‘Thanks for the Memories’ (14) Brice Taylor

Voor de vorige delen van deze serie:

voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER, deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER,

deel 7 HIER, deel 8 HIER, deel 9 HIER, deel 10 HIER, deel 11 HIER en deel (12) HIER

het vorig deel 13 vind je HIER

* * *

x

De Nederlandse vertaling van dit opzienbarende boek van de Amerikaanse Brice Taylor, dat de grenzen van Mind Control laat zien, zoals die al decennia door de Amerikaanse ‘krachten achter de schermen’ worden gebruikt. Een mensenleven is niets en daarbij gaat het in het geval van Brice Taylor, om haar lichaam en haar geest. Het eerste wordt misbruikt in de vorm van het dienen als seksslavin en haar geest wordt misbruikt, door o.a. Henry Kissinger, als bibliotheek. Op een ongelooflijke wijze is ze in staat daarin een actuele menselijke databank te zijn. Hier het 14e deel van het boek.

‘Thanks for the Memories’; de auto-biografie van een vrouw, die vanaf haar geboorte totaal werd ‘gevormd’ om een spil te worden in het misdadige en manipulerende netwerk van machtigen, dat in de Verenigde Staten de lakens uitdeelt. Een netwerk dat uiteindelijk, zoals David Icke het ook verwoordde, één machthebber-achter-de-schermen dient. Een elite die tot op het detail op de hoogte is van de monsterlijke praktijken waarmee deze machten via mind-control-praktijken werken.

Brice Taylor is deze vrouw en haar ongelooflijke talent voor de zaken die ze dient uit te voeren als menselijke robot, blijken haar te brengen naar personen in topposities. Daar dient ze haar werk te doen, waarbij seks een instrument is, om zaken voor elkaar te krijgen.  Het zijn de uiterst sluwe en super-geraffineerde Henry Kissinger (1923) en haar ‘eigenaar’, de komiek Bob Hope, inmiddels overleden, die achter dit geraffineerde spel van manipulatie en bedrog zitten, met het instrument Brice Taylor. En later haar dochtertje Kelly.

Henry Kissinger is inmiddels 93 jaar, maar is nog steeds een ‘invloedrijke partij’ in de Amerikaanse en – indirect- in de wereldpolitiek. Passages uit het boek kunnen gruwelijk zijn, maar besef ajb bij het lezen ervan, dat deze smerige praktijken pas een einde kunnen krijgen, wanneer deze donkere put wordt belicht met onze intenties om deze zaken tot het verleden te laten behoren. Een einde te maken aan deze zaken. Het is dus wel degelijk noodzakelijk dat we (durven) kijken naar deze gruwelijkheden en ze niet veroordelen tot een ver-van-mijn-bed-show..

x

x

x

‘Thanks for the Memories’ (14) Brice Taylor

2017 © WantToKnow.nl/be

x

Je kunt de hele weg naar huis slapen…
Mijn geprogrammeerde moeder pikte mij op bij het vliegveld. Ze gaf me zonder erbij na te denken een bruine papieren zak met kleren, die ik automatisch aannam, en waarmee ik mezelf omkleedde in een toiletruimte op het vliegveld. Toen ik weer buiten bij mijn moeder kwam, liepen wij zwijgend naar haar auto en ik nam plaats op de achterbank. Als gehypnotiseerd zei mijn moeder over haar schouder:”Je kunt de hele weg naar huis slapen.” Dus dat deed ik, ik sliep de hele weg naar huis.

Toen we thuis aankwamen ging ik regelrecht naar boven naar mijn eigen slaapkamer en begroef elke herinnering aan deze gebeurtenis, net als alle voorgaande herinneringen diep in mijn onderbewustzijn, precies zoals mijn programma mij commandeerde. Als ik ’s avonds laat thuiskwam, moest ik meteen in bad. Mijn programmering gebood mij dat. Het was een hypnotisch commando dat diep in mijn geprogrammeerde brein verankerd zat.

De boodschap daarbij was: ”Alle gebeurtenissen worden van je af gewassen en gaan met het vuile water door het putje weg en komen nooit meer terug.” Daarna kon ik dan gaan slapen. Als het door omstandigheden voorkwam dat ik geen bad kon nemen voordat ik bij Bob Hope wegging om huiswaarts te keren in Woodland Hills, waren mijn instructies duidelijk. Ik moest dan thuis meteen in bad voordat ik naar bed ging en dit had ook hetzelfde ‘geheugenverlies’-effect.Ik voelde me destijds de meeste tijd gewoon ontzettend moe.

Soms moest ik de volgende dag gewoon naar school en werd dan wakker met branderige ogen en mijn make-up soms nog op van de avond tevoren. Mijn moeder kreeg mij ’s morgens soms niet het bed uit. Het kwam wel voor dat zij of mijn vader koud water over mijn gezicht gooiden in een poging mij wakker te krijgen. In de weekenden (wanneer ik thuis was) werd mij toegestaan tot 11-12 uur in bed te blijven als ik dat wilde. Ik kon destijds maar nooit snappen hoe het toch kwam dat ik altijd zo uitgeput was.

Nu weet ik inmiddels waardoor dat kwam..!
Gedurende de jaren dat ik in het HVO zat zei Bob dat hij mij trainde om een ‘ster’ te worden. Wat hij in werkelijkheid deed was mij een cursus geven om zijn rijke politieke en beroemde vrienden te vermaken, of voor optredens voor ‘de jongens.’ Het was gedurende deze beginjaren dat ik intensief gebruikt ging worden door De Raad voor gebruik bij veel invloedrijke mannen en vrouwen in machtige posities. Mijn gebruik binnen regeringskringen was absoluut ‘inbraakvrij’ door de intensieve mind-control programmering waaronder ik mij bevond.

Ze waren er absoluut van overtuigd dat mijn zware programmering een garantie was voor de geheimhouding van alle informatie die in mijn brein opgeslagen werd. Ik was mijzelf bij bewustzijn totaal niet bewust van de schat aan informatie die ik meezeulde, en het systeem was absoluut ontoegankelijk voor mensen die de methode en de toegangscodes niet kenden.Wat de regering blijkbaar niet wist, was dat De Raad door een kunstgreep van Henry ook toegang had tot mijn systeem. Zij brachten in het geheim hun eigen weloverwogen en psychologisch geteste boodschappen in het systeem aan, die ik als ’toevallig’ moest laten vallen als een losse opmerking op de juiste momenten en uiteraard bij de juiste en van te voren duidelijk omschreven en in mijn brein geprogrammeerde persoon.

Gerald Ford
Ik noemde Gerald Ford ‘Henry’ in een poging een grappige indruk te maken, zodat hij misschien wat minder gewelddadig zou zijn, wat hij over het algemeen toch was, ondanks mijn poging hem gunstig te stemmen. Bij Ford kwam ik al op jonge leeftijd want hij hield van jonge meisjes. Hij deed graag aan rollenspel en had een perverse fantasie. Hij wilde dat ik soms maskers droeg. We hadden vaak seks, vooral in de tijd dat Reagan nog gouverneur van Californië was. Hij hield van gewelddadige seks, hij bond me vast, gebruikte handboeien, deed aan billekoeksessies, afranselingen en meer van dat soort SM bezigheden. Hij genoot duidelijk van het slaan met zwepen terwijl ik in kettingen weerloos vastgebonden was.

Hij sloeg me erg vaak meestal net nadat hij klaargekomen was. Het bloed droop vaak langs mijn benen naar beneden. Het was zo ontzettend pijnlijk dat ik het gevoel had, dat ik niet alleen mijn anus en mijn vagina open voelde scheuren, maar de alles overheersende pijn was zo onverdraaglijk dat het wel leek alsof het door mijn hoofd, mijn armen en mijn vingertopjes naar buiten zou komen.

Gerald Ford kon alleen klaarkomen van gewelddadige seks. Hij maakte grapjes over zijn eigen perversie en was vreselijk onbehouwen in zijn taalgebruik. Hij verkeerde lang in politieke kringen en was een van de ‘goede oude jongens.’ Hij had heel belangrijke connecties binnen de maffia en droeg altijd een schouderholster met een pistool onder zijn jas, waar ik beslist niet aankomen mocht.

Hij zei dat hij mij niet vertrouwde met een pistool in de hand, en moest dan lachen om zijn eigen opmerking. Op de een of andere manier zag hij de dubbele bodem er wel van in. Hij was een kleine president en nogal fors behaard. Ofschoon dat hij mij veel pijn deed tijdens zijn zieke seksbeleving, was hij toch nog lang niet zo gewelddadig als Ted Kennedy.

Ford droeg mooie kleren, zijden ondergoed en een goede kwaliteit pakken waar hij erg trots op was. Om de een of andere reden zat het dragen van dure kleding bij al die maffiosi ’tussen de oren.’ Kwaliteitskleding was het allerbelangrijkste voor hen. De maffia was nauw betrokken toen Nixon president was en Ford de vice-president en dat was niet over toen Nixon aftrad. Het was nog steeds dezelfde maffia, met nieuwe spelers in het veld die allemaal dikke vriendjes waren van ‘Jerry’. Ford had meer Maffia achter zich staan dan Nixon.

En dus had hij ook veel meer mensen die hij van tijd tot tijd een plezier moest doen om iedereen ook steeds te vriend te houden. Hij was een erg corrupte president die goed voor zijn vriendjes bij de Maffia zorgde terwijl hij in het Witte Huis zat. Hij zat op zeker moment een tijdje in een rolstoel om de een of andere reden waar ik nooit achter ben gekomen. Het werd allemaal heel stil gehouden en er werd erg geheimzinnig over gedaan.

Hij zat in het verband, alsof er op hem geschoten was, of dat hij een operatie achter de rug had. Hoe dan ook, ik voelde me een tijdje een stuk veiliger in zijn buurt. Jammer genoeg zat hij niet lang in die rolstoel. Ford behandelde mij alsof ik niet echt was. Hij deed mij vaak verschrikkelijk pijn, maar hij was er blijkbaar van overtuigd dat ik een of andere machine was zonder gevoel en enkel en alleen ontworpen voor hem, zo dat hij zijn zieke perversies kon botvieren.

Het mag dan al zo zijn dat ik inderdaad een niet denkende slavin was die elke opdracht zonder dralen uitvoerde, maar het werd wel ergens binnenin mij geregistreerd als ik misbruikt werd en onheus behandeld. Hij moest eens ergens een lintje door gaan knippen toen hij nog president was. Gerald Ford deed wel meer van deze dingen omdat hij dacht dat dit goed voor zijn imago was. Hij wilde graag een goede burger lijken, maar in mijn ogen was hij dat beslist niet. Hij knipte met een grote schaar een breed geel lint door en de mensen klapten en juichten en reporters namen zijn foto. Kort daarna ging hij weer terug naar de zwarte limousine waarmee hij gekomen was.

Op de achterbank zat ik achter de geblindeerde ramen op hem te wachten om een boodschap van De Raad over te brengen. Daarna moest ik op mijn knieën en ritste hij zijn broek los zodat ik hem oraal kon bevredigen. Hij had een taser in zijn hand gedurende de hele tijd dat ik hem bevredigde, net voordat hij klaarkwam klom ik boven op zijn penis en zorgde ervoor dat hij zijn orgasme kreeg. Meteen daarna zette hij die taser op mijn staartbeentje…

Hij maakte soms ook wel grapjes over mijn naam. Hij zei dat ik net zo heette als zijn dochter. Nu zei hij na het gebruik van de taser:”dat was lekker Susan Ford,” waarop een van de geheim agenten op de voorbank hem meteen corrigeerde:”U wordt niet verondersteld ooit haar eigen naam te gebruiken meneer,” en daar kon hij het mee doen. Ford lachte echter geringschattend en zei:”Het is ook mijn naam en ik gebruik die naam wanneer het mij uitkomt.” Hij hield er beslist niet van gecorrigeerd te worden of dat iemand hem vertelde wat hij te doen en te laten had.

Henry Kissinger lag hierover ook vaak met hem in de clinch. Bob Hope speelde over de hele wereld golf met zijn vriend ‘Jerry Ford’ Zo noemde Bob Hem. Ford speelde heel wat beter golf dan Bob, maar Bob verzon altijd een smoes als hij verloor zoals: ”Ik had vandaag gewoon mijn dag niet.” Hij zei dat nogal vaak. De geheime dienst was altijd vlakbij, maar liet hen toch genoeg bewegingsvrijheid om te spelen. Ze speelden eigenlijk vrijwel altijd alleen als er geen andere spelers waren.

Ford op weg naar het presidentschap..
Toen Ford Vice President was en Bob met hem over politiek sprak, kon het gesprek soms behoorlijk hoog oplopen en dan kreeg ik steevast van Bob te horen:”Ga maar even wandelen pop.” Hij wilde niet dat ik die gesprekken registreerde. Ik wachtte dan altijd totdat ik weer teruggeroepen werd. Bob zei dat hij belangrijk werk gedaan kreeg op de golfcourt, hij zei zelfs soms meer dan op de andere manieren. Op zekere dag droeg ‘Jerry’ zoals Bob hem altijd noemde, een ‘Nixon Horloge.’ Dat was een horloge uit de verkiezingscampagne met een rood-wit-blauw bandje en een tekening van Nixon in het midden op de wijzerplaat.

Het was een karikatuur; niet zijn echte foto en Ford zei dat hij er “Nogal idioot” uitzag. Terwijl hij Bob dichterbij riep rolde hij zijn mouw op om Bob het horloge te laten zien en ik hoorde hem zeggen: ”Deze klootzak weet nog niet half hoe laat het is” en trok het horloge van zijn arm, gooide het op het gras en stampte er met zijn voeten op. Met een ietwat nerveus lachje zei Bob Hope toen: ”Je neemt deze zaak wel erg serieus, zie ik.” Bob hield ervan tussen de klippen door te laveren en probeerde iedereen te vriend te houden vooral de presidenten.

