Opstand Egypte: voert de VS de regie? Egypte pas op!

De Revolutie in Egypte:

Creatieve Vernietiging voor een  ‘Groter Midden-Oosten’?

© F. William Engdahl / 5 februari 2011

Auteur van:
‘Full Spectrum Dominance: Totalitarian Democracy in the New World Order’ *

vertaling © Jan Smith voor Wanttoknow.nl/be

x

Daags na de machtsomwenteling in Tunesië brak op 25 januari j.l. een volksopstand uit tegen het bewind van president Hosni Mubarak van Egypte. In tegenstelling tot de zorgvuldig gecultiveerde indruk dat de Obama-regering probeert het regime van Mubarak binnen boord te houden, is Washington bezig met het orkestreren van de omwenteling van niet alleen het Egyptisch regime, maar ook de andere regionale regimes van Syrië tot Jemen en van Jordanië tot Saoedi-Arabië in een proces dat door sommigen wordt aangeduid als ‘creatieve vernietiging.’

Aan een model voor een dergelijk geheime regime-omwenteling wordt al gedurende decennia gewerkt door het Pentagon, allerlei Amerikaanse inlichtingendiensten en verscheidene denktanks zoals de RAND-Corporation, te beginnen met de destabilisering van het presidentschap van generaal Charles de Gaulle van Frankrijk in mei 1968. En nu dan gebeurt het voor het eerst sedert de door de Amerikanen gesteunde omverwerping van een aantal Oost-Europese regeringen zo’n twintig jaar terug, dat  Washington het initiatief heeft genomen tot gelijktijdige operaties in een aantal landen tegelijk in het Midden-Oosten.

Het is een strategie die is ontsproten aan een bepaalde mate van wanhoop, welke niet zonder enig risico is voor het Pentagon en op de lange termijn zelfs nadelig kan uitwerken voor Wallstreet. Wat de uitkomst ook zal zijn voor de volken van de landen uit de regio en voor de rest van de wereld is tot nu toe erg onzeker.

Terwijl de uitkomst van de spontane acties van burgerlijke ongehoorzaamheid in de straten van Cairo, ander steden in het land, maar ook in andere landen in de regio nog erg onzeker is, worden de contouren van een Amerikaanse geheim strategie al wel steeds duidelijker.

Niemand kan iets inbrengen tegen de welgemeende grieven van de miljoenen Egyptenaren die de straten met gevaar voor eigen leven bezet houden. Niemand kan de wreedheden van het Mubarak-regime, de vele martelingen die er worden uitgevoerd en de onderdrukking van allerlei politieke en burgerlijk activisten goedpraten.. Niemand kan iets inbrengen tegen de explosieve stijging van de voedselprijzen als gevolg van de grondstoffenspeculanten op Wallstreet die de prijzen opdrijven omdat Amerika zonodig biobrandstof moet gaan gebruiken.

Egypte is de grootste graanimporteur ter wereld en een groot deel hiervan komt uit de VS. Op de Chicago Board of Trade (CBOT) (zeg maar de Amerikaanse graanmarkt –vert.) stegen de graanprijzen tussen juni en november vorig jaar met meer dan 74 % en dat leidde in Egypte tot een inflatie van de voedselprijzen van meer dan 30% ondanks allerlei regeringssubsidies.

Wat door CNN, BBC, Al Jazeerah en andere Westerse media absoluut wordt genegeerd is het feit dat wat Mubarak in eigen land allemaal dacht te kunnen uitvreten, hij toch al een groot obstakel vormde voor de Amerikaans agenda voor het Midden-Oosten.

Mubarak en Obama, geen toprelatie!
Er is geen woord van gelogen als we zeggen dat de relatie tussen Mubarak en Obama tot het absoluut dieptepunt was gedaald. Mubarak was hevig gekant tegen het beleid van Obama over Iran en hoe om te gaan met het nucleaire programma van dat land, over Obama’s politiek ten opzichte van de landen rondom de Perzische Golf, Syrië en Libanon, om nog maar te zwijgen van het Amerikaans-Israëlisch beleid ten aanzien van de Palestijnse kwestie.[1]

Mubarak vormde een lastig obstakel voor de vergaande plannen van Washington voor de gehele regio, Washington’s ‘Groot Midden-Oosten Project’, meer recenter wat gematigder aangeduid als het beter klinkende ‘Nieuwe Midden-Oosten’.

