Obama is strafbaar als hij Bush niet vervolgd!

De ongelooflijke manier waarop Bush en zijn club hebben huisgehouden in de wereld en in de VS, is een doorn in het oog van alle wereldburgers. Kan dit allemaal maar ongestraft? Kan die meneer Bush niet meer vervolgd worden voor zijn mis-daden? Martelen, leugens om Irak, bedrog aan alle kanten enz. enz. Er leek geen end aan te komen.

Het is Obama’s plicht om Bush verantwoordelijk te houden voor de wetten die hij heeft overtreden!

Elizabeth Holtzman is oud senator van de staat New York en heeft een uitmuntende reputatie op het gebied van oprechte politiek. Zo was ze o.a. lid van het comite dat Richard Nixon’s daden onderzocht tijdens de Watergate-affaire.

Zij heeft in het onderstaande Bush-verhaal een bijzondere conclusie getrokken: Als president Obama de Bush-clan niet laat vervolgen, is hij zelf strafbaar.. Want hij heeft immers, met zijn eed bij de inauguratie, gezworen de Grondwet te dienen. En daar hoort bij om overtreders van de Grondwet van de VS, voor het gerecht te brengen…

Auteur Elizabeth Holtzman, 15 januari 2009

Oorspronkelijk verschenen in The Nation (vert. Guido Jonkers)

Obama kan voormalige Bush-regeringsmedewerkers niet laten wegkomen met het overtreden van de wet, zonder dat hij zélf in overtreding is met zijn eigen eed als president..

President Obama heeft in zijn eerste dagen als president duidelijk gemaakt dat hij schoon genoeg heeft van de wijze van regeren van het Bush-presidentschap. Hij zou nu ook een zg. ‘executive order’ kunnen nemen, die alle goedkeuring intrekt van overheidsafdelingen om in bewaring genomen gevangenen te mishandelen. Hij heeft het besluit genomen om Guantanamo te sluiten, maar hij zou ook een wetsvoorstel in moeten dienen die militaire commissies hun wettelijke bestaansrecht ontneemt, in ieder geval op de wijze waarop ze nu opereren. In de komende maanden kan hij dan verdere maatregelen nemen om het respect voor de Grondwet van de VS te herstellen, zoals bijv. het herzien van de Patriot Act, het afschaffen van geheime gevangenissen. Maar ook het beëindigen van zg. ‘buitengewone uitvoeringen van wetten’ en het beëindigen van praktijken zoals het tekenen van verklaringen die bedoeld zijn om wetten buiten werking te stellen.

Deze stappen zijn cruciaal, maar ze zijn echter niet voldoende om de mogelijkheden van misbruik van macht te stoppen, en de openlijke criminaliteit die de hoogste regionen van de George W. Bush-regering kenmerkte. We kunnen simpelweg niet onze schouders ophalen voor de Amerikaanse Grondwet én het crimineel gedrag van de vorige regering. Dit gedrag beschouwen als een afwijking en hopen dat het nooit meer zal gebeuren. Dit wangedrag was namelijk geen afwijking, bepaalde aspecten van dit gedrag waren namelijk ook aanwezig in het Watergate- en het Iran/Contra-schandaal; het bizarre idee dat de president boven de wet staat!

Om het respect voor de wet volledig te herstellen, en te voorkomen dat nog ooit een herhaling plaatsvindt zoals het Bush-wangedrag, moet dit misbruik van macht direct aan de kaak worden gesteld. Of zoals rechtsprofessor Dawn Johnsen van de Universiteit van Indiana het in een tijdschriftenartikel stelde: “Wij moeten proberen de verleiding te weerstaan om gewoon verder te gaan. We moeten eerlijk zijn naar onszelf en naar de wereld, door de overtredingen van onze natie uit de recente geschiedenis te verwerpen, evenals de verkrachting van de Amerikaanse idealen, door Bush en de zijnen, krachtig af te wijzen.”

Wat ons te doen staat is een simple concept omarmen; wij moeten onderzoek initiëren om de centrale onbeantwoordde vraag beantwoord te krijgen, die in het hart van George Bush’ misbruik van de macht ligt. Wij moeten beginnen met de aanvang van crimineel onderzoek en tegelijkertijd grondwettelijke, statutaire en institutionele hervormingen initiëren.