Hij had zijn eigen regels om een politicus niet af te kraken in het bijzijn van een collega. Hij zei daarover:”Het is allemaal diplomatie, en dat is essentieel in onze business.” Het was mijn taak om seks te hebben met Ford, toen hij nog Vice president was en later ook toen hij President werd. Dat gebeurde gelukkig heel wat minder vaak als met Nixon of met Reagan.

Ik moest naar Ford voor seks toen hij vice-president was, terwijl hij en Nixon op twee verschillende locaties waren. Bush en Reagan verschenen regelmatig ergens samen, maar Nixon en Ford deden dat nooit voor zover ik weet. Henry Kissinger bleef aan Ford verbonden, maar hij had er toch heel wat minder contact mee toen Nixon aftrad. Ford had overal connecties.

Nixon moest aftreden, Ford ziet zijn kans..
Toen Nixon aftrad stond Ford grijnzend als een haai klaar om toe te happen. Hij en zijn maffia vrienden konden niet wachten om het land op hun manier te gaan runnen. Ik hoorde een van hen dat zeggen in een besloten bijeenkomst. Ik was daarbij omdat ik een boodschap moest afleveren van De Raad aan Ford, en hij had blijkbaar ook nog ergens anders zin in. Ik ging met Bob mee op golfuitstapjes om als caddy voor hem te fungeren bij gelegenheden dat hij met de diverse presidenten golfde. Hij noemde mij gekscherend ‘Katie de caddy’.

Bob gebruikte speciaal mij als caddy zodat er geen vreemde oren meeluisterden als hij zijn vertrouwelijke gesprekken had met prominente mensen. Hij verzekerde zijn gasten op de club er meerdere malen van dat ik niet in staat was te denken, dat ik achterlijk was, en dat vrijwel alles in mijn bijzijn gezegd kon worden omdat ik toch niets begreep. Hij liet mij af en toe voor achterlijk doorgaan, maar veel van die mensen wisten dat ik gewoon een robot was. Maar goed, ik moest Bob zijn golfclubs aangeven en ik wist precies welke club hij wilde bij welke hole.

Het was mij niet toegestaan ook maar een keer een foutje te maken, en hij zwaaide altijd even naar mij net voordat hij de bal wegsloeg. Hij fluisterde in mijn oor dat dat hem geluk bracht. Hij zei dat ik hem geluk bracht. Hij zei dat vaak tegen mij. Ook in Vegas. In Las Vegas moest ik altijd aan zijn arm staan wanneer hij dobbelde of baccarat speelde. Zijn humeur was altijd beneden het minpunt als hij verloor, maar als hij won dan gedroeg hij zich alsof de hele wereld van hem was.

Nadat ik kinderen gekregen had kwetste Ford mij regelmatig door te zeggen dat hij wel eens de vader van mijn kinderen kon zijn en dan vroeg hij: ”Hoe gaat het met Ford Junior?” Hij was verantwoordelijk voor een heleboel maffiageweld dat op mijn weg kwam gedurende 1975 tot 1979. Hij wilde er altijd zeker van zijn dat alle gegevens bij mij veilig waren en hij stuurde zelfs de maffia bij mij thuis langs om mij en mijn kinderen af te ranselen.

Ik moest voor seks naar Gerald Ford op Thanksgiving bij Big Bear en Big Sur. Hij zei toen gekscherend tegen Bob: ”Als er iets is waar ik dankbaar voor ben, dan is zij het wel,” waarop ze beiden moesten lachen. Vrijwel alle uitstapjes of familievakanties waren opdrachten en vermomde missies die er steeds toe leiden dat ik veel mannen met seks moest vermaken.

Mijn geprogrammeerde huwelijk – ‘We zijn nog maar net begonnen’..
In mijn “bewuste leven” begon ik aan een voortgezette opleiding bij het Pierce College in Woodland Hills, nadat ik mijn middelbare school had afgesloten. Ik wilde afstuderen in psychologie. Craigs familie vond het voor Craig beter als hij ging studeren aan de Universiteit van Colorado in Boulder. Hij moest dus weg en hij bleef daar een heel jaar. Zijn cijfers waren echter slecht, dus de studie vlotte niet echt en intussen spendeerden we onze laatste cent aan postzegels om elkaar te schrijven en aan een vliegreis af en toe om bij elkaar te zijn.

Toen Craig terugkwam naar Californië ging hij naar de Valley State College, waar hij zijn zinnen had gezet op een eventuele opleiding in de tandheelkunde. Ik zelf werkte vier dagen in de week als een tandartsassistente voor een orthodontist in Woodland Hills die Michel N. Jackoby heette. Craig deed me zijn huwelijksaanzoek in augustus 1970, waarbij hij mij een ring aanbood waar hij nog een paar jaar voor moest werken om die af te betalen. Wij planden om een jaar later te trouwen op 21 augustus 1971.

Doordat we beiden zwaar onder mind-control stonden hadden we er zelfs geen enkel idee van dat onze trouwplannen niet echt onze eigen plannen waren. Het geheime plan ging zelfs nog een hele grote stap verder. We werden door mijn vader voor de keus gezet om óf een grote bruiloft te houden met alles erop en eraan, óf een kleine ceremonie en het geld voor de bruiloft te gebruiken om samen op huwelijksreis te gaan naar Hawaï. Romantisch van natuur en opgegroeid met traditionele Christelijke waarden (althans daar was ik toen nog van overtuigd) wilde ik een grote bruiloft met een heilige mis en een receptie.

Craig en ik waren allebei blij verrast toen mijn vader ons vertelde, dat hij besloten had om ons de huwelijksreis naar Hawaï ook nog cadeau te doen. Hij regelde voor ons een afspraak voor een ontmoeting met een agent van zijn reisbureau, en deze agent stelde een mooi pakket samen waarin we meerdere van de Hawaïaanse eilanden zouden bezoeken. Op 21 augustus 1971 werden we getrouwd door eerwaarde McKelvey, die op dat moment het beroep van predikant al aan de wilgen had gehangen en handelde in vastgoed.

De witte én ‘zwarte’ plechtigheid en huwelijksreis..
De ‘plechtigheid’ vond plaats in de eerste Presbyteriaanse Kerk in Encino. Er kwamen 250 mensen opdagen. Toen ik aan de arm van mijn vader door het middenschip naar het altaar geleid werd speelde vanaf het bordes boven in de kerk het kerkorgel: ‘You,ll Never Walk Alone’ met een onderbewuste boodschap voor mij dat ik nooit alleen zou lopen, maar altijd gecontroleerd zou blijven. Ik huilde de hele ceremonie pijpenstelen, maar kon desgevraagd geen reden geven omtrent het ‘waarom’ hiervan.

Mijn ouders hadden alles uit de kast gehaald voor een diner dat plaatsvond langs het zwembad in onze pas opnieuw aangelegde achtertuin in Woodland Hills. Om ons geheime leven geheim te houden, werden wij gedwongen om ook aan een zogenaamde ‘zwarte bruiloft’ mee te werken, die nog voor de officiële ‘witte bruiloft’ plaatsvond. Ik moest een zwarte jurk dragen en een zwarte sluier, en Craig droeg een zwart pak, met een zwart overhemd en een zwarte das. Dit vond plaats in een park in de buitenlucht, heel laat ’s avonds en eerwaarde McKelvey, die gekleed was in een zwarte toga, voltrok ook dit huwelijk.

Maar mijn geheime leven wilde maar niet weggaan en ging niet weg.
Sterker nog, het ging gewoon door zelfs tijdens onze huwelijksreis. Uiteraard werd de werkelijkheid van deze geheime gebeurtenissen angstvallig verborgen gehouden voor mijn echtgenoot en mijn bewuste bewustzijn door heel zware programmering. Op een van de eerste avonden dat wij op Hawaï waren nam mijn kersverse echtgenoot mij mee naar Don Ho. Een Hawaïaanse artiest die in die jaren éénmalig een grote hit had in de VS met het nummer ‘Tiny Bubbles’, een nummer dat je hier kunt zien.

Craig en ik kleedden ons voor de avond en wij arriveerden op tijd voor de dinershow. Don Ho verscheen op het toneel, pakte de microfoon en met zijn zachte gevoelige stem zong hij Tiny Bubbles. Toen hij klaar was met zijn nummer vroeg hij of er nog pasgetrouwden onder het publiek waren. Mijn knappe nieuwe echtgenoot wuifde heel trots met zijn hand in de lucht terwijl hij zijn andere arm om me heen sloeg en mij een omhelzing gaf. Don Ho feliciteerde ons en gaf de ober opdracht een fles champagne aan onze tafel te bezorgen.

Maar deze fles champagne was een onbewust binnenkomend signaal om in een andere persoonlijkheid te veranderen en Craig raakte zijn horloge aan alsof hij het gelijk wilde zetten en dat deed de rest. Vanaf dat moment gebeurde alles als in een waas. Craig nam mij mee naar achter het toneel naar de kleedkamer van Don Ho, waar een drugstransactie plaatsvond. Toen pakte Don Ho mijn hand en zei tegen Craig:”Niet zo vlug weglopen, je denkt toch niet dat ik een mooi ding uit Californië zomaar door mijn vingers laat glippen?” Hij keek Craig doordringend aan. Craig stapte opzij.

Don Ho nam mij mee naar een andere kamer. Craig kwam ons achterna maar Don Ho duwde mij naar binnen en stak toen zijn hoofd door de deur naar buiten en zei tegen mijn kersverse echtgenoot:”Je hebt er toch niets op tegen je mooie bruidje met mij te delen?” Mijn bruidegom keek naar de grond en zei:”Nee meneer. ”Craig keek geagiteerd maar glimlachte. “Zo mag ik het graag zien- mooi rustig blijven,” zei Don Ho terwijl hij de deur achter ons sloot. Hij zei dat hij wilde dat ik tegenstribbelde zodat het meer op een verkrachting leek. “Je wilt dat ik je verkracht hè? Je houdt ervan geneukt te worden hè? Of ben je nog een maagd?, kom maar dan zal ik je eens inwijden.”

Misbruikt tijdens de huwelijksreis..
Zoals hij mij opgedragen had, rende ik de kamer rond om aan zijn avances te ontsnappen, maar hij greep mij en ritste de ritssluiting op de rug van mijn jurk open. Hij trok hem naar beneden en deed mijn sandalen uit. Toen zei hij dat hij rustig de tijd ging nemen voor de rest want hij kreeg een speciale kick van ondergoed. Hij legde mij op een grote zitbank en begon me te kussen, toen sloeg hij mij. Hij was nogal vreemd, want eerst was hij teder en dan weer gewelddadig.

Ik kon ruiken dat hij gedronken had, en nadat hij mijn bh en mijn broekje uitgetrokken had, zei hij dat hij zijn neus moest poederen. Hij snoof een hele lijn cocaïne naar binnen. Hij kwam weer bij me terug en knielde op een knie terwijl hij bij mij binnendrong. Hij zei dat hij wel hield van een nauwe vrouw en hij kwam al vrij snel klaar terwijl hij niet eens zijn broek uit had gedaan, wel zijn T-shirt. Toen hij met mij klaar was ging ik terug naar Craig en Craig bracht mij terug naar onze hotelkamer.

De rest van onze ‘huwelijksreis’ werd ik ook op de andere eilanden meerdere keren gebruikt door meerdere politici. Toen we terug kwamen van deze reis, namen we onze intrek in een appartement aan de Pathenia Avenue in Canoga Park in Californië. Ik bleef vier dagen in de week werken voor dokter Jacoby en Craig zette zijn studie voort om tandarts te worden. Onder al mijn verschillende werkzaamheden zat een geprogrammeerde opdracht die begon toen op zekere dag een man in een zwart pak bij ons binnen kwam, die zich voordeed als een vertegenwoordiger in medicijnen.

Implantaten in gebitten..
Hij leverde minuscuul kleine implantaten die ik in de pasta voor het gebit van diverse geselecteerde jonge mensen moest implanteren. Het ging meestal om hele mooie jonge meisjes. Op zekere dag toen ik bezig was met een gebitsprothese aan te meten bij een heel mooi 10 jarig meisje, van wie de vader een rijke prominente tandheelkundige was in onze gemeenschap, werd ik vervuld van weerzin en ongeloof toen ik met mijn instrumenten tussen haar tanden een schaamhaar aantrof. Mijn assistent en ik keken elkaar met afschuw aan, en hoewel ik onder mind-control was trok ik toch de voor de hand liggende conclusie..

In 1973 verhuisden Craig en ik naar Agoura Hills en mijn ouders gaven ons een aanbetaling om een flat te kunnen kopen aan de Oakpath Drive. Het duurde niet lang voordat mijn ouders hun huis verkochten en vlakbij kwamen wonen. Zij waren altijd dichtbij. Terwijl ik mijn werk deed bij de tandarts werd er ook nog steeds veelvuldig een beroep op mij gedaan voor berichten en/of seks met Nixon, Reagan, Kissinger, Bob Hope en anderen met daarnaast nog enkele experimentele projecten (zoals het genoemde gebitsimplantaat-experiment) en dan nog steeds de opnamen van pornofilms.

Gedurende zijn vooropleiding diende Craig ruim 20 aanvragen in om tot de hogere opleiding toegelaten te worden voor tandarts, maar zijn cijfers waren veel te laag en hij werd dan ook overal afgewezen. Mijn vader wist voor dit probleem een oplossing door zijn rijke ‘oom’ Charlie te bellen, die hij zogenaamd al ruim 25 jaar niet meer gezien of gesproken had, en hem nederig te verzoeken om zijn schoonzoon te helpen aan een studieplaats binnen het USC Tandartsen Opleidingsinstituut. Charles Lilley Horn was niet echt mijn vader’s oom, maar eigenlijk een neef.

