Het Rijpingsproces genaamd ‘Depressie’…

Opnieuw heeft Kristel een juweeltje van een artikel geschreven, recht uit het hart. Een waardevolle beschouwing op een proces, dat haarzelf ook in zijn macht had: ‘Depressie’. De grote vraag die zij in dit artikel beantwoord, is de vraag of wij wel op de goede weg zijn, met Depressie als afwijking te beschouwen. Een ziekte zelfs..! Doen we onszelf eigenlijk niet vreselijk te kort met deze instelling..?

Chemische middelen en andere truucs zijn in staat onze Geest zodanig te triggeren, dat we ons mentale lichaam weer ‘op de rails’ krijgen, ‘genezen’  lijken te zijn. Als we de zaken nou eens omdraaien..! Is het niet veel belangrijker ‘Depressie’ te zien als een signaal van ons lichaam? Kristel’s prachtige betoog hieronder, geeft het antwoord op deze indringende vraag: ‘JA!’

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het Rijpingsproces genaamd ‘Depressie’…

Kristel Verbakel © November 2009

We moeten er voor waken dat mensen niet de neiging krijgen, wanneer mensen niet binnen het normale functioneringskaders vallen (door bijv. lichamelijke of psychisch-emotionele veranderingen), ze geneigd zijn om er maar snel een pilletje of ‘wegwerk-therapie’ voor te nemen.
Op deze manier maken we mensen bang voor onze natuurlijke processen die soms noodzakelijk zijn om te groeien en echt te “helen” !!! De illusie van verdoezelen -onder welke positieve noemer dan ook- LOST NIKS OP !

~ DE VERVANGER

Een paar maanden geleden was ik bij Johan geweest, hij was de vervanger van m’n eigen psycholoog toen deze met zwangerschapsverlof was. Het was m’n 4e sessie bij hem.

Ik was blij dat ik de nacht ervoor van alles op had geschreven en dat ik me sterk voelde. In tegenstelling tot de keren ervoor toen ik het heel moeilijk had en vaak in een innerlijk emotioneel conflikt kwam als hij me vragen stelde aangaande bepaalde stukjes van mn trauma. Het was dan als in een doos te komen zitten : beperkt door ongekende paniek en onrust, en niet het vermogen hebbende om het heldere puntje op de i te zetten.

Ik leek wel te bevriezen soms, was dan alleen nog maar in het NU daar door kijkende ogen die ergens in het kamertje iets veiligs probeerden te ontdekken als houvast. Mijn lichaam leek wel een muur en barriere, niet in staat meer te voelen dan de stoel oder mn billen en de angst van het even nix meer weten ; ik kon niet vooruit of achteruit.

Ik kon er gewoon niet bij door de weestand en dat maakte me nog verdrietiger, want diep vanbinnen ben ik een vechtertje en weet ik veel dingen goed zelf uit te dokteren, maar tegen deze overmacht aan onderbewuste drukuitoefenende zaken wist ik me even geen raad meer. Teveel impulsen ook in mn dagelijkse leven waaronder ik gebukt ging en het niet meer hielp om me met mn eerder geleerde stabilisatietechnieken het hoofd boven de emoties te houden, … en zeker niet op de stoel van een nog nieuwe onbekende doelgerichte mannelijke psycholoog.

Aangezien Johan me verder wou helpen bood hij me aan eens na te denken over EMDR, want ik had al aangegeven dat ik geen antidepressiva’s wilde nemen omdat ik daar ten 1e te gevoelig voor ben en ten 2e wil ik zo min mogenlijk troep in mn lijf en ten 3e weet en voel ik dat ik het zelf wil kunnen: eigenwijsheid lol…

Deze sessie zouden we terugkomen op zijn aanbod over EMDR. Ik was heel verbaasd, nou nee eerder verbijsterd zelfs over zijn reactie op mijn argumenten en besluit om geen EMDR-therapie te doen … nu iig niet. Hij leek wel een kind wiens plannen door de war geschopt werden en niet goed wist hoe nu verder.

