Fred Burks is, zoals velen al weten, de man achter de oprichting van WantToKnow in de VS. Zijn site was een van de eersten op het internet, die bijzonder gedegen achtergrondinformatie aanbood over de grote doofpotten in onze wereld. Volledig belangenloos heeft Fred ook, een paar jaar ná de start van WantToKnow, een organisatie opgericht die zich richt op het aanreiken van tools aan mensen om zich te bekrachtigen.
Deze organisatie is genaamd PEERS, wat staat voor Public Education and Empowerment Resource Service. Dat is een hele mond vol, maar deze stichting doet precies wat die naam zegt. het reikt mensen informatie aan, die hen in staat stelt zichzelf te bekrachtigen. HIER vind je deze site.
Ook verschijnen onder deze naam, regelmatig artikelen die inhoudelijk volledig aansluiten bij de doelstelling van PEERS. Het artikel hieronder is er één van en het handelt over ‘iets of iemand de schuld geven’.
Het bijzondere is dat dit bericht als nieuwsbrief in mijn mail terechtkwam, juist in de week dat ik aan den lijve ondervonden had, me ervan bewust werd, dat dit fenomeen natuurlijk ook in mijn leven een rol speelt.
Tijdens een potje tennis met een aantal vrienden, werd ik laatst geconfronteerd met een uitspraak naar mij toe van één van hen, nadat ik de schuld had gegeven aan de harde wind, die mijn opslag deed mislukken. “Lekker makkelijk hè? Ergens de schuld aan geven?” zo was zijn commentaar. Een uitspraak die me nog dagen deed nadenken. En inderdaad, hij had gelijk, vind ik. Want hoe kun je nou de wind ‘de schuld’ geven van iets..? M’n verantwoordelijkheid nemen, en dealen met de situatie, dát was ik kennelijk vergeten. Omdat omgekeerd gezegd, ook heel makkelijk was om -inderdaad- de wind de schuld te geven.
Het artikel hieronder vinden we een waardevolle bijdrage aan het proces van ieders zelfbekrachtiging. Een hoofdartikel van de week waardig. Hopelijk mag het jou ook bekrachtigen en bewuster maken van het feit, dat het opnemen van je eigen verantwoordelijkheid voor zaken die jou gebeuren in het leven, noodzakelijk is, om je eigen levenslot in handen te nemen.
Het wordt anders wel erg makkelijk om je te verschuilen achter je verwijtende vingertje..
~~~~~~~~~~~~~~~~
De chemie van ‘ergens-de-schuld-aan-geven’.
Gay Hendricks
Er is een groot, fundamenteel onderwerp dat over alles heen ligt, inzake onze pogingen om onszelf te helen en de wereld waarin we leven: het is de menselijke neiging om in de slachtofferrol te stappen en anderen de schuld te geven van onze situatie waar we ons op dat moment in bevinden. In plaats van onze eigen verantwoordelijkheid daarvoor te nemen.
Het is geen gewoonte, het is een verslaving.. Net zoals elke andere chemische verslaving. Als je in de positie van het slachtoffer stapt, door bijv. met je vingertje te wijzen, maak je kortsluiting in het circuit in jezelf dat je in staat stelt om de natuurlijke, organische verrukking te voelen van je positie als co-createur met het Universum. Dát is nou precies de fundamentele stap die we in deze fase van onze ontwikkeling moeten gaan maken: de bedrading te leggen om onszelf toe te staan deze organische verrukking te voelen, voor steeds langere periodes.
Op dit moment kunnen de meeste mensen het gevoel niet vasthouden dat tevoorschijn komt bij het leggen van deze bedradingen. Hierdoor glijden ze als het ware in een gevaarlijke verslaving om de schuld te geven aan corresponderende gevoelens van een ‘ik-heb-je-te-pakken’.
Als we eenmaal gewend zijn aan een zekere interne chemische staat-van-zijn, dan voelen we ons al snel op ons gemak in die staat-van-zijn, zelfs als deze is verbonden met disfunctionerend gedrag zoals het gemak dat zich uit in het verspreiden van verwijten.
