Lofzang op je leven!

Femke is harpiste, ze speelt al ruim 9 jaar haar eigen composities op de folklore harp. Haar muziek varieert van toverachtig en melancholisch tot het uitbundige wat men van folk gewend is. Inmiddels heeft ze 2 Cd’s gemaakt: ‘Rhian Lore’ en een van haar soloproject ‘Fem*Pure’.  Ze is al van af jonge leeftijd bezig met esotherie en haar zoektocht heeft haar op verscheidene paden doen belanden. Hierdoor heeft ze ervaringen opgedaan met de methoden van o.a het rozekruis (AMORC), prana-healing, ceremoniële magie, kunstzinnige therapie en chakra-yoga.

Femke is ook schrijfster; het boek ‘Je levenswiel in beweging- ontdek je passie en talenten door te werken met het Keltisch Jaarwiel’ is dit jaar verschenen. Dit boek geeft je de gelegenheid op bijzondere wijze je leven te duiden, en de wijsheid van de natuur in je eigen levensloop opnieuw te ontdekken . (site hier) Ook heeft ze een therapeutische praktijk waarin ze mensen op heel persoonlijke wijze in contact brengt met de genezende kracht van hun ziel- of ware Zelf. (website hier)

x

Lofzang op je leven

© Femke Bloem juli 2011 (site Femke)

x

Het is bij iedereen het geval; je word geboren, en uiteindelijk ga je weer dood. En het leven, jouw leven, is datgene wat hiertussen in plaatsvindt terwijl de tijd in verschillende soorten tijdsbelevingen weg tikt. Maar… doe je met die tijd? Wat is de inhoud die je er aan geeft? Dat is toch waar het leven om gaat? Iedereen heeft wel eens een moment van bezinning waarin dit soort vragen boven komen drijven…. het grote ‘waarom’.

In tijden van chaos en stress die zich afspelen binnen de wat rigide structuur die maatschappij zoals we hem kennen ons biedt, kan het een hele opluchting zijn te ervaren dat er een bepaalde wetmatigheid zit in hoe het leven van de mensheid in zijn geheel verloopt. En dat deze wetmatigheid iets is van de Natuur. Misschien geef het niet direct antwoord op de ‘waarom’ maar het geeft in ieder geval inzicht bij de ‘hoe’ of ‘wat’. Hoewel we soms het gevoel hebben er behoorlijk los van te staan is het prettig om te spelen met de overweging dat je in ieder geval altijd –net als iedereen- ingebed bent in een grotere cyclus die er altijd al was en ook eindeloos doorgaat. Hoe je invulling geeft aan je leven is voor een groot gedeelte aan jou, maar alles en iedereen gehoorzaamt aan de kringloop van het leven en dat schept een band die alle verschillen wat betreft de invulling overstijgt.

Kijkend naar volkeren die dichter bij de natuur leven –of leefden- zien we de eerbied voor (en samenwerking met) deze kringloop veel sterker terug dan bij de wat modernere samenlevingen. Die laatste leren dan nu misschien wel de diepere betekenis te begrijpen van te leven in het Nu, maar staan nog altijd vrij ver af van het ervaren van de samenhang tussen al het leven op Aarde. In iedere samenleving, of ze nu wel of niet bewust zijn van deze natuurlijke cadans,  zijn er altijd vier punten in een mensenleven die belangrijk genoeg zijn om er wat extra aandacht aan te besteden; Geboorte, puberteit, huwelijk en het sterven.

Helaas is het zo dat bij de meeste westerse culturen de rituele aandacht voor de mijlpaal van puberteit geheel overgeslagen wordt -wat mijns inziens voor een groot aantal problemen zorgt- maar los van dat zijn dit toch voor iedereen zo ongeveer de grote belevenissen die men maar mee kan maken.

Wat de meer met de natuur levende culturen doen, is het leven werkelijk vieren. En heel concreet doen ze dat door daadwerkelijk de belangrijke overgangsfasen met feestelijke rituelen te markeren. Dat gebeurt in de westerse samenleving ook wel, maar hier lijkt men op innerlijk vlak minder doordrongen van het verband tussen deze dingen. Daarnaast heeft men hier sterke voorkeur voor geboorte en huwelijk, en is er duidelijk minder animo bij het vieren van puberteit en dood.

