Advertentie

Mijn persoonlijke verhaal over orgaandonatie..

by GuidoJ. Posted on
De fysieke overdracht van een orgaan, is niet alleen méér dan een fysiek proces, het is een uiterst ethische kwestie..! Zoals blijkt uit het persoonlijke relaas in dit artikel.

x

Mijn persoonlijke verhaal over orgaandonatie..

2012 © MD
(volledige gegevens bij redactie bekend)

x

In de week van de orgaandonatie, wil ik graag hier op WantToKnow mijn verhaal vertellen, over mijn belevenis rondom de grote onzorgvuldigheid waarmee ik met dit fenomeen te maken kreeg. Het gaat over het ongeluk dat mijn partner overkwam, waardoor hij op sterven kwam te liggen en medisch dood werd verklaard..

Begin September 1997 stond mijn partner voor zijn werk, ongeveer 10 meter hoog op een hefsteiger, bij het PSV-stadion in Eindhoven, dat toen werd verbouwd, toen deze steiger plotseling volledig kantelde. Mijn man stond op het uiteinde van de steiger, die door de kanteling omhoog sloeg en hierdoor werd hij als het ware gelanceerd. Vervolgens viel hij naar beneden, op een betonnen ondergrond, waarbij een groot stuk van zijn schedel, aan de linker voorkant van zijn hoofd, naar binnen werd gedrukt en een schroef, die op de grond lag, zijn linker hersen-frontaalkwab doorboordde. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht.

Welke wijsneus heeft dit bedacht..? Of is het regelrechte PR..?

Toen ik, mét onze kinderen, in het ziekenhuis aankwam, werd mij, nadat de neuroloog ons de toestand van mijn partner had uitgelegd, meteen om toestemming voor orgaandonatie gevraagd. In de shock waarin ik verkeerde, én in de veronderstelling dat wat de medische wereld als dood bestempeld, geheel overeenkomt met datgene wat ik daaronder versta, heb ik uit een soort menslievendheid, toestemming gegeven voor deze orgaandonatie.

Bij het verlaten van het vertrek deelde de neuroloog ons nog even  kort mee, dat mijn partner op een hart-longmachine was aangesloten. Hierdoor leek het, aldus de neuroloog, alsof mijn echtgenoot nog in leven was. En weg was deze expert..

Het uitgebreide boek dat Ger Lodewick schreef over orgaandonatie en -transplantatie. (klik voor verkoopkanaal)
Het uitgebreide boek dat Ger Lodewick schreef over orgaandonatie en -transplantatie. (klik voor verkoopkanaal)

Later die avond arriveerde het transplantatieteam. Wij werden verzocht afscheid te nemen,waarbij ons wederom verzekerd werd dat de toestand van mijn man, onomkeerbaar was. Onze kinderen, ouders, verdere familie, enkele collega’s en zijn werkgever hebben afscheid genomen en zijn toen naar huis gegaan.

Mijn man leeft…!
Ik koos ervoor om bij mijn man te blijven en mijn zus bleef bij me, om mij tot steun te zijn. Ik zat naast mijn man, praatte tegen hem en bad tot God om hulp. Heel langzaam kreeg ik echter het gevoel, dat ik op een bepaald niveau contact met hem had. Plotseling zag mijn zus dat mijn partner, achter mijn rug, een arm om mij heen probeerde te slaan.

Kort hierna kwam er onverwacht opnieuw iemand de ziekenhuiskamer binnen, die mij vertelde, dat ik uit datgene wat wij hadden waargenomen, geen hoop mochten putten. Het zou ‘slechts een reflex’ geweest zijn van mijn man. Maar mijn gezonde verstand dwong me door te gaan. En omdat ik een dode nog nooit een reflexbeweging heb zien maken, kreeg ik meer en meer vertrouwen in mijn eigen gevoel en werd vervolgens dus wantrouwend  tegenover de medische bevindingen.

De hele nacht bleef ik vervolgens tegen hem en God praten. Gedurende die tijd kwam er nog iemand vragen of ik de kamer wilde verlaten omdat mijn partner dringend een schoon verband om zijn hoofd nodig had. Dat bevreemde mij, en op mijn vraag waarom een dode dan eigenlijk een schoon verband nodig heeft, vertrok deze persoon.

Een ‘stapeltje handdoeken’..

