Thanks for the Memories (12)

 Voor de vorige delen van deze serie:

voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER,
deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER, deel 7 HIER, deel 8 HIER, deel 9 HIER, deel 10 HIER.
Het vorige deel 11, vind je HIER

x

De auto-biofrafie van een vrouw, die vanaf haar geboorte totaal werd ‘gevormd’ om een spil te worden in het misdadige en manipulerende netwerk van machtigen, dat in de Verenigde Staten de lakens uitdeelt. Een netwerk dat uiteindelijk, zoals David Icke het ook verwoordde, één machthebber-achter-de-schermen dient. Een elite die tot op het detail op de hoogte is van de monsterlijke praktijken waarmee deze machten via mind-control-praktijken werken.

Brice Taylor is deze vrouw en haar ongelooflijke talent voor de zaken die ze dient uit te voeren als menselijke robot, blijken haar te brengen naar personen in topposities. Daar dient ze haar werk te doen, waarbij seks een instrument is, om zaken voor elkaar te krijgen.  Het zijn de uiterst sluwe en super-geraffineerde Henry Kissinger (1923) en haar ‘eigenaar’, de komiek Bob Hope, inmiddels overleden, die achter dit geraffineerde spel van manipulatie en bedrog zitten, met het instrument Brice Taylor. En later haar dochtertje Kelly.

Henry Kissinger is inmiddels 93 jaar, maar is nog steeds een ‘invloedrijke partij’ in de Amerikaanse en – indirect- in de wereldpolitiek. Passages uit het boek kunnen gruwelijk zijn, maar besef ajb bij het lezen ervan, dat deze smerige praktijken pas een einde kunnen krijgen, wanneer deze donkere put wordt belicht met onze intenties om deze zaken tot het verleden te laten behoren. Een einde te maken aan deze zaken. Het is dus wel degelijk noodzakelijk dat we (durven) kijken naar deze gruwelijkheden en ze niet veroordelen tot een ver-van-mijn-bed-show..

X

x

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (12)..

x
2016 © deze versie WantToKnow.nl/.be
© Nederlandse vertaling ‘Quasimodo’.

x

Bob Hope was mijn ‘eigenaar’ en nam mij tussen mijn 16e en 21ste ( 1967- 1972) vaak met zich mee. Waar we ook waren, of met wie ik ook was, we kwamen vrijwel altijd met de zilverkleurige limousine van Bob. Ik werd dan achterin gehouden waar absoluut niemand vanaf de straat mij zien kon en ik was eraan gewend geraakt, op commando orale seks te geven aan iedereen die me voor de voeten kwam. Op openbare gelegenheden en in limousines hield dat tevens in, dat ik alles moest doorslikken en geen druppeltje mocht morsen op de kleding van de ‘heren’, noch op de bekleding van de limousine. Ik werd daar wel eens ziek van als er op een dag erg veel mannen ‘voor mijn voeten kwamen.’

Misschien kwam dit ook wel omdat ik onder mind-control eigenlijk helemaal niets mocht drinken. Soms zat de limousine van Bob helemaal vol met mannen, en ik moest dan op de achterbank wachten na een première of een gala of een feestelijke opening. Bob bracht dan zijn vrienden mee terug en ze mochten dan allemaal ‘een ritje maken’ in de limousine, om van ‘zijn lekkertje’ te snoepen. Zo drukte hij zich graag uit in het gezelschap van zijn vrienden..

Op zekere avond vond er een Hollywood evenement plaats vlak voor het Gromin`s Chinees Theater, Elizabeth Taylor keek nieuwsgierig langs Bob op, toen deze bij de open deur van de limousine stond waarin ik op de achterbank in parkeermodus zat. Ze vroeg hem wie ik was, waarop ze hem een sneer gaf door te zeggen: ”Kon je er niet ten minste een krijgen die er al niet meer uitziet als een kind? Ze heeft nog niet eens borsten!” Het had er alle schijn van dat ze elkaar niet erg mochten. Mijn programmering maakte dat ik me verbonden voelde aan Bob. Bijna alsof we getrouwd waren en ik me op mijn gemak voelde bij hem.

Bob Hope verwennen..
Ik was geprogrammeerd om het hem naar de zin te maken, en ik wist alles wat hij graag had, zag of deed, dus het was totaal niet moeilijk om het hem compleet naar de zin te maken. Hij trof mij graag aan in zijn kingsize bad, vol met bubbels, giechelend en blij en helemaal klaar voor hem. Hij vond het heerlijk als ik zijn schoenen uitdeed en zijn (stinkende) voeten wreef, dan langs zijn benen naar boven kronkelde, zijn gulp open ritste en hem pijpte totdat hij bijna klaarkwam, om dan op te houden en even te pauzeren, voordat ik weer verder ging.

Precies zoals geprogrammeerd, zat ik op zijn schoot, kuste hem en vertelde hem hoe goed hij er uitzag, terwijl hij in zijn schommelstoel achterover leunde. Hij had een voetenbankje waar ik op zat als ik zijn voeten masseerde. Bob wilde niet altijd echte seks met mij. Hij hield er van erover te praten en te fantaseren, en hij hield van mijn jeugdige uitstraling. Hij hield van heel jonge vrouwen en dat was dus precies wat ik was.

In zijn ogen was ik natuurlijk altijd een jonge schoonheid, omdat hij zelf stokoud was. Hij was ouder dan de bergen. Hij was ouder als mijn vader. Hij had mijn opa kunnen zijn, met bijna 50 jaar verschil tussen ons. Ik was mijn hele leven geprogrammeerd om van oudere mannen te houden. Ik wist precies hoe ik met hen moest omgaan, hoe ik ze complimentjes moest maken en ze een prettig gevoel kon geven, zowel psychologisch als natuurlijk ook fysiek.

Satanisme..
Bob had zijn meeste interesse voor mij tussen mijn 16e en 20e levensjaar. Daarna had hij gewoon seks met me als gemakkelijke uitlaatklep. Toen ik eenmaal getrouwd was, leek zijn seksuele interesse voor mij terug te lopen. Gedurende mijn tienerjaren nam hij mij altijd mee naar vrienden en party’s, en zelfs clubs, en schepte dan vaak op over het ‘jonge spul’ dat hij bij zich had. Ik kan mij niet herinneren ooit in Satanisch ritueel misbruik beland te zijn, in het gezelschap van Bob Hope, maar hij moet ervan geweten hebben, en hij genoot zelfs met volle teugen van wat dit deed met kleine kinderen, die hier met grote regelmaat gedwongen getuige van werden gemaakt.

Hij stond boven het niveau van satanisme, zoals de meesten op het allerhoogste niveau. Zij zagen neer op mensen die zich bezighielden met satanisme, maar ‘iemand moest toch het vuile werk doen,’ het rituele martelen, doden en eten van pasgeborenen in het bijzijn van andere kinderen ‘in opleiding’ die verkracht en gemarteld werden lang voordat ze zelfstandig konden lopen. Dit werd door het ‘hoogste niveau’ allemaal later te niet gedaan met de woorden: ”Moet je nou toch eens zien, wat een mooie meid het geworden is.”

De feesten van Bob Hope..
Speciaal voor Bob`s persoonlijke genot waren er in mij diverse ‘alters’ (andere personen) geïnstalleerd. Zoals gezegd, bracht Bob Hope heel wat meer tijd met mij door toen ik nog een tiener was, als dat hij deed, nadat ik eenmaal getrouwd was. De persoonlijkheden die gecreëerd waren om met Bob Hope samen te zijn waren pienter, grappig en opgewekt, aangevuld met een hele reeks flauwe grappen die hij leuk vond.

Bob hield ervan om goed uit te pakken bij feesten die hij gaf. Dus de gasten werden verwend met gemixte drankjes, champagne, koude buffetten enz. Dan liet Bob mij dansen en zingen voor zijn gasten in vaak heel gewaagde kleding en soms zelfs zonder kleding als hij vond dat het kon met de groep mensen die er dan waren. Dit dansen noemde Bob: ”De boel opwarmen.” Bij een opwarmdansje werd alle aandacht op mij gevestigd door… mezelf. Bob zei later: ”Jij was iedereen de baas vanavond.” Hij leek daar behoorlijk verbaasd over.

Als ik moest strippen voor echtparen, dan deed ik vaak geprogrammeerde ‘kunstjes’ die bedoeld waren om slecht functionerende huwelijken bij elkaar te houden of om hun seksleven weer nieuw leven in te blazen. Dat hield ook in dat ik diverse zinnen ingestudeerd had om het echtpaar toe te fluisteren. Zo kon ik dan heel zwoel de vrouw aankijken en zeggen: ”Wat ben jij een bofkont met zo`n kanjer, waar heb je die gevonden, zoiets zoek ik ook nog.” Terwijl ik zoiets zei wierp ik dan een zijden sjaaltje, of wat ik toevallig bij de hand had, om de hals van ‘de kanjer’ en trok hem dicht tegen me aan.

Of andersom ging dan de mededeling naar ‘de kanjer’ en ik zei dan bijvoorbeeld: ”Jij hebt de charmes van een van de mooiste vrouwen van de wereld voor jezelf weten te winnen, jij moet toch wel iemand zijn die zijn mannetje staat.” Dan bleef ik bij het echtpaar en fluisterde meer ophitsende dingen , terwijl de hele kamer intussen naar ons keek. Dan, (behalve als ik een seintje van Bob kreeg dat het nu niet gepast was) begon ik mezelf te strippen en nodigde iedereen uit om mee te doen. Dat zag er gewoonlijk uit alsof je een stel kinderen bezig zag met iets erg ondeugends te doen.

Iedereen begon zich dan wat onwennig en lacherig uit te kleden en gooide zijn kleding overal op de vloer. Het volgende punt op de agenda was dan naaktzwemmen in het grote zwembad achter Bob`s huis, of sommigen zochten een aparte kamer op om te wippen. Er waren mensen bij die later tegen Bob zeiden dat het hun seksualiteit had gestimuleerd en dat ze in 20 jaar huwelijk nog nooit zo intens met elkaar gevreeën hadden. Verschillende avonden leverden verschillende pluimages op, die via strenge voorselectie bij elkaar gebracht waren, zodat ze bij elkaar zouden passen.

Ze liepen stuk voor stuk in de val..
Het waren over het algemeen oudere paren, waarvan de man meestal een bankier, zakenman, politicus, filmster, artiest, beurshandelaar enz was. Allemaal mensen die op de een of andere manier de interesses van Bob Hope dienden. De geadresseerden voor een uitnodiging voor zo`n party, werden zorgvuldig van tevoren gekozen, want waar het eigenlijk om ging bij zo`n party, was de opzet om de juiste personen bij elkaar te krijgen. Personen, of groeperingen, met een bepaalde seksuele voorkeur, zoals homoseksuelen, lesbiennes, hetero’s of pedofielen, zodat alle remmen los konden gaan.

Als men eenmaal in deze zorgvuldig opgezette val was gelopen, was er geen ontsnappen meer aan. Vanaf dat moment had Bob Hope je in zijn zak. Er werden op die feesten bij Bob ook vaak harddrugs gebruikt door mensen die daar zin in hadden. Er waren feesten waar dit wel de hoofdzaak leek te zijn. Dan waren er grote hoeveelheden drugs en alcohol aanwezig. Het was dan wel gebruikelijk om de diverse verdovende middelen gescheiden van elkaar in schaaltjes of op plateautjes op de tafels te plaatsen, maar wel met een kaartje erbij welke drug het was. “Dan weet iedereen waar hij aan begint,” zei Bob dan. Bij sommige privè partys moest ik de ‘pop’ spelen voor Bob. Hij stopte mij dan vol met grappen, die hij dan zelf niet hoefde te onthouden, of met sommige ‘hints’ die dienden om hem te herinneren aan snedige opmerkingen.

Hij kleedde mij dan aan in weinig verhullende kleding en deed zijn hand achter mijn rug, en deed dan alsof hij mij bewoog als een pop. Hij deed die ‘poppengrap’ vaak met me en ik moest dan met hem mee bewegen. Als de mensen eenmaal high waren van de drugs vonden ze die poppenact erg leuk, vooral wanneer snel knipperend licht de indruk van de bewegingen nog versterkte. Bob had ook wat echte werksters, die gewoonlijk wat ouder waren, en die echt kwamen om de gasten alleen van eten en drinken te voorzien en om te poetsen en op te ruimen na het feest.

Ik hoefde dat soort werk alleen te doen als zij (Henry Kissinger, Bob en ‘De Raad’) dat vonden passen in de opzet om een doelwit te benaderen. Dan moest ik bijvoorbeeld mijn doelwit champagne serveren met twee aardbeitjes erin en dubbelzinnig vragen: ”Mag ik misschien uw eh………( pauze) aardbeitje……. (pauze) in mijn mond nemen?” Daarbij giechelde ik, en gedroeg me dan nogal wulps. Dat maakte de mannen niet zelden aan het blozen, maar het eindresultaat was vrijwel altijd hetzelfde. Zoals geprogrammeerd, nam ik de man voorzichtig bij de hand, en leidde hem naar een aangrenzende ruimte waar ‘niemand’ was.

“Vertelt u niets over ons geheimpje?”
Dan vroeg ik nog eens of ik op zijn aardbeitje mocht sabbelen, en deed vervolgens zoals ik geprogrammeerd was te doen. Om zijn eigen rug vrij te houden, had Bob mij geleerd te zeggen: ”Vertelt u meneer Hope alstublieft niets hierover, dan is dit ons geheimpje.” Maar aan de andere kant kon het juist de wens zijn van Bob dat ik tegen de gast zei: ”Bob wilde met u het plezier delen, dat hij zelf op regelmatige basis krijgt.”

Het was allemaal afhankelijk van hoe belangrijk het doelwit was voor De Raad. Voordat ik dan weer vertrok, toonde ik de man in kwestie een vrije kamer, waar hij zich kon opfrissen, douchen, zelfs kon blijven slapen als het een belangrijk doelwit was. Soms kreeg ik de opdracht de hele nacht bij het doelwit door te brengen, of ik werd met doelwit en al weggeleid naar een hotel, strand, disco, net wat er op dat moment het beste leek.

Als het een belangrijk doelwit was kreeg hij de ‘koninklijke behandeling’, inclusief rode loper en alles erop en eraan. Bleek dat achteraf soms een misser, dan had het doelwit nog altijd de nacht van zijn leven gehad. Prins Charles van Engeland was zo`n VIP die de beste behandeling kreeg die er maar te bedenken was. Anderen werden wel eens wat minder in de watten gelegd. Dan waren er nog de party’s waar ik met mijn dienblad met champagne rond gestuurd werd, en bij het bewuste doelwit een kers aan een steeltje tussen mijn tanden moest laten bungelen. Verleidelijk vroeg ik dan:”Wilt u een kers meneer?”

Dit waren waarschijnlijk boodschappen waardoor de persoon in kwestie wist dat ik de serveerster was waar hij mee naar de slaapkamer kon verhuizen. Dit doe je natuurlijk niet zomaar bij de eerste de beste. Het thema varieerde nogal, maar de uitkomst was altijd hetzelfde, of ik nu moest vragen of ze misschien van zoetigheid hielden of dat ik een stukje perzik tussen mijn lippen naar binnen zoog onder de neus van het doelwit. Vragend: ”Houdt u misschien van een lekkere rijpe Californische perzik?” Op de slaapkamer aangekomen kreeg hij dan mijn ‘rijpe Californische perzik.’ Henry Kissinger was de man die de feitelijke strategie bedacht, en Bob voorzag de intrige vaak van een komische noot.

Bij eenvoudige boodschappen ( die altijd tijdens de seks ‘overhandigd’ moesten worden ) deed Bob de programmering vaak zelf. Als het wat ingewikkelder was, of om boodschappen ging, waar Bob geen weet van mocht hebben, dan deed Henry de programmering zelf. Want bij party’s in Bob`s huis was Henry nooit van de partij, (ze hielden hun onderlinge samenwerking zo veel mogelijk weg van nieuwsgierige blikken) en dan deed Bob ook zelf de lastigere programmeringen zoals veel verschillende teksten, voor soms net zo veel verschillende gasten. Bob deed dat dan meestal net voor dat de gasten arriveerden.