Quotes:
“Ik weet niet hoe nu verder, dit brengt m’n plannen in de war.” …
“Dit moet ik even met mn collega’s overleggen” …
“Er zijn maar 2 vormen van therapie: radicale zware langdurige confrontatie en EMDR” …
“Ik heb een fout gemaakt door te vroeg aan je te vragen om te kijken en te denken over EMDR.”

Ik kon mij oren niet geloven, was dit nou een psycholoog? Ik vond zijn uitspraken werkelijk nergens op slaan, deze woorden had ik nooit van hem verwacht. Ik stond perplex! Het voelde alsof EMDR zijn gouden paradepaardje was dat afgewezen werd. Hij zag het als DÉ manier van trauma’s oplossen, EN sneller als alle andere manieren. Ik vind het eigenlijk nogal kortzichtig en star om therapie voor trauma-cliënten in 2 mogenlijkheden onder te verdelen (evenzo deelde Johan spirituele mensen in 2 groepen op … Duhh!!!..) Waar is de vakkundigheid en het creatieve vermogen/inzicht van een therapeut dan gebleven?!

‘Beperking’ noem ik zoiets. Misschien ben ik wel té eigenwijs of gewoonweg een appart geval. Ik ben niet doorsnee … never was and never will be!

We zijn in ieder geval overeengekomen dat we geen EMDR zouden gaan doen en hebben een manier afgesproken waarop ik me veilig genoeg kon voelen. (Ik was dan ook heel blij toen Marleen na lange tijd terugkwam van zwangerschapsverlof … eindelijk weer rust en ruimte en veilige zachte vertrouwdheid.)

~ RIJPINGSPROCES

Ik vraag me echt serieus af of het wel goed is sommige dingen te ‘versnellen? Want met EMDR kun je volgens de aanhangers in 20 sessies doen wat met een andere therapie misschien wel 2 jaar zou duren. Snel wat met je vingertje zwaaien, afleidende geluiden in je oor, concentratieoefening, oogbewegingen maken en daardoor moeilijke momenten minder heftig maken … uhu …

Sommige dingen hebben voor mijn gevoel een bepaalde tijd nodig, stadia’s van rijping. 3 Maanden oude, opgefokte kipkuikens hebben ook minder smaak als natuurlijk vrij gerijpte volgroeide kippen … Ditzelfde geldt voor tomaten en andere, moderne consumptie(-gerichte) zaken.

EMDR, een positieve hulptechniek …. ?? ( zoals Johan het promoot)

• Voelt voor mij NIET goed aan. (ook intuitief voel ik mn lijf zich ertegen verzetten)
• Voelt voor mij als n zachte soort van brainwash of herprogramatie of manipulatie aan.
• Denk wel dat sommige mensen er baad bij kunnen hebben, maar het is nix voor mij!
• Mn 1e ingeving was : Nee en m’n tweede bevestiging ervan en nu helemaal NEE !

Hoewel het soms rete-moeilijk is, zwaar en pijnlijk, en het regelmatig bar hopeloos lijkt, … ik zie het nut in van het rijpingsproces dat depressie kan zijn. Als natuurlijk omhoogkomende gassen openbaren zich dan diepgewortelde pijnen. Het hebben van pijn en verdriet/ angst en paniek maken fysiologische prosessen en transformatie mogelijk. Net zoals een scheet soms buikpijn geeft, maar wel oplucht … net zoals een vrouw krampen krijgt om te baren of om bij menstruatie het slijmvlies af te stoten. Als een kind ziek is krijgt het vaak koorts met als doel om de ziektekiemen uit het lichaam te laten zweten, zo zijn depressies ook zoiets; een depressie is een functionele staat van zijn. DUS:

• Waarom moeten mensen zo snel mogenlijk weer “okee en gezond” zijn ?
• Waarom het natuurlijke proces niet zijn gang laten gaan ?
• Waarom al die vieze chemische onnatuurlijke pillen, en zogenaamde gouden “versnellende” paradepaardjes of paradijsvogeltjes ? (zowel op psychologisch als op spiritueel gebied)

DEPRESSIES ZIJN ER NIET VOOR NIKS!!

