Thanks for the memories (13) (long read)

Voor de vorige delen van deze serie:

voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER, deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER,

deel 7 HIER, deel 8 HIER, deel 9 HIER, deel 10 HIER, deel 11 HIER en

het vorig deel (12) HIER

x

x

Het 13e deel van het boek over ‘Mind Control’. De Nederlandse vertaling van ‘Thanks for the Memories’; de auto-biografie van een vrouw, die vanaf haar geboorte totaal werd ‘gevormd’ om een spil te worden in het misdadige en manipulerende netwerk van machtigen, dat in de Verenigde Staten de lakens uitdeelt. Een netwerk dat uiteindelijk, zoals David Icke het ook verwoordde, één machthebber-achter-de-schermen dient. Een elite die tot op het detail op de hoogte is van de monsterlijke praktijken waarmee deze machten via mind-control-praktijken werken.

Brice Taylor is deze vrouw en haar ongelooflijke talent voor de zaken die ze dient uit te voeren als menselijke robot, blijken haar te brengen naar personen in topposities. Daar dient ze haar werk te doen, waarbij seks een instrument is, om zaken voor elkaar te krijgen.  Het zijn de uiterst sluwe en super-geraffineerde Henry Kissinger (1923) en haar ‘eigenaar’, de komiek Bob Hope, inmiddels overleden, die achter dit geraffineerde spel van manipulatie en bedrog zitten, met het instrument Brice Taylor. En later haar dochtertje Kelly.

Henry Kissinger is inmiddels 93 jaar, maar is nog steeds een ‘invloedrijke partij’ in de Amerikaanse en – indirect- in de wereldpolitiek. Passages uit het boek kunnen gruwelijk zijn, maar besef ajb bij het lezen ervan, dat deze smerige praktijken pas een einde kunnen krijgen, wanneer deze donkere put wordt belicht met onze intenties om deze zaken tot het verleden te laten behoren. Een einde te maken aan deze zaken. Het is dus wel degelijk noodzakelijk dat we (durven) kijken naar deze gruwelijkheden en ze niet veroordelen tot een ver-van-mijn-bed-show..

x

x

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (13)..

x
2016 © deze versie WantToKnow.nl/.be
© Nederlandse vertaling ‘Quasimodo’

x

VIVA LAS VEGAS
‘De Raad’ richtte altijd hun aandacht op, en maakte veel gebruik van, drukbezochte gebieden zoals Tahoe en Las Vegas. Ze waren zich er heel goed van bewust dat, mensen die veel drinken terwijl ze naar een show kijken, in hun onderbewustzijn de beelden die zij zien veel dieper opslaan. De Raad hanteerde hier hun eigen draaiboek en gebruikte vaak grote namen in de artiestenwereld voor hun eigen belangen. Het kwam voor dat hun eigen geprogrammeerde artiesten geen plek hadden in het programma voor een bepaalde avond, en dan was er dus niemand die hun ‘boodschappen’ kon overbrengen. Als dit voorkwam stuurden ze een handlanger die de show ging ‘zien.’

Bij voorkeur voor aanvang van de show, maar soms ook tijdens een pauze, ging dan deze handlanger naar de ceremoniemeester die de algemene leiding had over het programma van die avond, en schoof deze dan een behoorlijk bedrag toe, wanneer hij de optredende entertainer enkele woorden in een bijzondere volgorde wilde laten zeggen tijdens het optreden. Er werd dan vaak bij verteld dat deze tekst een bijzondere verrassing voor iemand was, die deze boodschap wel zou begrijpen.

Wat niemand wist was, dat er geheel volgens programmering, zich diverse robots onder het publiek bevonden waarvoor deze boodschappen bestemd waren, en bij welke de geleverde boodschap een van te voren geprogrammeerde opdracht ‘activeerde’, zodat de robot op pad ging om zijn opdracht uit te voeren. Een paar speciaal gekozen woorden konden zo meerdere robots gelijktijdig activeren met ieder hun eigen specifieke opdracht en geen van de robots wist van het bestaan van de ander. De opdrachten werden niet in de casino`s vervuld, maar ergens anders. Zo merkte niemand wat er aan de hand was, en werden vele robots gelijktijdig geactiveerd. Anoniem, doeltreffend en kosten besparend.

Als er een entertainer in het programma zat die onder mind-control stond, leverde hij of zij als automatisch de voorgeprogrammeerde tekst gedurende de show. Metro Goldwyn Meyer ( MGM ) Grand stond synoniem aan de maffia en tevens aan de verbinding tussen Hollywood sterren en Las Vegas. De vele hotels vormden een complexe wereld op zich en werden gerund door een corrupte afdeling van de Maffia die zo ieder hun aandeel in de winst kregen toegespeeld. Bob had banden met MGM Grand én de Maffia die er de eigenaar van waren en er de regels bepaalden.

Herconditionering als ‘voorzorg’..
Ik werd er gebruikt door vele gangsterleden, daarvan waren sommigen meedogenloos, koud en berekenend, maar er waren ook enkele van hen die diepe emotionele gevoelens kenden bij sommige voorvallen. Er bleken in mijn geheugen vele herinneringen verborgen te liggen in Las Vegas gedurende de late 60-er jaren en het begin van de 70-er jaren. Dat was de tijd dat ik volop als robot ingezet werd, je zou kunnen zeggen dat het mijn ‘hoogtijdagen’ als robot waren. Ik draaide in die tijd overuren met Hope, Nixon, Kisssinger en vele anderen. Zodat hun geheim bewaard zou blijven, werd ik vaak naar las Vegas gebracht voor ‘herconditionering.’

Deze behandelingen die veelal door Maffialeden werden uitgevoerd, bestonden steevast uit pijnlijke martelingen waar je ziek van werd. Misselijk, beroerd, koud, rillerig, waarbij alles aan je lichaam pijnlijk aanvoelt, als bij een griep, maar dan vele malen erger. Om over de fysieke pijn tijdens de martelingen nog maar te zwijgen. Dit werd allemaal gedaan, enkel en alleen om mijn onderbewustzijn volledig te scheiden van mijn bewustzijn, zo dat ik mij bij bewustzijn niets, maar dan ook écht HELEMAAL NIETS, kon herinneren van wat mij onder mind-control allemaal overkwam, wat ik deed, wie ik was enz.

Nadat mijn kinderen waren geboren, werden de herinneringen aan deze gruwelijke behandelingen gekoppeld aan bedreigingen aan het adres van mijn kinderen en aan hun veiligheid ( of juist het gebrek daaraan) om hun geheimen in mijn geest volledig veilig te stellen. Deze Maffialeden (voornamelijk Sicilianen) hadden veel geld en veel macht in hun eigen respectievelijke territorium. Daar hield hun macht dan op, dus vormden ze samen een netwerk om sterker te staan buiten hun eigen regio.

Het geheim van de ‘Prez’ was ook veilig..
Ze zorgden ook voor connecties binnen politieke partijen om hun eigen belangen op peil te kunnen houden bij zaken die werkelijk gewicht in de weegschaal wierpen. Wat ze hadden, wilden ze graag houden, en daarvoor deden ze vele louche zaken zoals: drugshandel, pornogratieproducties en handel, de verkoop van pasgeboren baby’s, prostitutie en het onder druk zetten van belangrijke sleutelfiguren. Als ik Bob Hope seksueel bediend had, kwam er vrijwel altijd zo’n Maffia-man om mij ‘de behandeling’ te geven.

Dat hield in, mij verdoven, isoleren en verkrachten (als ze zelf zin hadden) en wat er verder nog in hun hoofd opkwam, wat zij dachten dat moest gebeuren met mij, gebeurde met mij om alle geheimen over Bob Hope en de ‘Prez’ (president) achter slot en grendel te bewaren en de sleutel weg te gooien. Ze waren gewelddadig, en wisten precies hoe ze mij konden terroriseren, zonder mij al te veel lichamelijk te beschadigen. Ze deden mij altijd enorm veel pijn. De Maffia onderhield sterke banden met Bob en deed diverse duistere handeltjes voor de regering. Ze hadden hun eigen spelregels waar iedereen zich aan moest houden als hij aan zijn leven gehecht was.

De Raad stond boven de Maffia en boven de regering, en coördineerde letterlijk wat er wel en niet gedaan werd door de Maffia met als uiteindelijke resultaat dat ze de Maffia veel van hun macht ontnamen, die opnieuw verdeeld werd onder diegenen die lieten zien dat ze wat extra’s verdienden. Tijdens ‘de behandeling’ konden deze Maffialeden soms dingen zeggen als: ”De muren in Vegas hebben ogen en oren, en kunnen jou overal zien en overal horen.”

Frank Sinatra
Op zekere avond in Las Vegas, gaf Bob mij aan Frank Sinatra na een optreden van ‘oom Frankie’. Frank Sinatra gebruikte graag kettingen en zwepen en van die lederen bindriemen op mij. Hij hield ervan klaar te komen als hij boven op me lag, terwijl hij een leren bindriem steeds strakker om mijn keel spande totdat ik uiteindelijk bijna stikte en dacht dat ik echt doodging. Daar kwam hij klaar van. Ik had vaak seks met hem en deed alles wat hij mij zei dat ik doen moest.

Ik moest een keer van hem naar een man gaan die een diamanten dasspeld droeg en moest de boodschap: ”Ik hou van jou,” overbrengen. Het is mij niet mogelijk gebleken de hele herinnering aan dit voorval naar boven te halen, want dan begon alles te draaien en te tollen en het werden draaiende draaimolens. Dit deel van het programmeren werd ook wel ‘draaiprogramma’ genoemd en is bedoeld om te desoriënteren en verwarring te zaaien. Het draaiende gevoel dat mijn brein in beslag nam, werd nog eens extra versterkt door een speciaal hierbij geprogrammeerde songtekst, die ik boven alles uit hoorde in mijn brein, en die mij herinnerde:

”Mijn hoofd tolt rond, ik ben zo duizelig dat ik niet kan denken.”
De herinneringen die ik heb aan Las Vegas, zijn stuk voor stuk verschrikkelijk pijnlijke nachtmerries voor mij. Ik werd daar blootgesteld aan enorm veel gewelddadige en extreem pijnlijke seks, welke ik had te verduren van Frank Sinatra, “Om alle kleine geheimpjes stil te houden,” zei hij. Hij was extreem gewelddadig. Hij bond me vast, staande, verticaal hangende, rechtop, horizontaal en zelfs ondersteboven. Hij bond mijn polsen en enkels bij elkaar, sloeg me keer op keer op keer op keer, gebruikte erg felle lampen die pijn aan de ogen deden en verkrachtte mij op de meest bizarre martelende manieren die een zieke geest maar kan bedenken.

Hij gebruikte veel lederen riemen om mij te binden, te wurgen en te slaan. Las Vegas was nooit een prettig uitstapje. Er werd ook veel pornografie gefilmd in Las Vegas, en ik werd regelmatig door Bob verhuurd aan zijn vrienden en aan hoge regeringsambtenaren. Frank zorgde voor de ‘beveiliging’ en dus was ik nooit ongehoorzaam, maar deed wat er van mij verwacht werd. De consequenties waren huiveringwekkend als ik iets niet volledig naar verwachting deed. Ze hadden daar zelfs een soort van puntensysteem voor ontwikkeld waarmee men bijhield, wat ik ‘fout’ deed.

Ik heb nooit helemaal geweten hoe dat systeem werkte, maar het leek mij iets als een puntensysteem op je rijbewijs waar, bij teveel strafpunten je rijbewijs wordt ingetrokken. In mijn geval zou het mijn leven zijn, dat beëindigd werd. Ik had echter geen idee hoe hoog of laag ik in hun telling stond, dus wist ik nooit zeker of ik al het punt bereikt had dat het ’tijd om dag te zeggen’, was. Ik was doodsbenauwd en altijd erg verward, want ik kon toch maar niet bedenken (als ik al kon denken!) wat het toch was dat ik ‘fout’ gedaan had.

Ik leefde dus in constante angst dat alles wat ik deed net dat laatste punt zou verspelen dat ik misschien nog had, en dat ik meegenomen werd voor ”een ritje in de woestijn.” Ze hielden jarenlang de stand bij, en de inzet werd nog verhoogd toen ik eenmaal kinderen had. Vanaf die tijd werden mijn kinderen vaak tegen mij gebruikt, door ermee te dreigen hen te vermoorden. Toen ze al iets ouder waren werden mijn eigen kinderen gedwongen toe te zien hoe ik bijna vermoord werd, en daarmee werd een ander soort programmering op zijn plaats gebracht, waar zo`n enorme spanning van uitging, dat je eigenlijk bijna vrijwillig alles vergat wat je vergeten moest.

In de jaren die daar op volgden werd mijn dochter Kelly vaak geprostitueerd aan veel seksueel perverse beroemdheden, waaronder ook pedofielen als George Bush sr. en Mickey Rooney. Oom Frank was jonger dan Bob, en Bob zei dat Frank harder kon rennen als hij, om mij te vangen, als de nood ooit aan de man zou komen. Frank Sinatra was erg angstaanjagend en de meest gewelddadige. Van alle gewelddadige misdadigers die ik ben tegen gekomen, zoals Ted Kennedy, Francois Mitterand en mijn eigen vader, spande Frank Sinatra absoluut de kroon.

Frank was eng en griezelig.
In Las Vegas stond ik direct onder zijn programmering. Ik moest dan met hem naar een kamer op de bovenverdieping en ik volgde gehoorzaam. Luisterde aandachtig naar elk woord dat hij sprak en gaf onmiddellijk gehoor aan zelfs het geringste commando. Ik raakte daarbij volledig in een hypnotische trance en luisterde met oren op steeltjes totdat hij dan plotseling met zijn vingers knipte en mij in een andere alter deed overgaan, waarna ik later op die dag elke opdracht uitvoerde die mij gegeven was.

‘Oom Frank’ dirigeerde mij naar het baccarat, het black jack of de roulette tafels en zei me naast hem te blijven zitten. Dan kreeg ik zinnen te horen, die ik moest zeggen tegen mensen die Frank mij, ongezien door anderen, aanwees. Hij vertelde welke seksuele diensten ik aan wie moest aanbieden en gaf me een sleutel van de kamer waar ik met de persoon in kwestie naar toe moest gaan. Deze mannen werden dan gedurende twee uur van alle gemakken voorzien in een superdeluxe setting. Het kwam wel voor dat ik ze na afloop nog in bad stopte en hun rug inzeepte en de rest ook, voordat ik ze afdroogde en weer in hun kleren hielp.

