Wat is hoop..?

Mijn naam is Harrie H. Braam. Belangrijk om te weten, omdat er nog een H.H. Braam is. En dat is ’toevallig’ mijn broer Henk.. Beiden naar onze grootvaders genoemd, zoals in onze geboortetijd gebruikelijk was. We hebben niet zoveel contact met elkaar, maar het wederzijds respect is wel degelijk aanwezig, alleen hebben we elkaar niet zoveel te zeggen. We zijn, kort samengevat, elkaars tegenpolen. Terwijl Henk zijn werkleven heeft doorgebracht in de farmaceutische industrie, heb ik de vrijheid genomen om voor mezelf te beginnen in de natuurgeneeskundige wereld. Een wereld, die me nog steeds enorm boeit en inspireert, en waardoor ik ontzettend veel mooie ontwikkelingen van nabij heb mogen meemaken en ervaren.

Vanuit deze invalshoek heb ik mijn leven steeds verder van de ‘werkelijke’ wereld geleefd en gevoeld/ ervaren. Hierdoor heb ik weer mogen ontdekken welke nieuwe wegen ik kon bewandelen. De ‘werkelijke’ wereld ging gestaag door met het zaaien van angst, waardoor de mensheid dom en onder de duim werd gehouden en de mensen steeds verder werden uitgebuit (tot op de dag van vandaag) om als slaaf te kunnen voldoen aan de eisen van de leiders, bestaande uit kerken, politici, banken, grootmachten, koningshuizen etc. Enfin een club, die door de Occupy-beweging wordt aangeduid als de 1%-groep, maar ook bij velen bekend is onder de noemer ‘Kliek’ of ‘Cabal’.

De stempels en etiketten van anderen over mijn gedragspatronen vlogen me al die jaren om de oren. In de beginjaren zeker niet zozeer vanwege eensluidendheid, maar vanwege het feit, dat de mens graag etiketten plakt. Anders weet ie kennelijk niet meer of ie jou nou bij ‘kop of kont’ te pakken heeft! Je past niet in een hokje en bent altijd anders dan anderen en mensen komen en gaan in je leven, waar niemand ook maar iets van begrijpt..! Of misschien beter gezegd: ook niet wil begrijpen; het verstoort hun eigen wereld, gebaseerd op aangeleerde denk- en verwachtingspatronen, die voornamelijk lineair verlopen tot de dood erop volgt.

En dan spreken we maar niet over gevoels- en ervaringswereld, want dit wordt veelal helemaal niet begrepen). Ergo: mijn leven is absoluut niet saai en/of gezapig,  en zeker niet gebonden aan ‘werkelijke’ verwachtingspatronen, maar dynamisch! Ik ben dankbaar dit leven tot op heden te hebben mogen leiden (nee nee, niet lijden) en nog dankbaarder, dat ik vele mensen heb mogen ontmoeten/leren kennen op mijn levenspad, die me hebben geïnspireerd om mijn weg te blijven volgen. En hieraan komt nog lang geen einde.  Tja, en de naam ‘Brummelheukske’ betekent bij ons in het dialect: ‘Het Bramenhoekje’

* * *.

x

x

Wat is hoop?

 2013 © Harrie Braam / ‘Brummelheukske’  –  WantToKnow.nl

x

Hoop is een uiting, dat dingen, die jou aangaan, waarmee je zogezegd in verbinding staat, een mogelijke verandering ondergaan. Het maakt niet uit welke kant op, want anders zijn we alweer aan het oordelen. Het is maar net vanuit welk perspectief je er naar kijkt. Hoop verbergt echter ook een element van twijfel. Net zo als het woord proberen. ‘We blijven hopen, we blijven proberen’, zijn uitdrukkingen, die de basis van vertrouwen in hetgeen jezelf doet of van plan bent te gaan doen, missen.

Mensen zijn altijd bezig om in dualistische termen aan te geven, hoe zij over zaken en dingen, die in en rondom hen heen plaatsvinden, te spreken. Altijd een onderscheid makend, zodat een ander begrijpt wat er wordt bedoeld. Maar waarom doen we dit? Waarom verplaatsen we ons in de mogelijke gedachtegang van een ander? Waarom zeggen we niet oprecht hoe wij over iets denken en/of voelen?

Omdat wij ook zelf nog steeds niet voldoende zelfvertrouwen of misschien voldoende eigenwaarde hebben om rechtstreeks ons denken en onze gevoelens tegenover en naar anderen uit te spreken? Een vorm van angst misschien, dat ons weerhoudt van ons innerlijke weten om een ander maar niet voor het hoofd te stoten? We zijn dus wel degelijk bezig ons denken en onze gevoelens te uiten, maar doen dit op een manier, waarvan we ‘hopen’ en ‘proberen’ om een ander te laten inzien hoe wij vanuit onze eigen perceptie de wereld aanschouwen. Het blijft een pad van twijfel. Twijfel, die we zelf blijven voeden door de manier waarop we in onze eigen wereld staan.