Hij hield een hele lijst bij van de partygasten, en hij liet ook vaak zijn schrijvers langs komen, die materiaal moesten aanleveren voor hem. Ik hoorde regelmatig dat Bob aan de telefoon was en zijn schrijvers de huid vol schold omdat ze hun materiaal niet op tijd ingeleverd hadden, maar ook, omdat datgene wat ze wel ingeleverd hadden, hem helemaal niet beviel. De Raad gebruikte de samenwerking tussen Bob en Henry optimaal, en nam soms reuzenpassen op weg naar hun doel, omdat de bespeelde mensen meestal geen flauw idee hadden van het feit dat Bob Hope en Henry Kissinger voor hetzelfde team speelden, of dat ze zowel door Bob als door Henry gelijktijdig gemanipuleerd werden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat Henry en Bob beiden in regelmatige verbinding stonden met De Raad.

De politieke connecties van Bob Hope..
Of het nu om plaatselijke politiek ging, op staatsniveau, op landniveau, of op internationaal niveau, Bob was overal bij betrokken. Zijn imago als komiek was de beste dekmantel die iemand had kunnen bedenken, en hij had overal op de wereld zijn handlangers zitten. Hij dekte hun rug, voor dezelfde gunst in retour. Omdat hij zo ontzettend veel politieke macht naar zich toe trok door zijn rijkdom en connecties, luisterden mensen naar hem, en deden vaak precies wat hij van hen vroeg. De meesten van hen werden gekocht. Hij had een netwerk van mensen ( politici, rechters, politie enz.) in zijn achterzak, en op deze manier bleef hij beschermd en dat stelde hem in staat, dingen te doen die vaak boven de wet stonden.

Hij leek iedereen te kennen overal waar we gingen, en mensen stonden in de rij om in contact te komen met Bob. Hij had geld genoeg om te kopen wat zijn hartje maar begeerde, inclusief geprogrammeerde seksslavinnen. Hij zei eens: ”Iedereen heeft zijn of haar prijs.” Hij wist op de een of andere manier het prijskaartje altijd te vinden. Het ging niet bij iedereen alleen maar om geld. Soms bleek seks veel sterker dan geld. De juiste connecties stonden op diezelfde hoogte qua belangrijkheid, en waren ook vaak interessanter dan een smak geld. En dan was er nog roem, bekendheid, een opkomende ster deed werkelijk alles om de top te bereiken.

Toen ik 18 werd was ik (als robot) volop ‘in actie’ met Bob Hope, de gouverneur van Californië Ronald Reagan, President Richard Nixon en Henry Kissinger. Zij waren allen op de hoogte van mijn, wat zij noemden ‘onbegrensde mogelijkheden.’ Ik werd vaak als intermediair gebruikt tussen Sacramento en Het Witte Huis, en hield zo de informatiestroom op gang zoals de instructies van De Raad dat aangaven. Zij waren uiteindelijk degenen die de knoppen bedienden. Dus, ging dat soms zo in zijn werk, gedurende dat Reagan gouverneur was van Californië, werd ik naar Reagan’s farm gevlogen per helikopter om seks te hebben met Reagan.

Ik bracht dan de boodschap van de Raad over en werd dan teruggevlogen naar het Witte Huis, waar ik seks had met Nixon en de boodschap van De Raad overbracht. De Raad had totaal overzicht over de gang van zaken. Zij lieten mij dan weer bij een van hen komen om de antwoorden van Reagan en Nixon over te brengen en her-programmeerden mij dan weer afhankelijk van het antwoord dat ik meebracht. Ik weet eigenlijk niet zeker of Nixon en Reagan wel enig idee hadden aan wie ik hun boodschappen overbracht, wiens interesses ik eigenlijk het meest behartigde op dat moment.

De Raad liet het er altijd uitzien alsof ik alleen maar Nixon’s en Reagan’s seksuele nood kwam ledigen, terwijl ik boodschappen meekreeg die de indruk konden wekken, dat er zo af en toe foutjes uit de computer ‘lekten’, die door de juiste oren opgevangen moesten worden, waarbij het mijn taak was om met mijn feilloze geheugen elk woord van de verbaasde reactie vast te leggen. Zelfs als er met geen woord op werd gereageerd, moest ik nog de gezichtsuitdrukking kunnen beschrijven om vast te kunnen stellen of het kwartje gevallen was.

Geen vragen stellen; ‘doen’ of gewoon ‘doodgaan’…
Ik moest precies doen wat er van mij verwacht werd. Mijn programmering was hier duidelijk in:” “Mine is not to question why, mine is but to do or die”. (Het is niet mijn taak te vragen waarom, het is mijn taak om te doen, of te sterven.”) Ik was pas 18, 19, 20, 21, 22 jaar oud toen ik veel van deze vroegere seks/spionage missies deed. Het was de perfecte dekmantel, want wie zou mij nou verdenken? Een doorsnee, onschuldig uitziend, dom blond meisje dat betrokken is bij spionage-activiteiten bij de Verenigde Staten in het belang van de schaduw regering? Zoiets verzin je niet eens.

Ronald Reagan en Bob Hope waren bekenden van elkaar uit de film en entertainmentwereld, en waren nog eens verbonden met elkaar door hun wederzijdse connecties binnen het leger terwijl Reagan gouverneur van Californië was en later President van Amerika. Bob was ook bevriend met erg machtige vrienden zoals Walter Annenberg, die een droom van een buitenhuis had in Palm Springs, of beter gezegd ‘Rancho Mirage’. Een luchtspiegeling. Steeds wanneer Bob mij daarmee naartoe nam voor een bespreking of voor een party, werd mij per programmering voorgehouden: ”Dit is een luchtspiegeling, dit is slechts een luchtspiegeling, dit is niet echt.”

Walter Annenberg is een tijdje Amerikaanse ambassadeur voor Engeland geweest en hij had ook connecties met de Reagans en de Engelse koninklijke familie. Bob had politieke connecties en wist hoe hij mensen moest strikken voor zijn zaak, op een manier dat hij er zeker van kon zijn dat ze voor hem zouden werken. Hij nodigde ze uit voor zijn feesten en hield ze dan een of andere illegale of perverse wortel voor de neus. Als hun perversiteiten eenmaal bij hem bekend waren, kon hij ze chanteren of naar zijn hand zetten. Dat was de manier waarop Bob werkte. Hij was daar erg bedreven in.

Ik zag hoe hij het met mensen deed, keer op keer en keer na keer. Hij lokte ze binnen, zocht naar hun zwakheden, en gebruikte die wetenschap in zijn eigen voordeel, voor zijn connecties en uiteindelijk voor zijn eigen gewin. Het was net een spin; een zwarte weduwe, die haar slachtoffer in haar web lokt en dan toeslaat voor de doodsteek. Maar in plaats van dat hij zijn slachtoffers doodde, buitte hij ze uit voor zijn eigen gemak. Hij gebruikte ze ‘onder valse voorwendsels’ zo zou hij zeggen, “om het leven aangenamer te maken.” Eenmaal verstrikt in Bob`s intriges, was er geen ontsnappen meer mogelijk zonder ernstige gevolgen.

Dit werk deed Bob met nog veel meer plezier met politici, omdat hij, zoals hij mij eens na een party uitlegde, (omdat ik toch niets kon inbrengen) ervan genoot die politici in zijn binnenzak te hebben. Bob demonstreerde mijn ‘vaardigheden’ aan een toekomstig doelwit aan wie hij mij cadeau wilde doen. Hij gaf mij vaak als een seksueel presentje aan mensen die hij ‘in zijn binnenzak’ wilde hebben. Later had hij het alleen nog maar over hoe ongelooflijk stupide deze mensen waren, dat ze zo makkelijk naar de drugs grepen en de alcohol, om daarna een publiek spektakel van zichzelf te maken.

Het hoofd van de FBI.. J. Edgar Hoover
Deze J. Edgar Hoover kwam ook op Bob`s party’s. Op het einde van zekere avond wandelde hij rond in een lichtblauwe satijnen jurk. Henry en Bob stelden een lijst samen van gelijkgestemde politici, zodat ze zich samen op hun gemak zouden voelen. J. Edgar Hoover, of ‘Jerry’ voor zijn vriendjes, moet er werkelijk van overtuigd geweest zijn dat zijn geheim 100% safe was daar bij Bob Hope, en bovendien was hij al boven de politieke arena uitgestegen, dus kon hij zich helemaal laten gaan. Althans dat dacht hij..

In werkelijkheid was het een goed voorbereide valkuil die opgezet was door Henry en Bob samen. In het begin van de avond werd ik de vloer opgestuurd om naakt te dansen en de feestneuzen op gang te brengen. Na korte tijd waren ze allemaal in hun ‘feestroes’ en toen werd er volop drank geserveerd en overal schaaltjes met drugs neergezet zoals standaard was op de feesten bij Bob, “Om alle remmen los te gooien.” Er stonden schaaltjes met werkelijk zo`n beetje alles op het gebied van pillen en poeders en partydrugs, met uitzondering van injectienaalden en toebehoren. Bij elk poeder of tabletje lag een kaartje met de beschrijving wat het een en wat het ander met je deed, zodat je van tevoren kon kiezen welke droomvlucht je ging maken.

Er werden rekken met ‘baljurken’ klaar gezet, zodat de heren zich konden omkleden, als ze ergens tijdens de droomvlucht plotseling die behoefte voelden, hetgeen veel later op de avond voor iedereen het geval leek te zijn. Ze werden echt high en gedroegen zich als een stel giechelende, bejaarde theetantes. Als ze eenmaal high waren, kon ik ze makkelijk bewerken om wat informatie los te krijgen, hetgeen Henry al op voorhand voorspeld had. Dus die avond had ik het druk met het opslaan van gegevens voor debriefing op een later tijdstip. Ik had een lijst in mijn geheugen van alle namen, welke jurk ze droegen, met wie ze wat gedaan hadden, antwoorden op mijn vragen, of indien dat niet gelukt was, de seksuele geaardheid, de kleur van de jurk.

Kortom alles waar Bob en/of Henry vroeg of laat de val mee lieten dichtklappen. Dat gebeurde al heel snel en vanaf die dag had ‘De Raad’ deze J.Edgar Hoover “bij zijn ballen, of was het zijn poesje?” grapten mijn programmeurs. Vanaf die dag viel de FBI dus onder het toezicht van ‘De Raad’, doordat Hoover volledig chantabel was geworden. Ze kregen Hoover binnen de kortste keren zover, dat hij binnen het FBI-apparaat bepaalde zaken af begon te schermen voor zijn eigen personeel.

Regels werden aangepast en bepaalde geheime operaties binnen de FBI werden in opdracht van ‘De Raad’, voorzien van bepaalde codes; codes, waar de meeste FBI-agenten totaal geen idee van hadden waar deze voor stonden…Dat bracht alvast het systeem op orde voor de toekomst, zodat, wanneer er onverhoopt iemand anders de leiding kreeg over de operaties, alles gewoon zou doordraaien, omdat de geheime operaties niet via de gewone bureaus liepen. Alles leek op zijn plaats te vallen voor het eindplan dat destijds nog stond gepland voor het jaar 2000.

Senator Alan Cranston..
Senator Alan Cranston was in Californië Bob’s politieke rechterhand en kwam ook op Bob`s party’s en verzorgde dingen die Bob voor elkaar wilde hebben in de gouvernementele sector. Bob’s zakelijke bemoeienissen zaten heel erg diep verstrengeld in vele wereldregeringen. Hij gebruikte regeringsagentschappen als een stuk gereedschap voor zijn eigen welzijn, en hij ‘lokte’ mensen die al binnen de regering werkzaam waren, zodat hij ze onder controle kon krijgen en zijn eigen zaakjes met voorrang geregeld kreeg. Hetgeen gewoonlijk inhield dat bepaalde wetten totaal moesten worden veranderd of in andere gevallen zodanig bijgesteld dat het zijn belangen diende.

En deze senator Alan Cranston was de spil in het corrupte politieke Californië. Als er iets gebeuren moest, of iemand wilde iets gedaan krijgen, dan was het enige wat ze moesten doen contact opnemen met Bob Hope. Hij schakelde dan zijn politieke handlangers in en gaf ze de opdracht het te regelen, het maakte daarbij niet uit wat het was. Senator Cranston zat vast aan Bob Hope en zoals ik het zag, zat Bob Hope vast aan de zelfrand van De Raad, maar Cranston had die connecties niet. Politici was het nooit toegestaan om hechte banden aan te gaan met De Raad.

Ze mochten zelfs niet in verband gebracht kunnen worden met De Raad. Hen werd informatie toegespeeld (indien dit voor de een of andere situatie vereist was) door onbekende bronnen. En dat was ik dus vaak: een onbekende bron. Cranston was een van Bob’s favoriete connecties en hij hield ervan mij ‘billenkoek’ op zijn schoot te geven, waarbij ik over zijn schoot moest gaan liggen, waarna hij me dan op mijn billen sloeg. “Om me goed in de stemming te brengen,”zei hij dan. Hoe geiler hij werd, hoe gewelddadiger hij werd. Hij hield van mishandelingen door slaag, soms met een riem, terwijl ik vastgebonden was.

Hij was erg agressief, huiveringwekkend eng en erg onvoorspelbaar. Alan Cranston was een knokerige, oude, in-en-in-slechte man en hij werd zelfs serieus gewaarschuwd, dat hij geen littekens op mij mocht achterlaten.. Henry Kissinger hield dat goed in de gaten. Die nam mij een beetje onder zijn vleugels tijdens de Nixon- en Reagan-regering, omdat hij er natuurlijk zélf persoonlijk belang bij had dat alle informatie, die ik met mij mee droeg en waar hij zoveel tijd in gestopt had, niet door een of andere seniele perverse oude gek werden beschadigd. Om het in de woorden van Henry uit te drukken..

Cranston en Bob leken goede vrienden te zijn.
Bob en anderen runden veel van de Californische politiek vanuit Palm Springs, en ze verzekerden zich ervan, dat ze de mensen die ze nodig hadden, ook stuk voor stuk ‘in de binnenzak’ hadden, om ‘veranderingen door te voeren’, wat botweg inhield: dingen ombuigen in hun eigen voordeel. Het handelde daarbij altijd om geld. Het kon wel eens een enkele keer gebeuren, dat er iets gratis gebeurde, maar dat was dan gewoonlijk ‘een investering in de toekomst.’ Hij zorgde er altijd voor dat mensen er erg veel spijt van kregen als ‘ze niet aardig tegen me zijn.’

Hij kreeg vrijwel altijd zijn zin, zijn macht reikte heel erg ver. Het was op de luxe passagiersboot, de Queen Mary, ergens in de midden 70-er jaren, dat Cranston mij stevig vastbond aan een balk boven mijn hoofd, en vervolgens zó stomdronken werd dat hij de knopen niet meer los kreeg. Dus had hij seks met mij terwijl hij rechtop stond, waarna hij flauw viel op bed. Ik kon helemaal niets en moest zo blijven hangen tot in de vroege ochtenduren, toen Bob me op kwam halen, en ons daar zo aantrof. Mijn handen en voeten waren donkerpaars van het gebrek aan doorbloeding en ik was compleet uitgeput, maar werd snel met een enkele zap van Bob`s stroomstootapparaat naar een andere alter gestuurd.

Ik veranderde op slag in een gelukkig, giechelend meisje, volledig opgeknapt, terwijl Bob zijn uiterste best deed om Cranston weer op te lappen. Soms bleef Cranston op party’s ook overnachten om zijn roes uit te slapen en hij hing dan zo`n beetje de hele volgende dag bij het zwembad rond. Als Dolores er ook was ( Bob’s vrouw) maakte Bob haar wijs dat ik de meid was, die inviel voor een dag, maar als ze zag dat ik op zijn schoot zat, rolde ze gemeen met haar ogen en liep walgend weg. Er was daar beslist dus niet echt sprake van een droomhuwelijk.

Darryl Gate, de gecompromitteerde politiechef..
Er was een klein Italiaans restaurant aan de Laural Canyon Boulevard in Los Angeles dat Galleria heette. Mijn broer Rik nam Craig en mij voor de eerste keer mee daar naartoe in de 70er beginjaren. Op zekere avond, toen we bij het restaurant wegreden, nadat we er net gegeten hadden, keek Craig terug naar het restaurant met een ietwat afwezige lege blik in zijn ogen. “Er gebeuren hele slechte dingen daar in de achterkamer” zei Craig. Toen ik verder vroeg naar wat hij bedoelde, gaf hij geen antwoord, dus stopte ik het ook weg in mijn achterhoofd en begon ergens anders over te praten. Maar hij had absoluut gelijk, en het was pas jaren later dat ik de herinnering kreeg die de ontbrekende stukjes op hun plek legden.

