Wat vieren we werkelijk met Kerst?

Het is voor veel mensen kerstvakantie; tijd voor gezelligheid, samen-zijn en voor een mooi kerstverhaal. Maar is ónze beleving van Kerst eigenlijk niet al een goed kerstverhaal..? Of beter: één van de vele kerstverhalen?
Wat is eigenlijk de diepere gedachte achter élk Kerstverhaal? Nou, op deze vraag geeft Johan Oldenkamp hieronder een prachtig antwoord. Wij van WantToKnow plaatsen dit artikel met liefde, want als er iets bij Kerst hoort..  

Een verhaal over introspectie, over waarheidsvinding en vooral zelfreflectie. Even starend in het Kerstvuur een intens moment van innerlijke stilte; waar sta ik, wat heeft dit jaar gebracht, waar is mijn verbinding. Wat is eigenlijk míjn ‘kerstverhaal’.. Het woord is aan Johan Oldenkamp.

~~~~~~~~~~~~~~

Wat vieren we werkelijk met Kerst?

Johan Oldenkamp © 2009

In deze donkere etmalen voor Kerst prijkt in menig huiskamer naast de kerstboom ook een kerststalletje. Dit stalletje is bedoeld om ons te herinneren aan het verhaal rond een bijzondere geboorte. Maar wat probeert dit Kerstverhaal ons nu eigenlijk precies te vertellen?

Het Kerstverhaal

Velen kennen dit verhaal alleen uit de bijbel. Maar dit verhaal is al veel ouder en was bekend bij nagenoeg alle volkeren van alle tijden. In essentie gaat dit oeroude verhaal iedere keer weer over een maagdelijke geboorte op 25 december (volgens onze huidige kalender) aangekondigd door een ster in het Oosten en aangewezen door drie koningen.

De oudste versie van dit oerverhaal, voor zover we nu weten, handelt over de geboorte van Horus in Egypte 5000 jaar geleden, en is vastgelegd in hiërogliefen. Precies hetzelfde verhaal werd daarna ook opgetekend voor zowel Mithra (1400 BC) in het huidige Irak als voor Attis (1200 BC) in Griekenland. En in India werd ongeveer 2900 jaar geleden Krisha op exact dezelfde wijze geboren, 400 jaar later gevolgd door Dionysos in Griekenland.

Keer op keer zien we precies dezelfde verhaallijn. En niet alleen wanneer het gaat om de geboorte, want veelal stonden deze mannen na drie dagen ook nog eens allemaal weer op uit de dood. Blijkbaar is dit oerverhaal zo belangrijk voor ons dat ieder volk het (aangepast) blijft doorvertellen. Maar wat kan er dan zo belangrijk aan zijn?

Verreweg het belangrijkste hemellichaam voor het leven op onze planeet Terra is de zon Helios, waar onze moederplaneet omheen cirkelt. Iedere morgen komt Helios op (althans zo lijkt dat, gezien vanaf het draaiende oppervlak van Terra), en iedere avond gaat Helios ook weer onder. Zo wint het Licht het tijdens het ochtendgloren van de Duisternis, maar zijn de rollen aan het einde van de dag volledig omgedraaid.

Licht versus Duisternis

De strijd tussen Licht en Duisternis speelt zich dagelijks af, en de relatieve krachtsverschillen tussen Licht en Duisternis veranderen daarbij ieder etmaal. Op 21 juni is het Licht oppermachtig, en duurt de Duisternis maar heel kort. Maar op 21 december zijn ook hier de rollen omgedraaid, en duurt de Duisternis het langst (van het jaar). Precies halverwege beide momenten vindt de kanteling plaats. Vanaf ongeveer 21 maart is er langer Licht dan Duisternis. En rond 21 september is het net andersom. Dit alles geldt natuurlijk alleen voor het Noordelijk halfrond, want op het Zuidelijk halfrond is het precies omgekeerd.

Alles wat groeit en bloeit, dat wordt gereguleerd door deze zonlichtcyclus. In deze cyclus neemt zowel de duur als de kracht van het Licht steeds eerst toe en daarna weer af. De wendingen in deze cyclus zijn voor de mensheid altijd bijzondere momenten geweest. Heel veel (oer-) oude bouwwerken zijn zo ontworpen dat het ochtendlicht bij een zonnewende heel precies naar binnen schijnt. De zonnewendes zijn als de hartslagen van de biosfeer op Terra. Ze geven het ritme van het leven aan. Alle natuurvolken vieren daarom deze zonnewendes.