Hij was eigenaar van de Federal Cartridge Corporation (munitie fabrikant ) die later een van de grotere dochterondernemingen werd van de Olin Foundation Incorporated. In de 60er jaren, toen oom Charlie nog voorzitter was van de raad van bestuur van de Olin Foundation Incorporated, deed hij regelmatig aanzienlijke donaties aan het USC Tandartsen Opleidingsinstituut en had sterke banden met deze school.

Toen Craig eenmaal zeker was van zijn toelating tot het USC Tandartsen Opleidingsinstituut, verliet hij zonder de vooropleiding af te ronden en zonder diploma op zak zijn school en ging fulltime werken in afwachting van de aanvang van het nieuwe lesjaar op het USC Tandartsen Opleidingsinstituut.

Jimmy Carter
Het was duidelijk dat Jimmy Carter werd aangestuurd door zijn Christelijke opvoeding en een te goede band met zijn eigen vrouw om ooit vreemd te gaan. Het was mijn eigen ervaring, dat als hij zich al schuldig had gemaakt aan enige seksuele indiscreties, dat deze dan enkel en alleen maar in zijn fantasie hadden plaatsvonden. Ik had nooit seks met Jimmy Carter. Dat nam niet weg dat hij ook luisterde naar, en antwoord gaf op, vragen van De Raad.

Carter had ‘oren op steeltjes’ wanneer hij luisterde naar mijn boodschappen. Hij was erg hulpvaardig en volgde hun aanwijzingen bijna zonder uitzondering tot op de letter. Hij ‘kauwde’ ook op een paar ‘stevige brokken’ die hem via mij werden bezorgd, maar die echter niet van De Raad afkomstig waren, maar van Henry Kissinger en daar had Jimmy Carter totaal geen idee van. Henry speelde immers voor de tegenpartij. Carter leefde in de overtuiging dat ik helemaal alleen van De Raad was, hij had geen idee dat ik in nauw contact stond met Henry Kissinger en Henry genoot van de gedachte dat hij ‘een democraat bespeelde’ en daarbij ook nog ‘eentje die niet doet aan overspel, maar in schril contrast daarmee, streng geheime informatie van een hoer aanneemt, en daarmee het land regeert.’

Henry Kissinger vond het de beste grap van de eeuw, maar hij liep wel altijd parallel aan de plannen van De Raad. Zij maakten immers de dienst uit en Henry nam veel politieke opdrachten direct van hen aan, maar Henry kon ook af en toe zijn eigen ‘geheime ingrediënten’ aan de soep toevoegen op een moment dat de chef-kok er niet was.

Michael Jackson..
Hij was nog maar een jongetje van een jaar of vier-vijf, toen ik met Bob ergens naartoe moest waar opkomend jong talent getest werd voor televisie opnames. Bob vertelde mij dat hij de Jacksons steunde en sponsorde om een professionele voet tussen de deur te krijgen in de muziekwereld. Hun vader bracht de jongens binnen en ik kan me herinneren dat ze in een zijvertrek geloodst werden waar felle lampen brandden.

Ze moesten allemaal hun broek laten zakken en vlak voor hun optreden verkrachtte een grote man hen één voor één terwijl ze kromgebogen op een rijtje stonden. Daarna werden ze naar een andere kamer gebracht, waar ze van die grappige kleine nauwsluitende pakjes aankregen, voordat ze in het volle licht van de schijnwerpers gestuurd werden om hun optreden te gaan doen. Omdat ik destijds onder mind-control was, weet ik mij niet exact de locatie waar wij waren te herinneren, maar iets zegt me dat het in de beginjaren was van de Ed Sullivan Show.

Ik zie Bob nog voor me, gekleed in een grijs streepjespak met een strikdasje en witte schoenen, terwijl hij showhost Ed Sullivan een hand gaf, waarna de Jacksons het podium opgingen. Zij werden tot een sensatie gecreëerd en opzettelijk beroemd gemaakt, om op latere leeftijd grote groepen mensen te kunnen beïnvloeden. Bob en zijn connecties wisten dat alles wat ze nodig hadden was wat nieuw talent, de make-up, kostuums, belichting en de glitter waren ook allemaal belangrijk, maar zonder de juiste publiciteit redt je het niet in deze wereld..

Bob noemde publiciteit altijd het belangrijkste ingrediënt op de weg naar succes. Ik was zelf toen nog maar een teenager, maar Bob nam me mee omdat hij zei dat ik het zelf allemaal maar eens van dichtbij moest zien en dat ik de `kruiwagens` moest leren kennen als voorbereiding op mijn eigen carrière om een `sterretje` te worden. Hij zei dat hij wilde dat ik zag hoe het allemaal in z`n werk ging en dat ik mezelf op m`n gemak zou gaan voelen op, en in de buurt van het podium.

Ik denk dat hij dat alleen maar zei als smoesje tegen andere mensen om de echte reden te verbergen waarom ik bij hem was. Dat was altijd alleen maar voor zijn seksuele genot. Dat genot van hem, en van nog een heleboel vrienden van hem. Bob legde mij uit hoe belangrijk kleding was voor iemand die een publiekelijk imago hoog te houden had. Ik droeg een korte, kleine, strafsluitende gele strokenjurk. Ik deed wat mij gezegd werd en droeg deze jurk samen met de goudkleurige schoenen die mij gegeven waren om aan te doen. Bob was vaak het tussenstation voor nieuw opkomende sterren of sterretjes.

Altijd De Raad die de dienst uit maakt..
De Raad gebruikte zijn connecties voor hun eigen belangen en ze hadden hun sleutelfiguren, zoals hele grote namen in de entertainmentwereld op hun plaats, onder controle en klaar voor gebruik in de toekomst. Heel veel daarvan waren robots zoals ik. Ik heb vele van hen erg veel pijn zien lijden en gezien met eigen ogen, hoe het hen emotioneel compleet kapot maakte. Het waren altijd de sterren die de klappen op moesten vangen en die het ´t zwaarst te verduren kregen. Ik heb nooit gezien dat Bob het voor zijn kiezen kreeg. De Jacksons werden misbruikt en gebruikt, ik was getuige van hun mishandeling en misbruik.

De allereerste keer dat ze mochten optreden kwam dat omdat Bob hen in de show had weten te krijgen. Wij gingen weg en stapten in de limousine van Bob, waar hij meteen zijn televisie aanzette om naar de show te kijken waar wij net vandaan kwamen. Hij zei tegen z´n chauffeur dat deze maar wat rond moest rijden tot dat de show was afgelopen. De tv stond aan, de tussen raam tussen de chauffeur sloot zich, en terwijl Bob naar de tv wees waar de Jacksons nog met hun show bezig waren, zei hij: ”Zie je nou hoe gemakkelijk het is om een grote ster te worden?” en hij duwde mijn hoofd tussen zijn benen om oraal bevredigd te worden.

Ik denk dat de meesten het wel met mij eens zullen zijn dat de liefdevolle uitstraling die deel uitmaakte van Michael Jackson`s bezieling nog lang zal blijven doorklinken in de muziek van Michael Jackson. Ondanks de vaak doorklinkende programmeringsthema`s die regelmatig terugkeren in zijn liedjes, heb ik toch tijdens mijn herstel van mind-control naar zijn muziek geluisterd en mezelf vaak opgebeurd aan zijn woorden wanneer hij zong: “ You are not alone” terwijl ik me zo ontzettend alleen voelde. Naar Michael strek ik een hand uit en zeg:”Jij bent ook niet alleen. Er bestaat nu een weg om aan deze waanzin te ontsnappen.”

(opmerking vertaler: ‘Toen Brice Taylor dit schreef leefde Michael Jackson nog. Volgens boze berichten die ook het 20.00-uur-journaal wel nooit zullen halen, is hier vrijwel hetzelfde scenario van toepassing geweest als dat waar Brice Taylor over verteld bij Elvis. Het heeft er alle schijn van dat ook Michael Jackson heel bewust het zwijgen opgelegd is, in een van de laatste interviews met Michael Jackson vertelde hij niet wie het zijn, maar wel dat ‘ze’ van hem af wilden’.)

Neil Diamond en anderen
Voor de buitenwereld speelden Neil Diamond en Bob Hope samen golf in de ‘Springs’ Op die manier ben ik met Neil Diamond in contact gekomen. Als teenager werd ik geprogrammeerd om aan alle wensen van Neil Diamond tegemoet te komen. Hij was niet gewelddadig zoals sommige anderen, hij was gewoon onbehouwen en zijn gedrag liet te wensen over.

Op zekere dag toen ik achter ons huis lag te zonnen in mijn bikini aan de rand van het zwembad, kwam hij zomaar achterom lopen. Mijn vader werd erg kwaad en schold hem weg met:”Sodemieter op hier!” Neil antwoordde rustig: ”Rustig maar paps, niemand weet dat ik hier ben, er is niets aan de hand.” Hij ging toch wel weg, maar pas nadat hij mij op mijn wang gekust had en met zijn vingers door mijn haar gegaan was.

Hij zei dat hij mij gewoon even zien moest om inspiratie op te doen. Neil zei altijd dat ik zijn inspiratie was, en nadat we gevreeën hadden, fluisterde ik hem dingen in zijn oren die hij moest verwerken in zijn songteksten of bepaalde zinnetjes die programma`s activeerden bij hem, of zoals onze programmeurs zeiden: ”Om de riem om de beoogde generatie, weer een gaatje strakker te krijgen.” Toen ik met Neil samen was, voelde ik me een met hem. Ik wist niet wie ik was, waar ik ophield en hij begon.

Ik was geprogrammeerd om zijn ego op te bouwen, zodat hij zichzelf beter zou leren zien zoals hij werkelijk was. Ik werd vaak ingezet om Neil weer met beide benen op de grond te krijgen, en zijn eigen innerlijke ik terug te vinden op momenten dat hij het gevoel had dat hij zijn hele leven, hart en ziel afgaf aan de juichende mensen, aan het enthousiaste publiek.

Mijn ‘opbeurmissies’ voor sterren..
Gedurende de jaren, was ik er regelmatig getuige van dat ik dit fenomeen bij meerdere grote sterren zag gebeuren. Ik werd dan ook met deze ‘opbeurmissies’ naar meerdere sterren gestuurd, naar zowel mannen als vrouwen, die nodig weer terug op de rails gezet moesten worden om weer helemaal hun eigen geprogrammeerde ‘zelf’ te worden. Door de drukte van het publiek om hun heen en een tekort aan rust ‘verdwaalden’ deze sterren wel eens, en ik was er op geprogrammeerd om hen weer in het gareel te krijgen.

Met Neil lag ik vaak naakt te zonnebaden, en als een beschermende Joodse moeder zorgde hij dan dat ik overal volop voorzien was van zonnebrandcrème, in het bijzonder op de vitale plekjes, zodat ik geen zonnebrand zou oplopen. Hij had geen buren en zijn huis stond hoog boven op een berg in Malibu, dus het was een huis met enorm veel privacy. Hij was een nieuw huis aan het bouwen. Toen het dak stevig genoeg was om ons te kunnen dragen hadden we buiten op dat dak seks. Als we op onze rug gelegen naar de avondhemel keken, noemde hij alle grote sterren op mijn (nog te doen) lijst.

Die lijst droeg codes in letters en niet in nummers zoals: ”(A) Barbra – dinsdag en donderdag 15.30 uur (B) Corlo Sangucci 19.00 uur……” en hij ging maar door met mijn programma te programmeren voor de hele week. Hij gaf mij instructies om mijn programma georganiseerd te houden. Als hij door omstandigheden een week geen kans zag om mij te programmeren, kon ik niet functioneren omdat er dan geen ‘boekingen’ stonden in mijn agenda. Het was ook om deze reden dat Neil en ik zo vaak bij elkaar waren. Totdat ik bijna twintig was, kwam ik vrijwel elke week een keer bij hem.

Ik moest ook songteksten aan hem overbrengen die hij in zijn totaliteit kon gebruiken en ook soms losse zinnen die hij in zijn liedjes moest verwerken. Wij bevonden ons dan beiden in onze geprogrammeerde “gezellige”modus en hij zei dan gewoonlijk zoiets als: ”Geef me de suiker eens aan” en ik speelde dan mijn teksten voor hem af die via vaak anonieme tekstschrijvers binnenkwamen en bij mij door anderen waren geprogrammeerd. Teksten die later steeds opnieuw weer opdoken in zijn songteksten. In zijn optiek zag Neil Diamond mij als zijn persoonlijke inspiratiebron, maar in werkelijkheid stond ik hier volledig buiten en werd ik bij hem net zo gebruikt als bij Elvis Presley, waaruit ik niet anders kan concluderen, als dat ook Neil Diamond geprogrammeerd was.

Neil speelde op zijn piano terwijl hij een korte broek droeg, zonder T-shirt. Hij had ook een grote kamer die vrijwel helemaal van spiegelwand was voorzien en hij oefende vaak voor die spiegelwand, terwijl hij zong en naar zichzelf keek. In zekere zin herinnerde mij veel bij hem aan dingen die ik ook bij Elvis zag. Ik mocht hem nooit onderbreken als hij aan het repeteren was. Als hij daarmee klaar was, liet hij mij van alles voor hem doen, zoals een uitgebreide massage of seks, een manicure of pedicure, zelfs al had hij er net ergens anders al een gehad. Hij kon nooit teveel aangeraakt worden en vertroeteld.

Neil Diamond’s porno estate..
Ik had een heel arsenaal alter-ego’s opgeslagen zitten onder ’tijger seks programmering’, zeven in totaal, allemaal opgedragen aan hem en hij zei dan ook soms: ”Zeven, ik heb er zeven, schat breng me in de zevende hemel.” Neil programmeerde:” Wijn zal je naar de bron van liefde leiden.” Hij had een kamer die wat op een fonteinentuin leek met een waterval, Boedah beelden en meer van die spullen, waar hij soms aan meditatie deed. Zijn plekje van perfecte rust, zoals hij het zelf noemde. Hij creëerde toewijding in mijn alters door de liefde en goedheid van Jezus in mijn alters in te programmeren. De pure liefde van God, diep in mijn hart, die via mijn programmering volledig op hem gefocust was.

