De dichte mist van oorlog.

RonaldJan Heijn schreef hier al 2x een gastcolumn op WantToKnow. Deze week bood hij ons het onderstaande artikel aan, dat NRC té lang vond. Ronald Jan gaat alsnog proberen een samenvatting aan te bieden. Dat is natuurlijk prima, maar wij plaatsen maar wat graag het originele artikel, omdat het héle artikel je op een ‘beklemmende’ manier meeneemt naar een onvermijdelijke conclusie. Wij hebben kennelijk ruimte ‘genoeg’..

Daarom maken we hier graag het artikel alvast in zijn volle lengte publiekelijk toegankelijk. Het lezen waard! Voor ons wél! Een brug tussen de oude en de nieuwe wereld..!
X

Een artikel in het kader van Albert Einsteins’ veel aangehaalde quote:

“Problems cannot be solved by the same level of thinking that created them.”

(‘Problemen kun je niet oplossen op hetzelfde niveau waarop ze zijn ontstaan’)

Het woord is aan Ronald Jan Heijn.

X

~~~~~~~~~~~~~~~~

“Dit is een omvangrijk artikel, maar de paragrafen zijn evt. ook apart te lezen.

Het artikel geeft inzicht hoe je naar oorlog in het algemeen en de situatie in  Afghanistan in het bijzonder kunt kijken.
En vooral, over het hoe en waarom van de blunders van het Westen ten aanzien van deze onderwerpen. “

Ronald Jan Heijn, februari 2010

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

DE DICHTE MIST VAN OORLOG

over het echec in Afghanistan

X
Ronald Jan Heijn © 2010
x

In het programma Pauw & Witteman zag ik laatst Arnold Karskens, de bekende Nederlandse onafhankelijke oorlogscorrespondent. Als een van de weinige journalisten was en is hij bijzonder kritisch over ‘onze’ aanwezigheid in Afghanistan. Zijn diagnoses over de toestand in het land vind ik altijd goed, vooral omdat hij er lang verblijft en helemaal opgaat in de cultuur.
Arnold is voor mij een verademing vergeleken met de militairen of andere ‘deskundigen’. Maar in mijn ogen mist hij toch voor open doel op het moment dat Paul Witteman hem vraagt: “Als het dan zo uitzichtloos is, Arnold, wat kan dan nog de oplossing zijn, … is die er wel?”

En dan komt zelfs Arnold er niet meer uit. Vanuit mijn visie is zijn diagnose prima, maar de werkelijke oplossing ontbreekt. En Arnold staat niet alleen, praktisch de hele samenleving smacht naar een oplossing, maar bij gebrek aan een goed alternatief, een andere visie, valt men iedere keer terug op de oude manier van denken. En dat is dezelfde manier die de problemen heeft veroorzaakt!

En dit geldt voor de problemen in alle gebieden in de samenleving, of het nu de kredietcrisis is of iets anders … men denkt veel te beperkt. Maar dé oplossing is er wel degelijk en daar gaat dit artikel over.

De oplossing is ‘een ruimer denken’..

De oplossing is volgens mij eenvoudig als je beschikt over een ruimere (dan de huidige) visie op het leven en dood. ‘Als je het ziet, dan is het simpel’, zou Cruyff zeggen. Maar als je het ziet, dan wordt het ook steeds moeilijker al die argumenten aan te horen die het inzicht ontkennen. Dat inzicht ontbeert helaas ook onze Nederlandse regering. Zelfs ‘met de kennis van nu’ geeft de regering schoorvoetend toe dat ‘sommige dingen beter hadden gekund’. Schoorvoetend, omdat men nog steeds binnen het bekende denkkader blijft. En zeer helaas is dit gangbare denken ook een zeer beperkte manier van denken.

1. De ‘Bron van alle agressie’.

Vanuit deze ruimere manier van kijken komt ook Benjamin Creme (www.sharenl.org) al snel tot de conclusie dat het terrorisme niet een oorzaak is, maar een gevolg van een eeuwenlange ongelijkheid. Het Westen zélf is de oorzaak van het terrorisme, want het Westen is schuldig aan de huidige onrechtvaardige verdeling van de wereld.
En deze oorzaak gaat al eeuwen terug; de wedijver en hebzucht heeft de wereld bijna aan de rand van de afgrond gebracht. Competitie is het grootste gif dat we als mensheid hebben gecreëerd. Het is alles-vernietigend en heeft gezorgd voor een zeer onrechtvaardige verdeling in de wereld.  En het heeft tegelijkertijd een enorm wantrouwen gebracht.

Kijk eens naar de huidige situatie in de wereld; niet alleen in de bankwereld is men elkaar niet meer gaan vertrouwen, eigenlijk in alle lagen van de samenleving staan partijen elkaar naar het leven. Religieus, sociaal, cultureel, economisch, noem het maar op.. En als we dat goed tot ons door laat dringen, beseffen we dat het heel belangrijk wordt om eerst het onderlinge vertrouwen weer te laten groeien in de wereldgemeenschap. Daarvoor is het nodig dat we weer leren delen met elkaar.

Een hele omschakeling dus, als ‘competitie’ altijd ‘de absolute koning’ is geweest. Dus elk land zal eerst zijn eigen bronnen moeten delen met de rest van de wereld, en vooral natuurlijk ook de derde wereld. Als dat op gang komt, dan kan het vertrouwen weer groeien. En als het vertrouwen groeit, dan kan er weer rechtvaardigheid komen. En alleen rechtvaardigheid in de wereld kan duurzame vrede brengen.