Seks, slagroom, chocoladesaus, wat ze maar wensten om een extra dimensie aan hun seksspel toe te voegen. Zwepen, kettingen, en lederen bindriemen die oom Frank zo vaak gebruikte om mij bijna te wurgen, werden deze mannen allemaal ter beschikking gesteld. Frank was erg gesloten over zijn privéleven met betrekking tot zijn gewelddadig karakter, als hem er eens door iemand naar gevraagd werd. Bob Herinnerde Frank er soms aan dat ik nogal ‘breekbaar’ was, en hij wilde niet graag dat zijn ‘goudmijntje’ beschadigd werd.

Frank kon ontzettend doordraaien.
Hij greep me eens bij mijn haar en duwde mijn hoofd in een volle badkuip met water. Hij bleef maar vasthouden en mijn hoofd onder water dwingen totdat ik niet meer kon ademen, en moest kokhalzen, bijna stikkend en snakkend naar adem. Frank was degene die mij echt ziek maakte in Las Vegas. Hij vermoordde mij meerdere keren bijna, en wist allerlei geniepige manieren om iemand te martelen. Ik zag hem eens iemands arm breken op de hoek van een bureau, met het grootste gemak, alsof het een krakeling was. De persoon in kwestie was een jonge man die meteen flauwviel…

Frank genoot ervan mensen dit soort dingen aan te doen. En ik?, ik deed het met alle mannen die Frank mij aanwees, en deed mijn uiterste best om klachten te voorkomen, want een klacht van een klant, had altijd gruwelijke gevolgen. Als ik niet aan hun verwachtingen voldeed werd ik ernstig mishandeld. Frank sloeg me dan en slingerde me tegen de muren, waardoor ik het gevoel had dat alles in me gebroken was. “Knallen” noemde Frank dat, en ik ben heel wat keren meermaals achter elkaar ’tegen de muur geknald’ door de jaren heen.

Bijna vermoord door ‘Oom Frank’..
Hij vermoordde me bijna nadat ik met een donker gekleurde buitenlandse leider in een lange witte toga en een witte tulband geweest was. Deze man was ook erg gewelddadig, en Frank schoor voor deze man zelfs mijn schaamhaar weg. Ook dan was beangstigend. Frank zei tegen Bob dat hij het zelf wilde doen, en dus nam hij me mee naar de badkamer, waar ik languit op mijn rug moest gaan liggen op een mat, met mijn benen wijd gespreid.

Hij gebruikte een elektrisch scheerapparaat met een tondeuse en dat prikte en deed pijn. Frank moest hard lachen terwijl ik opveerde van de pijn. Tranen rolden van mijn wangen, het was mij verboden om te huilen, maar soms gebeurde het wel dat ik mijn tranen niet kon bedwingen en dit was zo`n moment. Een alter dat direct verbonden was aan het werk met Frank was Sandy, die geprogrammeerd was om van alles precies woord voor woord verslag uit te brengen. Ze kon onmogelijk liegen, omdat liegen een activiteit is waarbij je zelf moet nadenken.

Vaak werden mij instructies gegeven in rokerige achterkamertjes in Las Vegas, waar gewoonlijk een aantal mannen in pakken bij gedimd licht zaten te wachten. De man van de beveiliging kende mij en wuifde mij met een handbeweging altijd door de deur. Deze mannen leken boven de wet te werken, met totale onverschilligheid ten opzichte van geldende regels, en ze hadden connecties in bijna alle casino`s in Las Vegas. De boodschappen die ik moest overbrengen waren soms goktips, informatie over drugs en wapen transacties en andere illegale en verborgen praktijken.

“Nummer 9 aan de lijn”
was een code die men voor mij bedacht had, en ik werd naar vele mannen gestuurd met mijn boodschappen. Ik kreeg dan een beschrijving van de fysieke verschijning van de man, met zoveel mogelijk details, zoals de exacte plek waar hij zou staan en op welke tijd precies, en als ik de persoon in kwestie dan in het vizier kreeg ging ik er op af en leverde mijn boodschap af. Als de man ook nog zin had in meer, dan moest ik dat extraatje leveren. Het kwam zelden voor, maar het gebeurde bij uitzondering wel eens dat ik vooraf geïnstrueerd werd, niet op de seksuele verzoeken in te gaan.

Deze mannen aan de top in Las Vegas, hielden mij altijd in de gaten, en beschermden mij ook indien nodig. Zo als gewoonlijk verdwenen mijn ouders spoorloos nadat ze mij in Las Vegas hadden afgezet. Ik heb ook geen enkele gedachte hierover, waar zij eigenlijk naar toe gingen, of wat zij eigenlijk deden terwijl ik op een missie was in Las Vegas. Mijn vader had connecties met deze mannen , maar ze deden er alles aan, om niet samen gezien te worden. Ze gaven elkaar geheime handsignalen vanaf een afstand. Ik zag mijn vader dit vaak doen.

Mijn vader en zijn diamanten pinkring..
In Las Vegas droeg hij altijd zijn diamanten pinkring. Hij kruiste zijn armen voor zijn borst en strekte de middel en wijsvinger van zijn rechterhand, alsof hij het cijfer 2 duidelijk wilde maken, daarna schudde hij zijn hand uit, alsof hij het stof eraf wilde kloppen. De man voor wie dit signaal bestemd was, deed hetzelfde en wreef dan langs zijn neus, waarop ze elkaar de rug toedraaiden. Mijn vader nam me mee naar onze hotelkamer, waar hij mij door de kamer loodste en diverse items in de kamer gebruikte om mij te programmeren.

De suggestie werd geïmplanteerd dat ik alles zou vergeten waar ik in betrokken was geraakt, als ik de goudkleurige kranen in de badkamer zou aanraken na mijn missie. Terwijl hij mijn rechterschouder vasthield met zijn hand, gaf hij mij de dwingende raad: ”Je doet de deur open, normaal, zoals je gewend bent, klaar wakker en klaar om aan het werk te gaan, altijd als ik twee keer klop.” Hij klopte twee keer op de deur om een demonstratie te geven. Hij kon mij ‘activeren’ via de telefoon, door mij de telefoon te laten aannemen, of later toen ik getrouwd was met Craig, liet hij Craig de telefoon aannemen en vertelde hem waar hij mij moest afleveren.

Soms bracht mijn vader kleding, juwelen en diverse benodigdheden voor een opdracht. In een complete staat van trance luisterde ik intensief terwijl hij mijn hoofd volstouwde met instructies, tijden en verschillende nummers van kamers waar ik verschillende boodschappen moest afleveren. Dan ‘knipte’ mijn vader mij uit deze werkelijkheid door met zijn vingers te knippen. Soms sloeg hij me langdurig om toegang te krijgen tot de verschillende persoonlijkheden die hij allen één voor een, maar wel achter elkaar wist te programmeren.

Ik zat soms zo propvol met seksafspraken, dat ze hun tijdschema aan moesten passen om mij de tijd te gunnen mezelf op te frissen tussen de afspraken in. Dit moest allemaal geprogrammeerd worden. Ik was zo ver heen als robot dat ik niet wist dat je jezelf moest wassen, of wanneer ik naar de toilet moest. Alles moest geprogrammeerd worden. Ik was gewoon een grote attractie, terwijl ik van kamer tot kamer ging, met soms wel vier mannen per nacht.

Bob’s instructies onthouden..
Ik moest bij elke man minstens twee uur blijven, want dat was de tijd die Bob (Hope) had voorgeschreven als zijnde de periode die elke man nodig heeft om zichzelf op te winden en daarna weer af te winden.Toen hij mij dat vertelde maakte hij er draaiende bewegingen met zijn hand bij, alsof hij een wekker opwond, en daarna maakte hij een geluid dat op een aflopende wekker leek, terwijl hij als een speelgoedbeertje door de kamer huppelde.

Van sommige hotels bleef geen enkele ruimte ongebruikt voor seks. Ik moest om 20.00 uur s`avonds beginnen en dan de volgende om 22.00 uur, die daarop om 24.00 uur en de laatste om 02.00 uur tot 04.00 uur en dan zat mijn dienst erop. Het was een nachtmerrie zonder einde. Ik leverde de seks op bestelling, werd tussendoor aan elektroshock onderworpen waardoor ik van persoonlijkheid kon wisselen al naar gelang het type waar de klant naar vroeg, en dan ging ik weer verder.

Het waren vrienden van Bob, vrienden van Frank, sommige mannen die een sterke band hadden met de Maffia, entertainers en politici. Die twee hadden veel gemeenschappelijke vrienden. Je zou bijna kunnen zeggen dat ze het congres op een eigendomsakte hadden staan. Oom Frank herinnerde mij er regelmatig aan dat ik Petrus zou ontmoeten als ik mezelf niet aan hun regels hield. Hij vertelde me vaak over Petrus die aan de hemelpoort op mij stond te wachten, en dat alles alleen maar omdat ik een stoute meid was, die hij naar Petrus moest sturen. Dit was nog in de late 60er jaren en de vroege 70er jaren, voordat mijn kinderen werden geboren.

Geterroriseerd via mijn kinderen..
Toen mijn kinderen eenmaal waren geboren gebruikte deze mannen bedreigingen tegen mijn kinderen om mij te terroriseren. Bob kon heel luchtig zijn arm om de schouder van Frank slaan en zeggen: ”Neem haar onder handen Frank.” Dan wist ik dat ik ergens niet helemaal naar volle tevredenheid had gepresteerd en was ik doodsbang, en in angstige afwachting van de afstraffing die me boven mijn hoofd hing. Frank sloeg me soms zo lang dat mijn wangen in brand leken te staan, dan gooide hij zijn hoofd achterover en lachte venijnig. Hij was echt heel erg ziek en sadistisch.

Bob kwam soms even langs in Las Vegas voor een zakelijk gesprek met Frank. Soms vloog ik aan boord van zijn privéjet mee voor een vluggertje onderweg. Erg gewelddadige porno werd gefilmd in het Landmark Hotel in Las Vegas gedurende mijn late tienerjaren, en in mijn vroege 20-er jaren (1968-74). Ze gebruikten kostuums en seks speeltjes, en hadden thema’s waarop deze films gebaseerd waren die erg gewelddadig waren. Er werden mensen werkelijk vermoord tijdens de opnames. Ze hebben mij toen niet vermoord, omdat ik een veel te kostbaar bezit voor hen was vanwege mijn programmering.

Oom Frank had mij net zo vaak kunnen laten vermoorden als dat hij dat zelf wilde. Hij had vrienden die mensen vermoordden en ze netjes opruimden. Hij dwong mij toe te kijken terwijl hij liet zien tot wat ze in staat waren, en hij dwong mij toe te kijken terwijl mensen gemarteld werden en gedood, of soms doodgemarteld werden. Toen begon ik te begrijpen dat ik elk moment zelf aan de beurt kon zijn. Het drong tot me door dat iedereen, inclusief Bob steeds wist wat ik deed, of waar ik was, en ik vroeg me af hoe ze dat konden weten.

Achterdocht, maar nergens de vinger op kunnen leggen..
Om welke wonderlijke reden waren zij steeds van alles over mij op de hoogte? Mijn geprogrammeerde brein kon toen niet bevatten dat zij alles over mij wisten en elke weg die ik aflegde konden volgen, omdat zij zelf de afspraken maakten, zelf de auto’s reden of vliegtuigen en helikopters op de juiste plaats en op het juiste tijdstip lieten dalen. Ze programmeerden elke stap die ik zette. In mijn geprogrammeerde werkelijkheid dacht ik echter dat mijn programmeurs over bijzondere magische gaven moesten beschikken om dit allemaal steeds zo secuur te weten.

‘Oom Frank’ draaide een langspeelplaat voor mij om naar te luisteren, waarvan ik de woorden voor zover ik ze nog voor de geest kan halen hier zal opschrijven. Het ging ongeveer zo: Heeft iemand hier mijn goede oude vriend John gezien? Kun je mij vertellen waar hij heen is gegaan? Je ontmoet zoveel mensen en het lijkt alsof de goede mensen allemaal jong sterven Je kijkt om je heen en ze zijn weg. Heeft iemand hier mijn goede oude vriend Martin gezien? Kun je mij vertellen waar hij is heen gegaan? Enz. Alle goede ‘vrienden’ leken te verdwijnen. Hier is de video van deze song:

Terwijl ik aan een stoel vastgebonden was, zat ik gedwongen te luisteren naar de muziek en Frank zat naast me en tikte op de maat van de muziek op de vloer met zijn voet. Toen plotseling sloeg hij mij recht in mijn gezicht met de vlakke hand, en nog eens en nog eens en schreeuwde: ”Heb je dat goed begrepen?” Hij zei dat de gebroeders Kennedy hadden gekregen waar ze zelf om gevraagd hadden. Ze hadden het spel niet gespeeld met de spelregels zoals opgegeven door de Maffia. Hij dreigde: ”Jij kunt elk gewenst moment de volgende zijn, als je jezelf niet aan de regels houdt.”

Ik krijg nog steeds een weemoedig gevoel elke keer dat ik dat liedje hoor. Tahoe zat net zo onlosmakelijk verbonden aan de Maffia als Las Vegas en Reno. Veel entertainers, voor het oog van de wereld wereldsterren, vielen onder de Maffia en er waren vele entertainers die onder mind-control werkten en grote winsten afdroegen in de ‘clubkas’ van de Maffia zonder te beseffen waar ze mee bezig waren.

Ook andere sterren waren maffia-controled..
Helen Reddy was er daar waarschijnlijk een van, en Karen Carpenter ook. Ik werd geprogrammeerd door middel van enkele liedjes van Karen Carpenter, en ik voelde mezelf erg triest toen ze stierf, het was alsof ik een goede bekende verloor. Ik denk dat zij ook onder mind-control stond. Bob voorzag de Maffia van illegale handel en toegang tot zijn politieke connecties, en zij voorzagen hem van bescherming en connecties over de hele wereld. Ze waren als een spinneweb via vrijwel onzichtbare lijntjes wereldwijd met elkaar verbonden tot in de allerhoogste kringen.

