Mind Control: Thanks for the Memories (4)

Voor de vorige delen van deze serie:
voor deel 1 klik je HIER, voor deel 2 HIER en voor deel 3 HIER.

x

x

Het vertaalde boek van Brice Taylor of:

x

Mind Control: Thanks for the Memoriers (4)

2015 © WantToKnow.nl/.be

x

Over het ritueel misbruik binnen de kerk: mijn moeder sloot zich aan bij de Eerste Baptistische Kerk van Woodland Hills en begon mij mee te nemen naar de kerk. Later tijdens therapie herinnerde ik mij tunnels, die onder die kerk doorliepen en ik maakte er tekeningen van. Deze tunnels stonden in verbinding met naburige huizen, waar mijn misbruikers uit godsdienstelijke kringen woonden. Op zondagochtend liet mijn moeder mij vaak achter in de kinderopvang van de kerk, terwijl zij zelf naar de kerkdienst ging. Leidinggevende hoogwaardigheidsbekleders binnen die kerk, samen met nog enkele buurvrouwen, en de priester misbruikten mij regelmatig gezamenlijk in die kerk in een satanisch ritueel. De ouderling van die kerk die mij misbruikte, was Rey Grant B. Yeatman.

Op tweejarige leeftijd, zat ik niet meer in die kerkelijke kinderopvang maar ging naar een klein zondagsschooltje, samen met andere kinderen. Op zekere zondag toen ik al een klein beetje ouder was kwam Rey Yeatman mijn klas van die zondagsschool binnen gewandeld, en keek toe terwijl wij speelden en tekeningen maakten. Hij wees naar mij en zei dat ik ‘door God gekozen’ was, en droeg me op hem te volgen. Eenmaal buiten op een afgelegen plek dwong hij mijn hoofd naar beneden en onder zijn toga om hem oraal te bevredigen zoals mijn vader mij vanaf mijn geboorte had geleerd te doen..

Nadat ik klaar was, veegde hij mijn mond af met een papieren zakdoekje en vertelde me dat ik naar de hel zou gaan voor wat ik net gedaan had, maar dat me vergeven zou worden als ik er nooit met iemand over zou spreken. Dan bood hij aan om te bidden voor mijn ziel en stuurde me vervolgens weer terug naar mijn zondagsschoolklas.

Op een andere zondag nadat ik anaal verkracht was in een achterkamer door Rey Yeatman, nam hij me bij mijn hand en terug naar de zondagsschoolklas, boog zich naar mij voorover en wees op een tekening van Jezus te midden van kleine kinderen en zei: ”Jezus zal nooit en te nimmer kunnen houden van een klein meisje dat zo slecht en verdorven is als jij” En vanaf die dag groeide ik op met het idee dat er iets verschrikkelijk verkeerd was aan mij, en dat ik nooit bij andere mensen zou kunnen horen.

Ik meende dat Jezus nooit van mij zou kunnen houden omdat ik zo`n slecht meisje was. Er was iets in mijn binnenste dat stierf, maar toch was er ook ergens van binnen dat beschermde gevoel door engelachtige wezens die mij steeds herinnerden aan Gods eindeloze liefde en hun steun aan mij. Toen ik tijdens martelingen vaak buiten-lichamelijke ervaringen ondervond door de onverdraagbare onmenselijke pijn, spraken de engelen van Jezus liefdevol tegen mij en legden mij uit dat ik terug moest in mijn lichaam en dat ik het ooit, als ik ouder zou zijn, zou gaan begrijpen. In mijn onder- bewustzijn, in mijn beperkte ‘kind-zijn dacht ik dat ik in de ogen van God een afschuwelijk kind was van wie God onmogelijk kon houden.

Op zondagen werden ook wel andere kinderen ‘gekozen door God’ en moesten de klas uit, samen met de priester. Veel van de mensen die voor de kerk werkten, zoals de secretaresse en de leraren van de zondagsschool, waren buren van ons en zoals ik nu begin te begrijpen, waren hoogst waarschijnlijk al in hun kindertijd misbruikt, en voerden hun gewelddadige acties alleen uit via hun eigen onbewuste kindertijdprogrammering.

