Brice Taylor’s ‘Thanks for the Memories’ (5)

Voor de vorige delen van deze serie:
voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER en deel 4 HIER.

x

Het vertaalde boek van Brice Taylor of:

x

Mind Control: Thanks for the Memoriers (5)
x

Het netwerk van misbruik breidt zich uit..

2015 © WantToKnow.nl/.be

x

Het misbruik was alom vertegenwoordigd en iedereen die me na stond was er bij betrokken, maar ook vele vreemden. Bedreigingen met huiveringwekkende gevolgen die me boven het hoofd hingen, als ik hier ooit met iemand over zou spreken, of wanneer ik mezelf ook maar ‘iets’ begon te herinneren, die mij gedurende extreme martelingen werden geprogrammeerd, lagen heel erg diep begraven in mijn onderbewustzijn en lieten dagelijks van zich ‘horen’.

Veel van mijn onderbewuste energie verbruikte ik om mijn diverse persoonlijkheden onder controle te houden en om de activiteiten waar ik in verzeild geraakt was geheim te houden.

Rond mijn vierde jaar werd ik naar een vriend van mijn vader gebracht; Andy, de politieman, waar ik de opdracht kreeg om Andy oraal te bevredigen in ruil voor een soort van vrijkaartje voor alle eventuele toekomstige bekeuringen, dat mijn vader erg trots met zich mee droeg voor het geval hij ooit door een agent aangehouden zou worden. Al op vrij jonge leeftijd begreep ik onbewust toch al dat iedereen meedeed aan deze activiteiten en dat ik zeker niet op hulp of bescherming van de politie hoefde te rekenen, maar die kennis was gescheiden van mijn bewustzijn want in werkelijkheid dacht ik (zoals mijn programma mij liet denken) dat ik een prima leven had.

Oom Charlie..
Ik was nog geen vijf jaar oud, toen mijn vader me meenam naar Long Beach voor, zoals mijn moeder was verteld, een uitstapje naar tante Maude. We gingen wel op bezoek bij tante Maude, maar in werkelijkheid kwamen we daar om op bezoek te gaan bij oom Charlie. Oom Charlie was een erg goed verzorgde, keurig net geklede man met nogal formele kleding terwijl dit eigenlijk een gewoon familie uitje betrof. Op deze jonge leeftijd kon ik onmogelijk weten, (al had ik wel het gevoel dat dit op de een of andere manier belangrijk was ) welke cruciale rol deze dag zou gaan spelen in de vormgeving van mijn toekomstige leven.

Als in een verschrikkelijke nachtmerrie keek ik toe, terwijl mijn volwassen vader zich conformeerde tot een achterlijk kind en zich erg kinderlijk gedroeg terwijl dit familielid, Charles Lilley Horn tegen hem sprak. Toen het gesprek op onderwerpen kwam die ik niet begrijpen kon, en oom Charlie een papier voor mijn vader op tafel legde en hem opdroeg te tekenen, pakte ik als automatisch mijn vaders hand en smeekte hem: ”Je moet nu een grote jongen zijn papa, dit is belangrijk, alsjeblieft papa!?”.

Door het misbruik van mijn vader in zijn eigen kindertijd, kon hij zijn mentale volwassenheid niet volhouden, want ook hij had verschillende persoonlijkheden in zichzelf opgesloten zitten, met vele diep verwondde, gefragmenteerde, gekwetste kinderen wiens bewustzijn ook was geprogrammeerd om te gebruiken op anderen. En dus toen oom Charlie hem nog eens zei het papier te tekenen, nam hij het als een robot aan en ondertekende hij het zonder verder enige emotie. Ergens diep van binnen had ik begrepen dat dit een heel erg belangrijk moment was, toen ik zelf mijn vader tot de orde moest roepen om mij te beschermen. Hij was er door zijn eigen verstoorde hoedanigheid gewoon niet zelf toe in staat.

Daarna was het oom Charlie die mijn vader nog verdere instructies gaf over waar hij mij naar toe moest brengen voor een erg vroege ‘programmeringssessie’ waarbij machines betrokken zouden zijn, en hij vertelde ook over een afspraak met een zekere meneer Bob Hope en zijn verbindingen met de regering. Mijn vader bleef oom Charlie aankijken alsof hij water zag branden en ondertussen kon hij alleen maar als een robot zijn hoofd knikken, alsof hij overal mee akkoord ging terwijl oom Charlie hem vertelde wat er van hem verwacht werd.