De wachtlijst in de VS van orgaanbehoevenden. De dode mens blijkt verworden tot een verzameling organen, ‘nodig’ voor transplantatie.. Waar is de niet-transplanteerbare Ziel van deze mens zichtbaar te maken?

Tegen de ochtend kreeg ik behoefte aan een sigaret en vroeg aan mijn zus om erop toe te zien dat niemand enige handeling bij mijn echtgenoot zou verrichten. Maar meteen nadat ik de kamer had verlaten, zo vertelde mijn zus later, kwam er iemand binnen, die tegen mijn zus zei dat het nodig was dat wij beiden gingen douchen. Zij kwam met een stapeltje handdoeken aanlopen, hetgeen ik van verre had gezien. Hierop rende ik als een haas terug naar mijn partner.

Daar trof ik een aantal mensen naast het bed van mijn man, die echter direct, bij mijn binnenkomst, weer vertrokken! Ik heb over dit voorval lang nagedacht, en de enige verklaring die ik kan bedenken, over hoe het mogelijk is dat mijn zus direct nadat ik de kamer had verlaten, met een stapeltje handdoeken naar buiten werd gewerkt, is dat de grote grijze plaat aan één wand van de kamer, alleen aan ónze kant van de kamer ondoorzichtig was en dat wij vanaf de naast gelegen ruimte voortdurend werden geobserveerd.

Die ochtend is het transplantatieteam onverrichter zake vertrokken en vertelde dezelfde specialist, die ons de avond ervoor alle hoop ontnomen had, dat er iets onverklaarbaars had plaatsgevonden..!

Eén minuut stilte voor de levende…!
Op dezelfde dag, dat er, op het in aanbouw zijnde P.S.V. stadion, één minuut stilte gehouden werd, naar aanleiding van  het overlijden van een collega, werd mijn partner overgeplaatst naar een ziekenhuis in Tilburg. Het duurde tot de volgende dag, voordat de mensen, de collega’s van mijn man in Eindhoven hoorden, dat hun collega toch nog in leven bleek te zijn. En dat deze nu in Tilburg geopereerd werd. Ondanks het goede verloop van de urenlange operatie, achtte de neurochirurg de kans groot dat mijn partner gedwongen zou zijn tot een vegetatief bestaan; hij zou als een kasplantje doorleven.

Een week later werd mijn echtgenoot, hij was nog steeds in een diepe coma, overgeplaatst naar een ziekenhuis dichter bij huis. Was ik in Tilburg dag en nacht bij hem, nu zat ik van ‘s ochtends 10 tot ‘s avonds 10 naast zijn bed;  en op velerlei manieren probeerde ik hem te prikkelen, tot hem door te dringen, hem ‘wakker’ te maken. Dagelijks smeerde ik de vrije  stukjes van zijn lichaam in, en masseerde zachtjes zijn handen, benen en voeten.

In contact met mijn echtgenoot
Ook liet ik hem foto’s ‘zien’ van ons gezin, vertelde over onze kinderen, las een stukje voor uit de krant, bracht verslag uit over de prestaties van zijn favoriete ijshockeyclub, en liet hem luisteren naar zijn favoriete muziek. Heel langzaam aan ontwikkelde zich bij mij een gevoel om het verschil waar te nemen, tussen de momenten wanneer hij als het ware ‘aanwezig’ was en die momenten wanneer ik hem beter met rust kon laten.

Ons lichaam is de huidige verblijfplaats van onze ‘Oneindige Ziel, of de zetel van ons ‘Infinite Consciousness’

Hoewel het verplegend personeel sceptisch was over mijn ideeën, kreeg ik alle medewerking van deze mensen en sloten ze zelfs de draagbare televisie aan, die ik had meegebracht. Vervolgens gingen er weken voorbij, zonder dat enig merkbaar resultaat zichtbaar of waarneembaar was. De spanning begon nu echter bij mij ook zijn tol te eisen en op een ochtend reed ik met mijn auto achteruit tegen een betonnen paal, maar dat was verder geen probleem, ik kon er nog in rijden.

Maar ik bedacht me dat mijn partner zo’n grote beschadiging aan zijn auto zeker erg zou vinden, en dus besloot ik, in een moment van helderheid, om een foto te maken waarop de flinke deuk in de auto heel duidelijk zichtbaar was. En waarachtig, bij het zien van de foto, merkte ik aan zijn uitdrukking dat het iets met hem deed, en hij bewoog een hand..!