Mevrouw Winkler, de parochiesecretaresse, woonde aan de andere kant van de straat. In aanvulling op haar ‘christelijkheid’ deed ze ook aan toverij en hekserij in haar geheel verduisterde huis, dat goed afgelegen lag, en dat door dikke gordijnen nieuwsgierige blikken buiten hield. Toen ik nog een peuter was maakte mijn vader mij ’s zaterdags- of ’s zondagsmorgens vroeg wakker en nam mij mee de straat over met een winterpeen om ‘de paardjes te voeren’.

We gingen de paarden wel voeren, maar de eigenlijke bedoeling hiervan was om mij het huis uit te krijgen om naar Mevrouw Winkler te gaan voor, wat zij noemden ‘mijn training en voorbereiding’. Mevrouw Winkler ontstak kaarsen en legde mijn tengere lichaampje op haar tafel en zong psalmen terwijl ze scherpe naalden in mijn voetjes stak, me verbrandde met de kaarsen of me de stuipen op het lijf joeg met grote spinnen, en dan zei ze heel lieflijk:”Lig stil Susie, zodat dit drankje kan inwerken. Jij zult ooit heel machtig en heel speciaal zijn. Jouw vader betaald mij voor deze behandeling om jou speciaal te maken, want jouw vader houdt van jou. Jij zult aanzien genieten.”

Andere keren vertelde ze me weer dat ik door God zelf gekozen was om een bepaalde missie uit te voeren. In plaats van georganiseerd Satanisme, paste zij haar eigen perverse vorm van Christelijkheid op mij toe, met de bedoeling om mij te ‘reinigen’ en om mij te verlossen van alle kwaad. Ze had het nooit over de duivel of satan, maar sprak wel steeds van hel en verdoemenis. Het was een soort haat-liefde relatie die bestond uit een soort mengsel van Christelijkheid en hekserij. Mevrouw Winkler knipte stukjes van mijn haar en bewaarde die voor rituelen die met o.a mijn vader en nog vele andere ‘geïnformeerden’ binnen de kerkelijke gemeente gehouden werden op afgelegen plaatsen in de open lucht, in het holst, en de anonimiteit van de donkere nacht.

Traumatische programmering
Jarenlang, werd ik door mijn vader geprogrammeerd door middel van een hele variëteit aan gewelddadige, rituele, fysieke en psychologische mishandelingen, martelingen en seksueel misbruik die onder andere bestonden uit: opsluiting in kasten, in kooien, en een doodskist waarbij me steeds verteld werd dat ik daar werd achtergelaten om dood te gaan, ook bijna-verdrinkingen, isolatie, naalden gestoken in zeer gevoelige lichaamsdelen, eten en slaap onthouding, electroshock door middel van electrische kabels, las apparatuur etc. verdovingen, geraffineerde hypnose technieken en elektronische programmeringsmethoden.

Ook werd ik regelmatig ondersteboven vastgebonden aan een walnootboom in het geïsoleerde walnootbos en ook op andere plaatsen, waarbij ik gedwongen was letterlijk het lijdend voorwerp te zijn van martelrituelen en orgies waarbij ik veelvuldig seksueel misbruikt werd op steeds opnieuw weer nóg perversere manieren. Destijds stond Woodland Hills nog in z’n kinderschoenen. In het begin waren er maar een paar andere huizen gebouwd in onze straat, die mijn vader en anderen verzekerden van volop vrije ruimte om hun misdaden te begaan.

In 1952 was de snelweg die nu bekend staat als Snelweg 101 er nog niet. Het hele gebied was destijds nog grotendeels onbewerkt en onbebouwd en erg landelijk, hetgeen deze misdaden fantastisch camoufleerde, waardoor er nooit iemand iets in de gaten had van wat zich daar werkelijk afspeelde. Toen ik nog erg klein was, had mijn vader een verhouding met een andere ‘kerkelijke secretaresse’ die naar de naam Selma McGrew luisterde, en in het huis achter ons woonde. Zij nam deel aan mijn ‘voorbereidingen’ door mijn vader toestemming te geven om mij te laten deelnemen in de seks die zij samen hadden.