Als we voor onszelf nieuw gedrag uitproberen , dan verandert onze neuro-chemie. Het voelt in het begin heel oncomfortabel, het kan zelfs zo zijn, dat deze nieuwe emotionele en bio-chemische staat-van-zijn helemaal van buiten lijkt te komen. Ook als het een gezondere kijk op zaken is, dan kan nog zo zijn, dat deze niet goed voelt, in het begin.
Normaal is de eerste vraag die aangesneden wordt bij relatie-therapie als volgt te formuleren: “Ben je bereid een verplichting aan te gaan om het probleem op te lossen?” Dan klinkt het antwoord direct daarop vaak al te bekend: “Ja hoor, ik zou me daartoe wel bereid verklaren, als zij/hij dat ook maar zou doen”. Dan duurt het vervolgens ongeveer 1,5 uur om al discussiërend door dit verhaal te komen, totdat beide partijen in het proces inbinden en zich naar de leider keren.
Ik vertel mijn studenten altijd, dat dát de enige momenten zijn waarop je je waarde als therapeut doet gelden. Beide partners van het stel keren zich naar je en roepen zoiets als: “Hé verdorie, wat probeer je me nou wijs te maken? Suggereer je nou dat het niet zijn/haar fout is?” Dat is altijd een moment van zweet-op-de-rug.. Maar het is ook het moment waar transformatie kan plaatsvinden. Op het moment dat je door dit deel heen bent, komen kansen bloot te liggen om het veld-van-beschuldigingen te verlaten en daadwerkelijk verantwoording te nemen.
“Ben je bereid om volledig weg te blijven om -ongeacht wie dan ook- te beschuldigen en in plaats daarvan jezelf ertoe te bewegen, alle onderwerpen die we tegen komen op te lossen?” Ik heb die vraag al gesteld aan duizenden mensen, waarvan velen grote afstanden hadden afgelegd om me te bezoeken, of me grote bedragen betaalden om deze gesprekken te voeren.
Zelfs wanneer de belangen zo groot zijn, stapt in 99% van de gevallen de betreffende persoon/personen onmiddellijk weer in de houding van verwijten maken. Om mensen uit de dit automatisch gedrag te halen, vergt een enorme hoeveelheid geduld en herhaling, en natuurlijk een soepel-werkende set van therapeutische ingrepen.
De tendens om ergens of iemand de schuld ergens van te geven, is een belangrijk onderwerp, waarmee stellen en ook onze maatschappij worden geconfronteerd, vandaag de dag.
Er is maar 1 oplossing, en dat is om 100% volledige verantwoordelijkheid te nemen, en daardoor een ruimte te creëeren waarin de andere persoon OOK 100% volledige verantwoordelijkheid kan nemen. En.. Het nemen van deze verantwoordelijkheid heeft een besmettelijk karakter!
Het eerste niveau van verantwoordelijkheid reitk van ‘ergens-de-schuld-aan-geven’, tot de bereidheid om te overwegen dat jij uit het proces stapt, of juist bijdraagt aan het proces van het probleem. Een van de hogere niveau’s van het nemen van verantwoordelijkheid, is zo ongelooflijke duidelijk, dat je daarbij als het ware een ruimte maakt, waar andere mensen bijna letterlijk in kunnen stappen.
Vervolgens is het dan de taak om een persoon zodaning met zijn ongeveer 15 niveau’s van motivatie te confronteren, waarom zijn wanhoop –volgens hem- niet oplosbaar is. Maar wanneer 2 mensen een verplichting zijn aangegaan om het probleem op te gaan lossen, dan is werkelijk al 90% van het werk gedaan. Beide personen zijn dan namelijk in een co-creative rol gestapt, waarbij niet alleen de andere persoon partij is, maar het Universum zélf ook..
Op dit moment komt als voorbeeld een specifiek stel mij in gedachten. Ze zouden met mijn vrouw en mij gaan werken aan hun relatie. Beide partners waren universitair geschoold en hadden prachtige, briljante eindstudies afgeleverd. Maar wanneer één van hen iets tegenkwam dat zij als bedreigend ervoeren, dan ging hun academische, intellectuele vermogen om te begrijpen het raam uit.. Onmiddelllijk waren ze ervan overtuigd dat ze wisten dat de ander het bij het verkeerde end had.
