Wordt de mensheid wakker gekust op 21-12-2012?

Anderhalve eeuw na het verschijnen van zijn baanbrekende boek “Over het Ontstaan van Soorten”, is de evolutietheorie van Charles Darwin nog steeds de krachtigste verklaring voor de ontwikkeling van het leven op aarde. Tenminste… als je door de bril van het ‘westers wetenschappelijk materialisme’ naar de wereld kijkt. 2009 is het jaar van Darwin of wordt 2012 het jaar van de ‘waarheid’?

Half juni is het boek ‘2012 Doornroosje en de Apocalyps‘ van (ex-topambtenaar) Hans Siepel verschenen. Siepel waagt het erop om door een andere bril te kijken naar wie wij zijn en waar we vandaan komen. Hij neemt zijn lezers mee langs allerlei mystieke stromingen en wereldreligies en betreedt de ‘onstoffelijke werkelijkheid’. Uit talloze heilige geschriften blijkt dat de Apocalyps op 21 december 2012 het einde van de slaap van ‘Doornroosje’ zal inluiden. ‘Zou het waar zijn?’ Vraag Siepel zich aan het einde van zijn boek af. ‘Dat de mensheid overstapt naar een hogere bewustzijnswerkelijkheid?’ Het boek van Siepel is een aanrader voor mensen die een ruimere blik op de werkelijkheid overwegen maar daarbij nog uiterst voorzichtig zijn. Siepel slaagt er uitstekend in om een brug te slaan tussen de fysieke en niet-fysieke wereld.

Dit is een samenvatting van het ‘Doornroosje en de Apocalyps in 2012’

Door: Hans Siepel

Darwin, evolutieleer en de Apocalyps

Van een echt debat in het Darwin jaar over schepping of evolutieleer is het tot nu niet echt gekomen. De argumenten over en weer zijn gewisseld, maar beide kampen hebben op het slagveld van argumentatie geen millimeter bewogen. Vastgebeten in het paradigma van het eigen gelijk. Toch hebben beide kampen meer gemeen, dan op het eerste gezicht lijkt. Beiden omarmen de fysieke werkelijkheid, die empirisch waargenomen wordt, als de enige werkelijkheid. Voor Darwin en zijn wetenschappelijke navolgers is deze stoffelijke werkelijkheid het vertrekpunt en eindpunt.

De evolutie is een materialistische aangelegenheid. Het gehele westers wetenschappelijk denken is op deze aanname geënt. De pleitbezorgers van de scheppingsleer vertrekken vanuit dezelfde aanname: er is geen andere schepping dan onze stoffelijke wereld. De belangrijkste leerstellingen uit het christendom zijn ‘stoffelijk’ van aard. Zo zijn de maagdelijke geboorte van Jezus en zijn opwekking uit de dood, stoffelijke gebeurtenissen. Zijn herrijzenis uit de dood is immers de fysieke opstanding van zijn (stoffelijk) lichaam. Er is maar één groot verschil tussen beide kampen. Is onze wereld ‘uit zichzelf’ in een langdurig proces geëvolueerd of is deze door een scheppingsdaad van God in zever keer 24 uur tot stand gebracht?

De evolutie is een materialistische aangelegenheid. Het gehele westers wetenschappelijk denken is op deze aanname geënt. De pleitbezorgers van de scheppingsleer vertrekken vanuit dezelfde aanname: er is geen andere schepping dan onze stoffelijke wereld.

Stof of materie niet de enige werkelijkheid

Is een andere, meer diepzinnige visie op de evolutieleer mogelijk? Zeker, maar voorwaarde is dan wel dat we met wetenschapper Bernard d’Espagnat, die de ‘Nobelprijs voor religie’ 2009 ontving, meegaan in zijn stelling dat stof of materie niet als de enige werkelijkheid bestempeld kan worden en dat er andere kennisbronnen zijn dan slechts het wetenschappelijk materialisme. We moeten dus onderzoeken of een niet-materialistische evolutieleer mogelijk is en of er andere kennis- of wijsheidsbronnen zijn die ons toegang tot deze niet-materialistische evolutieleer verschaffen?