Misschien is het niet nodig al deze zaken meteen uit te voeren, maar het is absoluut noodzakelijk dat deze binnen afzienbare tijd plaats gaan vinden. Anders bevestigen wij Amerikanen het geloof dat de president inderdaad onschendbaar is. Deze opvatting hoort echter geen plaats te hebben in een land dat haar wetgeving koestert en zichzelf als een democratie ziet. De claim van Bush’s dat de president schijnbare ongelimiteerde macht bezit als ‘commander in chief’ in tijden van oorlog, een stelling die door vice-president Dick Cheney een maand voor de machtsoverdracht nogmaals werd bevestigd, bracht het Amerikaanse volk echter heel dicht bij een militaire dictatuur..

De claim van Bush’s dat de president schijnbare ongelimiteerde macht bezit als ‘commander in chief’ in tijden van oorlog, een stelling die door vice-president Dick Cheney een maand voor de machtsoverdracht nogmaals werd bevestigd, bracht het Amerikaanse volk echter heel dicht bij een militaire dictatuur..

Als voormalig officier van justitie in Brooklyn, NY, ken ik de prijs die een samenleving betaald voor een doctrine van straffeloosheid. Het falen van overheden om te vervolgen, bagatelliseert overtredingen en laat criminaliteit floreren. En natuurlijk geldt hetzelfde voor politiek machtsmisbruik; het falen om overtreders rekenschap te laten afleggen, duldt het verder machtsmisbruik en etst het in de samenleving, alsof het normaal is. Hierdoor wordt een klimaat geschapen waardoor het aannemelijk is dat het zich herhaald. De immuniteitsdoctrine suggereert ook, dat er een duaal justitieel systeem is; een voor de ‘gewone’ en een voor ‘machtige’ Amerikanen.. Het concept voor een rechtvaardig rechtssysteem voor iedereen, is het fundament onder een democratie en het ongestrafte machtsmisbruik en misdaden door hoge functionarissen, zorgt voor erosie van onze democratie.

Impeachment van president Bush had het toneel gecreëerd om het volledige misbruik in het daglicht te zetten en een adequate straf geforceerd. Dat is dus niet gebeurd, maar onderzoek en strafvervolging kunnen er nog steeds voor zorgen dat we de lessen kunnen leren die impeachment van Bush onze natie ook hadden geleerd.

Maar er is nog een belangrijke reden waarom we niet zomaar door kunnen. Barack Obama belooft op 20 Januari, tijdens de inzweringsceremonie tot president, plechtig dat hij de Grondwet van de VS zal eren. Dit vereist dat de president deze wet trouw zal uitvoeren. Hoewel Obama het een controversieel vooruitzicht zal vinden de resultaten onder ogen te zien, die uit een onderzoek onder en vervolging van hoge regeringsfunctionarissen van de Bush-regering en deze verantwoordelijk te houden, is het tóch zijn taak.

Omdat hij anders gewoon de wet overtreedt en ook zijn eed daarmee niet nakomt. Zijn verplichting om rechtvaardigheid toe te passen in deze zaken is des te serieuzer, door zijn bevestiging dat ‘Waterboarding’ gelijk staat aan marteling. En dit is een misdaad door de overheid, zeker gezien de bevestiging door Dick Cheney van diens betrokkenheid bij en toestemming voor deze stevige ondervragings’technieken’.

Volgens de Geneefse Conventie en Conventie tegen Martelen is de Amerikaanse overheid verplicht om hen te berechten die deze conventies hebben overtreden. Obama kan niet het wetteloze pad volgen, dat George Bush liep; het pad om grondwettelijke plichten te negeren, door verplichtingen en wetjes te ontkrachten die het mishandelen van gevangenen bestraffen.

Onderzoek.

De oorlog in Irak, het martelen en mishandelen van gevangenen, het aftappen van telefoons van burgers, het schandaal met de officieren van Justitie, verdienen een nieuw en volledig onderzoek, dat uitgevoerd kan worden op al deze zaken gelijktijdig, door het Amerikaanse Congres en een commissie van buiten het Congres.