Alleen op deze manier halen we de voedingsbodem weg voor bijvoorbeeld terroristen en hun activiteiten. Als er geen onrechtvaardigheid meer in de wereld is, dan hebben terroristen geen bestaansrecht meer. Dat hebben ze nu wel.
Nu wordt 83% van de Aardse bronnen verorberd door slechts een kwart van de wereldbevolking. De rest van de wereld mag het met de resterende 17% doen..! En zo zijn er nog veel meer schrikbarende cijfers. Als ikzelf ‘daar’ zou wonen, zou ik waarschijnlijk ook terrorist zijn geworden! Ik kan het me namelijk zo goed voorstellen.
Met de kennis van de eeuwenlange geschiedenis en de wijsheid van nu zou ik natuurlijk nooit gewelddadig worden. Integendeel, ik zou gaan praten. Maar het vuur van de verontwaardiging en de onrechtvaardigheid zou er niet minder om zijn.

2. Tijdloze wijsheid over geweld en oorlog

De wetten van het leven
Het ruimere denken kun je ook terugvinden in de traditie van de Oude Wijsheid (o.a. Alice Bailey), ook wel Tijdloze Wijsheid genoemd, en gaat -in een notendop- als volgt:

De wijsheid begint bij het weten en het besef dat de dood niet bestaat. Er is alleen maar leven; alles is bewustzijn, alles is energie. We zijn als mensheid al miljoenen jaren oud en we begeven ons op een weg van geestelijke evolutie. We hebben allen al duizenden levens geleefd met de bedoeling dat we elk leven leren (de wet van reïncarnatie) en zodoende geestelijk groeien: het omzetten van onwetendheid in wijsheid, in inzicht (doel van het leven).

We zijn alles al geweest in onze levens, blank, zwart, moordenaar, slachtoffer, man, vrouw, noem maar op. We komen allen voort uit dezelfde bron, waarmee onze ziel verbonden is; we zijn allen één. En de wet van Karma zorgt ervoor dat we zélf verantwoordelijk zijn voor alles wat we doen. Dus wat iemand zaait, dat zal hij/zij ook weer oogsten.

Emotie werkt versluierend
De beslissers voor een oorlog zijn zich blijkbaar niet bewust van deze grote wetten die ten grondslag liggen aan het leven, want anders zouden ze er niet aan beginnen. Geweld versluiert namelijk elke andere oplossing. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Geweld zorgt ervoor dat binnen de kortste keren alle aandacht naar de agressie gaat en elke andere oplossing afgesloten lijkt.

Van alle opties die er zijn om een probleem op te lossen, is geweld er slechts één. Er zijn vele andere mogelijkheden, die elk een ander vervolg geeft. Oorlog is echter de meest heftige, die de deur naar andere mogelijkheden keihard dicht gooit.

Kijk maar naar de eerste jaren van de Bush-oorlog in Irak. De te voeren strategie, het benodigde geld, het materieel, de soldaten, de doden, het gelijk willen halen, de as van het kwaad  …. aan alles moet intensief aandacht worden besteed om deze oorlog te kunnen voeren. Het is dus niet alleen het geld, maar vooral ook de tijd die erin gaat zitten. Moet je nagaan wat je met die tijd in positieve zin had kunnen doen, als er geen oorlog was gevoerd!!

De mist als donderwolken
Een oorlog vraagt alle aandacht en versluiert daardoor het werkelijke probleem. Robert McNamara, de Amerikaanse Minister van Defensie van 1961 tot 1968, vertelt in de documentaire ‘Fog of War’ over zijn lessen uit de Vietnamoorlog. Hij vertelt over de mist die opkomt zodra de beslissing van oorlog is genomen en daarmee het zicht belemmert. Die heeft hij heel duidelijk ervaren. En omdat men nu eenmaal die oorlog begonnen was, moesten ze eerst door al ‘die shit’ heen, om vervolgens te ervaren dat het een zinloze missie was. McNamara’s conclusie was, jaren na dato, dat hij de zinloosheid ook al had kunnen weten, vóórdat hij deze Vietnam-oorlog was begonnen.

Volgens Harry Beckers (zijn inzichten worden verteld in de documentaire ‘Staya Erusa, Find the Book of Knowledge’, zie ook Stayaerusa.nl HIER) zijn het ook letterlijk energetische donkere donderwolken die tussen de persoon en de oplossing blijven hangen. Denk maar aan een uitdrukking als ‘blinde woede’; we zien niets meer.

Geweld is emotie en emotie maakt blind.

De wolken van emotie belemmeren ons dus daadwerkelijk het ruimere uitzicht en onthouden ons daardoor het inzicht in wat er wérkelijk speelt. Want alle aandacht en energie gaat naar de wolken, terwijl je uitzicht moet hebben om tot inzicht te komen. Daardoor komt elke emotie ook voort uit onwetendheid, want het echte inzicht ontbreekt. Had je het inzicht wel gehad, dan is de emotie er niet. In het geval van het beginnen van de oorlog: inzicht in de wet van oorzaak en gevolg, in de wet van reïncarnatie en in de zin en doel van het leven. Dus het werkelijke inzicht in leven en dood ontbreekt, het inzicht in onze werkelijke hoedanigheid en de werkelijke reis die we aan het bewandelen zijn.

Wet van karma & van reïncarnatie

Ook geweld is natuurlijk een onderdeel van de wet van oorzaak en gevolg (ook wel, de wet van karma genoemd). Elke gedachte en elke daad zet een oorzaak in beweging. Zoals reeds gezegd: ‘Wat je zaait, zul je ook oogsten’. Dus als geweld de oorzaak is, zal de oogst navenant zijn. Geweld werkt daardoor altijd vertragend, want ondertussen wordt nog steeds niet aan het werkelijke probleem gewerkt.

