Waar mr. Davids fout zit: 1,3 miljoen doden in Irak!

De commissie Davids heeft vandaag (12 Januari 2010) haar rapport uitgebracht. Dit rapport spreekt ONTERECHT over een totaal dodental van 650.000. Hoe bizar dat dit aantal precies de helft is als uit OFFICIËLE tellingen gewoon blijkt. Laten wij van WantToKnow.nl even dit artikel van 18 april 2009 aanhalen.

De zekere bitterheid waarmee we dit verhaal brengen, wordt niet alleen veroorzaakt door de ongelooflijke laksheid waarmee de FEITEN en ACHTERGRONDEN worden verzwegen door de bestaande media, maar onze boosheid wordt vooral veroorzaakt door de diepe respectloosheid waarmee wij in Nederland en Europa met de slachtoffers van de Irak-oorlog zijn omgegaan… Let wel, het aantal van 1,3 miljoen doden is geen gerucht, maar het resultaat van kille statistieken die door gerespecteerde organisaties zijn bijgehouden.

(Guido/vertaling © 2009 WantToKnow.nl)

“Zoveel burgerslachtoffers, Saddam Hoessein zou er jaloers op geweest zijn”..   LOESJE

x

Achter het verzwijgen van deze berichtgeving zit een kracht die niet gebaat is bij het publiekelijk worden van deze informatie, dat wordt duidelijk uit dit stuk. Het is aan de publieke media in Nederland deze informatie openbaar te maken; wat voor belang hebben zij om deze informatie niet te delen?

Meer Dan Een Miljoen Irakese Doden Als Gevolg Van Amerikaanse Bezetting

in Top 25 gecensureerde artikelen voor 2009 (hier)

Volgens een onderzoek uitgevoerd door het prestigieuze Britse peilingbureau Opinion Research Business (ORB), zijn meer dan een miljoen Irakezen op gewelddadige wijze om het leven gekomen als gevolg van de invasie van 2003. Deze cijfers suggereren dat de invasie en bezetting van Irak geschaard kunnen worden onder de grote massaslachtingen van de afgelopen eeuw -het aantal slachtoffers overstijgt de 800.000 tot 900.000 geschatte doden van de genocide in Rwanda in 1994, en nadert het aantal (1,7 miljoen) dat omkwam in de beruchte “Killing Fields” in Cambodja ten tijde van het Rode Khmer regime uit de jaren zeventig.

Het ORB-onderzoek besloeg vijftien van de achttien provincies in Irak. Onder de provincies die niet in het onderzoek werden meegenomen bevinden zich twee van Irak’s meer explosieve regio’s -Kerbala en Anbar -en de noordelijke provincie Arbil, waar de locale autoriteiten de onderzoekers een werkvergunning weigerden te verlenen. Uit face-to-face interviews met 2.414 volwassenen bleek dat meer dan één op de vijf respondenten tenminste één sterfgeval in zijn huishouden telde, als gevolg van het gewapende conflict, in tegenstelling tot een natuurlijke oorzaak.

Het dodental in Irak nadert het aantal (1,7 miljoen) dat omkwam in de beruchte “Killing Fields” in Cambodja ten tijde van het Rode Khmer regime uit de jaren zeventig. Is het de bedoeling dat er ook een Killing Fields-Hollywood-film over Irak verschijnt vóórdat we beseffen wat daar aan de hand is?

De auteurs Joshua Holland en Michael Schwartz wijzen erop dat het dominante verhaal over Irak -dat de meeste gewelddadigheden tegen Irakezen begaan worden door Irakezen zelf, en buiten onze verantwoordelijkheid vallen -slecht ontvangen wordt. Interviewers van het Lancet bericht uit oktober 2006 (Censored 2006, #2) vroegen hun Irakese respondenten hoe hun geliefden om het leven kwamen. Van de doden waarvan de families zeker waren omtrent de daders, was 56%  toe te schrijven aan Amerikaanse troepen of hun bondgenoten. Schwartz suggereert dat wanneer een laaggeschat deel van de helft van de niet-toegeschreven doden veroorzaakt zou zijn door Amerikaanse troepen, in totaal 80% van de Irakese doden aan Amerikaanse troepen toe te schrijven is.