Eindeloos bewustzijn

Wie de moeite neemt een kijkje te nemen in de rijke mythologische, mystieke en religieuze verhalende tradities van de mensheid, ontdekt dat de aanname van een andere kennisbron gemeengoed was. Men spreekt over transcendente of universele kennis. Rechtstreeks ontleent aan de ‘gedachten van God’. Ook meer recente ervaringen bevestigen het bestaan ervan. In het bekende boek van Pim van Lommel, Eindeloos bewustzijn, over bijna doodervaringen, komt iemand aan het woord met zo een ervaring. Hij vertelt dat: “Op datzelfde moment kwam in één tel een enorme kennis, een algeheel weten en begrijpen in mij. Alle kennis. Universele kennis”. Dit ‘algeheel weten’ gaf ook inzicht in de (niet-materialistische) evolutieleer: “Ik zag de evolutie. Alles en iedereen evolueert en ontwikkelt zich gezamenlijk. (…) Ik zag ook waar alle evolutie naartoe gaat, wat het uiteindelijke doel is”. De vraag is nu of we  zonder een bijna-doodervaring ook toegang kunnen krijgen tot deze kennis en zo een andere visie op de evolutieleer kunnen verkrijgen?

Mythen, sprookjes en legenden

Het zijn oude wijsheidsleraren en teksten die vertellen hoe deze wijsheid ontsloten kan worden. In het gnostische Evangelie van Filippus lezen we dat: “De waarheid kwam niet naakt in deze wereld, maar gekleed in symbolen en afbeeldingen. Men ontvangt de waarheid op geen enkele andere manier.” De filosoof Macrobius, uit een lang vervolgen tijd, zegt hetzelfde met andere woorden: “Onverhulde, naakte expositie van zichzelf staat de natuur tegen. Ze wil dat men met haar geheimen omgaat door middel van mythen”. Mythen, maar ook sprookjes, legenden en (oude) religieuze verhalen als de geheime plaatsen waar universele kennis in gecodeerd is.

Een diepgaande studie leert dat inderdaad dit de ‘bewaarplaatsen’ zijn deze kennisbron. Decodering ervan toont aan dat er een soort van basisscript vanuit die andere niet-materialistische kennisbron als een rode draad in de verhalende menselijke traditie geweven is. Drie hoofdrolspelers acteren in dit basisscript: God, het universum en de mens(heid), die in een wonderlijk samenspel de motor van evolutie zijn. Over het wezen van de eerste acteur, God, zijn alle verhalen en tradities het eens. Hij is de hoogste vorm van geest en bewustzijn en het wezen van Zijn scheppingswerk is het scheppen van bewustzijnswerkelijkheden. De joodse mystieke traditie, de kabbala, wijst daarop en bevestigt de stelling van Bernard d’Espagnat, dat de materialistische wereld niet de enige werkelijkheid is.

Verschillende bewustzijnswerkelijkheden

Onze stoffelijke wereld is de meest ‘verdichte’ van verschillende bewustzijnswerkelijkheden. Dat de aard van de werkelijkheid niet het stof, maar geest of bewustzijn is, wordt niet alleen door d’Éspagnat onderkent. Ook in de kwantumfysica bestaat dit inzicht. De vader van de kwantumfysica, Max Planck, verwoordde dit al toen hij zijn Nobelprijs aanvaardde. “Materie,” zo stelde hij, “is eigenlijk geen materie. Wat wij voor het ‘stoffelijke’ houden, is het gevolg van een intelligent denkende Geest: de universele Geest: God.”

Onze stoffelijke wereld is de meest ‘verdichte’ van verschillende bewustzijnswerkelijkheden. Dat de aard van de werkelijkheid niet het stof, maar geest of bewustzijn is, wordt niet alleen door d’Éspagnat onderkent. Ook in de kwantumfysica bestaat dit inzicht.

De stoffelijke wereld is dus slechts een van de bestaande bewustzijnswerkelijkheden. Het is de werkelijkheid van een driedimensionaal bewustzijnswereld van ruimte en tijd. De universele kennisbron geeft belangrijke informatie over een bijzonder kenmerk van de stoffelijke schepping. Alle mythen, legenden, sprookjes en oude religieuze wijsheidsteksten wijzen erop dat deze werkelijkheid onvolmaakt en gebrekkig is.

Lijden, strijd, polariteit en dualiteit

In de gnostische boeken uit de Nag Hammadi-geschriften wordt deze materialistische wereld een ‘misgeboorte’ genoemd. Het is een wereld van lijden en strijd, polariteit en dualiteit. In alle mythologische en oude wijsheidsteksten is het thema ‘strijd en oorlog’ een dominant gegeven. Zo introduceert het heilige boek van de hindoes, de Bhagavad-gita, direct het thema strijd en oorlog. De titel van het eerste hoofdstuk laat niets te raden over: “Het aanschouwen van de strijdmachten op het slagveld.” De lezer wordt meegenomen naar het slagveld waar honderd zonen van Dhrtarastra en de zonen van Pandu tegenover elkaar staan, klaar om een grote oorlog te beginnen.

