Buitengewoon zintuigelijke ervaringen..

x

x

x

Buitengewoon zintuigelijke ervaringen..

2015 © WantToKnow.nl/.be

x

In dit uiterst boeiende boek, vertelt Sandra Hilleard haar fascinerende levensverhaal. Een intrigerende reflectie van een vrouw die van jongs af geconfronteerd wordt met haar ‘paranormale gave’. Daarbij zijn het vooral de indringende confrontaties met de magische kant van het leven, die haar doen beseffen dat onze alledaagse realiteit maar het topje van de ijsberg is; waarbij het grootste deel van ons bewustzijn ‘onder water’ ligt, in de vorm van ‘on-wetendheid’..

Sandra Hilleard ziet als jonge vrouw absoluut de zegeningen niet in van deze ‘gave’ en puzzelt zich een weg door het leven, waarbij ze met ‘logische’ verklaringen probeert, stukje voor stukje, de mysterieuze levenspuzzel compleet te maken. Ze is helemaal niet blij met haar talent om dingen te zien, die anderen niet kunnen zien of waarnemen. Het liefst wil ze er eigenlijk van af, doordat verschillende ervaringen haar intens hebben geraakt. Maar de ervaringen gaan heftiger door dan voorheen.

Totdat Sandra van een regressietherapeut hoort, dat ze deze gave zou moeten gaan gebruiken.. Want, zo vertelt hij haar: “Je gave is als een gezonde arm, die snij je er toch ook niet zomaar af?!” Het is het begin van de acceptatie van haar bijzondere talent en een volledige andere kijk op haar leven..

In dit boek kijkt Sandra terug op de fase die achter haar ligt, waarin ze deze gave met schade en schande, met vallen en opstaan leerde gebruiken. Als volwassen vrouw is ze nu haar ‘afwijking’ als een volwaardig ‘talent’ gaan zien. En door ermee te werken, helpt ze haar medemens; bijvoorbeeld door het oplossen van moeilijk toegankelijke zaken als ontvoeringen en andere misdaden.

Dan ontdekt ze ‘Remote Viewing’, een manier om gecontroleerd in tijd en ruimte te kijken, waarbij haar geest aan het ‘stuur’ staat. De wereld gaat letterlijk voor haar open. Uiteindelijk geeft deze wetenschappelijk-controleerbare, gestructureerde methode, haar een soort controle op haar talent.

Als uitgever van WantToKnow, zijn we bijzonder trots ook op deze nieuwe boekuitgave. Niet in de laatste plaats door de professionele vertaling van Jan Smith, die hier op de site regelmatig artikelen vertaalde en eigen stukken geplaatst zag.
Voor bestelwijze, zie onder het hierna volgende hoofdstuk uit het boek. We plaatsen hieronder één van de hoofdstukken uit het boek van Sandra, waarin ze vertelt wat er gebeurde, nadat ze besloot haar talent in te zetten om misdaden te helpen oplossen..!

* * *
x

Hoofdstuk 25

– MOED –

x

De regressiesessie met Hans ten Dam leerde mij dat het beter was te trachten moed op te brengen om de ervaringen die ik had, onder ogen te zien, dan om me ervan af te wenden. Het was de enige manier om te ontdekken hoe mijn geest te werk ging, erachter te komen wat feit is en wat fictie?

Een speciale gebeurtenis bleef door mijn hoofd spoken en wel het geval met de seriemoordenaar Michel Fourniret. Deels wilde ik mijn hoofd afwenden van de walgelijke taferelen, maar anderzijds had ik miljoenen vragen. Of ik nu wilde of niet, mijn onderbewuste geest probeerde me iets te vertellen en het was niet van plan te verdwijnen tot ik daadwerkelijk de moed kon vinden er iets mee te doen. Ergens wist ik dat het korte briefje dat ik aan Interpol had gestuurd, niet bij de juiste persoon was aangekomen.

