Opnieuw heeft Kristel een juweeltje van een artikel geschreven, recht uit het hart. Een waardevolle beschouwing op een proces, dat haarzelf ook in zijn macht had: ‘Depressie’. De grote vraag die zij in dit artikel beantwoord, is de vraag of wij wel op de goede weg zijn, met Depressie als afwijking te beschouwen. Een ziekte zelfs..! Doen we onszelf eigenlijk niet vreselijk te kort met deze instelling..?
Chemische middelen en andere truucs zijn in staat onze Geest zodanig te triggeren, dat we ons mentale lichaam weer ‘op de rails’ krijgen, ‘genezen’ lijken te zijn. Als we de zaken nou eens omdraaien..! Is het niet veel belangrijker ‘Depressie’ te zien als een signaal van ons lichaam? Kristel’s prachtige betoog hieronder, geeft het antwoord op deze indringende vraag: ‘JA!’
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het Rijpingsproces genaamd ‘Depressie’…
Kristel Verbakel © November 2009
We moeten er voor waken dat mensen niet de neiging krijgen, wanneer mensen niet binnen het normale functioneringskaders vallen (door bijv. lichamelijke of psychisch-emotionele veranderingen), ze geneigd zijn om er maar snel een pilletje of ‘wegwerk-therapie’ voor te nemen.
Op deze manier maken we mensen bang voor onze natuurlijke processen die soms noodzakelijk zijn om te groeien en echt te “helen” !!! De illusie van verdoezelen -onder welke positieve noemer dan ook- LOST NIKS OP !
~ DE VERVANGER
Een paar maanden geleden was ik bij Johan geweest, hij was de vervanger van m’n eigen psycholoog toen deze met zwangerschapsverlof was. Het was m’n 4e sessie bij hem.
Ik was blij dat ik de nacht ervoor van alles op had geschreven en dat ik me sterk voelde. In tegenstelling tot de keren ervoor toen ik het heel moeilijk had en vaak in een innerlijk emotioneel conflikt kwam als hij me vragen stelde aangaande bepaalde stukjes van mn trauma. Het was dan als in een doos te komen zitten : beperkt door ongekende paniek en onrust, en niet het vermogen hebbende om het heldere puntje op de i te zetten.
Ik leek wel te bevriezen soms, was dan alleen nog maar in het NU daar door kijkende ogen die ergens in het kamertje iets veiligs probeerden te ontdekken als houvast. Mijn lichaam leek wel een muur en barriere, niet in staat meer te voelen dan de stoel oder mn billen en de angst van het even nix meer weten ; ik kon niet vooruit of achteruit.
Ik kon er gewoon niet bij door de weestand en dat maakte me nog verdrietiger, want diep vanbinnen ben ik een vechtertje en weet ik veel dingen goed zelf uit te dokteren, maar tegen deze overmacht aan onderbewuste drukuitoefenende zaken wist ik me even geen raad meer. Teveel impulsen ook in mn dagelijkse leven waaronder ik gebukt ging en het niet meer hielp om me met mn eerder geleerde stabilisatietechnieken het hoofd boven de emoties te houden, … en zeker niet op de stoel van een nog nieuwe onbekende doelgerichte mannelijke psycholoog.
Aangezien Johan me verder wou helpen bood hij me aan eens na te denken over EMDR, want ik had al aangegeven dat ik geen antidepressiva’s wilde nemen omdat ik daar ten 1e te gevoelig voor ben en ten 2e wil ik zo min mogenlijk troep in mn lijf en ten 3e weet en voel ik dat ik het zelf wil kunnen: eigenwijsheid lol…
Deze sessie zouden we terugkomen op zijn aanbod over EMDR. Ik was heel verbaasd, nou nee eerder verbijsterd zelfs over zijn reactie op mijn argumenten en besluit om geen EMDR-therapie te doen … nu iig niet. Hij leek wel een kind wiens plannen door de war geschopt werden en niet goed wist hoe nu verder.
Quotes:
“Ik weet niet hoe nu verder, dit brengt m’n plannen in de war.” …
“Dit moet ik even met mn collega’s overleggen” …
“Er zijn maar 2 vormen van therapie: radicale zware langdurige confrontatie en EMDR” …
“Ik heb een fout gemaakt door te vroeg aan je te vragen om te kijken en te denken over EMDR.”
Ik kon mij oren niet geloven, was dit nou een psycholoog? Ik vond zijn uitspraken werkelijk nergens op slaan, deze woorden had ik nooit van hem verwacht. Ik stond perplex! Het voelde alsof EMDR zijn gouden paradepaardje was dat afgewezen werd. Hij zag het als DÉ manier van trauma’s oplossen, EN sneller als alle andere manieren. Ik vind het eigenlijk nogal kortzichtig en star om therapie voor trauma-cliënten in 2 mogenlijkheden onder te verdelen (evenzo deelde Johan spirituele mensen in 2 groepen op … Duhh!!!..) Waar is de vakkundigheid en het creatieve vermogen/inzicht van een therapeut dan gebleven?!
‘Beperking’ noem ik zoiets. Misschien ben ik wel té eigenwijs of gewoonweg een appart geval. Ik ben niet doorsnee … never was and never will be!
We zijn in ieder geval overeengekomen dat we geen EMDR zouden gaan doen en hebben een manier afgesproken waarop ik me veilig genoeg kon voelen. (Ik was dan ook heel blij toen Marleen na lange tijd terugkwam van zwangerschapsverlof … eindelijk weer rust en ruimte en veilige zachte vertrouwdheid.)
~ RIJPINGSPROCES
Ik vraag me echt serieus af of het wel goed is sommige dingen te ‘versnellen? Want met EMDR kun je volgens de aanhangers in 20 sessies doen wat met een andere therapie misschien wel 2 jaar zou duren. Snel wat met je vingertje zwaaien, afleidende geluiden in je oor, concentratieoefening, oogbewegingen maken en daardoor moeilijke momenten minder heftig maken … uhu …
Sommige dingen hebben voor mijn gevoel een bepaalde tijd nodig, stadia’s van rijping. 3 Maanden oude, opgefokte kipkuikens hebben ook minder smaak als natuurlijk vrij gerijpte volgroeide kippen … Ditzelfde geldt voor tomaten en andere, moderne consumptie(-gerichte) zaken.
EMDR, een positieve hulptechniek …. ?? ( zoals Johan het promoot)
- Voelt voor mij NIET goed aan. (ook intuitief voel ik mn lijf zich ertegen verzetten)
- Voelt voor mij als n zachte soort van brainwash of herprogramatie of manipulatie aan.
- Denk wel dat sommige mensen er baad bij kunnen hebben, maar het is nix voor mij!
- Mn 1e ingeving was : Nee en m’n tweede bevestiging ervan en nu helemaal NEE !
Hoewel het soms rete-moeilijk is, zwaar en pijnlijk, en het regelmatig bar hopeloos lijkt, … ik zie het nut in van het rijpingsproces dat depressie kan zijn. Als natuurlijk omhoogkomende gassen openbaren zich dan diepgewortelde pijnen. Het hebben van pijn en verdriet/ angst en paniek maken fysiologische prosessen en transformatie mogelijk. Net zoals een scheet soms buikpijn geeft, maar wel oplucht … net zoals een vrouw krampen krijgt om te baren of om bij menstruatie het slijmvlies af te stoten. Als een kind ziek is krijgt het vaak koorts met als doel om de ziektekiemen uit het lichaam te laten zweten, zo zijn depressies ook zoiets; een depressie is een functionele staat van zijn. DUS:
- Waarom moeten mensen zo snel mogenlijk weer “okee en gezond” zijn ?
- Waarom het natuurlijke proces niet zijn gang laten gaan ?
- Waarom al die vieze chemische onnatuurlijke pillen, en zogenaamde gouden “versnellende” paradepaardjes of paradijsvogeltjes ? (zowel op psychologisch als op spiritueel gebied)
DEPRESSIES ZIJN ER NIET VOOR NIKS!!
Depressies zijn een natuurlijk fenomeen om onderbewuste, weggestopte, pijnlijke zaken binnen bereik en onder de aandacht te brengen.
~ WAAROM NIET ANDERS?
Leer mensen “het Depressie-proces” aanvaarden! Ermee vertrouwd raken. Leer dat depressie een hulpproces is, en niet een verschrikkelijke beschamende vijand, die je liever verborgen houd en waar zo snel mogenlijk vanaf gekomen moet worden.
