Het Belachelijkste Boek van 2009…?

x

Sinds een paar jaar ben ik geabonneerd op ‘Koorddanser’, een magazine-krant, die naast interessante artikelen, een zeer uitgebreide agenda aanbiedt van cultureel-spirituele manifestaties en cursussen. Het nieuwste nummer bevat een recensie over het zojuist verschenen boek van Tijn Touber: ‘Spoedcursus Spirituele Verlichting, een innerlijk avontuur’. De recentie is geschreven door de hoofdredacteur van Koorddanser, Ewald Wagenaar.

Tot op heden las ik slechts lovende recenties van het boek, die volgens mij allemaal door ‘bekenden’ van Tijn zijn gemaakt. Daar is op zich niets mis mee, maar een eenzijdige lofzang, zonder kritische noot, is heel opvallend. Het leek wel alsof de nieuwe bijbel op ons is neergedaald.. Nou heeft Tijn wel het e.e.a. meegemaakt op dit gebied wat een prachtige ondergrond van het boek zou kunnen zijn. Tijn is halverwege de jaren 1990 gestopt met het maken van popmuziek (Lois Lane) en begon met mediteren en leidde toen 14 jaar lang een ascetisch leven. Zonder drank, sigaretten, seks en tv. Hij reisde veel – vooral naar Azië – en interviewde inspirerende mensen voor het kwaliteitstijdschrift Ode.

Maar toen mij ineens dit artikel onder ogen kwam, over het nieuwe boek dus, was dat een opvallende uitzondering. Opvallend genoeg in ieder geval, om het verhaal hier te delen; wellicht zijn er onder bezoekers van WantToKnow mensen die hun ervaringen met het boek willen delen.

x

* * *
x

Gefeliciteerd Touber met Het Belachelijkste Boek van 2009
x

Hocus pokus pilatus pas, je wou dat je verlicht was?

© Ewald Wagenaar / Koorddanser 2009
x

“Met nog een klein stukje 2009 te gaan willen we toch al het boek ‘Spoedcursus verlichting’ van Tijn Touber uitroepen tot meest ranzige spiri-pulp, adembenemende stupiditeit en lachwekkende ego-glibber van 2009. Koop dit boek niet, het is weggegooid geld, tenzij je jezelf net als de schrijver, oorverdovend voor de gek wilt houden. Is dit duidelijk genoeg of moeten we nog even doorgaan? Of zullen we het hebben over ‘misleiding’?

Door Ewald Wagenaar

Een mislukter boek las ik zelden. Tuurlijk wordt er een hoop onzin onder het label ‘spiritueel’ uitgegeven. We leven immers in de droomwereld. Wij mensen vinden van alles en scheppen een wereld met onze gedachten. Alles is immers maakbaar. Hele steden komen voort uit het brein van de (be)denkende mens. Evenals de ellende die je er in de donkere stegen en op alle etages van de steenkolossen vindt overigens. Maar dat is geen privilege van de stad: ellende is het drama dat de mens met zijn denken in de gedachte wereld zelf schept.

Vandaar ook de vele nieuwe meters boekenkast met new age, persoonlijke ontwikkeling, spiritualiteit en psychologie. Meters, kilo’s, nee tonnen, boeken. Ze helpen je allemaal aan een andere, betere, nieuwe, vernieuwender kijk op jezelf, je god en/of  je wereld. Nieuwe dromen en nieuwe illusies.

Ondertussen draait de aardbol rustig door en trekt zich niks aan van de ‘vernieuwde’ inzichten. Het enige dat verandert is namelijk onze eigen perceptie van de werkelijkheid. Een nieuwe droom, een ‘hogere’ droom wellicht of misschien zelfs een spiritueler, betere, goddelijker of wat-voor-droom dan ook. Ondertussen gaat de werkelijke werkelijkheid rustig haar gangetje.

Er zijn maar een paar zielen op aarde in staat die werkelijkheid te ervaren zoals die is, haar te zien en te zíjn. Zij zien wat er werkelijk is vanuit een non-duaal bewustzijn. Zij realiseren de waarheid, ze zíjn de waarheid en ze worden niet gehinderd door onware ego-identificaties, projecties en misconcepties. Zulke mensen noemen we al eeuwen lang verlichten. Omdat ze het licht hebben gezien. Niet het zoveelste opflikkerende goeroe-lichtje van deze of gene die een aha-erlebnis had, nee het échte licht, het enige licht.  Daar bestaat geen opleiding, cursus of  school voor. Ook geen boek trouwens.