Hoe oprecht de beweegredenen ook zijn van de miljoenen die in Noord-Afrika en het Midden-Oosten de straten zijn opgegaan, er kan niet worden ontkend dat Washington het tijdschema vaststelt en de uiteindelijke uitkomst vormgeven van vergaande regimeomwentelingen in de hele Islamitische wereld. Op de dag dat de wonderbaarlijk  goed georganiseerde volksopstand begon bevonden hoge Egyptische militairen, waaronder de chef van de generale staf luitenant-generaal Sami Hafez Enan en zijn kornuiten allemaal in Washington op uitnodiging van het Pentagon. Dat kwam toevallig ook goed van pas om het leger niet tegen de anti-Mubarakbetogers te laten optreden zodat de protesten gewoon verder konden uitgroeien.[2]

De gevolgde strategie ligt al zeker tien jaar in een bureaula van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en het Pentagon. Nadat George W. Bush in 2001 zijn ‘Oorlog tegen het Terrorisme’ had uitgeroepen, werd het project aangeduid met de term ‘Greater Middle East Project’.
Tegenwoordig is dat omgedoopt to het minder bedreigend klinkende ‘New Middle East Project’. Het is een strategie die landen in de regio moet openbreken van Marokko tot Afghanistan, de regio dat door de dikke vriend van David Rockefeller Samuel Huntington werd beschreven in diens overbekende werk ‘Botsing der Beschavingen’ dat in ‘Foreign Affairs’ werd gepubliceerd.

De opkomst van Egypte?
De  hoofdrol van de nieuwe productie is weggelegd voor niemand minder dan een Nobelprijswinnaar die toevallig ten tonele verschijnt om leiding te geven aan de oppositie tegen het oude regime. De film schetst het beeld van een naadloze overgang van een oud en versleten regime naar een Nieuw Egypte door een door het volk uitgeroepen liberaal-democratische revolutie.

Het is goed om eerst eens te kijken naar de achtergrond van de acteurs alvorens wordt gekeken naar wat het lange termijn plan van Washington inhoudt voor de Islamitische wereld van Noord-Afrika tot de Perzische Golf en uiteindelijk voor de Islamitische bevolking van Centraal Azië tot aan de grenzen met China en Rusland.

Washington’s ‘geweldloze’ revoluties
De protesten die leidden tot het snelle ontslag door Mubarak van zijn hele regering, zo rap volgend op de paniekvlucht van de president van Tunesië Ben Ali in Saoedische ballingschap, waren helemaal niet zo ‘spontaan’ als Obama’s minister van BZ Hillary Clinton noch de BBC, CNN of andere nieuwsagentschappen in het Westen ons wilden doen laten geloven.

Ze werden georganiseerd volgens het Oekraïense model, uiterst hightech met uitgestrekte netwerken van jongeren die via het internet met elkaar in contact stonden en met Mohammed ElBaradei en de uitgebannen en duistere  Moslim Broederschap, waarvan de banden met de Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten en de vrijmetselarij wijd en zijt bekend zijn.[3]

Op dit moment heeft de anti-Mubarakbeweging helemaal niets van een bedreiging voor de Amerikaanse invloed in het gebied, integendeel zelfs. Het heeft erg veel weg van een andere door de Amerikanen gesteunde omverwerping volgens het model uit 2003-2004 tijdens de kleurenrevoluties in Georgië en Oekraïne en de mislukte Groene revolutie tegen Ahmedinedjad van Iran in 2009.

Op dit moment heeft de anti-Mubarakbeweging helemaal niets van een bedreiging voor de Amerikaanse invloed in het gebied, integendeel zelfs..!

De oproep voor een algemene staking in Egypte en een Dag van Woede op 25 januari j.l. die aanleiding gaf tot de massale protesten waarin om het aftreden van Mubarak werd geroepen, was uitgegaan door een Facebook-organisatie die zichzelf de ‘6 aprilbeweging’ noemde. De protesten waren zo wezenlijk en goed georganiseerd dat het voor Mubarak aanleiding was zijn voltallige kabinet te ontslaan en een nieuwe vice-president te benoemen in de persoon van generaal Omar Suleiman, voormalig Minister van Inlichtingenzaken.

De 6-april-beweging wordt aangevoerd door ene Ahmed Maher Ibrahim, een 29-jarige civiel ingenieur, die de Facebooksite heeft opgezet om de arbeiders op te roepen om op 6 april 2008 in staking te gaan.

Volgens een bericht in de New York Times uit 2009 waren toen al meer dan 800.000 voornamelijk jonge Egyptenaren lid van Facebook en Twitter. In een interview met Carnegie Endowment in Washington , verklaarde het hoofd van de 6-april-beweging Maher “Wij, als eerste jeugdbeweging in Egypte die op het internet communiceert via Facebook en Twitter mikken op het bevorderen van de  democratie door het publiek op te roepen zich met het politieke proces bezig te houden.” [4]

Maher verkondigde tevens dat zijn 6-april-beweging  steun verleende aan voormalig IAEA-voorman en gedoodverfd Egyptisch presidentskandidaat ElBaradei samen met diens National Association for Change (NAC) coalitie. Als leden van NAC werden genoemd George Ishak, leider van de Kefaya-beweging en Mohamed Saad El-Katatni, president van het parlementaire blok van de controversiële Ikhwan ofwel de Moslim Broederschap.[5]

Op dit moment speelt Kefaya een centrale rol  in de ontwikkelingen in Egypte. Op de achtergrond kijkt de meer discretere Broederschap mee.