Ik voelde mij schuldig dat ik niet de euvele moed had durven opbrengen mijn stem te laten horen en om de autoriteiten te laten weten wat ik wist. Want hoewel het een droom was, was het tegelijkertijd pure werkelijkheid en ik hield deze informatie dus achter, die zeker waardevol kon zijn voor het onderzoek. Maar wat moest ik de rechercheurs vertellen? Zouden ze me geloven? Wat nu als de jongeman in mijn droom me ook gezien had en wist dat ik hem zou herkennen?

Het kostte me ongeveer tien maanden, nadat ik die eerste briefje aan Interpol had geschreven, voordat ik genoeg moed bij elkaar had geraapt om de autoriteiten te laten weten wat ik wist. Ik vertelde aan mijn man dat ik mijn hart wilde luchten en tenminste zou weten dat ik er alles aan had gedaan om die informatie onder de aandacht te brengen. Hij stemde toe om bij ons dochtertje te blijven en ik pakte mijn weekendtas in en reed 360 kilometer naar het Belgische Dinant, in het politiedistrict waar Fourniret was gearresteerd.

Dinant is een prachtige stad in de Belgische Ardennen, met veel toeristische attracties, maar sightseeing kwam niet in mijn gedachten op, omdat ik op zoek was naar een politiebureau. Terwijl ik langs de oever van de Maas reed, was nergens een bord te bekennen dat me de weg wees naar een bureau; ik kwam wel een politieauto tegen. Toen ik probeerde de aandacht van deze agenten te trekken, om hen de weg te kunnen vragen, zagen ze me niet, waarop ik besloot hun auto te volgen. Toen ze in de gaten kregen dat ze werden gevolgd door een auto met een Nederlandse nummerplaat, stopten ze langs de kant van de weg. De agenten waren vervolgens heel behulpzaam en wezen me de route naar het politiebureau.

De volgende uitdaging was het vinden van een parkeerplaats in deze drukke stad met zijn smalle straten en stegen. Ik vond een plekje waar ik maximaal dertig minuten mocht staan en liep het bureau binnen. Het was er erg druk en toen ik aan de balie stond, legde ik in mijn beste Frans uit dat ik misschien wel informatie had over de zaak Michel Fourniret. Ik werd daarop direct naar een kantoor gebracht en een andere agent stelde me enkele vragen; wie ik was en waar ik vandaan kwam.

Hoe ik aan informatie kwam over die zaak en hoe ik naar Dinant was gekomen. Ik vertelde de man dat ik uit Nederland kwam, alleen in mijn auto, om informatie te verstrekken over het huis van Fourniret die in een droom tot mij was gekomen én dat mijn auto op een parkeerplaats met gelimiteerde parkeertijd naast het bureau stond. Daarop werd een agent naar buiten gestuurd om mijn wagen te controleren en toen deze man terug kwam, vroeg de eerste me wat mijn beroep was.

Ik vond dat een vreemde vraag en vertelde hem dat ik van huis uit grafisch ontwerper was, maar realiseerde me toen dat mijn weekendtas van camouflagestof was gemaakt. Er volgde een hoop rumoer om me heen en er werd driftig over en weer getelefoneerd. Ik kon die gesprekken maar moeilijk volgen, omdat ze in het Frans waren, terwijl de man tegenover me het duidelijk over mij scheen te hebben. Ik vertelde de agenten dat het moeilijk voor me was om alles in het Frans uit te leggen, omdat het niet mijn moedertaal was en vroeg of er iemand aanwezig was die mijn Nederlands in het Frans kon vertalen. Ze zouden iemand zoeken die tweetalig was en ondertussen werd ik gevraagd mijn auto op de parkeerplaats binnen de hekken van het politiebureau te zetten.

Ik begon me nu een beetje ongemakkelijk te voelen, ook al omdat ze mijn paspoort hadden ingenomen, dat vervolgens aan een uitvoerig onderzoek werd onderworpen en ik bovendien mijn auto binnen de hekken van het bureau moest neerzetten. Ik uitte mijn zorgen aan de escorterende agent, maar hij legde me uit dat ik me niet ongerust hoefde te maken omdat het een standaardprocedure betrof. Maar volgens mij was hun actie erop gericht, te voorkomen dat ik de benen zou gaan nemen!