Mijn 2 broers, Jim en Rick
Nog zo jong en zo klein had ik vaak het gevoel dat ik vermoord werd bij deze samenkomsten en daardoor splitste ik mij als automatisch in nog meer persoonlijkheden om dit te kunnen verdragen. De nacht was bij ons thuis nooit bedoeld om te slapen, maar voor ’training’. Mijn moeder was de enige die het was toegestaan of zelfs werd gecommandeerd om te gaan slapen. Mijn twee oudere broers, Jim en Rick, kwamen samen met mijn vader s`nachts naar mijn slaapkamer en vormden een eindeloze polonaise van allerlei manieren van seksueel misbruik die altijd plaats vonden onder de regie van mijn vader.

Mijn broer Rick, die vier jaar ouder is als ik, werd het vaakst gekozen om deel te nemen aan mijn ‘opleiding’ en mijn vader gebruikte hem heel vaak om mij voor te bereiden voor kinderprostitutie en voor mijn steeds sneller naderende ‘debuut’ in kinderpornografie. Wij twee werden gelijktijdig seksueel misbruikt en kregen beide elektroshocks met kale koperdraden tegen onze genitaliën. Ik kan mezelf nog pijnlijk nauwkeurig herinneren hoe mijn broertje als een zombie voor zich uit staarde, terwijl mijn vader de elektrische draden aan zijn penis vastmaakte en vervolgens de stekker in het stopcontact stopte, waardoor zijn lichaam schokte en kronkelde in oncontroleerbare stuipen.

Tranen stroomden van mijn broertjes wangen toen hij gedwongen werd toe te kijken terwijl de beurt voor dezelfde behandeling naar mij ging. Jarenlang vertelde mijn moeder het verhaal dat ze steeds mijn broertje achter de divan vond, waar hij zich verstopte, terwijl hij kale koperdraden aan zichzelf had bevestigd en de stekker in het stopcontact had zitten. Ze lachte enigszins verward, een vragende idiote lach als ze hierover sprak.

Ze kon zich waarschijnlijk niet voorstellen waar de kale koperen kabels vandaan kwamen of waarom haar zoon zichzelf steeds probeerde te elektrocuteren. Ik zelf stak zo vaak een keukenmes in het stopcontact, dat er een versleten keukenmes bij ons in de lade lag met inkepingen erin van het steeds weer opnieuw gebruiken tijdens elektroshocks die we ons kennelijk ‘vrijwillig’ zelf toebrachten. Deze onbewuste handelingen versterkte onze programmering..

Ik werd vaak in het holst van de nacht wakker gemaakt door mijn ouders en gedrogeerd om rituelen bij te wonen die werden opgevoerd in een leegstaand perceel achter de kerk en andere locaties in de buurt van Woodland Hills. Veel van de greppels en buitenlocaties die gebruikt werden voor rituelen toen ik jong was, zijn sindsdien veranderd in bouwgrond en huizen of dichtgestort met cement. In de 50-er jaren boden deze lokaties beschutting, afzondering en privacy voor deze groep. Het was niet de hele gemeente die deelnam aan deze nachtelijke horror. Slechts een klein groepje van zogenaamde ‘ingewijden’ mocht hieraan deelnemen.

2 jaar, de inwijding..
Op de leeftijd van twee jaar werd ik ingewijd in de club van ingewijden tijdens een ‘viering’ die ter ere van mij ( als de bruid van Christus ) werd opgedragen. Ik werd gedrogeerd, en aangekleed in een lange witte zijden jurk werd ik doorgegeven in een kring van gedrogeerde leden, terwijl zij rond een vreugdevuur zaten in een leegstaand perceel in het holst van de nacht. Ieder lid betastte me seksueel en daarna werd ik op een altaar neergelegd en werd er door iedereen een “feestelijke”verkrachting op mij uitgevoerd die werd opgedragen aan Christus en de groep.

De ingewijden droegen zwarte toga`s en namen deel aan seksuele orgies en het doden en tot zich nemen van zowel dierlijke als menselijke slachtoffertjes. Zij geloofden blijkbaar dat deze vorm van cannibalisme en seksuele handelingen de levenskracht van het slachtoffertje op hen over zou dragen waardoor ze zelf steeds “machtiger”werden.Ik was onderdeel van vele rituelen, die bestonden uit: het gebrand worden door kaarsen, Crusifixen die in mijn genitaliën geramd werden terwijl ik op een altaar lag of ondersteboven was vastgebonden aan een kruisbeeld, pinnen die werkelijk in elk lichaamsdeel gedreven werden, ook in mijn vagina en in mijn verhemelte.