De slavenveiling..
De elite op de markt voor Mind Control slaven, gaan naar veilingen, die op het eerste oog erg veel lijken op kindermodeshows, die echter altijd uitdraaien op striptease acts. Ik deed ‘voorstellingen’ in vele van zulke shows totdat ik een sponsor vond of werd verkocht. Tegenwoordig zijn deze veilingen zelfs, in een wat afgezwakte vorm voor het grote publiek, op televisie te zien. Kijk op youtube eens hier, bij ‘Toddlers and Tiaras’..

Mijn vader bracht mij naar die slavenveiling, die officieel dan ‘foto-modellen’ showden, waar ik een chique witte tiara droeg en een zwarte fluwelen jurkje dat ze in die tijd een Polka-dot noemden. Mijn moeder had een heel chique bijpassend handtasje gekocht bij de heel erg exclusieve en dure Stardusters-kledingzaak. En het was op deze bijzondere show, dat ik werd gekocht door filmster Bob Hope.

Er was veel competitie van veel kleine meisjes en jongens. Men zei dan dat deze kinderen ‘gesponsord’ zouden worden, als ze werden uitgekozen. Men zei ook dat het beter was om al jong ’te worden gekozen, want dan konden de sponsors (eigenaars!) je nog helemaal naar hun eigen hand zetten.’

Inzet van Nederlandse vertaler over Bob Hope

Wie was filmster Bob Hope?
Wanneer we naar de foto hiernaast kijken, zien we dat de man naast Bob Hope ene Aleister Crowley is, die ook wel ‘Het grote beest’ werd genoemd. Crowley’s naam wordt altijd in een adem genoemd met Satanische sekten en ritueel kindermisbruik, hij is zelfs auteur van het ‘Handboek voor Satanisten’…

Bob Hope is afkomstig uit Etham/London in Engeland en was een van de meest machtige persoonlijkheden rondom de clandestiene ‘Nieuwe Wereld Regering’ op het westelijk halfrond. Onder zijn vele internationale titels prijken de volgende: Koninklijk onderscheiden Commandeur van het Britse rijk, Ridder in de Orde van de Ridders van Malta. georderd bij Sint Sylvester / Vaticaanstad, Erelid van de Orde van Kentucky Colonels, en geridderd Commandeur in de orde van St Gregory de Grote door Paus John Paul II.

Gedurende de tweede wereldoorlog werden duizenden entertainers ingehuurd door United Service Organisation (USO ) om de overzeese troepen te vermaken, wat op hun beurt weer viel onder de Special Service Division van het Amerikaanse leger (SSD). Bob Hope was één van die entertainers, maar werkte eigenlijk voor MI6, de Britse inlichtingendienst.

Bob Hope was echter ook de topatractie voor USO tijdens de wereldwijde optredens voor ‘geallieerde troepen’, waarbij hij gebruikt werd om geheime boodschappen over te brengen aan geprogrammeerde ‘Mind Control-robots’, die werkten voor zowel de Britse als de Amerikaanse inlichtingendiensten. Het was pas na de oorlog dat hij zich ging bezighouden als programmeur en onderhandelaar voor sexslavinnen voor de Illuminati. Een stuk informatie waarvan ik denk, dat Susie daar weinig vanaf geweten heeft toen het verhaal hier onder verder ging. Dit stuk werd door mij als aanvullende informatie toegevoegd en staat niet in het boek van Brice Taylor.

Vervolg vertaling
Er was een verhoogd podium waar wij als kinderen werden tentoongesteld; daarbij droeg ik eerst gewone kleding, daarna chique avondkleding, dan sensuele, seksueel getinte kleding en daarna helemaal niets.. Ik danste het Zwanenmeerballet met roze veren voor mijn verplichte gewone dans, en zwart fluweel voor mijn formele show en voor de strip- tease act, die de ’tijgerdans’ werd genoemd. Ik won de eerste plaats in deze show en werd verkocht aan Bob Hope tijdens de open biedingen.

Ze sloegen een witte cape om mijn naakte lichaam en Bob kwam erbij staan terwijl het hele publiek uit z`n dak ging en luidkeels schreeuwde. Op de een of andere manier was het voor deze lieden gewoon een sport, of een avondje uit om naar deze veilingen te gaan. Toen werd ik weer naast mijn vader neergezet totdat de hele show achter de rug was, en er een oudere man naar mij toe kwam in een smoking en hij escorteerde mij naar Bob Hope.

“Hé, hallo liefje, weet jij wie ik ben?”

“Ja Meneer Hope”, antwoordde ik, zoals me voorgezegd was.

“Ik ga jouw man worden, maar hier praten we nog wel over……………… als je wat ouder bent”, hij lachte.