Terug op het bureau had men een agent gevonden die zowel Nederlands als Frans sprak, en hoewel de man zich verontschuldigde dat zijn Nederlands maar heel matig was, glimlachte ik en zei: “Nou, dat is hetzelfde geval met mijn Frans; dus ik kan uw hulp goed gebruiken.” De man die opgewonden had zitten telefoneren, vertelde me dat de politiecommissaris me wilde spreken en dat we daarvoor naar het Paleis van Justitie – oftewel de rechtbank – moesten gaan. De tolk zou me samen met een collega vergezellen.

Ik was in de veronderstelling dat ik met mijn eigen auto moest rijden, maar er kwam een politieauto voorgereden en er werd me gevraagd in te stappen. Nu begon ik me pas echt zorgen te maken! Twee politieagenten die me in een vreemd land begeleidden op weg naar hun commissaris? Ze hadden weliswaar mijn paspoort inmiddels teruggegeven, maar wilden me desondanks toch geen seconde uit het oog verliezen.

Toen de auto voor de rechtbank stopte, werd me gesommeerd uit te stappen, werd ik een beetje misselijk bij de gedachte dat Fourniret dit zelf ook had moeten doormaken, toen hij naar de rechtbank was gebracht. De twee agenten escorteerden mij bij het betreden van het gebouw en via een lange houten trap kwamen we gedrieën aan bij de kamer van de commissaris. De tolk ging ook met me mee naar binnen. De commissaris zei dat iedereen die bereid is driehonderd kilometer af te leggen om informatie over een notoire seriemoordenaar te verstrekken, zijn volle aandacht kreeg. Hij vroeg mij hem te vertellen wat mijn verbinding was met de zaak Fourniret.

Ik vertelde deze hoge functionaris dat het moeilijk was dat uit te leggen, maar dat ik een droom had gehad waarin mij was verteld dat ik naar het huis van een seriemoordenaar ging en dat ik het huis in mijn droom was binnengegaan. Ik vertelde verder van het graf in de tuin en dat er een jongere man met krullend zwart haar op het grasveld liep die, voor zover ik wist, niet gearresteerd was, maar wel op de hoogte was van wat er zich afspeelde.

Ik vertelde vervolgens over de twee paar groene rubberlaarzen in de hal, die gewoonlijk door tuinlieden worden gedragen en van de bloedvlekken die in het blauwe licht waren verschenen. Ik beschreef de oude meubels en de familieportretten van de mensen die er woonden. Dat ik in mijn droom zocht naar een bushalte of treinstation, hetgeen raar was omdat ik met mijn eigen auto was gekomen. Dat ik langs de kloostermuur rende en onderwijl dacht dat als ik het zwembad zou bereiken, precies zou weten waar ik was en dat ik tenslotte verdwaald raakte in een bos en daarna wakker werd.

Ik legde uit dat ik eerst van mening was, dat het ging om een of andere rare droom, totdat ik in het Nederlandse televisie-journaal de arrestatie van Fourniret had gezien en toen de weg zag, die ik in mijn droom was overgestoken en toen over dat grindpad naar het huis was gelopen. Toen ik op het internet wat speurwerk verrichte, had ik ontdekt dat Fourniret zijn slachtoffers meestal oppikte bij een bus- of treinstation en dat een van de slachtoffers kennelijk op een kloosterschool had gezeten.

Tijdens mijn relaas, had de tolk mij met bepaalde woorden geholpen en ik hielp hem op mijn beurt met het vinden van de juiste woorden in zijn taal. De commissaris hoorde alles met grote aandacht aan. Tot mijn verbazing zei de hoge functionaris toen: “Ik kan u vertellen dat we een aantal lichamen hebben aangetroffen in de tuin en ook een in het zwembad.” De tolk stond een beetje perplex toen ik verder ging met te zeggen dat als dat het geval was, dat er mogelijk nog meer in het bos begraven lagen.

