Floor van den Dungen is ‘paardengek’.. Van jongs af aan heeft ze een dieper aanvoelen van dieren, planten en mensen. Floor verwoordt dat zo:
“Ik voel en begrijp hun wezen, dat wat zij energetisch uitzenden. Vooral met pony’s en paarden, maar ook met andere dieren heb ik een gevoel van eenheid en een natuurlijke verbinding. Als kind ben ik natuurlijk begonnen met een pony. Later werden dat paarden. En ik was altijd te vinden in stallen, op wedstrijden, keuringen en bij de paardenkliniek bij ons in de buurt. Ik wou en mocht ook meehelpen. Zo werd ik dus Groom van een regionale ruiter. En als je wat ouder wordt, ga je ook steeds meer vragen stellen.
Dus ik verslond alles wat er te vinden was over paarden. Ik wou weten hoe alles met elkaar samenhing. Waarom werd een paard kreupel? Waarom kreeg dit ene paard altijd koliek en het andere nooit? Waarom lopen er zoveel paarden rond met pijn en gedragsproblemen? Ik keek de kunst af bij de dierenarts. Ik leerde van ouwe rotten in het vak, wat je best wel zelf kon doen. En ik merkte dat ik aanleg had. Onhandelbare paarden bleken mij niet als tegenpartij te zien. Ik begon me steeds meer in het gedrag van het paard te verdiepen.
Toen ik op het Hippisch Centrum in Deurne aan mijn opleiding begon, stapte ik snel over naar een natuurlijke manier van het beleren, corrigeren en trainen van jonge paarden. Ik richtte me op het voorkomen van problemen door de juiste manier van voeren, verzorgen en omgaan met paarden. En was altijd op zoek naar natuurlijke oplossingen. Zo vond ik mijn weg in het vak. Werken vanuit het oogpunt van het paard. Om zo het beste naar boven halen bij beide partijen mens & paard.
Ik liep stage op allerlei bedrijven in Nederland, in Europa en in Amerika. En toen ik Deurne afgerond had, kon ik in Engeland aan de slag met de opvoeding van een stal met Friezen, waar de basis werd gelegd voor het Engelse Friezen Stamboek. Een jaar later had ik me laten verleiden om in Hamburg mee te gaan werken op een bedrijf dat gespecialiseerd was in Friezen. Daar kon ik aandacht voor welzijn combineren met het rijden van shows, training en lesgeven. En ik stak er veel op van dierenartsen, hoefsmeden, therapeuten over de natuurlijk basis van de samenwerking tussen mens en paard.
Het kon dan ook niet uitblijven. Ik begon bij mijn ouders om de hoek mijn eigen stal: Friezen Service Zuid. Ik specialiseerde me in training, beleren en corrigeren van Friezen en andere paarden, zoals IJslanders, Quarters en Andalusiërs. En daarbij kreeg ik steeds scherper in beeld dat het draaide om de juiste balans. De combinatie van mens & paard moest kloppen. En als een paard gecorrigeerd moet worden, dan moet er meestal ook wat gebeuren aan het gedragspatroon van de mens zelf, bewustwording van wat het inhield met een paard samen te werken.
Ik volgde zelf clinics en cursussen om mijn weg te ontdekken bij Erik Laarakker, de Silverlinde en Caprilli paardencoaching, maar ik verdiepte me ook in gezondheid- en trainingssystemen en diverse therapieën waaronder ‘NES’, maar ook in datgene wat de natuur ons te bieden heeft: de overdracht van energie. Als gastdocent op diverse beroepsopleidingen in de hippische sector, kon ik mijn kennis ook steeds verder ontwikkelen. Gaandeweg ontstond er als een natuurlijk proces, steeds meer belangstelling voor de energetische kant en de meer natuurlijke mogelijkheden om mens & paard te coachen, te sturen. Na een langdurige revalidatie na een ongeluk, ben ik me nu nog bewuster geworden van de mogelijkheden van mijn lichaam, mijn lichaamstaal en de manieren om het zelf-genezend vermogen te stimuleren bij paard en mens.
M’n internationale ervaringen hebben me er bewust van gemaakt dat ik bij mezelf mag blijven. Gaan staan voor wie ik ben, waar ik in geloof en waar ik blij van word. Dat doen waar ik goed in ben: relatie, communicatie en training van paard en mens. Mijn missie is mensen, om jou te helpen, om die natuurlijke balans te bereiken. Probleemoplossend te werken, je te ondersteunen daar waar nodig. Een samenwerking tussen twee partijen. En dat loopt het beste als mens & paard van elkaar willen leren, terug naar de natuurlijke balans. Dan heb je plezier van je paard en dat is de bedoeling. Toch? Speciaal voor WantToKnow.nl/be schreef ik het onderstaande artikel; hopelijk mag het je verrijken..!”
