plek is wellicht nog meer op z’n plaats. Maar Duitsland kwamen we niet tegen, dus we zijn tweede geworden.

Nogmaals, de KNVB is deze weg ingeslagen met de keuze van de huidige coach. Natuurlijk respecteer ik dat en heb ik respect voor Van Marwijk en het hele team. Ik begrijp hun goede bedoelingen. Maar de weg naar de hel is bezaaid met ‘goede bedoelingen’. Hun aanpak en manier van spelen getuigt van een beperkte en verkeerde manier van denken, die helaas nog steeds als basis van de maatschappij geldt, maar gelukkig nu op z’n laatste benen loopt.

Komst Watermantijdperk
Het antwoord op de zin van het leven, moet het intentie en de uitvoering van het voetbalspel weer duidelijk krijgen. Het past ook bij de tijd die komen gaat. Een tijd die oude waarden en normen op z’n kop zal zetten, want we denken dus in de hele maatschappij te beperkt. Een enorme transformatie zal het inzicht gaan geven dat we allen één zijn, dat alles energie is en dat de werkelijkheid inderdaad veel ruimer is dan we dachten.

Het Watermantijdperk komt eraan en vrij spoedig. Ook voor de sport en het voetbal zal dit grote gevolgen hebben. En dat is broodnodig. Want het resultaatvoetbal geeft maar een beperkt resultaat, maar wel veel ‘collateral damage’, zoals dat zo mooi in oorlogstermen heet. Of zoals in de geneeskunde bij medicijnen: ‘bijwerkingen’.

Het LIJKT alsof resultaat-voetbal een goede benadering is. Net zoals het soms LIJKT dat de Aarde plat is, maar dat wil nog niet zo zeggen dat het ook zo is. De werkelijkheid is veel groter.

Long live the Beauty
Het vertoonde spel past misschien in het huidige Nederlandse maatschappelijke beeld, maar we hebben met deze speelwijze toch onze aard verloochend. In voetbaltermen gesteld, het kado dat Nederland in de jaren 70 aan de wereld gegeven heeft was het vrijzinnige en progessieve totaalvoetbal.

Dat was een noviteit en een meerwaarde voor samenleving en sport. Dat was de winst en staat helemaal los van het feit of we wel of niet wereldkampioen zijn geworden.

Daarom was het zo mooi geweest als we die draad hadden doorgezet en het totaalvoetbal in een nieuw jasje hadden gestoken. Of we daarmee nu eerste waren geworden of niet. Nu heeft Spanje een nieuw soort totaal voetbal laten zien en daardoor zijn de voetbalharten weer sneller gaan kloppen. Of zij nu wereldkampioen zijn of niet, zijn zij ‘the Beauty’ en dat wordt in de hele wereld herkend en gewaardeerd!