Waarom bemoeien we ons met elk aspect, dat niet ons deel is, maar dat van een ander? Waarom vinden we het nodig om een ander te laten weten hoe ons eigen wereldje in elkaar steekt? Wordt die ander daar beter van? Of plaats je jezelf daarmee op een hoger voetstuk? Wordt het eigen Ego hiermee ‘gezond’ onderhouden? Of is het ons tweede gezicht, zoals de Januskop uitbeeldt, en verbergen ons echte Zijn?

Allemaal vragen en gedachten, die bij me opkwamen toen ik het Engelstalige interview met Gregg Braden beluisterde op deze link. Hierin gaat Braden vanuit fysische verklaringen en spirituele inzichten uit, waarom de mens zich bevindt in de (wereld)situatie, die we met elkaar niet prettig vinden, maar nog niet wensen te zien als de projectie van ons zelf. Zoals ook ziekte een projectie van onszelf is.

Een prachtig vraaggesprek, waarin ook het DNA weer aan de orde werd gesteld. Het DNA, waarvan velen al langer weten, dat de twee strengen, die we momenteel zogezegd ‘open’ hebben staan, er weer twaalf zullen worden. Het DNA waarvan de code na twaalf jaar onderzoek is gekraakt. De TCM ofwel de Traditionele Chinese Geneeskunst dat zijn weten gebaseerd heeft op twaalf energiebanen, meridianen genaamd. Twaalf dimensies, die we als bewustzijn (en nu dus in een menselijk lichaam verpakt) met nog vele subniveaus mogen doorlopen om te komen tot…? Die ene taal, dat elk bewustzijn kent en in datzelfde DNA letterlijk is te lezen als gemeenschappelijke factor, die al het bewustzijn met elkaar verbind nl. GOD!

GOD, waarvan niemand weet, wie of wat het is, maar waar velen zich de komende dagen tot wenden, want de Kerstdagen zijn in aantocht. GOD, de Almachtige zoals gezegd wordt, die of dat het Grote Bewustzijn is, waar wij als menselijk schepsel een vonkje van zijn. GOD, het woord, dat we allemaal kunnen uitspreken, ongeacht de culturele achtergrond en taalgebruik. GOD, het bewustzijn van waaruit we vanaf zielsniveau ons menselijk bestaan gedurende een leven mogen opbouwen en neerzetten.

GOD, het woord dat de hoogste trillingsfrequentie heeft in het totale universum en nog verder. GOD, die wordt aanbeden o.b.v. geloofsovertuiging of wordt ontkend. GOD, het woord dat in elke taal vaker wordt uitgesproken dan menigeen voor mogelijk houdt. GOD het woord, dat wordt verbonden met andere woorden om liefdeloze uitingen te kunnen bekrachtigen (GVD etc.?)

Als we dan met elkaar zijn verbonden d.m.v. ÉÉN woord en dus WÉTEN, dat we allemaal, zonder uitzondering een ÉÉNHEID zijn, waarom blijven we dan maar ‘hopen’ en ‘proberen’ om de wereld te overtuigen, dat het beter kan en eigenlijk verdient. Een wereld, zoals gezegd, die een projectie is van onszelf. Zouden we door het loslaten van ‘hopen’ en ‘proberen’ niet alleen ons persoonlijke inzicht sterker maken, dientengevolge onze persoonlijke projectie naar buiten toe bekrachtigen en daarmee de ÉÉNHEID terugbrengen naar het centrale punt, waaruit alle Leven is ontstaan?

Ik WEET, dat er grote veranderingen gaande zijn en nog grotere zullen komen. Ik WEET, dat de ÉÉNHEID waar we smachtend naar verlangen staat te gebeuren. Ik WEET, dat er mensen zijn, die dit allemaal lezen, me voor gek verklaren. Ik WEET, dat ik diezelfde mensen hierom niet veroordeel, want ik WEET, dat mijn bestaan gebaseerd is op waarheid = eerlijkheid = zuiverheid = Liefde.

En ik WEET, dat àlle mensen dit ook WETEN, alleen staat bij sommigen het ‘hopen’ en ‘proberen’ nog in de weg.
Een ieder hele fijne maar vooral bijzondere Dagen gewenst.

Hartegroet van ’t Brummelheukske,

Harrie Braam