Doodse Stilte…

Annette Reinboud is in de ban van Stilte. Zoals je ziet schrijft ze dat met een hoofdletter; niet om te schreeuwen, maar om je aandacht te vestigen op een fenomeen dat steeds meer dreigt uit te sterven.

Stilte is een essentieel onderdeel van ons leven. Wellicht dat het DE essentie is van ons leven. Wie (nog) niet de stilte in zijn eigen hart heeft gevoeld, zou eens moeten beseffen, dat deze Stilte ‘het deurtje is dat naar binnen opengaat’… Alle zaken die je als mens teruggespiegeld krijgt uit de buitenwereld, kun je in deze Stilte verteren. Annette beseft dat dit proces een essentieel proces is in onze Aardse werkelijkheid. Hieronder haar 2e stuk over de STILTE.

Hier overigens haar eerste inzending:  ‘Het Grote Taboe’.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Doodse Stilte

Annette Reinboud.

Als je er goed over nadenkt zijn deze 2 woorden een vreemde combinatie die vaak in één adem wordt genoemd. Veelzeggend is het in ieder geval wel.

Als je doodgaat vallen mensen ineens stil en als je het al bent krijg je één, hooguit twee minuten stilte. In het geval van een gewelddadig einde valt je soms zelfs een hele stille tocht ten deel. De dood dwingt blijkbaar respect af.

Ik zou er een moord voor doen om dat bij leven en welzijn voor elkaar te krijgen. Stilte….. Als je het mij vraagt hoort stilte juíst bij het leven. En als dat zo is dan is het slecht gesteld met de mensheid, want niets lijkt zo beangstigend als dat. Vandaar die combinatie met de dood natuurlijk…

Zo zag ik eens een documentaire over het wereldberoemde kerkhof “Père-Lachaise”in het centrum van Parijs, waar vele legendarische creatievelingen liggen op het gebied van o.a. muziek, schilderkunst en literatuur; Frédéric Chopin, Maria Callas, Edith Piaf, Oscar Wilde, Marcel Proust, Amadeo Modigliani…. De voornaamste reden waarom ik zo intens heb genoten van deze ontroerend mooie portretjes van het kerkhof en zijn bezoekers, is dat het vrijwel geheel zonder toegevoegde muziek en “stroboscoopmontage” in beeld is gebracht.

Op deze verstilde manier werd ik liefdevol meegenomen in de belevingswereld van een aantal fascinerende mensen die hun bewondering voor de geliefde dode zo ontroerend konden laten meevoelen. Een ware streling voor oog en oor. Wat grote creatieve geesten met elkaar gemeen hebben is hun eeuwigheidswaarde, die is ontstaan uit een intens geleefd leven, dat het verdiend heeft gedeeld te worden.

Via al onze zintuigen zijn wij daar deelgenoot van en geven wij op onze beurt weer zin aan ons leven en dat van onze omgeving. Wanneer iets lelijk is kunnen we onze ogen veelal nog afwenden en er verder geen acht op slaan. Maar onze oren zijn willoos.

Bovendien huisvesten onze oren ons evenwichtsorgaan en zijn ze verbonden met onze ziel en al haar roerselen.

Omdat mijn arme oren jarenlang geterroriseerd zijn door het leven in de gekte van de stad en alles in me schreeuwde om stilte, rust en ruimte, ben ik verhuisd naar een huisje op het Friese platteland vlakbij de Waddenzee, midden tussen de beschermde natuurgebieden, waar ik ver kan kijken en diep kan ademen, waar al mijn zintuigen gestreeld worden. Mensen die niet tegen de stilte kunnen zeggen altijd dat dit het einde van de wereld is. Er is een gezegde dat “boven Dokkum de wereld achter kranten zit dichtgeplakt”.

Ik fiets regelmatig naar de dijk en als ik dan boven kom en de Waddenzee zie….die immense leegte die niet leeg is, die heerlijke stilte die verre van doods is. Luister maar eens naar het wad. Dat klinkt niet als het einde van de wereld. Dat is het begin!

Annette Reinboud

HIER haar website.