Dat was ook het moment dat het masseren van zijn benen en voeten resultaat begon op te leveren. Wanneer ik hem vroeg om zijn been op te trekken, zodat ik ook zijn kuit in kon smeren, ging zijn been langzaam een beetje omhoog.

De kniereflex en de diagnose: ‘Volledig verlamd’..
In mijn ervaring is het meer regel dan uitzondering  dat  hij door het ziekenhuispersoneel werd behandeld, zónder dat er ook maar een woord tegen hem werd gesproken. Om dit voorbeeld te illustreren, even het verhaal van de arts die aan het bed van mijn partner kwam. Een paar dagen nadat mijn man voor het eerst zijn had been bewogen, kwam deze persoon naar het bed en pakte zijn been, tilde dit buiten het bed, en tikte enkele keren met een hamertje onder zijn knie. Hierop werd de diagnose gesteld; de arts wendde zich tot mij en gaf mij de mededeling dat mijn partner volledig verlamd was.

Op mijn reactie dat hij wel degelijk in staat was zijn rechterbeen te bewegen, omdat ik dat zelf had gezien, volgde weer een aantal tikjes, die ook nu geen zichtbaar resultaat te zien gaven. De blik die ik toen van deze zwijgzame ‘meneer’ kreeg, sprak echter boekdelen.. Het was overduidelijk dat hij mij een triest figuur vond, die kennelijk de ‘werkelijkheid’ niet kon aanvaarden..! Toen vond ik het welletjes en sprak mijn man direct toe: “Kom op schat, laat me hier niet voor gek zitten en trek je been eens op voor mij”, ging toch écht het been van mijn man omhoog!! De arts verliet vervolgens stilzwijgend de kamer..

Angsten
Het langzaam ontwaken is met veel angsten gepaard gegaan. Een van de voorbeelden hiervan is het volgende voorval: Mijn echtgenoot was al overgeplaatst naar een andere afdeling, toen hij op een avond extreem angstig werd. Het lukte me niet om duidelijk in beeld te krijgen waar zijn angst vandaan kwam en in een uiterste poging erachter te komen, drukte ik een potlood in zijn hand en hield een dikke kladblok vast. Toen verschenen de woorden op papier, die ik nooit zal vergeten: “Het licht is uit”. Toen kon ik daar weinig mee, maar nu weet ik dat hij het Licht verlaten had, om weer bij ons op Aarde te zijn, bij ons terug te komen.

Het doel van de Ziel? Gelukkig zijn!

Nadat hij het ziekenhuis had verlaten, volgde een moeilijk jaar van revalidatie. Maar  met bloed, zweet en tranen heeft mijn echtgenoot, samen met ons, als een leeuw gevochten voor een zo goed mogelijk herstel. Het resulteerde in een prachtig herstel en we hebben weer kunnen genieten van urenlange wandelingen, samen met onze hond. We wandelden door bossen en langs het strand; ook is het hem zelfs gelukt om zijn rijbewijs weer terug te krijgen!

Maar toch was het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn, want mijn man ging zwaar gebukt onder een ernstig spraak- en taalprobleem; hierdoor werd hij in grote mate afhankelijk van mij. We kregen in die situatie veel vernederende reacties te verduren, vooral uit de onwetende buitenwereld. Hierbij kregen we pijnlijke teksten om de oren, zoals “Man praat toch normaal”…

2002: Terug naar het Licht..
In 2002 werd mijn echtgenoot ziek en is thuis, rustig en vredig, teruggekeerd naar het Licht.

Ik zal hem zolang ik hier ben blijven missen, maar het besef dat  liefde en verbondenheid over de beperkende grenzen van ons bewustzijn heen reiken, stelt mij in staat om heel gelukkig, dankbaar en opgewekt in het leven te staan.

Ik hoop oprecht dat ik, door het delen van deze ervaringen, mensen tot kracht en steun kan en mag zijn. Mensen die in een moeilijke, door medisch specialisten soms als uitzichtloos bestempelde, situatie verkeren.

