Annette Reinboud schreef het onderstaande stuk over haar verlangen naar stilte. Opnieuw een prachtig stuk, een pleidooi voor rust.
En een pleidooi voor begrip voor juist die situaties, waarin die stilte en rust op een vernederende manier wordt verstoord.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Luchtruim
Wat een lieflijke associaties roept dit woord bij me op; vrijheid, openheid, rust, ruimte, adem, oftewel inspiratie… ‘The sky is the limit’ of in goed Nederlands ‘de bomen groeien tot in de hemel.’
Hier op het platteland aan de waddenkust is veel lucht te zien en dat is een onbeschrijflijke rijkdom. Er is geen sprake van horizonvervuiling en het wolkenspel is altijd weer verrassend.
Op dagen dat er ochtendnevel is lijkt het wel een sprookjesland. Ik hou niet zo van mist, maar ook dat heeft zijn charme omdat het dan anders klinkt in de lucht en ik letterlijk dicht op mezelf word teruggeworpen. Er treedt een ander soort van alertheid op, omdat ik geen uitzicht of overzicht heb op de ander, het andere.
Wonen en intens leven in en met de elementen en de seizoenen maakt vriendelijk doch diepgaand duidelijk hoe het leven eigenlijk bedoeld is om geleefd te worden. Nietige wezens die we eigenlijk zijn, in de kleurrijke pracht en de immense kracht van Moeder Natuur ben ik me uiterst bewust van de noodzaak om dankbaar en bescheiden te zijn. Spotten met haar wetten kan zomaar fataal zijn.
Toch wordt er heel wat af gespot. Niet zo maar af en toe een beetje, maar bijna elke dag. Met oorverdovend lawaai en angstaanjagende bedoelingen. Dat het hier en nu nog om een “spel” gaat, verandert niets aan hun alles overheersende aanwezigheid en maakt het feit dat het straks en daar menens is tot een gekmakend besef. Daar kun je als weldenkend mens toch je hersens niet omheen leggen?
Hoe ik het ook wend of keer, er valt niets zinnigs te zeggen zowel over de oefeningen als over oorlogen, want niets of niemand wordt er ooit beter van. Om me even te beperken tot mijn eigen leefomgeving zou ik kunnen zeggen dat de mate van lawaai en vervuiling die de beschermde(!?) natuurgebieden te verwerken krijgen alles zegt over de houding die Defensie inneemt naar Moeder Aarde en Vader Hemel en alles wat daar op en in leeft.
Soms lees ik de verhalen over F-16 piloten, hoe ze kicken op het “top gun”gevoel, wanneer ze ’s nachts (!) over de kustlijn scheuren, of op “ huisje-boompje-beestje” niveau het fenomenale uitzicht roemen over de Waddenzee met haar eilanden. De ervaringen staan bol van de superlatieven en men geniet voortschrijdende sterrenstatus. Het feit dat ze dagelijks in de lucht bezig zijn met praktijken die anno nu niet meer zouden moeten mogen, bewijst voor mij dat ze het contact met de aardse werkelijkheid volkomen uit het oog hebben verloren.
Er schijnt bij hen geen enkel besef, laat staan enige vorm van medeleven te bestaan, over de gevolgen van hun bizarre daden op de grond. Iedere keer dat er zo’n bulderend gevaarte over me heen raast, krimp ik ineen en staat mijn leven even stil, want in die tijd van waanzin is niets meer mogelijk.
Ook mijn ervaringen bevatten stuk voor stuk superlatieven, die echter niet geschikt zijn om hier te herhalen. Er is zelfs een Bond voor opgericht om daar tegen te zijn. Dat geeft te denken. Wat ik in de beslotenheid van mijn huisje doe schaadt niemand en mijn innerlijke beschaving zorgt ervoor dat ik dat buitenshuis heus wel uit mijn hoofd laat. Maar wat is er in hemelsnaam voor nodig om een Defensieapparaat beschaafd te krijgen?
Hier is de website van Annette.