Zelfs met de lager aangenomen cijfers werd tegen het einde van 2006 een gemiddeld aantal van 5.000 Irakezen per maand gedood door Amerikaanse troepen, sinds het begin van de bezetting. Maar het aantal slachtoffers in 2006 lag twee keer zo hoog als het totale gemiddelde, en dat houdt in dat het Amerikaanse gemiddelde in 2006 ver boven de 10.000 per maand lag, ofwel meer dan 300 Irakezen per dag. Inclusief the Surge, die in 2007 begon, ligt het huidige cijfer wellicht zelfs nog hoger.

Schwartz wijst erop dat de logica van deze slachting gelegen is in de statistieken vrijgegeven door het Amerikaanse leger en gerapporteerd door het Brookings Institute: tijdens de eerste vier jaar van de bezetting stuurde het Amerikaanse leger iedere dag meer dan 1.000 patrouilles naar vijandige wijken, om “opstandelingen” en “terroristen” op te pakken of te doden. (Sinds februari 2007 is dit aantal gestegen tot bijna 5.000 patrouilles per dag, als we de Irakese troepen die meedoen aan de Amerikaanse Surge meerekenen). Iedere patrouille valt ongeveer dertig Irakese huizen per dag binnen, met als missie het verhoren, arresteren of ombrengen van verdachten. In deze context is iedere volwassen man die de leeftijd heeft om te vechten niet alleen maar een verdachte, maar een in potentie dodelijke tegenstander. Onze militairen wordt opgedragen om geen enkel risico te nemen (zie Story #9).

Volgens statistieken van het Amerikaanse leger, opnieuw gerapporteerd door het Brookings Institute, resulteren deze patrouilles momenteel in grofweg 3.000 vuurgevechten per maand, ofwel net onder een gemiddelde van honderd per dag (niet meegerekend de bijkomende vijfentwintig ongeveer van onze Irakese bondgenoten). Duizenden patrouilles resulteren in duizenden onschuldige Irakese doden en onmenselijk brute detenties.

De pogingen van Irakezen om het geweld te ontvluchten hebben geresulteerd in een vluchtelingencrisis van ongekende proporties. Volgens het Vluchtelingen Comité van de Verenigde Naties en de Internationale Organisatie voor Migratie, zijn in 2007 bijna 5 miljoen Irakezen van huis en haard verdreven door het geweld in hun land, waarvan de overgrote meerderheid op de vlucht is geslagen sinds 2003. Meer dan 2,4 miljoen verlieten hun huizen in ruil voor veiliger plaatsen elders in Irak; ongeveer 1,5 miljoen vluchtelingen leefden in Syrië, en meer dan 1 miljoen vluchtelingen woonden in Jordanië, Iran, Egypte, Libanon, Turkije en de Golfstaten. De vluchtelingen van Irak, in aantal toenemend met gemiddeld bijna 100.000 iedere maand, hebben geen legale mogelijkheden om te werken in de meeste gastlanden en provincies, en voelen zich steeds wanhopiger (1).

Meer Irakezen ontvluchten hun huizen dan dat er terugkeren, ondanks officiële claims die het tegendeel beweren. Duizenden vluchtelingen zeggen dat het nog steeds heel onveilig is, en dat een terugkeer een zekere dood zou betekenen. De meesten die terugkeren raken vervolgens weer ontheemd.

Maki al-Nazzal en Dahr Jamail citeren een Irakese ingenieur die nu in een restaurant in Damascus werkt: “Terugkeren naar Irak? Er is geen Irak meer om naar terug te keren, vriend. Irak bestaat alleen nog in dromen en herinneringen”.

Een andere geïnterviewde vertelde de auteurs: “Het Amerikaanse leger zegt dat Fallujah nu veilig is, terwijl meer dan 800 mannen daar onder de meest erbarmelijke omstandigheden worden vastgehouden… Ten minste 750 van deze 800 gevangenen zijn geen verzetsstrijders, maar mensen die weigerden om te collaboreren met de bezettingstroepen en hun tails“. (Irakezen die collaboreren met de bezettingstroepen worden over het algemeen “tails of the Americans” genoemd).

Een andere vluchteling uit Bagdad vertelde: “Ik keerde met mijn familie terug naar huis in januari. De eerste nacht na onze terugkeer, vielen de Amerikanen ons huis binnen en hielden ons allemaal vast in één kamer, terwijl hun sluipschutters ons dak gebruikten om mensen te beschieten. De volgende morgen, na een verschrikkelijke nacht die we nooit meer zullen vergeten, besloot ik om hier (Damascus) terug te keren”.

