Micha Kat vrij en vertelt over gevangenisstraf..

Die zaak begon in 2020, toen Kat contact kreeg met Joost Knevel, die stelde dat hij in zijn jeugd stelselmatig is misbruikt in Bodegraven. Samen met Wouter Raatgever startte hij het videokanaal Red Pill Journal, waarin zij ingingen op het geval Knevel. Daarbij ging Kat volgens de rechtbank te ver met uitspraken als “pedofielen met wortel en tak uitroeien”, dat rechtbanken “free targets” waren en een oproep om het AD “kapot te maken”.

Wat maakte hem zo boos dat hij zich op deze manier uitliet?
Zijn frustratie kwam voort uit de eenzijdige berichtgeving in de media over de Bodegravenzaak. Justitie weigerde de misbruikclaims van Knevel te onderzoeken en de media rapporteerden zonder enige vorm van wederhoor of kritiek. Zijn doel was “journalistiek bedrijven en een einde maken aan de vreselijk weerzinwekkende wantoestanden van Justitie”. De rechtbank oordeelde dat hij en de andere makers van het Red Pill Journal daarin te ver gingen.

In een van de uitzendingen riep Wouter Raatgever op, Jaap van Dissel – die door Knevel van misbruik werd beschuldigd – te ontvoeren. “Ze hebben mij dingen ten laste gelegd die een ander heeft gezegd”, zegt Kat. Maar de hoge straf had volgens hem ook te maken met het beschermen van het corona­narratief. “Omdat wij zo’n explosief verhaal hadden, dat het complete coronanarratief kon opblazen.”

De rechtbank oordeelde dat alle uitlatingen in de uitzendingen in vereniging waren gemaakt. Kat hierover: “Het was een politiek showproces en ik was totaal kansloos. Het dossier was vervalst.” Hij doelt daarbij op de bewering van het OM dat zijn naam op een baksteen stond die door de ruit van het OM in Groningen was gegooid. Dat zou bewijs zijn dat zijn opruiende teksten tot geweld hadden geleid. Maar er klopte niet veel van het verhaal. De datum klopte niet, er was geen aangifte gedaan en er waren geen getuigen of camerabeelden. Micha Kat: “Op een gegeven moment zei de officier van justitie: ‘We hebben ons vergist.’ Het bleek compleet verzonnen. Zo corrupt is het!”

Het leverde geen vrijlating op, wél werd de strafeis van vier jaar gehalveerd. Volgens Kat maakt zijn vervolging in de Bodegravenzaak deel uit van een stelselmatige campagne om hem kapot te maken. “Er is geen journalist geweest die zo extreem, zo hard en over zo’n lange periode is aangepakt, als ik. Ze hebben alles tegen me ingezet behalve een kogel. Twintig jaar lang.”

Overdrijft hij? Kat mag zich van stevige taal bedienen, hij heeft wel degelijk serieuze journalistieke publicaties op zijn naam staan. In 2004 verscheen van zijn hand het boek ‘Topadvocatuur’, waarin hij de belangrijkste advocatenkantoren van Nederland doorlichtte. Echt bekend werd hij met het boek ‘De Demmink-doofpot’ uit 2010, dat hij schreef met Jan Poot, die samen met zijn zoon Peter Poot de eigenaar was van het bedrijf dat industrieterrein rond Schiphol ontwikkelde: ‘Chipshol’.

Kat had Jan Poot leren kennen, vauit de beruchte Chipshol-affaire, waarbij honderden hectaren grond rond Schiphol, die in handen waren van de familie Poot, werden afgepakt door sabotage van accountants en twee partijdige toprechters van de Haagse rechtbank. Kat schreef hier uitgebreid over de affaire in zijn boek ‘Topadvocatuur’.