Met de herinneringsflits van het gebeuren, kreeg ik het hele verhaal weer boven tafel. Ik weet niet wie er achter dit chantage verhaal zat, maar ik herinnerde me dat ik in de achterkamer van het restaurant werd gebracht, in een rokerige ruimte die gevuld was met drinkende en rokende mannen. Ik moest strippen en dansen, en ik eindigde naakt op de schoot van Darryl Gate, destijds de chef van de politie. Flitslichten van camera`s die foto`s maakten, waarna ik naar buiten werd geloodst met mijn kleren in mijn handen, om bij mijn wachtende man in de auto te stappen. Met slechts flarden aan herinneringen van dit geval zit ik met een enigszins incompleet verhaal over de diepere bedoelingen achter deze chantage. Wie er achter zaten, en met welk doel weet ik me niet meer te herinneren, maar iedereen mag hier zijn eigen conclusie trekken.

Pete Wilson.
Aanvankelijk de senator van Californië, en later gouverneur van Californië, was Pete Wilson. Pete Wilson zat ook in de binnenzak van Bob. Bob manipuleerde Pete door slim gebruik te maken van Pete’s dorst naar roem en erkenning, en door zijn verlangen naar politieke macht en natuurlijk seks. Het begon ermee dat Pete Wilson uitgenodigd werd op Bob’s partys, waar ik als lokaas werd gebruikt om Pete Wilson in Bob’s web te lokken, zodat deze meer controle kon krijgen over de politiek in Californië, of toch in ieder geval enkele van zijn eigen belangen naar behoren onder controle kreeg.

Blijkbaar had Pete Wilson zelf ontdekt dat Bob een directe link was naar, en garant stond voor, een politiek succesvolle carrière, omdat Bob contacten had met zo ontzettend veel mensen zoals o.a. De Raad en het ministerie van defensie. Ik werd in het begin ingezet bij Pete Wilson (toen nog senator van Californië) op Catalina Island. Pete Wilson stond op de nominatie om door De Raad op een grootse manier gebruikt te gaan worden. Destijds waren ze nog van mening dat hij een goede kandidaat was voor het presidentschap van Amerika.

De laatste informatie die ik hier nog over had opgevangen, was dat ze er niet helemaal zeker van waren, of hij wel helemaal ‘klaar’ zou zijn voor de verkiezingen van 1996, maar hij werd in ieder geval ‘standby’ gehouden voor eventueel gebruik op een latere datum. Als Pete Wilson gewillig naar de pijpen van De Raad zou dansen, zouden de deuren naar het presidentschap wijd gaan openzwaaien voor hem. Ik werd gebruikt als koerier om de laatste nieuwtjes van zijn bazen (De Raad) bij hem te bezorgen. Het duurde niet lang voordat Pete mijn nieuwtjes begon te associëren met zijn eigen toekomstige succes.

Wie zou op dat moment ook maar een vermoeden hebben kunnen koesteren, tegen een (toen nog) jong meisje, en later een absoluut doorsnee huisvrouw, die eigenlijk een dubbelspionne was, en de meest geheime informatie leverde aan Pete Wilson en vele anderen, in opdracht van de elite, die de wereld regeerden vanuit de schaduw?  Toen werd de vraag aan Pete Wilson gestuurd, door De Raad, die ik moest gaan bezorgen, of hij “een stapje hoger wilde?” Pete`s antwoord was: ”Ja!”

Heel veel van de informatie en berichten tussen Pete en De Raad werden door mij overgebracht. Op die manier wist niemand van deze verbinding, net zo min, als dat er ook maar iemand enig vermoeden kon hebben, dat Nixon en Reagan destijds beide aangestuurd werden door De Raad. Nu volgde een periode waarin ik met grote regelmaat boodschappen overbracht tussen De Raad enerzijds, en Pete Wilson anderzijds. Hij leek volledig op de hoogte te zijn van hun connectie naar hem, en hun ondersteuning van hem.

Pete’s bibliotheek in mijn hoofd..
Ik heb geen idee of hij een van deze mensen ook werkelijk bij naam kende. Destijds werden deze opdrachten mij ingeprogrammeerd door de telefoon, of via een gesloten Tv-circuit, waarbij hun stemmen en gezichten onherkenbaar waren gemaakt. Niemand mocht hun echte identiteit kennen. Of Pete wist het niet, of het kon hem niet schelen hoe zij in staat waren te doen wat ze deden op grote schaal en op wereldniveau. Dan is er ook nog de mogelijkheid dat hij zelf ook een robot was, die volledig geprogrammeerd was, en alleen maar in staat was te doen, wat De Raad hem vertelde te doen.

Op zekere avond; het was al laat, terwijl ik  ‘op vakantie was’ met mijn familie op Catalina Island, werd ik opgehaald door de mannen in nette pakken, om mij ‘voor te bereiden’ op een missie met Wilson. Het was dezelfde routine als altijd: slaag, elektroshock, isolatie, voedsel en slaaponthouding en gedrogeerd, om zich er van te verzekeren dat ik me achteraf het hele voorval niet zou kunnen herinneren. Na deze ‘voorbereidingen’ werd ik door de mannen in pak via de jachthaven naar een klaarliggende rubberen motorsloep gebracht, en werd aan boord gebracht van een jacht in de Avalon Haven, waar Pete aan boord op mij zat te wachten.

Mijn programmeurs hadden me voor die gelegenheid volledig in het wit gekleed, met een witte blouse, witte broek, goudkleurige riem en schoenen. Het was al laat in de avond toen ik bij Pete aan boord achter gelaten werd. Nadat we alleen gelaten waren, wilde hij met mij over de reling springen. Naakt welteverstaan, hij wilde naakt zwemmen. Ik gehoorzaamde. Pete was goed in vorm, en had net even iets meer uithoudingsvermogen als de gemiddelde man. Nadat we gezwommen hadden, belandden we in bed en hadden seks. Hij priemde me voorzichtig in mijn heupen en vertelde me hoe mooi hij mijn heupen vond. Het kon ook wel voorkomen dat hij erg agressief werd en mij veel pijn deed.

Bij deze gelegenheid knabbelde hij overal aan mijn lichaam, van mijn hoofd tot mijn tenen en we moesten allebei hysterisch lachen; ik alleen maar, omdat ik was geprogrammeerd ‘meegaand’ te zijn. Hij hield ervan seks te hebben in allerlei standjes en was een erg actieve man in bed, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Ronald Reagan. Hij leek er plezier in te hebben, mij te laten zien hoe sterk hij fysiek nog was. Toen ik hem op de party’s bij Bob leerde kennen, wilde hij altijd twee meisjes tegelijkertijd, maar later wilde hij alleen nog mij, omdat hij vond dat ik beter op zijn verlangens reageerde wanneer we maar met z’n tweetjes waren.

Hij had ook massageolie klaarstaan die soms gedurende de seks werd gebruikt. Hij was verliefd op het krijgen van orale seks en hij vond het heerlijk om juist op het moment dat hij bijna klaarkwam terug te trekken, zodat het fijne gevoel langer voort duurde. En ik? Ik was geprogrammeerd om een erg ‘gepassioneerde vrouw’ te zijn voor Pete Wilson. Het was de gewoonte geworden na de seks wat te babbelen, en dat was dan altijd, of meestal, het moment dat ik mijn boodschap rechtstreeks overbracht, of afhankelijk van de programmering, de boodschap juist als terloops als losse opmerking of als ‘verspreking’ over te brengen.

In de tijd dat ik hem ‘hielp’ om de politieke ladder te beklimmen, praatten we vaak erg lang. Deze bewuste avond bleef ik de hele nacht bij hem slapen. Dat gebeurde wel vaker. Hij stonk ’s ochtends altijd vreselijk uit zijn mond. Ik werd die volgende ochtend van het jacht gehaald, weer terug gebracht naar mijn familie, op ons plekje aan het strand, geprogrammeerd om te denken dat ik nooit weg was geweest, en dat ik geen tijd miste met hen. Zoals gewoonlijk had nog niemand mij gemist toen ik alweer terug was. Pete Wilson wist hoe hij mij gebruiken kon, door op dezelfde manier als Henry Kissinger in mijn geheugen-archief binnen te dringen en er gebruik van te maken zoals het hem goed dunkte.

Ik was zo al gebruikt door Pete Wilson, zelfs nog voordat hij gouverneur van Californië was. Pete had er echter vaak moeite mee de namen van de geheugenarchieven te onthouden, en vroeg zich bij herhaling hardop af: ”Wat was dat nummer voor…… nu ook alweer? “ Hij knipte dan diep in gedachten met zijn vingers, alsof dat hem hielp te herinneren. Uiteindelijk ging hij meestal naar zijn bureau om een lijst met coderingen te pakken, die hem alleen tot de ‘Pete Wilson Bibliotheek’ toegang verschaften, en nergens anders. Hij kreeg die ‘bibliotheek’ op zeker moment via mij cadeau, van De Raad, door tussenkomst van Henry, die zei dat ik tegen Pete moest zeggen: ”Pete, je krijgt een complete bibliotheek geschonken, die enkel en alleen voor jou is gebouwd.”

Pete hoefde daarvoor alleen de codewoorden te onthouden, die in mijn hoofd, toegang verschaften tot ‘zijn bibliotheek’, en daar had hij nou net moeite mee. Ook voor Pete Wilson was ik zowel seksrobot als wandelende computer. Het gebeurde echter nooit dat ik beide functies op een en hetzelfde moment kon gebruiken. Ik werd geprogrammeerd voor het een, en dan was er een rustpauze tussen van twee uur, voordat ik weer geprogrammeerd werd voor het ander; dat was blijkbaar nodig. Ik heb me eigenlijk nooit afgevraagd waarom dat nodig was. Maar blijkbaar zitten er toch grenzen aan wat men met een mens kan doen.

Het verhaal met Pete Wilson krijgt een vervolg..
Ik werd naar diverse locaties gevlogen om hem te ontmoeten, dat was ergens in de beginjaren 80 en ik ontmoette hem toen in Sacramento waar hij voor zaken was. Pete had er de grootste moeite mee om in zijn persoonlijke ‘bibliotheek’ te komen, omdat hij geen twee uur geduld op kon brengen voor hij aan de seks mocht beginnen. Er was eens een gelegenheid dat ik Pete hoorde klagen bij Henry, over de moeilijke toegang tot zijn ‘bibliotheek’, waarop Henry hem doordringend aankeek, vanachter zijn dik omrandde bril, en hem nadrukkelijk vroeg: ”Heb je wel twee uur pauze ingelast, nadat je uitgespeeld was?”

Pete loog hierover, en dat wist Henry maar al te goed. Want Henry Kissinger ‘zette mij aan’ voor zijn eigen gebruik, en vroeg op de man af: ”Hoe laat kwam Pete Wilson de Bibliotheek binnen?,” en dan gaf ik Henry de exacte tijd, en zo betrapte Henry Pete elke keer weer op zijn leugens..! Pete scheen niet te begrijpen hoezeer mijn programmering als een Zwitsers uurwerk alles precies deed.

Hij zag niet, of begreep niet, dat mijn high tech-mogelijkheden mij in staat stelden (zelfs verplichten), om waarheidsgetrouw te getuigen en zelfs hoe laat hij met seks begon, hoe laat hij daarmee stopte, hoe laat hij de ‘bibliotheek’ in wilde, en alle andere dingen die Henry of Bob nog weten wilden. De Raad manipuleerde op deze listige wijze Pete Wilson en vele anderen.

Zij lieten mensen langzaam toe tot ‘de kring’ wetende, dat er na verloop van tijd enig vertrouwen ontstond, zodat er op een later tijdstip, als er een belangrijke gebeurtenis moest plaatsvinden, er al sprake was van een onderlinge ‘band’ en het vrij makkelijk was om mensen te gebruiken voor hun eigen doel. De plannen van De Raad om hem gouverneur van Californië te maken, in feite nog lang voordat hij naar voren geschoven werd bij de verkiezingen, begonnen met mij in te zetten en hem ‘verslaafd’ te maken aan zijn seksspeeltje. Daarmee de weg plaveiend voor een gehoorzaam en volgzaam gouverneur van Californië…!

Omdat ik door De Raad ook al gebruikt was bij vorige gouverneurs van Californië, waren de ervaringen opgedaan met mijn programmering van essentieel belang bij mijn inzet voor Pete Wilson. Dit ‘hielp’ Pete Wilson enorm, omdat hij ‘mijn’ kennis, en de informatie die ik met me meedroeg aangaande banden met mensen en agentschappen, kon aanwenden om zelf vertrouwd te raken met de ‘juiste mensen’. Ik was geprogrammeerd om te werken met Pete Wilson aan een project voor een nieuwe onderwijsvorm voor kinderen, dat als eerste zou worden doorgevoerd in Californië.

Dit onderwerp op zich, is een heel ander verhaal, maar zo belangrijk, dat ik dit in een later onderwerp nog uitgebreid zal behandelen. Ik wist niet of Pete er van op de hoogte was, waar mijn informatie vandaan kwam, maar hij scheen erg te genieten van de enorme hoeveelheid seks die tussen de ‘zakelijke bijeenkomsten’ door volop plaatsvond. Pete Wilson had ook seks met mijn dochter, op een van Bob’s party`s toen zij al iets ouder was. Het moge duidelijk zijn dat mijn ervaring met Bob Hope niet die is, van de populaire brave huisvader die heel Amerika via de Tv wist te ‘veroveren’ met zijn grappen, zijn charmes en zijn ‘eeuwige goede humeur’.

Een imago waar hij en de media de hele Amerikaanse bevolking mee voor de gek hielden. De waarheid is dat ik medelijden voel voor de man, en het enige wat ik na al die jaren tegen Bob Hope nog wil zeggen is: ‘Thanks for the Memories’ Want nu ik eenmaal gewapend ben met de waarheid, wil ik mijn wapens in de strijd gooien om een halt toe te roepen aan deze menselijke gruwel die men mind-control noemt.

x
x
De party’s bij de Rockefellers.

x
En wat hebben deze Rockefellers, Henry Kissinger, Alan Greenspan en de FED gemeen,

waarbij ik hen als hun geheime wapen het plan ten uitvoer laat brengen..?

De Rockefeller-party’s werden elk jaar gehouden in New York in de Rockefeller-residentie rond de kersttijd. Ik werd dan per lijnvlucht naar New York gevlogen, opgehaald op het vliegveld, en netjes bij hun voordeur afgezet. Daar werd ik opgevangen door een vrouw die me meenam om mijn haren en nagels tiptop te verzorgen. Nadat ik passend voor de gelegenheid aangekleed was, werd ik uitgezonden om de crème de la crème van de wereldtop te gaan vermaken, wat gewoonlijk eindigde in seks met een doelwit van De Raad.

Tijdens deze party’s was ik gepast gekleed in avondjurk en ook altijd voorzien van bijpassende echte juwelen zoals dure diamanten, broches of enorme diamanten halskettingen die ik die avond mocht dragen. Er was een hele aparte kamer, een kluis, waar je in kon lopen, waar een commode stond met dunne brede lades die allemaal dure halskettingen bevatten. Andere kasten en vitrines bevatten broches, tiara’s (allemaal gedrapeerd op speciaal op maat gemaakte standaards). Er waren hele rijen van lades boven elkaar die gevuld waren met een enorm aantal armbanden, ringen en met diamanten bezette horloges.

Ik werd soms met iemand mee genomen in de kluis om met mijn jurk en mij erbij de passende juwelen uit te zoeken voor de avond. Meestal was dat een blonde vrouw, met blauwe ogen, die altijd erg zacht sprak en haar haar hoog opgestoken droeg. Zij was knap, en ze wist precies hoe ze mij moest aankleden. Als mijn doelwit een belangrijke gast was, zoals een buitenlandse regeringsleider of een koning, werd er vooral erg goed aan de juiste en vooral dure juwelen aandacht besteed. Dan kwamen alleen de bijzondere stukken uit de enorme collectie in aanmerking.