In dit stadium wordt ElBaradei gezien als de centrale figuur in een toekomstige democratisch parlementaire omwenteling in Egypte. Vreemd genoeg heeft de man, ofschoon hij de laatste dertig niet in Egypte woonachtig is geweest, de steun verworven van iedere denkbare fractie binnen het Egyptisch politiek spectrum van de communisten tot de Broederschap, Kefaya en de 6-aprilactivisten.[6]

Afgaande op de kalme uitstraling die ElBaradei aan de dag legt in interviews van CNN geniet hij kennelijk ook de volledige steun van de leidende Egyptische generaals die zich om welke reden dan ook tegen Mubarak hebben gekeerd, alsmede van een stelletje invloedrijke figuren in Washington…

Kefaya – Pentagon en ‘geweldloze oorlogvoering’
Kefaya zit in het centrum van de organisatie van de Egyptische protestdemonstraties die de kandidatuur van ElBaradei steunen. Het woord ´Kefaya´ laat zich vrij vertalen als “Genoeg!”

Vreemd genoeg werden de plannenmakers van de Amerikaanse ´National Endowment for Democracy´ (NED) [7] en daarmee verweven NGO´s (Niet Gouvernementele Organisaties – vert.)’ kennelijk steeds weer ‘beroofd’ van hun pakkende creatieve benamingen. Behalve de naam die zij voor Egypte in gedachten hadden, kozen de door de Amerikanen gefinancierde NGO’s  ervoor  naam van de ‘Roze Revolutie’ in 2003 in Georgië te wijzigen in ‘Kmara’ om daarmee de jeugdbeweging, die aan de wieg stond van de omverwerping van de regering, aan te duiden. Het Georgische woord ‘Kmara’ betekent toevallig ook ‘Genoeg!”

Kefaya in Egypte en Kmara in Georgië werden opgericht door de door Washington gefinancierde trainers van de NED en andere groepen zoals de groep van Gene Sharp die aan het hoofd staat van de ‘Albert Einstein Institution’, een misleidende benaming voor een instituut dat zich bedient van wat volgens Sharp moet worden gezien als een ‘geweldloosheid als middel tot oorlogvoering’. [8]

De verschillende jongerennetwerken in Georgië werden zorgvuldig geïnstrueerd, net als die van Kefaya trouwens, als een op zich zelf staand, gedecentraliseerd netwerk van cellen, dat opzettelijk geen centrale organisatie kent die kan worden doorbroken waardoor de beweging tot staan zou kunnen worden gebracht.
De training van activisten in de techniek van geweldloos verzet werd gegeven in sportscholen waardoor het er allemaal tamelijk onschuldig uitzag. Activisten werden ook getraind in politieke marketing, het omgaan met de media, alsmede in methodieken voor het mobiliseren en rekruteren van nieuwe leden…

De formele naam van Kefaya luidt ‘Egyptian Movement for Change’. De beweging werd in 2004 opgericht door een groepje Egyptische intellectuelen in het huis van Abu ‘l-Ala Madi, de leider van de al-Wasat-partij, die op haar beurt naar verluidt in het leven werd geroepen door de Moslim Broederschap. [9] Kefaya was uitsluitend bedoeld als coalitiebeweging die gericht was op het oproepen tot de val van Mubarak.

Kefaya, als onderdeel van de organisatieloze 6-april-beweging, profiteerde al in een vroeg stadium van de nieuwe sociale media en digitale technologie,  die zij gebruikte als voornaamste middel om de bevolking te mobiliseren. In het bijzonder politieke bloggers, het posten van ongecensureerde YouTube-filmpje en fotoreportages werden handig en uiterst professioneel toegepast. Al eerder in 2009 had Kefaya reeds via deze communicatiekanalen berichten verspreid waarin werd opgeroepen de kandidatuur van ElBaradei te steunen tijdens de voor 2011 geplande verkiezingen.[10]

RAND en Kefaya..
Uitgerekend de denktank van het Amerikaanse leger, de RAND Corporation heeft een gedetailleerd onderzoek ingesteld naar Kefaya. “Het Kefaya-onderzoek werd”, zoals RAND zelf vermeldt, “werd gesponsord door het Ministerie van Defensie, de gezamenlijke stafchefs, het Gemeenschappelijk Commando, het departement van de Marine, het Corps Mariniers, de defensiediensten en de legerinlichtingendiensten.” [11]

Is er een aardiger stelletje democratie-gezinde dames en heren voor te stellen…? Nauwelijks toch?

In hun rapport uit 2008 aan het Pentagon schetsen de onderzoekers van RAND het volgende met betrekking tot het Egyptische Kefaya:

“De Verenigde Staten zijn verklaard voorstander van democratisering in de Arabische wereld, in het bijzonder sedert de  aanslagen van september 2001 door terroristen afkomstig uit Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Egypte en Libanon. Deze interesse maakt deel uit van pogingen te komen tot vermindering van destabiliserend politiek geweld en terrorisme.

Zoals President George W. Bush in 2003 opmerkte in zijn toespraak voor de National Endowment for Democracy, “Zo lang als het Midden-Oosten een plaats blijft waar vrijheid niet tot bloei komt, zal het altijd een plek blijven van stagnatie, afkeer en geweld dat makkelijk kan worden geëxporteerd.” (Het Witte Huis, 2003).
De Verenigde Staten hebben verschillende middelen ingezet voor het bevorderen van het democratiseringsproces, met inbegrip van militaire interventie die, ofschoon gelanceerd om andere redenen, de installatie van een democratische regering als een van de doelstellingen had.