Depressies zijn een natuurlijk fenomeen om onderbewuste, weggestopte, pijnlijke zaken binnen bereik en onder de aandacht te brengen.
 
~ WAAROM NIET ANDERS?

Leer mensen “het Depressie-proces” aanvaarden! Ermee vertrouwd raken. Leer dat depressie een hulpproces is, en niet een verschrikkelijke beschamende vijand, die je liever verborgen houd en waar zo snel mogenlijk vanaf gekomen moet worden.

Bied als hulpverlenende instantie hulp en ondersteuning aan IN dit proces. Creëer een veilige omgeving waarin ‘het er mag zijn’ ! …waarin ‘het’ naar Waarde wordt geschat ! Waarin er voor elk potje een passend dekseltje is in plaats van een ‘hoe kom ik er het snelst vanaf’-dekseltje.

Vooral op het werk en de werkvloer is het als slachtoffer heel moeilijk.

Het is al erg genoeg dat je in je verleden trauma’s hebt ondergaan waar je niet over kon of durfde of mocht praten, trauma’s die in de isoleercel gegooid zijn in de hoop dat ze vanzelf weg zouden smelten en op zouden lossen.

Voor mensen die niet dromen is het nachtelijke aanhoudende gebons op de gewatteerde deuren niet eens merkbaar en is de druk van de jammerende wanhopige kreten slechts een zuchtje wind langs een tochtig slaapkamerraam.

Maar ook zij zullen eerdaags niet meer de stijgende druk van onderdrukking kunnen negeren die als een onzichtbare sluipmoordenaar je lichaam en geest in een niet te duiden onbalans brengt …

Nog erger is het wanneer je aangekeken word omdat je niet meer kunt functioneren op je werk of thuis als ouder, en als de lettertjes van het je opgeplakte stickertje (ook wel diagnose genoemd) te lezen zijn in de ogen van je collega’s, en schijnbaar alle spontane communicaties verdwijnen omdat men je niet meer weet te benaderen. Te bang om iets verkeerds te zeggen of er gewoon met hun begrip niet bij kunnen wat jou vroeger overkomen is en je weer overkomt nu, maar vooral de pijnlijke ‘Stel-je-niet-aan’-houding is nog eens extra zout op de al open wonden.

Wederom laat zich in veel dingen de ramharde tendens van “de productie-maatschapij” zien. Er is gewoon geen plaats voor ‘kneuzen’ klinkt het hard door in de zakenwereld.

Maar ook in de hulpverlening zie je vaak het tekortschieten van de uitgegooide touwen die soms te kort zijn, te dun, te lang, te dik, te stinkend naar wierrook of al zo schrikbarend op voorhand dat je je niet eens waagt om ze met een vinger aan te raken. Ook hier sta je vaak onder druk omdat niet alle therapievormen gratis zijn en buiten werkuren of huishoudelijkeplichtsuren. Het liefst past men “Micro-wave-therapieën” toe: 10 sessies en PING! je kan er weer een tijd tegenaan. Alles via de snel-sneller-snelst modulle en het liefst direct-resultaat-garantie. (Zowel bij de behandelaar als de cliënt)

Tegenwoordig leven de mensen voor de materiële en economische luxe, … van WEL-VAART is al lang geen sprake meer. Eigenlijk zou de economie in ons voordeel moeten werken en ten behoeve van ons moeten zijn, maar heden ten dage staan wij in dienst van de economie en ten behoeve van de economie en politiek. Naar hetgeen wat gezond voor ons is wordt totaal niet meer gekeken.

Therapie verwordt dan ook snel tot een onnatuurlijke manipulatie van onze innerlijke chemie (het liefst met synthetische chemische medicaties) zodat we weer in staat zijn om geld te gaan verdienen. Het principe van: ‘Als je een (tijdelijke) pleister plakt op het wondje zie je niks meer en is er dus ook niks meer aan de hand’.
Onder druk van de politiek is de hulpverlening veelal toch duidelijk gericht tot het weer zo snel mogenlijk toe kunnen treden tot de kudde van de productiviteitsmassa.