Verder wil ik uitdrukkelijk stellen dat ik niemand onzorgvuldig handelen verwijt in de hier beschreven situaties, maar ik beoog wel met mijn verhaal, de medische wetenschap bewuster te mogen maken. Bewust van het feit, dat er door enkel nuchtere rationele conclusies te trekken, een groot deel van de mogelijkheden die het leven te bieden heeft, al bij voorbaat uitgesloten wordt…!!

‘MD’, Oktober 2012

x

* * *

Veel mensen willen anderen, hun familie, vrienden, bekenden en/of collega’s informeren over de ‘andere kant’ van orgaandonatie. Een kant die volledig ondergesneeuwd dreigt te raken in de stoere nieuwstaal rondom ‘Wordt orgaandonor’.
Wil jij dit bericht doorsturen, of een van de andere berichten rondom dit thema, klik dan eens bovenaan dit artikel op ‘e-mail’..! Je zult dan zien dat je dit artikel in zijn geheel naar iemand of meerdere mensen kunt doorsturen.. Wellicht een overweging waard..!

WantToKnow-redactie

* * *

Het boek Ken

41 gedachten over “Mijn persoonlijke verhaal over orgaandonatie..”

  2. MD, ik bewonder je moed en doorzettingsvermogen. Als iemand heeft bewezen wat liefde inhoudt ben jij het wel.
    Ik voel me gesterkt in mijn mening dat orgaandonatie niet kan. Niet zolang er geen overduidelijk bewijs is van overlijden. En dan nog niet naar mijn mening. Ik tref veel weerstand als ik mijn mening uit. Vooral als dat bij een groep is die daar beroepshalve zelf mee te maken heeft.
    Ik begrijp die mensen wel maar ik neem ze het wel kwalijk dat ze mij en al die mensen zoals jij die het van nabij hebben meegemaakt niet begrijpen.
    Ik wil je nog veel geluk wensen en vind het gewoon fantastisch dat je op die manier uiteindelijk afscheid hebt kunnen nemen. Dat moet een fijne herinnering zijn ondanks het verdriet.

  3. @ MD:wat een ontroerend verhaal dat ik met kippenvel tot me heb genomen. Deze ervaring is van onschatbare waarde voor U, Uw gezin en familie en vrienden. Ik hoop ook dat de medische wetenschap een andere koers gaat varen en dat de doktoren een ander bewustzijn gaan ontwikkelen. Hartelijk dank voor het mededelen van Uw ervaring.

  4. @MD
    Ook bedankt voor dit persoonlijke en ontroerende verhaal, net als Marcel, (rea. 1) hoop ik dat het mensen tot nadenken stemt. Maar vooral dat de “gewone” geneeskunde haar eigen hart terugkrijgt, het is nu nog steeds een systeem dat hangt aan de farmaceutica, zij heeft het nog steeds voor het zeggen, bovendien is deze verbonden aan de oude wetenschap, aan standaard richtlijnen, de fijne mensen die er werken niet te na gesproken. In dit liefdevolle artikel kunnen we zien dat een mens veel meer is dan ze ons in de reguliere geneeskunde nog steeds willen laten geloven, zelfs mijn arts heeft eens tegen mij gezegd dat een hart veel simpeler is te onderzoeken dan b.v. de hersenen, het hart zo zei ze is enkel en alleen maar een pomp om het lichaam van bloed te voorzien. En dat is dan een arts. Zij gaan aan zoveel factoren voorbij, vooral aan de menselijkheid, en toch is een arts ook maar een mens!

    1. Stuur het verhaal door, als het je aanspreekt! Rechtsboven het artikel zit de ‘e-mailknop’..!

  5. Dit verhaal heb ik ergens al eens eerder gelezen een tijdje terug, kan ik me herinneren. Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit Lazarus, na 3 tot 7 dagen is er wederopstanding mogelijk. Niet alles is gerelativeerd aan een fysiek stukje stof en een menselijk brein om het geheel aan te kunnen sturen. Ook de pijnlayer is een factor omdaar voorbij aan te raken wil je de besturing weer tot de reflexen en het zenuwgestel tot functionele werking laten komen. Elke nacht dat je in slaapt valt en ’s morgen weer wakker wordt is gerelateerd aan de doods ervaring op zich. Onbewust doen we dat continue. Maar doe het eens bewust, wakker blijven in de geest en de rest tot diepe slaap laten komen en dan het lichaam proberen te bewegen, liefst met mensen om je heen die dan aan je gaan lopen te trekken. Lijkt makkelijk om dan zo maar even terug te willen keren, komt nog heel wat bij kijken eer je weer 100% functioneel in je lichaam terug bent. De werkelijke besturing is dan een hard gelach.
    In Ieder geval MD heel veel succes met je man toe gewenst en hopend dat hij er weer als vanouds mag terug keren zoals hij het ooit was.