Ja lieve zielsverwante,je weet net als ik dat wij de gevoeligen,in veler ogen lachwekkende wezens zijn.
Wij die weten wat stilte in ons doet en dat lawaai alles bedreigt wat tot ontkieming en groei geroepen is door het leven dat wij zo graag omhelzen….
wat raar dat het ministerie van defensie (oorlog) denkt dat er buiten de randstad geen mensen meer leven.
met name buiten den haag wonen geen mensen schijnt het.
vooral de waddenkust en drenthe zijn helemaal ontdaan van mensen.
al jaren.
wat vreemd toen ik klein was kon je een vlieger oplaten tot in de wolken, moet je nu eens proberen en dan nog wel in een vliegroute als bij de waddenkust binnen een half uur heb je de politie of de mp op je dak en een flinke boete wegens het in gevaar brengen van rijkseigendom.
te gek om over te praten.
wat ze de mensen aan doen en hoeveel dat aan ziektekosten kost doet er niet toe als ze maar kunnen spelen met die herriedingen die het milieu ook nog eens giganties vervuilen.
en dat alleen omdat ze van plan zijn om ooit eens iemand er mee dood te maken.
ik vind het blijk geven van een zieke manier van denken.
ik wens alle mensen die hieronder lijden veel sterkte en hoop dat we binnen de kortste keren hiervan gelost worden.
Wat een ongeloofelijk prachtige woorden van annet reinboud. Precies de spijker op de kop. Ik kan me ook niet in de gedachtenwereld verplaatsen van de mallooten die op de mooie stille momenten die het leven ons biedt zo onze air menen te moeten verkrachten.Wat een arme mensen die zich tot doel hebben gesteld misschien ooit te kunnen doden vanuit de lucht,Laat mij aub nuchter ‘een zijn met moeder Aarde.
Door onszelf af te schilderen als “De beter wetende”, maken wij alles alleen maar erger.
Dat is immers precies de rede waarom oa ministeries van oorlog in het leven zijn geroepen!
Wij creëren hiermee dualiteit in het leven, nietwaar? Voel maar….
En wat ervaart u Anette, in de stilte van Moeder natuur? Dat, wat u zo mooi onder woorden kunt brengen?
Ja, dat is Gods Wil, nl eenheid met….
Liefs van me.
Myriam.
Ja, rust en genieten van het luchtruim… maar dan wel door de chemtrails heen ofzo? Hebben jullie die daar niet? of…. don’t mention the weather en inderdaad weer een verrassende wolkcombinatie aanschouwen.(wat synoniem is voor chemtrail-effecten wat mij betreft tegenwoordig) Echt genieten…euhhh! Nou ik was net in Croatie en daar is de atmosfeer nog niet zo aangetast als hier meer in het westen. Daar is het nog lekker om in de zon te lopen, zonder dat je het gevoel hebt dat er geen ozonlaag meer tussen ons en de zon zit ALS er al zon te zien is. Ik hoop dat die shiiiiit echt guaw ophoudt.
annette,
je woorden zijn me uit het hart gegrepen.
nu is het nog een gegeven,het zal echt afgelopen zijn straks.
binnen nu en een korte tijd,je mag je daarop focussen.
aram
De hele week zit ik voor mijn werk op de weg. Volop in het lawaai en in een jachtig bestaan. ‘sZondagsmorgen ga ik dan graag vroeg de bossen in , waarbij ik in de buurt woon, om te genieten van de rust en de stilte. Soms zijn er reeen te zien. Op de mooiste zondagen word ik echter door groepjes”sportievelingen” op uitvergrote kinderfietsjes van het bospad afgevloekt. Of erger nog, moet ik me achter een boom in veiligheid brengen voor rondrazende illegale crossmotoren.
Weg stilte en vredigheid, weg de innerlijke rust, weg de pittige boslucht, alleen smerige laaghangende uitlaatgassen. Waarin ik de hele week al zit. Tja, we betalen een prijs voor de welvaartstaat ! Een hoge prijs.