‘Hoge Heren, hoge sferen en het Dutrouxnetwerk achter me aan’…!!

Wat velen intussen beseffen is, dat dit uiterst machtig en destructief misdaadnetwerk actief is binnen de hoogste kringen in tal van landen, daarbij Nederland inbegrepen. Het gaat immers om een nazistische-satanische-sadistische geheime organisatie die bestaat uit ‘de hoge heren in de hoge sferen’… Dus koninklijke leden, ministers, topindustriëlen, magistraten, etc… En in haar laagste regionen doen er onder meer verslaafden en ‘mislukkelingen’ mee. Zoals we de figuur Marc Dutroux en zijn vrouw hebben leren kennen als niets-ontziende schoften op het niveau van de ‘werkmieren’.

‘Hoge Heren, hoge sferen en

het Dutrouxnetwerk achter me aan’…!!

2020 © deze publicatie WantToKnow.nl/be

x

Publicatie van de eerste 2 hoofdstukken van dit boek.

Hoofdstuk 1: Een telefonische intimidatie.

Het was tijdens de kerstperiode 1997, dat de telefoon rinkelde. Gewoontegetrouw liet ik de bel enkele keren overgaan, een veiligheidsmaatregel die me wapende tegen de talloze oproepen, waarbij telkenmale de hoorn werd neergelegd, zodra ikzelf of het antwoordapparaat mijn naam uitsprak. Deze keer echter had ik het gevoel dat er iets ernstigs aan de hand was. Ik nam zo vlug als ik kon, de hoorn van de haak en drukte het stopknopje van de beantwoorder in. Even viel er een volstrekte, dreigende stilte. Een moordende angst sloeg me om het hart. Ik hoorde geen naam, noch een ademhaling.

Verwoed en ijzig kalm tegelijk trachtte ik voeling te krijgen met de afwezige aanwezige. Diens kortstondige diepe alomtegenwoordige zwarte leegte bracht me in de war. Het voelde alsof een ontmenselijkt Niets, me met alle geweld wou dwingen tot een zeer specifiek Iets. Plots weerklonken kinderkreten die door merg en been sneden. IJselijke, dierlijke kinderkreten van een jong kind in doodsgevaar; haar hele ziel uitbrulde in volstrekte ontzetting, volstrekt verzet.

En een fractie van een seconde na het uitsterven van de laatste klanken vol monsterlijke pijn en doodsangst, sloeg er een volstrekte stilte in… die nog even bleef hangen… met een welbepaald doel… Daarna werd de verbinding verbroken. De opdracht leek voltooid. Voorzichtig legde ik de hoorn neer. Dit kind is dood, wist ik, het waren haar laatste momenten.

Ik begreep dat de strijd tussen de sadistische beul en zijn kleine, weerloze prooi, definitief beëindigd was. De opname klonk technisch perfect. De opname-apparatuur leek gesofisticeerd, de timing uitermate professioneel. Net lang genoeg om de luisteraar in een quasi even grote ontzetting te brengen als het gefolterde kind.

Net kort genoeg om na de eerste schokreactie doordrongen te worden van de achterliggende idee: Dit is een levensgrote,  zorgvuldig   geplande én uiterst intens-doelbewuste doodsbedreiging. Ze moest beletten dat ik als verplichte toehoorder iets ‘niet nader omschreven’ zou doen. Wat ik te doen of te laten had, werd me niet verduidelijkt; wie dit iets van me gedaan wou krijgen, evenmin. Maar ik begreep wel terstond, dat ik te doen had met een niet te onderschatten persoon, niet te onderschatten praktijken en een niet te onderschatten macht.

Teruggevoerd naar mijn jeugd..
De uren volgend op deze wreedaardige inbreuk op m’n privacy, werden door mijn geest en lichaam verwelkomd als kostbare tijd waarin mijn geschokte hart en ziel hun rust konden hervinden. Dit brullende kind riep lang vervlogen herinneringen bij me op; ik zag mezelf terug als kleuter met lange, blonde vlechten en een heldere, pientere, hemelsblauwe blik, groot en stevig voor mijn leeftijd en zeer bijdehand. Een kwaliteit wist ik, die overdag vaak verloren ging onder de zwarte moedeloosheid en versuffing, die een tijdlang als een loden last mijn dagelijkse leven verzwaarden, nadat ik ernstig verwond werd.