De Iraakse oorlog is een tragische fout geweest voor de USA; meer dan 4000 Amerikaanse soldaten kwamen om, meer dan 30.000 oorlogsgewonden en financiële kosten waarvan kenners verwachten dat ze de 1000 miljard zullen overschrijden. Maar de kosten voor Irak in levens en verwoesting is nog veel groter. Deze oorlog was niet nodig, hij was gebaseerd op valse claims. Het Amerikaanse volk en de hele wereld werd voorgehouden dat een inval in Irak gerechtvaardigd was. De dreiging van massavernietigingswapens was aanwezig, Sadam Hussein had banden met Al Quaida, dat verantwoordelijk was voor de aanslagen van 11 September 2001. Maar al deze claims waren schaamteloze onwaarheden. Ondanks verschillende onderzoeken door het Amerikaanse Congres, werd nooit duidelijk of president Bush wist dat de motieven voor de Irak-oorlog vals waren en of hij opzettelijk loog om zijn land een oorlog in te voeren.

Maar er waren veel aanwijzingen dat Bush wel degelijk wist dat de motieven op leugens waren gebaseerd. Een officieel opgemaakt Downingstreet-memo van Juli 2002 geeft inzicht in een briefing die werd gegeven aan de toenmalige Britse premier Tony Blair door een top-veiligheidsambtenaar, die juist uit Washington was teruggekeerd en daar had deelgenomen aan vergaderingen, 8 maanden vóór de oorlog in Irak begon. Volgens dit memo, bleek dat de VS al besloten had om Sadam te verdrijven en dat de veiligheidsdiensten bezig waren om o.b.v. dit besluit ‘bewijzen’ te genereren. Tijdens de eerste bijeenkomst van de National Security Council in 2001, dus 2 jaar voor de Irak-inval, was minister van financiën Paul O’Neill verbijsterd dat de beslissing om Irak binnen te vallen al was genomen. En dat de vraag niet was of er een invasie zou komen, maar ‘wanneer’ die zou plaatsvinden.

Tot slot ontdekte de Intelligence Committee van de Senaat niet lang geleden, dat de meeste claims die waren gegeven om de noodzaak van een oorlog te rechtvaardigen, niet waren of werden bevestigd door de informatie die in handen was van de Amerikaanse veiligheidsdiensten.

Een 9/11-achtige commissie uit het Congres moet een begin maken met een onderzoek om de volledige waarheid boven tafel te krijgen inzake de presidentiële misleidingen inzake de Irak-oorlog. Of president Bush ons willens en wetens heeft bedrogen, dient volledig aan het daglicht te komen en is een zaak van een noodzakelijk, diepgaand onderzoek. Als dat zo is, dan zal het minste dat hij de rest van zijn leven zal moeten meedragen, de last van deze permanente schande zijn. En juist omdat andere presidenten ook logen over het starten van een oorlog; denk eens aan Lyndon Johnson en de resolutie inzake de Golf van Tonkin-resolutie en de geheime bombardementen die Richard Nixon goedkeurde op Cambodja, juist daardoor zullen toekomstige presidenten niet in de verleiding gebracht worden om hetzelfde te doen. Een onderzoek naar en openbaarmaking van de rol die president Bush speelde in de misleidingen die de oorlog met Irak tot gevolg hadden, zullen toekomstige presidenten ontmoedigen, hetzelfde pad te bewandelen.

En vergelijkbare onderzoeken dienen te worden uitgevoerd naar de martelingen en mishandelingen van gevangenen van de overheid van de VS. De talrijke onderzoeken die door oud-minister van Defensie, Donald Rumsfeld, moesten worden gehouden, inzake het Abu Graib-schandaal, trokken een sluier over de verantwoordelijkheden op het hoogste niveau. Deze onderzoeken zwegen namelijk als het graf over de rol van de president en de vice-president in deze zaak, maar ook over ambtenaren van het Ministerie van Justitite, inclusief de Procureur Generaal en andere secretariaten uit de regering Bush. En deze onderzoeken wierpen ook geen licht op de rol van de CIA in dit schandaal.

