Kroniek uit de toekomst (deel 3)

Voor deel II klik je HIER en voor deel I HIER.

Beide artikelen hebben de fascinerende inleiding tot dit verhaal!

x

x

x

Kroniek uit de toekomst (deel 3)

2015  WantToKnow.nl/.be

x

Tweede dagboek, 3 jaar later, 16 juli 1922,

Dienach wordt wakker, na een tweede coma.

x

Paul Amadeus Dienach is in zijn tijd leraar Duits, geen schrijver. Kroniek van de Toekomst is zijn gepubliceerde dagboek. Dienach leed aan een zeldzame vorm van encefalitis lethargica (epidemische slaapziekte) en beland tweemaal in een coma.

De voorbereidingen voor de reis die ik wil gaan maken leidden me naar mijn dagboek, achter een rij boeken verstopt in de bibliotheek. Het dagboek beschrijft drie jaar van mijn leven, vanaf december van ’18 tot februari ’21. Een aantal vrienden hebben toen ik ziek was en in het ziekenhuis lag voor mijn huis gezorgd, vooral nadat mijn moeder was overleden. Gisteravond bladerde ik er doorheen, zo nu en dan een aantal pagina’s lezend. Tussen de lijnen door ontdekte ik mijn oude zelf, die ik ergens tussen al de ongelofelijke dingen die mij overkomen zijn heb verloren. Ik ervoer de gevoelige sfeer met zo’n puurheid. Het gevoel van oneindige loyaliteit aan de enige liefde van mijn leven. Iets dat zo zeldzaam voorkomt en mij toevallig is overkomen…

Binnenin mij zijn veel dingen veranderd. Nu ben ik oud en ik weet dat het het waard is geweest. Momenten zijn kostbaar. Ook als mensen denken dat ze gevolgen van een vreemd temperament zijn. Oh, mijn lieflijke Ann… Vergeef me. Waarom denk ik niet vaker aan je? Waarom domineren de gedachten aan jou mijn geest niet langer zoals vroeger voortdurend? De ongelooflijke landen die ik heb bezocht hebben alles veranderd. Noch mijn eerste liefde, noch het kleine stadje waar ik me thuis voelde, passen me nu.

Dat is niet de reden, dat kan niet! Ik zou je vergeving niet verdienen als dat zo was. Mijn levenspad en bestemming doen me denken aan een verhaal dat ik hoorde toen ik jong was. De mythe over een ten onrechte ter dood veroordeelde en gedode man. Jaren en jaren dwaalt zijn ziel met rammelende ketenen rond in de nacht. Nadat de rechtvaardigheid is gediend wordt nooit meer iets van hem vernomen.

Toen ik twee maanden geleden terugkeerde naar mijnstad werd ik in de eerste dagen verwelkomd door mijn dorpsgenoten. Ik was erg veranderd, dat verraste hen. Maar de vreugde voelde waarachtig. De meesten mensen dachten dat ik dood was. Gelukkig hadden de artsen in Zwitserland een bed voor me over. Een bed waar ik een heel jaar verbleef, van mei ’21 tot mei dit jaar, onderwijl gevoed met vloeibare voeding door een slangetje. Mijn moeder is gestorven voor mijn terugkeer.

Ze moest mij met pijn in haar hart achterlaten, met de pijn die een moeder voelt, wanneer zij weet dat zij een kind niet meer gezond zal terugzien. De vreugde die ik ervoer na mijn resurrectie verdween direct wanneer ik dacht aan mijn moeder. Verdriet nam dan de plaats in. Heer, vergeef haar, de heilige vrouw, laat haar rusten in vrede.

De priester, ik schaam me als ik terugdenk aan de twijfels die ik eerder met hem gedeeld heb. Mijn ontrouw, de enorme zonde. Aan de andere kant kan hij geen idee hebben gehad van de ongelooflijke dingen die volgden op mijn 3 jaren durende strijd tussen scepticisme en spijt.

Ik probeer dit allemaal weg te duwen door mijn enorme energie. Wie had dat kunnen vermoeden dat ik deze energie nog had. Ik ben constant bezig. Ik heb alle erfenis zaken geregeld, mijn land verkocht, ben aan het werk op het land als ik wat vrije tijd heb. Ik probeer mijn geest voortdurend af te leiden met bezigheden.