Er waren enkele favorieten in Las Vegas waar Bob mij mee deelde. Jimmy de Griek was in mijn ogen een erg angstaanjagend Maffialid. Hij dreigde mij al te vermoorden als ik alleen al de verkeerde kant opkeek. Hij was erg wispelturig en veranderde steeds van mening, dus viel het echt niet mee om aan zijn steeds wisselende eisen te voldoen. Hij gaf opdracht voor iets, en veranderde dan van gedachte zonder mij dat te vertellen. Dan sloeg hij mij tegen de grond omdat ik niet deed wat hij gezegd had.

Hij legde contacten in Las Vegas en bepaalde wanneer en naar wie ik moest gaan om mijn ‘boodschappen’ over te brengen. Hij wilde zelf altijd eerst ‘van het lekkers snoepen’ voordat hij mij wegbracht om seks met iemand anders te gaan hebben. Ik kan me zijn gezicht nog voor de geest halen als een wat donker getinte man, die zichzelf ook van dat rare half-Engelse taaltje bediende, dat veel van die Maffia mannen spraken, alsof ze nooit de moeite gedaan hadden om onze taal echt goed onder de knie te krijgen.

Hij sprak grammaticaal zo onjuist dat het soms echt niet meeviel om er überhaupt iets van te snappen. Hij kon mij dan een boodschap geven voor Bob en daar een paar woorden tussen zetten die op dat moment er niet bij leken te horen zoals ‘Ezelstaartje’ of ‘Olifantenoren’ en ik begreep daar destijds helemaal niets van. Nu dat ik vrij ben van mind-control begrijp ik dat dit codewoorden geweest moeten zijn voor een of andere politieke partij. Jimmy de Griek droeg ook een diamanten ring aan de pink van zijn linkerhand. Ik denk dat ze als herkenningsteken voor elkaar dienden, want mijn vader droeg ook altijd zijn diamanten ring aan zijn linkerpink als hij mij in Las Vegas bij de Maffia afzette…

Jimmy de Griek stuurde mij regelmatig aan in Las Vegas en bracht me dan in contact met de mensen waaraan ik geprostitueerd werd. Het mag duidelijk zijn dat ik vooraf al door De Raad was geprogrammeerd met de boodschappen die ik over moest brengen, terwijl Jimmy in feite ook alleen maar hun loopjongen was die mij alleen maar op de juiste adressen met de juiste mensen in contact moest brengen. Ik vraag me wel eens af hoe Bob Hope, Henry Kissinger en De Raad vaak ver van tevoren wisten met wie ik in contact gebracht zou worden, ik werd vaak voor bepaalde mensen ruim van tevoren geprogrammeerd.

Gedurende de late 60er jaren en de 70er jaren waren er s`avonds in de hotels in Las Vegas veel van de allergrootste entertainers aanwezig, en ik werd naar veel van deze sterren gestuurd om mijn seksuele diensten aan te bieden, maar er was altijd een bedoeling bij. Er was altijd een boodschap, en vele sterren bevonden zich ook onder mind-control. Zo ontstond de situatie dat de ene robot in feite de andere robot programmeerde. Bij sterren als Elvis Presley, Sammy Davis jr. , Ed McMahon, Johny Carson, Jimmy Dean en vele anderen werd ik regelmatig afgeleverd.

Mijn vader bracht mij naar las Vegas totdat ik al mijn 21e verjaardag achter de rug had. Daarna gingen mijn man en ik zonder mijn ouders. Craig bracht me in het hotel tot aan de deur van de kamer met het nummer in zijn programmering en ging dan weg met de mededeling dat hij beneden in het casino wat ging gokken en daar op mij zou wachten. Ik smeekte mijn man soms niet te gaan, maar hij zei dan dat ik me aanstelde en ging toch steeds weg. Direct nadat Craig weg was, kwamen de mannen in de zwarte pakken en dan werd ik onmiddellijk ‘voorbereid’ voor het werk dat ik moest gaan doen voor mijn programmeurs en bazen.

Ook Elvis was een robot!
De Maffia en anderen hadden Elvis in hun greep. Oom Frank stuurde mij naar Elvis om hem ‘een pleziertje’ te doen. Ik werd geïnstrueerd om seks te hebben met Elvis en hem dingen te vertellen waarvan zij vonden dat hij die weten moest, maar ook sleutelzinnen die hij moest zeggen op toneel of in een lied moest ‘verpakken’. “Als hij niet deed wat er van hem verlangd werd,” zo werd hij door de Maffia bedreigd, “dan zou hij gemarteld worden, of zijn oude dame” zoals hij haar noemde. Ik weet niet precies wie hij daarmee bedoelde, ik kon niet denken..

Ze waren de baas over Elvis en stuurden zijn leven stap voor stap. Ze stuurden mij voor een show naar binnen om hem te instrueren wat hij moest zeggen tegen het publiek of wat hij moest doen tijdens zijn optreden van die avond. Hij was gewoonlijk zo onder de invloed van drugs en medicijnen dat hij ‘dat seksgedoe’, zoals hij het noemde, niet eens kon. Dan bracht ik mijn boodschap over welke hij die avond moest zeggen tegen het publiek. Daarna viel hij vaak zwetend als een paard languit op bed. Hij was knap, zelfs onder die omstandigheden, totdat hij enorm begon aan te komen, toen zag hij er bedroevend slecht uit.

Ik ben gebruikt door Elvis totdat hij stierf.
De laatste keer dat ze mij naar hem toe stuurden was hij bijna bewusteloos. Ik weet niet wat ze met hem deden, maar ze hebben hem tot op het allerlaatste moment gebruikt en toen kwam plotseling de angst dat hij wellicht uit de school zou gaan klappen en dat mocht niet gebeuren, dus hield men hem in een constante verdoofde staat met veel medicijnen om hem in bedwang te kunnen houden. Daardoor brak het moment aan dat hij niet langer ‘veilig’ gebruikt kon worden en dus ‘stierf’ hij. Nee, dit was beslist geen ongeluk of een natuurlijke dood. Hij had erg veel hulp bij zijn dood van zijn programmeurs. Het leven van Elvis werd zwaar beïnvloed door deze mannen. Als ik boodschappen over moest brengen naar Elvis werd ik eerst in mijn arm geïnjecteerd en dan (als ik niet van tevoren geprogrammeerd was) werd er een boodschap in mijn oor gefluisterd. Nooit gesproken of geschreeuwd, altijd gefluisterd.

Daarna werd ik naar Elvis gestuurd om mijn boodschap over te brengen. Elvis herhaalde dan de gesproken tekst in de aankondiging van een lied, of nam het zelfs op in zijn songteksten. Het kon wel gebeuren dat het standaard tekst werd in een van zijn nieuwe liedjes. “If you`re looking for trouble, you`ve come to the right place” (vert: “Als je ruzie zoekt, ben je aan het goede adres.”) zou wel eens een waarschuwing van De Raad aan iedereen geweest kunnen zijn. Slechts een enkele sleutelzin was voldoende om de geprogrammeerde individuen onder controle te houden. Vele slaven voelden zich tot hem aangetrokken, of deden dingen als resultaat van het timbre in zijn stem, zijn muziek en de uitvoering.

Elvis programmeert het grote publiek..
Tijdens concerten werden de boodschappen vaak mondeling als introductiepraatje verpakt. Hij was niet anders als Michael Jackson, die hem op vele manieren ‘verving’. Voor zover ik het kan bepalen stonden ze beiden onder mind-control. Mijn bazen gaven mij vaak de sleutel van zijn suite en stuurden me dan naar hem ’s avonds laat om een boodschap over te brengen, nadat ik seks had gehad met The King. In het begin, toen ik 18-19-20 jaar oud was, was hij daar ook ontvankelijk voor en hadden we gewoon seks, met mij meestal boven op hem en dan fluisterde ik de boodschap in zijn oor.

Soms waren de boodschappen aan hem verpakt in de woorden van zijn eigen liedjes. Het was alleen vaak zo, dat er dan een paar woorden ontbraken en de zin kreeg daardoor dan een geheel andere betekenis. Zoals: ”Wise men say, only fools rush in” (‘wijze mannen zeggen, alleen gekken doen iets gehaast, onnadenkend, haastig) en dan werd dat altijd gevolgd door woorden, getallen en codes die ik niet begreep, maar waaruit ik opmaak dat Elvis wel geprogrammeerd moest zijn, om met die cryptische informatie ook maar iets te kunnen.

Als hij de boodschappen tussen de liedjes door aan het publiek overbracht, gingen deze boodschappen diep in het onderbewustzijn van het publiek. Hij hield hiermee hoogstwaarschijnlijk een massa vrouwen die onder mind-control stonden in een gewaarborgde veilige modus, en wie weet, misschien ook wel net zo veel mannen. Het zijn vaak de meest simpele teksten die een enorm sterke impact kunnen hebben op de mensen die hierop ‘geconditioneerd’ zijn. In zijn latere carrière toen ik in mijn vroege 20er jaren was, werd Elvis steeds minder zichzelf, ik was hier getuige van elke keer weer als ik in zijn suite kwam.

Hij was altijd alleen als ik daar aankwam, wat mij hoogst verwonderde. Meestal lag hij al in bed en sliep als ik aankwam. Men had mij de sleutel gegeven om binnen te komen en hij ging niet eens verrast rechtop in bed zitten of keek er van op dat ik daar was. Het leek bij zijn leven te horen dat alles om hem heen gebeurde zonder dat hij daar echt zelf bij betrokken was. Hij was volledig van de kaart door zijn verslaving aan drugs en alcohol. Elvis had een hele apotheek aan tabletten en pillen op zijn nachtkast staan en zei soms wat slaapdronken dat hij ze allemaal nodig had.

Het kwam ook regelmatig voor dat hij zo lusteloos was dat hij niet eens een erectie kon krijgen, elke poging mijnerzijds om hem aan te sporen was vruchteloos. Ik kon dus niet altijd mijn opdracht uitvoeren op de manier zoals mij opgedragen was. Dan gaf ik hem de boodschap toch en verliet daarna zachtjes de suite terwijl ik deed zoals geprogrammeerd ‘de sleutel binnen achterlaten, bij de herinneringen’. Vanuit mijn ervaringen was Elvis een speelpop, een pion, en op het eind, volledig onder controle en volledig opgebruikt door deze mannen, die volledige controle over hem hadden. Ik deed persoonlijk de ervaring dat het imago dat hij neerzette op het podium in niets leek op de persoon die hij privé was.

Elvis en Bolemia..
Om hiervan een voorbeeld te geven, deel ik met u een ervaring over een situatie die ik zelf met hem meemaakte. Maar voordat ik dit doe, wil ik u vertellen dat deze herinnering naar boven halen een erg onaangenaam gevoel bij mij teweeg bracht zoals u zult begrijpen als u verder leest. Het was op zekere avond dat ik de suite van Elvis binnenkwam, waar ik hem liggend op bed aantrof, nog steeds in zijn witte pak met gouden sieraden behangen, dat hij op toneel gedragen had. Ik keek toe terwijl hij liggend zijn maaltijd verorberde die hem door roomservice gebracht was.

Daarna was ik er getuige van dat hij overgaf in de badkamer. Hij was vreselijk kwaad op zichzelf omdat hij zo dik was en af moest vallen voor zijn uitstraling tijdens de shows op toneel. Het leek er veel op dat hij dit overgeven enigszins zelf manipuleerde. Alles wat ik zeker weet is dat hij naar de badkamer ging om over te geven en toen hij terugkwam stonk hij naar braaksel. Het duurde niet lang voordat hij weer opveerde en zich weer terugtrok in de badkamer om opnieuw over te geven.

Hij stond voor de spiegel en huilde en terwijl hij met beide handen op de tafel bonkte riep hij: ”Ik haat mijn leven! Alles is naar de haaien, en nu wil jij nog dat ik jou neuk, en ik kan het niet eens, Ik ben geruïneerd, ik ben een mislukkeling!” Ik legde mijn hand op zijn rug als troost, en wreef toen langs de achterkant van zijn nek. Toen hij mijn aanraking voelde, liet hij zijn hoofd zelfs nog dieper over de wasbak hangen en hij jankte: ”Mijn God ik ben een wrak, Ik heb geen idee wat er gebeurd is, waar het is misgegaan, zomaar ineens ben ik niets meer.” Toen schreeuwde hij: ”Wat is er toch aan de hand, wat is er aan de hand met mij?” en hij trok aan zijn haren.

Ik hielp hem overeind en toen hij zich omdraaide omhelsde ik hem, maar hij bleef maar huilen en huilen en klapte bijna dubbel in mijn armen. Ik bracht hem terug naar bed en hielp hem te gaan liggen. Hij lag dwars over het bed, en ik kon hem met de beste wil van de wereld niet languit op het bed krijgen wat mijn programma me blijkbaar voorschreef. Ik ging naast hem liggen en wreef over zijn borst. Zijn brede halsopening stond open en zijn stevig behaarde borst wond me op, maar hij was helemaal van de wereld. Ik bedekte hem met de bedsprei en ging op mijn tenen de kamer uit.

Mijn vader stond buiten, net naast het einde van de trap. Hij droeg een beige jas en knipte met zijn vingers met de hand waaraan de diamanten ring aan de linkervinger zat, ik luisterde meteen aandachtig naar alle aanwijzingen die hij me gaf, en hij zei me toen hem te volgen. Hij leidde mij naar een andere kamer, via een trap naar beneden. Hier trof ik Craig die op mij zat te wachten. Mijn vader duwde mij de kamer op en sloot de deur achter zich, toen gaf hij mij een enorme stroomstoot tussen mijn schouderbladen die me volledig mijn bewustzijn deed verliezen en tegen de grond klappen. Craig probeerde mij op te vangen, terwijl mijn vader de kamerdeur dicht gooide. Ik lag daar een tijdje en toen ik weer ‘bijkwam’, kroop ik naar de badkamer en wist ik mezelf uit te kleden en in de badkuip te klauteren.

Het kalmerende effect van het warme water bracht me weer tot leven, maar ik voelde me misselijk, gedrogeerd en ik was op, helemaal kapot. Ik had moeite om mijn ogen open te houden, maar wist uit de badkuip te komen, mezelf af te drogen en een wit nachthemd aan te doen om in bed te dragen. Langzaam en waggelend bereikte ik bibberend mijn bed, waar ik naast Craig kroop. Ik voelde me twee volle dagen ontzettend beroerd en kon bijna geen hap naar binnen krijgen. Ik voelde me uitgeput en lusteloos, maar ik kon op geen enkele manier met mijn eigen brein in contact komen om uit te vinden waarom.