Er werden dieren en baby’s direct voor m’n neus vermoord en ik werd gedwongen hun rauw vlees te eten, het bloed en de urine te drinken. Er waren meerdere kinderen betrokken bij deze rituelen en toen we eenmaal een bepaalde leeftijd bereikt hadden werden we gedwongen om zelf actief deel te nemen in deze rituelen en moesten we zelf dieren en baby’s doden. Om deze horror te overleven ontwikkelden zich steeds meer nieuwe persoonlijkheden in mij. Niets heeft me ooit méér pijn gedaan en verdriet, dan het gedwongen worden anderen pijn te moeten doen of om verplicht te moeten toekijken terwijl anderen gemarteld werden of vermoord.

Mijn poppenverzameling
Ik had een poppenhuis dat mijn vader speciaal voor mij had laten maken. Het zat tjokvol met poppen van over de hele wereld die mij gegeven waren om van te houden. Mijn vader gebruikte die poppen om verschillende persoonlijkheden in mij te programmeren, terwijl hij mij dag-in-dag-uit misbruikte. Het gebeurde vaak, wanneer mijn vader mij martelde, dat hij mij steeds een andere pop gaf met de bedoeling om verschillende personages van me te maken met verschillende identiteiten die ik in mijn jonge hersentjes kon vasthouden in relatie tot de pop die ik op dat moment vasthield. Hij leerde mij dat de pop onderdeel van mij was, maar toch ook weer los van elkaar gescheiden; en dan noemde hij de pop bij haar naam.

Zo waren er: het kleine popje met rood haar en sproetjes, de babypop, Cindy de bruidspop, Rebecca, Sally, Thumbelina ( duimelotje) Barbie en Madame Alexander, om er maar een paar te noemen. Ik was omgeven door poppen, in het bijzonder door de glazen vitrinekast die m`n vader voor me had gemaakt, waarin alle poppen achter glas stonden. Ik werd geleerd dat de poppen allemaal waren ‘uitgespeeld’ en dat ze niet meer konden spelen totdat hij zou zeggen dat het tijd werd om uit de kast te komen.

’s Nachts, wanneer hij me wekte voor misbruik, koos hij dan een pop wiens persoonlijkheid naar buiten moest komen (en alléén maar die persoonlijkheid!) op die manier de diverse verschillende persoonlijkheden in mijn hersenen controlerend, programmerend, testend, en voedend met steeds meer details om te onthouden, door deze ene persoonlijkheid en alléén door haar. Soms pakte hij een pop uit de kast en zei dan:”Ze staat nu niet meer op het schap, ze kan nu gewoon naar buiten komen en spelen”, en op die gevoelige leeftijd zette ik mezelf, zoals mijn vader het noemde, in de ‘uit’-stand.

Dan zei hij: ”Susie, jij stapt volledig aan de kant, als de pop volledig in jouw lichaam kruipt, Als ik drie keer met m`n vingers knip kruipt Pop in jouw lichaam en Susie gaat aan de kant staan, zoals nu”. En dan knipte hij driemaal met z’n vingers en volgde ik als in trance elk commando van mijn vader tot in de puntjes op. Wat dat commando ook was.

Feestdagen
De feestdagen waren altijd tijden met een dubbele lading of dubbele bodem zo u wilt. Het was een keer met Kerstmis, dat ik opgewonden wakker werd en nieuwsgierig wilde gaan kijken wat de Kerstman voor me had meegebracht. Mijn twee werelden met daarin vele verschillende persoonlijkheden waren steeds blootgesteld aan twee heel verschillende realiteiten, en deze dag zou daarop geen uitzondering vormen. Susie, in haar rood fluwelen jurkje kreeg een speciale behandeling, terwijl andere persoonlijkheden er met Kerst minder bedeeld vanaf kwamen..!