De mishandelingen werden onlangs bevestigd door de Armed Service Committe van de Senaat, in een rapport, gesteund door Democraten en Republikeinen. Uit de conclusies van dit rapport bleek dat orders voor deze mishandelingen terug te voeren waren tot het ontnemen van de basisrechten van leden van Taliban en Al Qaeda op een behandeling volgens de Conventie van Geneve. De mishandeling bleek een direct gevolg te zijn van door Rumsfeld zélf ondernomen actie. Maar een volledig onderzoek naar de verantwoordelijken voor de martelingen en mishandelingen moeten echter worden gehouden door een commissie van buiten het Congres, omdat sommige leden van ditzelfde Congres lijken te zijn ingelicht over deze martelingen door de regering, terwijl deze martelingen aan de gang waren en zij de martelingen zelfs kunnen hebben goedgekeurd. Leden van het Congres zouden terughoudend kunnen zijn om een oordeel uit te spreken over hun collega’s in de Senaat, wat zou leiden tot een serieus probleem bij samenwerking, als zij in een dergelijke commissie zouden plaatsnemen.

Het mishandelen van gevangenen en de martelingen ervan hebben anti-Amerika sentiment in de hele wereld gevoed, hetgeen weer extra risico’s oplevert voor onze soldaten en mede-burgers overal over de wereld. In feite kunnen we stellen, dat Abu Graib en Guantanamo, een continue werving voor en roep om versterking van Al Qaeda tot gevolg hebben gehad. Wanneer het hele verhaal zou worden verteld over de mishandeling van gevangenen, inclusief de rol van de CIA, de vice-president en de president hierin, zou een nieuwe weg openen naar verandering van de publieke opinie over Amerika in het thuisland en daarbuiten.

Ook het programma om telefoons en computerverkeer af te tappen dient te worden bekeken. Hoewel het Congress de FISA (Foreign Intelligence Surveillance Act)-wetgeving enigszins heeft uitgekleed, is het belangrijk om te begrijpen wat de feitelijke essentie en bedoelingen waren om zo fundamenteel in te grijpen in de privacy van Amerikaanse burgers. Er dient zoveel mogelijk informatie over aan het licht te worden gebracht, alleen beperkt door wat absoluut noodzakelijk is om onze nationale veiligheid te beschermen. We weten bijvoorbeeld niets over inbreuken op de privacy en het aftappen van telefoons en computers van journalisten, advocaten en politieke tegenstanders.

Ook dient de rol van de president in het schandaal van de Officieren van Justitie te worden onderzocht, evenals de rol daarin van Karl Rove, Harriet Miers en Procureur Generaal Alberto Gonzales hierin. Het bleek namelijk dat bepaalde Officieren van Justitie waren ontslagen, omdat zij geen ongegronde aanklachten wilden uitbrengen tegen Democraten in het verkiezingsjaar 2006, en dat andere officieren van Justitie juist werden aangesteld, toen zijn bereid waren dit wel te doen. Het misbruik van het justitiële criminele systeem voor electorale doeleinden is een grove machtsschending; de feiten achter dit schandaal dienen te worden geopenbaard.

In relatie tot de veroordeling van I. Lewis ‘Scooter’ Libby voor obstructie van de rechtsgang, werden de stukken van deze rechtsgang, de aantekeningen van het FBI-verhoor van Libby en die van Dick Cheney, door de regering als ‘geheim’ geclassificeerd. Dit betekent natuurlijk dat niemand inzage heeft in deze informatie. Door deze informatie openbaar te maken, wordt de rol van Cheney en Bush duidelijk in dit clandestiene zwartmaken van een CIA-agent, die daardoor moest stoppen met haar werk. Dit zwartmaken gebeurde als wraak, toen bleek dat de echtgenoot van deze vrouwelijke CIA-agent, de VS-ambassadeur in een Afrikaans land, niet mee wilde helpen met het spelletje om Sadam te beschuldigen van het zoeken naar uranium om een atoombom te maken. De notities van het FBI-gesprek met president Bush dienen ook openbaar te worden gemaakt.