Ik lachte naar hem en zei:”Dank u meneer Hope, wat zal mijn vader trots op me zijn.” Mijn vader kwam nooit in de buurt van Bob. Hij bleef in z`n stoel totdat de man in de smoking me terug leidde naar hem. Gedurende mijn vormende jaren, was ik gegoten in een keurslijf(je) om extreem sexy te zijn door het seksueel misbruik met mijn vader en anderen. De persoonlijkheden die waren gecreëerd door dat misbruik ervoeren deze ontmoetingen niet direct als storend, omdat ze simpelweg niet anders meer wisten.

Bob vertelde mijn vader later via een gedoseerde boodschap, die door mijzelf afgeleverd werd tijdens een incestueuze ontmoeting met mijn vader: ”Papa, Bob zegt dat hij graag wil dat ik echt van seks geniet en dat ik het erg vaak moet doen. Okay?“

“Natuurlijk schatje, wat jij wilt, jij bent baas over jouw lichaam” antwoordde mijn vader vanuit zijn eigen gespleten bewustzijn.

Bob was Katholiek en dat was het gedeelte van mij ook, dat de rol speelde. Ze was mijn ‘innerlijke tweelingzus’ voor programmeerdoeleinden, om dat deel van mijn leven gescheiden te houden van mijn ‘werkelijke’ realiteit en haar naam was Sharon. Bob zei dat hij Katholieke meisjes graag had, omdat ze zo gemakkelijk waren en, zei hij: ”En zo zie ik dat graag”… Bob Hope was altijd en eeuwig geil, totdat hij ouderdomsverschijnselen begon te vertonen omstreeks 1987. Ik had een leven meegemaakt met de potsierlijke bokkesprongen van Bob Hope, maar met de jaren verloor hij zijn komische en aardige uitstraling, en werd hij alleen nog maar een gemene oude man.

En toen was ie er weer.. Oom Charlie..!
Bewust en zonder medeweten van mijn ouders had ik, wanneer vereist, contact met oom Charlie. Hij begeleide me naar vele ontmoetingen toen ik een kind was, zelfs in Europa. Vaak waren het bijeenkomsten van de mind-control elite om hun laatste ‘creaties’ met elkaar te delen. Bij deze bijeenkomsten werd ik ten toon gesteld aan oom Charlie`s arm. Ik was het ‘laatste snufje in menselijke technologie’, en alle andere ooms”  daar, waren er ook om hun ‘waren’ te tonen. Het was een modeshow voor een groep die zichzelf ‘kinderverzorgers’ noemde.

De mannen in het publiek hadden een soort van kleine speelkaarten en ze hielden ook nummers omhoog voor verschillende dingen. Ik denk dat het een soort jury was. Ik denk niet dat ze mij wilden kopen, want dat had al iemand anders gedaan; maar misschien was het een soort wedstrijd met punten. Terwijl ik werd gepresenteerd deelde een man mee dat ik al verkocht was aan: ”Een hele grappige man, heb ik van horen zeggen, die Bob Hope heet. Kennen jullie hem soms?” en iedereen in het publiek had de grootste lol.

Toen ik aan oom Charlie vroeg wie die mensen waren en wat wij daar deden zei hij:”Dit is een show voor Cadillacs, en jij mij lieverd,” hij pakte me bij m`n kin, “bent mijn Cadillac”. “Oh ja, ben ik dat heus, wat betekent dat?” vroeg ik heel enthousiast terwijl ik mijn blauwe satijnen jurk recht trok en aan mijn shirt trok dat steeds tussen de jurk uitkwam door de hoepel aan de onderkant. “Een Cadillac is een auto” antwoordde hij. Toen ik verder door bleef vragen zei hij iets tegen iemand en die zei weer: ” Maar jij bent mooi zeg, kom, het is nu tijd voor je om te gaan,” waarop een andere man in een pak me bij de hand nam en wegvoerde.

Later die dag toen ik alleen was met oom Charlie, vertelde hij mij heel geheimzinnig en erg gewichtig dat hij mijn echte vader was, en dat mijn papa niet mijn vader was, maar dat hij mij geadopteerd had met heel bijzondere bedoelingen. Hij zei dat het mijn lotsbestemming was, maar ik snapte niet eens wat dat woord betekende, en ik vroeg er ook niet naar, want ik was nogal overstuur over de mededeling dat mijn papa niet mijn echte vader was…

Oom Charlie zei dat hij geld had om voor mij te kunnen zorgen op de manier die ik verdiende, en dat mijn vader nooit het geld zou hebben om te doen voor mij wat oom Charlie voor mij kon doen. Ik begreep totaal niet wat dat allemaal inhield, maar hij zei het op een manier dat het allemaal goed leek. Zo’n veertig jaar later, kwam ik door mijn zoektocht naar de puzzelstukjes die mijn leven aan elkaar moesten zien te leggen tot de ontdekking dat deze ‘Oom Charlie’ ook wel bekend als Charles L.Horn, de eigenaar was van de Federale Munitie Fabriek, die later de ‘Olin Foundation’ oprichtte, waar hij zelf voorzitter/ directeur van was.)