Terwijl Susie een hele grote Kerstsok van de kerstman kreeg die tot aan de rand toe gevuld was met speeltjes en lekkers, kreeg Sharon scheermesjes, kolengruis en bloederige lichaamsdelen van dode dieren. ‘Sharon’ was een van mijn vele innerlijke persoonlijkheden die mijn vader gecreëerd had als mijn ’tweelingzusje’. Het ’tweelingzusje’ van Susie is mijn dagelijkse normale persoonlijkheid.

Één kerstmis die me nog (letterlijk ) in m’n geheugen gebrand staat, is de keer dat er een rituele marteling plaatsvond terwijl mijn vader me op mijn rug op het kleed voor de open haard neerlegde en mijn vagina vingerde met z’n vingers, terwijl hij met zijn andere hand een pook voorbereide in het open haardvuur. Terwijl hij me hypnotiseerde tot in een trance, begon hij me voor te bereiden met de woorden: “Je zult hier niets van voelen, je zal steeds alleen het plezier voelen, zoals ik je nu streel, is het lekker?“ “Ja Papa”, antwoordde ik als een robot.

“Mooi, wat ik nu ga doen, zal het plezier alleen nog maar verhogen” waarop hij zijn vingers uit mijn vagina trok en de gloeiende pook in mijn vagina plaatste.. En, zoals mij onder hypnose bevolen was, voelde ik alleen de plezierige warmte in me. Hij zei toen:”Goed zo schatje, je doet het prima, haal nu heel erg diep adem, en tel langzaam tot drie, en doe maar net alsof je moet plassen, en als ik dit er weer uit haal, zul je zelfs nog meer plezier voelen, ok?”.

“Ja Pappie” zei ik, terwijl ik een klein handje voor m’n gezicht hield en terwijl ik aftelde ‘Een’ stak ik één vingertje in de lucht, en bij ‘Twee’ liet ik twee kleine vingertjes omhoog wijzen en bij ‘Drie’ trok hij de pook eruit en ik voelde me echt geweldig; het deed niet eens pijn. Ik kon de pijn van dat roodgloeiende ding niet voelen. In de daarop volgende maanden was ik op zekere dag in de werkplaats van mijn vader en zag een roodgloeiend stuk metaal dat mijn vader aan het lassen was en dat ik zonder erbij na te denken oppakte waarbij ik een hele lelijke derdegraads verbranding opliep. Ik was verbaasd en geschrokken tegelijk, ik had geen besef dat dit mij kon raken.

Vader de mind-controlexpert..
Mijn vader was een absolute expert in dit soort dingen. Bij andere gelegenheden hield hij iets erg griezeligs dicht bij mijn gezicht, voordat hij mij pijnigde, of hij zei me dat ik stil moest zitten terwijl hij een zilverkleurige metalen band om mijn polsen deed en om mijn voorhoofd en hij liet dan elektriciteit door mijn lichaam gaan uit een kleine zwarte doos die verbonden was aan de draden, die op hun beurt weer verbonden waren met mijn polsen en voorhoofd. Hij zei dan vaak: ”Je doet het erg goed”, terwijl hij me iets gaf uit de zwarte doos wat hij een ‘stoot’ noemde.

Te pas en te onpas, ook wanneer er andere mensen bij aanwezig waren, kon mijn vader zomaar ineens zeggen:”Moet je soms een stoot?” Ik giechelde dan maar “Nee papa,”alsof het een spelletje tussen ons tweeën betrof, maar dat was het om de donder niet. Het vrat de energie uit je lichaam. Vaak was ik na zo’n stroomstootbehandeling zo moe, dat ik omviel van de slaap en m’n onnozele moeder vroeg dan steeds:”Wat is er met jou aan de hand? Ben je ziek?”...

”Kweenie”, zei ik dan maar, want ik wist nergens iets van. Weten, betekende bewust zijn, en bewust zijn was levensgevaarlijk, dan onderging je heel veel pijn om jou weer terug onbewust te krijgen, dus Susie had geen idee en wist nergens iets van. Er waren nachten dat mijn vader mij uit bed haalde en me nog slaperig in een apparaat legde dat aan de zolder bevestigd was dat hij kon laten ronddraaien, korte tollingen, heel snel, en hij liet me dan draaien totdat ik volledig gedesoriënteerd was en hield me voor de spiegel en noemde me bij een andere naam dan mijn eigen naam.