Binnenlandse hervormingsbewegingen verkeren echter in de beste positie om het democratiseringsproces in eigen land op gang te brengen.” [12]

RAND onderzoekers hebben jaren besteed aan het perfectioneren van de methodieken voor onconventionele omverwerpingen van regeringen onder de noemer ‘zwermen’, de methode van het inzetten van massabewegingen van digitaal met elkaar in verbinding staande jongeren die snelle protestmanifestaties organiseren ontwikkelen naar het voorbeeld van een geïrriteerde zwerm bijen.[13]

Washington, alsmede de verzameling mensenrechtenorganisaties en allerlei geweldloze democratiseringsbewegingen, waar het de hand in heeft, hebben de laatste tientallen jaren vertrouwd op het op subtiele en ‘spontane’ manier voeding geven aan lokale binnenlandse protestbewegingen teneinde een pro-Amerikaanse regime in het zadel te helpen en zodoende de Pentagon-agenda naar voren te kunnen schuiven voor wereldomvattende ‘Full Spectrum Dominantie’.

Het RAND-onderzoek naar Kefaya stelt in haar eindoordeel en aanbevelingen aan het Pentagon het volgende:

“De VS-regering steunt reeds pogingen van organisaties als het Amerikaans Instituut  voor Internationale Betrekkingen en het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties. Gegeven het huidige negatieve imago van de Verenigde Staten in de regio, kunnen Amerikaanse hervormingsinitiatieven het best worden uitgevoerd door niet-gouvernementele organisaties en non-profit-instellingen.” [14]

Het onderzoeksrapport van RAND uit 2008 was nóg stelliger over toekomstige Amerikaanse steun en andere ‘hervormings’-bewegingen:

“De regering van de VS zou niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) moeten aanmoedigen om trainingen te organiseren voor hervormers, waaronder het geven van leiding aan het vormen van coalities en hoe om te gaan met interne geschillen over de aanpak van het democratiseringsproces. Academische instituties (of zelfs niet-gouvernementele organisaties die gelieerd zijn aan Amerikaanse politieke partijen, zoals het Internationaal Republikeins Instituut of het Democratisch Instituut voor Internationale betrekkingen), zouden dergelijke trainingen voor hun rekening kunnen nemen, waardoor hervormingsgezinde leiders in staat worden gesteld te leren hoe ze hun verschillen op vreedzame en democratische wijze kunnen overbruggen.

Amerikaanse communicatiebedrijven zouden ook kunnen helpen ervoor te zorgen dat websites van actievoerende hervormers operationeel kunnen blijven en zij zouden tevens kunnen investeren in technologieën zoals ‘anonymizers’(technieken voor het waarborgen van de anonimiteit – vert.) om zo bescherming te bieden tegen opsporingsdiensten van de regering.
Dit zou ook kunnen worden bereikt door het inzetten van technologische beveiligingsmiddelen teneinde te voorkomen dat regimes het internet en de websites van de actievoerende partijen  saboteren. “ [15]

Zoals te lezen staat in de Kefaya monografie, werd de oprichting van deze organisatie in 2008 voorbereid door het ‘Initiatief voor Alternatieve Strategieën’ van de RAND-divisie voor Nationale Veiligheid’ en gesponsord door het ‘Rapid Reaction Technology Office’ van de dienst binnen het Ministerie van Defensie voor ‘Acquisitie, Technologie en Logistiek’.

Hier dient te worden benadrukt dat het ‘Initiatief voor Alternatieve Strategieën’ zich ook bezighoudt met ‘onderzoek naar creatief gebruik van de media, radicalisering van jongeren, burgerlijke betrokkenheid bij het tegengaan van sektarisch geweld, het treffen van voorzieningen voor sociale dienstverlening voor gedupeerde en gekwetste bevolkingsgroepen binnen de samenleving en het onderwerp van dit artikel: ‘alternatieve bewegingen’. [16]

Obama en Egypte
Vlak voor Obama’s reis naar Cairo in mei 2009 voor een ontmoeting met Mubarak, ontving Hillary Clinton een aantal jonge Egyptische activisten in Washington onder auspiciën van ‘Freedom House’, ook alweer zo’n ‘mensenrechtenclub’ met een lange geschiedenis van bemoeienissen in door Amerika gesubsidieerde omverwerping van allerlei regimes van Servië tot Georgië en Oekraïne en andere zogenaamde ‘Kleuren Revoluties’.
Clinton en de Staatssecretaris voor het Nabije Oosten, Jeffrey Kelman hadden een ontmoeting met zestien activisten aan het eind van een twee maanden durende studiebeurs die was georganiseerd in het kader van het ‘Nieuwe Generatie Programma’ van het Freedom House.[17]

‘Freedom House’ en de door de regering gesubsidieerde NGO voor regimeveranderingen NED -National Endowment for Democracy (NED) bevinden zich in het centrum van de storm van opstanden die nu door de Islamitische wereld raast. Ze passen in de geografische context van wat George W. Bush na 2001 zijn ‘Greater Middle East Project’ noemde, dat tot doel had ‘democratie’ en een ‘liberale vrije markteconomie’ te brengen teneinde politieke omwentelingen te bewerkstelligen in Islamitische landen van Marokko tot Afghanistan.
Maar als Washington het heeft over het introduceren van een vrije markteconomie, moet je gaan oppassen. Het is min of meer een codewoord voor het inlijven van die economieën in het systeem van de dollar met alles dat daarbij hoort.