Dan leidde ze mij uit de kluis, door een lang donker gangetje het huis in. Het leek wel een geheime sluipweg naar de kluis. Op zekere avond kleedde ze mij in een halsloze formele rode jurk. Ik moest een push-up BH dragen zodat mijn borsten wat voller leken, maar ze zei wel dat ze mijn slanke taille zo mooi vond. Ze hing een diamanten hanger om mijn nek en ze zei dat dit de vormgeving van mijn jurk accentueerde. Mijn haar werd gedaan, en ze liet me grote diamanten oorringen dragen die een druppel water symboliseerden, die bestond uit verschillende kleine diamantjes die allemaal naar beneden bungelden, en zo als een geheel een druppel vormden.

Prins Philip van Engeland..
Nadat ik klaar was met gekleed te worden in de juiste accessoires, nam deze juffrouw me mee naar een van de hoofdkamers, deze was mosgroen en Prins Philip van Engeland was daar. De juffrouw had mij van tevoren nog net op tijd gewaarschuwd dat ik mijn hoofd naar beneden moest houden, diep te buigen en zo enige tijd te blijven staan in die houding, wat ik deed, voor deze man die gekleed was in een zwarte smoking, compleet met sjerp en blinkende zwarte schoenen. Toen kwam Nelson Rockefeller de kamer binnen en maakte zijn sigaar uit in een asbak, boog zijn hoofd naar Philip en zei: ”Ik wilde jullie twee wat tijd gunnen om elkaar te leren kennen, voordat de andere gasten arriveren.” Daarna ging hij verder met de uitleg aan deze Prins Philip: ”Zij is vanavond enkel en alleen hier om aan al uw wensen gehoor te geven, aan al uw wensen zal volledig tegemoet gekomen worden.”

Philip glimlachte bij die gedachte. Ze bleven formeel met elkaar spreken, dat was trouwens wat iedereen deed in de nabijheid van Philip. Voor dat moment kwam er nog een butler binnen met een ‘bijzondere cocktail’, waarna Rockefeller zich discreet terugtrok, met de woorden: ”Ik laat u beiden nu een tijdje alleen, en kom over een poosje weer terug om te zien of er nog iets van uw wens is.”

“U bent erg vriendelijk en uitermate gastvrij,” zei Philip zonder een spier te vertrekken. Toen hij de deur uitging met de butler op zijn hielen, die de deur achter hen sloot, stond daar een tienermeisje met de Prins van Engeland. Sharon mijn tweelingzusje, een ander alter-ego, nam het toen van mij over; zij was er immers mee opgegroeid; zij was gewend aan missies bij de elite. Het tienermeisje kon met dit soort situaties helemaal niets. Philip en ik gingen op de bank zitten, en ik glimlachte naar hem en Sharon was erg verlegen (zoals de programmering voor hoogwaardigheidsbekleders voorschreef) Hij strekte zijn hand uit en pakte die van mij vast, terwijl hij aan zijn drankje nipte.

Hij was nerveus, alsof hij niet wist wat te doen, of wat hij tegen mij moest zeggen. Maar hij maakte toch een begin: ”Je bent erg jong en erg mooi.” “Dank U, uwe Hoogheid,” antwoordde ik verlegen. Prins Philip sloeg zijn arm om mij heen, en ik leunde naar hem over en kuste hem. Hij was een stuk jonger en oppervlakkig ook knapper, op een ietwat huiselijke manier, dan de oude mannen waar ik aan gewend was. “Dit is nog maar het begin van een fantastische avond,” zei ik, terwijl ik hem op zijn wang kuste. Ik knielde voor hem neer en plaatste mijn gemanicuurde handen op zijn knieën, en terwijl ik hem in zijn ogen keek, kropen mijn vingers langzaam richting zijn kruis.

Het nagerecht van Prins Philip..
Heel snel, alsof hij schrok, zei hij: ”Ik zou graag willen genieten van de aanblik van jou, gedurende de hele avond van de party, wetende dat jij mijn nagerecht zult zijn.” Ik glimlachte naar hem, knikte “Ja” en ging weer naast hem zitten. Hij stond op en leidde mij de andere kamer binnen zonder te wachten op het moment dat Rocky ons zou komen halen. Ik dacht nog: ”Hij houdt zich niet aan de regels,” maar dat leek niets uit te maken. De fantastisch geklede mensen op de party bogen de hele avond voor hem, zelfs de mannen. Ik zat een tijdje alleen op een bank in een hoek, en hij bleef maar van tijd tot tijd naar mij glimlachen.

Omdat ik onder mind-control nooit goed kon denken, kon ik niet precies de samenstelling van de Engelse koninklijke familie voor de geest halen en ik dacht nog: ”Waar is de prinses, is er wel een prinses?” Maar ik kon mezelf ook niet afvragen wat ik daar deed, of waar ik in verzeild geraakt was. Dit was geen echte grote party, en ik kende of herkende niemand van de aanwezigen. Prins Philip sprak erg formeel, maar gedroeg zich niet, zoals ik dacht dat een prins of een koning zich zou behoren te gedragen. Ik kon zijn positie binnen de koninklijke familie niet goed in beeld brengen, maar nam aan, omdat iedereen voor hem bleef buigen, dat hij wel een koning moest zijn.

Ondertussen bleef hij naar mij kijken alsof hij zichzelf bleef herinneren aan wat er nog in het verschiet lag. Later begonnen de mensen weg te gaan, en ze namen er allemaal ongelooflijk veel tijd voor om gedag te zeggen. Daarna kwamen er enkele mannen in pakken die ons per limousine naar onze kamer brachten daar in New York. Het was een vorstelijke suite op een bovenverdieping hoog in een torenflat. Ik weet niet wie deze mannen waren, of ze van zijn eigen veiligheidsdienst waren, of mannen van onze geheime dienst, maar ze handelden wel precies hetzelfde als de mannen van onze geheime dienst. Men had mij een witte lange jas gegeven om aan te doen, en ik voelde me als een prinses, want ik was niet echt gewend aan zulke formele kledij.

Eenmaal alleen met hem op de kamer, begon hij zich uit zijn formele kledij te pellen, en ik zei: ”Alstublieft hoogheid, staat U mij toe?” Hij ging op het bed zitten terwijl ik mijn lange jas uitdeed. Toen knielde ik voor hem neer en hielp hem zijn schoenen uit te doen, daarna zijn sokken (met sokophouders!) en daarna zijn sjerp en vervolgens knoopte ik zijn shirt knoopje voor knoopje los. Langzaam en verleidelijk zoals mijn programmering mij ingaf. Terwijl ik hem overal kuste, trok ik zijn hemd uit en zijn broek, en tot slot zijn onderbroek. Hij droeg boxershorts, van die ruime vormloze zakken.

Toen hij eenmaal ontkleed was, begon hij mij uit te kleden, en trok vervolgens de lakens terug, legde mij op bed en begon mij overal te kussen. Hij was erg passioneel in zijn liefdesspel, deed mij geen pijn. Later werd ik nog vaak naar hem toe gestuurd voor alleen maar seks. Blijkbaar had De Raad geen boodschap voor hem. Zoals gewoonlijk werd ik hevig aan programmering en ‘voorbereiding’ onderworpen op weg naar deze party’s en ook nog eens op de terugweg, voordat ik in een vliegtuig gezet werd, om al het hier zojuist vertelde, toch maar vooral allemaal te vergeten.

Instructies voordat ik ‘beroemde mensen’ ging ontmoeten..
Nelson Rockefeller nam altijd contact op via het gesloten Tv-circuit in Californië. In het bijzonder als er weer iets te gebeuren stond, of er ergens iemand een boodschap moest krijgen. Zo werd ik geprogrammeerd om naar de plaatselijke Holliday Inn te rijden, waar ik aan de balie een sleutel op moest halen en daarna meteen door moest lopen naar kamer 222. Het was daar in die kamer waar ik per gesloten Tv-circuit mijn programmering kreeg over wat ik moest doen en wat ik moest zeggen tegen bepaalde mensen en met welke mensen ik spoedig in contact gebracht zou worden in Los Angeles, zoals Barbra Streisand en andere beroemdheden of individuen die ik later zou zien op zijn party’s.

Gerald en Betty Ford waren daar ook eens op zo`n jaarlijkse party, en ook Ronald en Nancy Reagan. Er waren altijd een heleboel beroemde namen uit de muziekwereld, filmwereld, het Engelse koningshuis, en wereldleiders uit vele verschillende landen van over de hele wereld. Henry Kissinger nam mij een keer naar een feest van de Rockefellers, en bleef de hele avond maar bij me terugkomen met instructies over wie ik moest benaderen, en wat ik tegen hem moest zeggen. Hij instrueerde mij zo op zekere keer om contact te leggen met Jackie Kennedy Onnassis. Hij zei mij dat ik tegen haar moest zeggen, dat ik haar zo oprecht respecteerde, en hoezeer ik de manier bewonderde waarop zij haar leven opgepakt had, na de moord op haar man.

Jackie glimlachte en liet een soort geveinsde verlegenheid zien, toen ik haar voor de eerste keer benaderde. Ze zei dat ze erg gelukkig hertrouwd was, en dat haar leven zo vlotjes verliep als een mens maar mag hopen. Later vertelde ze dat ze zou willen dat ze meer tijd met haar man Ari kon doorbrengen, maar ze had ook begrip voor het feit dat hij een druk bezet zakenman was, die veel onderweg was voor zijn zaken. Aristotle Onassis bevond zich niet onder de gasten op deze party. Een ander man vergezelde Jackie; deze was erg groot, donker en knap. Toen het hem opviel dat ik met haar sprak, kwam hij bij haar terug en nam Jackie mee naar een andere kamer. Hij leek nogal erg beschermend te zijn voor haar.

Happy Rockefeller…
Henry liet mij veel dingen zeggen, tegen heel veel verschillende mensen, zo dat ik bekend raakte met hen en meer vertrouwd, wanneer ik op later tijdstip naar die mensen werd toegestuurd om ‘boodschappen’ over te brengen. Een van de ruimtes in het Rockefeller-huis was gedecoreerd in een donker bosgroene kleur, met een lichtgroene loper op de grond die tot halverwege de muur omhoog doorliep. Het was een prachtig huis, gevuld met prachtig houten panelen en houtsnijwerk, maar ook veel bewerkte glaspanelen, glaswanden enz. Het pand was uiteraard op en top gedecoreerd, ingericht en tot in de kleinste details een voorbeeld van perfectie. De voordeuren waren van massief hout met bewerkte glaspanelen en het hele landgoed werd gadegeslagen met camera’s zowel binnen als buiten het huis, zodat in een centrale controlekamer elke beweging zowel binnen als buiten gevolgd kon worden.

Happy Rockefeller werd niet voor niets Happy genoemd. Ze dronk nogal veel op party`s, en gewoonlijk moesten ze haar later op de avond wegdragen omdat ze stomdronken was. Henry werd hier wel eens kwaad over tegen Nelson, maar Nelson nam het dan voor haar op. Henry zei dat het er allemaal erg onprofessioneel uitzag en erg ongemanierd, maar Nelson wilde haar er toch altijd bij hebben. Beroemde mensen die bij de Rockefellers over de vloer kwamen, kwamen altijd incognito. Ze reden dan ver het terrein op in geblindeerde limousines, zodat de buitenwacht het nakijken had. Het zeer geavanceerde alarmsysteem, met letterlijk overal camera`s, stond garant, samen met de mensen van de beveiliging die op het terrein aanwezig waren, voor absolute anonimiteit van de bezoekers.

Niemand sprak ooit over de gasten op de party`s en niemand mocht ooit praten over de gasten op de party`s. Zo op het oog leken deze party`s informele bijeenkomsten van vrienden onder elkaar. Maar het was zoveel meer dan alleen maar dat. Bij deze samenkomsten werd veel geheime en zeer gevoelige informatie met elkaar uitgewisseld. Een kleine groep mannen zat altijd na de party bij elkaar in een kamer om over de wereldstrategie en wereld zaken te praten.

Het was helemaal niet ongebruikelijk dat gasten bleven slapen in het huis, maar slechts een select groepje nam altijd deel aan die vergaderingen. Bij deze vergaderingen zag ik de mannen die letterlijk de wereld naar hun hand zetten. Mannen die beslissingen namen over: wanneer het de juiste tijd was, om zowel strategisch gezien, als ook uit financiële overwegingen, ergens ter wereld een oorlog uit te laten breken. De plannen waren zover rond dat ze zelfs wisten wie er op welke dag zou beginnen met de oorlog en waar. Het draaide hierbij altijd alleen maar om geld, macht en zeggenschap.

Ik werd soms in de kamer gelaten omdat ze wisten van mijn kwaliteiten en die werden ook door hen volop gebruikt. Aangezien een robot niets verder verteld was dat voor hen ook geen probleem. Mensen in Amerika denken nog steeds dat ze hun president zelf kiezen, maar van wat ik gezien heb, kan ik zeggen: ”Er valt niets te kiezen.” Het proces van een president in het zadel helpen is een op hoog niveau gecontroleerd en corrupt proces. Zij zetten in het zadel wie hun plannen het beste behartigt. En je hoeft daarvoor helemaal niet te kunnen paard rijden, als je maar gehoorzaam bent, als een ROBOT.

De media zijn zo onder controle van De Raad, dat het Amerikaanse en elk ander publiek, nooit de volledige waarheid voorgeschoteld wordt. De presidenten zijn al ‘gekozen’, lang voordat de stembiljetten gedrukt worden. Het was geen toeval dat Ronald Reagan en Pete Wilson het gouverneurschap van Californië wonnen. Het geheel hangt samen van financiële, zakelijke, en politieke connecties van deze alles controlerende groep, die wordt voorgezeten door De Raad, die op zijn beurt, zijn tengels weer heeft in veel, heel veel multinationals en evenzovele politieke aanhangers ( van De Raad ) wereldwijd, en van daaruit weer terug naar hun eigen publiek in hun eigen land van herkomst.

Via de media de boodschap van De Raad verspreidend in ieder zijn eigen taal tegen steeds zijn eigen bevolking. Dit werkt als een virus. De Raad bepaald wat er op Tv gezegd wordt, wat er wel en wat er niet voor uitzending geschikt is, wat u wel mag lezen en wat er niet in boekvorm te koop mag komen. De Raad heeft alle bollebozen op het hoogste niveau in de zak, en ze zijn braaf, want anders…

De Rockefeller connecties..
Nelson Rockefeller’ss contact met mensen als Bob Hope, en diverse mannen in invloedrijke posities zoals Nixon, Ford, Reagan en Bush, dateert al van ver voordat deze laatste vier mannen president werden. In het landgoed van de Rockefellers was een directe telefoonverbinding met het Witte Huis, waar niemand vanaf mocht weten. Die telefoon was verborgen in een zijwandje van een met spiegels bekleed likeurkabinet. Nelson hoefde niet eens te bellen, hij pakte gewoon de telefoon en begon te praten. Ik begreep niet waar hij het precies over had. Het ging voornamelijk over de Chase Manhattanbank.

Aan die telefoon zat ook bij het mondstuk een soort doorzichtig plastic doosje met iets erin, ik weet niet wat dat was. Het is de enige telefoon die ik ooit zag met zo`n ding eraan. Als ik op het landgoed was, belde Nelson Reagan af en toe in het Witte Huis. Hij zei nooit tegen Reagan dat ik op dat moment bij hem was, en mijn instructies waren duidelijk. “Je houdt je stil, of je blijft voor altijd stil.”  John D. Rockefeller ging zijn gang, helemaal gescheiden van de rest van de Rockefellers. Er was vijandigheid tussen John D. en de rest uit het nest.

Ze mochten hem niet, enze vertrouwden hem niet, en ze hielden hun operaties dan ook strikt verborgen voor hem. Ze hadden ook geen enkel vertrouwen in de politieke connecties van John D. Er was in New York een heel oud, heel sierlijk hotel met een bloemrijk verleden, waar de oudere betere stand bij elkaar kwam, welke al snel een doelwit vormden om mij naartoe te sturen. Deze keer werd ik daarheen gestuurd met als doelwit: John D. Rockefeller. De Raad wilde eens een spierinkje uitgooien om te zien of ze een haring konden binnen halen. Uiteraard ook nu weer, enkel en alleen om hem weer voor hun eigen wagen te kunnen spannen.