Het zou mooi zijn als we weer meer inzicht, begrip en respect voor de natuurlijke gang van zaken zouden krijgen ipv snelle manipulatie(s) door onze strot geduwt krijgen.
Het zou mooi zijn als er ruimte kwam voor het proces te leren begrijpen wat ons in haar macht houd sinds we door die traumatische gebeurtenissen uit ons (energetische) veld en balans geslagen zijn.
Het zou mooi zijn als we onze overlevingstechnieken en mechanismes zouden leren begrijpen, ze zouden kunnen bedanken voor hun dienstjaren met een medaille wegens het ons overeind houden toen het nodig was, en ze eervol op pensioen laten gaan.
Het zou mooi zijn als er ruimte is om er te mogen zijn zonder schaamte en om er eindlijk iets mee te kunnen doen, om je te verlossen en te bevrijden van een enorme geheime rugzak. Respect voor het feit dat je slachtoffer bent. Inzicht in het proces van het nut van vallen en opstaan, van pijn ervaren en daar weer kracht door leren kennen en kunnen gaan gebruiken. De magie van het schurende en zeurende schrijnende aspect van een vergeten deel in jezelf …

Parels groeien ook op die manier, een schurend zandkorreltje gekoesterd in een liefdevol omhulsel tot het tijd is gevonden te worden. Elke keer na en door zo’n depressieve periode vind ik in mijzelf zo’n parel! Het proces is zwaar, maar werkelijk Waarde-Vol en nuttig.

Depressie: een steeds wederkerend proces van “Jezelf uitvinden”, en uitpakken. 

* * * * * * *

~ PAREL

Ik accepteer de rol van mijn trauma en verdriet in het proces van het weer in controle leren staan in m’n leven.

Een controle (kracht) die toestaat om verdriet te hebben, om gezond te ventileren of boos te worden of depressief te zijn … ipv een controle (macht) om emoties ‘buiten te sluiten’ omdat het niet (nooit) uitkomt. Een opbouwende controle … ipv een die ‘beperkt’ uit angst. Beweging … ipv verstarring of verdoving. Zolang je blijft werken aan jezelf en aan je grenzen zonder dat het dwangmatig wordt om controle te houden, is het goed.

Sta (het) Jezelf toe … want meestal kom je door die vervelende beladen gedachtes en negatieve emoties wel bij de knelpunten waar het even allemaal om draait, en JUIST in het moment dat je het echt niet meer ziet zitten komt de rust als een weldadige golf.

Wanneer je tranen uit je tenen moesten komen en het allemaal even heel donker leek … dan komt het keerpunt door het besef … door de (h)ERKENNING van je grootste verdriet … dan kun je naam geven aan dat onbekende stukje oester wat zo dringend je aandacht vroeg.
Op dát moment heb je weer een stukje uit jezelf gevonden (heb je jezelf weer uitgevonden), heb je weer een parel gevonden en ben je dichter bij Jezelf gekomen.

Als we dit proces vertrouwder en acceptabeler gaan maken, dan hebben we op den duur toch geen dikmakende anti-depresiva meer nodig!

Medicatie is altijd een hulpmiddel en nooit een doel of vervanging. Soms helpt het om met medicatie tijdelijk net het scherpe randje van iets af te krijgen zodat er weer ruimte onstaat om wat minder gespannen het overzicht terug te krijgen, en het uiteindelijk weer op eigen kracht te gaan doen. Op het moment dat medicatie je ’totaal overneemt’ je in haar macht houd, is het volgens mijn mening niet goed en zul je nooit de dieptes bereiken die de parels herbergen.

Zorg voor een goede gezonde ‘basis’ ipv een verdovende medicinale, vluchtige therapeutische of enkel positieve spirituele wolk.

Ik heb jaren hiervoor eerst geprobeerd mijn trauma’s te healen in de spirituele sferen en met spirituele technieken. Ik heb er veel van geleerd maar heb er niet door kunnen genezen. Ik ging zelfs aan mezelf twijfelen: Waarom kon ik niet alles oplossen met het gouden handje van genezing…
Er heeste toen ook een tendens om alles maar in het licht van begrip te zien, daardoor eigenlijk mijn woede en mijn verdriet Weg-te-begrijpen en daarmee een essentieel deel van mezelf tekort te doen. Ik ben het Aardse leven vroeger vaak letterlijk en figuurlijk ‘ontstegen’ … maar NU is het tijd om te kunnen, te willen en te gaan INDALEN. Aarden en be-leven.