Toen ik oom Charlie naar mijn moeder vroeg om uit te vinden wie zij was, zei hij wat ongemakkelijk:”Dat is niet belangrijk, je hebt er geen”. Hij leek ineens druk te zijn alsof ik zijn overpeinzingen stoorde of zoiets. Ik denk dat hij de behoefte van een meisje op mijn leeftijd niet begreep. Dus deed ik wat ik goed kon, ik verzon zelf mijn eigen denkbeeldige moeder. Ik maakte haar een beetje mollig en vrolijk en ze bakte fantastische appeltaarten en koekjes en allerlei lekkernijen die we net zo vaak aten als dat we zin hadden.

Ze was ‘de perfecte moeder’ voor ‘Sharon’. Aldus begreep ik dat dus vanuit de andere kant van mijn opgebouwde persoonlijkheidsstructuur.Charles L. Horn was Sharon`s vader en mijn innerlijke tweeling zusje. Oom Charlie zei dat hij wilde dat ik hem oom Charlie zou noemen in plaats van pa, want hij had: ”Enkele erg belangrijke klanten en die zouden het niet begrijpen als ik plotseling ‘vader’ tegen hem zou zeggen”.

Hij stelde me vaak voor aan mensen als zijn nichtje, Sharon Weatherby. Sharon, de wilde persoonlijkheid, die Bob Hope kocht van Oom Charlie, en het was Sharon die erop getraind was verbazingwekkend te zijn, intelligent, sensueel en seksueel erg actief, goed in omgang met rijkdom en met elite familieleden. Oom Charlie, die in de zomer in Minneapolis woonde en in de winter in Scottsdale, zei dat hij van me hield, maar dat hij niet veel tijd met mij door kon brengen vanwege zakenreizen, maar hij zou nog een heel nadrukkelijke rol in mijn leven gaan spelen.

Oom Charlie stelde mij zelf op zekere dag voor aan ene Henry Kissinger in een open park met veel gras, toen ik nog erg klein was. Ik gaf Henry een handje en oom Charlie legde uit dat Henry mijn ‘oom’ Henry was. Dus, ik als Sharon Weatherby, kreeg een hele nieuwe familie en die bleef maar groeien en groeien, er werden steeds weer nieuwe ‘ooms’ aan toegevoegd, hier en daar en overal.

En toen was er Henry Kissinger
Toen ik klein was en een kort geknipt kapseltje had, belde deze Henry Kissinger mij thuis op. Destijds vonden de persoonlijkheden, die speciaal voor hem en door hem zelf gecreëerd waren, hem grappig. Hij maakte afspraken met mij op een bepaalde tijd door van te voren bijvoorbeeld te zeggen: ”Ontmoet me op de hoek om 07.00 uur.”  Wat betekende dat ik om klokslag 07.00 uur precies, op de hoek van de keukenkast thuis moest staan bij de telefoon om die meteen op te nemen.

Dus stond ik braaf om 07.00 uur bij de telefoon en als hij dan belde, nam ik snel de telefoon aan, zoals hij me geïnstrueerd had. Henry die mij meer aansprak als ‘Susan’, dan als ‘Sharon’, zei dan: ”Hallo Susan, hoe gaat het vanavond, dit is alleen een test”. “Oh, hoi,” zei ik dan en frunnikte zenuwachtig wat aan m’n haar. “Je mag nu wel ophangen hoor. Dit was alleen om je te testen”. Dan hing ik op en ging verder met spelen in mijn kamer. Henry was vaak met mij in contact. Ik denk dat hij behoorlijk wat psychologie gestudeerd had, want hij wist precies hoe hij mij het beste naar zijn hand kon zetten. Hij gebruikte positieve psychologische impulsen, want zo zei hij regelmatig: ”Dat werkt veel beter”.

Mijn moeder vroeg: ”Wie had jij aan de telefoon?” ze had haar rode kerstjurk aan en slippers, haar haar was nog steeds bruin. Ik schrok enigszins en zei:”Niemand”. Door de programmering waar ik onder was, nam mijn alledaagse thuisbeleving het telefoongesprek met Henry Kissinger niet waar. Ik loog er niet over. Het telefoongesprek was bij een andere persoonlijkheid binnen gekomen, dan de persoon die met mijn moeder sprak.

