Uit dit artikel (HIER) in de Guardian uit… 2015, valt op te maken dat de huidige verontrusting over het mRNA-middel, dat als (covid-)VACCIN wordt verkocht, volkomen terecht is.. Want er komen steeds méér berichten, dat het middel van Pfizer o.a. stoffen zou bevatten, die NIET op de bijsluiter vermeld staan en uiterst verdachte eigenschappen hebben. (Zoals het grafeen-oxide, waar we HIER over schreven) Zou wijzen we je er in dit artikel op, dat dat mRNA-middel -zoals algemeen bekend- is ‘ingepakt’ in een vet/eiwit-bolletje..
Nu vragen wij ons af, met de kennis van het onderstaande in het achterhoofd, of dat eiwitjasje, ook niet als zodanig is aangegeven, als ‘middel in het middel’. Met andere woorden, dat de eitwitten (spike-eiwitten) in het mRNA-middel (het ‘vaccin’) ook een andere eigenschap hebben, dan ons DNA aan te zetten om vermeende COVID-virus te bestrijden. Dus een middel in een middel..! Wil je meer weten van eiwitten, dan raden we je aan deze (HIER) aflevering van TEGENLICHT te bekijken.
Vanzelfsprekend laten we de beantwoording van die vraag over het ‘jasje-van-het-covid-middel’ aan jou over, inclusief de mogelijkheid wat dit middel dan wél zou kunnen doen..!! Wanneer we spreken over ‘eiwit’ of ‘proteïne’, is dat een algemene term voor de vele, vele miljarden soorten eiwitten die er zijn. Maar de -in onze ogen- schokkende ontdekking, die hieronder wordt gesproken, brengt de AI-controle van een mens wel erg dichtbij..
* * *
X
X
GMO-eiwit ‘Magneto’:
remote control hersenen en gedrag..!
2021 © Guardian / vertaling-deze versie: WantToKnow.nl/be
x
Onderzoekers in de Verenigde Staten hebben een nieuwe methode ontwikkeld om hersencircuits te controleren die geassocieerd zijn met complexe gedragingen bij dieren, door gebruik te maken van genetische manipulatie om een gemagnetiseerd eiwit te creëren dat specifieke groepen zenuwcellen van op afstand activeert. Begrijpen hoe de hersenen gedrag tot stand brengen is een van de uiteindelijke doelstellingen van de neurowetenschappen – en een van de moeilijkste vragen. In de afgelopen jaren hebben onderzoekers een aantal methoden ontwikkeld waarmee zij specifieke groepen neuronen op afstand kunnen besturen en de werking van neuronale circuits kunnen onderzoeken.
De krachtigste methode is de optogenetica, een wetenschappelijke tak die onderzoekers in staat stelt, om met laserlichtpulsen populaties van verwante neuronen per milliseconde aan- of uit te schakelen. (HIER) Een andere recent ontwikkelde methode, die chemogenetica wordt genoemd (HIER), maakt gebruik van gemanipuleerde eiwitten die worden geactiveerd door designer drugs en kunnen worden gericht op specifieke celtypes. Hoewel krachtig, hebben beide methoden nadelen.
Optogenetica is invasief, omdat er optische vezels moeten worden ingebracht die de lichtpulsen in de hersenen afgeven, en bovendien is de mate waarin het licht in het dichte hersenweefsel doordringt zeer beperkt. Chemogenetische benaderingen overwinnen deze beide beperkingen, maar induceren gewoonlijk biochemische reacties die verscheidene seconden duren om zenuwcellen te activeren.
De nieuwe techniek, ontwikkeld in het lab van Ali Güler (HIER) aan de Universiteit van Virginia in Charlottesville, en beschreven in een ‘advance online’-publicatie in het tijdschrift Nature Neuroscience (HIER), is niet alleen niet-invasief, maar kan ook neuronen snel en omkeerbaar activeren. Uit verschillende eerdere studies is gebleken dat zenuwceleiwitten, die door warmte en mechanische druk worden geactiveerd, genetisch zo kunnen worden gemanipuleerd dat zij gevoelig worden voor radiogolven (HIER) en magnetische velden (HIER), door ze te hechten aan een ijzerhoudend eiwit, ferritine genaamd, of aan anorganische paramagnetische deeltjes. (En bij radiogolven en magnetische velden, zitten we natuurlijk boven op de 5G-ontwikkelingen, waarvan zelfs in de Tweede Kamer door staatssecretaris Mona Keijzer werd gezegd, dat het 5G-netwerk geschikt is voor ‘gedragsbeïnvloeding’ bij bijv. demonstraties.)
Deze methoden betekenen een belangrijke ‘vooruitgang’ – zij zijn bijvoorbeeld reeds gebruikt om de bloedsuikerspiegel (HIER) bij muizen te regelen – maar impliceren meerdere componenten die afzonderlijk moeten worden ingebracht. Deze nieuwe techniek bouwt voort op dit eerdere werk en is gebaseerd op een eiwit, TRPV4 genaamd, dat gevoelig is voor zowel temperatuur (HIER) als uitrekkende krachten (HIER). Deze stimuli openen de centrale porie, waardoor elektrische stroom door het celmembraan kan stromen; dit wekt zenuwimpulsen op die naar het ruggenmerg en vervolgens naar de hersenen gaan.