Het eerste dat wij deden, was telkens vragen of zij bereid waren om de verantwoordelijkheid op zich te nemen om te helen, en of ze een verplichting aan wilden gaan om het verhaal op te lossen. Als deze vraag gesteld werd, gingen ze uit hun bol en groeven ze zich nog verder in hun loopgraven in en herhaalden hun visie dat de ander ‘de schuldige’ was. Hiervoor vonden zij beiden eindeloze rechtvaardigingen, en door deze hoogst verslavende drug, sloten ze zich continue af.
Het kostte ons de hele eerste dag, tot ver in de nacht zelfs om een verschuiving te laten plaatsvinden. ’s Nachts kon de man niet slapen. Zijn boosheid werd steeds heftiger. Toen, in een staat van wanhoop, riep hij: “Ok, ik ben bereid om dit probleem op te lossen.” Dát opende een ruimte voor zijn vrouw om hetzelfde te doen. De volgende ochtend kwamen ze binnen, bereid om het probleem op te lossen.
Het probleem in een notedop was, dat zij een sexuele affaire had gehad en dat hij haar daarvoor niet kon vergeven. Zij hadden het afgelopen jaar, continue rondom hetzelfde verhaaltje gedraaid. Toen, de tweede dag van de therapie, werd de reden van zijn besluit om haar niet te vergeven, volledig duidelijk.
Eén van de vragen die ik normalerwijze stel aan mensen in therapie, is: “Is zoiets als dit je al eens eerder overkomen, of iemand die je kent?” De echtgenoot antwoordde hierop in eerste instantie met een duidelijke ontkenning. Maar, toen we dieper op deze zaak ingingen, bleek dat het correcte antwoord op mijn vraag niet alleen ‘JA’ was, maar dat het grootste deel van zijn jeugd was gevormd door het besluit van zijn moeder om er met een andere man vandoor te gaan, zijn vader achterlatend met de zorg 4 kleine, opgroeiende kinderen.
Het leek een onafwendbare zaak, dat de ontrouw van zijn vrouw, of iets soortgelijks, hem leek te moeten overkomen, juist omdát hij zijn vroege, heftige herinnneringen zo zorgvuldig had weggestopt.
Wanneer we iets afgrendelen van ons innerlijk bewustzijn, dan wordt dit ons duidelijk gemaakt, door iets van de ‘buiten’-wereld. Plotseling realiseerde hij zich dat zijn vrouw dit innerlijke proces bij hem oplichtte en zei hij tegen haar: “Ohh, jij speelde deze rol in mijn leven, voor MIJ.” En aan het einde van de tweede dag lagen ze in elkaars armen.
Zij vertelde: “Het was onvermijdelijk, ik diende deze rol te spelen voor jou”. Toen reageerde hij: “Inderdaad was dit de boze droom waar jij naar binnen wandelde. Kun je me vergeven, voor de manier waarop ik je in mijn onbewuste vreemde schema heb getrokken?”
Dat echtpaar vertegenwoordigt voor mij een van de beste voorbeelden die ik ooit heb gezien met betrekking tot de mogelijkheden die tevoorschijn komen, wanneer mensen hun verantwoordelijkheid nemen..
Er zijn een boel voorgeprogrammeerde en zelfs biologische karakteristieken die mannen en vrouwen doen verschillen. Maar ik ben vooral geïntresseerd in wat daaronder ligt. Hoe dieper je komt, des te meer mensen op elkaar lijken. En naarmate je meer aan de oppervlakte komt, des te verschillend we LIJKEN te zijn. De angst die een vrouw voelt doordat ze ontregeld is wanneer haar man zijn sokken laat slingeren, kan zo maar corresponderen met de angst die een man voelt als hij uit zijn doen is, doordat ze hem hiervoor op de nek zit.
De vluchtige verschillen duiden op een onderliggende Eenheid.
Om met deze situaties om te gaan, geven we onze angst een stem, maar kijk onder deze angst. Als therapeut maak ik telkens duidelijk: “OK, nu je hebt gezegd dat je echtgenoot een waardeloze hoop stront is, kijk eens naar binnen. Voel je je nu gelukkiger?”