Na enige tijd kon Elvis helemaal niet meer aan de vereiste verplichtingen voldoen. Henry en zijn maatjes lachten en zeiden dat Elvis nu wel wat had van de blikken man uit de tovenaar van Oz. Hij was verroest en klaar voor de schroothoop. Zo spraken deze mannen over Elvis. Ze namen een wat afwachtende houding aan totdat Elvis totaal niet meer kon functioneren van alle drugs en medicijnen die hem door zijn ‘dokter’ al dan niet vrijwillig werden toegediend. Toen stopten ze zijn ’tikker’ zodat hij niet meer hoefde te lijden. Ik vermoed dat Frank Sinatra en zijn vrienden hier de laatste hand in gehad hebben.

Goudklokje en de 3 bereb spelen..
Bob Hope, mijn eigenaar, noemde het ‘Het spelletje van goudlokje en de drie beren’. Hij liet mij dat spel spelen met zijn vrienden in Las Vegas en andere steden. Sommige avonden speelde ik dan goudlokje die bij de drie beren (Dean Martin, Gene Kelly en Mickey Rooney ) ging ‘slapen’. Mickey Rooney is, naast een heleboel andere dingen, een pedofiel en was als de dood om publiekelijk met kinderseks in verbinding te worden gebracht, maar hij dacht dat het wel veilig zou zijn om een kind als seksslaaf te hebben. Hij dacht dat hij nooit zou worden ontmaskerd.

Gene Kelly draaide als een nicht in het rond, en rook altijd naar de meest vreemde luchtjes zoals ‘eau de bamboo’. Het was pittig en heel zoet, en hij droeg een zijden kamerjas waarin hij steeds onophoudelijk ronddanste als een op hol geslagen draaimolen voordat hij eindelijk op het bed ging zitten waar ik voor hem knielde om hem oraal te bevredigen. Hij bleef daarbij kaarsrecht en onbewogen zitten als een standbeeld. Ik duwde hem dan achterover op het bed en zei: ”Ontspan je en geniet van de sensatie,” Als hij dan klaarkwam in mijn mond slikte ik elke druppel van zijn sperma alsof het slagroom was, zoals mijn programmering voor deze “patiënt” mij ingaf.

Daarna keek ik hem diep in zijn ogen en zei dan heel verleidelijk: ”Je smaakt verrukkelijk.” Versuft en bijna in slaap zei hij dan: ”Dank je wel, wil je jezelf uitlaten?” en dat deed ik dan, maar ik wist niet waar ik naar toe kon, en dus ging ik maar boven aan de grote trap zitten, die naar beneden voerde naar de ontvangsthal. Mijn moeder kwam me ophalen. Ze kwam de trap op in een lichte bruine bontjas en pakte mij bij mijn hand en voerde mij dan naar buiten waar haar auto ergens geparkeerd stond.

Als ik diep in trance was voerde ze me aan haar linkerarm mee alsof ik blind was. Ik kan me herinneren dat ik het belletje aan haar bedelarmband vlak bij mijn oor hoorde klingelen. Ze nam me vaak bij de arm en ‘bracht mij wel even’. Op zekere avond werd ze onderschept door Frank Sinatra terwijl wij net uit een lift kwamen. Hij ranselde haar ongelooflijk af vlak voor mijn ogen, om ons beiden duidelijk te maken wie er de lakens uitdeelde. Nog steeds onder mind-control kan mijn moeder zich dit voorval absoluut niet herinneren. Net zo min als zovele herinneringen die bij mij boven komen die ik niet met haar kan delen, omdat bij haar alles werkelijk onbereikbaar diep zit weggestopt. Het was eigenlijk hun bedoeling, dat mijn herinneringen ook zo onbereikbaar weggestopt zouden blijven voor de rest van mijn leven.

Meer over de Maffia..
Sommige van dezelfde onderdelen van de Maffia die contacten onderhielden met de Kennedy`s waren ook verbonden met Nixon, Reagan en andere presidenten en politici. Het was zonneklaar dat deze afdeling ook verweven zat in de nationale politiek en dat al heel lang voordat ik mijn intrede deed. Ze hadden bijna overal een stevige stok tussen de deur, en konden vele zaken runnen doordat ze zich verzekerd hadden van bescherming of tussenkomst/ ondersteuning van hun plannen en activiteiten door de regering.

Hierbij maakten zij volledig gebruik van politieke kennis en voorkennis, inzichten en posities. Ik kan het weten, want ik leverde berichten af tussen de Maffia en de Amerikaanse regering gedurende vele jaren. Key Biscayne was ook een lokatie waar ik aan de Maffia gekoppeld werd, en waar ik te horen kreeg dat er geen weg meer terug was, en dat er nu nergens nog een bordje was waar ‘uitgang’ op stond. Nou ja, dat was tenminste wat ze toen zeiden. Er was een vent die ze ‘Freddy’noemden en andere Maffiosi die politieke connecties hadden.

Bebe Rebozo was ook verbonden aan de Maffia en ook aan Nixon en ze werden vaak samen gezien, maar Rebozo was weer net niet zo hecht met de kern van de Maffia als andere Maffiosi. Hij leek een beetje de ambassadeur voor de Maffia. Ik was bang voor die Maffiosi, want ze kregen meestal hun zin als ze iets wilden, en dat hield ook wel in dat ze mij op hun speciale maffiamanier onderhanden namen om aan informatie te komen.

Bij een gelegenheid zetten ze mijn vingers in een klem en drukten zo hard dat mijn vingers bijna verpletterden. Ik reageerde hier niet op, omdat ik dat niet kon, ik kon eigenlijk helemaal niets wat niet geprogrammeerd was, en dit zat gewoon niet in de mogelijkheden en dus werd de marteling opgevoerd. Er waren momenten dat ze mij bijna vermoordden om de informatie die ik bij me droeg er uit te krijgen. Ik kon alleen informatie spuien als ik op de juiste manier werd gebruikt.

Gewoonlijk hadden deze spierbundels meer spieren dan verstand, en ontbrak het hen ten enen male aan de benodigde kennis om via ingestudeerde codes bij mijn archieven en dossiers te kunnen komen. Sterker nog, ze zouden het zeer waarschijnlijk niet eens begrepen hebben als iemand hen het systeem had uitgelegd. Dus kregen ze niets uit me, terwijl anderen die wisten dat ik een robot was, en die wisten hoe ze daar mee om moesten gaan, dat soms wel voor elkaar kregen.

Gemarteld door de Maffia om de geheime werkwijze te ontfutselen..
Tijdens een ondervraging door de Maffia, waarbij ik vastgebonden op een stoel de ene na de andere klap in mijn gezicht kreeg van een vent in een lederen jasje terwijl een ander me bleef vragen naar dingen waar ik niets van begreep, hoorde ik een man op de achtergrond zeggen: ”Deze bastaards verkopen hun eigen vrouwen, hoe laag kun je vallen?” Het waren incidenten als deze, die mij ervan overtuigde dat er tussen alle slechteriken nog af en toe iemand zat die ( zelfs al was het bij de Maffia ) toch tenminste nog een klein beetje fatsoen en menselijk gevoel had.

Ze staken zelfs ooit een naald in mijn oog om me aan het praten te krijgen, maar dat mocht ook niet helpen. De naald moet een zenuw geraakt hebben, want mijn hele lichaam schokte achteruit. Zij konden niet begrijpen hoe een vrouw zoveel marteling en pijn kon verdragen en daar kregen ze toch op hun manier een beetje ‘respect’ voor. Ze begrepen niet, dat ik helemaal niet dapper of flink was, ik kon simpelweg niet reageren door jarenlange conditionering en geavanceerde programmering die mij in staat stelde om ‘letterlijk’ buiten mezelf te treden, waarbij ik niet meer het lijdend voorwerp was, maar een toeschouwer die het allemaal wel zag, maar niet voelde.

Tegen de tijd dat dit tot hen door begon te dringen hadden ze mij al bijna doodgemarteld. Ik was een complete robot, getraind niet te reageren op pijn of marteling, en er waren vele van dat soort bijeenkomsten in Vegas, Tahoe, Reno, Key Biskayne en nog wel meer plaatsen. Toen de maffia eenmaal begon te begrijpen hoe ze aan de informatie die ik meedroeg konden komen, werden de codes al snel onder de Maffia doorgegeven. Wie ze gemarteld hebben om aan die codes te komen weet ik niet. Mijn man ging altijd een stapje opzij staan als de Maffia kwam om mij te halen, en liet mij gewoon door de Maffia meenemen. Er was nooit iemand om mij te beschermen.

De inmenging in mijn leven door de Maffia begon in mijn vroege tienerjaren en duurde vele jaren. Ik werd er ook soms van beschuldigd dat ik een microfoontje of een ander soort van afluister apparatuur bij me droeg. Dat was min of meer wel zo, maar dat konden zij niet weten en al helemaal niet vinden, hetgeen niet wegnam dat ik regelmatig gecontroleerd werd, waarbij ik mezelf volledig moest uitkleden om vervolgens steevast verkracht te worden door een of andere spierbundel. Zij begrepen toen nog niet, dat ik door mijn geavanceerde training in staat was niet slechts één gesprek tussen twee mensen woord voor woord in mijn geheugen op te nemen, maar een hele kamer vol met door elkaar roezemoezende mensen te filteren op gesprek en inhoud.

Om de situatie met de martelingen door de Maffia te voorkomen werd er een speciaal programma geïnstalleerd voor de Maffia, zodat ik kon reageren als ik door de Maffia werd benaderd. Daarna, toen ik terugkwam van mijn missie en ik begon spontaan een boodschap over te brengen die door de Maffia was geprogrammeerd voor mijn programmeurs, werden ze toch wel even heel even stil. De Maffia wist niet goed wat ze van mij moesten denken, ze dachten vaak dat ik zelfstandig werkte en alleen maar in de buurt van de speeltafels rondhing om een of andere rijke kerel aan de haak te slaan. Ik werd gewoonlijk daar naar toe gestuurd door de mensen die mij in hun macht hadden, ik zou het zelf nog niet in mijn hoofd halen om daar naar toe te gaan.

De maffia had de groep van mensen waar ik voor werkte nauwelijks iets te bieden. De Raad ging het niet om kruimeldiefstal (ze noemden de Maffia ook wel kruimeldiefjes) De Raad wilde niet zoals de Maffia een lekker stuk van de taart. Ze wilden de hele taart met de Maffia erin. De Maffia waren voor De Raad, niet meer als alledaagse mensen en hoorden ook bij de werkbijen. Net zoals u en ik. Iedereen had een plekje op de lijst met rangordes en de Maffia was op de lange duur onbelangrijk en kon gemist worden.

Ik werd bekend..
Door de jaren heen werd ik langzaamaan een bekend gezicht bij de Maffia in las Vegas, en op de lange duur kende iedere Maffiosi mijn gezicht. Sommige Maffiosi hadden connecties met Bob Hope in Palm Springs en anderen hadden weer nauwere banden met Dean Martin of Frank Sinatra. Ik was altijd erg bang dat ze mijn kinderen zouden vermoorden of mij, maar het zal me nooit weerhouden van te doen wat ik nu doe. Ik weet dat dit het enige juiste is dat ik kan doen nu ik niet langer in hun macht ben omdat hun mind-control geen vat meer op mij heeft.

Op de een of andere manier kennen ze iedereen en weten ze alles van iedereen en hebben connecties van hoog naar laag in politiek, zaken, en mensen. Het aantal slachtoffers, dat nog steeds in hun macht is, is waarschijnlijk vele malen groter alsdat zelfs ik bevatten kan. Dit gaat al vele tientallen jaren door en gebeurd in steeds toenemende mate met steeds verder geperfectioneerde apparatuur.

The ‘Rat Pack’
Ik was geprogrammeerd om mager te blijven, gebruind en onnozel, en om als het stereotype domme blondje over te komen. Op een prachtige zonovergoten Zuid Californische-zomerdag, klopte ik het strandzand van mijn bikini en voeten en sprong in mijn auto om de Pacific Coast snelweg op te zoeken onderweg naar mijn volgende opdracht. Gekleed in slechts mijn witte bikini met een witte zijden overgooier en een paar sandalen, liep ik het Malibu gerechtsgebouw binnen. De vrouw achter de balie wuifde mij met een handgebaar richting de privévertrekken van de rechter. Zonder enige aarzeling ging ik naar binnen en klom meteen bij rechter Merrick op zijn schoot.

Zand, gebruind kleurtje en zonnebrandolie op mijn lichaam, zat ik daar. Hij lachte, leunde achterover en zat zichtbaar met een grote grijns te genieten van alle seksualiteit die ik hem liet beleven. Ik bevredigde hem seksueel en vertrok weer net zo snel als dat ik gekomen was. Bob had een grap voor die rechters bij mij geprogrammeerd. Het was een tekst die destijds iedereen in Amerika kende van een bekend Tv-programma waarin een bepaalde tekst vaak herhaald werd. Die tekst moest ik tegen de rechter zeggen als hij bijna klaarkwam. Die tekst was: ”Pas op, hier komt de rechter, hier komt de rechter”…

Bob had me zelfs voorzien van enkele tophits. Net zoals een jukebox. Het leek hem wel grappig die optie ook eens uit te testen en dat werkte net als al het andere. Ik kreeg door Bob liedjes geprogrammeerd die afgestemd waren op mijn diverse alters en passend waren voor diverse gelegenheden. Ik had alters die de songs konden zingen op een manier die griezelig dicht bij het originele stemgeluid van de echte artiest in de buurt kwam. Ik kende de tekst uit mijn hoofd en zong met dezelfde toonverbuigingen als de originele artiesten. Veel mensen dachten dat ik erg adrem was, wanneer ik op het juiste moment en met het juiste stemgeluid een lied liet horen, maar in feite was ik slechts een robot, geprogrammeerd om te doen wat er in mijn programma stond, en op het moment dat dit door een van de programmeurs gewenst leek.