Bied als hulpverlenende instantie hulp en ondersteuning aan IN dit proces. Creëer een veilige omgeving waarin ‘het er mag zijn’ ! …waarin ‘het’ naar Waarde wordt geschat ! Waarin er voor elk potje een passend dekseltje is in plaats van een ‘hoe kom ik er het snelst vanaf’-dekseltje.
Vooral op het werk en de werkvloer is het als slachtoffer heel moeilijk.
Het is al erg genoeg dat je in je verleden trauma’s hebt ondergaan waar je niet over kon of durfde of mocht praten, trauma’s die in de isoleercel gegooid zijn in de hoop dat ze vanzelf weg zouden smelten en op zouden lossen.
Voor mensen die niet dromen is het nachtelijke aanhoudende gebons op de gewatteerde deuren niet eens merkbaar en is de druk van de jammerende wanhopige kreten slechts een zuchtje wind langs een tochtig slaapkamerraam.
Maar ook zij zullen eerdaags niet meer de stijgende druk van onderdrukking kunnen negeren die als een onzichtbare sluipmoordenaar je lichaam en geest in een niet te duiden onbalans brengt …
Nog erger is het wanneer je aangekeken word omdat je niet meer kunt functioneren op je werk of thuis als ouder, en als de lettertjes van het je opgeplakte stickertje (ook wel diagnose genoemd) te lezen zijn in de ogen van je collega’s, en schijnbaar alle spontane communicaties verdwijnen omdat men je niet meer weet te benaderen. Te bang om iets verkeerds te zeggen of er gewoon met hun begrip niet bij kunnen wat jou vroeger overkomen is en je weer overkomt nu, maar vooral de pijnlijke ‘Stel-je-niet-aan’-houding is nog eens extra zout op de al open wonden.
Wederom laat zich in veel dingen de ramharde tendens van “de productie-maatschapij” zien. Er is gewoon geen plaats voor ‘kneuzen’ klinkt het hard door in de zakenwereld.
Maar ook in de hulpverlening zie je vaak het tekortschieten van de uitgegooide touwen die soms te kort zijn, te dun, te lang, te dik, te stinkend naar wierrook of al zo schrikbarend op voorhand dat je je niet eens waagt om ze met een vinger aan te raken. Ook hier sta je vaak onder druk omdat niet alle therapievormen gratis zijn en buiten werkuren of huishoudelijkeplichtsuren. Het liefst past men “Micro-wave-therapieën” toe: 10 sessies en PING! je kan er weer een tijd tegenaan. Alles via de snel-sneller-snelst modulle en het liefst direct-resultaat-garantie. (Zowel bij de behandelaar als de cliënt)
Tegenwoordig leven de mensen voor de materiële en economische luxe, … van WEL-VAART is al lang geen sprake meer. Eigenlijk zou de economie in ons voordeel moeten werken en ten behoeve van ons moeten zijn, maar heden ten dage staan wij in dienst van de economie en ten behoeve van de economie en politiek. Naar hetgeen wat gezond voor ons is wordt totaal niet meer gekeken.
Therapie verwordt dan ook snel tot een onnatuurlijke manipulatie van onze innerlijke chemie (het liefst met synthetische chemische medicaties) zodat we weer in staat zijn om geld te gaan verdienen. Het principe van: ‘Als je een (tijdelijke) pleister plakt op het wondje zie je niks meer en is er dus ook niks meer aan de hand’.
Onder druk van de politiek is de hulpverlening veelal toch duidelijk gericht tot het weer zo snel mogenlijk toe kunnen treden tot de kudde van de productiviteitsmassa.
Het zou mooi zijn als we weer meer inzicht, begrip en respect voor de natuurlijke gang van zaken zouden krijgen ipv snelle manipulatie(s) door onze strot geduwt krijgen.
Het zou mooi zijn als er ruimte kwam voor het proces te leren begrijpen wat ons in haar macht houd sinds we door die traumatische gebeurtenissen uit ons (energetische) veld en balans geslagen zijn.
Het zou mooi zijn als we onze overlevingstechnieken en mechanismes zouden leren begrijpen, ze zouden kunnen bedanken voor hun dienstjaren met een medaille wegens het ons overeind houden toen het nodig was, en ze eervol op pensioen laten gaan.
Het zou mooi zijn als er ruimte is om er te mogen zijn zonder schaamte en om er eindlijk iets mee te kunnen doen, om je te verlossen en te bevrijden van een enorme geheime rugzak. Respect voor het feit dat je slachtoffer bent. Inzicht in het proces van het nut van vallen en opstaan, van pijn ervaren en daar weer kracht door leren kennen en kunnen gaan gebruiken. De magie van het schurende en zeurende schrijnende aspect van een vergeten deel in jezelf …
Parels groeien ook op die manier, een schurend zandkorreltje gekoesterd in een liefdevol omhulsel tot het tijd is gevonden te worden. Elke keer na en door zo’n depressieve periode vind ik in mijzelf zo’n parel! Het proces is zwaar, maar werkelijk Waarde-Vol en nuttig.
Depressie: een steeds wederkerend proces van “Jezelf uitvinden”, en uitpakken.
* * * * * * *
~ PAREL
Ik accepteer de rol van mijn trauma en verdriet in het proces van het weer in controle leren staan in m’n leven.
Een controle (kracht) die toestaat om verdriet te hebben, om gezond te ventileren of boos te worden of depressief te zijn … ipv een controle (macht) om emoties ‘buiten te sluiten’ omdat het niet (nooit) uitkomt. Een opbouwende controle … ipv een die ‘beperkt’ uit angst. Beweging … ipv verstarring of verdoving. Zolang je blijft werken aan jezelf en aan je grenzen zonder dat het dwangmatig wordt om controle te houden, is het goed.
Sta (het) Jezelf toe … want meestal kom je door die vervelende beladen gedachtes en negatieve emoties wel bij de knelpunten waar het even allemaal om draait, en JUIST in het moment dat je het echt niet meer ziet zitten komt de rust als een weldadige golf.
Wanneer je tranen uit je tenen moesten komen en het allemaal even heel donker leek … dan komt het keerpunt door het besef … door de (h)ERKENNING van je grootste verdriet … dan kun je naam geven aan dat onbekende stukje oester wat zo dringend je aandacht vroeg.
Op dát moment heb je weer een stukje uit jezelf gevonden (heb je jezelf weer uitgevonden), heb je weer een parel gevonden en ben je dichter bij Jezelf gekomen.
Als we dit proces vertrouwder en acceptabeler gaan maken, dan hebben we op den duur toch geen dikmakende anti-depresiva meer nodig!
Medicatie is altijd een hulpmiddel en nooit een doel of vervanging. Soms helpt het om met medicatie tijdelijk net het scherpe randje van iets af te krijgen zodat er weer ruimte onstaat om wat minder gespannen het overzicht terug te krijgen, en het uiteindelijk weer op eigen kracht te gaan doen. Op het moment dat medicatie je ’totaal overneemt’ je in haar macht houd, is het volgens mijn mening niet goed en zul je nooit de dieptes bereiken die de parels herbergen.
Zorg voor een goede gezonde ‘basis’ ipv een verdovende medicinale, vluchtige therapeutische of enkel positieve spirituele wolk.
Ik heb jaren hiervoor eerst geprobeerd mijn trauma’s te healen in de spirituele sferen en met spirituele technieken. Ik heb er veel van geleerd maar heb er niet door kunnen genezen. Ik ging zelfs aan mezelf twijfelen: Waarom kon ik niet alles oplossen met het gouden handje van genezing…
Er heeste toen ook een tendens om alles maar in het licht van begrip te zien, daardoor eigenlijk mijn woede en mijn verdriet Weg-te-begrijpen en daarmee een essentieel deel van mezelf tekort te doen. Ik ben het Aardse leven vroeger vaak letterlijk en figuurlijk ‘ontstegen’ … maar NU is het tijd om te kunnen, te willen en te gaan INDALEN. Aarden en be-leven.
Er zijn veel zielen hier op aarde, met evenzoveel doelen om hier tot uitdrukking te brengen, er is voor ieder potje een dekseltje.