  6. Hoe is het mogelijk dat je niemand verwijten maakt……. De arrogantie waarmee ze je behandeld hebben is werkelijk schandalig. Ik heb enorme bewondering voor je!
    Ik ben blij dat de discussie nu goed op gang komt, want dit heb ik intuïtief altijd al aangevoeld maar kon het niet uitleggen aan mijn omgeving.
    Goede informatie is ook te vinden op http://www.waaromorgaandonatie.nl
    Hier een stukje van deze site: Een postmortale orgaandonor wordt dood verklaard d.m.v. het hersendoodcriterium. Dit is opgesteld door de commissie Hersendoodprotocol van de Gezondheidsraad. Medici in binnen- en buitenland stellen echter steeds meer vragen bij de validiteit en betrouwbaarheid van dit criterium. Is een hersendode werkelijk dood?

  7. Ik heb er al over geschreven in mijn boek “Jouw Keuze: Leven Leven of Doods Leven”.

    Er zijn vele verkeerde keuzes die mensen kunnen maken omdat ze niet beter geïnfomeerd zijn, met de hype meegaan of uit angst rare sprongen maken!

  8. lieve MD , ik schrijf lieve , want boven de indrukwekkendheid van je verhaal is de boventoon(als tegenstelling van ondertoon)van van je verhaal zo doorspekt van liefde………..
    Je toont niet alleen een misstand in de medische wereld aan, maar ook hoe je met verdriet om kunt gaan……..met liefde dus , de liefde die alles overwint ,
    Hartstikke bedankt
    Sjaak

  9. lieve MD , ja ik schrijf lieve , want buiten de indrukwekkendheid van je verhaal is de boventoon(als tegenstelling van ondertoon)in je verhaal een van beleving van grote liefde……..
    Je laat niet alleen een misstand binnen de medische wereld zien….
    Je laat ook zien hoe we met verdriet om kunnen gaan gaan ,van de liefde die alles overwint………..
    Bedankt.
    Sjaak

    PS ,ik begrijp die tranen in de ogen van Marcel wel

  10. MD , imo een verhaal dat gedeeld MOET worden , gelukkig luisterde je wel naar jouw gevoel en liet je je uiteindelijk niet afbluffen door de zgn deskundigen .
    Waarschijnlijk omdat er veel geld te verdienen is wordt een mens sneller totall loss verklaard .
    Het was ook fijn om te lezen dat je uiteindelijk nog wat jaartjes samen had voordat hij terug naar het licht ging .

  12. CONGRES ‘ORGAANDONOREN ZIJN NIET DOOD!’
    HERSENDOOD IS EEN OMSTREDEN CRITERIUM VOOR ORGAANDONATIE
    http://www.bezinningorgaandonatie.nl/

    Eigenlijk zou ik  bij dit congres moeten zijn.

    Ik ben al een tijdje van plan om over orgaandonatie een radio uitzending te maken.
    Wie wil meepraten, kan zich aanmelden via mijn website.

    Nooit wordt verteld dat voor het doneren van een orgaan:
    – de ‘donor’ LEVEND moet zijn, d.w.z. : deze moet een hartslag, bloedcirculatie en ademhaling hebben. Organen zonder bloedcirculatie zijn na 45 minuten onbruikbaar.
    – het levende lichaam voor het ‘oogsten’ geheel moet worden verlamd. Door de folterende pijn vanwege het levend te worden open gesneden, nemen de hartslag en bloeddruk toe. En de oogstende chirurg schrikt zich natuurlijk rot van de optredende pijnreacties!
    – hersendood een conditie is die vaak een handje wordt geholpen door de hersenen onnodig te doen opzwellen, waardoor het hersentrauma groter wordt en de levenskans van de donor daalt tot nihil

    Dit beschadigen van de hersenen gebeurt via praktijken als
    – een teveel aan vocht toedienen
    – een 10 minuten durende apneu te laten plaatsvinden (de beademing stopzetten!)