Pornografie werd vaak gefilmd op het landgoed van Neil Diamond. Bob stuurde de mensen die geschikt waren voor de pornografie naar Neil om gefilmd te worden tijdens pornografische handelingen. Het maakte daarbij niet uit als het nog maar slechts kinderen waren. Neils Porno imperium was zo groot dat het een groot aantal van de seksslaven uit Malibu, Pacific Palisades, Ventura, Calabasas en Agouro Hills aan het werk hield. Complete geprogrammeerde families werden gebruikt. ‘Familieseks’-films waren erg populair in de 80er jaren en Neil scheen zelf ook erg gefascineerd te zijn door het thema. Hij hield van naakte lichamen. Hij zei dat hij een fijn-kenner was van het menselijk lichaam als een kunstvorm.

Hij zei dat dit ook de reden was dat hij de mooiste scène op aarde wilde filmen, de liefdesscène waarbij mensen zo intiem met elkaar waren als mogelijkerwijs op film kon worden vastgelegd. Hij was ook van mening dat kinderen openlijk aan hun seksuele behoeften gehoor moesten kunnen geven. Hij zei: ”Waarom zouden ze moeten wachten om van dit natuurlijke genot te mogen genieten?” Ik kon niet denken om hier een antwoord op te geven. Hij genoot zichtbaar van hun fysieke verschijning en hij genoot van de aanblik van seks tussen deze jonge lichamen.

De ene keer sprak hij van “liefde in familieverband” en de andere keer noemde hij het “erop los neuken binnen de familie.” Ongelukkigerwijs en vol berouw aan deze herinnering, kan ik mij achteraf pas herinneren dat ik zelf vaak kinderen naar deze opnames heb vervoerd. Bij het huis aangekomen wandelde ik er rond alsof het huis van mij was. Ik wist waar een reservesleutel verborgen lag, liet de kinderen binnen, en bereidde hen voor. De regels bij het huis van Neil in de heuvels waren dat iedereen zijn kleren en schoenen achter moest laten bij de voordeur.

Niets van dat alles was toegestaan, of je kwam ‘het heiligdom’, zoals hij het noemde, gewoon niet in. Neil zelf begroette vaak zijn ‘gasten’ in een zwarte zijden badjas en zwarte slippers. Hij controleerde de ‘waar’ en als er iemand tussen zat die hem bijzonder aansprak, dan wilde hij deze of meerdere personen voor zich hebben nadat het filmen achter de rug was. Neil was, wat Henry Kissinger ‘veelzijdig’ noemde, wat zoveel inhield als dat Neil seks wilde met alles en iedereen. Ik zal je de details besparen, maar hij kwam erg vaak klaar, omdat hij blijkbaar het gevoel had dat het hem van extra levenskracht voorzag en een nimmer aflatende mannelijkheid. Dat vond hij erg belangrijk.

Neil zei dat hij hield van de schoonheid, en de hoeveelheid onschuld die vertegenwoordigd was als een groep blonde buurtkinderen bij elkaar waren. Deze werden vaak gefilmd. Neil hield ook van het filmen van bestialiteitspornografie. Hij gaf de kinderen eerst cocaïne en filmde dit dan binnenshuis of ergens op zijn landgoed. Soms brachten de 4-jarige kinderen hun huisdieren mee, en de kinderen werden gefilmd met elkaar en met de dieren.

Kinderporno en mind control..
We werden stuk voor stuk alleen gezien als werkbijen en deden allen zonder commentaar wat ons gezegd werd te doen. Als we vertrokken om naar huis te gaan, werd ik in een voorgeprogrammeerde staat gebracht, die me zei: ”Door de snelweg naar de hemel te nemen vergeet je alles.” Mij was verteld dat dit Kanan Road was. Het hypnotische commando “Denk eraan dat je vergeet!” zorgde voor een reactie in mijn onderbewustzijn op het moment dat ik terugkwam in de bewoonde wereld, en de vele verkeersborden, verkeerslichten en reclames enz. langs de kant van de weg zag, dat alles wat op dat moment achter me lag, ook echt volledig uit mijn geheugen gewist was…!

Het kon wel eens gebeuren dat ik er al was, nog voordat Neil zelf arriveerde. Dan ging ik automatisch in een afwachtende houding zitten en bleef apathisch voor mij uit staren met niets ziende ogen totdat hij arriveerde. In de regel hoorde ik hem al van verre aankomen omdat hij gewoonlijk met een helikopter afgezet werd. Een keer verraste hij mij door zomaar ineens binnen te wandelen in een bruin kostuum met daaronder blote voeten in van die goeroe sandalen en een grote donkere zonnebril voor zijn ogen.

Dan hielp ik hem om te ontspannen en hij zei voorgeprogrammeerde teksten tegen mij zoals: ”Lieverd, jij bent tijdloos, los van elke leeftijd, en mijn eigen engeltje, helemaal alleen van mij. Jij bent mijn pot vol goud aan het einde van de regenboog, van niemand anders dan alleen van mij en jij bent alleen toegewijd aan mij.” Ik gaf hem alles wat hij wilde of nodig had, het maakte helemaal niet uit welke wensen dat waren. Ik deed alles met liefde voor hem, zoals ik geprogrammeerd was te doen.

Op sommige avonden was mijn missie om met Neil naar party`s te gaan waar we zouden gaan mooi weer spelen met de rijken en beroemdheden, zoals Neil dat altijd noemde. We bleven gewoonlijk niet erg lang op die party’s omdat Neil liever een party thuis had privé voor ons tweeën. Op sommige avonden werden we met een helikopter naar zijn huis in de bergen gevlogen. Hij wilde, nee, hij eiste mijn volledige aandacht.

Hij kon de werkelijkheid dat ik een eigen vriend of zelfs echtgenoot had niet aan. Neil wilde dat ik hem zag als mijn man, mijn enige man. Hij zelf had seks met alles en iedereen vlak voor mijn neus. Hij wilde ook altijd dat ik erbij bleef in de ruimte waar de pornofilms gefilmd werden, net zoals na het filmen, wanneer hij zichzelf nog eens liet gaan met een van de actrices uit de filmopnames. Hij kon soms volledig doordraaien en reageren als een klein verwend kind dat zijn zin niet kreeg. Ongeacht zijn humeur of gedrag, was ik geprogrammeerd om grenzeloos toegewijd te zijn aan hem en zo gebeurde het ook.

Neil Diamond was een ware ‘goudmijn’ voor De Raad, en zij zorgden goed voor hun mensen. Ik moest concerten van hem bijwonen als hij zei dat hij mij daar nodig had om hem op te peppen. Ik stond dan op, van mijn besproken zitplaats in het bijzijn van mijn jonge echtgenoot en vertelde Craig dat ik even naar het toilet ging in de pauze. In plaats daarvan glipte ik achter het toneel met Neil, die dan helemaal zweterig was, rillerig en nerveus van het enthousiasme van het publiek en hij moest die roes dan met mij delen door snel even achter de coulissen een nummertje met mij te maken.

Zoals geprogrammeerd vertelde ik hem dat ik van hem hield en dat hij de allergrootste ster was die ik kende, en dat hij weer dat podium op moest om het publiek het allerbeste te geven van zichzelf. “Geef het beste van jezelf en je krijgt het fijnste gevoel van het publiek terug” was mijn advies. Hij was altijd bang dat hij gedurende zijn optredens de energie niet meer zou kunnen opbrengen om door te spelen. Dus kreeg hij van mij peptalk, seks tussendoor en zo ging hij weer herladen en niet uitgeblust terug het podium op.

Hij ‘zong’ de liefde naar me toe, met mijn Craig naast me..
Hij snoof dan nog een paar lijntjes cocaïne naar binnen voordat hij zich weer liet zien aan de uitzinnige menigte van fans. Ik kwam terug van het toilet en ging weer naast Craig zitten. Neil zei wel eens dat hij op toneel alleen maar voor mij zong. Dat had een krachtige uitwerking op mij, en was moeilijk onderbewust te verwerken terwijl ik naast mijn man zat tijdens de concerten. Mijn bewustzijn zei mij dat ik niets anders deed dan een concert van Neil Diamond bijwonen, maar zelfs bij bewustzijn waren de onbewust ‘afgerichte en opgelegde’ gevoelens voor Neil Diamond aanwezig.

Wij hadden samen een afspraak dat hij alle liefde naar mij toe zou zingen, en ik zou het dan allemaal opvangen en weer regelrecht terugbrengen bij hem in hoogsteigen persoon. Die belofte maakte hem gelukkig en hij glimlachte bij de gedachte aan het moment dat ik er zou zijn om alle liefde persoonlijk terug te brengen. Hij deed alsof hij mijn liefde aannam, maar stapte na zijn optreden bij andere mensen in de auto waar hij mee uitging. Als hij uit mijn blikveld vertrokken was, kropen de herinneringen ook heel diep weg in mijn onderbewustzijn, en dan stond ik net als iedereen aan het einde van het concert van Neil Diamond, om me heen te kijken, speurend naar de uitgang.

Craig pakte mijn hand en samen gingen we op in de stroom fans. Ik ging ook naar zijn Hot August Nights Concert in het Greek Theater in 1972. Neil zei dat hij ervan hield om gedoucht te worden onder een straal van pure liefde, en als antwoord daarop was ik altijd verzorgend, liefdevol en aandachtig met hem. Hij vond het cirkeltjes draaien rondom mijn buiknavel om de hitsige en erg opgewonden Jeanie naar boven te brengen ook een bijzonder leuk extraatje aan mij. Ik zorgde nog steeds voor Neil, en ik had ook nog steeds seks met hem, terwijl ik al in hersteltherapie was in 1988.

Ik ging naar therapie in Westwood en reed via een omweg over de Pacific Coast Highway naar huis om Neil ergens te ontmoeten, of bij hem thuis. We vreeën dan en daarna reed ik door naar huis in Agoura met “verse vis”die ik voor mijn gezin in de viswinkel in Malibu kocht. Bob moest daarover lachen, ‘want’ zo zei hij “die vislucht is een goede dekmantel.” Bob zag overal alleen maar seks in.

Sterren hadden moeite met veilige seks met gewone mensen. Ze konden er niet simpel op vertrouwen dat mensen hen benaderden met de beste bedoelingen, en dat er niet altijd een dubbelzinnige reden van manipulatie of afpersing of schandaal enz. aan de benadering van een verliefde fan ten grondslag lag. Juist omdat ze zo beroemd waren, konden ze hun publieke reputatie niet zomaar op het spel zetten en daarom werd juist in deze op zichzelf staande wereld, een heel leger aan seksslaven ingezet.

Bob voorzag elke beroemdheid van zijn of haar voorkeur en deed goede zaken. Hij kende de waarde van goede banden met mensen in machtige posities en hij wist iedereen te overtuigen van het feit dat de slaven er waren om te dienen, zo lang en zo vaak als nodig en dat de slaven nooit een woord naar buiten zouden brengen hierover, omdat ze dat domweg niet konden. Het nieuwtje over deze nieuwe uitvinding verspreidde zich als een lopend vuurtje door Hollywood. De beroemdheden genoten er met volle teugen van, net zoals de politici deden, omdat ook zij er van overtuigd waren dat ze nu lekker de beest uit konden hangen terwijl er nooit een haan naar zou kraaien.

De bleef altijd de seksrobot van Bob Hope..
Tegen mensen die absoluut niets mochten weten over het mind-control programma, vertelde Bob bijvoorbeeld: “Ze is beeldschoon en erg gepassioneerd, maar geestelijk loopt ze nogal achter, ze kan niet denken en ze kan zich helemaal niets of niemand herinneren. Ze is zo al sinds haar geboorte, maaaaaaaar………. Wat ze hierboven tussen de oren te kort komt, maakt ze daar beneden tussen haar benen weer helemaal goed, als je begrijpt wat ik bedoel?” Dat zei hij dan met een ondeugende knipoog.

Veel van Bob`s klanten hebben nooit geweten dat ik een seksrobot was die volledig operationeel was; enkel en alleen dank zij de mind-control welke mijn eigen leven volledig had overgenomen. Deze mensen dachten vaak, dat ik langzaam van begrip was, of doof en stom. Dat was weer een andere tactiek van Bob. Hij gaf op verschillende manieren uitleg aan verschillende mensen, maar voor Neil Diamond was er speciaal een versie van een alter ontwikkeld, die kon praten, luisteren, liefhebben en goed kon zorgen voor Neil. Bob had er een handje van om andere mensen erg amicaal met ‘vriend’ aan te spreken.

Hij zei dan bijvoorbeeld:”Moet je luisteren vriend, ze verwend je, ze is lief zorgzaam en onuitputtelijk en onverzadigbaar en ze zal nooit een woord verder vertellen, ze kan ook niet denken, maar daar heb je geen last van, het zal alleen bijdragen aan jouw plezier. Probeer ze maar eens uit, ik denk dat je het erg zal bevallen en dat ik je heel snel daarna weer terugzie voor meer!” Bob maximaliseerde mijn gebruik door me naar heel erg veel, en ik bedoel echt heel erg veel beroemdheden te sturen voor seks.