“Sandy, kijk, dat ben jij daar in de spiegel, en Sandy is mijn vriendinnetje, Sandy gaat ons helpen, Sandy is een vriendin van Susie, maar Susie weet niet dat Sandy bestaat, Susie mag niet eens aan jou denken Sandy”. Dit was een van de vele tactieken die gebruikt werden op erg jonge leeftijd om een geheel stel hersenen op te delen in apart en los van elkaar functionerende onderdelen, en op die manier meerdere persoonlijkheden te creëren in een en dezelfde persoon.

Onder hypnose was me verteld: “Ballonnen nemen je mee, naar de kamers met de vele persoonlijkheden, maar als je naar ieder apart kijkt weet je dat ze allemaal jou zijn. Ze zijn allemaal jou, maar steeds slechts één per keer. Één kamer en één persoon per keer.” Dan werd ik s`nachts weer uit bed gehaald en seksueel misbruikt om de grens tussen verschillende individuen te versterken en om bepaalde gedragingen en vaardigheden te leren.

Zo werd mij verteld: ”Kijk in de eerste kamer, daar is Darla, kijk eens, is ze niet leuk en knap. En ze is altijd blij en gelukkig, Darla heeft zich helemaal toegewijd aan de ‘sterren’ Zij weet precies wat te zeggen en te doen om anderen zich goed te laten voelen. Kijk nu eens in de tweede kamer, daar is Sandy, zij is danseres, zij danst heel erg mooi en kan zich op vele lenige manieren bewegen tot ieders grote verbazing. Sandy is helemaal niet te verlegen om in het bijzijn van veel mensen haar kleren uit te doen. Ze doet dat graag! Het geeft haar een fijn gevoel! Maar ze kan dat alleen doen als het moment daarvoor juist is.”

Mijn vader plaatste ook sterren tegen het plafond op mijn slaapkamer. Die sterren fluoriseerden en gloeiden s`nachts op om mij te herinneren aan mijn programmering. Door de jaren heen werd ik op de meest vreemde manieren geprogrammeerd en voor elke gelegenheid die ze maar konden bedenken. Ze kwamen zelfs in engelen kostuums en wilden me doen geloven dat zij (de engelen) mijn pijn overnamen op momenten dat ik het niet meer zelf verdragen kon, maar hun kortzichtige schijnheiligheid liet ze in de steek, toen ik de door hun zelf gecreëerde nep-engelen overnam, en ze verving door echte Engelen met wie ik meeging terwijl ik mijn gefolterde lichaam verliet.

Ik dank mijn leven aan God, en aan deze wonderschone liefhebbende Wezens, die mijn ziel en mijn liefde intact gehouden hebben, doordat zij herhaaldelijk tussenbeide kwamen, op juist die momenten, dat het kleine meisjes dat bijna dood gemarteld werd het zelf niet meer kon verdragen.

Programmering op militaire bases
Dick Hof was een reservist bij de marine. Hij en zijn familie kwamen naast ons wonen toen ik ongeveer drie jaar oud was. Hij vertelde me dat hij niet echt precies wist, hoe hij met kleine meisjes om moest gaan omdat hij alleen jongens had. In het weekend droeg hij zijn uniform en soms nam hij me mee naar de militaire basis waar alle mannen geel-bruine uniformen droegen. Ze salueerden voor hem als hij in de buurt was en hij gedroeg zich heel normaal totdat we uit het zicht van de andere mannen verdwenen waren.

Dan nam hij mij mee naar binnen op geheime afgesloten plaatsen waar hij een pas nodig had om binnen te komen. Als we eenmaal binnen waren, nam hij me mee naar een koude betonnen kamer en bond me op een metalen onderzoekstafel. Er waren felle lampen boven me en de mannen die zich bij hem voegden bevestigden banden om mijn enkels, mijn polsen en mijn voorhoofd, toen gingen ze weg, deden het licht uit en gaven me heel zware elektroshocks. Ze hadden een beeldscherm waar ik naar moest kijken en boodschappen waar ik naar moest luisteren meteen nadat ze me zo ontzettend intens geshockt hadden.