Men zou tevens moeten kijken vanuit meerdere levens. De wet van oorzaak en gevolg gaat altijd op, dus het beginnen van geweld heeft een hetzelfde gevolg: geweld. Is dat niet nu meteen, dan wel in een volgend leven of latere periode. Na het geweld zou er best een lange periode van betrekkelijke rust kunnen komen, maar ondergronds blijft er iets smeulen en vroeg of laat komt de tegenreactie.

We hebben dit duidelijk gezien in het  Joegoslavië. (Onder andere de documentaire ‘Face of the enemy’ maakt zeer pijnlijk duidelijk wat de gevolgen voor de Vietnamezen zijn geweest van de oorlog die hun land heet ‘de Amerikaanse oorlog’). Geweld geeft daardoor nooit een blijvende oplossing. Geweld is een vorm van onderdrukking, die uiteindelijk een overwinnaar en een verliezer brengt. Dat gegeven veroorzaakt altijd een blokkade, waardoor er niets moois uit kan groeien. Want de uitkomst is niet met liefde en zorg gezaaid. Het is niet de straf van God, maar iets dat we zelf als mensen hebben gecreëerd.

3. De onderdelen van de ‘MIST VAN OORLOG’

Door te kiezen voor oorlog, trappen we in de valkuil van een zeer oude reflex van de mensheid. Zolang we weten is de mensheid in oorlog. Voor het eerst sinds de WOII – vrij recent dus nog – kennen grote gedeelten van de wereld vrede. Maar tot die tijd was er de energie van oorlog voeren; daar kon men veel in kwijt. Het is ‘een oude groef in de plaat’, die we helaas maar al te goed kennen. En door die oorlogsbeslissing trekt er dus deze mist op die het zicht belemmert.

En je hoeft daarvoor geen esotericus te zijn (die een ruimere werkelijkheid kent en de wetten van het leven), ook anderen hadden voor een oorlog kunnen waarschuwen (en hebben dat ook gedaan!). Zoals een cultureel antropoloog, jurist, historicus, journalist, terreurdeskundige, iemand met gezond verstand en noem maar op.

Deze deskundigen hadden de volgende punten kunnen noemen, die tegen inmenging in Afghanistan of Irak zouden wijzen (berichten die ik in de afgelopen maanden in kranten ben tegengekomen):

1. Men heeft geen inzicht in de cultuur en daardoor weten we ook niet wie nu de echte machthebbers in Afghanistan zijn. Het is niet een land dat – als je de centrale machthebber verslaat – je het hele land aan je voeten hebt. In het geheel niet! Er zijn vele verschillende stammen. Daarnaast is elke Afghaan zijn eigen vorst en autoriteit.  Ze hebben nooit geloofd in een centrale regering en daar worden ze nu ook weer in bevestigd, want die is corrupt en is er alleen voor zichzelf. Slechts 10% van de Afghanen schijnt de centrale regering te steunen. En alleen in de steden zijn sommigen pro-Amerika, maar daar wordt ook niet gevochten. Er bestaat ook geen centraal juridisch systeem in Afghanistan, maar wel informele lokale regels en wetten.
2. De topdown benadering van het initiëren van een democratie is typisch een westers idee en werkt dus ook niet door de afwezigheid van een sterk centraal regime. Maar ook het hebben van een democratie als het hoogste goed, is zo’n Westerse denkfout. Sterker, beter een redelijke dictator dan een niet werkende democratie. ‘Uiteindelijk zouden de krijgsheren wel eens legitiemer kunnen zijn, dan enig democratisch gekozen parlement, legitiemer omdat ze eigen zijn aan de Afghaanse ervaring’, aldus Irshad Manji.Het is een lange weg naar democratie getuige onze eigen geschiedenis en heeft zijn eigen dynamiek, die niet opgelegd kan worden. De Britse schrijver Alex de Waal stelt daarom dat een vrede – die door buitenlandse troepen wordt bereikt – voorbij zal zijn, zodra deze troepen vertrokken zijn. Karzai begrijpt heel goed dat loyaliteit in zijn land wordt verhandeld op basis van verwantschap, geloof en contanten. Alleen dat laatste hebben de Amerikanen. Daarmee hebben ze  verschillende krijgsheren in Afghanistan omgekocht en daarna de indruk gewekt dat zij door de militaire macht waren verslaan. Karzai weet dat het besturen van zijn land te maken heeft met het goed beheren van al deze verschillende krijgsheren.
3. Vergeet democratie als je geen economische middenklasse hebt, zegt de Amerikaans Iranese filosoof Vali Nasr. En die is er niet in Afghanistan. Er zijn veel te weinig mensen die baat hebben bij een democratie. ‘Zoals het grootste deel van de bevolking leeft van overheidsgeld en geen commercieel belang heeft bij handelsrelaties met anderen, zullen ze niet geïnteresseerd zijn in democratische waarden’. En een niet onbelangrijk obstakel in de Arabische wereld: de mensen leren niet ‘hoe’, maar ‘wat’ ze moeten denken, aldus professor Nasr Abu Zayd. Er is nauwelijks vraag naar sociale verandering.

4. 

   Men is blijkbaar niet op de hoogte van de geschiedenis van Afghanistan. Ze zijn al meer dan 1000 jaar in oorlog. Ze weten niet beter, ze zullen nooit opgeven en zijn dan ook niet te verslaan. Elke grote veldheer in de geschiedenis is hier gestrand. Men noemt het niet voor niets: het Kerkhof der Naties! Gengis Kahn en later Alexander de Grote, en ook destijds het onoverwinnelijke Moslimleger werd hier een halt toegeroepen. Afghanen zijn de oorlog gewend en zij hebben de tijd. Ook de Britten in de 19^e eeuw hebben nooit raad geweten met de guerrillaopstand van de verschillende stammen. Pas toen de Britten hun cultuur begonnen te begrijpen, konden zij een status quo vasthouden, maar van overwinnen was geen sprake.