Ik heb van 2 werelden mogen leren en ervaren, er technieken van geleerd om te kunnen Zijn in dit proces wat mijn leven is. Zowel de spirituele als de reguliere hulp hebben mij handvaten en tools gegeven om dichter bij mezelf te leren komen en om weer vertrouwd te leren raken met mijn Kracht maar ook met mijn Macht. Geen van beide had mij er op enkelzijdige manier toe kunnen brengen tot wat ik nu kan zijn.
Een paar dagen geleden zette een zin van een dierbare vriend iets ineens in helder daglicht; hij vertelde dat zijn ouders er nooit voor zouden kiezen om aan zichzelf te werken en te helen van hun opgedane trauma’s (in tegenstelling tot mijn vriend die een hele bewuste weg bewandeld).
Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik nog steeds lichamelijke klachten heb en nog steeds in verwerkingsprocessen van oude diep weggestopte trauma’s zit. Alsof ik het niet goed genoeg deed/doe. Ik zou anders toch immers wel een stuk lichter door het leven gaan? of zo .. Ook al weet ik dat er veel wijsheid in me zit toch had ik het gevoel steeds weer te falen ergens. Tot die zin van mijn vriend, die triggerde een persoonlijke waarheid die als duizend regenbogen schitterde! Onbewust was ik er al mee bezig maar had het nog geen bewuste validatie gekregen.
Ik besef nu dubbel en dwars dat het niet mijn primaire doel is hier op aarde om mezelf te helen, mijn basis is om TE DELEN. Individuele ascentie en verlichting is niet mijn incarnatie-wens geweest; ik wilde deel uitmaken van het proces en van de ervaringen! Daarin mijn kracht hervinden die me op brutte wijze ontnomen was toen ik nog klein was.
Daarom ook dat ik mijn belevingen met jullie wil en kan delen, zodat ook jullie stukjes pijnlijk zand door jullie zelf op hun eigen tempo en eigen wijze kunnen rijpen tot parels van onschatbare schoonheid en waarde.
HET VOLK VAN MORGEN
Ik hoop dat we iets minder zwaar tegen depressies aan gaan kijken en het functionele aspect ervan nu eens onder ogen gaan zien en vooral waarderen. Want dit natuurlijk proces hoort helemaal niet in de donkere schaduw te staan die het in de laatste decenia’s heeft meegekregen. En gelukkig zijn er nog oude volkeren die de waarde van het proces wel degelijk inzien en het in ere houden … de eruit voortkomende processen, heten toen reinigingsrituelen en queestes!
Als we met liefdevolle aandacht ons rijpingstraject zouden mogen aanvangen, zodat er ruimte en respect voor je proces en voor je zelf kan komen (ook al is die bang en verdrietig… en ook al is de weg lang en vol zichtbare obstakels) dan zou de wereld er heel anders uitzien.
Dit wil niet zeggen dat de halve wereld ineens zou stoppen met werken en de wachtkamers van de psychologen of bewustwordingscentra’s zouden uitpuilen, maar het zou wel een meer gerespecteerd aspect van ons bestaan worden.
De Volwassenen van Morgen zouden geen schaamte meer hoeven voelen en zich geen onderdeel van een productiemaatschappij(nlijk) meer hoeven te zijn … pro-druk-tie …
De Mensen van Morgen zouden gewaardeerd en geëerd worden om de verantwoordelijkheid die men toont om bewuster te worden en meer in balans te be-leven.
De Kinderen van Morgen zouden in een veel veiligere emotionele en psychisch stabielere wereld leven in de wetenschap dat er ruimte is om jezelf uit te pakken.
Veel liefs!
Kristel
Langs de ene kant heb je voor mij gelijk, processen moeten hun tijd krijgen, zoveel tijd als nodig om tot nodige inzichten en heling te komen, tot aan de kern van de zaak te kunnen komen. Langs de andere kant zijn er tegenwoordig verschillende therapie-vormen, waaronder EMDR maar ook andere, die er voor kunnnen zorgen dat je niet onnodig lang in een proces moet zitten. Want dat is ook vaak een realiteit, dat mensen onnodig lang vast zitten en hun proces stagneert. Maar geen enkele “snelle” therapie is goed als ze niet tegelijk de client tot diepgaande inzichten en zijn eigen helende vermogen brengt. Maar deze twee kunnen samengaan. Snel en diep kan, alsook traag en niet tot de kern raken. Het is heel erg individueel verschillend en een kunst om die thearpie-vorm en therapeut te vinden die bij je past. Maar eens je dat hebt, kan het best wel snel gaan, of juist niet omdat dat beter voor je is. ’t Is heel genuanceerd. Maar inderdaad, het belangrijkste is dat ieder zijn eigen ritme kan volgen en dat dat ritme een plek en waarde kan krijgen in de samenleving.
Depressie is natuurlijk óók een somatische aandoening, die een dus dito aanpak behoeft. Soms zijn medicatie een eerste vereiste om iemands serotine/dopamine-spiegel weer op peil te brengen, alvorens je met gesprekken begint.
Als zorgverlener merk ik dat het belangrijk is een depressie tijdig te herkennen, want veel mensen hebben een depressie zonder dat ze het zelf doorhebben. Ieder individu is uniek, dus er bestaat geen standaardmiddel om een depressie te genezen. Wel blijft het belangrijk om een zware depressie altijd te behandelen in combinatie met medicijnen. Tevens is een medicatiebehandeling alléén onvoldoende om een depressie te laten verdwijnen. Ook is het belangrijk te kijken hoe iemand op een dergelijke medicatie reageert. (gebruikt de patient er andere middelen bij die in combinatie juist een averechts effect sorteren?) Een goede begeleiding waarbij de patient in regelmatig contact staat bij de hulpverlener is een pré.
Het leren aanvoelen of en hoeveel medicatie je nodig hebt ook, de meeste mensen zijn zo gevoelig niet meer.
Er zijn ook andere manieren dan persee antidepressiva’s om de aanmaak van dopamine, serotonine en melatonine weer te activeren.
@ F001, ik heb meerdere zware depressies gehad maar ben er zonder depri-medicaties weer uit gekomen. Ik weet dat niet iedereen die kracht heeft, maar wil hiermee aangeven dat medicatie dus geen pré is, en dat met mij heel goed te praten was ook zonder eerst medicatie. Je veilig kunnen voelen bij een persoon en de omgeving waar je op dat moment (samen) bent is wel een pré!
Kijken naar de reactie(s) van medicatie is heel erg moeilijk omdat niet iedereen het vermogen heeft bewust te registreren wat bepaalde middelen doen en wanneer de reactie te heftig is. Een psychiater (die meestal de medicatie voorschrijft) kan moeilijk voelen wat jij voelt en is aangewezen op de info die jij hem geeft, mits hij daar ook voor openstaat en niet alles onder het tapijtje van “dat hoort bij de bijwerkingen, en gaat na 2 maanden wel weer over” schuift.
Veiligheid begint bij jezelf en bij je eigen lichaam leren te kennen en aanvoelen, jezelf serieus durven nemen (en niet bang hoeven zijn dat mensen je gek vinden omdat jij iets bepaalds voelt) heel af en toe heb ik een superlage dosering van een halve Alprazolam (0,1mg) nodig om mijn spieren net wat te laten ontspannen zodat ik geen migraines krijg en dat de effecten van overprikkeling net weer te houden zijn en dat ik kan gaan slapen (overdag) om wee in balans te komen. Ik voel presies wanneer ik een halfje nodig heb en wanneer niet (soms dus weken of maanden niet en soms wel 3x in de week) Ik heb het geluk dat mijn arts en mijn spychologe me hierin serieus nemen en ik aan hun bewezen heb die zaken feilloos aan te voelen.
Soms krijgt men een depressie door te lange lichamelijke pijnen (dus zonder vroeger of voorafgaand trauma) … en soms krijgt men lichamelijke en geestelijke klachten door een onderdrukte depressie.
Ik ben het dus niet geheel met je oneens, maar vind wel dat er grote nuances in ogenschouwing meegenomen dienen te worden.
Een EI is niet altijd een “ei” maar soms ook een “ij” of een “y” 😉
@ Ilse
Wie bepaald of de lengte dat je met een proces bezig bent “onnodig lang” is ? Dat is maar net vanuit welk standpunt je het bekijkt.