“Inderdaad!”, antwoordde de commissaris, “Hij heeft bekend enkele lichamen te hebben gedumpt in een bos en ook al aangewezen waar dat was.” Nu werd ik pas echt bang: “Maar commissaris, als dit allemaal waar is, hoe zit het dan met die andere man met dat krullende zwarte haar, die in mijn droom verscheen? Hij is nooit gearresteerd, maar scheen wel te weten van het graf in de tuin en het leek alsof hij wist dat.. dat ik het ook wist!”

De commissaris erkende dat dit een goede vraag was, maar dat hij met die informatie niets kon doen, omdat de zaak inmiddels al was overgedragen aan de Franse justitie en nu buiten zijn jurisdictie viel. Hij vroeg me waarom ik zo lang had gewacht om met die informatie voor de dag te komen en ik zei: “Meneer, om eerlijk te zijn, dacht ik dat niemand mij zou geloven! Dus ik schreef een anonieme tip aan Interpol, maar betwijfelde of die ooit bij de juiste persoon zou aankomen.”

Hij ging door met te vertellen dat, wanneer ik mij onveilig zou gaan voelen of op een of andere manier bedreigd werd, hij zijn uiterste best zou doen om me bescherming te bieden. Waarop ik zei dat als dat zou gebeuren, of ik het vermoeden zou krijgen dat iemand mij volgde, ik onmiddellijk de politie zou inlichten. Ik verliet de rechtbank met een opgelucht gevoel, omdat de commissaris niet alleen ruim de tijd had genomen mijn hele verhaal aan te horen, maar bovendien meer details uit mijn droom had bevestigd.

De agent die had geholpen met het vertalen was erg onder de indruk en op de terugweg naar zijn bureau vroeg hij: “Zou u ook kunnen helpen met een aantal andere zaken?” Ik zei dat ik geen idee had of ik dat zou kunnen. Toen hij daarop informeerde waar ik de nacht zou doorbrengen, moest ik toegeven dat ik nog een hotel moest regelen.

Terug op het politiebureau vroeg mijn escorte me eventjes te wachten. Toen hij terugkwam, had hij zijn uniform verruild voor gewone burgerkleding. Hij reed op zijn motor voor me uit naar het dichtstbijzijnde hotel. Hij verzekerde zich ervan dat ik incheckte en benadrukte nogmaals dat als iemand mij zou bedreigen of achtervolgen, ik onmiddellijk de politie moest bellen. Hij lichtte zijn bureau in over het hotel waar ik verbleef en ik was verbaasd over de zorg die er aan mij werd besteed. De Belgische gendarmes weten goed hoe ze iemand een veilig gevoel moeten geven! Ik bedankte hem voor zijn goede zorgen en vertelde dat ik er zeker van was, dat alles in orde zou komen.

Op mijn hotelkamer liet ik me op het bed vallen en kon niet geloven wat er die dag was voorgevallen. Het voelde allemaal zo onwerkelijk. Ik belde mijn man in Nederland om hem van alle gebeurtenissen op de hoogte te brengen. Het was me het dagje wel geweest en ik was er niet zeker van of ik opgewassen zou zijn tegen nog zo’n dag bij de Franse politie. De volgende ochtend reed ik terug naar huis.

x
* * *

x

Wil je het boek bestellen? Een mooi cadeautip..?

* * *

Maak €16,- (€ 13,- + € 3,- verzendkosten) over op rekening

Dolphins & Whales publishing bv in Heemstede

– NL35INGB0004313174 –

(BIC INGBNL2A)

Vermeld bij je overboeking duidelijk: ‘SH’ + je volledige adres

Binnen 2 dagen heb je het boek in huis..!

* * *

Voor bestellingen uit Europa:

Maak svp € 7,- verzendkosten over, als bijdrage voor Europese post,
zodat het totaalbedrag op € 20,- komt

x
* * *

VERGEET DUS NIET je volledige adres te vermelden bij de overschrijving..!!
x