    In mijn kennissenkring heb ik iemand die na een operatie in een coma viel. Rond zijn bed werd door de afdelingsarts en ander ziekenhuispersoneel hardop overlegd om de stekkers er maar uit te trekken.
    Dit kwam ter ore aan de chirurg die hem had geopereerd en daarbij zeer zijn best had gedaan. Hij ging naar de patient toe en begon uit pure frustratie op diens lichaam te meppen.
    De patiënt kwam daardoor bij, en vertelde dat hij alles had kunnen volgen over het eruit trekken van de life support systemen, maar dat hij daarvan niets had kunnen laten blijken…

    Als verzameling van bruikbare organen is een mens voor ‘het systeem’ meer waard dan als levende en gezonde persoon van warm vlees en bloed…

    Maar in feite is orgaandonatie hetzelfde als foltering en moord.
    Orgaandonatie?
    NEE dus!

    2. Zie het verhaal van Ger Lodewick (organisator van het congres) op deze site. Bij de gastcolumn en HIER.

    3. Hoi Desiree,

      Worden de organen er zonder verdoving uitgesneden “omdat de persoon toch al dood zou zijn?”

      Dat is te walgelijk voor woorden. Zijn de medische protocollen voor orgaandonatie ergens te vinden? Maken we die openbaar.

    5. Beste Désirée,

      Misschien is het iets om je sterk te gaan maken voor levende donatie?

      Ik ben heel dankbaar dat ik door de ultieme liefdedaad van mijn ex-vrouw om mij een nier te schenken levensverlenging heb gekregen. Dit om er langer te kunnen zijn voor mijn dochters, als ze me nodig hebben en om door te gaan op mijn pad van bewustwording en zielegroei.
      Heb je uitgezocht hoe orgaandonatie karmisch zit? Het ‘bedoelen’ ervan? Het andere mensen iets (terug)geven is een manier om karma op te lossen. Lijden is verbonden met leven, het is niet uit te bannen in deze wereld, maar we kunnen er door ontwaken en er voor gaan kiezen ruimte te maken voor onze ziel (onze zachte kern).

      We zien maar facetten en nooit de hele waarheid.

      Groetjes, Johannes

    6. Eugenie, kijk naar het verhaal van Pim van Lommel, anesthesist. Hij waarschuwt al jaren voor de schandalige wijze waarop beslissingen worden genomen, zoals hierboven in het artikel naar buiten komen. Met name over de krankzinnige begrip ‘hersendood’, heerst een grote tweestrijd over het begrip.
      HIER het verhaal van Pim van Lommel. Lees ook het boek van Renate Greinert..!! (zie afbeelding in het artikel)

    7. Dit vind ik stemming makerij en kan me hier zeer boos overmaken. Zeg dan maar meteen alle vertrouwne in de medische wetenschap op en laat je nooit opereren of behandelen! Ik neem aan dat je voor jezelf en voor je kind (als je die hebt) geen orgaan wilt als dat nodig is.

    8. Precies Aris. Ik wil absoluut geen orgaan uit een ander mens. Ook niet voor iemand waar ik veel van hou. Ten koste van een ander mens dat dood is verklaard maar het niet met volstrekte zekerheid is? Nee, absoluut niet. Ik heb niet echt iets in te brengen tegen het geven van een nier door een levend familielid bijvoorbeeld. Maar dan wel een goed voorgelicht iemand. Er zijn trouwens ook mensen op deze wereld die best een nieuw orgaan van het een of ander soort zouden willen vernieuwen maar dit dus absoluut niet doen om de hier besproken redenen. Ik wil maar zeggen dat het niet enkel gezonde mensen zijn die dit beweren.

    9. De dokters zijn nog onvoldoende of helemaal er niet van bewust van het feit dat afscheid van het leven nemen niet zomaar mag gestopt worden! Omdat er nog zielen kunnen ontwaken.orgaanuitnamen mag pas ten vroegste gebeuren na 3 dagen overlijden ( vroeger waakten de nabestaande 3 dagen , en dit was niet zomaar) !