Soms duurt het onnodig langer omdat de medicatie niet goed is afgestelt, soms duurt het langer omdat men geen ruimte krijgt om er aan te werken vanuit de omgeving/werk, soms duurt het onnodig lang omdat het eigenlijk niet de therapie is die bij je past maar uit vertrouwen dat “ZIJ wel (zullen) weten of het goed is voor je ga je toch gewoon door en leg je het “probleem” bij jezelf, en sommige dingen hebben nu eenmaal heeel veel tijd en ruimte nodig … en is de duur dus niet onnodig.
Inzichten in de bron van het proces in de oorzaken maar ook in de gevolgen (je aangeleerde overlevingstechnieken) alsmede inzicht in welke foefjes er mogenlijk zijn om je staande te houden : stabilisatietechnieken zijn van essentieel belang, dat klopt.
het klopt dat veel zaken individueel verschillend benaderd moeten worden, maar zo zit de hulpverlening vaak niet in elkaar … daar hebben ze de tijd en het benodigde geld niet voor.
Ik persoonlijk ben heel tevreden over de trauma-afdeling van de GGZ hier in de stad die sinds dit jaar nieuwe modules en cursussen hebben aangeboden die zowel voor client als begeleider heel prettig zijn (eer daarvoor is op zijn plaats) maar het is ook vaak heel anders.
Ik hoop gewoon dat er meer begrip gaat komen voor het nut van depressieviteit, dat men werkelijk eens in gaat zien welk doel deze lichamelijke toetters en bellen hebben, dat het eindelijk eens voor VOL aangezien word en het respect krijgt dat het verdient.
iets om over na te denken?
http://www.niburu.nl/index.php?articleID=22051
@ Robth
dank je wel voor je link.
een psycholoog waarbij ik een paar gesprekken had, gaf me aan dat ik depressief was, en adviseerde mij erop om een antidepressiva aan mijn huisarts te vragen. Zo was hij erop tegen en wilde me het niet voorschrijven, terwijl de psycholoog erop stond dat voor een tijdje te slikken. Ik heb er ongeloofelijke spijt van dat ik het toch zo’n anderhalf jaar geslikt heb, maar na toch alweer snel op eigen kracht af te bouwen. NU weet ik wel beter en voor mij nooit meer antidepresiva, achter elkaar kwam ik ook diverse mensen tegen die er ook mee kampte. met een eigen kracht en wil komt men er ook zeker wel weer van af, met of zonder medicijngebruik.
Zo begin 2000 had ik van een Huisarts ook al te snel AD gekregen, gezien omstandigheden was hij na een maand of 3 niet meer mijn huisarts en weigerde me nog een recept uit te schrijven, zodat ik in 1x van de ene op de andere dag genoodzaakt werd te stoppen, dat heb ik geweten, toch voel ik me nu sterker dan ooit en zal het nu dus ook weigeren.
Zoals ik al eerder opschreef is ieder mens uniek en draagt zijn/haar bagage met zich mee. Antidepressiva zie ik als een ondersteuning en kan een tijdelijke somatische aanvulling (balans in de stofwisseling) geven. Maar iedereen reageert hier natuurlijk weer anders op en een combinatie met andere middelen kan hier sterk van invloed op zijn.
Te lang is vanuit de reguliere geneeskunst teveel symptomatisch oplossend gedacht, terwijl het plaatje vaak veel groter is. Dit heeft veelal te maken met tijdgebrek en de hoge kosten van de gezondheidszorg. Want een pilletje kost de verzekeraar natuurlijk veel minder dan eindeloze therapiesessies. (die nu veelal buiten het zorgpakket komen te liggen) Beroepsmatig zeg ik dat er buiten een psychisch component ook altijd sprake is van een somatische component, want de hersenen (hoe complex ook) blijven nog altijd een menselijk orgaan. Elke verstoring van de stofwisseling heeft invloed op beleving en gedrag. Ook genetische invloed wordt nu steeds vaker als oorzaak gevonden. (bv. verslaving waarbij je dus deels kunt spreken over een psychisch ziektebeeld met een somatisch component)
F001: het is niet in het belang van de pharmaceutische INDUSTRIE om mensen therapie te laten geven; zij doen er dus alles, maar dan ook alles aan Depressie als een ziektebeeld neer te zetten. Daarnaast is het voor de meeste huisartsen ondoenlijk het ‘zachte’ proces van begeleiding van deze patient met depressie te begeleiden. Er zijn in dat verband naar mijn idee maar weinig geneeskunst-enaars! Met genees’kunde’ pak je naar mijn idee als arts veel te snel naar je receptenblocnote! Te weinig kijken artsen naar het algemene uitgangspunt dat je NOOIT iemand anders beter kan maken; dat kan dit mens ALLEEN ZELF. Hulp bij dit genezingsproces is het enige noodzakelijke; afhankelijkheid van medicijnen lijkt dan toch niet de juiste weg..!
Ja dokters verstrekken nog steeds veels te snel receptjes welke zelfs niet met andere specialisten samen werken, tis af en toe zo’n war boel dat je er als patient niet vrolijk er van wordt.
Je wordt te makkelijk aan het lijntje gehouden en je mag geen mening hebben laat staan zelfs inzage hebben in bijsluiters.
Gezien mijn ouders die er nu niet meer zijn heb ik te veel aan ellende betreffende dat soort dokters en de pharmacheutishe industrie ervaren, de vakkundige fouten die gemaakt werden, zowel met voorgeschreven medicijnen als met het behandelen van de patient, was meer dan schandalig te noemen.
Mijn broer is ook nog 2 jaar geleden vakkundig het veld geruimd op een manier van dat is gewoon mens onteerend, er is gewoon weg geen contolle op dokters, specialisten en noem maar op, er wordt vakkundige aan gerotzooid op grote schaal.
Geen van allen kan aan geklaagt worden want men wordt continue vrij gesproken door allerlei commissies, trieste is dat als aangever je geen rechten hebt om op te staan, je wordt gevloerd voor alles want wat je doet is je eigen schuld.
Meerdere malen heb ik zelf ook gehoord dat men uitgedokterd was met mij, als ik over straat zou lopen en wordt aangereden door iemand die niet goed uit zijn doppen kijkt het te verwijten aan mij door een chronische ziekte die ik onder de ledematen heb.
Ook medicijnen waar je jaren mee hebt lopen te emmeren als verhoogde bloedsuiker, blijkt door de mand te vallen als placebo rommel, jaren lang consequent alles strikt alles te hebben gebruikt en het maar afvragen waarom de suikerspiegel niet verlaagt en het beklag van : “Ik weet het niet, je doet wat fout”, heeft mij de das omgedaan.
Je wordt belazerd waar je bij staat, men kijkt simpelweg op je neer en wordt aangezien als niet belangrijk, alleen als je half dood op de stoep staat voor nog veel meer rommel.
Depressief zijn is niks voor mij, heb er nooit medicijnen voor willen hebben, liever gek van de stress dan vol met downcontrol van drugs en medicijnen, dan maar pijn lijden…
Met al leef ik dus nog steeds zonder het geen wat mij al een jaar of geleden werd aangereikt van u ligt binnen 3 weken tussen 6 plankjes.
Rijp worden doe aan de hand van zaken die te gek voor woorden zijn en als je het aan een ander uit legt dan wordt je recht in je gezicht hard uitgelachen, als dat je leugens verkoopt.
Hard worden is dan ook het uitgangspunt om tot je zelf te komen, zonder antidepressiva of weedje en vooral eens ‘NEE’ durven te zeggen, tegen iedereen.
Aan je zelf denken, je eigen weg te bewandelen zoals je het zelf het liefste wilt doen en vooral met je zelf in balans komen om later iedereen te accepteren zoals ie is en volledig te respecteren, is mijn beste medicijn.
@Krispy
Wat me opvalt is dat je ,net zoals in je vorige artikel,je je eerst afzet tegen iets of iemand en daarna pas met je stellingname komt.Waarom eerst ergens tegenaan trappen?
Mijn vraag is niet negatief bedoelt.Ik heb ook geen oordeel over de inhoud van je artikel.
@ F001
Hierin heb je wel gelijk, maar dat is ook een deel wat in het bovenstaande artikel naar boven en voren is proberen te brengen dat wij als pilletjes slikkende mensen minder kosten en weer eerder (zo lijkt het althans) mee kunnen doen in de malle-maatschapiijnlijke molen. De symptomen aanpakken lost de oorzaak/zaken niet op.
Maar ik ben het met je eens, zoals ook in bovenstaand artikel geschreven, dat een medicatie een tijdelijk hulpmiddel kan zijn om weer net ff wat lucht en ruimte te krijgen.