Op het Noordelijk halfrond is het (in onze tijd) heel eenvoudig om het Noorden te bepalen. We trekken (bij een onbewolkte nachtelijke hemel) gewoon de lijn van de achterkant van het steelpannetje (ook wel de Grote Beer genoemd) door. Na zeven maal de lengte van deze steelpanachterkant komen we dan (ongeveer) uit bij de (Noord-) Poolster.

Op een even simpele wijze kunnen we het moment van de winterzonnewende bepalen. Want vlak voor die tijd verschijnt er in het Oosten opeens een zeer heldere ster.

Deze ster noemen we Sirius (officieel is dit Sirius A, want het gaat hier om een dubbelster samen met Sirius B, die niet met het blote oog is waar te nemen). Sirius ligt altijd precies in het verlengde van de drie sterren in het centrum van het sterrenbeeld Orion. Wanneer we nu deze rechte lijn door deze drie hartsterren van Orion via Sirius doortrekken naar onze horizon, dan komt Helios tijdens de winterzonnewende precies daar op (dus op het snijpunt van deze lijn met onze horizon).

Al sinds mensenheugenis hebben we constellaties van sterren verbeeld (als mensen en dieren), om ze zo beter te kunnen herkennen. Zo is dat natuurlijk ook gedaan voor deze manier om de winterzonnewende exact te kunnen bepalen. De drie heldere sterren in het midden van Orion zijn dan drie Koningen. En deze drie Koningen volgen een heldere ster in het Oosten (Sirius) naar een plek waar de Lichtbrenger (dat is de letterlijke betekenis van Messias) zal worden geboren (oftewel: opkomen tijdens de winterzonnewende).

Tot 21 december schuift de boog die Helios beschrijft aan de hemel (gezien vanaf het Noordelijk halfrond op Terra) steeds een beetje op naar het Zuiden. Maar op 21 december stopt deze gang naar het Zuiden. Dit stoppen betekent het einde (van deze beweging), oftewel de dood ervan. Dit stoppen (lees: de dood) houdt precies drie etmalen aan. Na deze drie etmalen, op 25 december, herrijst de Lichtbrenger uit de dood (en klimt vervolgens weer dagelijks hoger aan de hemel). En vanaf dit vreugdevolle moment neemt het Licht steeds meer toe in kracht en duur. Al onze voorouders vonden dat absoluut een feestje waard. En dat vinden wij nog steeds. Het is onmiskenbaar het allergrootste feest op onze planeet. Al weten velen niet (meer) wat we dan echt vieren!

Dit oerverhaal over de (voortdurende) wedergeboorte van de Lichtbrenger was vroeger van levensbelang voor de mensheid. Want zonder nauwkeurige kennis van het ritme van leven is het erg lastig de periode van voedselschaarste te overleven. Daarom hebben onze voorouders dit verhaal steeds maar weer doorvertelt, telkens in een vorm die begrijpelijk was voor de toehoorders.

Een verzamelalbum (voor de Kerstverkoop)

Dit alles betekent niet dat de bijbel gebaseerd is op niets anders dan plagiaat. Zo zie ik dat in ieder geval niet. Voor mij is de bijbel een soort the-best-of-album uitgevoerd met eigen artiesten (met hier en daar wat eigen interpretaties, omissies, aanvullingen en vertaalfoutjes). Want ook het verhaal van Noach, bijvoorbeeld, is al heel erg oud en gaat terug tot de Sumerische kleitabletten. Erg jammer dat veel (bange) gelovigen niet verder durven kijken dan de bijbel dik is.

Dit alles betekent ook niet dat er rond het jaar nul van onze huidige (Gregoriaanse) jaartelling geen zeer bijzondere incarnatie plaats heeft gevonden ten Oosten van wat wij nu de Middellandse Zee noemen. Ik doel dan uiteraard op de persoon die in de bijbel wordt aangeduid als Jezus, maar die in het echt Jehosjoea heette. En zijn echte geboortedatum was op 11 september 3 BC. Voor Rome was dat voldoende dichtbij 25 december van het jaar 0.

Bovendien werd deze man ook nog eens op 33 jarige leeftijd gedood (door de Duisternis, volgens Rome). Vervolgens plakte Rome de rest van het oerverhaal erop, gooide er nog even een emmertje met ‘zonde’ overheen, en klaar was kees (of hoe die mannen in jurken allemaal geheten mogen hebben).

Zo, nu weten we dus wat we echt vieren met Kerst, namelijk de (weder-) geboorte van de Lichtbrenger, oftewel de winterzonnewende. Er is echter één kernelement uit het oerverhaal nog niet verklaard: waar slaat die maagdelijke geboorte op? Een mogelijke verklaring kunnen we vinden in het sterrenbeeld van Maagd.