Op dat moment begint een persoon te herkennen, dat hij of zij zich niet gelukkiger voelt, door dat lekker gladde gevoel dat ontstaat als je iets of iemand ergens de schuld van kunt geven!
Dus help ik mensen keuzes te maken of iets hen gelukkiger maakt, of alleen vrolijker, door ze uit te nodigen om kleine keuzes te maken, die in feite heel grote keuzes zijn. Ik vraag hen dus: “Kies je ervoor om gelijk te krijgen, of om gelukkig te zijn?”
Er kwamen maanden later mensen naar me toe met de opmerking: “Ik haatte u omdat u me deze vraag stelde, maar het heeft mijn leven veranderd.””
En er is een groot voordeel verbonden aan het stellen van deze vraag: ieder van ons hoeft deze keuze maar één keer te maken. Die keuze bepaalt namelijk het hele speelveld. Daarna is het slechts een kwestie van oefenen. Het is zoiets als voor de eerste keer op een fiets proberen te rijden. Je rijdt 5 meter, begint te wiebelen en valt met fiets en al om. Je oefent en dan blijkt dat je ineens 10 meter rijdt. Dat eerste ritje was het moment dat alles veranderde
Het is hetzelfde met het onder de knie krijgen van het nemen van persoonlijke verantwoording. Op het moment dat een persoon uit de vrolijkheid stapt en werkelijk vreugde ontmoet in het opeisen van verantwoordelijkheid, dan is alles veranderd. Dan worden ze betrokken in het leerproces. En hoe onthouden mensen dat ze in dit proces zitten en deze ervaring dagelijks kunnen opwekken in hun alledaagse leven? Ze ontdekken hoe geweldig ze zich voelen als ze die verantwoordelijkheid op zich nemen, en hoe slecht ze zich voelen, wanneer ze dat niet doen.
Vijfentwintig jaar geleden besloten Kathlyn en ik dat we iets bijzonders wilden creëren met ons huwelijk. We keken rond of er andere echtparen waren die model zouden kunnen staan voor deze gedachte, maar we vonden geen stel wiens relatie we graag zouden ruilen voor de onze. We dienden dit pad dus zelf te maken en te bewandelen.
Het duurde een hele tijd, maar het is nu al ruim 5 jaar dat mijn vrouw en ik iets van kritiek op elkaar hadden. Het is jaren geleden dat ik iets van schuld heb gevoeld, sinds ik dat chemische proces in mijn lijf gevoeld heb. Ik ben het punt gepasseerd dat ik die drug nog zou willen proeven. Omdat ik me goed voel en ik mezelf niet wil neerhalen. Wij leven in deze heldere ruimte van perfecte verantwoordelijkheid, die de kans en de ruimte biedt aan andere mensen om erin te stappen. Wij verkozen om gelukkig te zijn, en dat is nu gemakkelijk geworden.
Note: Gay Hendricks is auteur of co-auteur van 25 boeken over bewuste relaties, bewust zakendoen en lichaam-en-geest transformatie. Voordat hij zijn eigen instituut oprichtte, had Gay een hoogleraarschap in counceling aan de universiteit van Colorado. Hij en zijn vrouw Kathlyn hebben 2 kinderen opgevoed, zijn vele malen de wereld rond gevlogen om lezingen te geven en zijn verschenen in meer dan 500 TV- en radioprogramma’s. Kijk verder naar zijn werk op de site HIER
@franciscus001
Het is heel dubbel, er is een praktisch nut om 1+1=2 te accepteren, zelf als je weet dat het een machtsmiddel is. Maar wat jij doet is nog een stapje erger, jij gebruikt het woord echt “voor de meeste mensen is 1+1 toch echt 2” en dan ben ik echt oneens, ik kies op basis van mijn gedachten die ik gevormd heb tijdens ervaringen waar ik de volle verantwoordelijkheid over neem om 1+1=1 als echt te zien en andere denkwijzen als illusies te zien, en morgen denk ik er misschien heel anders over, net als ik er gisteren ook anders over dacht.
@ Devoshaun
Bij 1+1 op 1 hand tellen kom je inderdaad bij jou verhaaltje uit, dan kan je nog cheaten ook, maar als je 1+1 op 2 handen doet valt jou rekensommetje ineens in duigen, want dat is 1+1 wel degelijk 2.