5. Ook de Russen lukte het niet. Ook niet toen ze waren overgegaan van een harde en puur militaire naar een meer civiele aanpak met het oprichten van scholen, ziekenhuizen, e.d. Om de Afghanen natuurlijk op die manier voor zich te winnen, exact hetzelfde dat de buitenlandse troepen nu proberen te doen. Hoewel er wel degelijk verschillen zijn in de situatie van de Russen destijds, is het verbijsterend hoe weinig vooral de Amerikanen hebben geleerd van het Russische falen aldaar.De bekende columnist H.J.A. Hofland schrijft in zijn column van begin februari: ‘In de International Herald Tribune van 5 februari staat een bijdrage van Michael Gorbatsjov over ‘de lessen van Afghanistan’ zoals die tussen 1979 en 1988 door de Sovjet-Unie zijn geleerd. Volgens Gorbatsjov is een militaire oplossing niet mogelijk. Er moet gestreefd worden naar een politieke oplossing waarbij de troepen moeten worden teruggetrokken. Ook dan is succes niet verzekerd, maar alles is beter dan een zogenaamde militaire overwinning. Verder beveelt hij aan de buren van Afghanistan in het genezingsproces te betrekken: Iran, Pakistan en Rusland die per slot van rekening evenveel belang bij een vreedzame oplossing hebben.’
   
6. Guerrillaoorlogen zijn niet te winnen. Sinds 11 september 2001 worden oorlogen anders gevoerd, met bermbommen, zelfmoordenaars, onbemande vliegtuigjes, het winnen van de hearts and minds van de plaatselijke bevolking, enz. De asymmetrische oorlog wordt het genoemd. Terreurdeskundigen hierover: ‘je kunt nooit van ze winnen in hun eigen achtertuin, het terrein is uitermate geschikt voor een guerilla en ook de grenzen zijn veel te open.  Ze kunt wel veldslagen winnen, maar nooit de oorlog’. Ze kunnen – net als de Vietnamezen destijds – grote verliezen lijden.En net als in Vietnam geldt ook hier: het grote technologische voordeel blijkt maar een zeer beperkt voordeel te zijn. De Afghanen passen zich heel goed aan en strijden nu alweer anders dan een jaar geleden. Oud-sergeant Brian Turner over zijn verblijf in Irak: ‘De taak van de infanterie is: de vijand lokaliseren en vernietigen. Maar in Irak was geen vijand te bekennen, we ondergingen alleen maar. Sluipschutters, mortiervuur, bermbommen, vanuit het niets. Dat doet iets met je lichaam.’ Dus een onzichtbare vijand, geen hoofdkwartier, geen hoofdstad, geen grenzen, geen vaste verblijfplaats…. Hoe wil je deze oorlog winnen?
7. Tunnelvisie en belangen drukken beslissingen door, want nu weten we dat slechts een klein clubje neo-conservatieven in de Amerikaanse regering hun zin heeft doorgedrukt. Want zelfs in de VS hadden bijna alle terreurdeskundigen tegen de inval in Irak geadviseerd!  Ze waren bijeen geroepen om te adviseren hoe terrorisme tegen te gaan. Hun advies: ga in gesprek! Blijf in communicatie, want zodra je de strijd  begint, gaan ze ondergronds; een guerrillaoorlog win je nooit.
   De Amerikaanse oorlogsverslaggever Dexter Filkins: ‘De inname van Bagdad verliep in 2003 met verdacht weinig weerstand. ‘Dan zitten Saddams troepen ons natuurlijk op te wachten in Tikrit, de geboortestreek van Saddam.’ Een paar duizend gevechtsklare mariniers gingen er op af. Maar weer niks. ‘Geen idee waar iedereen is’, zei een Amerikaanse majoor. Terwijl Saddams presidentiele garde pal voor hen stond!
   Irakese soldaten stonden langs de weg naar de intocht van al die opgefokte Amerikaanse mariniers te kijken, maar zonder uniform. Zo leven de Amerikanen voortdurend buiten de Irakese werkelijkheid. ‘De opstandelingen zijn overal. Je staat naast ze, maar je ziet ze niet. De Amerikanen troepen worden er gek van!
8. Wat men altijd vurig gehoopt heeft en wat een belangrijke pijler had moeten zijn, is niet gebeurd: de Inleggers hebben niet de steun van de bevolking. Daarvoor zijn er veel teveel burgerslachtoffers gevallen. Tevens ziet de bevolking de situatie niet echt verbeteren. En men weet dat deze buitenlanders er maar tijdelijk zijn. De bevolking had grote moeite met de Taliban toen die kwamen, maar ze brachten wel duidelijkheid. Er is een groeiende weerstand bij Afghanen tegen de buitenlander, die vaak alleen maar geblindeerde auto’s voorbij zien rijden, zonder gezicht en zonder positief resultaat.
9. Nu wil Amerika in 2011 weg en hun exit-plan leunt zwaar op het opleiden – in komende 3 jaar –  van100.000 (!) nieuwe politieagenten en 100.000 nieuwe soldaten. Maar dit opvoeden en professionaliseren van de politie en leger probeert men al 8 jaren, de resultaten zijn echter gering. Is het dan in 2011 opeens wel geregeld? Daarnaast blijkt er niet een sterke scheiding te zijn tussen opleiden en vechten. De Afghanen leren het vooral tijdens patrouilles en operaties. Tevens gaat men teveel uit van een begeleiding van een rechtgeschapenheid en bestuurlijk vermogen in Kabul en die is er niet , aldus Juan Cole, hoogleraar geschiedenis Midden Oosten (Universiteit Michigan).