Bob stuurde mij eens naar Chasey Kasem de disc jockey van het KRLA. De volgende dag moest Chasey daar iets voor terugdoen. Bob liet mij ‘in opnamestand’ de hele dag bij de radio plaatsnemen en naar het programma van Chasey luisteren. Hij draaide de hele dag grammofoonplaatjes en gaf er uitgebreid achtergrondinformatie bij, over de artiesten wiens laatste tophits hij dan er meteen achteraan liet horen. Bob zei dat ik de hele dag moest luisteren ‘om de deksel op de emmer te houden.’ Bob vertelde me dat ik mijzelf moest zien als een vuilnisemmer en dat hij er altijd zou zijn (wat er ook ooit gebeuren zou!) om te zorgen dat de deksel op de emmer zou blijven.

Hij gebruikte die vergelijking met een vuilnisemmer gedurende een lange tijd, om mijn geheugen op te frissen zodat ik niet zou vergeten aan wie ik mijn loyaliteit moest tonen, maar hij gebruikte de vergelijking met de vuilnisbak ook om mijn herinneringen aan gebeurtenissen door de ‘versnipperaar’ te gooien. Dat was ook een geliefde omschrijving die Bob en Henry graag gebruikten om aan te geven hoe ze dachten mijn geheugen te wissen. Mijn oudste broer Jim, die absoluut zonder enige twijfel zijn eigen programmering volgde, zag er hardhandig op toe dat ik de hele dag op televisie naar Sesamstraat keek, zoals Bob mij bevolen had.

Ik moest samen met de kinderen van mijn broer de hele dag voor de Tv zitten en eindeloos kijken naar alleen maar Sesamstraat. Het Koekjes-Monster in de vuilnisbak herinnerde mij eraan mijn mond dicht te houden (de deksel op de emmer te houden) Als ik mijn ogen liet afdwalen van het Tv-scherm was daar steeds mijn broer die me met zijn harde knokkels tot de orde riep. Gedurende deze periode in mijn leven beëindigde ik het voortgezet onderwijs, en ondanks dat mijn ouders en mijn leraren vonden dat ik niet begaafd genoeg was voor nog een verdere opleiding, zag ik er zelf naar uit om colleges te gaan volgen bij het Pierce College in Woodland Hills.

Craig en ik waren al bij elkaar sinds dat we dertien jaar oud waren en ik was altijd trouw geweest voor zover mijn bewustzijn daar enige notie van had. Ik had geen afspraakjes met andere jongens. Nooit!. Craig bereide zichzelf er op voor om naar de universiteit te gaan in Colorado. En mijn school? Mijn opleiding? Ik was mezelf er totaal niet van bewust dat mijn hele leven aan elkaar hing van seksuele afspraakjes met mannen in erg hoge en erg uiteenlopende functies. Ik werd gefilmd in pornografische films in studio`s en op locaties inclusief Woodland Hills, Hollywood, Malibu, Bel Aire, Studio City, diverse locaties in de San Fransisco Valley en nog veel andere locaties verspreid over heel Californië.

Ik was ook nog een tijdje in dienst van Harold Anderson bouwmaatschappij in Bel Aire, maar vreemd genoeg kan ik me wel herinneren dat ik daar in dienst was, maar ik heb geen enkele herinnering aan mijn werk daar, wat ik daar doen moest, of in welke hoedanigheid en in welke functie ik daar werkte, of wat dan ook. Ik kan me herinneren dat er in deze periode van mijn leven enorm veel pornofilms gemaakt werden waarin ik moest meedoen. Het niveau nam door de jaren heen ook een steeds professioneler karakter aan. Tijd is geld!

Er waren diverse thema`s, kostuums, achtergrondmuziek, professionele make-up, speciale rekwisieten en belichting. Al het materiaal werd in de loop van de jaren het beste van het beste. Mijn alters waren geleerd hoe te bewegen op de muziek, te draaien voor de camera`s, niet in de camera te kijken of juist wel direct in de lens te kijken, en mijn lichaam zodanig naar de camera te draaien dat de film crew de beste opnames kregen. Als ik dan klaar was met een hele draaidag in een pornosetting, ging ik naar huis, naar mijn moeder en vader in Woodland Hills en kon dan later op de dag zelfs nog een afspraakje hebben met Craig, in de volle overtuiging dat ik een onschuldige, trouwe en liefhebbende vriendin voor hem was.

Doordat ik voortdurend onder mind-control was kon ik niet weten, in die tijd, dat ik alles behalve aan doorsnee meisje was, met een normaal leven, als een normale tiener, in een normaal gezin in Woodland Hills. Het veel omvattende contact dat ik had met Bob Hope als een tiener en ook later nadat ik 20 jaar geworden was, liet mij zien dat Bob Hope`s leven als entertainer slechts een weliswaar perfecte dekmantel was, maar niettemin een dekmantel. Entertainment was in feite slechts een bijkomstige hobby van hem. Ik was er persoonlijk getuige van dat hij als strategisch en invloedrijk persoon essentieel was en deel nam aan een complot van duistere figuren die slechts een doel voor ogen hebben en dat is de hele wereldbevolking naar hun hand te zetten.

Hij onderhield directe contacten met het Witte Huis in Washington DC, maar hij had niet zo`n directe telefoonlijn met het Witte Huis, zoals Nelson Rockefeller wel had. Doordat ik, zonder daar zelf enige zeggenschap in te hebben, aan Bob Hope vast kwam te zitten, kwam ik in contact met heel veel bijzonder machtige zakenlui, politici en beroemdheden. Ik werd naar een klein vliegveldje gevlogen in Palm Springs om mij bij Bob en zijn handlangers te voegen. Ik werd opgehaald door een zilverkleurige limousine en naar zijn huis gebracht. De mannen in pak haalden mij op en brachten mij dan bij Bob, waar hij op dat moment ook mocht zijn; bij hem thuis, op de golfcourt, of in de stad.

Voordat ik bij Bob werd afgeleverd, gaven ze me altijd mooie kleding, schoenen en sieraden om mezelf op te doffen voor Bob. Wanneer Bob in de club was, of in een vergadering met de maffiosi en hij zag mij, wenkte hij me altijd bij zich en zijn steevaste begroeting was dan altijd: ”Laat me eens even goed naar je kijken schatje.” Hij trok daarbij dan zijn wenkbrauwen op en maakte een inschatting van wat hij zag, om te zien of het zijn goedkeuring kon wegdragen en of ik wel sexy genoeg voor hem was, en dan trok hij mij bij zich op zijn schoot. Hij pronkte graag ten opzichte van zijn ‘maten’ met mij en showde graag ‘dat groene blaadje.’ Het was enigszins afhankelijk van het gezelschap waarin we ons bevonden, hoe hij mij aan de overige aanwezigen voorstelde.

Zo stelde hij mij voor als zijn nichtje, zijn wonderbaarlijke opkomende sterretje in de dop, of gewoon als: ‘mijn groen blaadje’ Hij stelde eigenlijk nog het vaakst voor als zijn favoriete nicht Sharon Wheatherby. Ik denk dat hij de mensen hun eigen conclusie liet trekken en het leek hem ook totaal niet te deren wat anderen dachten. Hij noemde mij nooit bij mijn eigen meisjesnaam. NOOIT! Ik moest vaak mee met Bob wanneer hij ging golfen in Palm Springs. Bob of de pakken gaven mij altijd de kleding die ik dragen moest. Ik werd nooit gevraagd om zelf eens een balletje te slaan, ik moest mee, kijken en glimlachen, en meer niet.

Op deze dag zong Bob voor mij, zoals hij wel vaker deed als hij in een goede bui was. Hij maakte grapjes met mij zoals je dat zou doen met iemand die er op reageren kan, alsof ik überhaupt al ergens zelfstandig op kon reageren. Als geprogrammeerde slaaf was ik stoïcijns en glimlachte zoals mij was opgedragen. Na het golfen gingen we allemaal naar het clubhuis om te eten. Een meisje benaderde Bob met een fototoestel in een poging een kiekje te maken van Bob. De mannen in de nette pakken belemmerden haar de doorgang. Mensen probeerden vaak foto’s te maken maar Bob had altijd iemand die de persoon in kwestie aansprak en het rolletje uit het toestel opeiste.

Hij kon dan erg onhebbelijk worden en schelden op de mensen die zo onbeschoft waren dat ze zijn privacy verstoorden. Er waren meestal niet veel mensen (als er al überhaupt iemand was), op de plaatsen die wij bezochten, of het moest ergens zijn waar hij naar toe ging voor een optreden. Dan was hij omgeven door lijfwachten die hem overal beschermden. Bij zo’n etentje kwamen allerlei onderwerpen ter tafel, en als het zo was dat het niet voor mijn oren (of eigenlijk die van Henry) bestemd was, dan kreeg ik wat geld in mijn hand gedrukt met de opdracht ‘mijn neus te gaan poederen.’

Ik wist intussen dat dit betekende dat ik een flinke tijd moest wegblijven, waarbij ik van tijd tot tijd mijn gezicht moest laten zien op een afstandje. Als het gevoelige thema dan weer besproken was, wenkte hij mij terug aan tafel, en trok me op zijn schoot. Bob ontmoette soms ook mannen die ik herkende als agenten van de Geheime Dienst, omdat ik ze eerder bij Richard Nixon of Ronald Reagan had gezien. Na deze ontmoetingen gingen we meestal samen naar een hotel of naar zijn huis als zijn vrouw Dolores er niet was.

Bob Hope en zijn echtgenote Dolores
Bij gelegenheden dat we met andere mensen samen waren, en Bob wilde dat ik wegging, klopte hij mij op mijn achterwerk en zei dan glimlachend: ”Tot ziens.” Meteen kwamen dan de nette pakken in actie en voerden mij weg. Vaak werd ik dan terug gebracht naar zijn huis waar ik dan de ‘voorbereiding’ kreeg voor een avondmissie. Bob hield ervan mensen om zich heen te hebben. Hij hield feesten die door talrijke beroemdheden werden bijgewoond. Alles wat naam en faam had, was ooit wel bij Bob Hope over de vloer geweest, of kwam daar vroeg of laat terecht.

Ik werd vaak door Bob als ‘cadeautje’ gegeven aan een van zijn vrienden of aan meerdere vrienden tegelijk, maar ik was geprogrammeerd om voor de nacht te komen slapen in zijn kamer. Behalve als Dolores thuis was. Dolores was niet vaak ’thuis’ maar als ze er wel was, werd ik vroeg teruggevlogen naar huis. Het was wel een vreemde situatie die paar keer dat ik Dolores zag op een party, wetende dat ik seks had met Bob, en dat ik veel en vaak met hem onderweg was naar veel verschillende locaties met zijn vrienden en zijn zakenrelaties; toch liet mijn eigen gedachte mij niet toe mezelf af te vragen wat Dolores nu eigenlijk dacht dat haar man werkelijk deed.

Bob stelde mij aan veel van zijn beroemde vrienden voor. Bij sommige bijeenkomsten showde hij mij dan met een arm om mijn schouder geslagen en met de andere arm gaf hij dan zijn buurman een por met een elleboog en een veelbetekenend knipoogje, waarbij hij dan zei: ”Waarom zou ik bij zo`n oud lijk als Dolores willen zijn, als ik dit hier kan hebben?” Zijn vrienden knikten allemaal altijd instemmend en lachten. Hoewel mijn programmering deze nachtelijke activiteiten voor mijn bewustzijn verborgen hield, kwam mijn lichaam toch soms slaap tekort. Ik kon dan wakker worden terwijl ik nog doodmoe en volledig uitgeput was. Ik had geen idee dat mijn slaaptekort te wijten was aan voedsel- water- en slaaponthouding, in combinatie met medicijnen en elektroshocks voor programmeerdoeleinden..

Bob beschikte over een uitgebreide beveiliging in en om zijn huis in Palm Springs. De vele lampen rondom zijn huis gingen ’s nachts allemaal tegelijk automatisch aan als iemand het huis naderde. Hij had talrijke ingebouwde alarmen in huis en zelfs bewakingscamera’s met televisiemonitoren zoals ik ook bij Reagan op zijn ranch gezien had. Als ik arriveerde liet hij mij op het bed gaan zitten terwijl hij zelf plaatsnam in een stoel tegenover mij en dan zei hij: ”Laat maar horen.” Ik ratelde dan alle informatie af die ik van Henry Kissinger mee gekregen had.

Bob had lang niet alle numerieke codes om in al mijn dossierbestanden te komen, Henry had dat wel. Dat was ook de manier waarop Henry dat wilde. Ik hoorde Henry wel eens hardop in zichzelf praten terwijl hij met mij bezig was. Hij droomde dan hardop: ”Ik wil jou absoluut 100% ondoordringbaar hebben voor anderen.” Henry zette zelfs een waarschuwingssysteem op binnen zijn eigen systeem dat hem waarschuwde als Bob iets met mij probeerde wat Henry niet wilde. Zo zou ik onmiddellijk bij terugkomst bij Henry uit de school klappen als Bob stiekem probeerde om bij gegevens te komen die niet voor hem bestemd waren. Henry mopperde voor zichzelf heen: ”Daar heeft hij geen moer mee te maken.”

Dolores Hope was al op leeftijd toen Bob met mij scharrelde; Bob zelf was dat trouwens ook, hij was bijna 50 jaar ouder als ik. Dolores vond het maar helemaal niets, dat ik steeds in de buurt was en, ongelukkigerwijs, kon Bob ook niet verklaren wat de reden was van mijn verblijf. Dat kon Reagan nog wel enigszins, die zei dan dat ik zijn secretaresse was, of een administratieve kracht, maar Bob wist niets beters te verzinnen dan zijn vrouw wijs te maken dat wij veel tijd moesten doorbrengen om dat we samen een tournee naar ‘onze jongens’ in den vreemde aan het voorbereiden waren.

Ik herinner me nog dat Dolores ’s morgens, na een party, tegen hem liep te vitten in Palm Springs, omdat ik ook nog daar was. Hij loog en zei dat ik bij een andere man hoorde. Nu was het absoluut niet zo dat ik nooit met andere mannen meeging voor seks tijdens zijn feesten, maar deze keer was dat toevallig niet het geval. Hij ontliep haar terwijl ze tegen hem tekeer ging en als hij dan achter haar kwam, zodat zij met de rug naar hem toe stond, dan trok hij gekke bekken naar mij. Hij liet haar uitrazen terwijl hij achter haar rug gekke bekken trok, en dan pakte hij rustig zijn golfspullen en mij bij de arm en ging een partijtje golfen.