Conclusie je zit dan met 1 vinger elk op 2 handen.
Maar in diepgang van geometrie denken is inprincipe de uitkomst meestal op de pi waarde gerankschikt, de uitkomst is dan achter de komma totaal niet gelijk.
Devashaun dat wat jij zei over hersenbeschadigingen als gevolg van traditionele scholing boeit mij uitermate, zou je daar iets meer over willen zeggen?
“Inderdaad met afleren van traditionele patronen, unschooling spreekt mij ook erg aan, bij 4 jarige kinderen kun je de hersenbeschadigingen al zien optreden, al na enkele weken school, maar da’s een andere zijspoor.”
@ Devoshaun,
Ik begrijp helemaal niets van wat jij zegt. Volgens mij heb ik een hele andere belevingswereld als mij en ik heb het gevoel dat ik in een wirwar aan woorden terechtkom. Ik verdwaal daarin.
Je zegt dat voorzichtigheid niet nodig is. Kun je me dat uitleggen en waarop dit antwoord gebaseerd is?
@ Paul,
Wat betreft het inleven in een ander. Mijn grote valkuil in mijn leven was dat ik mij altijd in de ander verplaatste, trouwens veel vrouwen kunnen en doen dat.
Dat heeft gemaakt dat ik mezelf volkomen vergat en in de steek liet.
Dus daar heb ik geen trek meer in. Ik ben juist zover dat ik nu de zaken vanuit mijn perspectief leer te zien. Daardoor leer ik veel meer over mezelf. Je dient te weten waar iemand vandaan komt om te kunnen bepalen welke stap hij/zij dient te zetten voor het juiste evenwicht. Dat is heel persoonlijk. Ik voel waar ik zin in heb en doe dat omdat dat op dit moment voor mij zinvol is. Heb ik er geen zin in dan heeft het ook geen zin voor mij. Ieder dient zijn eigen weg te plaveien in eenzaamheid. Ik merk dat ik me meer verbonden voel met verdieping als met verlichting. Ook al zal dit uiteindelijkook wel weer hetzelfde zijn.
@HyperAlert, nou de werking van de hersens is om dynamische patronen te vormen, zie het als een elekromagnetische logische netwerk boven op het netwerk van neuronen.
Kijk bijvoorbeeld hoe het werkt als er 2 kindjes en 1 volwassenne samen in een ruimte zijn. De kids kunnen een uur lang proberen een stapeltje te maken, met vallen en opstaan, een volwassene raakt vrij snel in de verleiding om mee te helpen.
Door een kind oplossingen aan te reiken ipv het zelf te laten ontdekken grijp je indirect in op een zeer belangrijk creatief process en treed er op dat moment hersenbeschadiging op, patronen komen dan anders tot stand.
Dit is uiteraard een korte antwoord, google maar eens op ‘unschooling’ en bekijk een aantal voorbeelden en meningen.
@Riet, ik kan me voorstellen dat je verward wordt door een wirwar van woorden, verwarring is op zich een goed teken, een teken van openheid dat je op zijn minst er over nadenkt. Ik ga er niet vanuit dat luttele worden voldoende zijn om dit soort begrippen over te brengen en ik zal de eerste zijn om te beamen dat mijn hantering van taal niet erg effectief is.
Maar ik ben bereid om net zo lang met je in discussie te gaan zolang we beide er een nut in zien.
Uitleg met betrekking tot ‘voorzichtigheid’:
Je komt op mij over als of je erg voorzichtig bent, al of niet terecht, en ik loop in geen geval uit op het waarom ofzo…
Waarom denk ik dit, ik denk dit op basis van de herhaling die jij plaatst:
– “Dit is mijn ervaring en mijn mening hierover.”
– “Maar dit is mijn mening na ervaring en gevoel.”
– “Maar dit is mijn mening.”
– “Maar dit is mijn mening nu op dit moment in de tijd.”
Ik ga er eigenlijk vanuit dat iedereen zijn mening hier verkondigd, waarom voel je de noodzaak om dat te benadrukken?
Heel naïef denk ik dan dat je gewoon voorzichtig bent of wilt zijn.
@Paul
Ok, ik zal de illusie, waarvan jij meent dat het echt is, even illustreren.