Fake it

Terug naar Tijn Touber. Ligt die op een dag suf en mopperend in bed na veertien jaren van spirituele reizen, meditatie, afzien, life-style-onthouding en mokt dat het nog steeds niet is gelukt om verlicht te worden. Schrijft hij aan het begin van zijn boek ‘Spoedcursus verlichting’. Tijn lijkt een klein kind dat bij pappie moppert dat hij zo zijn best heeft gedaan om de tuin aan te harken, dat ie nu wel en snoepje heeft verdiend. Pappie Super Spirit geeft het knaapje natuurlijk geen krimp. Dus wat doet Tijntje: hij verzint het snoepje gewoon. Tijn leeft toch in de droomwereld en daarin is alles immers maakbaar? Hocus pokus pilatus pas, ik wou dat ik verlicht was.

Ja, dát is het! Als je dan niet verlicht kan worden, dan dóe je toch gewoon alsof! Hoe simpel! En hoe doeltreffend. Want Tijn gaat met zijn onzichtbare snoepje de vrienden en sprekerscircuits langs en ‘toont’ iedereen het afwezige snoepje. “Ohhhh Tijn, wat bijzonder”, roepen de omstanders die ook niet weten hoe het snoepje eruit zou moeten zien, “wat … eh … apart”.

Het geheim van verlichting lijkt door hem ontsluierd: als je niet weet hoe het verlicht-worden gaat, doe je gewoon alsof je het al bent. ‘If you can’t make it, just fake it’, zeggen de cowboys aan de overkant van de oceaan. Verlichting is als een hamburger: je gaat bij het loket staan en bestelt ‘m gewoon. ‘May the force be with you’, klonk het in een Star-warsfilm. Nou, Tijn wenst het je toe; hij heeft ‘m al te pakken. Die force heet ‘fake it’.

Gewoon doen alsof. “Op een dag besloot ik verlicht te zijn. Het was vier uur in de ochtend’, schrijft Touber al op pagina 17.

Second life

Maar hoezeer hij het ook probeert,  boekenschrijver Tijn Touber is geen verlichte Luke Skywalker, Jezus Christus, Neo, Ghandi of de aanstaande maitreya. Verder dan een lollige avatar in Second Life komt hij niet.

Verlichting laat zich niet als hamburger afroepen. Tijn – op de keeper beschouwd – misleidt in dit boek lezers. Want een niet-bestaande identiteit als ‘fake-verlichte’ breekt vroeg of laat aan 1000 scherven, waarvan je maar mag hopen dat die toch nog wat geluk gaan brengen. Het oppompen van je zelfbeeld tot ‘ik ben verlicht’ leidt ongetwijfeld enige tijd tot verlichtachtig gedrag, maar het is onwaar en houdt geen stand. Bovendien kan het je flink in de weg staan om te zijn wie je werkelijk bent. Probeer het zelf maar ’s met ‘ik ben miljardair’ (of ‘politie-agent’, ook leuk) en kijk hoe lang je dit volhoudt.

Niet onlogisch is de rest van het – overigens wel lekker geschreven – boek net als de andere duizenden new-age-pulpboeken. Die komen er kort gezegd op neer dat je voor jezelf een droombeeld schept en er dan naar gaat leven. Beetje oefenen, doorzetten en veel mediteren. Mocht het toch niet lukken, dan ligt het aan jezelf slappeling, maar zéker niet aan de instructies en wijsheid van de auteur-met-goeroe-status.

Wel leuk hoor, al die opgebakken Sterke Spirituele Verhalen in de rest van het boek. Over bewustzijn en gedachtekracht etc. Had die Tijn uit zijn boek nu alleen daarover maar een boek geschreven. Maar dat zou nooit zijn uitgegeven omdat het allemaal al twintig à dertig jaar geleden in het nieuws was, opgebakken lucht. Vooruit, geen kattenpis, ik verklaar mijzelf verlicht, besloot hij dan maar iets nieuws te verzinnen.

Wel Tijn, ik verklaar je boekpersonage tot hilarische hansworst.”

Tijn Touber, ‘Spoedcursus Verlichting, een innerlijk avontuur’,  Uitgeverij AW Bruna.