Dat is niet zo verwonderlijk, want de puberteit -en met name de dood, kunnen intens droevig en pijnlijk zijn, en worden door ongrijpbaar lijkende mysteriën omhuld. Maar kijkend naar de natuur kan je ervaren dat de dood niet een eindhalte is; het is gewoon een van die wonderbaarlijke stappen in de levenscyclus. En de inheemse, en oude volkeren waren van deze wetenschap doordrongen.  Mensen die dicht bij de natuur leven kennen vaak niet echt een dood die aangeeft dat het echt helemaal klaar is en er verder helemaal niets meer komt, iets wat vaak door westerse culturen zo wordt ervaren. De mens die dicht bij de natuur staat neemt waar dat na de dood de natuur op de een of andere manier gewoon verder groeit. Tenslotte, de schijndood van de winter maakt altijd, al eeuwen lang, weer plaats voor de luister van de lente. Wie zijn wij om aan dit soort overduidelijke beelden te twijfelen?

Kijkend naar wetmatigheden uit de natuur word het al gauw duidelijk dat we onszelf voor de gek houden als we onszelf klem zetten in het lineaire en hoekige denken waarbij er alleen een begin is, een midden en een einde, en dan verder niets. En zodra we de natuurlijke cyclus uit het oog verliezen en vooral veel aandacht besteden aan wat als hanteerbaar en aangenaam word ervaren, raakt iets in ons ontzettend uit balans. Hierdoor worden we angstig en proberen we houvast te krijgen door meer structuur aan te brengen, vaak op een manier die juist averechts werkt. Meer structuur, en bijvoorbeeld bejaarden en stervenden opsluiten ver weg van het leven van alle dag, maakt niet dat de dood weggaat.

Een van de dingen die je kan helpen om te gaan met het wel een wee van het leven is je bewust te worden van deze  levenskringloop, en alle wetmatigheden die het je aanbied te omhelzen en te vieren. Dan kan ineens de realisatie zich aan je opdringen dat er ‘reason behind the madness’ is. De prachtige landschappen van de Aarde zijn een decor waarin je leven zich afspeelt. Iedereen met wie je te maken hebt is speler in jouw eigen toneelstuk, in een rol die jij ze –ooit, toen je nog overzicht had- hebt toegewezen.

Als lofzang op het grote geheel van Leven, kan je je persoonlijke leven betekenis toekennen. Dit kan je bijvoorbeeld doen door gerichte aandacht te geven aan je levensverhaal, en de voor jou belangrijke markeerpunten echt te beleven en ze eventueel te vieren. Opzoek gaan naar de verborgen wijsheiden uit je eigen leven, kan je zien als eerbetoon aan ‘het grotere geheel’. Het zijn deze persoonlijke wijsheden, de lessen die jouw leven je geleerd heeft, die de zin er aan geven. Deze zingeving voedt als het ware het grotere geheel, de totaliteit van het leven, waardoor er over het algemeen meer verbinding en vervulling ontstaat voor iedereen.

Boodschap voor de Nieuwe-Tijdskinderen
In deze tijd, waarin de lang voorspelde veranderingen op Aarde zich op aandienen, wil ik je (en met name de nieuwtijdskinderen onder ons) tenslotte nog iets ter overweging meegeven:

Sluit vrede met moeder Aarde, zij die je draagt. Het is niet haar schuld geweest dat je afgedwaald bent. Er waren andere aardse krachten die de schuld bij haar legden, maar zij is niets dan goeds. Dus laat je argwaan varen, voel de verbinding met haar zonder de donkerte en de oordelen. Zij is het niet die je opgelicht en mishandeld heeft… dat waren andere aspecten van het aardse bestaan. Maar de moeder is altijd dáár geweest, daar waar die donkere structuren verhinderden dat je zou gaan.

Sterrenkinderen, de Aarde is nu jullie thuis, het is tijd om aan te komen! Je dient het Al door je te verbinden met de Moeder, laat haar liefde en wijsheid tot je komen. Het is het wantrouwen van je aardse voorouders dat je hebt over genomen, maar je weet heel goed dat deze houding jou helemaal niet dient. Jij bent zeker wel instaat te voelen waar het werkelijk om gaat,  verbind je met het vruchtbare groen en het weldadige goud van haar rijkdom. Laat de modderpoelen en gruwelijkheden gewoon voor wat het is, en leef je leven met hart en ziel.

x

* * * * * * *