Jij meent dat het echt is om 1 vinger + 1 vinger = 2 vingers.
Dit is een illusie.
In werkelijkheid bestaat 1 vinger niet, het is een deel van jou en zelfs een deel van mij.
De illusie is dat je meent met natuurlijke gehele getallen te rekenen terwijl ze in werkelijkheid breuken zijn.
@ devoshaun
Hahaha lol je leest het niet goed wat ik probeerde aan te geven, had het duidelijk over 1 vinger per hand en niet van 2 vingers per hand.
Over illusies gesproken, jij bent ook een illusie, je bent een weerspiegeling van je zelf, een fatamorgana die denkt dat ie in beeld is, maar tevens niet aanwezig is, dus dat rekensommetje gaat echter niet in breuken op, want ik had het enkel over Pi waardes.
Voordat je een verdere reactie verstrekt, lees eerst eens goed en geef dan pas illusie vrij antwoord, aan je gezweef hebben we niks.
@ Riet daarom is het belangrijk om al deze invals hoeken te weten totdat je ervaart wie je bent om dan geheel in je kracht te komen staan zonder al die invloeden van anderen om je heen.
Dat zal wel 1 van je levenslessen zijn die je nu aan het inkleuren bent, genoeg is genoeg, het grote loslaten is dus begonnen voor je.
Alleen word je geboren, alles in je leven doe je ook alleen en alleen ga je ook dood.
@Paul, het spijt me, ik zal je advies opvolgen.
@ Devoshaun,
Dit is een antwoord dat ik begrijp.
Deze voorzichtigheid komt een beetje voort uit de reacties die ik heb gegeven en de onzinnige discussies die daardoor zijn ontstaan. Het niet willen begrijpen wat je zegt en op woorden gepakt worden.
Daarbij vind ik ook dat dit mijn mening is gevormd door mijn eigen ervaringen en niet uit boeken gehaald. Ik hou ook niet zo van het citeren van anderen. Ik zou graag een meer persoonlijke uitwisseling zien. Jouw mening is van jouw standpunt uit bekeken net zo waardevol als de mijne.
Er wordt hier vaak met zoveel zekerheid gesproken over een aantal zaken. Ik hou ervan om een leerling te zijn en in beweging te blijven en daarom weet ik ook weer uit ervaring dat ik mijn mening bij zal stellen wanneer de tijd rijp is.Ik waardeer het dat je de moeite neemt om je visie nader uiteen te zetten en ook mij vragen te stellen. Dat is de juiste houding , maar dat is mijn mening (grapje)
@paul
En zo is het. Ik ben het volkomen met je eens.
@Paul
Mooi woord al(l)één
vind je niet?
@ Riet
Misschien ben jij niet eens een leerling maar een ware Meester op zich zelve, je bent Meesterlijk in je eigen bevattings vermogen van allerlei zaken en inzichten omtrent je zelf, niemand kan dat persoonlijk van je afpakken, hoe goed men ook onderricht daar in is.
Ja al(l)één is een Meesterlijk indicatie, ga zo door zou ik willen zeggen, schiet los !
Bedankt voor je antwoord over ‘Unschooling’ Devoshaun !
Ik heb altijd instinctief geweten dat het vroegtijdig forceren van standaard antwoorden en oplossingen, dat daar iets mis mee is!
Ik noem het voor mezelf microtrauma’s die zich vastzetten in je neurale netwerken en daarmee voor jezelf denken onmogelijk kunnen maken; het maakt mensen tot napraat papagaaien…
Het deprogrammeren van die microtrauma’s is iets wat erg veel tijd kost als je dat zelf moet doen en voor de meesten onder ons bijkans onmogelijk.
Sinds een aantal jaren alweer ben ik stap voor stap m’n eigen software aan het navlooien, vaak heel frustrerend en confronterend omdat ik de regelmatig tegen kunstmatig aangelegde betonnen muren in m’n hoofd aanloop.
Het is de wilskracht en het geloof die het op langere termijn mogelijk maakt om ernstige weeffouten stap voor stap voor het voetlicht te laten verschijnen.
