Wat nu open ligt en ‘haalbaar’: HERENIGING!

x

Wat nu open ligt en ‘haalbaar’: HERENIGING

2012 Hannah van Buuren © Tijd-Schrift

x

2012 Ervoeren velen van ons als een veldslag, een behoorlijk pittige opgave. ‘Laatste loodjes’, mailde me een engelmens-vriendin. Ik hoop het. Wat ik wel met haar mee kan voelen is dat de rookwolken nu optrekken. Die belemmerden nogal vaak het zicht. Nu die rook optrekt, nu de mist aan het verijlen is, wordt zichtbaar waar het nu allemaal om ging, en gaat. Waaròm moesten we zo diep gaan? Waaròm kregen we zulke fysieke pijnen? Waaròm moesten we aanzien hoe dierbaren in putten gleden waar geen ontsnapping in mogelijk scheen? Waaròm stonden we zo vaak machteloos tegenover het kwaad?

Want ook dàt deed zich voor op onze weg. En dan bedoel ik niet eens het maatschappelijk kwaad van graaien en snaaien en bedonderen, maar dan bedoel ik het Veld van Kwaad daarachter, wat je het Etherisch Oorzakelijk Veld van Kwaad kunt noemen. In de blik van een voorbijganger die je voluit met onverhulde haat in z’n blik aankijkt. Je kent hem niet eens. Of in de haat van zo maar iemand die zich telefonisch over je uitstort als pek. Vooral de laatste weken richtte zich het kwaad onverhuld op.

Waaròm dit alles?
Omdat we nu heel dichtbij iets gekomen zijn wat ons al eeuwen lang beloofd is: de hereniging, de eenwording, het alchemistisch huwelijk, de samenval van de engel en de mens die je allebei bent, de vergoddelijking tot op ons bot.

Hereniging
Ooit waren ons stoffelijk stuk (lichaam en psyche) en ons engelstuk (etherisch) één. Voordat we een ‘IK’ ontwikkelden. Wij wandelden dus als mens-engelen op deze aarde. Éen met ons engelstuk. En via dat stuk één met de natuur, met andere mensen, met God. Ons collectieve onderbewuste weet dit nog.
Toen we een ik moesten gaan ontwikkelen, moest er een afbakening komen. Een ik kan slechts bestaan en groeien als het grenzen stelt. Grenzen tussen fysiek en psychisch enerzijds (persoonlijkheid) en etherisch engelachtig anderzijds (je ziel met haar etherische uitstuwingen).

En hierbij verdween ons etherische engelstuk dus achter de coulissen. Dat moest uit zicht verdwijnen, omdat ons engelstuk juist het verbindende is en was. Was het niet achter de coulissen verdwenen, dan had het verbindende de overhand behouden en hadden we nooit een sterk en stevig ik, staand op zichzelf, verworven. Ook dit weet ons collectieve onderbewuste nog, vaak met weemoed. Nu we ons ik voldoende stevig hebben ontwikkeld, kan de hereniging plaats vinden, in die zin dat het niet is als vroeger, maar toch wel. Eén als vroeger, maar met zelfbewustheid.

Het is als een natuurgebeuren: een boom in  de lente krijgt regen. Boom en regen zijn dan één gebeuren. Eén zinderend natuurgebeuren waarin regen zich laat stromen, boom zich laat laven, de grond zich opent, de lucht trilt van vruchtbaarheid, de vogels en andere dieren vreugdevol nieuw voedsel vinden, alles inéén, niet af te scheiden van die trillende levende eenheid. Dan komt een periode van droogte. Daarin groeien takken en bladeren (verder) aan die boom. Hij draagt ook vrucht. Het wordt zo een stevige volle boom. Staat op zichzelf. Regen ver weg en niet te ervaren door die boom.

Bij de herfst gaat het weer regenen. Regen  en boom zijn weer één gebeuren, maar de boom is niet de boom meer van de jonge onschuldige lente. Het is een ervaren boom  geworden. Hij volbracht een hele cyclus. Derhalve is het nieuwe eenheids-gebeuren van regen met boom en lucht en vogels hetzelfde en toch een ander gebeuren. Het trilt anders. Maar voordat dit hernieuwde eenheidsgebeuren kan plaats vinden, moet eerst afgestoten worden wat niet meer des booms is, al het oneigenlijke, al het zware, al wat stromen  (belangrijk voor boom+regen!) tegenhoudt.

Dàt was de afgelopen tijd in ons aan de orde.
Zien en afstoten. Niet dat er iets verkeerds aan ons is, o nee. Het gaat niet om een oud stuk zuivering. Het gaat om zelf-zien. Mensen zijn stukken god die alles moeten meemaken, en alles moeten zijn, ook de donkere kanten des levens. Mensen moeten door alles heen, kwaad en goed, pijn en vreugde, eenzaamheid en gemeenzaamheid. Dit moeten we ook van onszelf accepteren, zonder zelfveroordeling. Maar dat accepteren ligt ons nog niet zo…

We koesteren nog idealen waaraan we willen voldoen. In de loop van onze vele incarnaties hebben we ons daarvoor in allerlei bochten gewrongen, en ons vaak anders getoond dan wat we voelden, mooier, liever, enz. Zonder pijn ook. Want pijn, fysiek of psychisch, betekent dat je niet dat glanzende spiritueeltje op het juiste gouden pad bent waar ze het altijd over hebben. Dàt doen-alsof valt weg. In die naaktheid rest zelfs geen veroordeling meer van ook maar iets in ons leven. Het is het pure wat is. Ik heb hierbij veel gehad aan een via Mária Hillen voor mij doorgegeven boodschap die me duidde waar ik allemaal doorheen moest dit jaar, en dat viel soms niet mee:

“Het is de bedoeling van het leven dat de mens de fase waarin zijn of haar leven is weet en daar naar leeft. Voor Hannah betekent dit dat zij nu in de fase is waarin het om het leven zelf gaat.