Hiervoor werd ik voorgeprogrammeerd in kamer 222 in de Holliday Inn in Californië, en dan werd ik op mijn missie gestuurd om hem te benaderen in dat New Yorkse hotel. Ze kleedden mij in een korte zwarte jurk, met zwarte nylons, zwarte schoenen en ik kreeg een zwart klein handtasje mee. Ik klopte op zijn deur en hij deed de deur open. Hij was lang, knokerig en grijzend, maar met een aangenaam gezicht en egale huid. Hij droeg een grijs pak en een wit overhemd, en zijn stropdas hing was losjes om zijn hals. Hij zag er uit alsof ik hem tijdens een dutje gestoord had.

Hij vroeg mij wat ik daar kwam doen, en met een overslaande stem schreeuwde ik: ”Er is iemand neergeschoten!” Hij vroeg:”Wat?” Dus zei ik het nog eens. Daarop trok hij mij de kamer binnen en wilde meer weten. Ik vertelde alles zoals ik geprogrammeerd was te doen, maar hij geloofde niets van het hele verhaal en trapte er niet in. Hij zei: ”Ik weet niet wie jou gestuurd heeft, maar ik heb geen interesse,” en hij zette mij buiten. Toen ik terugkwam bij mijn contact, die onder in het trappenhuis wachtte, keek deze verbaasd op en zei: ”Wat ben jij vlug terug?” We vertrokken gehaast door de grote geelkoperen draaideur, en terug in de kou, waar een limousine ons al opwachtte.

Rechters van de Amerikaanse Hoge Raad
Nelson Rockefeller was ook de connectie bij diverse rechters van de hoge raad, die oude vrienden waren van hem. Zij noemden hem ‘Old Rocky’. Ik werd op pad gestuurd om die rechters te verleiden en ik moest daarbij wel uiterste zorg dragen voor het gegeven dat geen enkele rechter van de andere rechter mocht weten dat ik het met andere rechters deed. Er mocht geen enkele link ontstaan over intimiteiten tussen mij en welke rechter dan ook. De Raad wist precies de juiste woorden te kiezen die ik moest overbrengen om de deuren van hun gerechtshof voor eens en voor altijd te sluiten, indien er ooit over onze intieme ontmoetingen gesproken zou gaan worden, in het bijzonder tegenover collega rechters.

Deze rechters kenden ekaar onderling erg goed. Het was als een soort van besloten mannenclub, en dus vertelde De Raad mij iets dat nooit iemand kon weten over rechter die-en-die, en ik ging dit dan weer aan een andere rechter, die op dat moment mijn doelwit was, vertellen, en dat rechter die-en-die erg gevoelig was waar het dit onderwerp betrof. Dit resulteerde dan gewoonlijk in dat de ene rechter niets meer te maken wilde hebben met de andere rechter, en het was dan in het belang van de ene rechter ons intieme geheimpje te bewaren zodat de andere rechter niets in handen kreeg om hem mee terug te kunnen pakken.

Zo lieten ze mij bijvoorbeeld zeggen: ”Ik hoorde toevallig dat rechter zus-en-zo op een feest zich nogal negatief uitliet over oudere mannen die seks hebben met hele jonge vrouwen. Je kunt dus beter, om jullie onderlinge verstandhouding niet op het spel te zetten, maar zwijgen over jouw romantische avondjes met mij. Ik kan heel erg goed begrijpen dat mannen zoals jij zelf heerlijk kunnen genieten van een avondje met een jonge vrouw zoals ik, en om je eerlijk de waarheid te zeggen, het is gezond en gewoon lekker, maar andere oude principiële rechters zullen dat wellicht heel anders zien. Ik ben er zeker van dat u dat wel begrijpt.” Als de rechter hierdoor overtuigd was van mijn gelijk, zat hij ‘in de binnenzak’.

En zo niet, dan verzon De Raad weer een andere manier om deze rechters ‘aan boord’ te krijgen. Mij werd ook geleerd (vooral bij rechters) niet hun woorden te geloven, maar vooral op hun lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen af te gaan. Hun lichaamstaal sprak vaak een compleet andere taal dan hun mond. Er waren twee rechters van de hoge raad waar ik op af gestuurd werd, om ze te verleiden en waarbij ik moest proberen om een vaste lijn naar binnen te forceren. Deze erg oude mannen geloofden werkelijk alle onzin die ik ze vertelde over hoe ik me aangetrokken voelde tot oude mannen, hoe wijs ik vond dat ze waren en dat ik volwassenheid en ervaring ver boven het onnozele gedoe van de hedendaagse jeugd verkoos.

Ik bracht hen het hoofd op hol en vroeg dan onschuldige vragen langs mijn neus weg, alsof ik gewoon nieuwsgierig was naar een bepaald onderwerp. Ze gaven mij hun antwoorden die, zoals ze zelf zeiden ‘vertrouwelijk’ waren, om mij de materie beter te laten begrijpen. Zo nu en dan werd hun ego zodanig opgepoetst door de dingen die ik tegen hen zei, dat ze mij veel meer vertelden dan ze eigenlijk mochten, of onder andere omstandigheden wellicht zelfs niet in hun hoofd gehaald hadden om te vertellen. Zelfs onder mind-control verloor ik elk laatste beetje respect voor oudere mannen, want ze hadden werkelijk geen greintje zedelijkheidsgevoel en geloofden niet alleen al mijn leugens, maar sabbelden er zelfs een tijdje op voordat ze slikten.

De Raad stuurde mij zo in vele soms erg ver uit elkaar liggende vakgebieden binnen de regering om ‘poolshoogte te nemen.’ Ik wist dat dit inhield dat ik seks moest hebben met die mannen en bij de juiste gelegenheid mijn lokvoer moest uitstrooien om een aanbeet te forceren. Het interesseerde De Raad nog minder dan helemaal niets, wat ik er allemaal voor moest doen, als ik maar met de gewenste informatie terugkwam.

Alan Greenspan, directeur van de FED, de Federal Reserve.
Ik werd uitgezonden om met Alan Greenspan op te trekken. Hij was toen de voorzitter van het bestuur van de Federale Reserve, en hield de Amerikaanse economie onder controle door opzettelijk de federale reservebanken en de aandelenmarkt te manipuleren. Door zijn bedrog was hij in staat om geld weg te sluizen voor gebruik binnen de schaduwregering. Het is zoiets als geld witwassen, maar dit werd op hele grote schaal gedaan door, en met medeweten van, politici in de hoogste kringen. Enorme bedragen werden weggesluisd naar o.a. geheime en verborgen projecten binnen de eigen regering.

Deze handelswijze houdt direct contact met Henry Kissinger en Bob Hope, en wordt in grote lijnen aangestuurd door de Rockefellers. David Rockefeller, stond eigenlijk helemaal rechtstreeks tussen de federale bank, het banksysteem in zijn algemeenheid, en de financiële belangen van de Nieuwe Wereld Orde. Hij was de spil in dit radarwerk waar alles rond omheen plaatsvond. Ook George Bush sr. speelde een belangrijke rol in dit plan. De aandelenmarkt was eigenlijk meestentijds niets anders dan een façade, de truc bestond simpelweg hieruit: het publiek slechts een kant van de dobbelsteen te laten zien, terwijl er nog meer kanten waren die voor het handelspubliek altijd verborgen bleven.

De kant die handelaren in aandelen niet kenden was een plan dat zich puur richtte op het financieren van vele verschillende afdelingen van (wat toen nog moest worden) het innerlijke radarwerk van de Nieuwe Wereld Orde namelijk de ‘Nieuwe Wereld Regering’. De financiële infrastructuur werd op zijn plaats aangebracht en verder opgepoetst in de 60-er jaren, en is nu een goed geoliede zwendel die al jaren op zijn plaats is en wacht totdat hij ten volle gebruikt kan gaan worden. Het jaar voor volledige overname van de Wereld dat ik steeds hoor is het jaar 2000.

Er is een heel netwerk van mensen over de hele wereld, die even zovele internationale handelsfirma’s manipuleren, maar ook het wereldwijde banksysteem. De Chase Manhattan Bank was slechts een van de vele banken wereldwijd die geconstrueerd waren om de wereldeconomie te beheersen en illegale fondsen te herbergen. En deze illegale fondsen zullen nooit ontdekt worden wanneer ze regelmatig van plaats verwisselen tussen de deelnemende banken onderling.

In mijn beginjaren werd ik geprogrammeerd om grote contante geldbedragen te storten op vele verschillende banknummers over de hele wereld. Dat werk werd toen door een heel leger van mind-controlled slaven gedaan. Er zitten voorgeprogrammeerde slaven van het systeem over de hele wereld op leidinggevende functies en niet alleen in het zakenleven, ook velen op een toppositie in buitenlandse regeringen, die zich niet bewust zijn, dat zij als robot ingezet worden om een land te ‘regeren’ wanneer de tijd rijp geacht wordt door De Raad.

Mind-control was, en is nog steeds hun onberispelijk betrouwbaar mechanisme dat bedoeld is om elke menselijke zwakte te overwinnen en elk menselijk emotioneel gevoel volledig uit te schakelen. Bedenk daarbij wel, dat wanneer op de hele wereld de elektrische stroom uitvalt en daarmee alle computergegevens stilvallen, dat hun systeem in het donker van de nacht gewoon doorwerkt. Cryptische informatie wordt doorgegeven aan mensen die op de hoogte zijn. Mensen die de juiste ‘ogen hebben om te zien’ en de juiste ‘oren hebben om te horen’, kunnen de boodschappen oppikken die er via beursberichten dagelijks aan de robots wereldwijd worden doorgegeven.

Beursberichten zijn wereldwijd te zien en te beluisteren.
Elke dag opnieuw, maar als je geen idee hebt waar je naar kijken moet, zie je niets, als je de cryptische omschrijvingen niet met de paplepel hebt ingekregen, herken je ze niet, zelfs niet als je ze hoort. Het systeem zit feilloos in elkaar. Toen ik zestien was, kreeg ik via mijn, toen nog aanstaande schoonmoeder, een baantje bij een effecten handelaar in Pasadena. Dat bedrijf heette Independent Securities. De meeste mensen van mijn leeftijd hadden geen schijn van kans om binnen zo`n bedrijf aangenomen te worden, maar ik had ‘geluk’ en ik hoefde ook niet (zoals andere nieuwe werknemers die zelfs ouder waren als ik) in de postkamer te beginnen.

Ik kreeg een baantje op de afdeling waar alle verzekeringen die naar de beurs gingen, of al een beursnotering hadden, angstvallig in de gaten werden gehouden en indien nodig werd er verkocht of aangekocht. Kortom, een handel in aandelen. Er werden cocktailparty’s gehouden die werden bijgewoond door mannen en vrouwen in mooie dure kleding. Er waren meer mannen dan vrouwen en meneer Hecht, Sara’s baas en voorzitter van het bedrijf, informeerde mij over een zekere ‘vent’ die wel wat extra aandacht kon gebruiken.

Ik moest me naïef, verlegen en onschuldig gedragen, want ‘er waren mannen die wel vielen op dat type’ en ook moest ik ‘extra lief’ zijn in een poging hem over te halen zaken te gaan doen met Independent Securities. Dus dat is wat ik deed, dat was mijn rol daar. Ik serveerde drankjes tijdens de party’s om een goede smoes te hebben in contact te komen met deze rijke heren (die allemaal potentiële investeerders zouden kunnen zijn, en dat uiteraard allemaal voor ‘het nobele doel’.) Delen van mij waren gevuld met grote hoeveelheden informatie over aandelen, obligaties en de federale reserve.

Deze delen wisten exact hoe de Federal Reserve bedrijven manipuleerde, coöperaties naar hun hand zetten, en grote investeringen weg sluisden om aan hun eigen behoeften te voldoen. Fondsen werden geworven door de federale reserve en nooit gebruikt voor het doel, waarvoor het geld in eerste instantie door niets vermoedende sukkelaars was gestort. En dan nog even dit: de federale reserve hoeft zich tegenover niets en niemand te verantwoorden, zelfs niet tegenover de belastingdienst. Er werd een zwaar beroep op mij gedaan, zowel voor de opslag van geheugen archieven, als voor seks, veel seks.

Het was echter toch altijd het gebruik van mijn geheugenarchief dat de voorkeur had, of eh……nou ja, dan toch in ieder geval voorrang kreeg, wanneer De Raad, Henry en anderen boodschappen over en weer stuurden, waarbij ze niet het risico wilden lopen dat ze publiekelijk met elkaar in verbinding werden gebracht. Bijvoorbeeld: Henry zei dan wanneer een internationale crisis zou worden gecreëerd / of zou kunnen worden gecreëerd, en welke landen daarbij betrokken zouden moeten zijn. Dan kochten de spelers die een rol speelden in het spel hun zogenaamde ‘winnende loten’, veel aandelen van het een of ander, die zich kunstmatig naar de juiste positie in het spel bewogen om hun aandeel van de winst te verdienen, om er vervolgens heel snel afstand van te doen.

Er waren genoeg investeerders te vinden die deze ondernemingen steunden met geld uit hun coöperaties. Zij schoten het geld voor in ruil voor diensten van de federale reserve of van politici. Hun verlangde wederdiensten werden altijd goed onderzocht door De Raad, om vast te kunnen stellen (voordat ze naar de onderhandelingstafel gingen) welke constructie voor hen het meeste opleverde. De samenwerkende eigenaars van coöperaties werden vaak zwaar beïnvloed door andere spelers in het spel te brengen, die ‘in het verleden flinke winsten gemaakt hadden’, waardoor ze overtuigd werden deel te nemen.

De boekhoudster die niets hoefde op te schrijven..
En als ze dan eenmaal over de streep getrokken waren, werd ik na een tijdje op hen afgestuurd (als de man in kwestie open stond voor seks met een jonge vrouw) en ik werd dan van tevoren ‘gevoerd’ met zin na zin, die ik zeggen moest. Speciale teksten die per persoon enorm verschillend konden zijn. Afhankelijk van hoeveel men aan de weet was gekomen over deze meneer, wat zijn zwakheden waren enz. De bedoeling hiervan was iemand tot op het bot in zijn hemd te zetten waardoor hij met zijn staart tussen de benen heel snel voor de goede kant koos.

De kant van De Raad. Henry en Alan Greenspan werkten hand-in-hand door eindeloos boodschappen te versturen via mij om de coördinatie goed te krijgen van deze zogenaamde risicovolle zakelijke overeenkomsten. Ze gaven mij mijn instructies in New York, wanneer ik daar was, meestal voor andere Kissinger en Rockefeller gerelateerde aangelegenheden, of ik werd geïnstrueerd via het gesloten tv circuit in Californië. Ik geloof dat dit zo rond 1967-68 geweest moet zijn. Samen met andere kinderen uit mijn klas reed ik op zondagen patiënten en oude mensen in hun rolstoelen naar een filmzaaltje in het Hollywood Presbyteriaans Ziekenhuis voor het bijwonen van de heilige mis via een gesloten tv circuit.

De kerk van waaruit deze dienst werd uitgezonden, was dezelfde kerk als waar ik als kind naar de zondagsschool gegaan was en waar ik blootgesteld werd aan seksueel misbruik en waar zo nu en dan rituele ‘diensten’ plaatsvonden. Maar zoals ik dus zei, mijn klas reed mensen van hun kamers naar een zaaltje om de kerkdienst te kunnen zien via een tv scherm. Als de dienst afgelopen was, gingen mijn vriendinnen met de patiënten weg voor een hapje na de mis, en daarna terug naar hun kamer. Ik bleef dan alleen achter.

Mijn aandacht volledig geconcentreerd op het tv scherm dat voor me stond op een glimmend metalen onderstel op wielen. Ik was geïnstrueerd om door te schakelen naar kanaal 22, de antenne uit te trekken en aandachtig te luisteren en te kijken naar de gegeven instructies. Soms wees de man op het scherm op een schoolbord, terwijl hij uitleg gaf bij alle figuren die hij mij liet zien en die ik moest ‘vasthouden’. Percentages, actuele standen en plaatsen waar ik heen moest gaan, mensen die ik moest ontmoeten, en dingen die ik moest zeggen.

Ik fotografeerde met mijn brein alle namen, figuren enz. en luisterde aandachtig naar de voor mij voorbereide dialoog die ik moest overbrengen naar mensen als Reagan of Hope en later dus Nixon of de leden van de cooperatie. Als de briefing afgelopen was, schakelde ik automatisch terug naar het meisje van alledag en was er niets meer te zien op tv dan storing, het leek wat op hele dichte sneeuwval. Dan ging ik als in trance verder en zette automatisch de tv terug op het kanaal waar hij voorheen op stond.