We zouden kunnen zeggen dat de zwangerschap voorafgaand aan de geboorte (lees: winterzonnewende) begon op het moment van de herfstzonnewende (waarop de periode van Duisternis langer wordt dat de periode van Licht – in één rotatie van Terra om haar eigen as). Dit moment valt precies samen met het begin van de periode van het sterrenbeeld Maagd.

Hiermee vallen dus alle puzzelstukjes op hun plaats. Het hele verhaal over de maagdelijke geboorte op 25 december aangekondigd door een ster in het Oosten en aangewezen door drie koningen tesamen met de herrijzenis uit de dood na drie etmalen, dit alles gaat dus gewoon over de winterzonnewende. Boem! Zo, we staan weer helemaal met beide benen op de grond. Voelt u zich nu bekocht?

Laten we toch nog eens opnieuw kijken, want wellicht herbergt dit oerverhaal ook nog een diepere betekenis. Waar denkt u aan, wanneer een vrouw u nu zou vertellen dat ze zwanger is zonder geslachtsgemeenschap te hebben gehad? Gaat deze onbevlekte ontvangenis misschien over IVF (in-vitrofertilisatie), oftewel reageerbuisbevruchting? Misschien wil dit verhaal ons ook vertellen over onze oorsprong.

Vader en moeder

Terra is onze moeder. En onze Vader is in de Hemel, zo is ons altijd verteld. Wordt met die Vader in de hemel misschien gedoeld op onze zon Helios? Via onze chakra’s vormen wij (de mensheid) immers een energetische regenboogbrug tussen Moeder Terra en Vader Helios. De energetische uitstraling van Moeder Terra is infrarood, direct onder de rode uitstraling van ons onderste stuitchakra. En de energetische uitstraling van Vader Helios is ultraviolet, direct boven de violette uitstraling van ons bovenste kruinchakra.

We kunnen onze Moeder Terra ook anders interpreteren. De eicel waaruit de Homo Sapiens is ontstaan was namelijk afkomstig van een vrouwelijke Homo Erectus, een levensvorm die op een natuurlijke wijze is ontstaan op Terra.

Aan deze Aardse eicel is een zaadcel uit de hemel toegevoegd. Dit sterrenzaad was afkomstig van een mannelijk wezen van een andere planeet. Dit aldus bevruchtte eitje – door een vader die in de hemelen zijt – resulteerde in de eerste Homo Sapiens. De Homo Sapiens is geschapen (lees: genetisch gemanipuleerd) in gelijkenis met de schepper (lees: de spermadonor uit de ruimte).

Voor de eerste Homo Sapiens waren de scheppende ruimtewezens hun Goden. Alle oude geschriften hebben het immers ook altijd over meerdere goden: zij die van boven kwamen.

Betekent dit dan dat God helemaal niet bestaat? Die vraag mag iedereen persoonlijk beantwoorden. Voor mij is er één Opperschepper, de Oerbron waaruit alles is geschapen. Maar daarnaast zijn er ontelbaar veel vervolgscheppers. Ook wij kunnen, gebruik makend van de geschapen scheppingskrachten, zelf eveneens scheppen. En dat doen we dan ook, zelfs volop, veelal in onze belevingswereld van dualiteit. Wij scheppen ieder moment opnieuw onze eigen realiteit, al doen de meesten dit volkomen onbewust.

Zo boven, zo beneden

De duale strijd tussen Licht en Duisternis speelt zich nadrukkelijk ook binnenin onszelf af. Zo boven, zo beneden. En net als boven, komt er beneden ook nooit een finale winnaar uit de bus. Want des te meer we strijden tegen de Duisternis, des te sterker lijkt deze te worden. Dat zien we ook bij iedereen het ‘slechte’ in zichzelf probeert te onderdrukken. Vroeg of laat komt het dit ‘kwaad’ altijd weer naar buiten, en hoe!

We kunnen de eeuwige strijd tussen Licht en Duisternis niet beslechten, maar wel ontstijgen. De sleutel daartoe vinden we in onvoorwaarlijke Liefde. Inderdaad, daar had die man het tweeduizend jaar geleden ook al over.

Door onze Liefde te sturen naar alles in de gehele schepping, en vooral naar de wezens die wij beschouwen als dienaren van de Duisternis, tillen we ons eigen bewustzijn op naar een veel ruimer niveau. En daarmee geven we ook nog eens invulling aan de uitvoering van het Goddelijk Masterplan voor de totale Schepping. Wat willen we nog meer?

Ik wens u allen een Zalig Kersfeest toe, er van uitgaande dat ook deze keer de winterzonnewende zal plaatsvinden.

 Johan Oldenkamp

Pateo.nl