Maar als het nacht wordt en mijn vrienden naar huis zijn gegaan komen de herinneringen. Aan zo pas geleden en toch zo ver weg. Ze teisteren mij wanneer ik in slaap probeer te komen. En dan kan ik wat ik allemaal verloren heb niet meer onderdrukken. Van tijd tot tijd wordt het gevoel dat ik een psychologisch wrak ben naar boven. En ik kan met niemand praten over mijn problemen. Ik kan zelfs niet te biecht gaan bij een priester. Wat ik heb meegemaakt is moeilijk te vatten. Het papier waarop ik schrijf is niet levenloos meer, het is mijn zelf. Nooit, zolang als ik leef, zal ik bang zijn dat mensen mij zullen uitlachten over mijn belevenissen. Mijn overtuigingen zijn van mij, en ik geloof ze met mijn hele hart.

x

x

Tweede dagboek – 21 juli tot 17 augustus 1922

21 juli 1922

Het aantal vrienden dat mij bezoekt is tanende. Misschien hebben ze gelijk. Ik zoek mijn gezelschap tussen de boeken en daar ben ik blij mee. Wie zou kunnen denken dat de inhoud ervan gerechtvaardigd is nu ik de loop van de gebeurtenissen al ken. Uit mijn eigen jeugd ken ik Schiller en Goethe. Maar nieuwe namen als Einstein, Schweitzer, Bertrand Russell, Thomas Mann en Maeterlinck… het is moeilijk uitleggen hoe raar het zou zijn als ik een ontmoeting met hen zou mogen hebben en hen kon vertellen hoe de laatste jaren van levens zouden verlopen.

Ik zou kunnen vertellen hoe hun werk in de loop van de tijd zal worden bejubeld. Ik zou hen dingen kunnen vertellen die ze nooit zullen weten of geloven. Ik onder tegen een boom, voel me ademloos geketend door de wijds-heid aan ervaringen. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik het universum vanaf deze plek in tweeën zou kunnen snijden en het sap eruit persen!

10 augustus 1922

Vannacht ging ik door de hel. Aan de ene kant wil ik alles vertellen, van mijn hart geen moordkuil maken, aan de andere kant weet ik dat ik eeuwig moet zwijgen over alles wat ik heb meegemaakt! Waar ben je, moeder? Als jij nog hier zou zijn zou ik je alles vertellen! Ik weet dat jij respect zou hebben voor alles dat nu heilig is in mijn leven.

14 augustus 1922

Twee dagen geleden liep ik op straat tegen Priester Jacob aan. Hij is teruggekeerd van zijn reis naar Italië. Ik bedankte hem voor de hulp die hij voor mijn moeder was tijdens mijn langdurige slaapperiode. Ik beloofde gauw op bezoek te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb bij hem in de tuin gezeten. Hoe anders voelde het nu om naast hem te zitten! Alle twijfels die ik voorheen had zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. “Priester, ik ben niet dezelfde mens die ik vroeger was. Als u eens wist wat ik allemaal had beleefd…, de verandering die ik daardoor heb doorgemaakt.”

Ik herinnerde hem aan mijn vroegere overtuigingen en mijn disrespectvolle conclusies. Zo denk ik er nu niet meer over. Tegelijkertijd kon ik tegen de priester niet meer vertellen. Ik heb daar geen recht toe. Hij is blij dat ik ‘het Geloof’ omarm, zo lijkt het. “Ik had het niet bij het recht eind, vader. Als u eens wist, alle grote dingen die er zijn…” Ik stopte plots. Ik werd verrast door de toon van mijn stem. De priester zweeg en keek me aan. “Zelfs de ergste pijn is welkom, fysiek of emotioneel. Op het eind is er rechtvaardigheid. Mensen moeten, hoeven niet, te klagen.”

En toen kwam een moment van stilte. De priester leek nerveus. Eerst probeerde hij mij aan het praten te krijgen zonder dat hij een vraag hoefde te stellen. Toen zei hij: ”Kijk jongen, dát is Geloof”! “Nee vader, dat is het niet”. Met een kalme stem vervolgde ik: “Het is niet alleen het geloof dat mij heeft aangeraakt. U kunt zich geen voorstelling maken van al dat ik gezien heb. De menselijke geest kan de grootsheid ervan niet bevatten”. Meer kon ik niet vertellen. Maar ik had al teveel gezegd. Meer dan ik had magen zeggen.