Kerkactiviteiten werden vaak gebruikt als dekmantel om mij ergens te krijgen waar ik dan de laatste ‘updates kreeg voor mijn interne geheugen’. Daarna vonden de gebruikelijke handelingen plaats om er zeker van te zijn dat dit ook alleen maar naar buiten kwam, wanneer iemand met de juiste codering in mijn systeem kwam. Het was in een periode dat Reagan gouverneur was, dat ik via het gesloten tv systeem boodschappen kreeg die voor hem bestemd waren.

Het gebeurde ook dat ik boodschappen aan hem overbracht in de kleine filmzaal van het Motion Picture Ziekenhuis, waar mijn moeder werkte. De Rockefellers, en Rocky in het bijzonder, gebruikten mij gedurende die tijd erg vaak, maar nooit voordat ik eerst bij Henry geweest was. Henry had nog steeds de leiding over mij, maar liet mij gebruiken door de Rockefellers om zijn eigen belangen te dienen. Henry wist hoe hij bij alle afdelingen kon komen in mijn brein, en als ik dan terugkwam, na ‘uitgeleend’ te zijn aan de Rockefellers, ging Henry er eens goed voor zitten om alle updates die gedurende mijn verblijf bij de Rockefellers waren toegevoegd, uitgebreid onder de loep te nemen.

Henry Kissinger als spin in het web..?
Hij wist dus altijd wat er in diverse kringen tegelijkertijd speelde. Onnodig te zeggen dat de Rockefellers hier geen idee van hadden. Henry gebruikte alle vertrouwelijke informatie die hij tegenkwam om zijn eigen zaakjes in zakenkringen en/ of politieke kringen nog beter te kunnen behartigen. Hij vond zo de vuile was van anderen door te zoeken door de gegevens van De Rockefellers, of andere leden van de cooperatie, en dan deden hij of Bob daar hun voordeel mee. Hij had al vrij toegang tot alle gegevens van de federale reserve via het gebruik van mijn inwendig systeem door Alan Greenspan en anderen.

Henry Kissinger kon op elk gewenst moment overal over beschikken. Hij wist de weg. Ironisch genoeg ging ik in mijn ‘gewone leven’ na het beëindigen van het voortgezet lager onderwijs een college boekhouden volgen, samen met psychologie. Aan de basis van sommige van mijn ‘streng bewaakte bankarchieven’ lag mijn cursus boekhouden die ik volgde bij Pierce College, waar Henry toen een netwerk van data van geheime documenten aan koppelde, video’s enz. Het was een geraffineerd, beredeneerd systeem dat binnen in mijn brein volop werkte terwijl ik ander werk deed, maar met de complete rapporten volledig uitgewerkt in mijn hoofd als Henry ze nodig had.

Henry gaf mijn inwendige systeem soms een dag, maar ook wel eens een week om met de gewenste eindresultaten voor de dag te komen. Hij zei dan vaak: ”Dit is het brein van de toekomst, het maakt het gebruik van elektronische computers overbodig.” Of hij zei iets zoals: ”In de toekomst zoekt men niet meer tussen de sterren naar de oneindigheid van het heelal, maar in het hoofd van de mens naar de oneindigheid van de innerlijke ruimte in het brein van de mens.” De Raad was de lijm die de belangrijkste coöperaties, die aan het hoofd van alles stonden, bij elkaar hield, de grote internationale coöperaties.

De Raad stond boven Henry Kissinger, hun internationaal politiek meesterbrein, en Alan Greenspan die de FED gebruikte om geld binnen te halen voor de financiering en verdere uitbreiding van hun plannen om de wereldeconomie als een stuk beton onlosmakelijk van elkaar aan elkaar te verbinden, met als uiteindelijke doel het meer efficiënt organiseren van het geheel en het gemak van totale dominantie. Alan Greenspan had een enorme back-up uit de zakenwereld die hun bankzaken aanzienlijk vergemakkelijkten. Ze wasten grote sommen geld wit via niet nader genoemde dochterondernemingen in de bankwereld.

Op die manier kon de FED zijn gang gaan, zonder enige vrees ooit ontmaskerd te worden. Het plan behelsde het volledige banksysteem zodat er nergens een spoor van de initiatiefnemer achterbleef. Op het moment dat er grote sommen geld witgewassen moesten worden, werden deze via de kleinere dochterondernemingen gesluisd, die niet in de gaten werden gehouden, en er was ‘niemand’ meer die wist waar het geld gebleven was. Het kwam wel voor dat de kleinere dochterondernemingen veel grotere transacties doorvoerden dan de echte grote Federaal Reserve banken in dezelfde regio, om de witwas-praktijken te verbergen.

De Federale Reserve was onderverdeeld in politieke districten. In sommige districten was het zaak om de ‘dochterondernemingen’ eerst op hun plek te krijgen, om de fondsen van geheime operaties weg te kunnen sluizen. San Diego was zo’n plaats, maar ook Los Angeles en Hollywood. Overal, waar zich hele zwermen werkbijen bevonden, werd er steeds opnieuw geld gestort in een dochteronderneming van de Federale bank, waardoor het geld van de fondsen steeds opnieuw bij hen terugkwam. In principe ging het zelfde geld vele malen op en neer.

Dit gebeurde zeker in gebieden waar sprake was van enorme illegale winsten zoals in Las Vegas, waar de hele stad was gebouwd op politiek gekonkel en opbrengsten daaruit, en waar elke insider wist wie er eerst betaald moest worden, opdat er geen doden zouden vallen en er niemand verpletterd zou worden onder de wals van het systeem. Ik reisde constant om mensen te ontmoeten die aan de dochter ondernemingen van de Federal Reserve bank verbonden waren.

Pete Wilson, die destijds dus senator was en gestationeerd in San Diego, was er daar een van. Deze individuen maakten gebruik van het gedeelte in mijn inwendig archiefsysteem voor de Federale Reserve informatie waarin ze de winst/verliesrekeningen in konden zien, maar ook de nieuwe accounts die geopend waren door werkbijen om weer nieuwe stortingen op te kunnen doen, om nog meer geld wit te wassen of weg te sluizen.

Daarna ging ik dan weer terug naar Henry, en ik had zelfs interne computer analyses, boekhouders, data-verwerkers, statistieken enz. die Henry zelf in mijn geheugen archief gecreëerd had, waardoor alle nieuwe data die ik binnenkreeg onmiddellijk, en nog onderweg naar Henry, konden worden gerangschikt, berekend, en klaargemaakt voor een correcte aflevering aan Henry. Daarnaast was nog een systeem waarin alle originele informatie werd opgeslagen, zodat Henry mijn cijfers aan een dubbele controle kon onderwerpen. Hij deed regelmatig van deze controles, waarbij hij mij tegenover hem neerzette, en zelf plaatsnam achter zijn bureau met een elektronische telmachine.

Dat was Henry weliswaar z’n werk helemaal niet, dat was het werk voor Alan Greenspan, maar Henry controleerde vaak de hele boel van A tot/met Z en dan vaak nog eens opnieuw, om te zien of hij niet ergens iemand op vals spelen kon betrappen en om te zien of hij wel blind op mij kon vertrouwen. Het leek wel alsof ik een heel team van financiële medewerkers in mijn brein had zitten, die er allemaal speciaal op getraind waren om dit allemaal te verwerken, zoals een computerprogramma.

Ik geloof nog steeds dat veel van de leden van de coöperatie, die hun verdiensten aan mij doorgaven, er nooit van op de hoogte geweest zijn dat ze het eigenlijk met een robot van doen hadden. Ik moest bij sommigen zelfs alles met de hand opschrijven (dat was alleen maar voor de show ) om ze te overtuigen dat ik alle data die ik gezien had, en wat ik van hen gehoord had, ook werkelijk begrepen had.

Ze waren soms erg bezorgd dat ik hun vertrouwelijke gegevens niet juist zou overbrengen. “Maar kindje, zoveel cijfers, dat kun je toch onmogelijk onthouden?” Dat kreeg ik dan te horen, maar dat kan/kon ik ook niet bij bewustzijn, maar als ik was geprogrammeerd kon ik het wel. Deze opmerkingen en bezorgdheid hebben geleid tot mijn overtuiging dat lang niet iedereen snapte, dat hij eigenlijk zijn data in een computer invoerde.

Het plan van Henry Kissinger en Nelson Rockefeller
Op zekere dag leunde Nelson Rockefeller in een limousine, zwaar op en óver me heen, alsof ik niet bestond, terwijl hij tegen Henry sprak. Ze spraken over de ver gevorderde onderzoeksprojecten op het gebied van de mogelijkheden van de menselijke hersenen, en ze spraken alsof zij de enige intellectuele elite waren die in staat waren deze geavanceerde technologie te begrijpen, in vergelijking tot de ‘pionnen’ zoals zij iedereen noemden die niet bij de ingewijden hoorden. Ze spraken over hun elitaire droom om de wereld te verlossen van de ‘niet-denkenden’ en over de genetisch inferieuren en de zwakzinnigen van de wereld, zodat zij als enige erfgenamen, van de hun rechtmatig toekomende aarde, volledige controle over de hele wereld zouden kunnen uitoefenen en dat alles alleen maar zodat de wereld een aangenamere plek wordt om te leven.

Ze spraken over mij, leunden op mij, lieten mij hun drankje vasthouden of Henry`s sigaar, terwijl ze praatten over verschillende wetenschappelijke en geleerde onderwerpen, en ze zagen me niet eens. Tijdens de ritten van New York naar Washington DC werden vaak strategieën besproken tussen Henry en Rocky. Henry rook heel anders dan Rocky. Hij had een Europees luchtje aan zich, en zijn pakken stonken altijd naar hem en zijn sigaren. Hij rookte de hele weg sigaren, soms echte Cubanen. Soms blies hij de rook recht in mijn gezicht en kon ik amper ademen.

Ik kon vaak niet voor mezelf bepalen in welke wereld ik mij bevond.
In de echte wereld of in de wereld aan het eind van de regenboogbrug. Het was soms allemaal erg verwarrend en Henry zag dat blijkbaar en vertelde me dan te vertrouwen op de mensen om me heen, ‘zij weten waar je bent.’ Henry zei: ”Net als een jonge ballerina, die door haar dans heen geleid wordt door een perfect leidende man. Jouw partner is altijd een betrouwbare spiegel waar je jezelf in kunt terugvinden.” New York en Washington waren mijn thuis wanneer ik niet thuis was, maar Henry liet mij vaak onderweg langdurig mijn ogen sluiten om dan zomaar ineens te vragen: ”Waar denk je dat je nu bent?”

Ik probeerde dan te antwoorden door naar onze locatie te raden, en hij verwarde dan bewust mijn realiteit door te zeggen: ”Nee, je bent nu in San Fransisco,” of een andere plaats, waar we in werkelijkheid helemaal niet waren. In mijn bijzijn zei Henry ook eens tegen Rockefeller dat we in Pennsylvenia waren, terwijl we in werkelijkheid op Pennsylvenia Avenue waren bij het Witte Huis. Henry en Rocky plaatsten mij vaak tussen hen in op de achterbank. De schuifraam was dicht en sloot de chauffeur buiten, hetgeen de privacy creëerde die ze nodig hadden voor hun strategische plannenmakerij.

Er zaten een Tv en een bar in de limousine, maar ze dronken allebei niet als ze met hun serieuze plannen bezig waren. Rocky werd soms zo geestdriftig tijdens zijn plannenmakerij dat hij tegen Henry zei: ” Zet deze boodschap in haar vast, zodat ze deze kan bezorgen bij Nixon,” of voor wie op dat moment de boodschap bedoeld was. Henry stak dan een naald tussen mijn knokkels en als ik bloedde trok hij een keurig witte zakdoek te voorschijn om het bloed te stelpen. Op zekere dag grapte hij tegen Rocky:” Mijn wrouw wraagt zich af waar alle wakdoekjes wlijven.” Waarop hij lachte en zei dat hij er nogal veel weg moest gooien omdat het bloed in de ‘wakdoekjes’ moeilijk te verklaren was.

Het was voor ons beiden een aangename oplossing toen hij de naaldenprikken wist te vervangen door te drukken met zijn vingers. Rocky was het altijd eens met Henry, maar Henry was het lang niet altijd eens met Rocky. Dan zei Rocky met zijn ietwat grove kikkerstem: ”Okè , adviseer me dan maar.” Dan vertelde Henry hem hoe hij zijn plannen kon bijstellen. Henry kreeg altijd gelijk van de mensen waar hij bij was. Op zekere dag sprak Rocky over zijn Happy en zei dat hij zich zorgen maakte over haar overmatig alcoholgebruik. Hij vertelde Henry dat hij niet goed wist wat hij met deze situatie aanmoest. Henry zei: ”Je moet haar laten programmeren.”

Henry’s liefde voor zijn ‘vriend’ Rocky..
Het was duidelijk: Henry en Rocky konden heel goed met elkaar overweg. Henry amuseerde zich over het algemeen en lachte regelmatig echt vanuit zijn hart, wanneer hij bij hem was. Het leek mij toe dat hij graag bij Rocky was. Henry wilde hem eigenlijk president maken, en hij zei dat ze dan pas echt een team konden komen. Maar Henry zei ook dat dat plan zinloos was en geen enkele kans van slagen had. Hij zou zeker de verkiezingen verliezen en wellicht de hele partij in zijn val meetrekken, het was het risico niet waard. Henry zei dat Rocky, ondanks zijn naam, niet genoeg gevolg kon vinden onder de bevolking.

Men zou zijn rijkdom tegen hem gebruiken, omdat het al algemeen bekend was dat hij rijk was. Henry vond het een hele slimme zet van Bob dat die zijn rijkdom zo lang als hij kon verborgen had gehouden. Hij legde uit dat de meeste mensen geen rijke leider wilden. Hij zei: ”Van goede huize en financieel de boel op een rijtje, dat kan gaan lukken, maar rijk? Dat lukt niet.” Henry’s eerste gedachten hierbij waren steeds:‘”Hoe zal de massa hierop reageren? Wat zal hun instelling zijn en wat hun indrukken?“ Hij besloot er nog eens over na te denken en hij fantaseerde hardop over de uitkomst: ”Het kan nog een hele tijd duren, maar we hebben de tijd. We bewerken de massa net zolang totdat we ze daar hebben, waar wij ze willen hebben. Dan zal de massa tevreden zijn, en wij kunnen tevreden zijn omdat wij ze zo naar onze hand hebben weten te zetten.”

San Francisco
Ik was nog maar een teenager, toen ik met mijn vader en moeder en Craig in San Fransisco was. Ik werd bij mijn familie weggehaald door twee mannen in een net pak, die mij door een metalen poort loodsten, die verdacht veel op een gevangenispoort leek. We gingen een groot gebouw binnen met ruwe onafgewerkte cementen vloeren. Toen gingen we een hal binnen, waar het erg gehorig was doordat een enorme drukpers daar op volle snelheid en onder een enorm oorverdovend lawaai bankbiljetten drukte. Ik had nooit geweten dat er zoveel lawaai kwam kijken bij het drukken van geld. Het was werkelijk oorverdovend, letterlijk en figuurlijk.

Een man die daar aan het werk was zei: ”De baas zegt dat we het in omloop moeten brengen. Er staat een grote munitietransactie op stapel, en we willen niet dat de FED straks met een overschot aan geld blijft zitten.” De mannen in pak die mij links en rechts bij mijn arm hielden, lieten mij los, en een van hen zei tegen mij: ”Okè!.” Dat was mijn teken om mijn geprogrammeerde boodschap af te leveren, en ik zei: ”In de haven om 17.00 uur” en werd onmiddellijk weer terug naar buiten geëscorteerd. Ze namen me mee door een lange hal, via een draaihek naar een klaarstaande zwarte sedan, waar ik op de achterbank geduwd werd met mijn hoofd tegen de zitting aan, en toen reden we weg.

Er vonden veel wapen-, munitie- en drugstransporten plaats vanuit de haven van San Fransisco en ze verlaagden de hoeveelheid geld in de Federale Reserve om vooral niet de aandacht te vestigen op de toenemende activiteit in de regio. Ze moesten dat geld in omloop brengen zo lang er nog niemand alert was op de drugshandel en de munitie transacties in de regio, zodat alles op zijn plek was, tegen de tijd dat de transacties plaatsvonden. Die konden dan contant betaald worden, en dit kon dan gebeuren zonder dat er ineens een enorme toestroom van geld moest plaatsvinden in een bepaalde regio.