Ik heb veel te veel jaren lang op school geforceerd beta vakken moeten volgen, er zijn ook heel veel ‘verkeerde’ knoppen bij mij ingedrukt door zowel ouders leraren en werkgevers en bovendien is er nooit iemand geweest buiten m’n familie die echt bereid is geweest om mij hier uit te helpen.
Ik heb daarna ook jaren lang geen geodriehoek en passer meer vast kunnen pakken.
De godvergeten diploma’s heb ik op zak maar in feite heb ik niets dan schade waarmee ik er nu alleen voor sta, ik verdom het tot nu toe om me officieel te laten bestempelen door een uwv of soortgelijke instantie, ik weet niet of ik dit nog lang kan uitzingen maar ik zie wel.
Een tijdje terug was het eerste kwartier dat ik puur zuiver uit mezelf een geodriehoek vast pakte een waarlijke wiskundige openbaring geweest.
Ik heb toen in een kwartier voor mezelf en van mezelf meer geleerd over wiskunde dan in al die jaren school curriculum.
@ HyperAlert
Kijk daar ben je niet de enigste mee, dat je een berg diploma’s in je zak hebt zitten waar je niks mee kunt, dat je dan zonder werk bent omdat je profiel ten einde raad niet in het beperkt denken van een ander past.
Zelfs de fun is dat ik ook niet in de rij sta voor een uitkering omdat je dan nog meer verplichte meuk aan je lijf krijgt dan gesetteld bent bij een baas met oogkleppen op.
Veel mensen snappen dan het een en ander ook niet als je laat vallen dat je meer inzichten verwerft met het opbouwen van eigen geformuleerde informatie dan wat een ander je probeert te verstrekken, je hebt er immers alle tijd voor, en kan het zo zelf invullen zoals je het zelf wilt.
Alleen wordt dat altijd niet door iedereen begrepen omdat een ander jou dat nooit goed kan uitleggen en aanvullen, moet je helaas altijd het zelf ondernemen om later aan degene die zelfs hun diplomaatje in hun zak ongeschoold hun problemen aan het oplossen bent omdat je wel die betonnen construscties in je hoofd kunt doorbreken.
Ga zo voort waar je mee bezig bent !
Ik denk dat je bij een kind een middenweg moet vinden. Een kind heeft simpelweg sturing en begeleiding nodig en vraagt daar ook om. (daarmee beschadig je dus geen kinderhersenen)
Vergeet tevens niet dat de mens een geprogrammeerd wezen is. Als voorbeeld moet je maar eens kindertekeningen bekijken tussen 1 en pakweg 7 jaar. Eerst gekrabbel, dan platte (tweedimensionale) tekeningen en later tekeningen in de diepte. (driedimensionaal) Overal ter wereld zie je diezelfde ontwikkeling bij kinderen.
Kinderen van vandaag worden mijnsinziens overprikkeld met informatie. Volwassenen hebben hier ook vaak last van, maar kinderen ervaren dit veel sterker. Alles wat we waarnemen wordt tot de microseconde opgeslagen in ons geheugen en waarbij het onderbewuste dient als opslagruimte. Vandaaruit heeft al die opgeslagen informatie invloed op ons dagelijkse doen en laten. Alleen zijn we ons hier meestal niet van bewust. Daarom nemen kinderen onbewust het gedrag over wat ze van een andere omgeving hebben waargenomen. Stel dat een kind voortdurend agressieve games speelt en daar voldoening uit haalt, dan zal dit onbewust invloed uitoefenen op het empatische vermogen van dit kind. Het zal minder gevoelig reageren op heftige gebeurtenissen en daar idem naar handelen. We zien een dergelijk gedrag ook bij een gangcultuur, waarbij status en geweld worden opgehemeld en dit wordt overgenomen door anderen. De kracht van suggestie en diens uitwerking wordt dus vaak onderschat.
@Hyperalert
Mag ik iets aan je vragen?
een wiskundige vraag?
@ Paul
Ik heb 30 jaar innerlijk onderzoek achter de rug en begeleiding van mensen met intuitief tekenen en bewustwording.
Maar toch blijf ik me leerling voelen en dat waar ik mij meester in voel geef ik door.