De priester wachtte rustig af, of ik meer zou zeggen. Daarna kwamen de vragen in een bedekte indirecte vorm. Uiteindelijk smeekte hij me. Hij noemde mij zijn zoon, hij noemde me broeder, hij haalde de gesprekken in de winter van 1919 voor de geest. Op het laatst noemde hij het een zonde, om in dingen te geloven die je helemaal voor jezelf houdt. Ik zou het als een last gaan ervaren, mijn geweten zou gaan opspelen. Wat had ik een spijt, dat ik teveel had gezegd! Wat had ik een spijt, de heilige waarheid te bezoedelen door een vorm te geven die de mens kan bevatten. Sinds gisteren ben ik van mening dat er iets is gebeurd dat onze vriendschap heeft veranderd. Onze vriendschap is iets van het verleden geworden.

x

16 augustus 1922

Op zomerdagen als deze, als de lucht helder en bijna transparant is en de wind lekker koel, dan lijkt het op een kristalheldere lentemorgen. Ik ben zo blij al mijn verantwoordelijkheden tot morgen uitgesteld te hebben. Al het papierwerk, sleur van de dagelijkse routine. Morgens als deze zijn niet bedoeld om tussen vier muren door te brengen. Bijna een zonde, om te werken op zulke hemelse dagen! Nu begrijp ik waarom we – wij, alle wormen op deze aarde – twee keer moeten nadenken voordat we aan het Hemelse refereren. Mij werd verteld dat alle grote dingen die ons omringen onze menselijke geest ver te buiten gaan. Dat is waarom kleine kinderen zo blij zijn met kleine dingetjes, en dat is waarom kinderen zonder twijfel een stuk wijzer zijn dan wij volwassenen. Vergeef me Vader voor mijn gebrek aan vertrouwen.

17 augustus 1922

Wanneer drie mensen midden in de nacht op de stoep een conversatie voeren en het raam staat open van iemand in het huis aan die stoep, dan is het niet raar dat de conversatie kan worden gevolgd door iemand in dat huis. Maakt niet uit of het gesprek hard of zacht is. Een half uur geleden is mij dit overkomen…. Zij wisten niet dat ik hen kon horen. Eerst was het een gesprek over plaatselijke zaken. Ik luisterde naar de lage stem van een hoteleigenaar en de dokter. De derde stem herkende ik niet. Op een moment realiseerden zij zich waar ze stonden te praten en ze stelden de dokter de vraag wat er precies aan de hand was met mij.

De dokter legde in een paar minuten uit wat lethargie was. De andere twee bleven meer vragen stellen en na een paar keer “sssht” werd er met steeds zachtere stem gesproken. Toen kreeg ik het idee om de melodie van het tweede gedeelte van Ruthemir te gaan spelen. Voor mij geen probleem om op de piano te spelen. Ik ging zitten op de kruk voor de piano, voor het open raam en de hemelse melodie brak de stilte van de nacht, als een storm van geluk, een expressie van kennis uit de toekomst.

Toen ik daarna door het raam naar buiten keek stonden de hoteleigenaar, dokter en derde man daar gewoon nog te praten alsof er niets was gebeurd! Ongelooflijk. Ik denk dat zelfs de mensen in Egypte met stenen op hun rug voor de piramides minder onaangeroerd zouden zijn door deze mooie melodie. Over een paar dagen ga ik weg naar Athene. Ik heb alle voorbereidingen gemaakt. Ik heb een milder klimaat nodig. De doctoren zijn het eens. Psychologisch gaat het best met me, maar lichamelijk gaat het niet. De tuberculose is nooit echt weggegaan. Ik heb niet lang meer…., misschien een paar jaren.

Een nieuw begin in Athene, 20 oktober – 2 november 1922

Ik voel me helemaal gesetteld in de witte stad. Ik ben gewend geraakt aan de warmte van de winterzon, de stemmen van de straatverkopers, de geur van bloemen en auto’s. Ik pas hier echt en voel me thuis. Mijn grootse plezier is in de avond op te gaan tussen de mensenmassa’s buiten, te flaneren langs de verlichte etalages met op de achtergrond het ritmische geluid van rubberen wielen. Niemand in deze stad vindt het fijn om binnen te blijven. Men is hier arm, er zijn veel bedelaars op straat en sympathieke oude mannetjes die jammerend de viool spelen, maar de vrouwen zien er opgemaakt en mooi uit, ze zijn elegant met een innerlijke gratie.

Ik herinner mij een onjuiste mening van Stefan, toen hij tijdens een gesprek opperde: “Hoe zou het zijn om ineens midden in de 20^ste eeuw te zijn, in het trotse en onontwikkelde Zuiden?”, om aan te geven dat de culturele centra zich inmiddels hadden verplaatst naar het Noorden van Europa. “Wat zijn meningen toch dom wanneer er geen historische achtergrondkennis is”, denk ik nu. Stefan, mijn vriend uit de toekomst, met al zijn trots en affectie voor zijn eigen Scandinavische bloed, maakte de verkeerde conclusie over het zogenaamd niet geciviliseerde Zuiden.