Hij stuurde mij bijvoorbeeld naar Quincy Jones, Burt Reynolds, Eddie Murphy en nog een hele lange lijst namen. Velen van hen wilden niet teveel risico lopen door een relatie met vreemden aan te gaan, waardoor ze kwetsbaar werden voor kritiek van de buitenwereld. Wat niet weet, wat niet deert, is een gezegde wat hier zeker van toepassing is. Daarnaast wilden ook velen zich niet te diep emotioneel in een relatie storten en daarmee te veel van zichzelf bloot geven, wat indien in verkeerde handen beland, tegen hen gebruikt kon worden. Iedere beroemdheid had wel zo zijn eigen reden om niet met hun privéleven te koop te lopen, en al helemaal als de seksuele geaardheid van het algemeen als normaal geaccepteerde gedrag afweek.

Mickey Rooney, kindster…
In vroeger jaren werd ik regelmatig meegenomen naar openingen en gala`s in Hollywood, omdat Mickey Rooney wilde dat ik daar zijn zou. Meestal moest ik mezelf daarvoor onherkenbaar vermommen. Later, toen ik al van mijn kinderen bevallen was, moest mijn dochter Kelly in de limousine op hem wachten om hem oraal te bevredigen. Mickey wilde mij er dan wel bij om toe te kijken. Mickey wilde altijd massa’s vrouwen om zich heen, het liefste zoveel als de limousine er vervoeren kon. Ik hoorde dat hij tegen Bob zei dat het goed voor zijn imago was.

Bob zei dan altijd:”Het doet mij steeds een groot plezier om met een van mijn meisjes voor jouw plezier te mogen zorgen,” en dat werd geregeld, keer op keer op keer opnieuw. Bob nam zelf de training van mijn dochtertje Kelly voor zijn rekening zoals hij ook mij had ‘opgeleid’.. We reden met Kelly naar de Playboyclub voor Bunny lessen. Ik was gekleed in een lange zwarte fluwelen jurk met diamanten en Kelly droeg een lange rode fluwelen jurk met haar haar hoog opgestoken en overdreven make-up, op haar gezicht en nagels.

Ze zal toen tien jaar oud geweest zijn. Deze hele enscenering was in stijl en opgezet om aan de eisen van Bob te voldoen, en om haar mee te geven aan wie hij wilde die avond. Er waren gelegenheden dat wij met de hele familie bij elkaar in een leuk restaurant in Agoura Hills moesten komen ‘eten’, om een ontmoeting van Mickey Rooney met mijn kleine dochter in de achterkamer te camoufleren. Terwijl wij aan tafel zaten en niets mochten eten omdat we onder programmering stonden, vermaakte Mickey Rooney zich seksueel in de achterkamer met mijn beeldschone 10-jarige dochter…

Hij had daar ergens een huis in de buurt, ik kan me niet precies herinneren waar, maar wat ik me wel kan herinneren is, dat hij altijd een heleboel naakte hele jonge meisjes langs de rand van zijn indoor zwembad had. Hij was werkelijk om van te gruwen, zijn gedrag en afwijkingen waren om van te kotsen, maar hij had altijd veel oog voor mijn dochter Kelly. Mickey Rooney was ongetwijfeld een pedofiel.

Jane Fonda
Volgens mij werd Jane Fonda ook geprogrammeerd. Zij maakte deel uit van een experiment om uit te vinden hoe het geheim van ‘eeuwige jeugd’ in elkaar stak -als zoiets al bestond- voor haar vrienden in politieke kringen. Ik moest van tijd tot tijd boodschappen van De Raad aan haar overbrengen in haar Beverly Hills Fitness Centrum. Ze hadden daar twee groepen van vrouwen waarop een experiment werd uitgevoerd om te zien of men door mind-control toe te passen het verouderingsproces kon beïnvloeden of zelfs volledig stopzetten.

Daarbij deed de ene helft van de vrouwen aan meditatie onder mind control om het verouderen tegen te gaan, de tweede groep deed aan intensieve trainingsprogramma`s onder mind-control. Dit was om te zien of die intensieve training nou eigenlijk wel nodig was om het verouderingsproces tegen te gaan. Het programma had men heel voorbarig ‘het eeuwige jeugd programma’ genoemd. Beide teams werden aan de test van verlengde jeugd onderworpen. Voor het geval het u interesseert, men kwam tot de conclusie dat veel bewegen de beste remedie was, in combinatie met veel frisse lucht.

Barbra Streisand
De Joodse Barbra Streisand werd net zo gebruikt als de andere Hollywoodsterren voor en na haar. Door mijn vele persoonlijke ervaringen met Barbra Streisand denk ik dat zij onder de controle valt van veel van dezelfde mensen die ook mijn leven totaal naar hun hand zetten. Ze was geprogrammeerd om boodschappen over te brengen op miljoenen mensen, boodschappen waarvan zij zelf nooit besef gehad kan hebben.

Zij zong haar liedjes maar werd geprogrammeerd met zorgvuldig gekozen teksten die dienst deden om opgeslagen te worden, of om iemands programma te activeren in andere mind-control slachtoffers. Mijn eigen programmering was doorspekt met veel van haar liedjes. Slachtoffers van mind-control horen de teksten van liederen en nemen de woorden die aansluiten op hun programmering letterlijk. De woorden die zij horen dringen ongemerkt diep door in het onderbewustzijn waar ze automatisch verbonden worden aan zeer traumatische gebeurtenissen uit het verleden die bedoeld zijn om hen hulpeloos en hopeloos onder controle te houden.

Barbra zong een lied dat ‘Mijn pa’ heette, waarvan mij werd verteld dat dit mijn gevoelens ten opzichte van mijn vader reflecteerde. De tekst was sterk verbonden met mijn emotionele toestand en creëerde een gevoel van grenzeloze liefde voor mijn vader en een veilig gevoel bij hem in de buurt, terwijl hij mij eindeloos martelde, vrijwel elke dag. De tekst ging zo: ”Mijn vader kan mijn kamer verlichten gedurende de nacht, door er alleen maar te zijn, en laat een enge droom verdwijnen door te grijnzen van oor tot oor.”

En het lied: ‘I,m in a New York State Of Mind,’ was rechtstreeks verbonden aan alle herinneringen van mijn tijd in New York, die ik weg moest stoppen en volledig vergeten. Veel van de teksten van haar lied ‘Memories/Herinneringen’, dienden als een hypnotisch commando aan mijn onderbewustzijn om mij eraan te herinneren dat:”Herinneringen kunnen pijnlijk zijn, maar we kiezen er simpel voor om, wat te pijnlijk is om te herinneren, gewoon te vergeten.” En weer een ander lied ‘Send in the clowns’ herinnerde mij, maar velen met mij, aan de gruwelijkheden die we als hele kleine kinderen moesten verduren in de circustenten, en waar clowns werden gebruikt als daders.

Dan is er nog haar lied ‘Somewhere over the rainbow’ dat direct aansluit op de Tovenaar van Oz programmering. Als teenager waren het mijn cassettebandjes, en toen ik ouder werd, waren het mijn cd`s die grijs gedraaid waren van het eindeloos luisteren naar Barbra Streisand, omdat de teksten van haar liedjes direkt aansloten op mijn al aanwezige programmering en zo verder mijn realiteitszin beïnvloeden in elke gewenste richting die mijn programmeurs voor mij uitgestippeld hadden. Zelfs tot recentelijk luisterde mijn moeder nog steeds naar Barbra Streisand`s liedjes.

Als klein kind had ik vaak de grootste moeite om de aandacht van mijn moeder op mij gericht te krijgen, wanneer ze naar Barbra Streisand luisterde. Ze was zo gefixeerd op die muziek en in een staat van algehele trance waarbij ze mijlenver weg leek te zijn in haar onderbewustzijn, ergens in een gecreëerde realiteit, die door onze programmeurs daar ingeplant was. Ze leek dan erg gelukkig, een gelukzaligheid grenzend aan euforie.

Ik ben er zelf meerdere malen getuige van geweest, dat andere mind-control slachtoffers die ook met helingtherapie bezig waren, midden in een gesprek met mij plotseling krampachtig naar hun walkman grepen om de muziek aan te zetten, die hen de geprogrammeerde commando`s doorgaf waardoor zij als op bevel zich overgaven aan deze schijnveiligheid, wanneer ze zich dwongen om ‘alles te vergeten’.

Als Barbra optrad, hetgeen eigenlijk maar heel zelden voorkwam, leverde zij een perfect van tevoren uitgebalanceerde mengeling van cryptische opdrachten aan vele mensen onder haar gehoor. (opmerking vertaler: Het mag algemeen bekend worden geacht dat Barbra Streisand vrijwel alleen gratis optrad voor “goede doelen.” Diezelfde goede doelen, die dienden als dekmantel voor allerlei sinistere transacties waar Brice Taylor al eerder een boekje over open deed.) Ze bereikte een veel groter publiek, omdat mind-control slachtoffers in de rij stonden voor een langspeelplaat, cassettebandje en later een cd van haar muziek, en deze steeds weer opnieuw en opnieuw en eindeloos bleven beluisteren.

Er waren hele groepen mensen die zich onder mind-control bevonden (waaronder mijn moeder en ik) die deze muziek als verplicht luistervoer kregen voorgeschreven. Geprogrammeerd luisterden we naar haar liedjes die het programma om alles maar te vergeten enorm versterkten. Er mag geen twijfel over bestaan dat Barbra zelf ook een slachtoffer was/is. Uit mijn eigen waarneming ben ik er absoluut zeker van dat ze geen enkel besef heeft van wat ze eigenlijk doet, en dat volgens haar eigen overtuiging het enige waar zij zich mee bezig houdt haar carrière is.

Barbra als mind-control-robot in groepsorgies..
Barbra Streisand heeft extreem grote borsten voor haar tengere kleine lichaam. Ik heb haar vaak genoeg naakt gezien bij Bob Hope`s party`s en bij andere gelegenheden. Ik was zelfs betrokken in groepsorgies waar zij ook actief aan deelnam. Bij andere gelegenheden werd ik naar haar toegestuurd om zelf seks met haar te hebben op een-op-een basis. Dit was dan vaak om nieuwe teksten voor haar liedjes aan te leveren, of om haar programmering up to date te houden en ook wel om diverse teksten door te geven die ze moest zeggen op een bijeenkomst waar ze voor uitgenodigd was.

Zij is een mind-control robot. Ze gebruikte veel cocaïne op party`s. Ze hield van seks met vrouwen en ik ben zelf vaak naar haar toe gestuurd voor seks. Mijn man nam me mee uit eten in Malibu toen er blijkbaar een alternatief plan moest worden uitgewerkt. Op een avond reed hij mij in zijn Datsun 280Z naar de rand van een canyon. Hij stopte daar en wij zaten zwijgend naast elkaar totdat er een zwarte sedan naast ons stopte. Automatisch stapte ik uit en nam plaats in de sedan. Op de voorbank zaten twee mannen in deftige dure pakken en op de achterbank zat een man in een net pak met een diamanten ring aan zijn pink.

Zij reden via een kronkelweg de bergen in waar we bij een alleenstaande villa aankwamen. De mannen stapten uit en openden de deur van de villa met een elektronische pas en we gingen naar binnen. In de woonkamer zat, in een volledige ‘uit’-modus als een standbeeld Barbra Streisand. Ik moest naast haar gaan zitten en contact maken door haar handen in de mijne te nemen. Dus pakte ik haar handen, en toen zei de man dat ik mijn geprogrammeerde boodschap moest overbrengen. Dat deed ik. Nadat ik de boodschap had afgeleverd werd het elektronische schokwapen op ons beiden gebruikt.

Barbra ging met haar gezicht naar beneden tegen de vlakte op de bank. Echt totaal van de kaart met haar arm bungelend naast de bank. Haar gezicht zag erg bleek, en het leek alsof ze in een hele vaste slaap was. De mannen pakten mij bij de arm en leidden mij terug naar de auto buiten voor de deur. Craig zat braaf te wachten in onze auto, en knipperde met zijn koplampen om zijn positie in het aardedonker duidelijk te maken. Ik werd terug in onze auto gezet en we reden naar huis.

Het liefdadigheidsconcert in 1986 in Malibu..
In september 1986 stuurde Barbra uitnodigingen weg voor een liefdadigheidsconcert dat zou worden gegeven bij haar thuis ‘onder de sterren’ in Malibu. Mijn man ontving zijn uitnodiging in zijn tandartsenpraktijk en zei dat we moesten gaan. Ik bracht nog even in zijn herinnering dat het prijskaartje voor die avond US$ 5000 was. Ik vroeg: ”Waar ben jij in hemelsnaam met jouw gedachten?” Ik zat op school en was toen ook al met helingtherapie bezig, en samen $ 10.000 neertellen voor een concert van Barbra was een enorme aanslag op onze toch al beperkte middelen.

Ik was ook meer geïnteresseerd in mijn herstel, als in een concert van Barbra Streisand. Craig zei nog dat het wel een heel bijzondere ‘herinnering’ zou zijn, maar voor die tijd had hij zich werkelijk nog nooit voor Barbra Streisand of haar muziek geïnteresseerd. Later, toen wij allebei via programmering in staat waren om normaal met elkaar om te gaan, liet Barbra haar misnoegen blijken over het feit dat ze mij juist tijdens haar optreden gemist had. Ironisch genoeg kwam ik toch op die avond terecht, maar pas na haar optreden omdat ik werd gekoppeld aan een of andere belangrijke hoge officier bij het leger met een heleboel strepen, sterren en balken op zijn uniform. Daarna was seks met Barbra aan de beurt.

Ik moest vaak na zo`n optreden in de buurt zijn om haar weer met beide benen op de grond te krijgen. Ik had een heel arsenaal aan specifieke woorden die ik tegen haar moest zeggen om haar uit haar diepe trance van het optreden te halen. Het gebeurde regelmatig dat hier ook een professionele therapeut aan te pas moest komen. Toen ze eens een behoorlijk aantal erg duur geprijsde kaartjes in haar buurt wilden verkopen voor een optreden van Barbra, aan hun ‘doelgroep’, zou dat -indien het zou lukken- voor de programmeurs een triomf betekenen, want dat zou tevens betekenen dat hun programmering op een grote doelgroep tegelijkertijd succes had..!