10. Het Westen heeft een overdreven aandacht voor veiligheid. Het maximaliseren van de veiligheid van de eigen soldaten betekent vaak het minimaliseren van de bescherming van de plaatselijke burgers. In een ander gebied van een on-going oorlog, Israël, is ‘Breaking the Silence’ opgericht, die vertelt dat de praktijk heel anders is dan de mooie woorden in de politiek. Eigenlijk werden de Israëlische soldaten verteld, ‘eerst schieten dan pas vragen stellen’. Deze soldaten konden 90% van wat ze moesten uitvoeren niet meer aan zichzelf verantwoorden. Dit doorschieten naar de ‘eigen veiligheid voor alles’ is een tendens die men overal ziet, ook doordat het thuisfront zich steeds meer laat gelden. Zie de laatste ontwikkelingen in Engeland.
11. De romantiek van ‘vechten voor je land’ is ver te zoeken, als die er al zou moeten zijn. Voor de gemiddelde Amerikaanse soldaat is het vooral werk. Porno, knokpartijen, verveling in het kamp en in het veld met oordopjes op luisterend naar harde muziek de vijand beschieten, het komt veel voor.
    De Amerikaans journalist Dexter Filkins in zijn boek ‘War on Terror’. “Hoe meer oorlog ik zag, hoe minder ik ervan begreep. ‘De War on Terror wordt uitgevochten door Amerikaanse kinderen’. Ze komen rechtstreeks van de kippenboerderijen van hun vaders, uit gehuchten waar niemand ooit van gehoord heeft. ‘What the fuck doen jullie hier’, vroeg ik ze vaak. ‘Me werk’ zeiden ze dan. Ik wou dat ze zichzelf meer vragen stelden, maar dat zit niet in ze’.
    Met andere woorden, in het veld lopen mensen die het als werk zien, niets van het land en de mensen weten (‘the bad guys’) en blind orders opvolgen. En de leiding die ze de wei instuurt is, wordt op hun beurt weer misbruikt door de politiek die andere belangen heeft. Met als resultaat voor de Amerikaanse soldaten, dat – na het meemaken van alle ellende – eenmaal terug in Amerika 18 ex-soldaten per dag (!!) zelfmoord plegen. Per dag! Probeer dat eens voor te stellen! En 25% van de Amerikaanse daklozen zijn oorlogsveteranen! Wat doet men die soldaten aan door hen naar een oorlog te sturen? En uiteindelijk ook hun familie en vrienden? De schade van oorlog is op alle vlakken in de samenleving immens.
12. Het is moeilijk informatie uit het veld te halen. Amerika’s bekendste klokkenluider uit de Vietnamtijd Daniel Ellsberg verwoordde het zo: ‘Het is net als in Vietnam, we praten alleen met die mensen die tegen ons praten en Engels spreken. Dat is een van de redenen dat we zo slecht en eenzijdig zijn geïnformeerd. We horen wat we willen horen en we praten niet met de burgers, met de boeren en met de mensen die tegen ons vechten. We begrijpen ze gewoon niet!’
    De eerder genoemde journalist Dexter Filkins heeft geleerd vrede te hebben met een beperkte greep op de werkelijkheid. Er zijn altijd twee gesprekken gaande, zegt hij. ‘Er is het gesprek dat Irakezen en Afghanen met ons voeren en het gesprek dat ze onderling voeren. Dat met ons is voorspelbaar en saai. De bedoeling ervan is ons te laten geloven dat we de oorlog aan het winnen zijn, zodat we blij zijn, de hulpstroom op gang houden en hen niet te veel lastigvallen. Ze weten dat ze ons van alles op de mouw kunnen spelden, omdat we te druk, te lui, of gewoon niet in staat zijn om hun beweringen te controleren.’ Hier moet ik vaak aan denken als je weer een Nederlandse generaal hoort praten over ‘de vooruitgang, die we boeken’.
13. ‘Wanneer is er sprake van succes’ was niet goed gedefinieerd. In de periode Bush werd duidelijk dat er geen goed plan lag met doelstellingen, zowel voor Irak als voor Afghanistan. Is er succes als de Talibaan verdreven zijn? Vervalt het land dan in een islamitische theocratie? Of is er succes als er een democratie is? Of als de bevolking veilig is? Het bleek dat de Amerikaanse regering geen enkel concreet doel voor ogen had, nádat de inval van Irak was gerealiseerd. (Anders dan hopen op de olievoorraden wellicht.)
14. Verwarring van de Talibaan met Al Qaida. De Taliban is iets heel anders dan de terroristenbeweging Al Qaida, terwijl de aanwezigheid van de laatste een belangrijke reden was om in Afghanistan te zijn. Al Qaida heeft allang haar heil elders gezocht. Naast de Taliban telt Afghanistan nog andere Pathaanse guerrillagroepen. Er zijn vele etnische, regionale en nationale ondertonen, volgens hoogleraar Juan Cole. Overigens, de weerstand tegen de Taliban is, in tegenstelling tot wat de VN dacht, niet in het grootste deel van het land, maar slechts in een paar gebieden.
15. Een terreurgroep heeft niet een vrijplaats nodig. De aanslag van 9/11 werd voorbereid in appartementen in Duitsland, op hotelkamers in Spanje en op luchtvaartscholen in de USA. Dus buiten de kampen. Het is dus niet afhankelijk van Afghanistan. Men kan ook terecht in Pakistan, Somalië en Jemen, en dus ook daarbuiten. Aldus Paul Pillar, hoogleraar Veiligheidstudies en 30 jaar lang bij de CIA en nationale inlichtingenofficier van Afghanistan en Irak.