“Toen werd ik ineens door de rechter wegens smaad voor de rechter gesleept”, vertelt hij. Hij had geschreven dat rechter Westenberg twee dagen voor de zitting de advocaat van de familie Poot en Chipshol, Hugo Smit, had gebeld en hem had verteld dat hij de zaak zou verliezen. Dat betwistte Westenberg, maar Kat bleek gelijk te hebben en Westenberg kwam te boek staan als de ‘liegende rechter’.

Smit kreeg een schadevergoeding van € 1,4 miljoen. Kat claimt ook recht op een schadevergoeding, geraamd op € 1,6 miljoen euro en deze zaak loopt nog. Kat won destijds niet alleen het hoger beroep tegen Westenberg, de vice-president van de Haagse Rechtbank, maar afgelopen week ook het hoger beroep van de Raad voor de Rechtspraak, waardoor hij de schadeclaim kan indienen. Micha Kat reageert hierop:  “Uiteindelijk is dit positief voor de Nederlandse rechtsstaat, dat het toch nog mogelijk is dat rechters zich tegen hun eigen beroepsgroep uitspreken”.

Kat denkt dat de Chipsholzaak een rol speelde in zijn veroordeling vorig jaar. Hij heeft destijds de netwerkcorruptie van de rechterlijke macht blootgelegd en veel machtige mensen boos gemaakt. “Toen is de demonisering van mij begonnen.” 

*
De affaire Joris Demmink

De Chipshol-zaak bracht Kat op het spoor van de affaire Demmink. Joris Demmink, secretaris-generaal van het ministerie van Justitie, was al meerdere malen in opspraak gekomen. Zo hadden onder meer Panorama en de Gay Krant geschreven over verdenkingen van kindermisbruik. “In eerste instantie ging het mij helemaal niet om kindermisbruik, het ging om de corruptie van de rechtsspraak”, zegt Kat.

Zowel hij als Jan Poot vermoedde dat Demmink als hoogste baas van Justitie ook in de Chipsholzaak de rechters aanstuurde. Toen twee klokkenluiders binnen Justitie zich bij Poot meldden en over Demmink een boekje open deden, startten Kat en Poot een onderzoek naar het pedofielennetwerk in Den Haag, waarbij hoge ambtenaren en politici betrokken zouden zijn.

*
Hierover deed Kat uitgebreid verslag in De Demmink doofpot. Hij ging met dat boek onder zijn arm naar het Binnenhof, maar niemand in politiek Den Haag wilde het onder ogen zien. A conspiracy of silence, noemt Kat het. “Iedereen weet het, maar zweert samen om er niet over te praten. Het is wel verbijsterend als je het hebt over de hoogste man van justitie, die de wet moet handhaven.”

Kat was ook degene die voor het eerst schreef over de connectie tussen de Demmink-zaak en die van de Turkse Koerd Hüseyin Baybaşin. Baybaşin, die in Turkije als staatsvijand werd beschouwd, kreeg in Nederland een levenslange gevangenisstraf. Er zijn veel aanwijzingen dat Turkije Nederland chanteerde om de vervolging en berechting van Baybaşin af te dwingen. De Turken dreigden anders bewijsmateriaal te openbaren waaruit zou blijken dat Demmink zich in Turkije schuldig had gemaakt aan kindermisbruik. Kat publiceerde op zijn website ‘Klokkenluideronline’ het artikel Nederlandse Staat gechanteerd door Turkije.

GUERILLA-journalistiek
Na de Demmink-affaire werd Kats stijl van journalistiek bedrijven steeds provocerender en activistischer. Hij noemt het ‘guerrillajournalistiek’, met de definitie “alles toepassen wat toegestaan is, bij de wet om bij de waarheid te komen”. Daarin zocht hij grenzen op en ging er soms overheen, hetgeen hem meerdere aanklachten en veroordelingen wegens belediging, smaad, en vernieling opleverde. Bijvoorbeeld voor het spuiten van graffiti, hetgeen hij beschouwt als een onderdeel van guerrillajournalistiek..!