Henry kon zo vaak bellen als hij wilde en kreeg mij altijd te pakken. Als ik hem persoonlijk zag, dan zei hij altijd simpel met een ietwat plagend stemmetje, terwijl hij z`n hand uitstak en me kietelde: ”Ik zal je pakken!”. Dat was een teken dat mij onbewust deed veranderen in de persoon die hij wilde ‘pakken’ en dus had hij me al -zonder dat ik daar ook maar iets van merkte-  te ‘pakken’…!

Henry ontwikkelde een groep van persoonlijkheden die mijn denkbeeldige buren zouden zijn. ‘Joes en Marys kind’. Hij vertelde mensen dat het om een experiment ging dat hij hield om te zien of het mogelijk zou zijn of een persoon opgevoed zou kunnen worden op twee manieren, vanuit twee verschillende perspectieven, om te zien hoe de psychische-genetische invloeden echt zouden werken, wanneer beide gescheiden hersenhelften het zelfde fysieke lichaam deelden en dezelfde genetische structuur.

Het was een gecontroleerd experiment over hoe de beide rollen zich zouden verhouden met betrekking tot zichtbaar gedrag en gedrag ingegeven vanuit de hersenen. Ze wilden zien hoe sterk de geest kon zijn, waarbij het doel van dit experiment was, om na te gaan of een kind, alleen in persoonlijkheid, dat opgroeide in de elite kringen, een hoger IQ zou ontwikkelen als datzelfde kind, maar nu in de hoedanigheid van gewoon burgermeisje. Hierbij kreeg Sharon de rol van de elitedochter toebedeeld, en Susie was het alledaagse kind. Deze techniek noemde men ook wel het zogenaamde ’tweeling-programmeren.’ Meer hierover zal ik later uit de doeken doen.

Henry droeg mij op sommige dagen op, om in plaats van een boterham, alfabet granen te eten voor mijn ontbijt en hersengymnastiek te doen. Ik moest bijvoorbeeld het hele alfabet sorteren uit de doos en uitlijnen op de aanrecht. Dan moest ik de letter A op mijn tong leggen en in de spiegel kijken en mijn tong uitsteken. Ik moest er dan 20 van het alfabet voorwaarts doen, 20 achterwaarts, terwijl ik in de spiegel keek. Het waren er meestal 20 om de simpele reden dat het hele alfabet nooit compleet in de doos zat, dus Henry zei: ”Doe er dan maar twintig”.

Ik weet niet waarom ik ze op mijn tong moest leggen en dan mijn tong moest uitsteken voor de spiegel, maar ik deed zoals mij verteld werd te doen. Mijn moeder werd dan soms boos op me, omdat ze zei dat ik mijn eten moest opeten en er niet mee moest spelen, maar ze had geen idee hoe hard ik moest trainen. Henry zei dat ze ‘ongeletterd’ was en onverschillig en dat hij mij zou veranderen in een genie. Ik wist niet eens wat dat betekende.

Op andere momenten moest ik me concentreren op een naald die was gestoken in een gum boven op een potlood en ik moest die naald blijven volgen met mijn ogen. Naar voren, naar achteren, naar boven, naar beneden. Ik leerde ook een oog weg te draaien terwijl mijn linkeroog recht vooruit bleef kijken. Dit alles werd gedaan als voorbereiding op mijn latere gebruik als Henry`s ‘gedachtenarchief’. Zoiets als een wandelende en pratende computer.

Kijk naar deze opname van Brice Taylor waar ze zichzelf verder voorstelt; wil je de Nederlandse ondertiteling bekijken, kijk dan even op deze link op YouTube, waar je de vertaling aan kunt zetten HIER:
x

x

Verdere conditioneringen
Instructies opvolgend, bracht mijn moeder mij naar een bijeenkomst van een van de ‘dames van de kerk’ die achter onze kerk woonde. Het doel van deze ‘bijeenkomsten’ was om mijn moeder aan te leren hoe ze mij moest ’trainen’. Ze kreeg dan strikte instructies, zoals diverse vormen van ‘straf’ en misbruik die ze mij thuis moest toedienen als ik niet deed zoals was ‘voorgeschreven’.

Die strafmaatregelen hielden o.a. in: het gedurende een langere tijd in een donkere kast opgesloten worden, waarbij mij voedsel ontzegd werd voor soms wel drie of vier dagen. Of dat ik in mijn gezicht geslagen worden en gebrand met sigarettenpeuken als ik ook maar aan één van de regels weerstand bieden zou. Vaak werd ik toch al misbruikt op deze voorgeprogrammeerde manieren, omdat mijn moeder haar eigen geprogrammeerde programma volgde ‘ondanks mijn goede gedrag’.