  14. Ik dank “MD” voor het delen van haar openhartige verhaal. Er is kracht voor nodig een dergelijk persoonlijk verhaal in de openbaarheid te brengen. Het geeft aan dat “hersendood” een onjuist criterium is voor het vaststellen van de dood. Helaas blijkt bij hersendood het lichaam doodrgaans nog voor 96% te functioneren. Reate Greinert heeft haar verhaal betreffende haar veron gelukte zoon in boekvorm uitgebracht: Ongestoord sterven. Renate zal ook spreken op het symposium van aanstaande vrijdag:

    CONGRES ‘ORGAANDONOREN ZIJN NIET DOOD!’
    HERSENDOOD IS EEN OMSTREDEN CRITERIUM VOOR ORGAANDONATIE
    http://www.bezinningorgaandonatie.nl/

    Het symposium beoogd de burger zo volledig mogelijk te informeren, teneinde de voor eenieder persoonlijke keus te kunnen maken gebaseerd op VOLLEDIGE informatie. Uiteraard zal ik als toehoorder aanwezig zijn!

    Zie ook het artikel van Ger Lodewick, bestuurslid van de stichting bezinning orgaandonatie.

    Ed Vos

  15. Heel moedig dat je dit verteld en dat je niemand verwijten maakt want het kan ook anders en beter. Zie bijvoorbeeld de uitzending van de Wandeling van 26 oktober jl. Ik zelf mag al bijna 25 jaar genieten van een nier van een overleden donor, die denk ik niet uit stoerheid zichzelf heeft geregistreerd als donor, maar uit compassie met zijn medemens en de gedachte na zijn dood nog iets goeds te kunnen doen. Blijft natuurlijk het feit dat dit niet had mogen gebeuren. Het is wel 15 jaar geleden en dat kan beteken dat er ook hier al weer veel verbeterd is in de zorg.

  16. Zoals ik het heb begrepen is orgaandonatie eigenlijk altijd slecht, omdat je niet weet wie je organen krijgt en wat hun afstemming is plus het feit dat je lichaam de levensaura bevat die je nodig hebt in je leven na de dood, dus als jou orgaan of organen verder leven, dan mis je de levensaura van die organen. Daarom is het mijns inziens altijd slecht, hoewel ik moet zeggen dat ik voor mijn kinderen zeker een orgaan zou afstaan, maar dan bewust wetende wat evt. de gevolgen kunnen zijn.
    Zou ik bijvoorbeeld iemand licht geven(hoornvlies) en met en door mijn licht doet die mens kwaad, dan loop ík in de sferen rond met ellende. Juist die persoonlijkheid doet het en daar zit ik aan vast, mijn leven is het! Is die mens, die persoonlijkheid, liefde, ja, dan kan die mens door mijn licht mij zelfs dienen en helpen. Maar o wee, wanneer er stukken en brokken worden gemaakt, wanneer die mens afbreekt, dan krijg ik dat alles te beleven
    en dat is niet zo mooi. Ik verzeker u, ellende is het! Ik doe het dus niet!

    1. Zo zit het niet in elkaar hoor, wanneer jij een orgaan afstaat dient er eerst een energetische schoonmaak te gebeuren als het ware. Hiervoor bestaan er reeds middelen waardoor je dit kunt. Zodat je energetisch niet meer verbonden bent, wat toch wel heel belangrijk is. En misschien een geruststelling? wanneer je donnor bent kannje nooit verantwoordelijk gesteld worden voor een ander zijn daden, ook al loopt die persoon met 10 organen van jou door het leven .(-;

  17. handig orgaandonaties voor de elites van de wereld is alles mogelijk toch.
    beatrix der nederlanden had een gebroken knie gelijk die zelfde dag een nieuwe(orgaanknie). tja het is erg dubbel
    dr. rima laibow naturelfood and anti new world order adept,says organdonations are doubtfull and criminal.
    cause the whole session is in secretly and nobody gives explanations.

  18. Donor zijn van organen is beslist niet goed.
    Het zal voor veel mensen wel onbegrijpelijk zijn dat ik dit zeg. Maar je moet goed begrijpen dat je als je een donor hart of nier of welk orgaan dan ook doneerd het voor beide mensen een verlies is.
    De ziel die in je lichaam woont is voor jouw lichaam bedoeld en niet voor een ander. Als je een orgaan van iemand krijgt neem je automatisch een deel van zijn of haar ziel mee. En zo zijn ze beide zielen in elkaar verweven. en kan je je ziel opdracht de je als mens hebt mee gekregen niet meer goed uit voeren. Je krijgt dan een verval in vooruitgang van je ziel evolutie. Wij als mensen weten vaak niet wat dit betekend omdat we teveel afzijdig staan van deze wetenschap. Mensen hebben een drama ontwikkelt rond doodgaan. Maar het is precies andersom bij het verlaten van je lichaam begin je pas te leven.