Güler en zijn collega’s redeneerden dat magnetische torsiekrachten (of roterende krachten) TRPV4 zouden kunnen activeren door de centrale porie open te trekken, en daarom gebruikten zij genetische manipulatie om het eiwit te laten samensmelten met de paramagnetische regio van ferritine, samen met korte DNA-sequenties die cellen signalen geven om eiwitten naar het zenuwcelmembraan te transporteren en daarin op te nemen. In vivo manipulatie van het gedrag van zebravissen met Magneto. Zebravislarven vertonen oprolgedrag in reactie op gelokaliseerde magnetische velden. (Uit Wheeler et al. (2016)). Kijk naar deze video, waarin dit proces zichtbaar is gemaakt.
Toen ze dit genetische construct introduceerden in menselijke embryonale niercellen die in petrischalen groeiden, synthetiseerden de cellen het ‘Magneto’-eiwit en brachten het in hun membraan in. Toepassing van een magnetisch veld activeerde het gemanipuleerde TRPV1-eiwit, zoals bleek uit voorbijgaande verhogingen van de calciumionenconcentratie binnen de cellen, die werden gedetecteerd met een fluorescentiemicroscoop. Vervolgens brachten de onderzoekers de Magneto DNA-sequentie in het genoom van een virus in, samen met het gen dat codeert voor groen fluorescerend eiwit, en regulerende DNA-sequenties die ervoor zorgen dat het construct alleen tot expressie komt in gespecificeerde types neuronen.
Vervolgens injecteerden zij het virus in de hersenen van muizen, gericht op de entorhinale cortex, en ontleedden de hersenen van de dieren om de cellen te identificeren die groene fluorescentie afgaven. Met behulp van micro-elektroden toonden zij vervolgens aan dat toepassing van een magnetisch veld op de hersenplakken Magneto activeerde, zodat de cellen zenuwimpulsen produceerden.
Om na te gaan of Magneto kan worden gebruikt om neuronale activiteit in levende dieren te manipuleren, injecteerden zij Magneto in zebravislarven, gericht op neuronen in de romp en staart die normaal een ontsnappingsreactie controleren, zoals ook het filmpje hierboven toont. Vervolgens plaatsten zij de zebravislarven in een speciaal gebouwd gemagnetiseerd aquarium, en ontdekten dat blootstelling aan een magnetisch veld leidde tot oprolmanoeuvres, die vergelijkbaar zijn met die welke optreden tijdens de ontsnappingsreactie.
Bij dit experiment waren in totaal negen zebravislarven betrokken, en uit latere analyses bleek dat elke larve ongeveer 5 neuronen bevatte die Magneto tot expressie brachten. In een laatste experiment injecteerden de onderzoekers Magneto in het striatum van zich vrij gedragende muizen, een diepe hersenstructuur die dopamine producerende neuronen bevat die betrokken zijn bij beloning en motivatie, en plaatsten ze de dieren vervolgens in een apparaat dat verdeeld was in gemagnetiseerde en niet-magnetiseerde secties.
Muizen die Magneto tot expressie brachten, brachten veel meer tijd door in de gemagnetiseerde gebieden dan muizen die dat niet deden, omdat activering van het eiwit ervoor zorgde dat de striatale neuronen die het tot expressie brachten, het biologische pepmiddel dopamine in hun lichaam vrijgaven, zodat de muizen de aanwezigheid in die gebieden als lonend/fijne prikkel beschouwden.
Dit toont aan dat Magneto op afstand het vuren van neuronen diep in de hersenen kan controleren, en ook complexe gedragingen kan sturen. Neurowetenschapper Steve Ramirez (HIER) van de Harvard Universiteit, die optogenetica gebruikt om herinneringen in de hersenen van muizen te manipuleren (HIER) zegt dat de studie ‘stoer’ is (HIER):
“Eerdere pogingen [om magneten te gebruiken om neuronale activiteit te controleren] hadden meerdere componenten nodig om het systeem te laten werken – het injecteren van magnetische deeltjes, het injecteren van een virus dat een hittegevoelig kanaal tot expressie brengt, [of] het fixeren van het hoofd van het dier zodat een spoel veranderingen in magnetisme kon opwekken. Het probleem met een systeem dat uit meerdere componenten bestaat, is dat er zoveel ruimte is voor elk afzonderlijk onderdeel om kapot te gaan.
Dit systeem is een enkel, elegant virus dat overal in de hersenen kan worden geïnjecteerd, waardoor het technisch gemakkelijker is en er minder kans is dat bewegende toeters en bellen stuk gaan en hun gedragsapparatuur was slim ontworpen om magneten te bevatten waar dat nodig was, zodat de dieren vrij konden rondlopen.”
Magnetogenetica’ is dus een belangrijke aanvulling op de gereedschapskist van neurowetenschappers, die ongetwijfeld verder zal worden ontwikkeld en onderzoekers nieuwe manieren zal bieden om de ontwikkeling en functie van de hersenen te bestuderen.
* * *
Referentie
Wheeler, M. A., et al. (2016). Genetisch gerichte magnetische controle van het zenuwstelsel. Nat. Neurosci, DOI: 10.1038/nn.4265 [Abstract]