    ‘We doen enorme investeringen in een operatie die is gebaseerd op een verkeerd uitgangspunt. De werkelijkheid is dat de terreurdreiging nauwelijks zou toenemen als we Afghanistan verlaten’, aldus Pillar. Nu weer dertig miljard extra voor een handjevol terroristen in Afghanistan? De ex-ambassadeur van Engeland in de VS, Christopher Meyer, die in het begin nog voor de oorlog was, zei het zo: ‘Geen enkel nationaal belang is gediend met zo’n buitenissige concentratie van hulp in een land met zo’n marginale betekenis’.
16. Het argument ‘We kunnen nu niet meer terug’. Men beargumenteert dat er al zoveel geïnvesteerd is in levens van mensen, materiaal en geld, dat het zonde van al die moeite is om ermee te stoppen. Maar dat is natuurlijk een drogreden. Men zou juist nu de balans moeten opmaken of al die offers nog wel opwegen tegen gewoon: nu stoppen. Deze fout wordt door de meeste bezetters keer op keer gemaakt, met recent Vietnam als meest schrijnende voorbeeld.
17. Dit alles kenmerkt op een treffende manier het einde van een tijdperk. Een tijdperk dat eeuwen geleden begonnen was met het kolonialisme. Hoewel we intelligenter werden en meer kennis kregen, is de grondhouding nooit fundamenteel veranderd. Getuige het nog steeds aanwezige koloniale gedrag bij ontwikkelingshulp en de manier waarop het Westen zijn wil wil opleggen door middel van militair ingrijpen. En ook ‘de manier waarop’ gebeurde, net als in de VS, in Nederland op de bekende schimmige ‘Oude-Wereld-manier’: de werkelijke redenen werden nooit openlijk verteld.In achterkamertjes werden kongsi’s gesloten, die waarschijnlijk te maken hadden met de Atlantische reflex (het ‘pleasing’ de VS), het mee willen blijven praten en uitgenodigd willen blijven worden in de G20 en het beschermen van olie cq. oliepijpleidingen. En … we zouden naar Afghanistan gaan voor wederopbouw en humanitaire interventie, terwijl het een oorlogssituatie bleek te zijn. Waarop cultuurhistoricus Thomas van der Dunk heel fijntjes opmerkt: Wij, moreel gidsland Nederland, zijn dus niet in oorlog, wij handhaven slechts de orde. Wel, de orde handhaven, dat deed de hertog van Alva in 1568 ook!’

4. De gevolgen van de ‘MIST VAN OORLOG’

De voorgaande 17 punten zijn allemaal geluiden die ondersneeuwen als de mist van oorlog is opgetrokken. Door de mist blijft men de juistheid van de oorlog bevestigen en is er sprake van ‘tunnelvisie’, waardoor men alles naar het doel toe praat. Dit principe zien we nu ook voor onze ogen gebeuren bij de kredietcrisis en de Commissie Vos.

Ook Nout Wellink van de Nederlandse Bank vindt dat hij niets verkeerd heeft gedaan. Nee, dat klopt …. in zijn eigen werkelijkheid. Het hele financiële bolwerk stort in en het toezicht heeft niet gefaald?

De bredere werkelijkheid blijkt anders te zijn, maar die ontkent hij nog steeds, en velen met hem. Zijn ontkenning is eigenlijk veel verontrustender dan het gemeend erkennen van fouten, want op deze manier zal er weinig veranderen.

Mooi voorbeeld van het bevestigen van je eigen gelijk geeft journalist Dexter Filkins die het volgende optekende van Paul Bremmer (burgerbestuurder in Irak 2003/4):  ‘De operatie loopt fantastisch, dat kun je zien aan het stijgende aantal autobommen, want dat bewijst hoe wanhopig de bad guys zijn’.

‘Total crap!’ zegt Filkins en vervolgt, ‘maar het gaat in de War on Terror niet om de waarheid. Het gaat erom dat je het thuisfront ervan overtuigt dat je aan het winnen bent.’

Waarom rolt de metalen bal?
Voorbeeld, er rolt een metalen bal op een biljarttafel. Men ziet echter niet dat er een magneet buiten de tafel staat opgesteld en bewegingen rond de tafel maakt. Vervolgens gaat men het rollen van de bal verklaren vanuit de bal zelf (ongelijke gewichtsverdeling in de bal) of vanuit de tafel (die staat scheef). Dat zijn de dingen die ze kennen. Ze blijven op de tafel en binnen dié werkelijkheid kunnen ze het haarfijn uitleggen. Totdat het bestaan van de magneet bekend wordt …

Neurenberg en Blair
Ook de nazi’s tijdens het Neurenberg-proces vonden zichzelf niet schuldig. Sterker, ze hadden aan een goede zaak gewerkt. Zo krachtig kan ‘het eigen gelijk’ en een beperkte werkelijkheid werken. Ook Blair vindt na al die jaren dat hij nog steeds de beste beslissing heeft genomen door Irak aan te vallen. Stel, als Blair (maar hetzelfde geldt voor Balkenende) op straat wordt overvallen door een wanhopige dakloze (die bijvoorbeeld door de onrechtvaardige verdeling van datzelfde Westen alles is verloren).

In plaats van dat Blair zijn portemonnee geeft, schiet hij de dakloze dood, waardoor hij later door de rechter wordt veroordeeld voor doodslag. Terwijl hij blijft roepen dat het een schande is dat hij werd overvallen en dat hij niet anders kon, zal de rechter zeggen, ‘maakt me niet uit wat u toen dacht of dat u bang was of wat dan ook, deze reactie gaat een grens over en dat mag niet.’ (En om het voorbeeld nog wat waarheidsgetrouwer te maken: Blair werd niet eens overvallen, maar hij zegt dat hij vermoedde dat hij straks zou worden overvallen ….”)