En na deze gebeurtenis verkilden en beklemden een extreme angst en ontreddering ook mijn woelige nachten. Het eindeloos lijkende telefonisch gebrul leidde er inderdaad toe, dat één raak beeld met volle kracht uit deze oude herinneringsfilm naar boven werd gestuwd en me korte tijd doodziek maakte. Het was het beeld van mij als kleuter, vastgebonden op een operatietafel in een gore, verdorven ziekenhuissfeer, waar meedogenloze mannen me gebruikten als seksueel materiaal voor hun wellustig plezier.

Zoals gewoonlijk was ik daarbij vooraf geblinddoekt, met medicijnen verdoofd en op de achterbank van de auto gelegd en daarna weggevoerd. En die ene keer werd ik zelfs comateus teruggevoerd naar huis. Door een slag met een groot voorwerp op mijn hoofd, die me totaal weerloos maakte en nadien een groot litteken veroorzaakte. Deze keer was de beul té ver gegaan met zijn weekendvermaak. Mijn hoofd zou veertig jaren later nog de sporen dragen van wat toen gebeurde.

“Lieve, sterke, verminkte kleine meid”
Het litteken op m’n hoofdhuid, gaat van de grens tussen mijn voorhoofd en haarinplanting tot het eind van mijn schedeldak, waar een weerbarstige weerborstel nog steeds verzet aantekent tegen deze nazi-liefhebberij van weleer. “Zo’n twintig centimeter lang”, zegde de huisarts toen ik haar rond m’n vijfender-tigste vroeg het litteken na te kijken. “Zo’n leven lang de pijn”, dacht ik, nadat ze de lintmeter weer opzij legde.

De avond na de gruweltelefoon voelde ik de diepte van de wonde weerom in alle hevigheid; daarvoor bestond geen maat. Mijn ooit zo verwrongen gezichtje vroeg er met aandrang om, al was het maar kortstondig, gezien en gehoord te worden, even alomtegenwoordig zicht- en hoorbaar te zijn. Waar ik zonet gedwongen werd de afgrijselijkste klanken te aanhoren, herzag ik enkele uren later met dankbaarheid het kind dat ik ooit was. “Lieve, sterke, verminkte kleine meid”,  sprak ik haar rustig toe, “Nu laat ik je behoedzaam baden in de kracht van de stilte, in een liefde, sterker dan de afschuw en het verzet”

“Laat goddelijke muziek en oprecht gebed je kleine ziel doordringen”. Ik keek zodoende naar de herinneringsbeelden, zolang ze erom vroegen. Na het beëindigen van deze intense avondmeditatie, vertrokken ze samen met het doorstane kinderleed weerom de diepte in. Een stukje lichter, verlichter en warmer geworden. Mijn nacht was rustig. Gelukkig realiseerde ik me toen niet, dat deze rust slechts van korte duur zou zijn.. Voor het kindje dat ik van zo nabij haar doodsangst hoorde uitschreeuwen, had ik geen woorden. Die heb ik nog steeds niet. Het is voor mij nog niet dood en begraven.

Ik had haar stemmetje té intens en van té nabij gehoord.
De ingetogen kerstsfeer verzachtte mijn ruwe pijn, hoewel een diep gevoel van zinloosheid en machteloosheid, als een schaduw over de vredevolle dagen met zachte muziek, bleef hangen. Ik vermoed dat deze donkere schaduw maar echt opgelost zal worden, als er eindelijk een antwoord komt op de vraag, wie deze extreem ernstige telefonische bedreiging uitwerkte. En de dader bekent, wat hij met het gefolterde kind deed, en waartoe hij haar stervende stemmetje misbruikte…

Tot de dag van vandaag is er echter nog niets opgelost; ik leef immers in België.. Een land waar misbruikte en vermoorde kinderstemmen misbruikt worden om getuigen te vermoorden. Een land dat een kwalijke reputatie opbouwde, inzake de corruptie van rijkswacht-, politie- en justitiemilieus, die het oprollen van het Dutrouxnetwerk zouden verhinderen. Een land waaruit ik wegvluchtte, toen bleek dat de zeer professionele geluidsopname slechts een schakel was, in een uitgebreide reeks zorgvuldig uitgekiende misdaden, gericht op één en hetzelfde doel: volstrekte stilte…

Hoofdstuk 2: Een kinderseksnetwerk.

De januarimaand van 1998 startte somber, alsof de overgang van oud naar nieuw, een dwaling beging en tegen alle verwachtingen en beloftevolheid in, was aangeland in een versleten, afgeleefde tijd. Nog weinig vreugde kon mijn ziel beroeren, slechts zelden toverde wat sprankelende of bizarre humor een glimlach op m’n gezicht. Ik merkte aan het gewicht der dagen dat mijn hart grondig bezwaard was. Monsterlijke bedreigingen kreeg ik niet meer te horen, wat me gezien de uiterste perversiteit van die ene opname geenszins verwonderde.