Op 4-jarige leeftijd werd me geleerd achterstevoren te schrijven omdat mijn programmeurs van mening waren dat ik veel intelligenter zou worden, wanneer ik gedwongen werd om beide helften van mijn hersenen te gebruiken. Bovendien kreeg ik speciale oefeningen voor mijn ogen die ik enkele malen per dag moest doen.

Ik kreeg vanaf mijn 5-jaar balletles en onderging vele jaren training van een perverse balletlerares die Madame Olga heette. Onderdelen van seksrituelen en martelingen werden in de danslessen verwerkt. Er deden zich gelegenheden voor, waarbij de complete balletklas werd misbruikt buiten achter haar kleine balletschool op Topanga Boulevard in Woodland Hills.

Mijn tandartsen, de gebroeders Philips, hadden een tandartsenpraktijk die ook aan de Toupanga Boulevard gevestigd was, net om de hoek van mijn balletschool. Geheel onafhankelijk opererend van de kerk, maar tevens vrienden van mijn vader, namen ook zij deel in mijn ‘voorbereidingen’ door me te martelen met scherpe tandartsgereedschappen, door in mijn tanden te boren en in mijn openliggende zenuwen te peuteren zonder verdoving.

Wie had toen kunnen vermoeden dat, toen ik opgroeide en trouwde, mijn ‘gekozen’ echtgenoot de ‘allereerste’ zou zijn, die deze succesvolle ’tandarts-programmeringstechnieken’ zou verwerven. Maar dat is exact, wat er gebeurde. Nadat ik naar de kinderopvang ging, liet mijn moeder me weten dat een groepje van de Baptistenkerk de kerk de rug toe keerden en zich zouden aansluiten bij een nieuw te vormen kerk.

Dit werd de ‘Presbyteriaanse kerk’ van Woodland Hills. In die begindagen kwam de kerkgemeenschap bij elkaar in mijn basisschool, terwijl we in afwachting waren van de nieuwe kerk die gebouwd werd op Platt Avenue. Onze nieuwe voorganger was de ‘eerwaarde’ Alden McKelvey en verder veranderde er eigenlijk niets, behalve dat de voorzitter een andere naam had, wij een groter gebouw kregen en dat er nu meer mensen dan ooit tevoren bij betrokken waren.

Veilig op school…?
School leek soms iets te hebben van ‘uitstel’, maar zelfs daar was ik lang niet altijd veilig voor misbruik. Het begon al in de eerste klas, dat ik uit het leslokaal gehaald werd op de Woodlake Avenue Basis school, die op slechts 1,5 km afstand van de kerk lag. Ik werd weggehaald voor deelname in het ‘kerkkoor’ in het huis van de zanglerares mejuffrouw Rebecca Muir. Bij haar thuis, werd er behalve werkelijk geoefend voor gezangen tijdens de zondagsmis, ook training gegeven om mee te doen en op te treden in rituelen en gedwongen deelname aan filmopnames voor kinderpornografie.

Deze werden door een aantal mannen gemaakt, die binnenkwamen om de zangles volledig over te nemen. Ook de zogenaamde ‘Snuff movies’, afgrijselijke films, waarin kinderen ‘ritueel’ geofferd worden of al dan niet tijdens seks of zomaar uit wellust vermoord worden, werden ook in haar huis opgenomen. Net zoals de andere vrouwen die betrokken waren, was mejuffrouw Muir naar de buitenwereld toe een zachtmoedige en aardige vrouw, die plichtsgetrouw gehoor gaf aan de aanwijzingen van deze mannen; zoals van haar verwacht werd.

Uit de school geklapt..!!
Op een zekere dag na weer zo`n kerkkoor-‘oefening’, moest ik terug naar school en bij binnenkomst ging ik meteen rechtdoor naar Stella Greer, de directrice van die school. Ik vertelde haar alles wat ik had meegemaakt en gezien en op de een of andere manier, waren de doodsbedreigingen ‘losgekoppeld’ die zouden gelden als ik mezelf iets zou herinneren of verder vertellen. Ze waren gewoon even niet bewust toegankelijk, en stelden me in staat om me van de persoonlijkheid ‘los te koppelen’ die zojuist alles had gezien. Dus ik vertelde haar alles, de pornografie, het filmen, de moorden, alles..!!!

Ik had al vaker meegemaakt dat mevrouw Stella Greer erg streng en voorkomend kon spreken tegen ons kinderen en er ging een bepaalde autoriteit van haar uit, die er geen misverstand over liet bestaan dat er met haar niet te spotten viel. Zij was duidelijk de aangewezen persoon die mij kon helpen deze slechte mensen tegen te houden om ons kinderen nog meer kwaad te doen. Maar haar reactie was meer dan voldoende om alles nog eens extra te benadrukken waarmee mijn misbruikers mij al vanaf mijn geboorte hadden bedreigd..