Ik ben mij daarentegen bewust van alle toestanden die dit ras gelukkig heeft moeten meemaken. En ik zeg gelukkig, omdat ze anders niets hadden kunnen bereiken. Ze zijn niets anders dan vertegenwoordigers geworden van een nog grotere winnende kracht. Ze her koloniseerden een bijna uitgestorven gemarteld continent na de oorlog van ’87 (bij ons 2309 AD). Toen een oorlog plaatsvond met nucleaire bom. Europa werd verwoest op Noord Europa na. Het gevolg was dat de Scandinaviërs de rest van Europa bevolkten. Wanneer in 2396 een wereldwijd bestuur wordt ingesteld wordt opnieuw begonnen met de jaartelling vanaf 0.

Wat betreft de Griekse natie, er is geen meer relaxt volk in de Mediterranen, tenzij iedereen hier doet alsof. Inclusief mijn hospita, die alles doet wat in haar macht ligt om het mij naar de zin te maken. Of het achtjarige jongetje dat te laat kwam op school, omdat hij mij wilde begeleiden naar het Odeon van Herodus en geen tip accepteerde. Ik weet niet hoe het met alle anderen is, maar ik kan rustig alleen op straat lopen in de nacht en ik ben net zo veilig alsof het middag is.

De mensen hebben een gezonde moraal en een opmerkelijke innerlijke beschaving. Op deze kusten is de beschaving begonnen en ik ben er trots op hier te mogen zijn. Ik voel me zo licht in dit vreemde maar geliefde land. Ik voel me helemaal thuis in mijn kleine bescheiden kamer. Het enig waar ik bang voor ben is om weer druk op mijn borst te voelen, wat te maken heeft met mijn ziekte en gelimiteerde tijd om te leven.

2 november 1922

Wanneer je in een vreemd land komt te wonen kunnen de eerste weken moeilijk zijn. Alles, de ochtenden, de avonden, je gewoontes, de manier waarop je de dag zult doorbrengen, alles moet vorm krijgen. Ik geloof echt dat in verloop van tijd alles beter zal worden. Ik vertrouw op de geruststelling van Mijnheer De La S. (Dienach onthult nooit een echte naam) dat hij mij zal voorstellen aan andere Duitse leraren. Ik heb alle redenen om optimistisch te zijn. De laatste paar dagen was het weer niet bijster goed, het deed me denken aan thuis, eenzaamheid stroomde mijn wereld binnen.

Ik zal ook privéles opdrachten aannemen, ook al betalen ze me er bijna niets voor. Ik hoop binnenkort iemand te ontmoeten, die ik kan vertrouwen en waarmee ik kan communiceren, Hilda, Stefan, Sylvia, waar zijn jullie? Vanavond zat ik aan de noordkant tegenover het Parthenon – uren dromend, mijn ogen gingen naar de inscripties in de rots. Opeens werd mijn gemijmer onderbroken door een geluid. Ik hoorde voetstappen. Een lange jongeman kwam dichterbij. Hij zag er beschaafd uit. Hij gaf me een hand en stelde zich in het Frans voor. Ik stelde mijzelf voor en hij haalde opgelucht adem, blij dat ik geen man uit Pruisen was. Dat hoorde hij direct aan mijn accent.

“Ik begrijp u goed. Wanneer je je helemaal concentreert op de rots, je gedachten niet toestaat aan iets anders te denken, dan is het net alsof je zelf in die tijd woont. Meer dan tweeduizend jaar geleden. Wat meer zou een mens dan zien, als hij in die tijd een paar minuten zou spenderen door het kijken naar deze rots? Deze rots zou een paar minuten hun hele wereld zijn.” Ik liet me meeslepen en antwoordde: “En na jaren en jaren zal dit stuk steen hetzelfde zijn. Dit land heeft een solide grond. In de tussentijd kan er van alles gebeuren maar deze rots, dit ongelooflijke stuk steen, zal hetzelfde blijven!”
“Dus, als we zo staren, dan is het een moment lang net alsof we in de toekomst leven”. Hij draaide zich om en keek me diep in de ogen. Ik bloosde ervan.

“Behalve”, zei hij na een minuut of wat, alsof hij zich iets herinnerde, “dan zijn er geen spijlen rondom, die zijn dan weggehaald”. Hij keek me met een vreemde expressie op zijn gezicht aan. Alsof hij mij eigenlijk een vraag stelde. Hij leek een beetje beledigd, niet door mijn woorden maar de toon waarop ik ze geuit had. “Ik moet gaan”, de deuren sluiten bij zonsondergang”.

x

* * *

x