‘Oorlog’ is ook een van de centrale thema’s in de Chinese mythologie. De mythologische held, de Gele Keizer genaamd, wordt, zo vertellen de mythen, geconfronteerd met oorlog. Oorlog tegen een zekere Chiyou. Het monster staat voor verschillende wezens, die verantwoordelijk zijn voor de wanorde en het kwaad in de wereld. Ook de Boeddha en Jezus moeten strijd leveren met hun grote tegenspeler, het kwaad.

Deze tegenspeler kent in de rijke mythologische en religieuze traditie vele namen. Het christendom kent ze als Satan, het kwaad of de duisternis. De Boeddha leverde strijd met de god Mara. In de Egyptische mythologie heten beide spelers Osiris en Set. De Noorse mythologie kent ze als Baldur en Loki; de Griekse als Zeus en Typhon en in de indiaanse mythologie als Quetzalcoatl en Tezcatilpoca.

Exegese van het strijdtoneel en beide strijdende partijen onthult dat het hier gaat om het (kosmische) gevecht tussen geest en stof. In termen van bewustzijnswerkelijkheden, staan het kwaad, de duisternis, Set, Loki, Typhon en Tezcatilpoca symbool voor de onvolmaakte stoffelijke of werkelijkheid. Jezus, de Boeddha, Baldur, Zeus en Quetzalcoatl staan symbool voor de hogere, geestelijke (bewustzijns)werkelijkheid. Inzet van de strijd is nu deze onvolmaaktheid of misgeboorte van de stoffelijke schepping te helen. Of in terminologie van bewustzijn, de driedimensionale bewustzijnswerkelijkheid te transformeren in een hogere geestelijke werkelijkheid. De universele kennis ziet dat als hét doel van het evolutieproces.

Deze kennisbron dicht in dat groots evolutionair proces een beslissende rol toe aan de mens(heid). Dit brengt ons bij de tweede speler uit het basisscript: de mens. Hoe dat te begrijpen? Een antwoord vinden we in de rijke traditie van mythologische heldenverhalen. In zijn boek De held met de duizend gezichten; de oorspronkelijke betekenis van de verhalen uit de Godsdienst en mythologie laat Joseph Campbell zien dat nagenoeg alle mythologische helden het zelfde gevecht aangaan: dat met het eigen ego. Symbool voor de machten en verleidingen van de stoffelijke werkelijkheid. Deze machten dienen gebroken te worden en het kwaad verslagen. Inzet is de geest letterlijk te verruimen en zo de macht van het driedimensionale (ego)bewustzijn te transformeren.

Pierre Teilhard de Chardin

Het lijkt op het eerste gezicht slechts een persoonlijke weg, maar de universele kennis leert, dat niets minder waard is. Elke individuele overwinning op het stoffelijk ego, is een bijdrage aan een imposant kosmisch, spiritueel evolutieproces, waarbij stap voor stap de onvolkomenheid van deze wereld hersteld wordt. Het is de grote verdienste van de rooms-katholieke priester, mysticus en bioloog, Pierre Teilhard de Chardin (1881-1955), die dit nader uitwerkte. Wat het werk van Chardin bijzonder maakt, is dat hij als bioloog in zijn filosofische analyses vertrekt vanuit de darwinistische evolutieleer. Hij voegde er echter iets wezenlijks aan toe. Zijn vertrekpunt is niet het westers materialistische wetenschapsopvatting. Zijn evolutieleer is niet materialistisch. Hij omarmt de inzichten van universele kennis en kwantumfysica, dat het wezen van de werkelijkheid ‘bewustzijn’ is. Omdat nu geest en materie in de mens samenkomen, moeten we daar volgens Chardin de kiemen zien van een nieuwe fase in de evolutie. Juist deze ‘ontmoeting’ – dit proces van ‘alchemistische’ configuratie – zorgt voor een nieuwe stap.

Wat het werk van Chardin bijzonder maakt, is dat hij als bioloog in zijn filosofische analyses vertrekt vanuit de darwinistische evolutieleer. Hij voegde er echter iets wezenlijks aan toe.

Zijn vertrekpunt is niet het westers materialistische wetenschapsopvatting.

