Annette Reinboud schreef hier al 2x eerder een column over stilte en rust. Dat zijn de thema’s die zij oppakt en in alledaagse praktische voorbeelden vertaald. Het nieuwe stuk hieronder gaat over de kunst van het Niets-Doen. Helemaal niets-doen in dit geval. Wie kan dat, wie wil dat en wellicht belangrijker: waar kan dat (nog)?
De Stilte ervaren, kun je dat als je jezelf continue ontvoert naar ‘gebieden’ waar geen rust heerst. Kun je Stilte ervaren als je continue in ‘beweging’ bent? Jezelf af wilt leiden van die Stilte, die voor menigeen zo dreigend kan voelen. En toch is de Stilte in onszelf de plek om eens even te raden te gaan. Bij wie? Bij onszelf… In die Stilte kunnen we eerlijk en direct voelen wat woorden met ons doen, worden we niet afgeleid door.. Door beweging, door geluid. Stilte? Laat maar!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
LATEN
Annette Reinboud
Wat ben je aan het doen? Wat ga jij doen in het weekend? Ga je nog op vakantie en wat ga je daar doen?
Meestal wordt er een reeks aan activiteiten opgesomd om alle vrije tijd in te vullen. Maar als je respectievelijk met niets, niets en nee, niets antwoordt, kijkt men je toch eerst ietwat verbaasd en daarna enigszins bedenkelijk aan. Want het lijkt erop dat ieder vrij moment op z’n minst aan iets zinnigs moet worden besteed en blijkbaar hoort gewoon-maar-zitten-en-kijken daar niet bij.
En als je wel eens verder doorvraagt dan blijkt niets doen bijna altijd toch nog te bestaan uit van alles ende nog wat, zoals een sigaret roken, iets drinken, een tijdschrift doorbladeren. Nee, ik heb het hier over echt helemaal niets doen. Gewoon maar zitten te zijn. En hoe moeilijk dat is.
Want al snel heb je de neiging om op te staan en iets te gaan pakken om dat niets mee op te vullen, in te vullen, aan te vullen, omdat het anders zo niets is….. Het is opmerkelijk hoe er ook aan alle kanten gezorgd wordt dat je niet hoeft toe te komen aan je overgeven aan het niets doen.
Een heerlijke wandeling met jezelf in de natuur is veel leuker als je met een groep gaat. Zelfs stiltewandelingen worden massaal georganiseerd (met dank aan de KRO). Zo gaat dat met fietsen, een museum bezoeken, op vakantie gaan; er zijn voorbeelden te over. In je eentje door het leven gaan wordt als tamelijk merkwaardig beschouwd, want er is vast wel iets met je aan de hand. Je moet op veel plekken zelfs nog meer betalen ook!
En dan ook nog bewust kinderloos zijn, dat is blijkbaar het toppunt van egoïsme. Man plus vrouw plus kind is nog altijd de hoeksteen van de samenleving. Alsof samenleven met jezelf niet goed genoeg is. Ik krijg regelmatig het bulletin van de woningbouwvereniging in de bus, waarin verhaaltjes staan van allerlei ogenschijnlijk lieflijke dorpjes.
Maar schijn bedriegt inderdaad want overal moet de rust en de ruimte ingevuld worden door alarmerende activiteiten die vooral het populaire predikaat ‘dynamisch’ en ‘bruisend’ moeten waarmaken. Het is een treurig stemmende markt waarin ik me gedwongen moet verdiepen, want ook mijn dorpje moet mee in de vaart der volkeren. Spijtig voor alle bewoners van de bejaardenwoningen (of liever seniorenwoning), maar ‘deze bouw voldoet echt niet meer aan de eisen van deze tijd’ en dus wordt de hele boel platgegooid en komt er (per saldo zelfs minder) nieuwbouw voor in de plaats.
Ook al zegt hiervan bijna iedereen ‘ laat maar’. Toch is er nergens een plek te vinden, die geschikt is om een leven te kunnen leiden van stilte en laten. Terwijl er aan alle kanten wordt gehamerd op je milieubewustzijn, de gloeilamp zelfs in de ban wordt gedaan, we afvalscheiden en waterbesparen en daar ook dikke ecotax voor dokken, kun je echt niet zomaar op jezelf een plekje in de verscholen verte krijgen. En al helemaal niet zonder de bestaande nutsvoorzieningen. Een voorbeeld geven werkt alleen als je ook daadwerkelijk je voorbeeld bent en leeft. Ik weet dat er heel veel mensen zijn die dat ook vinden en willen en zouden kunnen. Maar ja, waar ……? Wie het weet mag het zeggen!
Annette Reinboud website
soms, heel soms laat ik me verleiden om een neiging te krijgen boos te worden als ik weer eens een wervende tekst zie van bruisend en dergelijke onzin.
ik kan inderdaad uren zomaar zitten, dat heeft me al een paar relaties gekost maar ik blijf het doen.
ze hebben me zelfs meegenomen naar psychiaters en psychologen omdat er iets niet in de haak zou zijn met mijn bovenkamer.
je kunt toch niet zomaar uren, dagen niets doen?
mijn vraag is dan waarom niet?
het is heerlijk relaxend en het maakt je geest en ziel weer toegankelijk voor jezelf.
je komt jezelf weer tegen en ontdekt weer wie je werkelijk bent.
schrikken, ja maar wel eerlijk en waar.
de enige echte waarheid voor iedereen.
dat is waar stilte en dagen niets doen voor staat voor mij en blijkbaar ook voor de schrijfster van dit stukje.
heerlijk, bedankt voor dit mooie stukje.
ik probeer het al jaren onder woorden te brengen maar U heeft het voor mij en misschien anderen gedaan.
bedankt!
hartelijke groeten Robth
Voor mij is stilte mogelijk in de dingen die ik doe. Verstild zijn betekent voor mij niet iets niet doen.
Als je verbonden bent met de stilte in jezelf dan kan die stilte ook ervaren worden in de drukte van een grote stad of in
de activiteiten die je doet.
Pas wanneer je je mee laat sleuren en verbind met de wereld om je heen
ben je jezelf kwijt en zit je in de onrust.
Het is voor mij een meditatie om bewust te zijn van het moment dat de stilte in mij verbroken is tijdens de activiteiten. In stilte mediteren is niets voor mij.
Zo zie je maar weer, ieder zijn eigen wijze van stilte.
Dat is het mooiste wat er is. Vooral in een mooie omgeving. De hele dag naar bijvoorbeeld een mooie berg kijken. De kakafonie van gedachten gaat lekker weg