Washington’s National Endowment for Democracy (NED)  in een uitgebreidere agenda
Als we een lijst met landen in de regio zouden moeten opstellen waar sprake is van massale protestbewegingen sedert de gebeurtenissen in Tunesië en Egypte en al die landen op de landkaart zouden markeren, dan vinden we een nagenoeg perfecte overeenkomst van de huidige protestlanden met de oorspronkelijke kaart van het ‘Greater Middle East Project’ van Washington die onder de regering van Bush Jr na 2001 voor het eerst werd vrijgegeven.

Washington’s NED is achter de schermen heimelijk betrokken bij het voorbereiden van een golf van destabilisering door heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten sinds de Amerikaanse invasies tussen 2001 en 2003 van Afghanistan en Irak. De lijst van plekken waar NED actief is, is zeer onthullend.

Op de website van NED staan landen als Tunesië, Egypte, Jordanië, Koeweit, Libië, Syrië, Jemen en Soedan, maar ook, en dat is verrassend Israël. Toevallig zijn al die landen in deze tijd onderwerp van ‘spontane’ opstanden die pleiten voor een regeringswisseling.

Het ‘Internationaal Republikeins Instituut’ en het ‘Nationaal Democratisch Instituut voor Internationale Betrekkingen’ die in het RAND-rapport over Kefaya worden genoemd zijn gesubsidieerde organisaties van de in Washington gehuisveste en met Amerikaans belastinggeld ‘National Endowment for Democracy’.

NED is het coördinerend orgaan voor de destabilisatie en omverwerping van regimes. Ze zijn actief van Tibet tot Oekraïne, van Venezuela tot Tunesië, van Koeweit tot Marokko en houden zich bezig met het herinrichten van de wereld na het uiteen vallen van de Sovjet-Unie tot wat George H.W. Bush (die ouwe) in 1991 tijdens een toespraak voor het Amerikaanse Congres zo triomfante,ijk aankondigde als de dageraad van een Nieuwe Wereld Orde. [18]

Als architect en eerste hoofd van NED vertelde Allen Weinstein in 1991 tegen de Washington Post dat ‘wat wij vandaag de dag doen vijfentwintig jaar geleden in het geheim werd gedaan door de CIA.’ [19]

In de Directieraad van NED zit of zaten onder andere:

• voormalig Minister van Defensie en Hoofd van de CIA Frank Carlucci van de ‘Carlyle Group’;
• gepensioneerde NAVO-generaal Wesley Clark;
• de neo-conservatieve oorlogsfanaat Zalmay Khalilzad die ook al de architect was van de Afghaanse oorlog van Bush Jr. en daar later ambassadeur werd en ook tekende voor de bezetting van Irak.
• Een ander lid van de raad van NED is Vin Weber, die een onafhankelijke commissie voorzat over ‘Amerikaans beleid inzake de hervormingen in de Arabische Wereld”, samen met de voormalig Minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright. Weber was de oprichter van het zeer oorlogszuchtige denktank voor het ‘Project voor een Nieuw Amerikaans Tijdperk’ met Dick Cheney en Donald Rumsfeld, die al in 1998 fervent voorstanders waren van een geforceerde politieke omwenteling in Irak.[20]

NED wordt verondersteld een private, niet-gouvernementele stichting zonder winstoogmerk te zijn, maar men ontvangt een jaarlijkse toelage voor het internationale werk vanuit het Amerikaans Congres. De ‘National Endowment for Democracy’ is volledig aangewezen op belastinginkomsten, maar omdat NED geen overheidsdienst is, is er geen toezicht door het Congres, zoals te doen gebruikelijk.

NED gelden worden doorgesluisd naar vier ‘kernstichtingen’:

1. het ‘Nationaal Democratisch Instituut voor internationale betrekkingen’, gelieerd met de Democratische Partij,
2. het ‘Internationaal Republikeins Instituut van de Republikeinse Partij’,
3. het Amerikaans Centrum voor Internationale Solidariteit dat verbonden is aan de AFL-CIO vakbond alsmede met het Ministerie van Buitenlandse Zaken en
4. het Centrum voor internationale Private Ondernemingen dat weer in nauw contact staat met de Amerikaanse Kamer van Koophandel.