Noot:

(1).  “The Iraqi Displacement Crisis,” Refugees International, 3 maart 2008.

Update door Michael Schwartz

De sterftecijfers geciteerd in “Is the United States Killing 10,000 Iraqis Every Month?” waren gebaseerd op een ander artikel dat geschikt was voor erkenning door Project Censored: een wetenschappelijke studie naar het aantal doden als gevolg van de oorlog in Irak. Het originele artikel, in 2006 in Lancet gepubliceerd, ontving wat afwijzend commentaar toen het uitkwam, en verdween vervolgens uit het zicht toen de mainstream media zich weer richtten op afwijkende schattingen die het aantal Irakese doden vaststelden op één tiende van de schattingen van Lancet. Het doodzwijgen van deze originele studie door de reguliere media strekte zich ook naar mijn artikel uit, en is sindsdien onverminderd doorgegaan, hoewel het artikel uit Lancet enkele golven van kritiek heeft doorstaan terwijl het bevestigd en aangevuld werd door andere studies (Censored 2006, #2).

“Begin 2008 was de beste schatting, gebaseerd op extrapolaties en replieken op de Lancet-studie, dat 1,2 miljoen Irakezen waren omgekomen als gevolg van de oorlog.

Dit aantal is, voor zover ik weet, nooit door enig massamedia-kanaal in Amerika gerapporteerd. “

De media-blackout rondom het aantal doden werd geëvenaard door een blackout van dezelfde omvang met betrekking tot ander bewijs in mijn artikel: dat de militaire strategie van de regering Bush dagelijks leidt tot grootschalige vernietiging van bezit, en talloze dodelijke slachtoffers. Volgens de geldende Rules of Engagement is het nodig dat de ongeveer duizend Amerikaanse patrouilles dagelijks met overdonderende vuurkracht -kleine wapens, artillerie en luchtsteun -reageren op iedere vijandige handeling, waardoor gegarandeerd grote aantallen burgers lijden en omkomen. Maar de reguliere media weigeren om verslag te doen van deze ramp, zelfs na de Winter Soldier bijeenkomsten in maart 2008, waar meer dan honderd Irak-veteranen persoonlijke getuigenissen aflegden over hun deelname aan “situaties waarin wreedheden worden begaan”. (zie Story #9)

De effectiviteit van de media-blackout wordt levendig geïllustreerd door een steekproef van Associated Press, gehouden in februari 2007, waarin aan een representatieve groep Amerikaanse burgers werd gevraagd hoeveel Irakezen er omgekomen waren als gevolg van de oorlog. De gemiddelde respondent dacht dat het aantal onder de 10.000 lag, ongeveer 2% van het actuele aantal op dat moment. Deze opmerkelijke massale onwetendheid kreeg (zoals zoveel elementen uit het verhaal over de Irak-oorlog) geen aandacht in de massamedia, zelfs niet van Associated Press, dat opdracht had gegeven tot het houden de steekproef.

De Iraq Veterans Against the War (IVAW) hebben de wreedheid van de bezetting tot hun speciale activistische aandachtsgebied gemaakt. De afslachting van het Iraakse volk ligt aan de basis van hun eis voor onmiddellijke en volledige terugtrekking van de Amerikaanse troepen, en is het onderwerp van hun historische Winter Soldier bijeenkomsten in Baltimore. Hoewel er geen aandacht van de reguliere media was voor dit evenement, bereikte de live-uitzending op Pacifica Radio en op de IVAW-website een enorm publiek -inclusief een groot aantal op dat moment uitgezonden militairen -met levendige beschrijvingen van de wreedheden begaan door de Amerikaanse oorlogsmachine. Een groeiend aantal onafhankelijke nieuwssites geven nu geregeld aandacht aan dit aspect van de oorlog, inclusief Democracy Now!, Tom Dispatch, Dahr Jamail’s MidEast Dispatches, Informed Comment, Antiwar.com, en ZNet.