Aaneenschakeling van misdaden tegen de mensheid
De mist van de oorlog zorgt ervoor dat ook Balkenende de prijs van de doden kan goed praten. Zowel onze eigen soldaten als de burgerdoden in Afghanistan en in Irak. Sterker, in de brief van de regering aan de ‘Commissie Davids’ staat wederom dat de regering ‘zuiver en integer’ gehandeld heeft. Maar als de mist is opgetrokken en alle zaken daarin zijn uitgewerkt en de rechter mag zijn oordeel vellen, dan wordt het duidelijk: de Nederlandse regering heeft meegeholpen aan een ‘foute’ oorlog en is schuldig aan misdaden tegen de mensheid.

Men denkt snel, ‘het kan toch niet zo zijn dat we er met zijn allen naast zitten? En dat al die soldaten voor niets gestorven zijn?’ De geschiedenis leert ons dat dat al ontelbare keren gebeurd is. Toepasselijk uitdrukking hiervoor: schering en inslag! Eerder regel dan uitzondering. In de economie noemt men dat een ‘systeemcrisis’: dat iedereen op hetzelfde moment fout zit en de verkeerde dingen doet.

Het systeem en de zienswijze blijkt niet meer te werken en niet meer de werkelijkheid te vertegenwoordigen. (Toen iedereen nog dacht dat de aarde plat was, wil natuurlijk niet zeggen dat – omdat iedereen dat dacht – het ook zo was.) Frappant voorbeeld uit de VS – dat ook andere gebieden in de maatschappij er aan meededen – bijvoorbeeld de media: van de 800 experts die men in de VS begin 2003 voor de camera haalde om commentaar te geven, waren er slechts 6 tegen de oorlog in Irak!

Bijwerkingen overstijgen de ‘kuur’
Balkenende cs bedoelen het waarschijnlijk goed – daar ga ik tenminste wel van uit – maar is de weg naar de hel niet geplaveid met goede bedoelingen? Ze zien niet in dat hun intellectuele, beperkte fysieke kijk op zaken keer op keer nieuwe problemen geeft.

Elke oplossing die niet voortkomt uit het inzicht op het geheel geeft nieuwe problemen en verergert vaak zodanig, dat tien jaar later het oorspronkelijke probleem nog geen 10% is de problemen die dan spelen.

Exact hetzelfde met psychotische patiënten: de medicijnen, die het zouden moeten oplossen, zorgen ervoor dat na 10 jaar het oorspronkelijke probleem nog geen 10% is van alle kwalen die de behandeling en de bijwerkingen van de medicijnen tot gevolg hebben.

Tot dit voortschrijdende inzicht kwam ook Dries van Agt in het Israëlisch-Palestijnse conflict. Ná zijn pensioen was hij in staat zich boven de partijen uit te tillen en de enorme ‘collatoral damage’ te zien die het oorspronkelijke conflict heeft voortgebracht.

Kijken door de fysieke bril
De Nederlandse regering stelde zich op als de Westerse medicus, die denkt dat – als je het gezwel eruit snijdt – het probleem voorbij is. Het is de puur fysieke kijk op de wereld, niet beseffende dat de mens veel meer is dan zijn lichaam. De politicus is niet bekend met de kracht van een cultuur en haar geschiedenis.

De politicus beseft niet dat het gezwel allang is uitgezaaid over het gehele land en een lange geschiedenis heeft en er niet ‘zomaar’ zit. Elke fysieke uiting heeft een geestelijke oorzaak. In de situatie van een land is dat een kwestie van decennia of eeuwen. Maar nog belangrijker en verstrekkender: de politicus is vooral onwetend over de werking van de wet van oorzaak en gevolg, de wet van reïncarnatie en het doel en de zin van het leven.

Terug naar af..
Dus ja …. Afghanistan willen wij ‘oplossen’ met een chirurgische ingreep, zoals ons was voorgespiegeld? De militairen komen daar nu van terug en geven al aan dat het sowieso een proces is van tenminste 30 jaar! Maar was het dat niet ook al geweest zónder onze aanwezigheid? Sterker, onze aanwezigheid vertraagt het eigen Afghaanse (en Irakese) proces, want het trekt agressiviteit aan. Net zoals de regering Bush het terroristen probleem vele malen heeft verergerd, omdat de terroristen zich – sinds de Amerikaanse reactie op 9/11 – in versneld tempo werkelijk goed zijn gaan organiseren!

Daarom maakte de Afghanistan-bijeenkomst van verschillende ministers van Buitenlandse Zaken eind januari 2010 in London het wel heel erg bont toen men concludeerden, (terwijl de Taliban steeds meer greep heeft gekregen, 80% van het land!): ‘Afghanistan voor de Afghanen’ en het niet meer hebben over het verslaan van de Taliban, maar het verzoenen met hen. Ja, u leest het goed, en denkt waarschijnlijk net als ik … dat hadden ze wel eens eerder mogen bedenken! Zo zie je maar weer: de werkelijkheid dwingt hen tot de enige juiste conclusie!

Inderdaad, Afghanistan voor de Afghanen en praten met de Taliban: hadden de anti-terreur-adviseurs – alsmede Prinses Irene, die toen werd uitgelachen – in 2002 dat ook al niet gezegd?!

Wet van karma in actie!