De vroegere politiek analiste Barbara Conry van het CATO Institute merkte ooit eens op dat:  “NED voordeel heeft van de zogenaamde privéstatus bij het beïnvloeden van buitenlandse verkiezingen, een activiteit die veel verder reikt dan het terrein van het ‘Agency for International Development’ of ‘United States Information Agency’ en in andere gevallen alleen maar mogelijk zou zijn via geheime CIA-operaties. Het is ook wel de moeite waard hier te vermelden dat dergelijke activiteiten volstrekt illegaal zijn voor groepen die in de Verenigde Staten actief zijn.” [21]

Het is veelbetekenend dat NED gedetailleerd melding maakt van haar activiteiten in de hedendaagse Islamitische landen, waaronder Egypte, Tunesië, Jemen, Jordanië, Algerije, Koeweit, Marokko, Libanon, Libië, Syrië, Iran en Afghanistan. In het kort komt het erop neer dat elk land dat nu de aardverschuiving voelt van de hervormingsprotesten die nu door het Midden-Oosten en Noord-Afrika raast, per definitie doelwit is van NED. [22]

In 2005 hield George W. Bush een toespraak voor het NED. In een lang en breedvoerig betoog, waarin hij het Islamitisch radicalisme aanwees als de nieuwe vijand door het te vergelijken met het kwaad van het communisme en zich met opzet bediende van de mildere term ‘Een Ruimdenkend Midden-Oosten’ in plaats van het fanatiekere ‘Een Groter Midden-Oosten’ dat toen al veel stof had doen opwaaien in de Islamitische wereld, verklaarde Bush,

“Het vijfde element van onze strategie in de oorlog tegen het terrorisme is de militante rekruten de wind uit de zeilen te nemen door haat en afkeer te vervangen door democratie en hoop op een breder Midden-Oosten. Dit zal een moeizaam lange termijn project zijn, maar er is geen enkel alternatief.

Onze toekomst en de toekomst van dat gebied zijn met elkaar verbonden. Als een ruimdenkend, breder Midden-Oosten opgroeit in bitterheid, als al die landen zo onderontwikkeld blijven en radicale elementen de gemoederen van miljoenen mensen ophitsen, dan vormt dat deel van de wereld een bron voor een eindeloos conflict en toenemend gevaar voor onze en volgende generaties.
Als de volkeren van die regio wordt toegestaan hun eigen toekomst te bepalen en zich op eigen kracht ontwikkelen, waarbij mannen en vrouwen vrijelijk kunnen deelnemen, dan zal het extremisme worden gemarginaliseerd en de toestroom van gewelddadig radicalisme naar de rest van de wereld afnemen en uiteindelijk een halt worden toegeroepen….

Wij moedigen onze vrienden in het Midden-Oosten, in Egypte en Saoedi-Arabië aan om de weg van hervormingen in te slaan, zodoende hun eigen samenleving te versterken in de strijd tegen het terrorisme door het respecteren van rechten en vrije keuzes van het eigen volk. Wij staan schouder aan schouder met dissidenten en bannelingen tegen onderdrukkende regimes, omdat wij weten dat de hedendaagse dissidenten de democratisch gekozen leiders van de toekomst zullen zijn….” [23]

Het Amerikaans project voor een ‘Groter Midden-Oosten’
De zich steeds verder uitbreidende Amerikaanse operaties voor de omverwerping van regimes van Tunesië tot Soedan, van Jemen tot Egypte tot Syrië kunnen het best worden beschouwd binnen de context van het lange termijn beleid van het Pentagon en het Ministerie van Buitenlandse Zaken voor de gehele Islamitische wereld van Kaboel in Afghanistan tot Rabat in Marokko.

De ruwe opzet van dit beleid, gedeeltelijk gebaseerd op hun successen op dit gebied met regimes in het Oost-Europese blok binnen het Warschaupact, was een initiatief van de vroegere Pentagon consultant en neoconservatief Richard Perle en de latere medewerker van Bush Douglas Feith. Zij stelden daartoe een document op ten behoeve van de toenmalige nieuwe Israëlische Likoetpartij van Benjamin Netanyahu in 1996.

Achter de façade van zogenaamde democratische hervormingen van autocratische regimes in de hele regio, vormt dat project voor een groter Midden-Oosten nog steeds een blauwdruk voor het uitbreiden van de Amerikaanse militaire invloed en voor het openbreken van de geleide economieën  in alle landen in de regio van Marokko tot aan de grenzen met China en Rusland.

Die beleidsaanbevelingen waren getiteld: ‘Een radicale Breuk: Een nieuwe Strategie voor de Veiligheid in het Midden Oosten’. Het was het allereerste document van een Amerikaanse denktank waarin openlijk werd opgeroepen om Saddam Hoessein uit de weg te ruimen in Irak, voor een agressieve militaire stellingname tegen de Palestijnen, en het aanpakken van Syrië en Syrische doelen in Libanon.[24] Naar verluidt borg de regering Netanyahu het rapport van Perle-Feith in een bureaula gedumpt omdat het veel en veel te riskant werd geacht.

Na de gebeurtenissen van 911 keerden de neo-conservatieve haviken rond Perle en anderen terug en gaf de regering Bush de hoogste prioriteit aan een uitgebreidere versie van het Perle-Feith-document waarbij het ‘Greater Middle East Project’ van start ging. Feith werd door Bush benoemd als zijn Onderminister van Defensie.