“Omdat het communicatie is met taal en woorden, of het nu in een krant staat of op een muur vind ik minder van belang.” In 2010 spoot hij de leus ‘pedo’ op het huis van Demmink en ‘maffia’ op een bord van Justitie. “Ja, dat heb ik drie keer gedaan, zo’n 14 jaar geleden.”In de Bodegravenzaak is hij mede veroordeeld voor het oproepen om graffiti te spuiten. “Met gemakkelijk verwijderbare verf, had ik nog wel gezegd.”

De rechtbank oordeelde dat zijn activiteiten verder gingen dan journalistiek, omdat hij had opgeroepen de verantwoordelijken van de aangekaarte misstanden “aan te pakken”. Kat vindt nog steeds dat hij daarin niet te ver is gegaan.

Zijn manier van journalistiek bedrijven leidt tot veel kritiek.
Hij wordt ‘radicaal’ en ‘bombastisch’ genoemd. Een diepe zucht en dan:

Kat denkt dat zijn drive om de waarheid over kinder- en machtsmisbruik aan het licht te brengen ook te maken heeft met zijn familiegeschiedenis.

Van kindermisbruik heeft hij nooit iets gemerkt. “Hij was psychiater en ik heb later begrepen dat hij met zijn vrouwelijke cliënten seks had. Dat was in die tijd vrij normaal, er was nog geen toezicht.” Zijn moeder was een van die cliënten die zwanger raakte en zijn opa dwong toen zijn middelste zoon met haar te trouwen. Kat denkt dat dit zijn waarheidsobsessie verklaart.

In De Demmink doofpot geeft hij nog een andere reden voor zijn manier van werken. “Als Jood ben ik nog steeds verontwaardigd dat door de toenmalige Nederlandse overheid zoveel Joden aan de Duitse bezetters overgeleverd zijn en daardoor omgekomen, zoals mijn familieleden”, zegt hij in dat boek. Zijn beide ouders zijn tijdens zijn afgelopen detentie overleden; hij heeft geen afscheid mogen nemen.

In de gevangenis had hij te maken met de hoogste vorm van beperking ‘GVM hoog’, een categorie met het hoogste vlucht- of maatschappelijk risico. “Net zo streng als Taghi.” Hij had nauwelijks contact met de buitenwereld en mocht slechts 15 minuten per dag bellen. Wel kreeg hij stapels post van sympathisanten. Terug in Noord-Ierland, waar hij al jaren woont, ontdekte hij dat zijn bankrekening die hij in de gevangenis in het kader van re-integratie had geopend, opgeheven was. “Er stond een deel van de erfenis op. Het geld is nu foetsie.” Kat verzucht: “Ze zijn doodsbang voor me.”

• Alle gerechtsgebouwen zijn free targets geworden van het volk. Spuit justitiegebouwen vol met graffiti en bestorm ze.
• Spuit graffiti op panden van de gemeente Bodegraven, maar gebruik gemakkelijk afwasbare verf, om het verhaal van Knevel kenbaar te maken bij een breder publiek.
• “Alle pedofielen moeten met wortel en tak worden uitgeroeid.”
• Spuit het AD-gebouw vol met graffiti. Maak het AD kapot. Maak het werk van AD-journalisten onmogelijk, door bijvoorbeeld camera’s uit hun handen te slaan, maar van de journalisten zelf moet je afblijven.
• Kat had ‘in vereniging’ opgeroepen tot een burgerarrest, waardoor er vrees ontstond van een gijzeling of zware mishandeling. Het gaat hier niet om woorden die hij zelf heeft geuit. Het ‘delict’ is hier dat hij er niet expliciet afstand van heeft genomen.
• Kat had zich ook niet gedistantieerd van andermans uitlatingen en filmpje om de vermeende misbruiker tijdens een prijsuitreiking op te ­zoeken, “tegen de muur te zetten” en “het heft in eigen hand te nemen”.