Ik zal haar gezicht nooit meer vergeten, ze werd vuurrood en leek bijna te ontploffen van kwaadheid, en alsof ze hel en verdoemenis over me uitstrooide bewoog ze haar vingers voor mijn gezicht, en gaf me in niet mis te verstane bewoordingen de waarschuwing:”Jonge dame, zulke vuiligheid wil ik nooit of te nimmer meer uit jouw mond horen. Je houdt nu onmiddellijk op met het verzinnen van zulke horrorverhalen en gaat terug naar je klaslokaal waar je thuis hoort”. Op dat moment begreep ik dat al wat mijn misbruikers steeds zeiden waar was. “Niemand zal je helpen”.

Mensen zouden denken dat ik gek was als ik erover vertelde, en er was geen plaats waar ik heen kon en geen plek waar ik mij verstoppen kon. Ze zouden me overal vinden. Zonder hen kon ik niet overleven, en er was niemand die mij kon helpen en net zoals ze zeiden: ”Je zit in de val”.  En zo was het ook; exact!

Waarom deze volwassen vrouw, mijn school directrice, niet in staat was logische vragen te stellen bij het gegeven dat een kind van mijn leeftijd met zo`n verhaal aan kwam zetten, en daarbij volwassen pornografische bewoordingen gebruikte die niet in een kerkboek of schoolboek te lezen waren, is mij nog steeds een raadsel. Het kwam gewoon blijkbaar niet eens in haar op. Iets in haar systeem blokkeerde kennelijk volledig om te accepteren wat zich hier voor een waarheid aandiende..!

Onze kinderarts, dokter Cusack had aan de Ventura Boulevard in Woodland Hills zijn praktijk en hij werd regelmatig betrokken bij het hechten van mijn vagina als die door misbruik was uitgescheurd. Ook op andere manieren ‘lapte hij me op’ als het fysiek geweld te duidelijk werd aan de oppervlakte. Enige jaren geleden bleek bij navraag naar mijn medische gegevens uit mijn kindertijd, dat Dokter Cusack inmiddels ‘de staat verlaten had’ en dat zijn hele administratie was vernietigd..

Mijn vader ging door met de ’trainingen’…
In de avonduren thuis, terwijl mijn moeder weg was om grootmoeder op te halen van haar werk bij Lockheed in Santa Monica, en in het holst van de nacht, continueerde mijn vader zijn eigen martelmethoden. Mij daarbij verkrachtend en sodomerend en door me te filmen in pornografische handelingen met mijn broer, onderdompelend in de badkuip of het zwembad totdat ik bijna dood was. Maar ook door buitensporige marteling in zijn laswerkplaats met electroshocks van zijn lasapparaat, door de elektrische kabels van het lasapparaat in mijn vagina te stoppen en extreme stroomstoten toe te dienen, of door me de hele nacht buiten te sluiten in de stromende regen.

Hij bewaarde ook dode lichaampjes onder ons huis voor zijn zieke perversiteiten. Hij martelde en ’trainde’ me vele avonden voor het avondmaal, in de ruimte onder ons huis, en sloot me ook op in kisten en liet me dan alleen achter voor een erg lange periode, vaak samen met lichaamsdelen die hij bewaarde. Op zekere nacht nam hij me mee naar een kerkhof en dwong me toe te kijken hoe hij een doodskist opgroef, deze opende, mij vervolgens dwong erin plaats te nemen om hem vervolgens weer opnieuw te begraven. Ik splitste in meerdere persoonlijkheden, één persoonlijkheidssplitsing was al lang niet meer voldoende om deze foltering te verdragen.

Op zaterdag nam mijn vader mij en een van mijn poppen mee naar de oude diepvrieskist die in de hoek stond van onze garage. Razendsnel werkte mijn vader me de diepvrieskist in, en terwijl ik me met één hand aan m`n pop vastgreep, smeekte ik bijna krankzinnig: ”Nee papa, alsjeblieft, doe dit niet”, terwijl ik mezelf met mijn andere handje krampachtig aan mijn vaders shirt vasthield. Mijn hand wegslaand, gaf hij mij een uitbrander, “Nu laat papa maar eens zien wat een grote meid jij kan zijn. Als je probeert eruit te komen”, en hij knielde naast me neer zodat z`n gezicht bij het mijne kwam, “zal papa jou slaag moeten geven”.