Hij omarmt de inzichten van universele kennis en kwantumfysica

Nieuwe fase in de evolutie

Hij plaatst deze in de bredere context van het universum; de derde speler uit het basisscript. Chardin ziet, net als de kwantumfysica overigens, het universum niet als een statisch verschijnsel, zoals het westers wetenschappelijk materialisme wel doet. Zijn vertrekpunt is dat het universum een zich evoluerend fenomeen is. Onze stoffelijke, onvolkomen wereld als driedimensionale bewustzijnswerkelijkheid ziet hij als een tussenfase in een groots evoluerend kosmisch spiritueel proces, waarbij door ‘strijd en oorlog’ (persoonlijke bewustwording) de onvolkomenheid van deze wereld uiteindelijk getransformeerd wordt. Het moment waarop dat proces voltooid is en de misgeboorte hersteld, is tegelijkertijd het begin van een nieuwe fase in de evolutie. Zo is de mens(heid) de brug naar een nieuwe fase in de evolutie: een collectieve transformatie naar een hogere, geestelijke bewustzijnswerkelijkheid.

Het is tegen deze achtergrond dat de ware betekenis van de apocalyptische gedachte begrepen moet worden. De Apocalyps is dan het einde van de stoffelijke werkelijkheid; het einde van een bepaalde fase van de evolutie, maar tegelijkertijd het begin van een nieuwe fase of tijdperk. Johannes spreekt in de Openbaringen van ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’. In alle religieuze en mythologische tradities is dit idee van de Apocalyps, als universele kennis, versleuteld. In termen van bewustzijnswerkelijkheden moet deze ‘nieuwe hemel en aarde’ begrepen worden als een wereld en werkelijkheid waar de driedimensionale (stoffelijke) bewustzijns-werkelijkheid getransformeerd is naar een hogere bewustzijnswerkelijkheid: de geest heeft het stof overwonnen en de ‘misgeboorte’ geheeld.

‘Ik zal mijn geest uitgieten over alle mensen’

Gelijk Jezus Satan overwon en de Boeddha de god Mara. Daarom ook spreken alle apocalyptische profetieën over de eindtijd als het finale gevecht tussen goed en kwaad. De machten van het materialisme verzetten zich tegen de kracht van geest en hoger bewustzijn. Maar, zo luidt de belofte, ze zullen verliezen. Gesymboliseerd door een ander gemeenschappelijk thema in de religies en mythen: de belofte van de terugkeer van de Verlosser of de Messias, als allegorie voor het hogere bewustzijn of christusbewustzijn. Daarom profeteert de profeet Joël in de Bijbel: “Daarna zal het gebeuren: Ik zal mijn geest uitgieten over alle mensen” (Joël 3:1).

De Apocalyps is dan het einde van de stoffelijke werkelijkheid; het einde van een bepaalde fase van de evolutie, maar tegelijkertijd het begin van een nieuwe fase of tijdperk. Johannes spreekt in de Openbaringen van ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’.

Onze tijd, met een ongekende cumulatie van crises, heeft apocalyptische trekken. Het materialisme en het collectief eigenbelang heeft de wereld in een diepe financiële en economische crisis gestort. Zijn het de tekenen van de eindtijd? De Darwinisten met een materialistische wetenschapsopvatting van de evolutieleer zullen het niet zo zien. De universele kennis presenteert een niet-materialistische evolutieleer. In dit perspectief heeft Chardin meer het gelijk aan zijn kant als hij stelt dat: “De wereld kan alleen voort blijven bestaan naar meer complexiteit en meer bewustzijn, als ze steeds meer expliciet een plaats inruimt aan de geestelijke krachten.”

Hans Siepel in het kort

Hans Siepel (1958) heeft politicologie gestudeerd en gewerkt in diverse communicatiefuncties. Het meest recent bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Hij heeft van 2003-2005 twee jaar de master opleiding Spiritualiteit aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen gevolgd. Ook heeft hij één jaar de opleiding tot reïncarnatietherapeut in Utrecht gedaan. Hij is nu schrijver, moderator, docent en adviseur, vooral op het gebied van risico- en crisiscommunicatie. Zeer recent verscheen mede van zijn hand het boek “Risico en crisiscommunicatie; succesfactor in crisissituaties bij uitgeverij Coutinho in Bussum.

Op WantToKnow verscheen eerder een artikel over hem:

Ex-topambtenaar: ‘De vraag was niet óf we de VS in Irak zouden steunen, maar welke argumentatie we daarbij zouden verzinnen.’