Idd in mijn optiek zijn psychisch en somatisch een gevolg van elkaar waar het moeilijk soms te bepalen is wie eerst was (kip en het ei) …
Dus we zijn het eigenlijk best wel grotendeels met elkaar eens :D.
Altijd weer fijn om common-ground te vinden en delen.
@ Guido
Ja je hebt gelijk dat het jammer is dat depressies te vaak als “ziektebeeld” beschouwd worden en niet op waarde geschat voor het waardevolle proces dat ze in zich meedragen.
Gelukkig heb ik een arts die wel mensen doorverwijst naar therapie-groepen en -mogenlijkheden en niet altijd alleen maar receptjes uitschrijft.
Een huisarts heeft te maken met KWALEN-TIJD en niet altijd meer met KWALI-TEIT 😉
Zo gauw mensen zich niet meer minderwaardig hoeven te voelen omdat een depressie-proces zich aandient dan verdwijnt er een hoop (misplaatst) schuldgevoel, en kunnen we trots en dapper en open aan een nieuwe fase in ons leven beginnen : de hereniging met verstopte of verloren delen van jezelf.
Wat ook wel meespeelt is dat de mens zelf ook moet/mag leren op te komen voor zichzelf en niet alleen maar meer genoegen neemt met een gemakkelijk pilletje en zijn nare bijwerkingen … Ook de client zelf zal ruimte dienen te maken voor zichzelf (dienstbaarheid aan het Zelf).
Dus op vele nivo’s vraagt een depressie-proces om verantwoordelijkheid en erkenning, en daagt het uit om verder te komen. Het is een proces wat zowel maatschappelijk als individueel op vele nivo’s potentieel in zich heeft.
@ Lianne
Ik trap in princiepe (vind ik) niet tegen iets aan … je bedoelt die therapeut en zijn EMDR?
Ik maak middels het artikel duidelijk wat ik bij zaken ervaar en wat wel voor mij werkt en wat niet. daarin kunnen mensen de/een situatie herkennen en er iets aan hebben eventueel.
Ik trap zekers niet tegen spirituele therapieën aan, want daar heb ik zelf ook veel baat bij gehad maar tot op bepaalde hoogte, dus zekers ook goede woorden daarvoor.
Ik trap ook niet tegen de reguliere psychische hulp aan, want die hebben me zekers ook verder geholpen, dus ook goede woorden voor deze richting van hulpverlening.
Beide bovenstaanden zijn niet perfect (aansluitbaar) en hebben hun tekortkomingen als ze op zichzrlf blijven staan.
Ik heb ervaren dat ze zelfs heel goed beiden een symbiose kunnen vormen.
De therapeut waar ik het in het stuk over heb, die mannelijke, heb ik later in een andere module/cursus met nog een collega gehad als begeleiding in een workshop over trauma’s – hoe ze werken en hoe met bepaalde tools om te gaan. daar zat hij niet in zijn rol van EMDR-peut en was het heel prettig om met hun te werken … wij als groep cliënten werden betrokken bij de cursus, interactief samenwerken zeg maar … het was dus geen “ik geef les en jullie luisteren-module”
Ik heb diepe waardering gekregen voor Johan in deze andere vorm, en van hem ook heel veel waardering teruggekregen voor mijn bijdrage aan de workshop.
Mijn manier (mbt de opzet van een artikel) is om met een voorbeeld of een situatie te komen en dan vandaaruit mijn reflexie daarop te geven.
Mijn eigen ervaringen zijn voor mij een belangrijk uitgangspunt om opgedane kennis te delen, of die nou regulier geaccepteerd is (die kennis) of niet, het is een andere kijk/mijn kijk op dingen.
Ik probeer altijd de potenties van een gebeurtenis te zien en te begrijpen. Soms is het ook nodig eerst ergens tegenaan te schoppen voordat iets omvalt of voordat je je iets bewust wordt door de blauwe plek aan je teen hahahaha 😀 Punt is : je leert ervan en het maakt je bewust van bepaalde zaken.
Heb ik hiermee je vraag voldoende toegelicht en beantwoord? of heb ik je vraagstelling niet begrepen?
Groetjes krisp
Het valt mij op dat sommige eerst wat aangeven, wat in de zin van toch als een bepaalde aanval over kan komen en ze daarna doen of hun neus bloedt. Het geheel dan plots zodanig om weten te draaien en er tot zoverre een compleet ander verhaal van weten te maken. Zo kom ik ook met vele mensen om me heen die hun straatje schoon wassen om hun onschuld te wissen. Dat soort mensen vallen bij mij door de mand. Eerlijkheid duurt het langst…
@ Moos
Ipv vaag te blijven, kun je ook gericht een naam of namen noemen?
Wat kwam bvb eerst als een aanval bij je over en waardoor voelde je het verhaal omgedraaid worden?
Aan mandjes met gaten hebben we niet veel als we de was naar boven willen brengen …lol… als we er op trappen dan kan ie weer terug de wazmasjienuh in.
Moos, was je reactie naar aanleiding van mijn antwoord of was het bedoelt op die van iemand anders?
@ Krispy
Het is gericht naar alle mensen die niet weten waar ze het over hebben maar wel van de daken durven te schreeuwen!
Kent iemand hier toevallig de werken van dr. Hulda clark ( recent overleden helaas snik snik ) en die van edward casey? Beide hebben veel betekend voor de inzichten over medicijnen en het gebruik en het belang bij de juiste samenstelling voor de mens. Invloed van stoffen op het lichaam en het nut ter ondersteuning bij herstel.Ik noem nu deze twee naasten omdat dr. Clark uitsluitend op wetenschappenlijke en onderzoekende basis haar inzichten heeft verworden en mbt het parasitiale ontstaan van kanker en aids bv, over het gevolg van mentale/geestelijke klachten en die uitwerking er van op het menselijk lichaam ( wat is de reactie van een abses een tumor etc. )En dr. Edward casey ( dr. heeft hij postuum ontvangen…) die uitsluitend zichzelf in een trance brengend complete ziektebeelden schetste(met of zonder aanwezigheid van de patient in kwestie) en tevens de (medicinale) geneeswijze voor het probleem aangaf. BEIDE HEBBEN IN AL HUN VERRICHTE GENEZINGEN EN MEDICINALE BEHANDELINGEN GEBRUIK GEMAAKT VAN NATUURLIJKE ELEMENTEN NIMMER SYNTETHISCHE ZOALS WIJ HEDEN TEN DAGE WEL DOEN IN DE (WESTERSE) PRAKTIJK!! veel doktoren en ook huisartsen DENKEN zelf DE genezer te zijn door het ëffe’voorschrijven van een middel(9vd10x syntethisch en lichaamsvreemde stoffen) A, en B is vaak een ontkrachting van vele hypogondische gedachtes die na landurige aanhoudendheid van die “zieke”gedachte echt tot serieuze fysieke klachten leid maar door het niet (h)erkennen van de geestelijke problematiek als ander fysiek probleem word geinterpreterd en dus vaak verkeerd behandeld met al die gevolgen..! Er zijn bijvoorbeeld vele alternatieve mogelijkheden denkbaar om een profiel te schetsen van een ziekte beeld ( niet alleen de 1e inzicht van de dokter maar ook het schetsen van energie profielen )adhv ’tools’die voor de industrie NIETS opleveren en daarom niet in gebruik zijn RARARARA hoe zou dat komen! Anyway waar ik heen wil, Je ziet in de wereld integratie van meerdere inzichten op verschillende manieren van geneeswijze voor eenzelfde geconstateerde oorzaak of pijnpunt. Vroeger was er een chiroprakter en fysio een manueel therapeut een naaldenprikker;-) etc. Je ziet nu al dat de genoemde voorbeelden “samenwerken” binnen één kader door het integreren van deze oosterse wijzen en westerse wijzen. Zo ook komt NU pas naar boven wat de schade is van al die synytethische pillengekte die wij kennen in het westen en waar ALTERNATIEVEN hebben laten zien beter resultaat te leveren zal door de huidige transparanter wordende pharmacie markt worden vervangen. Gaat met veel tegenslag gepaard uiteraard maar er komen steeds meerd oofpotten naar boven en wees eerlijk zoveel burgerlijke waakzaamheid als met die hpv vaccinatie en nu met mex.griep of die andere enge spuitrommel, was er 10 jaar geleden echt niet toen half nederland moest opdraven voor die mechinokok prik(hersenvliesontsteking bij de jeugd…JAHOOOR! ). Simpelweg omdat er toen veel minder transparantie was dan nu en er minder integratie van kennis was dan nu! En dat in één decennia..RARARA over nog eens 10 jaar…..intergratie van kennis uit het oosten en de wetenschap van het westen draagt op termijn zorg voor een beter welzijn van de mens…
mvdg GalliLéon
@Krispy
wat ik wilde zeggen,maar dat is mijn gevoel ik had dat bij je vorige artikel ook een beetje,je ging uit van een artikel van iemand anders en zette daar jou gedachten tegenover en nu ga je uit van een “slechte” hulpverlener.
snap je mijn vraag?