    Het is niet voor niets dat veel mensen die een donor orgaan hebben ontvangen dat ze zich anders gaan gedragen. En eigenschappen van de ander overnemen.

    Chris

    1. Beste Chris,

      Volgens mij sla je de boot mis! Met de fysieke organen komen ether en astrale krachten mee, maar dit heeft niets met de ziel te maken. De Ziel leeft NU en ook na de dood van het fysieke lichaam gaat dat gewoon door. Fysieke verschijningen komen en gaan in het Ziele stelsel.

      Toen ik de nier van mijn ex-vrouw had gekregen, had ik inderdaad ineens zin om roze lippenstift te gaan dragen. 😉 Maar is dat zo erg? (Wij hebben sowieso een sterke karmische band.) Zolang je je ‘kijker/schouwer’ hebt geeft dat je nog altijd de mogelijkheid om verder spiritueel en in bewustzijn te groeien, iets wat buiten het stoffelijk lichaam, door gebrek aan weerstand veel moeilijker is. Net alsof mensen zich zonder transplantaat zo ‘normaal’ gedragen of volledig gericht zijn op zielgroei?

      Mensen staan altijd klaar om te oordelen, ik ook, en ook al goed bedoeld, toch zijn processen als je ze zelf doormaakt heel anders dan als je ze bedenkt.

      Best wishes, Johannes

    2. Dit alles zit veel ingewikkelder ineen dan ogenschijnlijk wordt verondersteld.
      Er zijn nog vele vele aspecten die hier onbekend zijn. in respect voor bovenstaande meningen , maar deze kunnen momenteel nog niet en onvoldoene belicht worden, men vergeet nog teveel het spirituele aspect. in de zin dat er nog veel niet geweten is. Ikzelf ben getransplanteerd, en ben zeer dankbaar voor mijn nieuw ontvangen leven. Ook is het niet zo dat ik nu minder zou functioneren! Integendeel zelfs…ikzelf heb in kontakt met mijn lieve donor, samen bewust deelgenomen aan dit hele proces. dit was pure liefde ! oordeel niet te vlug lieve mensen. Er dienen nog vele zaken te veranderen in het gehele transplantatieproces.nog vele..mijn donor was reeds overleden, maar dit was voor mij geen belemmering om met hem kontakt op te nemen, want er is leven na de dood.
      De heren dokters staan ook nog veel te weinig stil bij het rouwproces dat in acht dient genomen te worden wanneer een ziel de wereld verlaat.

    1. @ bas
      Iedereen zou eigenlijk orgaan donor moeten zijn.
      Dat vind ik dus eigenlijk helemaal niet! Sterker nog ik vind het een ondoordachte kreet, lees maar eens wat meer over de energetische kant van het verhaal.
      Overigens wil ik ook niet een orgaan van een ander in mijn lijf, dus vind ik het ook niet fijn als dat beschikbaar is .

    3. @marcel w in 5d

      Overigens wil ik ook niet een orgaan van een ander in mijn lijf.

      Ook niet als dat je leven kan redden?

    4. @ bas
      Orgaantransplantatie circus bestaat slechts bij de gratie van de angst voor de dood. Die angst ken ik niet meer ( heb hem al te vaak recht in de snufferd gekeken). Bovendien geld voor mij een heeel grote waarheid en dat zet dit alles denk ik wel in perspektief.

      U BENT EEN ZIEL , EN HEBT EEN LICHAAM , EN DAT LAATSTE NOG MAAR TIJDELIJK OOK.

      Bovendien je red het leven niet door een transplantatie , je rekt het uiteindelijk maar even, waarbij je ( gezien de hoeveelheid medicatie die je vervolgens verplicht bent te slikken) je kunt afvragen of het het verlengen van lijden of van leven is.

  21. Als iemand met een euthanasieverklaring door dementie niet meer bij z’n verstand is komt hij niet meer in aanmerking voor euthanasie.
    Als iemand zgn. ‘hersendood’ is mag iemand anders over zijn organen beschikken. Hoe krom wil je het hebben.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.