Toch diende er zich nog net tijdens de schoolvakantieperiode, een tweede verdachte telefoon aan. Ditmaal ontbrak de immense, niet nader te vatten diabolische dreiging en bleek iemand het nodig te vinden me naar schreeuwende kinderen te doen luisteren. Ze schreeuwden effectief een volle minuut lang, het waren er meerdere die tegen elkaar op, huilend de klappen leken op te vangen van een slaande of trappende volwassene.

Ik luisterde geduldig naar de machteloze kinderen en zocht met aandrang naar een momentje van stilte waarin ik hen kon toespreken. Verder dan een herhaaldelijke “Hallo, wat scheelt er?”, kwam ik echter niet, want het opzet liet blijkbaar niet toe dat ik me tot hen kon richten, of één van de kinderen me echt om hulp vroeg. Het was de eerste keer dat ik geluiden van dit soort doorgebeld kreeg, en een sterk vermoeden over de mogelijke afzenders stak de kop op. Ik noteerde details van dit vooral, voor het geval de zaak ooit mocht onderzocht worden.

De telefoonterreur tastte het diepste van mijn wezen en het fundament van mijn privacy en vrijheid aan. Het ergerde me ten zeerste, dat ik nergens terecht kon met mijn klachten over deze sinistere schending van mijn mensenrechten. Ook al was het me nog niet duidelijk, wie de niet te onderschatten persoon en macht was, die achter de gruwelijke intimidatie verscholen ging, toch twijfelde ik geenszins aan de ernst van de situatie.

Een professioneel doodgemarteld kind, een niet mis te verstane zwijgplicht, een amateuristische klankopname van kinderen tijdens een mishandeling, een mank lopend onderzoek naar de daden van Dutroux, –  een blijkbaar door hogerhand beschermd kindermoordenaar -,  herhaalde berichten over satanische sekten  waarin kinderen seksueel misbruikt werden…  Dit  alles  leek  me  ondoorgrondelijk en meer dan enkel beangstigend.

Satanische sekte..?
Ik was bovendien onder de indruk van een krantenartikel dat ik kort tevoren opzij legde, omdat iets in me zegde dat dit wel eens heel belangrijk voor mij kon zijn. Het ging over kinderseksnetwerken, waarin volwassenen op de meest barbaarse wijze jongere en oudere kinderen tiranniseerden en seksueel uitbuitten. De vrouw die hierover getuigde, sprak met opvallend veel realiteitszin.

Ik  was er zeker van dat deze getuigenis tot meer opheldering kon leiden in de zaak Dutroux, waarin vooral geen namen mochten worden genoemd, geen hoogstaande successen mochten geboekt, geen sluitende en afdoende oplossingen gevonden mochten worden. X1 of Regina Louf, de getuigende, mocht dan een zogenaamd nevendossier wezen, toch kwam het me eerder over alsof zij ons de keiharde hoofdbrok voorschotelde. Het verlangen klaarheid te brengen in een reeks vragen waarmee ik al zo’n vijftien jaar lang rond liep, groeide zienderogen.

Ik wist dat het niet uit zichzelf zou verdwijnen, maar het weerzinwekkende van mijn verleden en de volslagen machteloosheid, die een bevestiging van mijn vele vermoedens zou meebrengen, weerhield me van elke stap. Ik had geen zin mezelf in de vernieling te helpen, besloot zeer voorzichtig te blijven en belde een kennis met enige ervaring in deze zaken. Wat ik hoorde verwonderde me niet.

Zij vertelde me dat de verhalen van X1 niet de enige van dit genre waren, maar het was uitkijken geblazen met de overlevenden van dergelijke netwerken; er zaten ook vrouwen tussen met een verdachte reputatie. Ik beloofde haar op mijn hoede te zijn en waande me vrij veilig bij de beslissingen die ik toen nam. Ik zou enkel naar een tv-uitzending over de veel besproken getuigenis kijken en telefonisch om informatie vragen over de zogenaamde satanische sekten, waarover ik, nieuwsgierig geworden, toch iets meer wou weten.