Achter de façade van zogenaamde democratische hervormingen van autocratische regimes in de hele regio, vormt dat project voor een groter Midden-Oosten nog steeds een blauwdruk voor het uitbreiden van de Amerikaanse militaire invloed en voor het openbreken van de geleide economieën  in alle landen in de regio van Marokko tot aan de grenzen met China en Rusland.

In mei 2009, nog voordat het gerommel van de Amerikaanse bombardementen op Bagdad nog maar goed en wel waren geluwd, verkondigde George W. Bush, iemand die niet echt zal worden herinnerd als een vriend van de democratie, zijn beleid van de verspreiding van de democratie in de hele regio en merkte expliciet nog eens op dat het in de bedoeling lag om binnen tien jaar in het Midden-Oosten een Amerikaans-Midden-Oosten vrijhandelsgebied te vestigen.” [25]

Voorafgaand aan de G8 top in juni 2004 op Sea Island in Georgië, vaardigde Washington een document uit getiteld  ‘G8-Greater Middle East Partnership’. In het hoofdstuk getiteld ‘Economische Mogelijkheden’ stond de  dramatische oproep van Washington voor ‘een economische transformatie die qua omvang gelijk is aan die in de communistische landen van Centraal en Oost-Europa’.

In het document stond dat “versterking van de privésector de sleutel vormde tot voorspoed en democratie in de regio”. In misleidende bewoordingen werd gesteld dat door het gedurende vijf achtereenvolgende jaren verstrekken van microkredieten ter waarde 100 miljoen dollar per jaar, 1,2 miljoen startende ondernemers – waarvan 750.000 vrouwen –  zouden kunnen worden verlost uit hun armoedig bestaan als ze elk een lening van US$ 400.- zouden aangaan.  [26]

Het Amerikaanse plan voorziet in de overname van het regionale bankwezen en de financiële handel door nieuwe, zogenaamde internationale instituties, zoals de Wereldbank en het IMF, die de facto door de Amerikanen worden gedomineerd, en de Wereld Handels Organisatie.
Het doel van het lange termijn plan van Washington is het verkrijgen van de volledige controle over de olieopbrengsten, en dus per definitie over de volledige economie in de hele regio, van Marokko tot de grenzen van China en alle landen daartussen. Het gehele project is even brutaal als wanhopig.

Nadat het G8 document in 2004 was uitgelekt en werd gepubliceerd in de Arabische krant Al-Hayat, groeide in de hele regio het verzet ertegen en met name tegen de gebezigde Amerikaanse definitie van een ‘Greater Middle East’. Of zoals een artikel in het Franse dagblad Le Monde Diplomatique in april 2004 het stelde: “naast alle Arabische landen, gaat het ook over Afghanistan, Iran, Pakistan, Turkije en Israël, die allemaal gemeen hebben dat ze in de zone liggen waar de weerstand tegen de Amerikanen het grootst is, en waarin het Islamitisch fundamentalisme in zijn anti-Westerse vorm het meest wijdverbreid is.” [27]
Hier dient te worden opgemerkt dat de NED ook binnen Israël zeer actief is met een aantal programma’s.

In 2004 was er sprake van felle oppositie van twee leiders in het Midden-Oosten – Hosni Mubarak van Egypte en de Koning van Saoedi-Arabië – waardoor de ideologische fanatiekelingen in de Bush-regering zich gedwongen zagen hun plannen voor een ‘Groter Midden-Oosten’ voorlopig in de ijskast te zetten.

Zal het Werken?
Terwijl ik dit artikel op schrift stel is het onduidelijk wat de laatste ontwikkelingen zijn in de door de Amerikanen geleide destabilisering van de Islamitische wereld en wat het uiteindelijk zal brengen. Het is niet duidelijk welk resultaat een door de Verenigde Staten gedomineerde Nieuwe Wereld Orde voor Washington zal opleveren. Hun agenda is wel duidelijk: het creëren van een Groter Midden-Oosten waarin de VS stevig grip heeft op de kapitaalmarkt en de energiestromen naar China, Rusland en de Europese Unie teneinde die markten in het gareel te houden mochten zij in de toekomst overwegen zich te willen onttrekken aan die Nieuwe Wereld Orde.

De enorme implicaties voor de toekomst van Israël.
Een Amerikaanse commentator zei het als volgt: “Israël houdt er rekening mee dat wanneer Mubarak gaat, (‘als Amerika Mubarak laat gaan’), gaat Egypte ook. Als Tunesië gaat, vallen Marokko en Algerije ook om. Turkije is al weg (waarvoor de Israëli zelf de schuld op zich kunnen nemen). Syrië valt (gedeeltelijk omdat Israël dat land de toegang tot het Meer van Galilei en dus de drinkwatertoevoer ontzegde). Gaza is al in handen van Hamas, en de Palestijnse Autoriteit zal mogelijk ook in handen van Hamas komen. Hierdoor komt Israël terecht tussen de overblijfselen van het falende beleid van militaire overheersing in de regio.” [28]

De strategie van de ‘Creatieve Vernietiging’ van Washington is duidelijk oorzaak van veel slapeloze nachten voor niet alleen de hele Islamitische wereld, maar volgens zeggen ook voor Tel Aviv en op de lange termijn zeker niet minder voor Peking en Moskou en heel Centraal-Azië.