Niet wat ze doet of nog zou willen doen.

Het zijn puur omdat zij Hannah is die leeft in dit leven is nu haar taak.

Als zij dit begrijpt zal er een stille vreugde in haar ontwaken….

Het gevoel van treurigheid verdwijnt ook als de ziel de drang en de overgave met elkaar verbonden heeft.

Er zal overgave in haar leven komen niet vanuit pijn of een tekort maar vanuit het zijn.

Een stille vreugde en lichamelijk meer balans  zal het gevolg zijn….”

(via Mária Hillen op 26-7-2012).

Toen ik hiermee aan de slag ging, voelde ik pas hoezeer ik steeds maar mijn leven heb willen verbeteren, verfraaien. Goede moeder willen zijn, goede lerares, lichtend spiritueeltje, onafhankelijk en jofel vrouwspersoon, slank+jong+soepel, noem maar op. Met het leven zoals het werkelijk zich in mij ontrolde, en lang niet vlekkeloos, had ik geen vrede. Op belangrijke punten veroordeelde ik mezelf, of verborg ik mezelf achter excuses in de trant van ‘ik deed wat ik kon’. Zulke excuses zijn niet nodig als je je leven in z’n totaliteit accepteert. Dan is het dat, en dat is het. Niets menselijks is ons vreemd. Tegen je leven zeggen: ‘het is zoals het is, en ik ben het die hierin leef’, met naam en toenaam, dat is bezielen van wat er -onveroordeeld- was en is, bezielen met jou zelf.

Het overdragen van de oogst
Er is echter nòg iets wat we moeten laten vallen: onze vruchten. Onze vruchten mogen we nu niet meer zelf houden. Ze zijn voedsel voor het geheel. In de loop van een planetaire cyclus verzamel je heel wat vruchten. Positief karma noemden we dit. De vrucht van inzicht. Van stille wijsheid. Van communicatie. Van helende vrouwelijkheid. Daar ben je blij mee, en dat is terecht. Maar zou je jezelf kunnen presenteren, onafhankelijk van die vruchten? Sterker nog: zou je aan jezelf kunnen denken zonder dat zelfbeeld waardoor je tot nu toe wist: ‘ik ben een wijze leraar’, of ‘ik ben een juiste adviseur voor velen?’ Per slot van rekening moet je toch een gezicht kunnen tonen, nietwaar?

Aan het einde van elke planetaire cyclus wordt ons gevraagd onze vruchten te schenken aan het geheel. Dat houdt in dat je je niet meer voor kunt laten staan als die belezen leraar of als die weldadige oude wijze vrouw. Je bent het nog wel, maar je bent er niet meer mee geïdentificeerd. Jouw ik heeft het niet meer nodig zich (vooral voor jezelf!) te presenteren als zodanig, of zich als zodanig te zien. Jouw ik kan die vruchten laten opgaan in het geheel. Je houdt dan een eigenschaps-loos ik over. Een volledig transparant ik. Een ik dat zo open ligt dat alles kan gebeuren, alles kan stromen, alles kan dansen op elke melodie die zich voordoet. Je laat je oogsten door deze tijd.

Je bent..

Na die oogst kan de regen weer gaan vallen van welverdiende herfsten en opslag voor de winter en de kracht voor een nieuwe lente straks. Deze herkenning en het bewuste laten gaan, daar gaan wij nu doorheen. Het lijkt net alsof we door oude stukken aangeraakt worden, en we die wéér moeten afwerken, maar zo ligt het niet. Die aanrakingen zijn nu bewustmakers (daarom niet minder onplezierig). Ze concretiseren jouw gang naar puurheid die niets meer voor zichzelf achterhoudt.

Dan, op die basis, kan de hereniging plaats vinden; ons engelstuk wacht al. Soms kijkt het je even aan, bijvoorbeeld vlak voordat je inslaapt. Dan is het niet meer achter je rug, maar voor je, en je kunt er je een mee gaan voelen  als je ademt. Het toont zich soms maar een paar seconden, maar het is er al wel, en het wacht geduldig. De keren dat je er al even onverwacht contact mee hebt, voelt als wezenlijker dan welke ontmoeting dan ook. Dat klopt, want het is je wezen dat wacht. En je kunt daar weer één mee worden. En dan bedoel ik werkelijk één, met lichaam en ziel.

Of het nu je engel is of je hele ziel inclusief etherische engel, dat weet ik nog niet. Maar dat het een hereniging is tussen wat zo lang gescheiden is geweest, dat weet ik wel. Het samenbrengen tussen jouw totaal geaccepteerde leven in stof en vorm en de wijze glimlachende etherische engel die jij bent, werkt door tot diep in je fysiek. Het is een erotische ervaring, voelbaar in buik en hart, terwijl je hele psyche opspringt van vreugde, dat garandeer ik je uit ervaring. En we werden erop voorbereid! Het is niet voor niets dat wij in de afgelopen jaren steeds dieper kennis maakten met onze etherische ‘wederhelft’. Tot nu toe meestal via onze rug, aangevuurd door epifyse en 2^e chakra,  maar vanaf einde dit jaar kan dit van aangezicht tot aangezicht.

Hannah van Buuren, november 2012

* * *

‘Hereniging’ is het thema waarop we in POORT het nieuwe jaar beginnen en met een ervaringsdag op 26 januari:

‘Puttend uit de diepe reservoirs,- gebruik maken van ons collectieve onderbewuste’. Alle details van deze dag HIER