@Guido; depressie is een buiten een beleving vooral een ziekte. Het is een somatische aandoening omdat er is sprake van een stoornis in de hersenen mbt het aanmaken en uitgifte van bepaalde stofjes. Depressie alleen als een beleving zien is natuurlijk onzin. Een slecht werkende alvleesklier behoeft ook insuline die via medicatie wordt aangevuld. Met depressie is het precies zo. Het simpelweg ontkennen van aantoonbare ziekteprocessen is niet alleen een gebrek aan medische kennis, maar wederom gevaarlijk.
Nogmaals, ik erken dat het geven van anti-depressiva alléén onvoldoende is, maar zeer zeker een noodzakelijk instrument kan zijn om de ziekte te bestrijden.
De vraag is WAAROM deze stofjes niet worden aangemaakt mijn waarde F001. Voor jou is dat een eindpunt. Voor velen een begin..
Ik geloof dat we inderdaad beiden van totaal andere planeten komen.. Ik kom van de Pleiaden. En jij?
Het is niet bewezen dat er een chemische balansverstoring is bij depressie. Lees hiervoor dit artikel: http://www.medischdossier.org/archief/jaargang_10/nummer_5/
Alle informatie in Medisch Dossier is gebaseerd op toonaangevende medische vaktijdschriften en op gevestigd wetenschappelijk onderzoek. In dit artikel staat onder meer:
‘Waardoor sommige mensen een depressie krijgen is niet precies bekend, wel dat er een complex van verschillende oorzaken kan zijn. Eén ding staat echter vast: de veelgebruikte theorie van een chemische balansverstoring is simplistisch en wordt onvoldoende ondersteund door wetenschappelijk bewijs’.
Wat wel aangetoond is is het effect van sint-janskruid, (bepaalde) voedingssupplementen en… slaap! Het komt regelamtig voor dat er een depressie gediagnosticeerd wordt terwijl het gaat om een slaapstoornis. Slaapproblemen zijn een kenmerk van depressies, maar kunnen dus ook de veroorzaker zijn van depressieve gevoelens. Aangeraden wordt daarom eerst slaapmedicatie te geven, alvorens in een later stadium eventueel tot een andere aanpak over te gaan.
Dankje Grace. Het is geen verwijt aan Franciscus, maar het is mijn gevoel dat dit roept.
Het verhaal van Christiane Beerlandt inzake lichamelijke klachten, bevestigd wederom:
‘Wij zijn Spirits met een lichamelijke ervaring. Het lichaam volgt ALTIJD de geest.’ En dus niet andersom.
Christiane is overigens auteur van het steeds meer gelezen boek, dat ook telkens weer dikker wordt bij elke druk: ‘De sleutel tot zelf-bevrijding’. HIER een lead.
Familie-karma kan genetisch geladen zijn met depressiviteit, waardoor het lijkt of deze ‘aandoening’ in de genen zit. (Ligt of hangt..) Doordat steeds familieleden het onder de leden hebben, ljikt het een puur fysieke kwestie..!
En het dwaalspoor voor de psychiatrie wordt maar niet verbroken op deze wijze. (Ga terug naar ‘start’ dus; u ontvangt geen € 200,-(misschien van BigPharma, maar niet van ons))
@ Lianne
Johan, is absoluut geen slechte hulpverlener! Alleen verbaasde mij zijn reactie mbt mij en mijn keuze om die EMDR niet te doen. (Een paar uitspraken of visiepunten maken een geheel persoon nog niet slecht, die gedachten of momentopnames zijn slechts een klein deel van een persoonlijkheid. Ik kan die dingen goed uit elkaar houden)
Later heb ik ook duidelijk gemaakt dat ik hem in een andere cursus heeel erg heb kunnen waarderen.
Zo heb ik ook schrijfster Bea van dat Spiegelbeeld-artikel bedankt om wat het bij mij duidelijk gemaakt heeft en getriggert heeft.
Dus in mijn gevoel en beleving zijn zowel Bea als Johan geen slechte hulpverleners, zij hadden alleen op een bepaald punt een andere gedachte en visie als die bij mij past en met mij resoneerd. Voor een ander werkt wat hun doen wel … en ook dat heb ik toegegeven.
Dus de woorden “slechte hulpverlener” mbt Johan of Bea heb je van mij niet gelezen, dat zijn je eigen invullingen …
Na mijn eerste bevalling heb ik een post-natale depressie gehad. Bio-feedback en rust hebben geholpen, maar de echte ommekeer had te maken met keuzes. Ik heb afscheid genomen van dingen in mijn leven die me erg belemmerden, waaronder een baan bij een manipulerende werkgever. Na mijn tweede bevalling wist ik dat ik risico had op een tweede depressie en ik kon echt de invloed van mijn hormonen voelen. Ik heb het opgevangen door erg goed voor mezelf te zorgen en me veel te uiten. Op slechte dagen gaf ik aan dat het slecht met me ging. Daardoor ging ik me minder slecht voelen. Ik heb het op de koop toegenomen, de depressieve gevoelens aandacht gegeven. Het is daardoor niet echt een depressie geworden.
Zoals ik het zie was er zeker een lichamelijke component (na het ontzwangeren voelde ik me weer normaal), maar het is zeker niet te scheiden van het emotionele en mentale vlak. Anders had mijn aanpak denk ik geen effect gehad. Bovendien ga ik me altijd slechter voelen bij weinig slaap en weinig tijd voor mijzelf (en dat heb je niet met een kleine baby…) Depressie zit ook in mijn familie, wie weet wat voor verstrikkingen daar een rol spelen…
Oorzaak is voor mij niet duidelijk aan te wijzen, maar ik weet wel welke aanpak voor mij werkt. Daar ben ik al erg blij mee.
Johan en Bea zijn dus katalysatoren. (Een ‘stof’ die een proces versnelt of vertraagd zonder daarbij zelf op te lossen.)
@ F001
Is verliefdheid in jou ogen dan ook een “ziekte” ????
Want dat veranderd ook allemaal stofjes in je lichaam en in je hersenen …
@ Grace
Idd mooie en kloppende aanvulling mbt dat slapen !
Ik ervaar het ook zo, en daarom is slapen bij mij ook zo belangrijk.
Ipv het als een ziekte te zien zoals F001 zie ik het als een mooi proces waar best een handje hulp voor genomen mag worden (kruiden of slaapmedicatie zo af en toe). Ik merk dat als ik een verstoord slaappatroon heb (teveel dromen of te vaak wakker worden) dat ik dan geholpen ben met 2 dagen een half licht inslapertje te nemen, dat is net genoeg om mijn eigen lichaam weer te prikkelen het zelf te doen … en daarna heb ik het meestal weken niet meer nodig.
@ Guido
Wat je zegt over familie-karma en depressie klopt voor mijn gevoel helemaal !
@krispy: ja zeker, verliefdheid kan een mens blind maken en daardoor ontoerekeningsvatbaar. (maar het is natuurlijk een héérlijk gevoel) Toch is het geen ziekte.
@Guido: in jouw beleving mag je best van de Pleiaden komen. (heb ik net als bij Moos geen enkele moeite mee, hoogstens enkele vragen en/of opmerkingen)
Depressie is zowel een somatische ziekte als een beleving. Bezie die twee zaken niet als losstaand. Ziekte moet je niet zien als iets verkeerds. Het is een karmisch uit te werken gevolg. (de karmische wet is onpersoonlijk, slechts de beleving van zo’n uitwerking ervaart de mens alszijnde goed of slecht)
Je ontkent koorts toch ook niet alszijnde een ziektesymptoom? Stel dat ik koorts zou verkondigen als louter een beleving en niet als een fysieke reactie van je afweersysteem. Stel dat die koorts zodanig hoog wordt dat aanvullende medicatie noodzakelijk wordt om die koorts te laten zakken, zodat het geen levensbedreigende situatie meer voor je is. Moet ik dan die patient die medicatie en vochttoediening onthouden? Hem of haar wijsmaken dat die koorts louter en alleen een beleving is tussen iemands oren maar fysiek niet bestaat? Op welk verkeerd pad sta je dan?