Juridische vervolging

Sommige zaken van machtsmisbruik door president Bush en topleden van zijn team zouden wel degelijk als grondwettelijk vergrijp kunnen worden geclassificeerd. Bijvoorbeeld het overtreden van de FISA-wetgeving, hier eerder genoemd, is een misdrijf, ook al is het dan een wet uit de eigen koker van Bush.

We weten doordat hij dit zelf toegaf, dat Bush in minstens 40 gevallen geen wettelijke goedkeuring heeft aangevraagd om deze wet te overtreden, ondanks de overduidelijke instructie in deze wetgeving, dat hij dit dient te doen. Hij gaf zelfs goedkeuring voor het aftappen van telefoon en computergegevens, toen het ministerie van Justitie weigerde te tekenen voor wettigheid. Dientengevolge ging de president met de FISA-raad om de tafel om autorisatie voor zijn speciaal programma te verkrijgen. Dit feit suggereert dat hij veel eerder de goedkeurig van deze raad had kunnen vragen, zo niet vanaf het begin van zijn afluisterpraktijken. Een vergelijkbare actie haalde de president uit, toen hij het Congres nog maar een paar maanden geleden trachtte over te halen om de FISA-beveiligingen van privacy op te heffen. Dat toont natuurlijk aan, dat de president ook al vanaf het begin van zijn plannen met het Congres had kunnen overleggen.

Sommige zaken van machtsmisbruik door president Bush en topleden van zijn team zouden wel degelijk als grondwettelijk vergrijp kunnen worden geclassificeerd.

Bijvoorbeeld het overtreden van de FISA-wetgeving, het aftappen van telefoons en computers, is een misdrijf, ook al is het dan een wet uit de eigen koker van Bush…

Daarentegen was het Bush die brutaal en herhaaldelijk de wet overtrad, door het aftappen van gegevens toe te staan, zónder de toestemming te vragen van de FISA voor deze acties, noch om verzachting te vragen van de statuten van FISA. Het zou geen enkele persoon mogen worden toegestaan, inclusief de president van de VS, om de wet op deze wijze niet te gehoorzamen.

Het schenden van de anti-martelwetgeving is een vergrijp. Het statuut van de Anti-Torture Act moet voorkomen dat ongeacht welke US-burger, een poging doet in het buitenland te martelen. Degenen die samenwerken met, of hulp geven aan derden die martelen, dienen te worden bestraft. Het statuut maakt zelfs melding van de doodstraf voor degenen, door wiens medewerking aan marteling, gemartelden de dood vinden. In dit soort gevallen is er zelfs geen uitzondering voor strafvervolging, ongeacht enig aanziens des persoons.

Zonder twijfel zal Bush gaan claimen, dat hij niet vervolg kan gaan worden, omdat deze anti-martelwetgeving zijn macht als commander-in-chief niet kan ondermijnen. En hij zal claimen dat de mishandeling van gevangenen, die geautoriseerd was door hem of zijn staf, geen marteling inhield. Beide claims zijn een belemmering voor vervolging want het Hooggerechtshof in de VS heeft bepaald dat de macht van een president, als commander in chief, de anti-martelwetgeving niet buiten werking stelt. En waterboarding, een marteling die door deze regering (‘maar slechts op 3 personen’) werd goedgekeurd, wordt al lang als marteling aangemerkt.

Als onderzoek aantoont, dat president Bush, moedwillig zijn land misleidde in het geval van de oorlog in Irak, zou er een eiking dienen te komen, die aantoont of deze leugens vervolging o.b.v. overtreding van de wet, mogelijk maken. En indien dit zo is, zou een voortgang met justitiële vervolging gemaakt dienen te worden.

De onderzoeken en vervolgingen zouden dienen te worden uitgevoerd door een of meer speciale aanklagers, omdat het Ministerie van Justitie anders een serieus probleem zou hebben, om de mensen te vervolgen die claimen dat zij de aanwijzingen opgevolgd hebben van medewerkers van dit departement inzake het faciliteren van martelingen.