Zo, recht in haar gezicht, gedroeg hij zich altijd netjes, beheerst, deed aardig en stuurde haar vaak weg om mooie spulletjes voor zichzelf uit te mogen gaan zoeken. Hij gaf haar ook elke vakantie waar ze om vroeg, dat was geen liefde maar meer iets van: ‘opgeruimd staat netjes.’ Hij verzon veel smoesjes voor mij, alleen maar om mij voor seks te kunnen gebruiken. Ik ging ook wel soms met hem mee in voorbereiding op een overzeese tour. We maakten dan de studio-opnames van de liedjes zodat we tijdens de tournee via playback onze shows konden doen. Het ging eigenlijk altijd alleen maar om seks en om iedereen de ogen uit te kunnen steken met dat ‘groene blaadje.’

Het was niet allemaal gelogen, maar het meeste wel. Het zal iedereen duidelijk zijn dat ik daar beslist niet uit eigen vrije wil was. Ik was een slavin, totaal en volledig onder mind-control, met geen enkele mogelijkheid om zelfstandig keuzes te kunnen maken voor mezelf over waar ik zou willen zijn, of om me zelfs maar bewust te kunnen realiseren wie ik eigenlijk werkelijk was. Bij mijn bewustzijn, in mijn dagelijkse leven (had ik dat eigenlijk wel?) had ik geen besef van die andere werkelijkheid of dat ik op deze manier gebruikt werd. Ik meende werkelijk dat ik een doorsnee studente was, en ik ging trouwen in de volle overtuiging als een maagd voor het altaar te staan.

Phyllis Diller
Zij was een komedienne die zo nu en dan op Bob’s party’s opdook. Ze was vreselijk luidruchtig. Ze had niet veel met mij op en walste lomp over me heen. Ze maakte altijd grappen en zij en Bob konden de ene na de andere mop uit hun mouw schudden zonder er over na te hoeven denken. Toen ik eens door Phyllis betrapt werd op mijn verplichte glimlach richting Bob, schreeuwde ze dwars door de ruimte: ”Veeg die grijns van je snuit.” Daarna schaterlachte ze vreselijk hard en dat maakte me bang. Bob zei me niet te letten op ‘dat oude lijk’ en dat probeerde ik, maar ze was zo ontzettend luidruchtig aanwezig dat het niet meeviel om haar te negeren.

Ik probeerde echter krampachtig de afkeuring van Phyllis Diller om elke prijs te voorkomen. Op zekere avond was Bob’s slaapkamer gedecoreerd in één groot bloemenmotief met een crèmekleurige achtergrond. Hij had een houten bed met nachtkastjes en een enorme kast tegen de muur voor kleding. Soms waren er verse bloemen in de kamer gezet, en zelfs af en toe eentje op het kussen. Bob had gewoonlijk een nieuw nachthempje klaarliggen voor mij om aan te doen, hij had soms zelfs satijnen lakens op het bed. Een lade in de kast bevatte altijd de meest sexy lingerie, nylons, jarretelletjes, bh`s enz. Hij zei dat deze lade speciaal voor mij was, maar hij ging altijd zelf naar de lade om uit te zoeken wat hij wilde dat ik aan zou doen.

Achter in die grote kast had hij ook kleding voor mij die mij perfect paste. Ik had geen idee hoe hij aan die spullen kwam, wie deze kleding uitzocht, maar het was altijd precies mijn maat. Sinds dat ik gedeprogrammeerd ben en in het openbaar spreek over mijn ervaringen, ben ik in contact gekomen met andere geprogrammeerde seksslavinnen die ook met Bob samen waren. Het heeft er nu alle schijn van dat we allemaal geprogrammeerd werden op een en dezelfde lichaamsvorm die ze blijkbaar het aantrekkelijkste vonden. Bob kon dus wel zeggen dat die lade er alleen voor mij was, maar het zal wel altijd een raadsel blijven hoeveel verschillende slavinnen met deze zelfde kleding moesten doen. Bob gaf de voorkeur aan 18-20 jarige meisjes.

Bob had een gemiddeld maatje penis. Soms maakte hij mij bang tijdens de seks, als hij agressief werd, maar hij mishandelde mij nooit lichamelijk. Hij liet mij alles doen op seksueel gebied wat ik geprogrammeerd was te doen, maar hij kwam toch vaak op zijn eigen manier klaar. Dan ging hij meteen slapen. Toen hij ouder werd, werd hij gemener en vreemder en onbewust haatte ik hem. Hij had een kleine metalen elektrische koeiendrijver die hij soms na de seks in mijn vagina stopte en daarna was het ‘licht uit’. Ik kon me daarna niets meer herinneren.

Bob sloeg me ook wel eens als ik iets ‘fout’ gedaan had. Als ik afgeranseld werd, flipte mijn geest over in een andere alter en dan was ik vrolijker, veel ‘prettiger in omgang’ noemde Bob dat, terwijl hij mijn kin omhoog duwde om mij te kussen. Toen hij eens kwaad op me was, omdat ik ‘de regels had overtreden’, schreeuwde hij tegen mij: ”Jij bent alleen maar een speelpop, speelgoed voor mijn plezier, vergeet dat nooit jongedame!!”

Bij Playboy’s Hugh Hefner
Toen ik nog een jonge tiener was noemde Bob mij zijn ‘kleine konijntje’. Hij was bevriend met Hugh Hefner an Hugh kwam soms op Bob’s party’s. Hij bracht altijd minstens twee meisjes mee, gewoonlijk blondines. ‘Starlite’ was het alter dat ik van Bob kreeg, om zijn ‘ster’ te worden. Hij vertelde Starlite, en andere mensen, terwijl ik ‘aan zijn arm’ was, dat hij mij een steuntje in de rug gaf in de entertainment industrie. Mijn instructies waren dat Starlite haar haren gescheiden gekamd droeg met een lok over een oog om een sexy look te creëren. Starlite moest super sexy zijn.

Als hij mij meenam naar party’s vertelde hij aan iedereen dat hij mij de kneepjes van het vak leerde, omdat ik potentieel had en een aangeboren talent had voor entertainment. Bob nam me mee naar verschillende party’s van Hugh Hefner in zijn penthouse in Los Angeles. Bij een van deze gelegenheden besteedde hij extra veel aandacht aan zijn kleding. Hij droeg een lichtgrijs drie-delig kostuum met een wit overhemd met grijs vlinderdasje en een grijze hoge hoed met daarbij witte handschoenen en een lange zwarte rechte wandelstok puur voor de show. Hij zag er goed verzorgd uit, maar oud, zijn kleding was echter perfect; niet één kreukje te bekennen.

Er was een deurpaneel met kleine zilveren knopjes die je in een bepaalde volgorde moest indrukken om toegang te krijgen tot Hugh Hefner`s huis. Bob wist de cijfercode. Ik zag hoe zijn perfect gemanicuurde hand zich uitstrekte om de code in te voeren. Een deur opende en gaf toegang tot een lift. De lift naar Hugh Hefner`s penthouse was rondom voorzien van spiegels en Bob zei: ”Je ziet er mooi uit vanavond.” “Dank je Bob,”zei ik, terwijl hij mij bij mijn arm pakte en mijn gezicht naar de spiegel draaide. “Kijk in de spiegel, je kunt jezelf zien gereflecteerd in alle spiegels overal waar je kijkt, er komt geen eind aan. Deze avond wil ik een sexy meisje die mooi is, intelligent en onderdanig. Sexy is altijd de meest belangrijke kwaliteit. Begrijp je dat?” Nadat ik langzaam “Ja” knikte ging hij verder:

”Je moet vanavond dicht bij mij blijven. Je krijgt geen pauze, dus vraag er niet om. Je blijft gewoon dicht bij mij, is dat allemaal duidelijk?” Ik glimlachte en zei: ”Ja.” Daarna draaide hij mij weg van de eindeloze spiegel om mij te laten ‘onthouden’ en om een van de vele alters te kiezen die geschikt was voor deze avond. Even later ging de liftdeur open. Mijn jurk maakte een knisperend geluidje als ik liep. Toen wij arriveerden gaf ik mijn zwarte cape aan de portier en deze gaf hem op zijn beurt weer door aan iemand anders met de mededeling: ”Deze is van de dame die bij Bob is.” Een oudere man nam deze cape aan, keek mij in mijn ogen, maakte een eerbiedig klein buiginkje en zei: ”Mevrouw,” voordat hij wegliep met mijn cape en Bob`s wandelstok.

Bob nam me bij mijn arm en leidde mij naar een grote open haard waar ik de illusie had dat er een naakt meisje dwars door de vlammen danste zonder verbrand te raken. Ze was prachtig beschilderd met zwarte en witte strepen wat haar een zebra-look gaf. Ofschoon dat dit de illusie wekte dat ze een kostuum droeg, zag ik dat ze onder de verf volledig naakt was. Ze lachte naar Bob en danste verder in zeer verleidelijke poses op een heel kleine oppervlakte. Ze had een spookachtige, erg afwezige blik in haar ogen. De buitenwanden van het penthouse bestonden voor het grootste deel uit ramen en je had een adembenemend uitzicht op al de twinkelende lichtjes van de stad daar beneden. Het leken wel edelstenen op een achtergrond van zwart fluweel.

Bob zei mij dat wanneer ik ‘aan zijn arm’ was, dat hij dan die avond voor mij was. Bij andere gelegenheden was hij dat niet. De sterren hielden van hun eigen besloten feesten, omdat er dan niemand naar hen staarde zoals fans gewoonlijk deden op publiekelijk toegankelijke plaatsen. Iedereen was gelijk aan elkaar, en zij konden meer genieten zoals gewone mensen, wanneer die op hun gemak waren onder hun gelijken. Hefner’s party’s waren een ontmoetingsplaats voor sterren, als een besloten ‘clublokaal alleen voor leden’, waar iedereen zich op zijn gemak voelde.

Men liep in en uit en soms was het vol, andere momenten was het weer plotseling erg rustig. Hier kwam men om even de accu op te laden om dan weer verder te gaan met de dingen die gedaan moesten worden. Hefner’s woning was erg modern, met veel strakke lijnen en hoeken, met veel glas. Bob pikte op die party’s soms ideeën op, die hij weer kon gebruiken bij zijn eigen partys in Palm Springs. Bob’s party’s waren van hoogstaande kwaliteit, alles in Hollywood-stijl. Hij had wilde party’s met veel alcohol en drugs, en andere avonden waren het complete orgies.

Toen Hugh Hefner zag dat Bob was gearriveerd, kwam hij hem tegemoet en schudde hem de hand. Bob zei: ”Hal, dit is mijn bekkertje, eh…….ik bedoel lekkertje.” Ze moesten daar allebei om lachen, toen boog Bob zich voorover naar Hefner en fluisterde iets in zijn oor wat ik niet kon verstaan, waarop Hugh Hefner wegliep. Hij bleef nooit lang in de buurt van Bob op deze party’s. Bij een andere gelegenheid zei hij: ”Bob, wat fijn je te zien,” waarbij ze handen schudden en Hefner daarna een hand over Bob`s arm legde en zei: ”Ik kom zo terug, ga niet weg, ik moet daar even iemand spreken voordat ze weer de deur uit is,” en hij glipte even weg, maar was snel weer terug en zei: ”Kom mee naar de keuken.”

Bob gaf daarop heel joviaal antwoord door te zeggen: ”Ik volg jou overal waar de meiden zijn!” We gingen dus achter hem aan de keuken in, waar een heleboel Playboy-bunnys bezig waren met schalen hapjes te maken. Meiden die gekleed waren in de traditionele Playboy-kostuums van een zwarte bodystocking met visnetkousen, witte kraagjes en het befaamde witte konijnenstaartje op hun achterwerk. Bob keek zijn ogen uit bij al dit vrouwelijk schoon in deze prachtige kostuums, en terwijl hij zijn blikken schaamteloos rond liet gaan riep hij: ”Wat een lekkers hebben we hier allemaal?”

Alle meisjes draaiden zich als afgesproken tegelijk om en lachten terwijl ze hun meest verleidelijke blik voor de dag toverden. “Hallo meneer Hope ,”zei een meisje, “Ik ben beschikbaar,” en ze lachte terwijl ze de boterblokjes op de tafel voor haar voorzag van het Playboy-logo met een boterstempel. Bob zei: ”Jij mag gang nummer vijf zijn op het menu, zie ik je later in die gang?” Plagend zei ze: ”Dat is goed.” Bob keek vragend om zich heen en vroeg: ”Nog meer liefhebbers?” Daar reageerde niemand meer op, maar ze lachten allemaal beleefd. Bob leidde mij terug naar de kamer waar het zebrameisje nog steeds aan het dansen was. “Ze is nog steeds aan het dansen,” zei Bob, en ik keek hem glimlachend aan zoals mijn programmering vereiste.

Bob nam een drankje van een dienblad dat een bunny hem voorhield. Toen ze mij daarna ook een drankje aanbood zei ik zoals geprogrammeerd: ”Nee dank je wel, ik zit al aan mijn tax voor vanavond,” terwijl ik in werkelijkheid al in geen uren meer iets te eten of te drinken had gehad. Bob was erg handig in die dingen, hij nam met een glimlach een drankje aan, en zette het dan later onopvallend weer weg, omdat hij niet wilde dat men zag dat hij niet echt dronk. Later nam hij dan nog een paar drankjes aan, maar ik zag hem zelden echt een glas compleet leegdrinken voordat hij het weer wegzette, om het volledig in de steek te laten.

Hugh Hefner had bizarre, exotische onderwerpen op zijn partys, zoals naakte vrouwen die in allerlei kleuren geverfd waren om op verschillende dieren te lijken, maar ook tamme wilde dieren, zoals een leeuw die door een bunny zogenaamd ‘getemd’ werd met een grote zweep. Op een keer had hij ook een man gekleed als Tarzan, die met een zweep Jane onder handen nam. Ze zeiden dat het meisje niet echt gepijnigd werd, dat het allemaal alleen maar show was. Ik weet niet of dat wel echt waar was. Er waren wel vaker van dit soort scenario’s – zogenaamde magische seksshows.

Van Bob moest ik extra aandacht besteden aan de bunny’s om zo zelf bunny-vaardigheden op te doen. Ik moest op de speciale danspasjes letten om die te kunnen gebruiken bij onze overzeese uitzendingen naar ‘de jongens’, maar hij zei ook dat het me hielp om de ruwe kantjes nog wat te polijsten zodat ik klaar zou zijn voor uitzending bij de Rockefellers. Eigenlijk waren die bezoekjes aan Hugh Hefner alleen bedoeld als training voor mij zodat ik het ‘vak’van bunny beter zou leren kennen. Bob deed me van die Playboy-kraagjes aan en soms ook een diamanten halsketting bij diverse privé ‘Hope optredens’. Het was een enkele ketting met een aaneensluitende rij diamanten die strak om mijn nek viel.