De doelgroep was een aantal mensen die zich van geen programmering bewust waren, die echter het moeilijkst over de streep te trekken waren, omdat de kaartjes astronomische bedragen moesten kosten, toen de avond van het optreden aanbrak en de kaartjes helemaal waren uitverkocht, hoorde ik een van de programmeurs hardop verzuchten:”Schaakmat!” Ze waren er nu van overtuigd dat ze de code gekraakt hadden om een massa mensen gelijktijdig te laten doen wat ze wilden. Hun overwinningsroes duurde echter maar tijdelijk, want zoals ik nu weet doet de stad Los Angeles zijn naam alle eer aan.

Ze hadden het bij het verkeerde eind.
Ik denk dat de stad van de Engelen (Los Angeles) spiritueel wakker werd om zijn naam en faam hoog te houden. Niemand had kunnen vermoeden dat er een mind-control experiment werd uitgevoerd bij het optreden van Barbra Streisand in Malibu. Dit was ook een bedekte manier om grote sommen geld weg te sluisen in diverse ‘goede doelen’, die op hun beurt het geld weer doorsluisden naar diverse geheime privè bankrekeningen. Daarnaast werden er weer vele slachtoffers verder verankerd in hun programmering, doordat de video’s die gemaakt werden van het concert juist door de mind-control slachtoffers ook als hete broodjes over de toonbank gingen waarbij de opbrengst ook weer voor dit ‘goede doel’ was.

Gedurende haar optreden in Malibu dat onder de titel ‘One voice’ (een stem) plaatsvond, vlocht zij de ene programmeringtekst na de andere op een gekunstelde voorgeprogrammeerde manier door haar liederen. Ze begon weer met haar nummer ‘Send in the clowns’, daarna hield ze een kort praatje waarin ze vertelde dat ze op zoek naar mooie muziek min of meer gestruikeld was over een nummer dat ze graag wilde zingen voor haar publiek. Dit nummer was ‘Over the rainbow’ (voorbij de regenboog) en hierin zaten deze teksten:

”Als je hele wereld een hopeloze warboel is en de regendruppels overal om je heen vallen, opent de hemel een magische doorgang. Als alle wolken de hemel donker kleuren, is er een weg achter de regenboog die je vinden kan, die je vanachter je raam naar een plaats leidt achter de zon, stap gewoon de regen voorbij. Ergens voorbij de regenboog, heel hoog in de lucht, is een land waarvan ik lang geleden in een slaapliedje heb gehoord. Ergens voorbij de regenboog zijn de luchten blauw, en komen de dromen die jij durft te dromen ook echt uit.

Ooit op zekere dag wens ik mezelf tussen de sterren en word ik wakker daar waar de wolken ver achter mij zijn. Waar dromen smelten als sneeuw voor de zon, hoog boven de hoogste schoorstenen, dat is waar je mij kunt vinden. Ergens voorbij de regenboog vliegen vogels zo hoog. Vogels vliegen over de regenboog, waarom kan ik dat dan niet?”

Om verdere uitleg te geven aan de betekenis van deze woorden voor mind-control slachtoffers: ”De hemel opent een magische doorgang,” was voor mij persoonlijk een geforceerde hypnose voor mind-control. Dan de tekst: ”er is een regenboog snelweg die je vinden kan, die je vanachter je raam naar een plaats leidt achter de zon,” was voor mij een geprogrammeerd commando om over te schakelen op de “snelweg naar de hemel” waarin ik gedwongen werd “voorbij de regenboog te gaan” hetgeen in begrijpelijke mensentaal inhield dat ik werd gecommandeerd naar een plaats in mijn onderbewustzijn waar de programmering lag verankerd alles te vergeten wat ik zag of meemaakte, en het nooit in contact te brengen met mijn bewuste leven van alledag.

Guilty met Barry Gibb..
In het duet ‘Guilty’ (schuldig) dat Barbra zong samen met Barry Gibb waren woorden verwerkt waardoor ik in een diepe trance raakte, (en ik vrees met mij nog vele mind-control slachtoffers die op die avond uitgenodigd waren). De act ging als volgt: Barry Gibb kwam heel snel op vanachter een donker gordijn en zong:”Er loert gevaar in het donker,” wat voor mij een onderbewuste herinnering was aan gruwelen die veelal in het donker plaatsvonden. Door de jaren heen was het woord ‘donker’ een eigen leven gaan leiden in mijn geest. Bij mij stond het in mijn onderbewustzijn synoniem aan rituele gruwelijkheden en huiveringwekkende ervaringen, een vingerwijzing die mij met een hele dikke waarschuwende vinger wees op mijn commando mijzelf te herinneren aan het feit dat ik vergeten moest………….. WANT ANDERS..!!!

Een ander stuk tekst was:”Schaduwen vallen over jou en jij staat daar helemaal alleen,” slachtoffers worden steeds weer voorgehouden dat ze nergens heen kunnen met hun verhaal, dat ze alleen komen te staan en dat niemand buiten het netwerk hun zal kunnen helpen of kunnen/ willen begrijpen. Niemand zal nog in je buurt willen zijn als je zulke rare verhalen verteld. Niemand zal je geloven. Je zult alleen zijn zonder vreugde ( de schaduwzijde van het leven). ‘Ogen kunnen zien dat we een snelweg naar de hemel hebben’, de slachtoffers worden verteld dat er overal ogen zijn die hen altijd en overal volgen (Vertaler: “Met de huidige technologie op het gebied van satelietcamera`s, minidrones en zelfs vliegende camera`s ter grootte van een mug, is dit helaas geen onzinnig verhaal te noemen”.)

Ogen zijn een algemeen gebruikt dwangmiddel binnen slachtoffers van mind-control. Deze drie onbeduidende woorden:”Ogen kunnen zien,” hebben een bijzondere krachtige uitwerking wanneer ze gebruikt worden tegen mind-control slachtoffers. Ze sluipen door een onzichtbare ingang in het onderbewustzijn naar de hersenen van het slachtoffer van mind-control om hem of haar eraan te herinneren dat ze heel erg voorzichtig moeten zijn en niet van de aangegeven paden mogen afwijken… WANT ANDERS!!!

‘De snelweg naar de hemel’ kan ook gebruikt worden als hypnotische versterking van reeds geprogrammeerde programma`s. ‘Hoe kan ik winnen?’ “wat komt er morgen?” ook songteksten die een gevoel van onmacht en verslagenheid versterken bij mind-control slachtoffers. Het duet eindigde met de krachtige tekst:” En we hebben niets, helemaal niets.” Laat mij jullie vertellen Barry en Barbra, en al die andere prachtige mensen die gevangen zitten in het web van mind-control, het is een leugen, een infame leugen die ons is wijsgemaakt door onze programmeurs.

De waarheid is dat we Alles hebben. We zijn rijk, en laat ik maar beginnen met onze spirituele overlevering. Onze eigen spiritualiteit die wij kregen van onze Schepper werkt van binnenuit om je te bevrijden van al diegenen die jarenlang de vruchten hebben geplukt door jou te laten bloeden, die misbruik maakten van jouw aangeboren talenten en de revenuen daarvan aanwendden voor hun eigen welzijn door jullie onder mind-control te houden. Jullie en mij. Ik was niet beroemd zoals jullie, dus toen ik aan hun tentakels wist te ontsnappen, vormde ik lang niet zo`n grote bedreiging als jullie zouden kunnen zijn, en beslist zúllen zijn! Ik was niet écht belangrijk voor mijn programmeurs, maar voor God was ik wel belangrijk net zoals al zijn kinderen dat zijn.

Hij gaf mij de opdracht de rest van mijn leven te wijden aan deze taak, erop toe te zien dat jullie, enkele van de meest getalenteerde artiesten op deze aardbol, bevrijd zullen worden.Het is Zijn wens, en hij verzekerde mij ervan dat de liefde die in elke mens aanwezig is, in staat is alles te overwinnen, en als jullie de omvang van de dingen begrijpen, die er nu om je heen plaatsvinden, en jullie reiken jullie handen uit wereldwijd naar al jullie fans, en vertellen hen wat er achter de schermen speelt, dan zal die openbaring vele malen verder galmen over de aardbol dan mijn piepkleine stemmetje schreeuwend in de woestijn.

Reik je broeders en zusters de hand, help hen! Op dit moment draag ik mijn steentje bij via Hem, reik ik jullie mijn handen in de hoop dat toch minstens enkelen van jullie bevrijd zullen worden om jullie boodschap over te kunnen brengen op de massa. Het is onze laatste hoop en het tijdstip waarop dit tij niet meer te keren valt, komt met rasse schreden naderbij.

God heeft een enorme hoeveelheid liefde geplaatst in mijn hart voor jullie, en voor mijn eigen kinderen en voor die van anderen. Ik hou van jullie allemaal, meer dan van het leven zelf, want het is inderdaad een juiste conclusie wanneer u denkt dat ik mijn leven in gevaar breng door deze informatie naar buiten te brengen. De Meester zelf heeft mij echter vrije doorgang beloofd, terwijl ik op zoek ben naar hulp voor jullie. Dit manuscript is mijn poging om voor jullie hulp te vinden. Ik ben mijzelf echter ook steeds heel erg goed bewust van het feit dat deze informatie niet toegankelijk zal zijn voor mensen die zelf onder mind-control staan.

Dat reageert als olie en water op elkaar, en de geprogrammeerden onder jullie zullen dit niet kunnen lezen, opnemen, begrijpen, tot jullie bewustzijn door laten dringen. Dit aspect vind ik erg bitter aan het hele verhaal, maar dat kan en mag mij er niet van weerhouden om op de ingeslagen weg verder te gaan. Ik spreek hierbij de vurige hoop uit dat anderen hun verantwoordelijkheid nemen en voor jullie, en in jullie naam, tussenbeide zullen komen, zodat ook jullie bevrijd zullen worden van de onzichtbare ketens die jullie gevangen houden.

Ik hou van jullie als mensen en om de prachtige hemelse creatieve talenten die een ieder van jullie bezit, maar ik kan nooit zoveel van jullie houden als God zelf. Hij wil jullie vrijheid, Hij wil jullie vrijlating, en Hij zal niet rusten voordat jullie allemaal bevrijd zullen zijn van deze kwaadwillende machtwellustelingen. De kwade geest achter dit alles waar jullie jezelf helaas op dit moment allemaal niet eens van bewust bent. Terwijl het concert verder ging, zei Barbra:

“Ik steek een kaars aan ter nagedachtenis aan al die goede en wijze mannen wiens levens zinloos en op brutale gewelddadige wijze zijn weggevaagd, lang voordat het hun tijd was: Lincoln, Gandhi, Martin Luther King, John Fitzgerald Kennedy, Anwar Sadat, Olaf Palmen, mensen van rust, vrede en met visie, stemmen die de wereld zo ontzettend hard nodig heeft nu, echte vaderfiguren. Ik denk dat we allemaal wel iemand kwijtgeraakt zijn in ons leven, die ons dierbaar was, en wiens wijsheid en leidende hand we missen in tijden van angst en onzekerheid, en dit is voor hen allen,”

Daarna begon ze te zingen: ”Moge het licht van deze flakkerende kaars de nacht verlichten zoals jouw geest mijn ziel verlicht.” Het klonk me allemaal erg bekend in de oren en het ging over diverse mensen vlak om mij heen die ik in de loop der jaren had zien verdwijnen enkel en alleen omdat ze zich niet aan de spelregels van De Raad hielden. Daarna stond haar nummer  ‘Papa’ op het repertoire, met de tekst: ”Papa kun je mij horen? Als ik naar de hemel kijk zie ik wel een miljoen ogen, welke zijn van jou?”

Ook hier is alweer dat thema van de ogen die overal vandaan alles in de gaten houden. Daarna kwam haar lied (natuurlijk kon dat niet uitblijven) ‘Herinneringen’. Dit lied dat doorspekt is met teksten die ons onderbewustzijn eraan herinneren dat het gezonder is om te vergeten als je in leven wilt blijven. In de tekst ziet dat er zo uit:

”Herinneringen in de uithoeken van mijn hersenen, nevelige onduidelijke beelden van wat er vroeger was. Was het misschien vroeger allemaal zo eenvoudig, of is het de tand des tijds die er een andere betekenis aan geeft, als we het nog eens van het begin af aan over zouden mogen doen, zouden we dat dan nog wel doen, zouden we het nog wel een keer opnieuw kunnen opbrengen? Herinneringen kunnen zo mooi zijn, en wat te pijnlijk is om te herinneren, vergeten we liever gewoon, want het is altijd het gelach dat we ons herinneren, steeds als we ons herinneren hoe het vroeger was.”

Op het einde van haar concert zong ze plotseling als in een opstandige patriottische bui: ‘America The Beautiful’, en nodigde daarbij het aanwezige publiek uit om uit volle borst met haar mee te zingen, hetgeen spontaan bijval kreeg. Het was in die tijd, (hoewel mijn betrokkenheid daar destijds absoluut alleen plaatsvond in mijn onderbewustzijn, en ik bij mijn volle bewustzijn, een gewoon meisje was, die nog niet in de buurt van Barbra Streisand zou mogen komen..) dat haar persoonlijke therapeute en ik regelmatig samen erop toe zagen dat Barbra normaal functioneren kon, en een stabiele indruk op haar omgeving wist te maken.

De intense begeleiding van Barbra Streisand..
Deze therapeute werkte voornamelijk aan haar psychologische begeleiding, en ik was er meer om haar fysieke lichaam in goede conditie te houden door middel van massages, acupunctuur, polariteitstherapie enz. Dit gebeurde allemaal om Barbra in vorm te houden. Ze was erg breekbaar en er was veel zorg nodig, erg veel zorg, om haar in beweging te krijgen en haar dan ook zo te houden. Ik werd vaak bij haar gebracht om haar weer op te monteren en terug te brengen naar het leven wat ze zou kunnen zien, als ze haar ogen open deed. Ze had het bijzonder zwaar, helemaal als ze zonder partner was, soms tussen twee relaties in, of wanneer ze weer eens ruzie had met haar vriendje.