Ik lees hier precies hetzelfde wat ik al eerder las over die broodjes aap betreffende vaccineren tegen de mexicaanse griep. Jij leeft inderdaad op de Pleiaden, ik leef hier op Aarde.
Depressie, depressie… waar komt dat toch vandaan dat gevoel…
Ikzelf zit op dit moment ook in een moeilijke tijd, een aantal zaken achter de rug die niet zo leuk zijn, meestal komen dat soort dingen tegelijk (zul je net zien)
Ik moet me echt zetten tot praten over die dingen omdat ik niet geïsoleerd wil raken en mezelf wil verliezen.
Het is altijd fijn een luisterend oor!
Depressie is als het regent en waaaaaiiittth..
“Hadden we ruzie… Blies de herfstwind haar toch weer in mijn armen”…
Loesje
hahahaha
Ik zei, waarde Franciscus, dat ik van de Pleiaden KOM, niet dat ik daar leef. Vervolgens geef je geen antwoord op mijn -impliciete- vraag: “Waar kom jij dan vandaan?”.
Anders gesteld:
‘Ik leef hier op Aarde; waar kom jij vandaan?’
En zoja, heb je daar bewijs van?
een depressie lijkt me eerder een natuur(lijk)verschijnsel dan een ziekte
hoe ingrijpend ook , je gaat er niet direct aan dood.
echter, zonder hulp of inzicht in de onderliggende problemen kan iemand zo diep in een depressie wegzakken dat die het leven niet meer waard te leven acht.
maar ligt de verantwoordelijkheid voor onszelf niet ten eerste bij ons zelf? ik kom dan natuurlijk ook op het punt dat het zeer zeker erg belangrijk is op de hoogte te zijn van de mogelijkheden die er zijn om je depressie het hoofd te bieden .
voorlichting lijkt me dan ook de eerst voor de hand liggende medicijn die een depressie-patient krijgt voorgeschreven. zo heb je de kans zelf te kiezen hoe het tij te keren en niet alles maar te slikken (letterlijk en figuurlijk)
selene
@ F001
Koorts, verliefdheid, depressie, kanker, hoofdpijn, etc … maken je iets duidelijk. Voor sommige zaken neem je iets in als het een bepaalde grens overschrijd. Maar als kanker bvb alleen als “ziekte” beschouwd en ervaren word (met chemo en bijbehorende troepjes) dan is dat maar 1 kant van het verhaal, maar als je het als een proces ziet en de (eventuele) medicatie/kruiden/etc als procesondersteuning en als deel van de transformatie dan heeft de medaille 2 kanten en kun je leering trekken uit hetgeen op je pad komt en hoe de kosmos met je communiceerd.
Als ik enkel de koorts laat zakken door een paramolletje en verder niet kijk naar waarom ik hoofdpijn heb gekregen dan is de kans groot dat het me weer te deel valt totdat ik de boodschap begrijp en voortaan beter geen spruitjes meer moet eten omdat ik daar blijkbaar hoofdpijn en erge koorts van krijg. (= even een fictief voorbeeld …lol)
Dus JA geef die persoon vocht en antibiotica, maar vertel er ook bij dat er in veel gevallen sprake is van een bijbehorend bewustwordingsproces 😉
Ik heb nergens gezegt (jij wel) dat iets louter een beleving is tussen de oren … in mijn ogen is het een holistisch proces dat zowel met de reguliere benadering/behandeling als met een bewustmakende en oorsprong-doorgrondende behandeling te transformeren is.
Snappie?
Heel mooi gezegt Selene 😉
Dat paramolletje kostte wel dat kindje van 6(?) het leven. Koorts onderdrukken met een paramolletje. En hop, weg was het natuurlijke proces in het lichaam. Zelfs koorts hoort erbij; we hebben behoorlijk koorts met zu allen..
http://www.youtube.com/watch?v=Z1FgHIco0Eg&feature=PlayList&p=428A9334EE482160&index=0
@krispy: indien iemand een blaasontsteking oploopt of een griep, dan is koorts een fysieke uiting van je afweersysteem om deze foute bacterie of griepvirus te bestrijden. De beleving is dat iemand zich ziek voelt.
Maar de oorzaak is vrij simpel te diagnosticeren. Er is sprake van een schadelijke bacterie die jouw lichaam is binnengedrongen of een virusstam die zich lekker in jou gaat nestelen. Hoge koorts bestrijdt je met paracetamol, die bacterie met antibiotica. Zo simpel ligt het.
Normaal gesproken is er dus niets mis met koorts, maar boven een bepaalde temperatuur kan koorts juist levensbedreigend worden en meerdere lichamelijke complicaties veroorzaken. Dan lijkt me een paracetamolletje wel wenselijk. Er is nog nooit iemand gestorven aan paracetamol. Slechts indien je op dagelijkse basis een overdosis pcm. inneemt kan dit je lever belasten. Dan spreek je over een aantal hoger dan zes per dag gedurende een lange periode.
@ F001
Wat men werkelijk VOELT is dat het lichaam uit balans is en niet harmonisch meer resoneerd, wat men voelt is de fysieke reactie van dis-harmonie waar we in de loop de eeuwen het WOORD “ziek zijn” aan gegeven hebben.
Het harmonieuze accoord word dan een niet harmonieus dis-coord.
Een schadelijke bacterie is het gevolg van een ontregelde balans, anders had die zijn trilling niet kunnen uitdragen omdat het harmonieuze draagvlak hem anders geen accord gegeven zou hebben …lol..
Pcm en anti-b zijn hulpmiddelen om je dis-accoord te verzwakken en je harmonische trilling zich weer te laten herstellen. het zwakker worden van je energetische trillingsveld heeft een reden > dat kan een foute gedachtengang zijn die sterk genoeg is een verstorend energieveld te genereren waardoor gelijkgestemde bacterieen en virussen (trillingen) ruimte krijgen om zichzelf uit te dragen. Indien een persoon alleen pcm of anti-b neemt zullen de trillingsvelden van de aan disharmonie gelijkende trillingen slechts (tijdelijk)onderdrukt worden, maar wanneer je zorg draagt voor de gedachte/het patroon dat de grondslag is van deze harmonische verstoring dan zal deze gedacht geen voedingsbodem meer kunnen creeren en geen draagvlak meer zijn voor de gevolgen/invullingen/aantrekkingen van een onbalans.
Dus dankzij hoge koorts kun je kijken wat naar de bron leid/lijd van je onbalans.
medicatie > 1 plus nix doen > 0 blijft : 1
medicatie > 1 + bewustwording > 1 = 2
begrijp me niet verkeerd en denk niet dat ik TEGEN medicatie ben … tot op bepaalde hoogte is medicatie heel nuttig en soms zelfs essentieel, sterker nog : het kan zelfs deel uit maken van het transformatieproces als men bewust met jezelf en de oorzaken aan de slag gaat.
😀 ..lol… ik sta verbaasd hoeveel muziektermen ik zomaar uit mn vingers heb zien komen, want schreef en schrijf dit totaal uit ingeving en het in-zicht dat ik krijg en voel … lol…
Beste F001
Waarom lijkt het of je niet ziet dat wij hetzelfde zeggen en vinden als jou, met de extra bijvoeging dat “bewustzijn” een extra aanvulling en muze kan zijn in het proces van harmonie en dis-accoorden die we “ziekte” zijn gaan noemen in de loop der eeuwen.
Totdat we er als collectief klaar voor zijn om te helen op de manier van holografische projecties en resonantionele her-accoordingen (= de losgeraakte accu koordjes weer aan mekaar herenigen), tot die tijd zullen we baat hebben bij materiele substanties omdat die beter bij ons draagvlak en energieveld nog passen. Zonder bewustwording blijven we altijd blind en zullen we minder vooruitgang creëren dan wanneer we met open visier en panoramisch zicht de gevolgen van trillingsvelden als reeel gaan aanvaarden.