Bob vond het prettig als ik die droeg als we alleen waren. Hij noemde het ’training’ en dit waren mijn ’trainingsdiamanten.’ Hij zei ook dat ik beter maar gewend kon raken aan het dragen van diamanten, omdat ik altijd goed behandeld zou worden, voor de rest van mijn leven, en soms noemde hij mij ook zijn prinses. Hapjes, heerlijke spijzen, drank, wat iemand zichzelf maar kon wensen, het was er allemaal op de party’s van Hugh Hefner, behalve voor mij.

Champagnefonteinen waren in die dagen erg populair. Als iemand mij een drankje aanbood, liet Bob mij dit af en toe uit beleefdheid aannemen, maar hij was erg handig in het vervolgens af te pakken en het te laten verdwijnen. Ik moest soms mijn wijn- of champagneglas vasthouden en glimlachen, maar ik mocht er geen druppel van drinken. “Nog geen druppel!” zei hij regelmatig, dus deed ik dat ook niet. Hij vertelde er dan bij met een vergelijking naar de Disney klassieker Assepoester: ”Een piepklein druppeltje is alles wat er nodig is om jouw koets te laten veranderen in een pompoen, en jouw mooie jurk in oude vodden, en dat willen we toch niet hè?” Deze vergelijking raakte mijn onderbewustzijn zo diep dat ik automatisch in de Cinderella-programmering terugviel, die speciaal was geïnstalleerd om mij te kunnen bespelen. Hij kon dat, en nog vele anderen.

Ik glimlachte zoetjes en zei: ”Nee Bob.” Het was mij onder mind-control niet toegestaan te eten of te drinken. Bob zei dat ik moest zeggen dat ik net precies gegeten had, en dat ik dus geen honger had. Hefner blonk vaak uit door afwezigheid op zijn eigen party’s, ik wist nooit waarom. Op zekere avond had hij het pin-up-meisje van de middenpagina van de Playboy van die maand een showtje laten doen voor een select klein gezelschap. Ze droeg een rode aaneen gesloten bodystocking, rode pumps met hoge hakken en een rode veer in het haar. Ze danste rond en stripte voor de gasten.

De mannen smulden ervan en klapten en riepen: ”Encore, encore,” maar dat deed ze niet, ze ging weg en ik zag haar die avond niet meer terug. Er waren kamers die mensen mochten gebruiken als ze zin in seks hadden. Een slaapkamer had een groot hemelbed staan met zwarte satijnen lakens en Bob parkeerde mij in een hoek van de kamer terwijl hij seks had met een van de bunny’s uit de keuken. Hij deed die dingen wel vaker. Dat hij op een party seks had met een andere vrouw of meisje, was niet ongebruikelijk en later op de avond deed hij het dan allemaal nog eens over met mij thuis, of hij wilde alleen oraal bevredigd worden, afhankelijk van de stemming waarin hij was.

Nadat hij met de bunny uitgesekst was, kleedde zij zich weer aan, vertrok met een glimlach en trok de grote dubbele deuren achter zich dicht. Bob wenkte mij dan bij hem en ik raapte zijn kleren op van de vloer en begon hem aan te kleden. Hij genoot hier altijd erg van. Ik hield zijn boxershort voor hem open en hij stapte er dan eerst met zijn ene been in en dan met het andere. Terwijl ik hem hielp zei hij: ”Ik zou niet weten wat ik zonder jou moest beginnen.” Ik glimlachte liefelijk zoals geprogrammeerd en pakte zijn overhemd en hielp hem verder met aankleden.

De knoopjes gingen wat lastig en hij zei: ”Goh, het duurde veel korter om het uit te krijgen, als dat het duurt om het weer aan te krijgen.” Dan moest hij onbedaarlijk lachen om zijn eigen opmerking. Bob zei dat seks een levenswijze was, “Een wijs leven!” Ik knielde neer en trok zijn sokken en schoenen aan, kamde zijn haren en dan gingen we weer terug naar de party. De meeste mensen daar kende ik niet. Bob zei tegen een stevig gebouwde man in een smoking: ”Deze is van mij”. “Aangenaam met u kennis te maken,” zei ik. Gevat haakte Bob daarop in met de woorden: ”Zij heeft eeen opleiding genoten op de Gloria Swanson School voor goede manieren.” Iedereen, ook de bewuste man, moest daar hartelijk om lachen.

Ik dacht altijd dat mensen om mij moesten lachen omdat ik dom was. Ik dacht altijd dat ze mij uitlachten. Het ontging mij volledig dat ze lachten om Bob’s grappen. Ik snapte nooit iets van die grappen omdat mijn geprogrammeerde staat me niet toestond zelfstandig te denken. Als er verder niets meer van Bob’s smaak was, of als er niemand zich ‘beschikbaar’stelde, gingen we naar een hotel of naar zijn huis waar we seks hadden, hij kwam zó of zó altijd aan zijn trekken.

Op een ander feest bij Hefner, waar we samen arriveerden zei hij met een knipoog over zijn schouder naar mij, bij binnenkomst tegen Hefner: ”Moet je nu eens kijken wie mij achterna gelopen is.” Hefner zei toen:”Niet slecht Bob, helemaal niet slecht, zeg eens waar liep jij te wandelen, lopen er daar nog meer zoals zij?” Waarop Bob antwoordde: “Helaas voor jou Hugh, ze hebben de mal stukgemaakt nadat ze dit exemplaar gegoten hadden.” Hefner kon daar smakelijk om lachen en ze schudden elkaars handen weer. Hij gebruikte altijd twee handen bij de handdruk met Bob. Hij stak zijn hand uit als in een gebruikelijke handdruk, maar hij legde zijn andere hand er dan bovenop.

Tarzan en Jane en de leeuw..
Zoals gebruikelijk had hij dan altijd opeens iets te doen en excuseerde zich dan bij Bob. Hij wenste ons een plezierige avond en wandelde met een kort zwaaiend handgebaar weg. Bij deze party waren Tarzan en Jane en een leeuw. Het Tarzan-personage zat zwaar in de make-up die hem gebruind moest laten lijken, hij had blond haar en een mooi lichaam; Jane ook. De leeuw was erg klein. Ik mocht hem aanraken en de bruine vacht op zijn rug zag er zo schattig uit, het leek alsof hij glad geschoren was. Plotseling draaide de leeuw zich om en hij opende zijn muil en ik schrok me wezenloos! Hij had grote tanden.

Bob moest lachen om mijn reactie en hij vroeg: ”Misschien wil jij er ook zo een voor thuis. Leeuwen en tijgers en beren, oh God!” Terwijl hij heel handig een programmeertekst van het Tovenaar van Oz programma in zijn oneliner wist te verpakken, zodat ik op dat moment zelfs nog meer geen idee meer had waar ik werkelijk was, stonden de mensen om ons heen te lachen om mijn onbeholpenheid. Bob Hope had op dat moment op een meesterlijke wijze mij nog eens extra geprogrammeerd om te vergeten waar ik was, terwijl de mensen om hem heen geen idee hadden van het leven dat ik leidde als de seksslavin die Bob Hope op al zijn wenken bediende.

Later die avond verhuisde het gezelschap naar een grote vierkante doucheruimte met een heleboel douchekranen en douchekoppen. De ruimte was betegeld, maar voorzien van ook wat glaswanden zodat je er eigenlijk dwars doorheen kon kijken. Veel mannen en vrouwen gingen erin en begonnen eerst zichzelf in te zepen, maar al snel ook elkaar en het draaide uit op een grote zeperige orgie. Persoonlijk, hield Bob meer van het een-op-een werk in bed, maar hij kon er wel van genieten mij bezig te zien in die groepsseks, of om toe te kijken als een individueel paartje met elkaar seks had.

Het gebeurde wel dat De Raad mij programmeerde met een tekst die ik moest overbrengen aan een van de beroemdheden of entertainers die ook op de party aanwezig zouden zijn, waar ik naar toe ging. Ik denk niet dat Bob van alle missies die ik kreeg van De Raad op de hoogte was. Ik werd geprogrammeerd om mijn boodschap pas te geven als ik in gesprek was met mijn doelwit. Pas als ik zeker wist dat ik zijn volle aandacht had, en hij/zij mij recht aankeek, mocht ik de boodschap ‘laten ontsnappen’.

Gewoonlijk was ik erg op mezelf en sprak bijna nooit, dus als ik deze boodschappen voor De Raad moest afleveren was Bob er niet altijd op voorbereid dat ik plotseling begon te praten. Dat bracht hem vaak van zijn stuk en hij loste dat dan maar op met een van zijn vele grappen, hij zei dan dat hij het juist zo interessant vond om met mij samen te zijn omdat: ”Je nooit van tevoren weet wat die slimmerik nu weer gaat zeggen,” of: ”Je nooit weet welke onzin eruit komt.” Hij wist ook werkelijk niet welke woorden er zomaar van het ene op het andere moment uit mijn mond zouden komen. Hij zei soms dat ik een aandoening had waardoor ik soms wat rare dingen kon zeggen, maar ik werkelijkheid was ik geprogrammeerd om hele duidelijke en perfect op maat gesneden boodschappen over te brengen, op het juiste moment, en droeg ik vrijwel alle staatsgeheimen van de Amerikaanse regering met mij rond.

We reden altijd naar die party’s in een van Bob’s limousines, en de chauffeur wachtte dan altijd vlakbij, zodat Bob op elk gegeven moment kon vertrekken als hij dat plotseling wilde. Bob nam me zelfs soms gedurende de party mee naar de wachtende limousine alleen maar voor seks, of om mijn geheugen ‘op te frissen’ over de manier waarop ik geacht werd mij te gedragen, of om mij te programmeren op mijn opdracht voor een bepaalde persoon die plotseling opdook op zo’n party.

Hij hield er ook van om mij billenkoek te geven als ik ‘ondeugend’ was. Hij liet me dan mijn jurk omhoog trekken en dan moest ik met mijn blote billen over zijn knieën gaan liggen om billenkoek te krijgen. Ik was er op geprogrammeerd (een extraatje van Henry voor Bob) dat ik van billenkoek ‘opgewonden’ raakte, en zo had Bob mij het liefst. Hij raakte hier zelf ontzettend opgewonden van en hij vond de seks zo stukken aangenamer.

De les van de Playboy-bunny.
Bij die party’s bij Hefner, kwamen de mannen gewoonlijk niet in het gezelschap van hun vrouw of vriendin. Op avonden dat ik er was, leek het wel een ongeschreven wet dat vrouwen niet welkom waren, dat wil zeggen: de eigen vrouwen of vriendinnen. Het leek wel een exclusieve herenclub waar herhaaldelijk veel vrouwelijk schoon te bewonderen viel, maar niet het schoon uit de echtelijke sponde. De ruimtes waren vaak erg rokerig en rumoerig, en de mensen, in het bijzonder de dames, waren zo opgemaakt dat ze soms wel van plastic leken.

Ik werd daar eens meegenomen naar een aparte kamer, waar een bunny zat te wachten die mij volgens Bob ‘sommige dingen’ zou gaan leren. Ze lag volledig naakt op een wit donzen kleed op de grond en ze streelde zichzelf over haar hele lichaam in het bijzijn van Bob en mij. Bob knielde neer bij de grond en zei dat ik heel zachtjes, heel voorzichtig en heel teder over moest gaan in het spel van de bunny. “Stap in haar wereld” was mijn opdracht. Wij streelden elkaar terwijl Bob vlakbij gehurkt zat en hij zei: ”Welk een pracht stralen jullie samen uit, als een kunstwerk, meesterlijk.”

De bunny trok mijn jurk uit en begon mijn vagina te likken, terwijl Bob toekeek. Ik weet niet zo goed wat ik die dag ‘geleerd’ heb, maar van toen af aan moest ik wel erg vaak Playboy-bunnykostuums dragen voor Bob met de bijpassende kragen en ook vaak veren op mijn achterste. Daar moesten dan altijd hele hoge hakken bij gedragen worden. Het kwam er op neer dat ik nog vaak in opdracht van Bob naar mannen toe moest om te laten zien wat ik die dag ‘geleerd’ had. Ik danste er ook vaak bij, en ik denk dat er vaak filmopnames gemaakt zijn zonder dat ik daar weet van had. Dansen werd vroeger veel gebruikt in pornografie.Bob knipte met zijn vingers als alles achter de rug was, om me weer terug te brengen naar het leven van alledag. We gingen dan weer over op onze dagelijkse routine.

Het verscholen, kleine meisje..
Ergens diep in mij verscholen, zat een klein meisje dat haar moeder om hulp wilde vragen, om haar daar weg te halen, maar ze kon het nooit. Bob deed dan een Playboykraag om mijn nek en vroeg dan: ”Is dit jouw halsketting, of is dit jouw kraag?” Ik was toen al geprogrammeerd om op die kragen te reageren. Als die kraag omging kwam als automatisch Starlite naar de oppervlakte. Het sexy meisje, de showgirl met glamour en glitter. Die kraag kreeg ik ook om als ik bij Bob thuis was, en met hem alleen. “Gewoon voor de lol” zei hij dan. De diamanten kragen of halskettingen waren gereserveerd voor gebruik bij de president en andere ‘hoogheden.’

Als het tijd werd om te gaan, ging Bob onze jassen halen bij de bediendes. Twee jongere en beslist goed uitziende mannen in bruingele kleding die eruit zagen alsof ze van de geheime dienst waren, begeleidden ons dan helemaal tot aan de limousine van Bob die altijd net precies kwam voorrijden. Het leek er veel op dat ze op het welzijn van Bob moesten passen. Ze gingen pas weg als wij binnen de veiligheid van de limousine waren. Als we eenmaal in de limousine zaten, vroeg Bob altijd om een of andere ‘dienst.’ Het was eigenlijk nooit een vraag, maar altijd een commando.

Hij wilde dan een nekmassage, of oraal bevredigd worden, of zijn voeten gemasseerd hebben, en zoals geprogrammeerd volgde ik elk bevel op. Deze avond vroeg hij om een voetmassage. “Gouden voetprijs” zei Bob, “Misschien kan ik nog een gouden voet prijs winnen, want het lukt me blijkbaar niet om voor een Oscar in aanmerking te komen.” Zoals gewoonlijk vond hij zijn eigen grap erg leuk.