Later gedurende haar carrière had ze zelfs helemaal moeite met seks met mannen. Als ze alleen thuis was, werd ze s`nachts bang en dan moest er ‘iemand’ komen om haar te troosten en gezelschap te houden. Die ‘iemand’ was ik gedurende een hele tijd. Ik ging speciaal hiervoor geprogrammeerd volledig op in mijn verzorgende liefdevolle aandacht schenkende ‘steunpilaar’-opdracht, voor dit ontzettend zielig hoopje mens. Ik hield haar vast zoals een liefdevolle moeder haar kind wiegt en ik deed alles wat er voor nodig was, om haar weer terug in het gareel te krijgen.

We wandelden dan vaak samen op het strand, en al helemaal nadat ze een apart huis gekocht had dat iets verder weg was van haar eigen ‘bekende verblijfplaats’ en van de mensen in de buurt die haar allemaal kenden. Ze kocht een huis slechts een paar blokken weg van haar eigen huis. Dat was heel erg slim, want als mensen haar nu op straat of op het strand zagen lopen of rijden, zouden ze denken dat ze in haar riante buitenhuis was, terwijl ze intussen in een andere veel eenvoudigere woning, die gekocht was onder een andere naam, in alle rust kon genieten van haar privacy.

Ze noemde haar tweede woning haar ‘Thuishuis’ en ze wilde privacy, zelfs van haar werksters, en regelde het altijd zo dat ze de werksters de rest van de dag vrij gaf als wij (de therapeute en ik) er waren. Vaak stuurde ze eerst de bediening weg met de smoes dat ze de hele dag met vrienden zou doorbrengen, en dan belde ze ons op zodat we haar op konden halen in haar buitenverblijf, en van daar brachten wij haar dan naar haar thuishuis, omdat ze zich daar meer op haar gemak voelde omdat niemand dat huis met haar in verband wist te brengen.

Een nieuw spoedgeval met Barbra Streisand..
Op zekere nacht was er weer sprake van een ‘Barbra-spoedgeval’ en toen haar therapeute en ik op het aangegeven adres aankwamen, vonden we Barbra in een kast op de bovenverdieping in haar pas gekochte thuishuis, nog voordat het ingericht was. Ze kon blijkbaar niet langer wachten. Haar haar hing in natte bezwete slierten langs haar gezicht. Ze zag er uit als een geschrokken en opgejaagd klein kind. Ze had vaak van die instortingen en haar programmeurs (zeg maar eigenaars) konden haar nog niet missen (financiëel en organisatorisch). Ze zag er écht niet uit en ze overleefde nog net goed genoeg kennelijk, om te doen wat men van haar verlangde. Ze zat op mijn schoot en liet me dingen zien die ze bij zich had, zoals een paar van haar lievelingspoppen.

Hier zat een zielig klein meisje met haar popjes te spelen, dit had niets van de glitter en glamour van filmsterren waarover je overal in de roddelblaadjes kon lezen. Ik sloeg mijn arm om haar heen en hield haar vast en volgde mijn hele geprogrammeerde programma om haar te proberen te helpen. Ik gaf haar vaak lichamelijke kalmerende massages, soms wel vijf keer per week, die vrijwel allen zonder uitzondering uitliepen op seks, hetgeen altijd op haar initiatief plaatsvond.

Barbra was erg belangrijk voor De Raad, het was niet alleen de onnozele kip die voor De Raad een vrijwel onophoudelijke stroom van gouden eieren legde, maar ze was ook erg belangrijk als ambassadrice omdat er via haar vele contacten tot stand gebracht werden, die ‘bewerkt’ werden, en de massa in het bijzonder. Omdat er (waarschijnlijk net als bij mij?) zwaar was geïnvesteerd in haar opleiding als mind-control aanwinst, moest er nu veel tijd en energie gestoken worden in het onderhoud van het door de programmeurs gecreëerde product.

Ik was zelf ook soms tijdens uitzendingen dagenlang onder mind-control gehouden, totdat ik daarna weer thuiskwam en dan als het ware even ‘los van mijn halsband’ mocht om mijn eigen ‘gewone’ leven op te pikken. Ik vroeg me bij Barbra af of ze überhaupt wel een eigen leven had, of dat zij wellicht 24/7 onder mind-control was. Om op die manier haar ‘La Streisand-status’ hoog te houden. In tegenstelling tot ieder normaal functionerend persoon, kon Barbra nooit vertellen wat ze gezien had, of wat ze zich kon herinneren als ze privè thuis was.

Zelfs bij het ontwaken ’s morgens kwam er geen verstandig woord uit voordat ze geprogrammeerd was. Wat er ook voor nodig was, of hoe hoog de prijs ook was, het was de programmeurs blijkbaar alle moeite, tijd, energie en geld waard die erin gestopt werd, want Barbra werd, onder de mensen die op de hoogte waren, gebruikt als een boegbeeld voor de mind-control projecten en ze werd volledig gemanipuleerd om haar publiek te manipuleren. Hiervoor betaalden haar eigenaars exorbitant hoge bedragen, om dit zo te houden, en haar fans waren bereid gigantische financiële offers te brengen om haar alleen maar te kunnen zien optreden.

Fans onder mind control…?
Heel veel van haar fans zijn onder mind-control zonder het zich zelfs maar te realiseren. Ze hebben Barbra nauwgezet opgeleid om een compleet publiek naar haar hand te zetten. Zij deed dat, zij kon dat, niet alleen vanuit haar natuurlijke zuivere zangstem die ze beslist heeft, waarbij de juiste timbres door training zijn vastgezet waardoor ze natuurlijk lijken, maar ook door handgebaren en woordcombinaties gedurende haar optredens. Barbra Streisand is een absoluut 100% voorbeeld van een compleet aangestuurde menselijke robot, en ze zullen er een gigantisch vermogen aan uitgeven om deze schijn hoog te houden (zoals ook bij Elvis Presley en Michael Jackson gebeurd is) net zolang totdat ze niet meer kan functioneren..

Geen prijs was te hoog, we organiseerden kleine gezelligheidsparty`s voor Barbra die weer allemaal op een afzonderlijk thema gebaseerd waren, die ons weer in aparte sessies werden bijgebracht. We kochten dingen die speciaal voor Barbra gemaakt waren. Ik ging langs bij een speciaalzaak waar dingen op bestelling gemaakt of gezocht werden. Ik gaf hen dan mijn verlanglijstje met alle gewenste voorwerpen en deze mensen zochten totdat ze het vonden, of ze maakten het zelf. Dan ging ik terug naar Barbra en schakelde over naar een ander alter, dat geprogrammeerd was, om een veel ouder en bezadigder karakter te spelen, deze alter was zelfs ouder dan Barbra.

Barbra was er om verwend te worden.
Niets was te veel voor grote B. Onze koningin B Wij deden er alles aan om haar wensen te vervullen. Workerbees for the Queen Bee. Wij waren als werkbijen aan het werk voor de koningin. Ik kreeg van De Raad altijd een hele verzameling medicijnen mee, en daar mocht Barbra er steeds zelf een van kiezen. Ik kreeg de indruk dat al die medicijnen hetzelfde deden, dat ze alleen op verschillende manieren verpakt waren, want het resultaat was altijd hetzelfde. Zodra ze het bewustzijn verloor ( wat altijd het geval was na het innemen van haar medicijnen ), kwam er een groep mannen binnen met allerhand apparatuur om aan haar te werken.

Bij sommige gelegenheden zweefde haar lichaam gedurende een fractie van een seconde compleet in de volle lengte boven de bank waar ze op lag, als gevolg van de electroshock. Het was verschrikkelijk om naar te kijken. Als ze haar dan later weer van de apparatuur afkoppelden voelde ze zweterig en klam en koud aan, maar toch liepen de straaltjes zweet langs haar voorhoofd naar beneden. Nu was het onze taak (de therapeute en ik) om Barbra na zo`n behandeling weer met beide benen op de grond te krijgen. Soms sliep ze dagen aan een stuk na zo`n behandeling. Dan hoorde ik de mannen zeggen: ”We moeten haar bijstellen”, hetgeen er op neer kwam, dat ze de behandelingen vaker kwamen toepassen.

Als ze weer bij haar positieven kwam waren wij vriendelijk, zacht, begripvol, liefdevol totdat ze uiteindelijk weer volop aanspreekbaar was. Er werd nog een tweede therapeute ingeschakeld, wanneer de vaste therapeute soms eens niet kon komen. Het werd steeds moeilijker om het voor elkaar te krijgen dat we Barbra weer op de rails kregen. Het was niet alleen mijn werk meer, maar het was intussen uitgegroeid tot een heel team dat erbij betrokken was. Ik gaf haar ook injecties. Mij was geleerd om het dikke huidgedeelte van de bovenarm dubbel te drukken tussen mijn vingers en dan daar de naald in aan te brengen.

Ze was regelmatig de weg kwijt..!
Ik werd daartoe voorzien van injectienaalden en medicijnen voor injectie in haar bovenarm of haar dijbeen, op elk gewenst moment dat de situatie daarom vroeg, hetgeen steeds vaker werd, naarmate de tijd verstreek. Ik moest Barbra de injecties geven net zo vaak als mij dat gezegd werd, of we werden beide vermoord. Ik had deze mensen dat al zien doen bij anderen. Barbra vond het prettig als ik samen met haar meezong in harmonie, ze zei dat haar dat deed denken aan de goede oude tijd toen ze nog een jong meisje was.

Ze zag er ook écht uit als een jong meisje met haar rozen broekje en haar bandloze hemdje, terwijl ze zo stoned was als een garnaal van de medicijnen, of van de elektroshock, of van beiden. Het idee van de weldadige massage hielp om een slaaf slaafs te houden, omdat de acupunctuurplekjes waar de naalden ingebracht werden, correspondeerden met de plekjes die gemasseerd werden. Op die manier werkte een massage bij sommigen die ook acupunctuur behandelingen kregen ook als programmeer techniek.

Dat mes sneed van twee kanten, de massage ontspande het lichaam, terwijl de aanrakingen het onderbewustzijn nog strakker op slot draaide of de inwendige klok juist in de juiste positie kantelde om de sleutel om te draaien voor toegang tot een bepaald programma dat dan weer geprogrammeerd kon worden tijdens de “helende”massage. Een hemelse ervaring waarbij je ongemerkt je eigen identiteit steeds verder opgaf. Ze zeiden dat het gemak hen diende bij rijke en beroemde slaven omdat ze deze de wereld rond konden sturen en ze vanwege hun levensstijl altijd weer opnieuw in de val zouden lopen.

Beroemdheden en rijkelui laten zich regelmatig masseren, dat staat zover vast, dat men alleen maar hoeft te zorgen dat de juiste masseurs of masseuses met kennis van zaken er achteraan reizen, om deze sterren en rijkaards onder controle te houden. Ze hebben geen idee dat het gebeurt, en ze weten achteraf zeker niet wáár het gebeurd is. Het buitenhuis van Barbra, een enorm luxe woning met veel bijgebouwen en een gigantisch zwembad ergens op de rotsen vlak bij de kust, werd ook wel “de Kolonie”genoemd en het bevindt zich niet ver van de Point Mugu Marine basis; een mind-control centrum voor herprogrammering en conditionering doeleinden, dat wel heel erg gemakkelijk dicht bij de woning van Barbra in de buurt is. Ook hier kom ik later nog op terug.

Helderziendheid..
Wij werden door onze beheerders en programmeurs ook voorzien van ‘zogenaamde’ helderziende gaven. We konden dus zogenaamd de toekomst voorspellen en werden bij de upperclass ingezet om onze voorspellingen te doen, waaraan achter de schermen een heel team mensen werkten, om deze voorspellingen ook daadwerkelijk uit te laten komen. Tijdens massages bij het aanraken van een speciaal plekje op het lichaam kreeg het “medium”dan ineens een ‘helder’ moment en ‘flapte zomaar tussen neus en lippen’ een voorspelling eruit die de persoon in kwestie persoonlijk diende te raken en ze zouden werkelijk denken dat ik een bepaalde gave had, als mijn voorspelling een paar dagen later ook nog uitkwam.

Hoe hoger in rang de slaaf was, hoe meer bereidheid er was onder de investeerders om veel geld te schenken om de voorspelde gebeurtenis ook werkelijk te laten plaatsvinden. Iemand van Streisand`s importantie plus de enorme investering die men in haar project had zitten vond men wel een voorspelling die uitkwam ervaring waard. Ik zeg hier niet mee dat alles wat men voorspelt en wat ook daadwerkelijk uitkomt, vanaf heden allemaal enkel en alleen aan dit scenario toe te schrijven valt. Oh Nee! Er is meer tussen hemel en aarde wat wij niet begrijpen, en dit is ook zo`n onbekend gebied.

In het hierboven beschreven geval werden deze voorspellingen echter uit het niets verzonnen en door echte mensen gestalte gegeven om de rijken en beroemdheden bijgelovig te krijgen en hier in een later stadium weer geld uit te slaan. Het gaat altijd om geld en macht. Ik werd het vaakst gebruikt bij Barbra Streisand van 1985 tot 1987 gedurende de tijd dat ik in mijn dagelijks leven de Pepperdine Universiteit in Malibu bezocht.