De beslissing om Bush en de medewerkers die handelden in opdracht van de president, te vervolgen, lijkt te zwaar om in de handen te leggen van één persoon, ongeacht hoe ervaren, rechtschapen en de reputatie van deze aanklager is, zonder dat er een juist kader is geplaatst waarin de aanklacht vorm dient te krijgen. Er zijn tenslotte 8 jaar van misbruik voorbijgegaan, zónder noemenswaardige geluiden vanuit de politieke arena en de grote media over de noodzaak van een justitiële vervolging. Daarom zou een speciaal aangewezen comité van het Congres of een buitenparlementaire commissie, inlichtingen dienen te verzamelen over het misbruik van macht door de president. Vooral die inlichtingen die kunnen leiden tot het vervolg van Bush op basis van grondwettelijke overtredingen. Deze inlichtingen, die natuurlijk niet verward dienen te worden met criminele vervolging, dienen het volk te doen begrijpen waarom de acties van de regering Bush zo zorgwekkend waren en waarom het onacceptabel is dat de president de wet in eigen hand mag nemen.

Hervormingen

De meest nodige hervormingen betreft de Wet Oorlogsmisdadenvan 1996. Deze wet is een effectiever gereedschap om het mishandelen van gevangenen te vervolgen, dan de Anti-Martel Act. De president en andere toplevel-functionarissen waren bevreesd dat zijn zouden worden vervolgd op grond van deze wetgeving, die het inhumaan behandelen van gevangenen tot een overheidsmisdaad maakt.

Net als het anti-martel statuut, is de doodstraf daarin de zwaarste straf, wanneer blijkt dat door de mishandeling(en) gevangenen de dood vinden. Regeringsfunctionarissen zouden kunnen denken dat zijn de criminele verantwoordelijkheid kunnen ontlopen onder de Anti-Torture Act, door te claimen dat de mishandeling geen marteling is, (toenmalig president Bush heeft meermalen geclaimed dat er niet gemarteld wordt), maar zij eten dat ze het niet mogelijk is om onder de Oorlogsmisdaden Wet uit te komen. Omdat ‘ruwe’ ondervragingstechnieken, bijv. zoals waterboarding, het in laten nemen van stresshoudingen van gevangenen, het dreigen met gevaarlijke honden en het blootstellen aan extreme temperaturen, allemaal duidelijke gevallen zijn van wreed en onmenselijk gedrag. Zij kunnen niet om deze Oorlogsmisdaden Act met definitie-truucs.

Bush volgde in 2002 de raad op van de adviseur van het Witte Huis, Alberto Gonzales in Januari 2002,  over hoe de kans op vervolging te reduceren, onder de Oorlogsmisdaden Act. Het advies was om leden van Al Qaida niet te laten vallen onder de conventie van Geneve. Regeringsfunctionarissen dachten kennelijk dat dit hen de mogelijkheid zou geven om aansprakelijkheid voor mishandeling van gevangenen te ontlopen. De Oorlogsmisdaden – Act was immers bedoeld om de Conventie van Geneve te  bekrachtigen. Maar in de zomer van 2006 oordeelde het Hooggerechtshof van de VS dat de Geneefs Conventie van kracht was op alle Al Qaida gevangenen, waarop de regering zich realiseerde dat er iets gedaan moest worden om te voorkomen dat zij juridisch vervolgd zouden kunnen worden onder deze Oorlogsmisdaden – Act. Heel stilletjes werd een maatregel in de Military COmmissions Act op genomen in Oktober 2006, die de Oorlogsmisdaden – Act met terugwerkende kracht buiten werking stelde, zodat overtredingen op deze wet in het verleden, ook niet zouden kunnen worden vervolgd.

Deze daad, om met terugwerkende kracht de Oorlogsmisdaden – Act trachten teniet te doen, was een van de meest cynische pogingen van de regering Bush om wetgeving buitenspel te zetten. In essentie kwam het erop neer, dat zij een algeheel pardon afkondigde voor allen die deze Oorlogsmisdaden – Act hadden geschonden, inclusief natuurlijk de president en de vice-president. Er werd geen onderzoek gehouden naar de feiten in enige zaak, die onder dit pardon zouden gaan vallen. Overtredingen van deze Act, werden dus onder het tapijt geveegd; niemand kon meer verantwoordelijk worden gehouden. De wetsovertredingen waren dus zomaar inééns verdwenen. POEF!. Deze manoevre kan als het meest ernstige voorbeeld van de doctrine van straffeloosheid door topniveau overheidsfunctionarissen in de historie van de VS worden gezien. Dit mag niet worden geaccepteerd.