De getuige in de Panorama-uitzending op de Vlaamse Tv.
De Panorama-uitzending beantwoordde aan de degelijkheid die elke trouwe VRT-1 kijker ervan verwachtte. Door de vele jaren heen bewees dit programma één van de betrouwbare, constante waarden te zijn in een wisselend  medialandschap. Nu bracht het ons een zicht op feiten die niet meer in woorden weer te geven zijn. Ik luisterde aandachtig naar het hele verhaal. Het omkaderde en vervolledigde het weinige dat ik tot dan toe van deze jonge getuigende vrouw vernam. Wat ze vertelde was zonder meer een weergave van de extreme gewelddaden en perversies waartoe mensen in staat zijn, wanneer ze de kans krijgen onbelemmerd en ongecontroleerd, het ziekelijkste en laagste in zichzelf tot doel te verheffen.

Ik twijfelde weerom geenszins aan de betrouwbaarheid van haar woorden; ik had mijn redenen om te beseffen dat deze werkelijkheid inderdaad bestond. Ook op grond van mijn professionele ervaring – ik werkte meerdere jaren intensief aan de problematiek van mensen die in hun jeugdjaren seksueel misbruikt werden – wist ik  dat zo’n type getuige beter zeer ernstig, in alle eerlijkheid en vrijheid kon gehoord worden; dit was beslist géén ziekelijke fantast met groteske hoop op het verkeerd soort aandacht, zoals sommigen wilden doen geloven..!

Dat de getuigenis van deze vrouw op heel wat weerstand zou stuiten, was echter te verwachten. Het seksueel geweld jegens kinderen en vrouwen – binnen het gezin – was nog lang geen hanteerbaar gegeven, laat staan deze vormen van georganiseerde misdaad, waarbij kinderen bovendien soms werden verplicht om mee te folteren en doden. De context waarbinnen het verhaal ons gebracht werd, was evenmin harmonisch te noemen. Ons land leed duidelijk onder de al te lang aanslepende druk, waarmee de materie van de vermiste en vermoorde kinderen gepaard ging.

‘Het is Frans; die kent ge toch nog wel?’..
Waar iedereen naar rust en adequate maatregelen verlangde, werd telkenmale weer een zoveelste belemmering, een zoveelste falen, een zoveelste onrechtvaardigheid aan het licht gebracht. Wat nu naar voren kwam sloeg inderdaad in als een bom: dit was té verregaand; deze feiten waren té gruwelijk. Dergelijke georganiseerde misdrijven waren té onvoorstelbaar, té wreed, té weerzinwekkend, té brutaal voor onze ogen en oren. Wie hoorde het stervende kinderstemmetje aan de telefoon? Voor mij was het té wreed, maar het was er.

Wie zag het bijna doodgemartelde kleutertje met de vlechtjes en lichtblauwe ogen? Voor mij was het té weerzinwekkend, toch bestond het. Wie hoorde het barbaarse geschreeuw van andere gemartelde en gedode kinderen? Voor mij was dit té brutaal. Maar het was er; heel lang geleden, en echt. Net zoals er ooit een telefoonstem was, met een stem die brulde ‘Het is Frans; die kent ge toch nog wel?’. Ik kende helemaal geen Frans en dacht dat ik met een verkeerd verbonden man te doen had.

De getuigende vrouw kende ik evenmin en haar leefwereld stond mijlenver van de mijne, hoezeer haar ervaringen ook aansloten bij mijn wedervaren met ‘vaders vrienden’. Toch werd ook zij ooit bedreigd met dezelfde truc, dezelfde code- naam en code, zoals de monsterlijke misdaad-beoefenaars het noemen. En dit kleine detail uit haar verhaal sloeg er bij mij in als een regelrechte explosie… Ook ik kreeg deze bedreiging te horen! Het ging hier dus om één en dezelfde organisatie!

‘Frans’ belde me op, op 1 april 1992.
Ik verbleef toen in Nederland en slechts weinigen kenden mijn telefoonnummer. ‘Frans’ wou me laten horen, dat hij me achtervolgde en me zelfs tot in het buitenland wist terug te vinden. ‘Frans’ was zeer ijdel. Hij liet graag zien dat het waar is dat zijn bende tot ruim dertig jaren na de feiten mensen – overlevenden –  achtervolgt en hij liet graag weten, dat hij toesloeg wanneer hij dat wou. Hij Was De Grote Meneer in Die Materie en wou dat ook blijven. ‘Frans’ sprak met een Brussels accent.

‘Frans’ was niet in staat normaal te spreken. Hij leek bijzonder dronken en  viel op door z’n onnavolgbare gemene,  platvloerse ongemanierdheid. Hij vroeg niets, maar schreeuwde. Iets over een bezoek dat hij me wou brengen, iets over ver aan mijn eind zijn, maar de woordelijke inhoud van zijn informatie behoud ik voor de rechercheurs, die zijn stemprobleem zullen moeten onderzoeken…

* * *