Soms nam Dick een aktetas met zich mee waar enkele van mijn lievelingspoppen en favoriete speeltjes in zaten, zoals mijn poppetje met de rode haren en de sproetjes en mijn handpop aapje. Wanneer ze mij mishandelden, deden ze net alsof ze mijn poppen en speeltjes ook mishandelden en ze zeiden dat mijn ‘vriendjes’ me elke dag eraan zouden herinneren wat er zou gebeuren als ik me niet aan de regels hield, of niet gehoorzaam was, dan zou ik een schok krijgen, en dan volgde er onmiddellijk weer zo`n enorme stroomstoot.

Het volledig breken van de persoonlijkheid..
Dick dreigde me ook met z`n vuurwapen, en zei dat ‘alle mannen er een hadden’ en als ik ‘niet meewerkte’ zou het afgelopen zijn voor me, dus ik kon maar beter ‘gehoorzaam zijn en me aan de regels houden’. De ‘doktoren’ probeerden me ook voor de gek te houden terwijl ik onder invloed van geïnjecteerde medicijnen was. Ze speelden een spelletje met dagen en tijden om te proberen me in de war te brengen en zeiden steeds opnieuw dat iemand anders mij daar gebracht had op een andere dag en tijd, dan de persoon van wie ik dacht, dat hij mij daar gebracht had op het tijdstip en de dag dat ik me kon herinneren.

Meestal wist ik gewoon dat het Dick Hof was. Zij vertelden me steeds dat een astronaut mij daar gebracht had en dan wandelde iemand in een astronautenpak binnen en zei:” Ik ben de persoon die je hier gebracht heeft”. Ik zei dan:” Nee dat ben je niet, mijn buurman heeft me hier gebracht”, met als gevolg dat ik nog meer medicijnen kreeg geïnjecteerd en zij verbaal opnieuw en opnieuw en opnieuw op me in bleven hameren totdat ik ‘brak’ en ze volmondig gelijk gaf.

Maar van binnen moest ik de waarheid ergens opslaan in een verborgen ‘kamertje’ zodat ik niet het contact met de werkelijkheid compleet verloor en hun leugens écht geloofde. Soms had ik het gevoel uit elkaar te spatten, en ging dan geestelijk over een afgrond en kon met geen mogelijkheid beschrijven wat er gebeurde.Op die momenten bad ik tot God dat er een ander deel van mij zich nog zou herinneren wat er werkelijk gebeurd was, want ik kon mezelf niet langer meer tegen houden, ik kon het niet meer volhouden.

Nadat ze klaar waren voor die keer, was ik zo ontzettend zwak dat ik niet meer op eigen kracht van de tafel kon komen, ze moesten me van de tafel af helpen en ondersteunen tijdens de wandeling terug naar de auto. Ik zat er volledig doorheen! De week die daarop volgde bleef ik thuis van school want ik gaf alsmaar over en was echt enorm ziek. Mijn moeder deed het af met: ”Ze zal de griep wel hebben.”

Feit is dat al deze martelingen mijn innerlijke en uiterlijke wereld steeds verder uit elkaar dreven. Er zat een klein wit kastje hoog tegen de muur ergens bij ons in de keuken en Dick Hof vertelde mij dat ik als een aapje daarbij kon klimmen om de lekkere witte snoepjes te pakken die me mezelf een stuk beter zouden doen voelen, maar ik mocht dat niet aan mijn mammie vertellen, want hij zei dat mijn mammie niet echt mijn mama was, dat ze van lage afkomst was, en dat ik iets bijzonders van grote klasse was, net zoals mijn vader. Hij zei:”Je moeder is niet slim genoeg om jou te helpen, maar als je pijn hebt, of ziek bent, kun je zelf naar boven klimmen en de snoepjes pakken en lekker snoepen en je zal je meteen een heel stuk beter voelen”.

Er was nog een andere militaire bases waar ik regelmatig naartoe genomen werd toen ik een jaar of vijf was. Een dokter in een witte laborantenschort onderzocht me daar. Hij vroeg heel erg veel met de bedoeling om mijn “systeem” te controleren. Zoals u lezen kunt, was dit misbruik bewust en wel overwogen, met plannen op lange termijn en een zeker doel voor ogen.

x

Voor deel 5 uit deze serie van het Nederlandstalige boek van Brice Taylor klik je

HIER

* * *