Wat maakt een mens tot wie hij is?

Marieke Pril werd geboren in 1973 in Enschede en begon al op  heel jonge leeftijd te schrijven; versjes, gedichten, korte verhaaltjes, waarmee ze ‘prijsjes’ won op school. Toen ze ouder werd, raakten de boeken van Jean Auel haar intens. Zij werd Marieke’s heldin en grote voorbeeld, een vrouw gefascineerd door de pré-historie en antropologie. Maar ook Egyptologie kreeg Marieke’s belangstelling, vooral toen bleek dat een buurman Egyptoloog was en haar over deze oude cultuur veel bij kon brengen.

Marieke kreeg 12 jaar geleden de prikkel om ook dit soort boeken te willen schrijven, en dan op een geheel eigen manier; zo ontstond het idee om over de voorouders van de Zwartvoet-indianen te gaan schrijven, 10.000 jaar geleden in Canada/Noord-Amerika, en over een vrouw uit ons tijdsgewricht, die per ongeluk terechtkomt in juist die periode. Vervolgens wordt zij gevonden door een verbannen Sjamaan en zijn kleine volk. De titel van het boek, dat ze binnenkort hoopt af te ronden: ‘Het dal der beslissing’. 
En terwijl ze aan dit boek werkt, krijgt ze allerlei andere ideeën voor boeken, ideeën die uiteindelijk hun vorm hebben gekregen in diverse, reeds gepubliceerde werken. Verder heeft Marieke nog twee historisch-fictieve romans in de steigers gezet: ‘Shavine De Lunas’ en ‘Imhotep’. 

Naast het schrijven geeft Marieke cursussen en workshops ‘kalligrafie’, het prachtige schrift uit de middeleeuwen. Onderstaand de column, die Marieke speciaal voor deze site schreef. ‘Wat maakt een mens tot wie hij is?’..

x

*  *  *

Wat maakt een mens tot wie hij is?

November 2011 © Marieke Pril

x

Als je klein bent, denk je vaak dat je alles al weet, maar het laatste dat je echt wilt weten is, te veel. Wat je eigenlijk wilt, is dat de grote mensen een veilige plek maken van de wereld, waar dromen uit kunnen komen, beloftes altijd worden nagekomen. Als je klein bent, lijkt dat niet teveel gevraagd. Toch?

Mensen praten soms teveel, alsof het meest belangrijkste in het leven is om dingen te zien voor wat ze echt zijn. Maar alles dat we doen, elk plan dat we maken, is een soort van leugen. We sluiten onze ogen en doen net alsof er nooit die dag zal komen waarop we geen plannen meer hoeven te maken. Hoop is de grootste leugen die er bestaat, en het is de beste. We moeten soms wel doorgaan alsof alles zin heeft, anders zouden we helemaal niet meer doorgaan.

Ook al weten we dat we nooit alle antwoorden zullen vinden, toch moeten we altijd door blijven gaan met het stellen van vragen.

Mensen zeggen dat als we opgroeien, we rebelleren tegen alles wat ons gezegd wordt; we zetten ons af tegen de wereld waar onze ouders zo hard voor gewerkt hebben om ons in te krijgen. Ze zeggen dat dat gedeelte van groei niets meer is dan rebelleren tegen de verplichtingen die binden. Ik denk juist dat dat dat helemaal niet de reden is waarom we ons verzetten. Ik denk dat we rebelleren als we tot de ontdekking komen dat onze ouders niet veel meer over de wereld weten dan wij zelf. Zij hebben niet alle antwoorden. We rebelleren wanneer we erachter komen dat ze al die tijd tegen ons gelogen hebben, dat er helemaal geen Sinterklaas of Kerstman bestaat!

Is elk moment van ons leven al in ons voorgeprogrammeerd voor onze geboorte? Als dat zo is, maakt ons dat dan minder verantwoordelijk voor de dingen die we doen? Of is de verantwoordelijkheid ook vooraf in geprogrammeerd? Nadat je de bal geraakt hebt, blijf je dan staan kijken of ie vanzelf het doel in rolt, of begin je te rennen en laat de natuur de rest doen?

Wat maakt een mens tot wie hij is? Zijn het de ergste dingen die hij ooit gedaan heeft, of de beste dingen die hij wil zijn? Wanneer je jezelf in het midden van je leven bevindt, niet eens in de buurt bent van waar je naar op weg was, hoe vindt je dan de weg terug van de persoon die je bent geworden, naar de persoon waarvan je weet dat je die had kunnen zijn?

Wanneer alles goed gaat in je leven is het gemakkelijk te denken dat alles met een reden gebeurt; het is gemakkelijk vertrouwen te hebben. Maar wanneer dingen verkeerd gaan is het moeilijk vast te houden aan dat vertrouwen. Is het moeilijk om je niet af te vragen voor wiens redenen deze dingen gebeuren.

Iemand zei ooit dat als je ergens bang voor bent, je meer dan wat ook ervoor wilt zorgen dat het weg gaat. Je wilt je leven terug naar hoe het was voor je ontdekte dat er dingen waren om bang voor te zijn. Je wilt een hoge muur bouwen en daarachter je oude leventje leiden. Maar niets blijft hetzelfde. Dat is namelijk helemaal je oude leventje niet meer. Het is je nieuwe leven met een grote muur erom heen! Je keuze bestaat er niet uit om terug te gaan naar hoe de dingen waren. Jouw keuze bestaat eruit je te verstoppen, of direct naar de kern te gaan van dat wat je bang maakt en de confrontatie aangaan.

Soms is het het beste om het onbekende tegemoet te treden met ‘vertrouwde’, kleine stapjes. Om gewone dingen te doen die je helpen om te gaan met iets dat helemaal niet gewoon is.

We zijn altijd wel op weg naar iets nieuws. Vertrouwde, gewone dingen laten ons geloven dat we geen onbekend territorium binnengaan. Je neemt die vertrouwde, kleine stapjes en je probeert eerlijk te zijn, niet te leven alsof niets was veranderd, en gewoon doorgaan met je leven. Maar er zijn van die momenten dat dat wat je nodig hebt, juist een stukje is van hoe de dingen vroeger waren.

We moeten ons realiseren dat wij onze eigen realiteit creëren. Als je constant negatief denkt, dan gebeuren er ook negatieve dingen. Maar als je leert dat te veranderen, die conventionele manier van denken, en je concentreert op het positieve dat je in je leven wilt zien, dan gebeurt dat ook. Vergeet nooit dat we één zijn met het universum, alles staat met elkaar in verbinding.

Liefde en licht!
Marieke Pril