ODE AAN DE VERTRAGING
Annette Reinboud © 2011
x
Ik meen dat ik deze prachtige titel een keer uitgebeeld heb gezien in een ballet van Hans van Manen, waarin het illustere duo Alexandra Radius & Han Ebbelaar in slow motion schitterend recht deden aan een fenomeen dat inmiddels lijkt uitgestorven.
Ballet is bij uitstek een geschikte manier om de menselijke beweging van een diepe schoonheid te voorzien waarbij de vertraging extra bewondering afdwingt voor de lichaamsbeheersing van de dansers.
In deze perfectie huist tegelijkertijd ook het drama, omdat schoonheid om de schoonheid niets wezenlijks meer toevoegt. Zoals het licht bestaat bij de gratie van het donker is harmonie een schommelend evenwicht. Niets is statisch. Er is altijd een vorm van beweging nodig om zowel tot rust als tot bloei te geraken.
Om lekker te kunnen slapen moet je eerst moe zijn. Eten doe je omdat je honger hebt. Drinken om de dorst te lessen. Genoeg is dan ook genoeg en alles wat teveel is verwordt tot ballast.
De niet aflatende stroom aan groots opgezette theaterproducties van musicals, ijs- en andere shows met grote dansgezelschappen, popartiesten met hun videoclips, waarin alles perfect getimed is, die in alle kleuren van de regenboog met ik weet niet hoeveel lichteffecten tot uitvoering worden gebracht, zien er allemaal even gelikt uit. De respons van het opgezweepte publiek is navenant: uitzinnig, luidruchtig en ongeremd.
Grootser dan groots, harder dan hard, het moet van alles beloven dat het nooit meer waar kan maken, want wat er over blijft is gebakken lucht: de illusie van perfectie genadeloos ontrafeld.
Het schreeuwt letterlijk aan alle kanten om het tegendeel.
Rust, ruimte en stilte…zij behoren tot de ondergeschoven kindjes van de huidige tijd, die niet hoeven te rekenen op enige consideratie van degenen die juist daaraan hun bestaansrecht en levensvreugde ontlenen.
De schreeuw om werkelijke aandacht vindt zijn gehoor niet in de buitenwereld.
En alles wat daarin is weg geslingerd moet evenredig weer naar binnen gehaald worden. Het bevat immers het zaad en de voeding voor onze hartenkreten en zielenroerselen, waarmee opnieuw de kans geboden wordt de harmonie te herstellen.
Zo wordt ‘zoeken’ ‘vinden’ en leidt onrust tot tevredenheid.
Als alle televisie en filmbeelden die zo pijnlijk snel op ons afgevuurd worden en alle zinloos harde geluiden die dat nog eens moeten versterken in de vertraagde versie kunnen worden uitgezonden, snapt het publiek misschien iets van de beoogde bedoeling van de makers.
Dat kan dan zowel betekenen dat er niets meer overblijft van de inhoud, omdat die er in wezen al helemaal niet was, als ook dat de kwaliteit van het gebodene ineens ontroerend mooi en aangenaam diep het hart binnenkomt.
Pareltjes van de laatste soort zijn er gelukkig nog wel en zijn dan ook gestoeld op het uitgangspunt: ‘Minder is méér’.
Oude uitzendingen worden nu meestal als traag en saai bestempeld, maar die kwalificatie geschiedt slechts op basis van de huidige heftigheid en snelheid.
Over een aantal jaren wordt deze tijd hopelijk als agressief en oppervlakkig genoemd.
Deze ode aan de vertraging pleit voor de harmonieuze middenweg.
Annette Reinboud
Ik kan het met een aantal stellingen in het artikel niet eens zijn. De belangrijkste misvatting vind ik dat licht zou bestaan bij gratie van het duister. Duister is het volledig ontbreken van licht dat is wel heel wat anders dan de schrijfster stelt. Juister zou dus zijn dat duister bestaat bij de gratie van het ontbreken van licht. Helemaal correct is de stelling dat het duister de ene pool en het volledige licht de andere pool zijn van hetzelfde fenomeen. Rust bestaat ook niet bij de gratie van beweging om dezelfde reden.
Al met al een nogal dualistisch stukje proza ,hoewel mooi geschreven niet echt meer van deze tijd.
( alle meningen hierin verwoord zijn voor rekening van mijzelf en geen absolute waarheid, marcel)
De balans tussen stilte en herrie is muziek.
De balans tussen licht en duister geeft wat te zien.
De balans tussen alles en niets geeft manifestatie in alle vormen.
De balans zoekende kracht, meer is er niet.
Alle onbalans wordt als onprettig ervaren of helemaal kicken.
Maar niet vol te houden, uiteindelijk trekt de balans alles weer recht in een heel nieuw jasje. Dat is natuur.
Nou moe…
Weer het geroemde verhaal van het EGO in de dualiteit des leven.
Weer iemand die de middenstip weer niet herken.
Weer opnieuw het zelfde verhaal waar weinig
vooruitgang in zit.
Weer de wederopstanding is het ware geloof tot het spiritueel zijn.
Weer veel woorden tot weinig bezielde inhoud.
Enigste wat ik enorm aan dit artikel vindt is dat het maar om 1 (blad)zijde gaat van het totale verhaal.
De rest blijft altijd gissen naar, terwijl de werkelijke intentsie van alles zo dichtbij ligt, in het midden…