Bij deze transacties was er niemand die ook maar iemand vertrouwde met inside-informatie, dus werd de ‘dummy’ overal ingezet. Ik zag heel veel betonnen gebouwen met zware beveiliging aan de buitenkant, van binnen. Tijdens een ander zogenaamd ‘uitstapje’ naar San Fransisco, werd ik opgehaald in het Saint Francis Hotel, waar ik zat met mijn ouders en Craig. Toen de mannen in pakken kwamen om mij te halen droeg ik een gele jurk met daaronder een wit mouwloos T-shirt, Het was koud buiten en ik werd meegenomen zonder jas. Ik had geen idee waar Craig of mijn ouders gebleven waren.

De mannen in de nette pakken namen me mee naar een zwarte auto, lieten mij instappen en zeiden tegen de chauffeur: ”Breng de jongedame naar de binnenstad, zoals we besproken hebben.” Ik zat op de achterbank, terwijl de mannen in de pakken weg gingen. De chauffeur liet het raam tussen de voor en de achterstoelen dichtschuiven en reed weg. Er was een man in de haven die ons stond op te wachten en die mijn chauffeur daar de juiste weg wees. Toen wij op het juiste punt leken te zijn aangekomen, was daar weer een andere man die voor mij de deur openhield, en met een kromme knokige vinger naar een afgemeerd schip wees.

Ik stapte uit de auto en liep in de richting van het schip; het was nog steeds erg koud, totdat ik bij de gangway aankwam. Ik wist niet goed wat ik moest doen, toen er plotseling van bovenaf de gangway een man mij tegemoet kwam. Hij bracht mij aan boord. Daarna zat ik in een hut te wachten in de ‘parkeermodus’ totdat er een man naar me toe kwam die zei: ”Ik ben Fred.” Ik antwoordde: ”Pier 69,” en hij duwde me de gang op. Ik liep terug naar de nog steeds wachtende auto, en de chauffeur nam me mee terug naar het hotel.

Ik kleedde me om en ging aan tafel met mijn ouders en Craig. Ik kreeg nooit te eten wat ik bestelde. Gedurende de jaren, ben ik nog heel vaak terug geweest in San Fransisco, voor veel uiteenlopende opdrachten. Een daarvan, was een opdracht in de Munt van de Verenigde Staten. Henry zei, dat sommige dingen toch echt van binnenuit moesten worden gedaan, dus stuurde hij mij daarheen, vaak in samenhang met plannen van Alan Greenspan. Bij een van die gelegenheden was ik zwaar vermomd als een man en bewapend met valse identiteitspasjes.

Het is zelfs gebeurd dat we daar met twee vrouwen heen gestuurd werden, die allebei als man vermomd waren. In de vroege 60-er jaren, voordat Craig en ik getrouwd waren, en ook nog in de vroege 70-er jaren nadat we al getrouwd waren, reden we vaak naar de kust in Californië bij Lake Naciamento met vrienden of familie om te waterskiën in de zomer. Craig en ik hadden vaak van die uitstapjes, waarbij hij mij naar San Fransisco nam voor een dagtochtje of naar de dichtbij gelegen California Redwoods waar bijzonder geheime vergaderingen plaatsvonden, waarbij Henry mij nodig had als zijn ‘laptop’…

Lee Iacocca, de top-industrieel..
Er waren veel leden en eigenaars binnen de cooperatie die allemaal door mij van steeds wisselende “vrije” bankrekeningnummers voorzien werden bij een van de dochterondernemingen, de kleinere ‘onbeduidende’ banken.. Een van deze mannen was Lee Iacocca. Ze veranderden steeds van rekeningnummer dus waren zo goed als onmogelijk te traceren. Ik moest met veel van deze rekeninghouders in het hele land het bed delen en hun steeds van nieuwe accountnummers blijven voorzien.

Ik werd zelfs van bestemming naar bestemming gevlogen met een privé-jet van de coöperatie, om accountnummers op een comfortabele wijze en op een voor de bezochte cliënt bijzonder onderhoudende wijze af te leveren, terwijl op die manier uitlekken van gegevens absoluut onmogelijk was. Lee had monopolies bij grote coöperaties, Internationale, en hij was ook mede-eigenaar van enkele van de grootste nutsbedrijven. Ik hoorde hem soms praten via zijn persoonlijke telefoon.

In die dagen was het nog heel erg bijzonder als je een draagbare telefoon had. Lee had er een die hij onder zijn jas droeg. Ik verkende het luchtruim met Lee Iacocca, en deed voor hem alles wat zijn hartje begeerde op zijn privèjet. Het was een toestel met veel ruimte, maar niet op de eerste plaats echt super de luxe. Het was meer functioneel, dan overdadig. Ik poetste zijn schoenen, voorzag hem van orale sex, wat het ook was dat hij wilde, hij kreeg het.

Ik pijpte hem altijd eerst voordat ik hem de nieuwe banknummers gaf die hij moest gebruiken, plus nog wat aanvullende informatie van Henry. Ik was geïnstrueerd aan te bieden: ”Mag ik uw bril aannemen meneer Iacocca?” en nadat hij was klaargekomen, moest ik glimlachen en zeggen: ”Ik hoop dat alles naar tevredenheid was.” Lee stond erop dat de overdrachten van gegevens plaatsvonden in de beslotenheid van zijn privèjet, en hoog in de lucht, waarbij ik mezelf dan ook nog steeds moest vermommen om aan boord te komen. De ene keer was ik de persoonlijke dienstmeid, dan de secretaresse.

Nooit dezelfde vermomming twee keer, en voor Meneer Iacocca moest ik zelfs de valse gebitten gebruiken waardoor je hele gezicht er ineens anders uit gaat zien. Als we in de lucht waren, mocht het valse gebit uit, en de rest van de vermomming ook. Lee Iacocca droeg een dasspeld met een gouden kettinkje eraan. Ik zat dan naast hem, legde mijn hoofd op zijn schouder, speelde wat met het kettinkje en ritste dan zijn gulp los en gaf hem orale seks. Hij was altijd vriendelijk genoeg om mij een zakdoekje aan te reiken om mijn gezicht schoon te poetsen naderhand, en daarna deed hij dan altijd een dutje. Hij zei dat het altijd zo geestverruimend werkte om een dutje te doen, maar geen lange slaap, want daar werd hij juist erg sloom van..

Meestal vergezelde ik hem tijdens een zakenreis die hij toch al gepland had staan. Er waren weer andere opdrachten en adressen na hem, en ik vloog vrijwel nooit met hem terug, maar in plaats daarvan werd ik door Henry weer aan andere mensen gekoppeld waaraan ik ook weer mededelingen moest doen, of die gegevens uit mijn geheugen nodig hadden. Als ik me de informatie over Lee Iacocca begon te herinneren, zo was ik geprogrammeerd, moest ik van een heel hoog gebouw springen. “Je zult de dwang voelen te springen,” zeiden ze tegen mij bij de UCLA, nadat ik gedrogeerd was, en hulpeloos languit op een onderzoektafel lag, waar ik volledig weerloos gedwongen werd te luisteren naar mijn instructies via koptelefoons.

De lucratieve drugshandel..
New York was een belangrijk handelscentrum voor criminele transacties, en ik werd er vaak naartoe genomen om de drugsverbindingen tot stand te brengen voor Nelson Rockefeller en de CIA. Ik denk dat Rockefeller werd gemanipuleerd door de CIA. Ik denk dat ze hem op de een of andere manier in de tang hadden, maar ik ben hier niet helemaal zeker van. In New York was het altijd bij de klokkentoren van Times Square waar de drugsdeals van de Rockefellers en de CIA tot stand werden gebracht.

Bij zo’n deal zag mijn programmering er bijvoorbeeld als volgt uit: “Ontmoet me op Times Square. Je zult herkend worden aan het fruit dat je bij je hebt. Ga naar de fruitstal en koop (steeds wisselende combinaties en redelijk complex) een appel, twee peren, een banaan en twee sinaasappels. Dan ga je naar het bankje dat daar staat, ga zitten en leg het fruit naast je neer zodat het goed zichtbaar is. Geef de man die naast je gaat zitten en de appel op eet, de boodschap. Je geeft alleen de boodschap door als hij de appel helemaal opeet. Geef de boodschap aan niemand anders.”

Als de man arriveerde en hij at de appel op, was de boodschap die ik moest overbrengen, het adres of locatie waar hij de drugs in ontvangst kon nemen of op kon halen. Het was riskante handel en ze stationeerden altijd drie mannen op de daken die de buurt overzagen, gewapend met lange afstandsgeweren om de drugsdeal te beschermen en in de gaten te houden. Ze zeiden dat het een te belangrijke aanwinst was om kwijt te raken.

Jaren geleden was ik al geprogrammeerd om tegen iedereen te zeggen, die probeerde in mijn systeem te komen zonder toestemming van hogerhand: ”Hé wijsneus, het zijn alleen mensen die niet hechten aan hun leven, die het met mij aanleggen als mijn baas niet in de buurt is, maar het is wel altijd het laatste wat ze nog doen.” Opium-, heroïne- en cocaïnetransacties vonden plaats en alles wat ik daarbij te doen had, was de informatie doorgeven waar het spul opgeslagen lag.

De CIA en drugs, al decennia lang..
Er vonden ook deals plaats op locaties in Californië. Door de jaren heen waren enkele adressen Disneyland, Bush Gardens, Knotts Berry farm, de wereld tentoonstelling en andere openbare drukbezochte plaatsen waar je gemakkelijk verloren ging in de drukte. Deze transacties vonden altijd plaats wanneer ik met familie of vrienden naar een locatie gebracht werd, met de smoes van een gezellig dagje uit. Ik was opgedragen om informatie door te spelen aan een man die zichzelf kenbaar aan mij zou maken. Mijn programmeurs vertelden me welke soort kleding de man zou dragen en welke kleur hoed.

Wanneer ik dan de man zag die met de opgegeven beschrijving overeenkwam, verontschuldigde ik mij bij vrienden en familie met de smoes dat ik naar de WC moest. Als het beoogde doel, dan contact maakte met mij moest ik altijd een vraag stellen waar hij het tevoren afgesproken juiste antwoord op moest geven. Ook als dat niet logisch was, zoals: ”Hallo, lust je ook een kiezelsteentje?” en hij kon dan zeggen: ”Nee, dank je, net twee boterhammen met brandnetels op.” Dan gaf ik mijn boodschap door aan hem en liep terug naar mijn vrienden of familie. Er was altijd een exact antwoord dat hij moest terugzeggen, niet ongeveer die woorden, maar precies die woorden en in de juiste volgorde. Dan, en alleen dan, zou ik, of beter gezegd kon ik, vanuit mijn programmering als robot hierop reageren.

Er waren talrijke drugs en/of munitie transacties waarbij ik werd gebruikt om de zaken te vergemakkelijken, die plaatsvonden over de hele wereld in combinatie met andere opdrachten waar ik voor ingezet werd. Reagan was vaak in New York. Het werd ook wel ’twee vliegen in één klap’ genoemd, als ik seks had met Reagan en tegelijkertijd een boodschap afleverde, en vervolgens weer terug bij De Raad verslag uitbracht. Meestal werd ik na de drugsdeals teruggevlogen om seks te hebben met Reagan. Ik denk niet dat hij van deze deals op de hoogte was. Het was een losstaande handeling waar hij buiten stond. Er werden echter voor mij wel twee opdrachten gelijktijdig gecombineerd, maar dat was ook uit de overweging van effectiviteit.

Mondavi wijn-estate
De oude Robert Mondavi had ook een LearJet. Craig nam me mee naar de Mondavi Wijnkelders in Napa Valley in Californië in het wijngebied. Er was daar een man aan wie ik, volgens programmering, verschillende banknummers moest doorspelen, via welke zijn geld wit gewassen zou worden. Dit waren accounts die Alan Greenspan speciaal voor dat doel tijdelijk had opgesteld. Ik sliep die hele vakantie op dat wijngoed, niet een nacht bij Craig, terwijl het ons uitstapje ‘samen’ zou zijn; alleen maar wij tweetjes. Het enige wat ik me er nog bewust van voor de geest kan halen, is dat we continu onderweg waren van de ene wijngaard naar de andere wijngaard, al heb ik nauwelijks wijn te drinken gekregen.Ik sliep bij meneer Mondavi; hij wist zich altijd heel netjes te kleden. Hij was een ‘kwieke verschijning’; althans zo noemde Bob zo iemand.

Big Sur – Californië
Als Craig en ik een weekendje weg gingen naar Big Sur, dan gingen we vaak samen naar een heel mooi restaurant dat Napenthe heette. Het bevond zich op een steile rots waar vandaan je over zee uitkeek. S`avonds in het donker kreeg het een soort magische uitstraling door de vele kleine kandelaartjes met kaarsjes die over het hele restaurant verdeeld waren. Craig bezorgde ons een goede tafel met goed uitzicht op zee, en dan vond er altijd een wissel plaats.

Craig stond dan op en ging naar het toilet, en een andere man nam dan zijn plaats in. Ik eindigde altijd op of onder die man in bed terwijl we seks hadden en ik daarna een of meerdere boodschappen overbracht. Er waren vele van deze gelegenheden waar Craig ‘plaats maakte’ en zijn plaats afstond aan gouverneurs, presidenten of artiesten. Wie het ook was, als mijn programmeurs vonden dat ik daarbij moest zijn, dan was ik er gewoon. “Want er is niets verborgen dat niet onthuld zal worden, of verzwegen dat niet gehoord zal worden. Daarom zal wat je hebt gesproken in duisternis, gehoord worden in het volle licht En wat je voor eeuwig verzwijgen wilt, zal dagelijks van de daken geschreeuwd worden.”

Bob Hope en Henry Kissinger gebruiken de Kennedy’s
Ik herinner me nog dat ik meegenomen werd naar een plek waar een enorm grasveld zich achter de woning uitstrekte, met een afrastering van witte hekjes die steeds verderop steeds kleiner leken te worden. Wat ik er toen van begreep was, dat dit het ouderlijk huis van de Kennedy’s was, en al generaties lang in het bezit van de Kennedy’s. Joseph en Rose, het oude Kennedy-echtpaar, woonde daar. Er stond een groot wit huis van twee verdiepingen met een cirkelvormige oprijlaan aan de voorkant. Hier kwamen de Kennedy’s bij elkaar voor familiebijeenkomsten en de jaarlijkse reunie. Jo en Rose nodigden de hele familie uit en ik was daar ook. Gekleed als dienstmeisje in een zwarte jurk met een wit schortje…

Het was mijn taak om ‘al het lekkers’ op een zilveren tableautje te serveren. Er waren op zulke dagen veel dienstmeisjes in allemaal dezelfde kledij, dus als ik af en toe even ‘weg glipte’ om voor een van de Kennedy’s te ‘zorgen’, werd ik helemaal niet eens gemist. Ik begon meestal met koude snacks te serveren, maar als een Kennedy mij benaderde en me een knipoogje gaf, dan moest ik mijn dienblad bij me houden, zodat het op werk leek als ik het huis inging.

Dan gingen we ergens naar een badkamer of slaapkamer voor seks. Later kwam ik dan weer tevoorschijn met mijn dienblad en snacks en begaf me weer onder de gasten, totdat een van de andere Kennedy’s me een knipoogje gaf, en dan begon het hele verhaal weer van voor af aan.. Mijn loopbaan als ‘meisje van alles’, zoals Bob Hope het gekscherend noemde, begon al op hun party’s toen ik nog een hele jonge tiener was. De jongemannen in de familie pikten mij aanvankelijk eruit, maar het duurde niet lang voordat de ouderen ook interesse toonden. Ik zag er ook ouder uit als twaalf, de leeftijd die ik toen had.

De geprogrammeerde alter-ego’s voor deze party’s voelden gevoelsmatig zó aan, dat JFK mij van alles leerde. Hij speelde min of meer met mij op een uitdagende, vriendelijke manier, zo heel anders dan zijn broer Ted, die altijd erg agressief was en gewelddadig. Na het eten ging JFK vaak naar de Tv-ruimte. Hij zat dan op de bank met zijn voeten boven op de koffietafel en leunde achterover om Tv te kijken. Hij hield ervan na het eten een borrel te drinken en gaf er helemaal niets om om alleen te kijken naar de Tv-shows van die tijd.