Er zijn veel zielen hier op aarde, met evenzoveel doelen om hier tot uitdrukking te brengen, er is voor ieder potje een dekseltje.

Ik heb van 2 werelden mogen leren en ervaren, er technieken van geleerd om te kunnen Zijn in dit proces wat mijn leven is. Zowel de spirituele als de reguliere hulp hebben mij handvaten en tools gegeven om dichter bij mezelf te leren komen en om weer vertrouwd te leren raken met mijn Kracht maar ook met mijn Macht. Geen van beide had mij er op enkelzijdige manier toe kunnen brengen tot wat ik nu kan zijn.

Een paar dagen geleden zette een zin van een dierbare vriend iets ineens in helder daglicht; hij vertelde dat zijn ouders er nooit voor zouden kiezen om aan zichzelf te werken en te helen van hun opgedane trauma’s (in tegenstelling tot mijn vriend die een hele bewuste weg bewandeld).

Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik nog steeds lichamelijke klachten heb en nog steeds in verwerkingsprocessen van oude diep weggestopte trauma’s zit. Alsof ik het niet goed genoeg deed/doe. Ik zou anders toch immers wel een stuk lichter door het leven gaan? of zo .. Ook al weet ik dat er veel wijsheid in me zit toch had ik het gevoel steeds weer te falen ergens. Tot die zin van mijn vriend, die triggerde een persoonlijke waarheid die als duizend regenbogen schitterde! Onbewust was ik er al mee bezig maar had het nog geen bewuste validatie gekregen.

Ik besef nu dubbel en dwars dat het niet mijn primaire doel is hier op aarde om mezelf te helen, mijn basis is om TE DELEN. Individuele ascentie en verlichting is niet mijn incarnatie-wens geweest; ik wilde deel uitmaken van het proces en van de ervaringen! Daarin mijn kracht hervinden die me op brutte wijze ontnomen was toen ik nog klein was.

Daarom ook dat ik mijn belevingen met jullie wil en kan delen, zodat ook jullie stukjes pijnlijk zand door jullie zelf op hun eigen tempo en eigen wijze kunnen rijpen tot parels van onschatbare schoonheid en waarde.

HET VOLK VAN MORGEN

Ik hoop dat we iets minder zwaar tegen depressies aan gaan kijken en het functionele aspect ervan nu eens onder ogen gaan zien en vooral waarderen. Want dit natuurlijk proces hoort helemaal niet in de donkere schaduw te staan die het in de laatste decenia’s heeft meegekregen. En gelukkig zijn er nog oude volkeren die de waarde van het proces wel degelijk inzien en het in ere houden … de eruit voortkomende processen, heten toen reinigingsrituelen en queestes!

Als we met liefdevolle aandacht ons rijpingstraject zouden mogen aanvangen, zodat er ruimte en respect voor je proces en voor je zelf kan komen (ook al is die bang en verdrietig… en ook al is de weg lang en vol zichtbare obstakels) dan zou de wereld er heel anders uitzien.

Dit wil niet zeggen dat de halve wereld ineens zou stoppen met werken en de wachtkamers van de psychologen of bewustwordingscentra’s zouden uitpuilen, maar het zou wel een meer gerespecteerd aspect van ons bestaan worden.

De Volwassenen van Morgen zouden geen schaamte meer hoeven voelen en zich geen onderdeel van een productiemaatschappij(nlijk) meer hoeven te zijn … pro-druk-tie …
De Mensen van Morgen zouden gewaardeerd en geëerd worden om de verantwoordelijkheid die men toont om bewuster te worden en meer in balans te be-leven.
De Kinderen van Morgen zouden in een veel veiligere emotionele en psychisch stabielere wereld leven in de wetenschap dat er ruimte is om jezelf uit te pakken.

Veel liefs!
Kristel