Update door Maki Al-Nazzal en Dahr Jamail

De promotie van Amerikaans generaal David Petraeus als hoofd van CENTCOM, en Generaal Raymond Odierno die de plaats van Petraeus moet vervangen als bevelvoerend generaal van de Multi-National Force in Irak, heeft boze reacties uitgelokt onder Irakezen in zowel Syrië als Jordanië. De twee generaals die de Amerikaanse en internationale gemeenschap hebben overtuigd van verbeteringen in Irak, zijn er blijkbaar niet in geslaagd de Irakese vluchtelingen te overtuigen van hun succes.

“Net zoals de regering Bush Paul Bremer onderscheidde (voormalig hoofd van de Coalition Provisional Authority), belonen ze anderen die hebben deelgenomen aan de vernietiging van Irak” stelde Muhammad Shamil, een Irakese journalist die in 2006 naar Syrië vluchtte. “Wat ze geweld noemen concentreerde zich in bepaalde delen van Irak, maar heeft zich nu over het hele land verspreid, met dank aan de Amerikaanse oorlogshelden. Mensen worden vermoord, verdreven of gevangen gehouden bij duizenden; van Basra in het zuiden tot Mosul in het noorden”.

Andere Irakese vluchtelingen lijken hun houding ten aanzien van hun hoop op terugkeer te hebben veranderd. Vergeleken met het moment van publicatie van dit artikel in maart 2008, blijft de vluchtelingencrisis zich verdiepen. Dit wordt nog verergerd door het feit dat de meeste Irakezen niet de intentie hebben naar huis terug te keren. In plaats daarvan zoeken ze naar permanent verblijf in andere landen.

“Ik besloot te stoppen met dromen over een terugkeer naar huis, en voor mezelf een nieuw thuis te vinden ergens in de wereld, als ik kan”, zegt de 32-jarige Maha Numan in Syrië. “Ik heb nu al drie jaar als vluchteling geleefd op de droom ooit terug te keren, maar ik heb besloten om te stoppen met dromen. Ik heb mijn geloof in alle wereldleiders verloren na de surges van Basra, Sadr City en nu Mosul. Er lijkt geen eind aan te komen, en je moet steeds harder je best doen om een veilige plaats voor je familie te vinden”.

Irakezen in Syrië weten een hoop meer van het nieuws over hun land dan de meeste journalisten. In een Internetcafé in Damascus belt elk van hen met het thuisfront en brengt de gebeurtenissen van de dag over aan de andere Irakese vluchtelingen. Nieuws over het aanhoudende geweld in heel Irak overtuigt hen ervan in het buitenland te blijven.

“Er waren vier verschillende explosies in Fallujah vandaag”, zei Salam Adel, die in 2005 als vertaler voor de Amerikaanse troepen werkte in Fallujah. “En ze zeggen dat het veilig is om terug te keren! Klootzakken, terugkeren voor wat? Voor bermbommen of autobommen?”

Het is in politiek opzicht belangrijk geweest voor de regering Bush om te claimen dat de situatie in Irak aan de beterende hand is. Deze bewering is kracht bijgezet dankzij de medewerking van het instituut massamedia. Hoe dan ook, de 1,5 miljoen Irakezen in Syrië, en de meer dan 750.000 in Jordanië zullen je een ander verhaal vertellen. Anders zouden ze niet buiten Irak verblijven.

Deel deze informatie alsjeblieft met je vrienden, want het is voor hen waarschijnlijk ook de eerste keer dat ze van dit ongelooflijk trieste verhaal horen. Dit verhaal mag niet onbelicht blijven!

Om meer up-to-date informatie over de vluchtelingencrisis te verkrijgen, zie HIER ,  HIER,

Bronnen:
After Downing Street, 6 juli 2007
Titel: “Is the United States Killing 10,000 Iraqis Every Month? Or Is It More?”
Auteur: Michael Schwartz

AlterNet, 17 september 2007
Titel: “Iraq death toll rivals Rwanda genocide, Cambodian killing fields”
Auteur: Joshua Holland

Reuters (via AlterNet), 7 januari 2008
Titel: “Iraq conflict has killed a million, says survey”
Auteur: Luke Baker

Inter Press Service, 3 maart 2008
Titel: “Iraq: Not our country to Return to”
Auteurs: Maki al-Nazzal en Dahr Jamail

Student Onderzoekers: Danielle Stanton, Tim LeDonne, en Kat Pat Crespán
Faculteits-Evaluator: Heidi LaMoreaux, PhD