De gevolgen van de Amerikaanse reactie op 9/11 zijn desastreus. Terwijl de regering Bush dus ook anders had kunnen reageren, namelijk vanuit het ruimere inzicht gaan werken aan wat de werkelijke oorzaak is van het terrorisme. En dus vooral geen oorlog beginnen. Amerika had vlak na 9/11 de hele wereld aan hun voeten. Iedereen leefde mee en was bereid zich in te zetten om New York er weer boven op te krijgen. Amerika had de sympathie van iedereen. En wat doen ze? Vanuit hun gekwetste persoonlijkheid trekken ze ten strijden ‘to kill the bastards’.

Met als resultaat na 8 jaar oorlog voeren: het land Amerika staat economisch en financieel aan de rand van de afgrond, er is een enorme haat aangewakkerd in bepaalde streken van de wereld jegens de Amerikanen, maar ook de gebruikelijke bondgenoten van de VS zijn zeer kritisch geworden, het aanzien en de macht van Amerika is verminderd, er zijn honderdduizenden mensen gestorven, tienduizenden verwond en miljoenen mensen geestelijk verwond. Amerika heeft met zijn reactie de hele wereld zware schade aangebracht. En dan laat ik nog maar even in het midden of voor de VS de orkaan Katrina daar ook mee te maken heeft.

5. Oplossing

Nogmaals, een aantal politici zullen het best goed bedoelen, maar hun streven naar ‘orde op zaken stellen’ door middel van geweld, is dezelfde maar een ‘lagere’ vorm van energie dan de hogere aspiratie dat ‘je het beste wilt voor iedereen en elk zijn eigen proces respecteert’. Het is het verschil tussen ‘ik weet van goed voor jou is’ (vanuit eigen belang) en ‘ik respecteer jouw situatie en zal er alles aan doen om voor jou de goede voorwaarden te scheppen waar jij je in kunt vinden’ (voor het algemeen belang).

Want ook al zou je dus de ander volledig kunnen onderwerpen: als je het op korte termijn niet terug krijgt, dan gebeurt het zeker over 50 of 100 jaar, want die energie moet weer in balans komen. Anders gezegd, de wet van karma doet zijn werk. Het is geen straf, het is net als de zwaartekracht, het is neutraal en werkt altijd!

Dus, je kunt als beslissingsbevoegde nog zo intelligent praten over de bewegingen van de metalen bol en professor of generaal zijn, maar als je het bestaan van de magneet niet weet, dan wordt het al snel ‘total crap 🙂 ’ wat je uitkraamt! Helaas wel een die een hele hoge prijs kent, waardoor we constant ‘karma’ creëren.

Maar om te beginnen had voor de Nederlandse regering een aantal colleges culturele antropologie ook al wonderen kunnen verrichten. (Veel gehoord in jaren 80: ‘wat heb je nu aan die softe kansloze studie, kun je daar een baan mee krijgen? ‘Nee’, had ik toen moeten zeggen, ‘maar je kunt er wel heel veel mensenlevens mee redden’). Dan had Balkenende cs. kunnen leren over het groepsdynamische proces van een cultuur en waarom dat een van de sterkste krachten is in de wereld. Het citaat van Albert Einstein: ‘Je kunt makkelijker een atoom splitsen, dan een overtuiging’, is hier wel heel zeer op zijn plaats.

Het ruimere denken van de Tijdloze Wijsheid gaat dus nog veel verder, en kijkt vanuit een ruimere werkelijkheid. Deze vertelt over ‘ het bestaan en de werking van de magneet’. Vergeet bij wijze van spreken de hiervoor genoemde 17 punten, want het risico daarvan is dat voorstanders van oorlog deze gaan bestrijden en dan wordt het snel ‘welles-nietes’.

De kennis van de Tijdloze Wijsheid overstijgt deze rationele en emotionele woordenwisseling, want door het inzicht in het doel van het leven en de wetten van reïncarnatie en karma wordt de irrelevantie en de ballast van de mist van de beslissing tot oorlog overduidelijk.
We zijn bezig als mensheid om onwetendheid om te zetten in inzicht en op die manier steeds bewuster te worden. De dwang om iedere keer weer iets met geweld op te lossen behoort helaas in het kamp van de onwetendheid.

Tot slot

Als laatste graag nog even dit: een land kun je vergelijken met een mens, het heeft een persoonlijkheid (huidige landsaard) en een ziel (energetische ziel door de eeuwen heen). En een mens in problemen kan er alleen uitkomen als hij er doorheen gaat en/of als hij inzicht krijgt in zijn situatie, waardoor hij bewust iets anders kan kiezen. Dus net als een mens, moet ook een land het binnen zijn eigen grenzen zelf doen (‘eigen aan de Afghaanse ervaring’). Het enige dat je als buitenstaander kunt doen is gunstige randvoorwaarden scheppen. Of eigenlijk … wij als rest van de wereld moeten het doen, met z’n allen! We moeten de onrechtvaardigheid uit de wereld halen, alleen dan komt er een eind aan terrorisme en oorlog:

Terrorisme is geen oorzaak, maar het gevolg van een eeuwenlange ongelijkheid. Het Westen zélf is de oorzaak van het terrorisme en moet beseffen dat het tegen z’n eigen karmische muur aanloopt. Want het Westen zelf is de oorzaak van de huidige ongekende onrechtvaardige verdeling van de wereld.

De wereldgemeenschap als totaal moet eerst al hun bronnen gaan delen, met respect voor alle type culturen en samenlevingen. Als dat op gang komt, kan het vertrouwen weer groeien. Als je vertrouwen toont, ontvang je ook vertrouwen. En als het vertrouwen groeit, dan kunnen er weer juiste verhoudingen komen en zal er eindelijk rechtvaardigheid zijn. Alleen rechtvaardigheid in de wereld zal een duurzame vrede geven.