Tot aan 1985 werd ik vaak s`avonds naar haar toe gestuurd als ze mij nodig had, en dan reed Craig mij naar ‘etentjes’ waar deze rendez-vous werden geënsceneerd. Nadat ik aan de Pepperdine Universiteit was begonnen, vertelde ik hem dat ik terug moest naar de campus om te studeren. Ik parkeerde dan mijn auto vlak bij de bibliotheek van de universiteit en werd van daar opgehaald door de mannen in de nette pakken en afgezet bij Barbra’s huis. Op deze manier konden ze er zelf voor zorgen dat er voor de altijd aanwezige ‘buitenwereld’ steeds wisselend vervoer op en neer ging.

Vaak moest ik er ook overdag naar toe.
Er was een enorm gevoel van angstige beklemming dat steeds in mijn onderbewustzijn aanwezig was, maar ik was zo bang, en zo onder mind-control dat mijn eigen hersenen mij niet toestonden hier ook maar een moment over na te denken. Mijn pijnlijke, afgematte en uitgeputte lichaam vertelden de waarheid over mijn ervaringen. Barbra veranderde vaak zonder aanleiding van persoonlijkheid. Ik denk dat dit de hoofdreden was voor het feit dat ze eigenlijk bang was om in het openbaar op te treden. Ze had zichzelf niet meer onder controle, en het leek er soms veel op dat de anderen haar ook niet meer onder controle hadden.

‘De ogen die alles zien‘ en ‘Oren die alles horen’, zullen wellicht meer inzicht hebben met betrekking tot een artikel dat over haar werd geschreven in de juli 1994 uitgave van Ladies Home Journal. Toen zij gevraagd werd in dit interview naar haar ongelukkige liefdes en relaties, en het schijnbare onvermogen om een langdurige relatie vast te houden, zei Barbra in haar eigen woorden:”Ik leef met erg veel angsten,” en:”Ik ben één brok tegenstellingen. Ik verander en groei daar geestelijk van. Ik verander continue van gedachten. Dus je mag (welke man ik dan ook zou kunnen zoeken) vertellen, dat als hij graag vreemd gaat en veel verschillende vrouwen heeft, dat ik de perfecte vrouw voor hem zal zijn!”

Zou het kunnen zijn dat ze hier zelf onbewust openlijk praat over de vele alters die door haar hoofd spoken? Als ze optrad, zoals bij het concert dat ze gaf in haar huis in Malibu, moest ze iemand hebben, zoals ik, waar ze zich innerlijk op kon focussen, iemand die deel uitmaakte van haar geprogrammeerde realiteit die haar de kracht gaf om te doen wat er van haar verwacht werd. Om dit idee kracht bij te zetten was zij geprogrammeerd om iemand, zoals ik naast zich, voor te stellen op het podium, zodat ze zich daar niet zo alleen voelde.

Dan gaf ze haar voorstelling, helemaal precies zoals ze geprogrammeerd was te doen, en leverde daarmee de strategie van haar ‘eigenaars’ aan het niets vermoedende en wellicht gedeeltelijk geprogrammeerde publiek. Ik hoorde eens dat Henry zei dat hij het publiek zou bezorgen wat ze wilden en hij eiste beroemdheden, sterren, shows, vermaak voor de massa en een hele hoop tamtam er omheen, ‘want méér als dat kan het gemiddelde brein toch niet bevatten’.

Hij zei dat het overgrote deel van de privésector totaal onverschillig stond tegenover regeringszaken, en omdat ze zich daar toch niet voor interesseerden, en dus ook geen enkel idee hadden van hoe een land eigenlijk geregeerd werd, dat het voor de hand lag dat zij, die daar wel kaas van gegeten hadden de boel over moesten nemen en daarbij de leiding in eigen handen nemen.

Hij zei ook, dat hij en ook andere leiders al geïnteresseerd waren en in staat waren gebleken om de besluitvorming voor de hele wereld op zich te nemen, zodat het overal gladjes zou verlopen. Er worden continue Hollywood acteurs toegevoegd aan gebeurtenissen in en om het Witte Huis om flair en drama toe te voegen, en om geheime fondsen binnen te brengen, maar vooral om afwisseling in de brouwerij te brengen zodat het gemiddelde Amerikaanse publiek wordt afgeleid van de dingen die er werkelijk achter de schermen gebeuren op het Witte Huis.

Barbra totaal van de wereld..
Toen ik weer eens naar Barbra gestuurd werd om haar geestelijk en lichamelijk op te peppen, vond ik haar in elkaar gedoken, haar lichaam tegen de grond gedrukt, terwijl ze in haar handen wrong, ze was doodsbang, en ze keek naar mij omhoog, zoals een zielig hertje in de loop van het geweer van de jager kijkt en ze vroeg: ”Ik hoef vanavond toch niet te zingen hè, of wel soms?” Ik zei: ”Nee, lieverd, niet vanavond.” Met een kinderlijke uitdrukking op haar gezicht liet ze een putdiepe zucht ontsnappen: ”Poehhhhhhhhhh”..

Ik was bang, wanneer ik haar zag veranderen in kinderlijke alters van haarzelf, helemaal als ze naar hele jonge versies van zichzelf ging, wist ik nooit precies wat ik kon verwachten als ze bijvoorbeeld plotseling zei: ”Laten we weer met de klei spelen.” Ze had een tafel waar we zaten en met klei speelden. Het zag er precies uit als een kinderspeeltafel, maar deze was duidelijk in afmetingen voor volwassenen. Ze wisselde dan vaak van alter en soms deden we alsof we bij elkaar op theevisite waren, en we speelden kinderlijke spelletjes om haar kinderlijke alters op een prettige manier bezig te houden.

Barbra en haar zoon Jason..
Haar zoon speelde ook soms spelletjes met haar. Op een keer had ze zichzelf als clown verkleed en maakte allerlei rare bokkesprongen en karate trappen door de kamer en schreeuwde ze :”Hè Jason!” waarop Jason de kamer in gerend kwam en samen met haar in bed duikelde waar ze met elkaar begonnen te stoeien, te kietelen en te knuffelen. Na een tijdje kropen ze tegen elkaar en vielen al snel allebei in slaap, wat volgens mijn instructies het moment was om te vertrekken. Het kon ook soms gebeuren dat Barbra wilde, dat wie er dan bij haar was ook bij hun in bed kroop.

“Kom eens kijken hoe leuk Jason hier ligt,” zei ze dan, en dan bleef je gewoon. We waren allemaal niet in staat om zelf beslissingen te nemen, om zelf na te denken, om zelf iets te ondernemen. We deden wat ons gezegd werd, en volgden voor de rest volledig onze programmering en waren geen van allen bij zinnen om ergens anders voor te kiezen. Gewoonlijk ruimden we de rommel op die zij gemaakt had terwijl ze zat te spelen, en dekten haar en haar zoon Jason dan nog even toe, en verlieten op onze tenen de kamer.

Ik vloog van Kuai Hawaï naar het vasteland in Los Angeles om met mijn therapeute te praten over al mijn ervaringen met Barbra Streisand, en gedurende dat gesprek zag ik bij mijn therapeute het bloed uit haar gezicht wegtrekken, ze werd lijkbleek. Later, kon ik die intense reactie pas begrijpen, dat was toen ik er van op de hoogte werd gesteld dat mijn therapeute ook haar therapeute was, en dat Barbra dus in feite haar cliënte was.

Die dag waren we beiden in een soort van shocktoestand en we werden er allebei erg stil van. Ik wist toen dat, alhoewel mijn therapeute en ik niet begrepen wat dat alles te betekenen had, dat de liefde van de Heilige Geest, waar we allebei sterk in geloofden en die onze strohalm was waar we ons krampachtig aan vasthielden, ons die dag bij elkaar gebracht had om hier over te praten.

Niet wetende wat ik anders moet doen met deze informatie, kan ik alleen maar zeggen dat ik hou van Barbra en dat ik erg met haar lot mee voel, haar lot, en dat van alle slachtoffers die zich onder mind-control bevonden hebben en van hen die zich er nog steeds onder bevinden, voor al deze arme zielen breng ik deze informatie naar buiten. Ik deel het met iedereen zodat iedereen weet wat er werkelijk aan de hand is. Ik vertelde die dag alles aan haar therapeute wat ik van de situatie bij Barbra afwist, zodat zij kon proberen haar beter te helpen. Omdat ik zelf niet langer in Californië was, was ik ook niet meer zo gemakkelijk “oproepbaar,” en daardoor stopte ik ook als degene die steeds werd ingezet om Barbra weer terug op de rails te krijgen, of om haar in haar permanente staat van mind-control te houden. Om dat laatste ben ik erg blij.

Elton John en de gele steenweg..
Elton John’s ‘Goodbye Yellow Brick Road’, met zijn overduidelijke boodschap en de potentie om mensen die met het Tovenaar van Oz programma zijn geprogrammeerd behoorlijk van de wijs te brengen, trok mijn aandacht. Hij schreef ook Candle in the Wind al naar aanleiding van de dood van Marilyn Monroe en later produceerde hij een vernieuwde versie hiervan ter ere van prinses Diana op haar begrafenis. Hij zingt daarin: ”Je kwam uit het niets gekropen en ze fluisterden in je hersenen, ze hebben je op de levensmolen gezet en lieten je jouw naam veranderen.”

Hij gaat verder: ”Hollywood creëerde een Superster en pijn was de prijs die je ervoor moest betalen, zelfs toen je stierf werd je nog achtervolgd door de pers, in alle kranten moest zo nodig staan Marilyn werd naakt gevonden…..”  en.: ”De kaars was al lang uitgebrand, al lang voordat jouw legende verloren zal gaan.” In het lied “Someone saved my life tonight” zingt Elton:

” zittend als een prinses , geperst in haar elektrische stoel, je had mij ook bijna te pakken met je touwen, mijn alter vastgebonden, gehypnotiseerd, Zoete vrijheid fluisterde in mijn oren: ‘Je bent een vlinder, vlinders kunnen vliegen, vlieg weg!’” Wie weet, weet Elton John uit eigen ervaring van het Monarch Project en al die mind-control gerelateerde zaken en probeert hij op zijn eigen manier aandacht te vragen voor deze zaak. Misschien vraagt hij aandacht voor de slachtoffers in een poging een steentje bij te dragen aan de bevrijding van zovele slachtoffers wereldwijd. Hij heeft mij persoonlijk erg diep geraakt en ik had het gevoel dat hij op de hoogte moest zijn van wat er allemaal speelde achter de schermen.

Ik voelde een sterke onderlinge band, zo sterk zelfs dat ik een concert van hem bijwoonde in 1996 in het St Louis Riverport Amphitheater waarbij ik een exemplaar van mijn boek “STARSHINE: One Woman`s Valiant Escape From Mind Control “ naar hem liet bezorgen achter de coulissen. Ik vermoed dat de beveiliger naast het podium (die het blinkende pakketje van mij aannam) nooit het pakketje heeft afgeleverd bij Elton, want ik heb er helaas nooit enige reactie op ontvangen..!

We Are The World…
Terwijl ik dit hoofdstuk schrijf komt onwillekeurig de gedachte bij mij op aan een video opname die in 1980 gemaakt werd door een groep van beroemde acteurs, actrices en zangers, die elkaar ontmoetten in Hollywood met het speciale doel om het nummer ‘We are the world’ op te nemen. Een dringende zaak van algemeen belang bracht deze entertainers, normaal competitie van elkaar, bij elkaar, en hun verschillende meningen en standpunten deden er even helemaal niet toe, want zij waren daar voor een ‘hoger doel’ namelijk geld bij elkaar te zingen voor de ‘hongerende kindertjes in Afrika.‘

Ieder van de artiesten zong een stukje van het lied, de regel tekst die zij samen zongen:”We save our own lives,” ( Wij redden onze eigen levens) zouden voor sommige van deze mensen wel eens veel dichter bij de waarheid kunnen zitten alsdat deze arme slachtoffers zichzelf ooit zullen realiseren, omdat ze door de mind-control waar de meesten van hen zich onder bevinden, helemaal niet meer zelfstandig kunnen denken…!

Deze informatie die ik voor u toegankelijk heb gemaakt zou de manier waarop u tegen Hollywood`s grootste supersterren aankijkt kunnen beïnvloeden. Velen van hen heb ik zelf geslachtofferd zien worden in de handen van deze medogenloze mensen die anderen dwangmatig onder de duim houden, door hun onstilbare honger naar macht, geld en dominantie met als enig einddoel Een Nieuwe Wereld Regering, de NWO. Ik smeek iedereen grote vragen te stellen bij de idealogie achter deze plannen, en ik vraag iedereen zelf zijn onderzoek te doen naar alle door mij aangedragen feiten.

U hoeft mij niet op mijn woord te geloven, maar ik zeg u dat dit de waarheid is en niets dan de waarheid. De levens van vele mensen wereldwijd die nog steeds verstrikt zitten in het spinrag van dit wereldwijde web, hangen af van wat mensen die (nog wel) zelf kunnen denken, gaan ondernemen. Als we aan de spirituele oproep van God gehoor geven, en anderen willen dienen, en begrijpen dat wat we voor anderen doen, we uiteindelijk voor ons zelf doen, en voor onze kinderen en de kinderen van hun kinderen, dan moeten we de handen in elkaar slaan en gezamenlijk een front vormen, zodat dit misbruik en gemanipuleer van de hersenen van sommige van onze briljantste breinen op aarde ophoudt.

Samen kunnen we helpen een wereld te scheppen, die veilig is en vrij van inmenging van buitenaf, waar getalenteerde en creatieve kinderen vrij zijn om op te groeien tot gezonde volwassenen zonder de angst om lijfeigenen te worden van een groep machtswellustelingen die nu onze planeet in hun greep hebben. Een groepring die niets ziet in vrijheid, die integendeel enorme bedragen investeert in een toekomst van onderdrukking, slavernij, martelingen en geestelijke dwangmanipulatie. Help mij alstublieft dit verhaal naar buiten te brengen. Wijs iedereen op deze hier beschreven schokkende feiten. Zegt het voort! Zegt het voort!