* * *

©F. William Engdahl

Ook auteur van ‘ Full Spectrum Dominance: Totalitarian Democracy in the New World Order’. Zijn boek ‘A Century of War: Anglo-American Oil Politics and the New World Order’ werd recent opnieuw uitgegeven.

Ook schreef hij over de misdadige manipulaties die de voedselindustrie uithaalt: ‘Seeds of Destruction’, waarover we HIER een artikel plaatsten.

William Engdahl kan worden bereikt via zijn website www.engdahl.oilgeopolitics.net.

Voetnoten:

[1] DEBKA, Mubarak gelooft dat zijn door de Amerikanen gedomineerde leger zijn vertrek wenst, 4 februari 2011, gelezen op www.debka.com/weekly/480/. DEBKA is open over de goede banden met Israëlische geheime diensten. Hoewel dit goed moet worden meegewogen bij het lezen van hun publicaties, zijn sommige documenten het zeker waard nader te worden onderzocht.

[2] Ibid.

[3] ‘The Center for Grassroots Oversight’, 1954-1970: CIA and the Muslim Brotherhood ally to oppose Egyptian President Nasser, HIER. Volgens wijlen Miles Copeland, een CIA medewerker die in Egypte was gestationeerd tijdens de regeringsperiode van Nasser, werkte de CIA nauw samen met de Moslim Broederschap tegen de regering Nasser en diens nationalistische oppositie tegen de pan-Islamitische ideologie van de Broederschap.

[4] Jijo Jacob, What is Egypt’s April 6 Movement?, 1 februari 2011, gelezen HIER

[5] Ibid.

[6] Janine Zacharia, Opposition groups rally around Mohamed ElBaradei, Washington Post, 31 januari 2011, gelezen in de Washington Post HIER .

[7] National Endowment for Democracy, Middle East and North Africa Program Highlights 2009, gelezen HIER.

[8] Amitabh Pal, Gene Sharp: The Progressive Interview, The Progressive, 1 maart 2007.

[9] Emmanuel Sivan, Why Radical Muslims Aren’t Taking over Governments, Middle East Quarterly, december 1997, pp. 3-9

[10] Carnegie Endowment, The Egyptian Movement for Change (Kifaya), gelezen HIER

[11] Nadia Oweidat, et al, The Kefaya Movement: A Case Study of a Grassroots Reform Initiative, opgesteld door het Ministerie van Defensie, Santa Monica, Ca., RAND_778.pdf, 2008, p. iv.

[12] Ibid.

[13] Voor een meer gedetailleerde discussie over de technieken van het ‘zwermen’ van RAND, zie F. William Engdahl, Full Spectrum Dominance: Totalitarian Democracy in the New World Order, edition.engdahl, 2009, pp. 34-41.

[14] Nadia Oweidat et al, op. cit., p. 48.

[15] Ibid., p. 50.

[16] Ibid., p. iii.

[17] Michel Chossudovsky, The Protest Movement in Egypt: “Dictators” do not Dictate, They Obey Orders, 29 januari 2011, gelezen op Global Research, HIER

[18] George Herbert Walker Bush, State of the Union Address to Congress, 29 Januari 1991. In die toespraak verklaarde op enig moment in een triomfantelijke bui over de val van de Sovjet-Unie: “Wat hier op het spel staat is meer dan een klein landje, het is een groots idée – een nieuwe wereldorde….”

[19] Allen Weinstein, geciteerd in David Ignatius, Openness is the Secret to Democracy, Washington Post National Weekly Edition, 30 september 1991, pp. 24-25.

[20] National Endowment for Democracy, Board of Directors, gelezen HIER

[21] Barbara Conry, Loose Cannon: The National Endowment for Democracy, Cato Foreign Policy Briefing No. 27, 8 november 1993, gelezen HIER.

[22] National Endowment for Democracy, 2009 Jaarrapoort, Midden-Oosten en Noord-Afrika, gelezen HIER.

[23] George W. Bush, Speech at the National Endowment for Democracy, Washington, DC, 6 oktober 2005, gelezen op deze lead HIER.

[24] Richard Perle, Douglas Feith et al, A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm, 1996, Washington and Tel Aviv, The Institute for Advanced Strategic and Political Studies, accessed HERE.

[25] George W. Bush, Remarks by the President in Commencement Address at the University of South Carolina, White House, 9 mei 2003.

[26] Gilbert Achcar, Fantasy of a Region that Doesn’t Exist: Greater Middle East, the US plan, Le Monde Diplomatique, 4 april 2004, gelezen op deze lead HIER.

[27] Ibid.

[28] William Pfaff, American-Israel Policy Tested by Arab Uprisings, gelezen op deze lead HIER.