Dean Martin
Ik was meestal een van de jongste meisjes op de party’s, en de mannen waren over het algemeen al aardig op gevorderde leeftijd. Dean Martin was op een party op zekere avond en hij was dronken. Hij wilde dat ik op zijn schoot kwam zitten. Enigszins terughoudend naar Bob kijkend of die er wel mee instemde zei hij: ”Kom op Bob, deel eens wat van dat jonge spul met ons.” Ik keek naar Bob om zijn gebaren of aanwijzingen te kunnen volgen. Bob antwoordde kort: ”Okè” en lachte naar zijn vriend. Ik stond op en liep naar Dean Martin en klom op zijn schoot.

Alle ogen in die kamer waren nu op Dean gericht. Hij deed een van de bandjes van mijn jurk naar beneden en iedereen moedigde hem aan. Ik zocht vragend naar hulp bij Bob, ik was inwendig verlegen en bang, maar lachte en was ‘ontspannen’ zoals mijn programma mij dicteerde. Toen trok Dean het andere schouderbandje naar beneden, trok mijn jurk naar omlaag en greep mijn borsten vast, door mijn behaatje.

Bij elke beweging die hij maakte keek hij steeds even opzij naar Bob om om toestemming te vragen,: ”Bob, mag ik haar BH uitdoen?” Bob antwoordde met een sluwe glimlach en zei: ”Ja, ga je gang.” Iedereen in de kamer juichte nu uit volle borst. “Mag ik een tepel in mijn mond nemen Bob?” en nadat hij toestemming had gekregen van Bob zette hij zijn glas weg en legde zijn sigaret neer om op mijn borst te zuigen. Hij stonk naar sterke drank. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en hij sprak langzaam en onduidelijk. Hij maakte mij bang, omdat ik niet wist of hij me pijn zou doen.

Toen vroeg hij aan Bob of hij mijn jurk helemaal uit mocht doen en toen Bob dit weer bevestigend beantwoordde ging iedereen in de kamer helemaal uit z’n dak. Nadat hij mijn jurk uitgetrokken had vroeg hij weer: ”Mag haar broekje ook uit Bob?” Bob zei dat hij dat geen bezwaar vond en dus trok Dean mijn broekje uit en legde mij toen op een tafel en stak een vinger in mijn vagina. Ik kronkelde in het rond en maakte zoals geprogrammeerd steunende seksuele geluiden. De mensen die nu helemaal opgewonden raakten begonnen met elkaar te flikflooien en het werd een complete orgie.

Toen Dean zich op mij had uitgeleefd, kwam Bob om mij ’te redden’ en hij sleepte me mee naar de badkamer waar ik de sporen van Dean moest verwijderen en me moest aankleden. Hij wilde nu naar huis en wilde mij voor zichzelf hebben, nu dat Dean mij alvast voor hem had ‘opgewarmd’. Het was alweer later op diezelfde dag dat een man die ik niet kende ons benaderde, en aan Bob vroeg: ”Bob je moet mij toch eens jouw geheim vertellen, jij moet toch wel iets bijzonders hebben of doen, waar je niet over praat, zodat je zulke mooie jonge meisjes kunt krijgen als deze. Hoe doe je dat, zeg op, wat is jouw geheim?” Bob lachte met een brede grijns en keek de ander ondeugend aan terwijl hij zei: ”Je denkt toch niet echt dat ik jou mijn geheim ga vertellen, dan zou het geen geheim meer zijn, toch? En dan zou jij al die mooie jonge vrouwen krijgen in plaats van ik.?”

Ze moesten daar samen wel om lachen, maar de man’s nieuwsgierigheid was hiermee niet echt bevredigd en hij vroeg aan mij: ”Betaald hij jouw grote geldbedragen?” Vanuit mijn programmering antwoordde ik de man: ”Nee meneer, het is gewoon een groot genot om bij Bob te mogen zijn,” en geheel volgens programmering keek ik hierbij smoorverliefd naar Bob. De man schudde vol onbegrip zijn hoofd en zei nog: ”Nou het was me een genoegen je weer eens te zien Bob en om zo`n aardige jongedame te mogen ontmoeten, hoe was jouw naam ook alweer?” “Weatherby, Sharon Weatherby.” antwoordde ik. De man nam met een glimlach afscheid en zei: ”Het was me een waar genoegen jongedame.” Hoe meer ik onbewust aantrekkingskracht uitoefende op andere mannen, hoe meer Bob zin in mij kreeg.

Frank Sinatra
Bob Hope en Frank Sinatra speelden samen golf. Als we op de golfcourt waren moest ik Frank Sinatra altijd oom Frank of oom Frankie noemen van Bob. Gedurende de jaren zou oom Frankie zich ontpoppen als de zwaargewicht die Bob’s belangen behartigde en zorgde dat ik niet van het rechte pad (de gele stenen/yellow brick road) af zou wijken. Frank Sinatra dook op op plaatsen waar ik met Bob was, liet kort zijn gezicht zien en verdween dan weer. Alleen de aanblik van hem was angstaanjagend, vanwege de gewelddadige ervaringen die ik al met hem had vanaf de tijd dat ik een tiener was.

Frank Sinatra was sterk verweven met de maffia. Heel sterk. Oom Frankie stelde zijn Katholieke achtergrond publiekelijk ten toon, en gebruikte Christelijke taal waarbij hij de indruk wekte dat hij een zorgzame familieman was, die van zijn familie hield en van zijn land. Zijn werkelijke gedrag had helemaal niets van die persoonlijkheid. Hij arrangeerde heel gemakkelijk en zonder één centje berouw de dood van vele mensen. Soms vertelde hij zelfs aan de moordenaars HOE hij wilde dat iemand vermoord zou moeten worden, zoals een keer terwijl hij op datzelfde moment seks had met mij.

Hij vertelde toen een betaalde beroepsmoordenaar dat die man (het slachtoffer) in stukken gehakt moest worden en aan de haaien gevoerd. Hij zei:”Zorg dat die man niet meteen sterft. Hak zijn arm af en laat hem toekijken terwijl jij zijn arm aan de haaien voert. Dan doe je hetzelfde met zijn been, Zorg dat je hem niet dood, hij moet dit nog zien en vertel hem dat dit slechts het voorgerecht is voor de haaien, dat zijn lichaam zo dadelijk het hoofdgerecht is. Je moet dit wel snel doen, anders bloed die klootzak dood voordat je de kans krijgt. Het kan me niet schelen hoe je dit doet, voor mijn part gebruik je een kettingzaag, maar laat hem lijden.”

Mijn onderbewustzijn ontplofte bijna bij het horen van deze informatie, maar uiterlijk gaf ik geen krimp en liet ik niet merken dat ik deze informatie had opgevangen. Ik wist wel beter! Ik bleef als geprogrammeerd gelukkig in mijn rol en bevredigde hem seksueel zodat hij niets zou merken en voor mijn eigen veiligheid. Hij zei: ”Wacht even pop, ik moet dit eerst even afhandelen.” Dus lag ik daar robot te wezen en mijn handen en armen gingen als in zenuwachtige spiertrekking over zijn borst heen en weer, en heen en weer. Nadat de man weg was, begon Frank mij overal te bijten en deed net alsof hij in een goede bui was en met mij speelde.

Ik kan je wel vertellen dat zijn gedachten volledig bij de seks waren en dat hij geen moment meer dacht aan het arme slachtoffer die deze beproeving te wachten stond. Hij vroeg soms zelfs naar een lichaamsdeel van het slachtoffer als bewijs dat de opdracht ook werkelijk was uitgevoerd. Hij gooide eens een ring van een man die hij had laten vermoorden in een snelstromend kanaal en legde mij rustig uit dat het bewijsmateriaal met de stroming ver zou worden weggevoerd van de plek waar het oorspronkelijk in het water was gegooid. Ik glimlachte alleen maar en pakte zijn hand. Ik deed altijd mijn uiterste best om het hem naar de zin te maken om zelf in leven te blijven.

Bing Crosby
Met kerstmis gaf Bob mij als kerstcadeautje aan zijn goede vriend Bing Crosby. Bing was juist klaar met de opnamen van zijn kerstshow. Bob had mij binnengesmokkeld in de kleedkamer van Bing en hij had mij daar in een kast neergezet als een mannequin. Ik mocht nog niet met mijn ogen knipperen. Totdat Bing de deur zou openen. Bob had mij voor de ‘feestelijke gelegenheid’ in een breed rood lint ingepakt met een enorme rode strik erop. Voor de rest was ik naakt onder de ‘feestverpakking’. Een kaartje was aan het lint vastgemaakt en Bob benadrukte nogmaals dat ik me vooral niet mocht verroeren, “Geen vinnetje verroeren!” Totdat Bing de kast openmaakte. Toen Bob de deur dichtdeed en mij in het stikdonker in een afgesloten kast achterliet zei hij nog: ”Het komt allemaal goed.”

En daar was ik dan!
Toen Bing de kastdeur opendeed om zich om te kleden. Compleet naakt verpakt in brede rode linten met een grote strik en een kaartje. Zijn eerste reactie was verbazing, toen begon hij te lachen, zo hard, dat hij met zijn armen zijn buik omklemde om de buikkramp tegen te gaan. Bing trok zijn smoking uit, legde zijn kleren op een stoel en hij stond daar even met alleen zijn hoge hoed op en zijn zwarte sokken nog aan met van die elastieken sokophouders. Hij keek naar mij, en wendde geen seconde zijn blik af, terwijl hij zich omkleedde. Hij leek erg in zijn nopjes met zijn cadeau, maar ook enigszins terughoudend. Er stonden instructies op het kaartje. Dat weet ik omdat ik het kaartje heb zien liggen en in mijn geheugen heb opgeslagen.

Er stond: ”Deze lieflijke jongedame is de jouwe vanavond. Je kunt haar onmogelijk uitputten. Ze zal jou verwennen op elke denkbare manier. Je hoeft ze alleen maar bij de linkerhand te pakken, erin te knijpen en te zeggen: ”Kom schat, we gaan naar huis!, En voordat ik het vergeet: doe haar een jas aan als je naar buiten gaat, deze dame draagt namelijk helemaal niets onder het rode lint.” Dus Bing pakte mij bij mijn hand en leidde mij uit de kast. Hij deed zo voorzichtig mogelijk, alsof hij bang was dat ik elk moment kon breken als een holle chocoladefiguur. Hij behandelde mij alsof hij niet goed wist wat hij met mij aan moest. Aanvankelijk was hij erg terughoudend.

Bing en ik stapten in een wachtende limousine en we gingen naar een penthouse. Bing zei dat we daar “het pakje konden uitpakken.” Het was zijn plek weg van thuis. Een soort vluchtoord zoals in het liedje “boven op het dak.” Hij zong en danste een beetje en ik zat intussen op de rand van het bed en keek naar hem. Hij zong een of ander oud liedje dat ik niet kende en hij zag er erg oud uit maar hield steeds een glimlach op zijn gezicht. Het leek alsof hij van de zenuwen dansen moest, of dat hij danste omdat hij stomweg niet wist wat hij met de situatie aan moest. Hij keek geen seconde van mij weg, toen kwam hij naar mij toe en deed mijn regenjas uit.

Ik was op mijn blote voeten en mijn voeten waren paars van de kou. Hij trok de lakens van het bed terug en ik kroop erin. Nu begon hij mij voorzichtig aan te raken alsof ik breekbaar Chinees porselein was. Hij had zelf nog steeds zijn kleren aan, toen de telefoon rinkelde. Hij legde de hoorn neer op het nachtkastje terwijl de persoon in de telefoon sprak aan de andere kant van de lijn. Hij lachte een beetje ongemakkelijk en fluisterde in mijn oor: ”Nog wat laatste instructies van Bob.” Bing hing op en alsof ik er niet bijhoorde hoorde ik hem zeggen: ”Bob zei dat ik je over je buik moet wrijven in draaiende bewegingen om haar op te warmen.”

Hij begon cirkeltjes te draaien rondom mijn buiknavel en activeerde hiermee mijn geprogrammeerde sensuele passie en ik begon mijn ‘ohhhhh’s’ en ‘ahhhhhh’s’ af te spelen zoals geprogrammeerd. Hij kreeg hiervan spontaan een erectie en rukte met zijn vrije hand de kleren van zijn lijf terwijl hij met de andere hand rondjes bleef draaien. Het leek er veel op dat hij wel wist dat ik een robot was, maar dat hij niet goed wist hoe hij mij aan de gang moest houden, misschien een beetje bang dat hij iets fout deed en dat het feest al afgelopen zou zijn, nog voordat het goed en wel begonnen was.

Ik kwam in mijn dansende modus en terwijl ik ritmisch bewoog trok ik de rest van zijn kleren uit. Ik deed wat Bob had geprogrammeerd: “Zeg tegen hem dat je droomt van een witte kerstmis en dan wenk je hem naar je toe.” Nadat ik die boodschap had afgeleverd verzorgde ik hem met orale seks en ik streelde hem overal waar ik hem raken kon. Toen klom ik boven op hem en liet hem klaarkomen. Hij had een borrel gedronken in de limousine en die geur vermengde zich met zijn parfumlucht, hij rook naar alcohol. Nadat we ons ‘ding’ gedaan hadden, viel hij meteen in slaap. Ik rolde mezelf tegen hem aan en viel ook in slaap.

Misschien was dit allemaal nodig om hem zijn witte kerstmis te bezorgen waar hij zo van droomde. Een paar uur later rinkelde de telefoon weer en dat maakte ons wakker. Hij kleedde zich aan, hielp mij weer terug in mijn regenjas en bracht mij met de lift naar beneden naar een wachtende limousine. Hij bleef daar en ik ging weg in de limousine. Ik werd niet teruggebracht naar Bob, maar in plaats daarvan op een vliegtuig gezet naar huis. In de limousine waren kleren en spullen voor onderweg. Er werd altijd aan alles gedacht. Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat “sliep ik de hele weg naar huis”, zoals ik al mijn leven lang geprogrammeerd was te doen.

-binnenkort deel 14 van deNederlandse vertaling-

van ‘Mind Control’

x

Boek bestellen?
Klik dan op de cover van het boek hierboven in het artikel.

x

x