Nogmaals, je weet niet hoe beroerd en ziek iemand kan worden van een blaas-en/of longontsteking en hoe gevaarlijk hoge koorts als afweermechanisme kan zijn voor iemand die al een chronische aandoening heeft. Dan is medicatie het eerst noodzakelijke, naast geruststellende aandacht voor de patient.
@ F001
En waarom zou ik dat niet weten ???
Tuurlijk doe ik dat, en natuurlijk heb je gelijk in de laatste zin van je bovenstaande reactie.
Ik denk niet dat hier iemand is die het tegendeel zou zeggen of beweren.
Ik geef enkel aan dat er NAAST dat eerste-hulp-stuk ook nog een onderliggend aspect zit waardoor verdieping kan ontstaan.
🙁 (Pruilipje) Waarom zie je dat niet, of lijkt het dat je dat niet ziet of wilt erkennen ?
@Krispy,
Ik ervaar een groeiproces bij je, wat zich FYSIEK uit in je bewoordingen en woordenkeuze van je reacties. Je hebt de focus gevonden lijkt wel…losgelaten…?
@F001
blaas en/of lonontsteking heeft te maken met een oververmoeid lichaam wat niet meer resistent is tegen CONTINUE AANVALLEN van buitenaf! Iets wat binnen kan sluimeren ontstaat door een “ingang”door het menselijk energieveld. Dit is door omstandigheden zo verwakt dat negatieve energieeen zich kunnen manifesteren in het lichaam en dit verziekt…Heb je weleens een energiefoto gezien van iemand met en zonder geopenbaarde kanker in het lichaam en iemand die helemaal schoon is? 3 verschillende fotos met totaal andere kleueren en uitstralingen…..Dit WAS nooit te voorzien, weet je wat dat inhoud..?
de hele perceptie van genezen en en het eigen vermogen van de mens om te genezen en natuurlijke elementen die daarbij kunnen helpen liggen door gebrek aan bewijs wat voor jou als voldoende bewezen geld, te ver uit elkaar…. het is niet omdat er nog geen andere mogelijkheid binnen jouw kennis gebied voor handen is, dat daarom de vooruitstrevende ervaring van anderen minder correct zijn… je hield zelf laatst iets van pim van lommel aan, weet je een van zijn veelgenoemde uitspraken is bewonderlijke ongeloof over het WETEN van de mensen maar het NIET ernaar leven…met name zijn ervaring met hartpatienten en hun MOETEN aanpassen aan nieuwe omstandigheden en een andere manier van leven. EN toch legt de meerderheid het oplossen van dit probleem bij de dokter…. snap je ?
mvdg GalliLéon
@ Galli
…lol.. ik zit vandaag gewoon op een groei-lijntje hahaha ik hou wel van afwisseling … heb een onrustige kont hahaha 😀
nee ff zonder gegein, ik heb vandaag een appart gevoel bij het schrijven, was me ook al opgevallen … zei het daarstrax nog tegen mezelf hahaha “een schizofreen is nooit alleen” hahahaha … shit zit ik er weer grapjes doorheen te gooien (bloos)
Ik ben vandaag best trots op mn eigen woordkeuze 😀 (dus als je iets ruikt dan ben ik het hahahaha !!!)
Dank je wel.
je moet ook trots zijn, want je hebt een inzicht verworven en begrijpt dit door het als weten te manifesteren in woorden! wat een functie he deze platvormen voor dialoog en uitwisseling van inzichten, kennis en informatie! Wat een decennia ict al niet voor moois teweeg brengt in de massa….
Nog even en de verbindingen der extremen vormen zich als een onstoffelijke panorama voor de geste en ervaar je de verschillen tussen zuivere en illusionaire materie…all good things come in three 😉
mvdg Galliléon
@F001 ter aanvulling HC Moolenburgh is ook een enorme voorloper op het gebied van genezing van ziekten door het verbinden van leefgebieden van de mens in fysiek, geestelijk en emotioneel opzicht. Niet enkel het zichtbare fysieke….Maybe dat zijn ervaringen, contateringen en gedane handelingen vanuit een nieuw verworven inzicht na het lezen van zijn geschreven woorden je inzichten verduidelijkt…
mvdg GalliLéon
@ Galli
Ja ik vind het ook heerlijk via het itc/pc-medium te kunnen delen, om rond te kunnen neuzelen en kennis op te doen.
krispy gooit wat confetti in de lucht 😀 Jippie !!!!
@GalliLeo: ook een fysiek gezond onvermoeid lichaam kan ten prooi vallen aan een bacterie en/of een virus. Zet maar eens een gezond iemand in een gebied waar hij/zij wordt bloot gesteld aan malariamuggen.
Nogmaals, het hoeft niet óf/of te zijn. Het fysieke hoort bij het mentale en het mentale is een kroost van het geestelijke. Waarom zou je dan een aspect buiten beschouwing moeten laten? Ook wanneer het een fysieke aandoening (en/of oorzaak) betreft?
JA dat klopt F001, we hadden het alleen over van binnen uit komend en ontstane ziekte die daardoor een fysiek zichtbaar element heeft. Dit komt voort uit disability in het emotionele,fysieke en geestelijk lichaam. Jij hebt het in je voorbeeld over een voor handen zijn insect (waar we overigens al niet meer bang voor hoeven te zijn daar het antigif er is… )die een mens een stof inspuit bij het bloedzuigen om de stolling tegen te gaan! Jij gaat toch niet naar afrikaanse landen zonder malariapillen etc?? geloof me elk voor handen zijn de ziekte is in “normale” omstandigheden te genezen! De reden dat de pest niet meer werkt komt voor het grotendeels omdat we hygienischer zijn geworden en betere voeding gebruiken en dus ons immuunsysteem sterker en intacter is geworden….voel je em al een beetje???
FIjn weekend F001 en allen
mvdg GalliLéon
Sommige mensen zijn erg gehecht aan hun ‘depressie’.
Familiekarma he Guido. Hoe en wat kun je er dan aan doen? In onze familie komt het veel voor en ik heb er zelf inmiddels 13 jaar mee te kampen, daarvoor was het latent aanwezig. Een hele reeks aan medicatie, reguliere geneeskunde en ‘alternatieve’ hulp achter de rug om dichter bij mezelf te komen en de kern van dit probleem te vinden. Dat rijpingsproces, zoals hierboven zo leuk omschreven, heeft me nu wel lang genoeg geduurd. Sorry van m’n sarcasme, daar wil ik nog weleens in terechtkomen.
Familiekarma is voor mij iets nieuws. Een paar weken geleden werd dit ’toevallig’ voor het eerst tegen mij gezegd. Mijn vraag is; wat kun je daar aan doen, regressietherapie? Alle info is zeer welkom! Wellicht dat anderen hier ook wat aan hebben. Bedankt voor de reacties!
Hoi Bartelo, als het nu van 2 kanten op je afkomt.. Ik wil je aanraden er eens over te gaan lezen, boeken of via het internet. Het bijzonder van het leven Bartelo is altijd dat je ALTIJD bij de sleutels kunt om ‘shit’ op te lossen.
Ik wil je goede moed toewensen en een helicopterblik waarmee je jezelf niet als ‘slachtoffer’ ziet. Dát is in mijn gevoel essentieel! Til je aan je eigen boordje omhoog.
Op het moment dat je het e.e.a. in de peiling hebt, je ergens in herkend, kun je handelen. Als het goed is, zullen deze ‘leads’ ook op je pad komen/worden gebracht. Maar hou je ogen en oren open!!
Je mag mij ook altijd een mail sturen; met liefde geef ik je een paar leads. guido@wanttoknow.nl
Succes makker!
@Bartelo, 1 vd manieren om met fam. karma te werken is dmv familie-opstellingen. vraag eens rond wat er bij jou in de buurt te vinden is, wie goed is.
Bij mij heeft op de lange termijn lichaamsgerichte therapie het verschil gemaakt, werkelijk contact maken met het depressieve gevoel en luisteren naar wat het te vertellen heeft. Ik vond fijn dat het direct naar de kern ging. M.i. heb je daarmee relatief weinig sessies nodig voor grote sprongen. Aan de andere kant; wat voor de één werkt,
hoeft nog niet effectief te zijn voor de ander. Succes!
Helemaal TOP Grace!! Niet aan gedacht.