Gelukkig kan deze daad van het buitenspel zetten van wetgeving, ongedaan gemaakt worden en de originele wet in ere worden hersteld. En zodra deze Oorlogsmisdaden – Act is hersteld, zou een speciale aanklager moeten bepalen óf en hoe er nu moet worden vervolgd onder deze Act. Maar zelfs als er geen aanklachten zouden volgen tegen Bush en zijn team, wanneer de originele wetgeving is hersteld, dan hebben we in ieder geval de gruwelijke situatie beëindigd, waarin een Statuut tegen Criminaliteit buitenspel wordt gezet om personen op de hoogste plekken in de regering te decriminaliseren.

Een verbod op het geven van een zelf-pardon of een pardon dat wordt aangereikt als omkoping, dient nauwkeurig omschreven te zijn in een grondwetswijziging.

Een tweede hervorming zou moeten plaatsvinden op het gebied van de mogelijkheden van de president om een pardon te geven. Deze hervorming moet plaatsvinden op basis van een grondwettelijke wijziging. Een van de manieren waarop een president illegale schema’s kan laten plaatsvinden, is door het garanderen aan medewerkers dat zij op een pardon van zijn kant kunnen rekenen, wanneer deze medewerkers door hun feitelijke wetsovertredingen in de problemen komen. Om deze manier van hoog-niveau samenzweringen te voorkomen, zou een grondwetswijziging moeten voorkomen dat de president iemand een pardon aanreikt, die is aangesteld in de hoogste kringen rondom de president of de vice-president. Een verbod op het geven van een zelf-pardon of een pardon dat wordt aangereikt als omkoping, dient nauwkeurig omschreven te zijn in deze wetswijziging.

En tot slot zou een derde hervorming erin moeten voorzien, dat een speciale aanklager wordt aangesteld, wiens taak het is om misdaden te vervolgen, begaan door hoge overheidsfunctionarissen. De originele wetgeving die hierin voorzag, werd opgeheven, doordat speciaal aanklager Kenneth Starr een excessieve kruistocht tegen Bill Clinton had ondernomen, inzake zijn affaire met Monica Lowinski. Een nieuw statuut, uitgerust met mogelijkheden om dergelijke excessen te voorkomen, zou het mogelijk maken om functionarissen te vervolgen, indien het Ministerie van Justitie niet kan of wil vervolgen, zoals het meermalen gebeurde tijdens het Bush-tijdperk. (De benoeming van Patrick Fitzgerald bijvoorbeeld, in de zaak van het lekken van informatie over CIA-agente Valerie Plame, bleek gebaseerd te zijn op toevallige samenloop van omstandigheden; deze Procureur Generaal was het werken onmogelijk gemaakt, waardoor zijn mogelijkheden om een speciale

aanklager aan te stellen beperkt bleek tot het aanstellen van een non-politieke aanklager.) Het probleem reikt ver over de Bush-regering heen, want van geen enkele Procureur Generaal mag je verwachten dat hij de president aanklaagt, die hem of haar heeft aangesteld..

Vroeg of laat, moeten de VS zich frontaal confronteren met het misbruik van de Bush-regering. De enige vraag is echter of we jaren gaan wachten met een onderzoek, zoals dat in Chili gebeurde met het vervolgen van de wandaden van generaal Pinochet, of dat we het meteen gaan doen, waardoor we een duidelijk signaal uitzenden aan de wereld dat ons land terug in het spoor zit en stevig de regels van de wet omarmd.

Elizabeth Holtzman, a former US Representative from New York, is the co-author of The Impeachment of George W. Bush (Nation Books).
Heb je interesse in de verdere achtergronden rondom het mogelijk vervolgen van Bush en zijn club voor oorlogsmisdaden, dan vind je op de site USwarcrimes heel veel informatie over dit onderwerp. HIER DUS.