Mijn leven is mijn leraar en we gaan nu een tijd tegemoet dat de mens de meester in zichzelf dient te vinden en niet buiten zich zoeken. Mijn begeleiding bestaat uit het de ander helpen zichzelf te helpen.
Ik doe niets voor de ander dan hem enkel zelf aan het werk zetten. Wil iemand zijn kracht ontwikkelen dan zal hij deze dienen te gebruiken. Alles wat je voor de ander doet ontkracht hem slechts. Maakt hem afhankelijk.
Je snapt wel dat dit meestal niet in dank afgenomen wordt. Dus jouw reactie op mij is voor mij nieuw.
Ik neem jouw woorden met dank aan
en volg je raad graag op.
@ franciscus001
Ik ben het helemaal met je eens. Wanneer je naar de t.v. kijkt dan zie je beelden van 2 misschien 3 seconden aan je voorbijgaan. Het is allemaal zo fragmentarisch geworden. Heb jij enig idee wat dit in het onbewuste veroorzaakt?
Het lijkt me dat er nauwelijks verbanden gelegd kunnen worden.
Wat mij opvalt is dat kinderen nauwelijks nog 10 minuten met iets bezig kunnen zijn en dan is de interesse al weer verdwenen.
Het hele ADHD gebeuren dat op het ogenblik speelt is weer een symptoombestrijding. De werkelijke oorzaken worden weer niet opgelost.
Ik vind ook dat de invloed van spelletjes, vooral agressieve en de invloed van de tv erg onderschat wordt.
Er zijn zelfs deskundigen die beweren dat dit soort spelletjes een mooie afreageermethode is.
@ Riet
Dank je wel Riet, voor verfijnde antwoord, ik neem het wel aan van je in dankbaarheid omdat het gewoon weg heel erg normaal moet zijn voor de aankomende tijden die we allemaal gaan ondergaan.
Veel mensen hanteren spiegels naar elkaar toe en zien continue hun zelf, terwijl ze de ander ervan pogen te overtuigen dat diegene in minderheid van volmaakt zijn is, in tegendeel, wij naar elkaar toe maken geen gebruik van spiegels en hebben dat ook niet nodig om tot een goed aanvullend geheel te komen.
Als al die anderen dat ook zouden overwegen door hun weerkaatsing of hun eigen fatamorgana weg te halen bereik je veel meer met elkaar en is ieder voor zich zijn eigen meester om geheel de ander weer aan te vullen.
@ franciscus001
Iedereen heeft inprincipe last van ADHD, m.a.w. iedereen wil wel eens de gekke Henkie uithangen zonder dat er gelijk een oordeel geveld moet worden.
Zeker waneer je onder de impresse van tijdsdruk, veel stress en commetaar van anderen leeft wil je wel eens de dans ontspringen door gek te gaan doen als een bezettene en alles de brui te hebben.
Kleine kinderen zijn daar ongeremd in en zoeken altijd alle grenzen bij de verstijfde volwassen op, + hoe ver men kan gaan.
Wij vast zittende trage luie alles slikkende marsupilami’s zijn zo gebrain washed dat we alleen toe zien op strak gefocuste regeltjes en andere nonchelante gedrags codes.
Hoe ouder men wordt des te zuurder iemand ook wordt, je moet het altijd doen zoals al die anderen het willen zien anders hoor je daar niet bij.
Voor ADHD kijk plezier raad ik je het volgende filmpje aan en trek opnieuw maar eens de conclusies:
http://www.youtube.com/watch?v=Fce5uG18ZTI&feature=fvst
@Paul
veelzeggend geweldig filmpje!
thanx
dank jullie allemaal voor de fijne opbouwende discussies
(bijna) geen persoonlijke aanvallen en dat leest echt lekker.
weer veel bijgeleerd vanochtend
groetjes van selene
Lieve Guido, Riet, Paul, Hyperalert, Devoshaun, Franciscus: geweldig om dit allemaal te mogen lezen en te constateren dat jullie zo Groeien:
Bewustzijn, het denken, het ego, loslaten, Eenheid, jullie zijn er bijna: je hoeft het namelijk niet alleen te doen. Het enige wat nog nodig is is een beetje hulp en dit wordt je met liefde gegeven door de Oneness Blessing! http://www.onenessawakening.nl
Ammani