Hij klapte vervolgens de deksel van de vrieskist dicht en ik kon van binnenuit horen hoe hij een rol tape afrolde en de deur afplakte. Toen ik binnenin de vrieskou van de diepvries luidkeels begon te huilen, bonsde mijn vader meerdere keren enorm hard op de deur en schreeuwde tegen me dat ik stil moest zijn. Verlamt van angst in deze donkere enge ruimte, luisterde ik aandachtig naar elk geluid dat er op kon wijzen dat mijn vader de deur kwam openmaken om mij vrij te laten. Oorverdovende stilte kreeg echter de overhand.

Engelen of illusie..?
Ik voelde me ondragelijk koud en niet in staat om nog een teug lucht binnen te halen. Na een tijd die een eeuwigheid leek te duren, ervoer ik de tussenkomst van drie etherische wezens, doorzichtig maar glinsterend mistig blauw gekleurde Engelen die plotseling materialiseerden buiten de diepvrieskast en mij van buitenaf dwars door het isolerende metaal, leken te infuseren met levenskracht. In een transcedente staat leek het alsof mijn leven verlengd werd, terwijl deze Engelen hun levensenergie aan mij uitleenden.

Enige tijd later, toen mijn vader kwam om mij vrij te laten, waarschijnlijk denkend, net als bij alle andere keren dat hij me BDE-bijna-dood-ervaringen liet beleven, dat ik totaal gebroken maar dankbaar voor mijn redding weer opnieuw zou ‘verrijzen’, voelde hij in mijn nek naar mijn hartslag, maar toen hij die niet vond, raakte hij in paniek. Hij droeg mijn stijve lichaam door de hele garage en legde mij op de tafel.

”Nu heb ik verdomme voor elkaar,”  hoorde ik mijn vader tegen zichzelf zeggen van uit mijn buiten-lichamelijke waarneming. “Deze keer ben ik te ver gegaan en heb ik haar vermoord, verdomme, wat moet ik nu beginnen?” Snel schoof hij mijn levensloze lichaam in een plastic vuilniszak, bond deze dicht, droeg mij via de zijdeur naar buiten en duwde me in de kruipruimte onder het huis.

Mijn beschermengelen verschenen opnieuw en één van hen communiceerde telepatisch met mij en vertelde dat het nog geen tijd was om de familie te verlaten, dat ik weer terug moest in mijn lichaam en dat ik naar boven moest gaan voor het avondeten. Helemaal tegen de verwachting van mijn nietsvermoedende vader in, had ik nog een piepklein vonkje leven in me zitten, en God wist dat.

Zijn plannen voor mijn leven waren nog niet volledig ingevuld, hij verwarmde dat ene piepkleine vonkje zodat ik weer tot leven kwam. Toen ik weer terugkwam in mijn lichaam, jeukte het en ik voelde me hondsberoerd maar kroop uit de vuilniszak, waggelde uit de kruipruimte, en in een soort staat van verdoving ging ik ons huis binnen, waar mijn familie juist aan het avondeten zat. Mijn vader keek me aan alsof hij spoken zag en mijn moeder, compleet onbewust van wat er zich had afgespeeld, glimlachte naar me en zei me te gaan zitten om te eten…

De mishandelingen en martelingen vonden geen einde en kwamen vrijwel elke dag en nacht voor in mijn kinderjaren. De martelingen waren zo veelvuldig, dat er een apart boek voor nodig zou zijn, om alle martelingen die ik mezelf tot dusver herinneren kan, samen te vatten. Maar ik bespaar u dat… Buiten-lichamelijke ervaringen om jezelf ‘los te koppelen’ van de onverdraaglijke pijn, en het constant ontwikkelen van nieuwe persoonlijkheden, nog naast die persoonlijkheden, die mijn beulen opzettelijk in mij creëerden voor hun eigen gebruik, waren de manier waarop mijn hersenen omgingen met de situatie om mij in leven te houden.

Ik had twee werelden, een daarvan was een geheime wereld die ik enkel en alleen kon binnengaan als ik daartoe werd geïnstrueerd door middel van signalen, gebaren of bijzondere aanrakingen, die alleen aan échte ingewijden bekend waren. En ik had een tweede ‘normaal’ alledaags leven, waar ik me wel volledig bewust van was, en in dit leven had ik geen enkele weet van dat andere leven. Echt helemaal Niet!
En die twee werelden werden ver uit elkaar gehouden door gebruik te maken van onmenselijke martelingen en programmering. Ik was mijn vader’s en anderman’s ‘project’ voor de toekomst. Een investering die hem toegang gaf tot de meest hoogstgevoelige hightech hypnotische technieken, hem financiële zekerheid bood, en hoogst waarschijnlijk immuniteit voor strafvervolging wegens pedofilie, kinderprostitutie en kinderpornografie.

* * *

– Ga hier door naar deel 6 van deze serie uit het vertaalde boek van Brice Taylor ‘Thanks for the Memories’ –