Hij lachte zich slap om de grappen van de talkshows en was altijd eigenlijk een beetje ongewoon, je zou bijna zeggen, overdreven opgewekt. Toen JFK werd vermoord, werd me dat verteld voordat het werkelijk plaatsvond, en naderhand zeiden ze tegen mij: ”Hij is de president van de Verenigde Staten en we kunnen hem laten leven, of we kunnen hem laten sterven, en er is niemand die jou ooit zal missen als jij je niet aan de regels houdt, dan zouden we ook met jou moeten afrekenen, net zoals met jouw lieve vriendje JFK.”

De moord op JFK
Het was een trieste aangelegenheid het jaar dat JFK stierf. Iedereen droeg zwart en Rose zat in haar rolstoel en huilde de hele dag. Het was ook aan terugloop naar de vraag naar seks te merken dat de mannen oprecht in de rouw waren. Jacky huilde erg veel op die familiebijeenkomsten nadat hij gestorven was. Ze had het in het begin erg zwaar, om zich aan de situatie aan te passen, maar de Kennedy familie stond haar goed ter zijde en hielp haar. Ze zat altijd bij de dames en huilde vaak, en zij luisterden naar haar en steunden haar.

Ted Kennedy was gewelddadig. Hij was een van de meest gewelddadige en gemeenste mannen waar ik bij geweest ben. Hij wilde seks met mij overal waar het kon en wanneer het maar kon. Hij hield blijkbaar van koud klimaat en vond seks bij een open haard helemaal het einde. Er was een plek waar een grote open haard was uitgehouwen in rotsgesteente, en hij maakte daar een heel groot vuur in en wilde toen de hele nacht seks met mij. Als hij bijna klaarkwam, begon hij te slaan, te ranselen, hij sloeg zo hard tegen mijn hoofd, dat ik het gevoel had dat mijn hoofd zou exploderen.

Dan begon hij me ook nog uit te schelden. Hij bond mij ook graag vast bij mijn handen en voeten. Met mijn handen boven mijn hoofd, als er niets boven mijn hoofd was, waar hij de touwen aan vast kon maken bond hij mijn enkels en polsen bij elkaar. Vaak liet hij me dan een lange periode zo gebonden liggen. Hij had ook handboeien die hij graag gebruikte. Hij was werkelijk gek op bondage. Als ik al in de buurt kwam van enig seksueel genot, dan begon hij me te slaan met de vlakke hand maar ook met de vuisten en als hij eenmaal begon, leek dat hem zo ontzettend op te winden dat hij niet meer stoppen kon.

Kennelijk had hij die kick nodig om klaar te kunnen komen. Ik werd naar hem toe gevlogen in New England States. In de schemering wandelden we samen buiten in een bos. Er hing een kille ijle lucht. Hij beval mij om mezelf uit te kleden, en ik was gedwongen om mijn kleren uit de doen buiten in de kou. Hij gaf me opdracht rond te dartelen door het bos alsof ik een elfje was. Toen lachte hij alsof hij dronken was, of als hysterisch geworden. Hij had een geweer bij zich en hij schoot in de lucht, en maakte me doodsbang.

Hij zei dat hij het geweer alleen maar afschoot om mijn tepels overeind te laten staan. Er waren ook keren dat hij zichzelf bevredigde door mij hardhandig te mishandelen en daarna een huilbui kreeg. Die man was in mijn ogen gewoon gestoord. Het verschrikkelijke kwellen stopte nooit. Hij bleef mij misbruiken totdat ik 25 jaar was. Bob Hope bood mijn diensten aan bij de Kennedy’s, elke keer wanneer zij dat wilden.

Hij zei dat ze konden blijven rekenen op mijn dienstverlening bij hun jaarlijkse familiebijeenkomsten. Bob vertelde hen: ”Het is voor jullie zo fijn om goede hulp te krijgen, en het is zo geweldig als ze ook nog eens veelzijdig zijn!” Dan lachte hij en wees naar mij. En zo werd ik dus jaar na jaar naar de Kennedy’s gestuurd. In de loop van de jaren had ik seks met alle Kennedy-mannen, inclusief kleine John, het oudste kind van JFK. Hij was nog niet zo erg oud toen ze hem voor de eerste keer bij mij brachten. Waarschijnlijk zo rond zijn 12e jaar..

Rose was de familie-moeder..
Ze geloofden in het trainen van hun mannen op een jonge leeftijd door vrouwen met expertise, zodat zij de macht van de Kennedy’s voort zullen zetten, waarvan ze dachten dat die uit seks gehaald werd. In hun ogen stond seks, gelijk aan macht hebben. Rose leek mij een rasechte familie-moeder. Van wat ik zag, was zij degene die de familie draaiende hield en bij elkaar. Zij leek Joseph’s zakelijke beslissingen voor een aardig deel te beïnvloeden en zij was het ook die de familie bij elkaar riep om aan tafel te gaan tijdens het diner. Niet iemand van de bediening.

Ze zaten vrijwel altijd aan erg lange tafels tijdens het diner. Zij gaf dan ook een laatste stand van zaken door over het familieleven en de familiezaken, investeringen enz. Er werden door sommige familieleden zelfs aantekeningen gemaakt en het leek er veel op dat ze meteen aanstalten wilden maken om naar huis te gaan om de wijze raad van Rose op te gaan volgen. Nadat ze klaar was met haar jaarlijkse praatje, keek ze de kring rond en straalde daarbij een en al liefde voor haar gezin uit. Dan nam ze zelf pas plaats. Rose had een hele strenge uitstraling over zich.

Ze had meer waardigheid dan ik zag bij de koninklijke familie in Engeland. Zij dwong respect af en kreeg dat ook. Men leek erg omslachtig met haar om te gaan om haar nooit te beledigen. Ze hadden een erg formele, als een plaatje zo perfecte gedekte eettafel en verzorgde diners, compleet met een uitgebreide staf aan obers, kelners en diensters. Ik werkte zelf vrijwel nooit in de bediening aan tafel, want er was altijd wel één van de mannen die ‘hoofdpijn kreeg’, of die ‘naar toilet moest’, voor, tijdens of ná het diner.

In plaats daarvan was ik vrijwel altijd in een aangrenzende kamer of op een slaapkamer waar ik in mijn dienstertjes uniform een van de Kennedy’s seksueel aan het bevredigen was. Ik werd nooit geïnstrueerd om er twee tegelijk te doen, maar ze wachten allemaal netjes hun beurt af. En voor zover ik weet, heeft Rose het geheimzinnige spelletje nooit doorgehad. Bob bleef mijn diensten maar aanbieden bij de Kennedy’s; gratis! Hij bleef mij daar maar heen sturen.

Dus de Kennedy`s en Bob waren de beste maatjes, die steeds elkaars rug vrij hielden. Bob speelde golf met sommige van hen en nam mij dan mee als caddy, als ze hem bezochten in the Springs. Het kwam voor dat ik samen met drie andere seksslavinnen seks had met een van hen. De Kennedy’s konden nooit teveel vrouwen hebben. Ik denk niet dat al de Kennedy`s golfden. Ted kwam gewoon mee, maar golfde niet. Hij kreeg een kamer op het afgelegen golfterrein en had daar weer vreselijk gewelddadige seks met mij

Naderhand sleurde hij me dan weer terug naar Bob op het golfparcours die druk midden in zijn partij zat, en afwezig langs zijn neus weg kon zeggen tegen Ted, dat hij mij maar bij hem moest achterlaten. Bob leek zo gefocust op zijn spel dat hij helemaal geen oog had voor mij en niet zag of ik een bebloed gezicht had, of bloed op mijn lichaam, of dat ik op instorten stond. Ik moest Bob gewoon volgen als een hondje en doen wat hij verlangde totdat hij klaar was met zijn spel en het terrein verliet. Dan moest ik in de limousine tussen zijn knieën knielen om hem vervolgens te pijpen.

De Kennedy’s hadden gewoonlijk hun eigen vervoer en reisden altijd afzonderlijk. Het leek wel alsof het in het familietestament was vastgelegd dat ze alleen in hun eigen limousines reisden met uitsluitend hun eigen chauffeurs. Bob kon dat niets schelen, die genoot van de privacy met mij in de limousine en hij liet een gelegenheid voor seks nooit onbenut voorbijgaan. Later werd ook mijn dochter Kelly geprostitueerd aan de jongere Kennedymannen. Ze hadden een heleboel jongens en deze jongens werd al vroeg geleerd waar Abraham de mosterd haalde.

Ik was er om hun lessen in seks te geven, en zij moesten leren omgaan met een slaaf. Ze wisten dat ze mij alles konden bevelen en ik was totaal onderdanig en gedienstig. Ze waren nog veel te jong om ze in te lichten over alle mogelijkheden van mind-control, maar ze waren blijkbaar al oud genoeg om de familietraditie seksueel voort te zetten. Kelly en ik werkten soms wel samen bij de Kennedy’s. Het kwam voor dat Ted een bestelling bij Bob plaatste voor ‘het moeder-dochter team’ waar wij beiden speciaal voor getraind waren. Ted mishandelde ons allebei gewelddadig.

Kennedy-Space Centre..
Hij had een zoon, die Kelly graag uitkoos voor seks. Hij nam haar bij de hand toen ze nog een klein meisje was, en hij veel ouder. Alle Kennedy broers, JFK, Ted, en Robert, hadden zonen en er waren nog een heleboel andere elite families die er dezelfde seksuele gedachten op nahielden met betrekking tot hun mannen. Bob gaf mij weg aan veel van hen, wanneer hij mij onopvallend op hun party’s in dienstkledij liet rondlopen,  als ‘het meisje van alles’. Ik hoorde toevallig een keer dat Rose vertelde dat een deel van het Kennedy geld, direct naar enkele NASA-projecten ging, die zij financierden, en op de een of andere manier werd daar flink winst gemaakt.

Dat is hoogst waarschijnlijk de reden voor de naam van het Kennedy Space Centre. NASA is heel wat meer, dan wat naar de buitenwereld zichtbaar gemaakt wordt..! NASA-onderzoek behelst ook de ‘innerlijke ruimtestations’, zoals het genoemd werd. Deze term hoorde ik van tijd tot tijd gebruiken voor het onderzoek naar de begrensde of onbegrensde mogelijkheden van de menselijke hersenen en/of het menselijk brein. De Kennedy`s wilden altijd voorop lopen op het gebied van technologie.

“Het eerste, is het beste,” zeiden zij. Rose was een gewiekste zakenvrouw. Zij regelde de zaken terwijl Joe er bij zat te kijken. Het was vrij duidelijk wie er in die familie de lakens uitdeelde. Ik had nooit seks met Joe. Hij was al wat ouder en hing gewoonlijk een beetje rond en praatte met iedereen. Ik denk dat hij wel een idee had over mij. Ik kon aan de blik in zijn ogen zien dat hij begreep wat er speelde, maar ik geloof niet dat hij wist dat ik volledig onder mind-control stond.

Ik hoorde dat Ted tegen een van zijn broers zei: ”Hij zou de technologie niet kunnen begrijpen.” Dit is er de oorzaak van, dat ik denk dat Joe niet op de hoogte was van de mind-control. De vrouwen en vriendinnen in de Kennedy-clan leken zich niet bewust van wat er aan de hand was. Als zij eenmaal bij elkaar zaten te praten schenen ze niet te merken dat hun echtgenoten, zonen, vriendjes enz. zo nu en dan verdwenen. De mannen stuurden mij juist extra naar binnen om ze van thee te voorzien als ze allemaal samen zaten, zodat de vrouwen mij druk in de weer zagen met het serveren van thee. Maar achter de schermen werd wat anders geserveerd..

Ik had meestal met alle mannen seks, en met sommige wel meer dan eens voordat het feest was afgelopen. Ik ging regelmatig langs bij de dames voor een rondje thee, zodat ze niet op het idee zouden komen dat ik iets anders aan het doen was. De mannen brachten zelfs andermans zonen mee, die geen familie waren, maar op de een of andere manier aan de familie verwant waren. Misschien door huwelijk met verre familie of zoiets. Ze brachten mij hun zonen, en ik kreeg mijn instructies. Ze wilden dat deze jonge mannen in de voetsporen van de Kennedy’s traden. Als het al zo was dat ze niet echt naaste familie waren, dan wilde men toch op deze manier proberen de onvoorwaardelijke verbintenis te creëren met de Kennedy familie.

Het had veel weg van een “Een voor allen, en allen voor een”-constructie. Rose erkende Jackie als partner van John volledig; ze vond haar echt super en ze sprak ook erg vaak met haar tijdens de familiebijeenkomsten. Joan Kennedy was altijd afgunstig ten opzichte van iedereen, en haar schoonzusters in het bijzonder. Ze dronk vaak totdat ze stomdronken was en dan werd ze erg onhebbelijk. “De schandvlek van de familie,” werd er dan vaak over haar gezegd. Ted behandelde haar als vuil. Toen Joe ouder werd, kwam het zover dat hij voortaan aan een rolstoel gekluisterd was. De laatste keer dat ik hem zag zat hij in zijn rolstoel in een soort vierpuntsgordel die hem op zijn plaats hield, en hij had een soort van beademingsapparatuur aan de stoel gemonteerd met een zuurstofcilinder of zoiets.

Toen stierf hij, en de keer erop dat ik er weer kwam was hij er niet meer. Ik was hiervan wel op de hoogte gebracht tijdens mijn ‘updates’ via het gesloten Tv-circuit op kamer 222, want ik moest een normale conversatie kunnen voeren als ik weer naar de Kennedy’s zou worden gestuurd. Dit was iets wat ik weten moest om domme vragen te vermijden. De Kennedy’s zijn verbonden met De Raad en vertegenwoordigen hen waar ze maar kunnen. Joseph Kennedy was groots in zaken en had holdings die onderling sterk met elkaar verbonden waren. Van wat ik hoorde, was het zo, dat als Kennedy`s investeringen deden voor De Raad, dat hun geld gegarandeerd beschermd was, en daaruit blijkt dat zij deel uitmaken van de hoogste regionen in De Raad.

Wat blijkbaar toch geen enkel verschil maakte toen hun eigen zoon JFK het tegen de georganiseerde misdaad wilde opnemen in zijn functie als president. Het geld, het echte grote geld, moest altijd eerst op tafel komen vóórdat iemand geaccepteerd werd. Het denkbeeld hierachter was, dat als iemand een hele smak geld bij elkaar kon krijgen, dat dit het bewijs leverde dat hij/zij slim genoeg was, en als ze deze slimheid dan ook nog, op de een of andere manier, konden koppelen aan gehoorzaamheid en volgzaamheid, dan kon de persoon in kwestie er op rekenen rijk en beroemd te worden.

Het enige wat daar nog voor nodig was, was een publiciteitscampagne waarbij een ‘media identiteit’ gecreëerd werd van de persoon in kwestie, om de persoon in kwestie neer te zetten op elke op dat moment gewenste populaire positie. Het was een medialeugen gepromoot door de media industrie die zij zelf financierden, waarbij uiteindelijk alle deelnemers in de absolute top eindigden. Bob kende het protocol bij de Kennedy’s en hij was altijd charmant en vrijgevig en zijn schuine moppen over de elite werden altijd afgezwakt als het om een van de Kennedy’s ging, want hij wilde nooit in diskrediet bij hen raken.

Bob stuurde mij zelfs de wereld rond, om diverse Kennedy’s tijdens hun vakanties op vele verschillende locaties wereldwijd ‘van goede zorgen’ te voorzien. Het interesseerde hem nooit dat hij, wat hij noemde: ”Een flinke stapel flappen” moest neertellen, om mij naar iemand toe te sturen die voor hem ‘het verschil’ maakte. Bij Bob leverde dat altijd een smalend glimlachje op en dan zei hij: ”Ach, het zou wat!” Hij wist ook dat deze investeringen dubbel en dwars terug verdiend werden. Dus betaalde hij graag de vliegreis voor mij, en later ook voor mijn dochter, die hij ‘filly’ noemde, wat een enigszins dubbelzinnige betekenis heeft. Het betekent: levenslustig meisje, maar het betekend ook: verzadigen. “My Little Filly,” zo noemde hij mijn dochter Kelly.

x

* * *

Voor deel 13 van deze serie klik je HIER.