* * *
x
x
x
Liefdevolle samenwerking met je paard
2017 © Floor van den Dungen / deze versie WantToKnow.nl/be
x
Ik loop in de ochtend de stal binnen. Ik snuif de heerlijke geuren van het verse stro en hooi die ik de avond ervoor zorgzaam heb neergelegd. Wiebren, mijn paard, verwelkomt me met een blije, liefdevolle energie. Vervolgens vraagt hij aan me: ‘Hoe is het met je? Wat krijg ik te eten vandaag?’ en ‘Mag ik samen met jou de bossen in?’
Een paard zoekt toenadering tot de mens. De mens zoekt toenadering tot een paard. Hierdoor ontstaat een verbondenheid. Een echte samenwerking wordt mogelijk. Feit is dat er veel paarden met problemen zijn. Het grote verschil tussen deze twee is namelijk dat het paard volledig vertrouwt op zijn lichaamstaal, zijn intuïtie, de zielsverbinding met zichzelf. De mens is daarentegen vaak nog zoekende naar de natuurlijke verbinding. Een paard biedt hem de opening om weer vanuit een zachte, natuurlijke frequentie te gaan leren denken en voelen. Vooral op die emotionele gebieden waar nog blokkades zitten die verhinderen om vrij te kunnen stromen. Om zo op een wakkere, gezond kritische wijze weer terug bij zichzelf te komen.
Zo ook zijn er paarden die geheel of gedeeltelijk de verbinding met zichzelf verloren zijn, omdat er in onze snelle maatschappij te veel van hen gevraagd wordt in een te korte tijd. Daarbij worden hun lichaamstaal en natuurlijke behoeftes niet altijd juist begrepen. De mens benadert veelal een paard meer vanuit de ratio dan vanuit zijn diepste ZIJN. In zijn hoofd heeft hij dan min of meer al een compleet beeld van hetgeen hij op die dag met het paard wil bereiken. De tijdsdruk die hij het paard en zichzelf daarbij oplegt, levert meer blokkades en miscommunicatie op. Het paard voelt namelijk de energie achter de woorden en de handelingen: het communiceren door middel van lichaamstaal.
Bij de omgang met paarden is het van wezenlijk belang dat de mens inzicht verkrijgt in het functioneren van zijn eigen emoties. Paarden registreren namelijk haarfijn zijn energieveld waarin de emoties opgeslagen liggen. Hij kan dus al van op afstand exact ‘scannen’, voelen hoe de emotionele en geestelijke gesteldheid is. En hij past vervolgens zijn reactie daarop aan. De mens kan zich niet anders voordoen dan wie hij is, zoals hij in het leven staat. Een paard kijkt als het ware door hem heen. Hij raakt de mens meteen in zijn zielskern, of hij dit nu bewust is of niet, en kan hem daardoor op zijn emotionele toestand wijzen of op een probleem dan wel situatie waarmee hij zit. Hij kan de mens zonder woorden in zijn bewustwordingsproces helpen … in wie hij ten diepste is en waar hij blij van wordt …
Vervolgens vraagt de mens zich af waarom het paard niet op het gevraagde reageert en in de war raakt. Zijn lichaamstaal zendt namelijk iets anders uit als wat hij in zijn hoofd (vaak automatisch) vooraf heeft bedacht. Dit is de zogenaamde ‘ruis op de achtergrond’. Hij is niet geheel verbonden in het NU met zichzelf én met het paard. Het paard voelt zich dan opgejaagd en gestrest. Met als gevolg dat hij het van nature bij hem aanwezige vlucht- en vechtgedrag inzet. Hij kan wat angstiger, heftiger reageren. Hij snapt niet meteen wat de mens bedoelt, is sneller afgeleid, komt in het verzet of keert zich volledig in zichzelf.
Het basisvertrouwen en de natuurlijke balans waarnaar het paard altijd op zoek is, zijn dan verloren gegaan. Op deze wijze ontstaan vaak de meest voorkomende gedragsproblemen van het paard. Het paard neemt namelijk veel van de emotionele spanning van de mens en zijn omgeving op. Deze verstoringen komen niet altijd meteen naar voren door het grote aanpassingsvermogen wat een paard van nature in zich heeft.
Ook omdat het paard toenadering blijft zoeken en zich in wil blijven zetten voor de mens. Zijn eigen behoeftes raken vervolgens meer en meer op de achtergrond. De eerste tekenen van emotionele blokkades in het paardenlichaam zijn vaak lichamelijke gebreken en een verandering van zijn gemoedstoestand. De mens krijgt moeilijker contact met het paard en snapt soms ook niet waar het aan ligt.
Je openstellen vanuit je hart naar het paard toe
Juister is het, wanneer je zonder verwachtingspatronen, op een heldere, duidelijke en eerlijke wijze met hem communiceert. Bovendien is het beter om het paard eerst zelf te laten communiceren. Hoe hij zich voelt en wat dan belangrijk is om SAMEN aan te werken. Als een waardig leider (van de kudde) stel je je open vanuit je hart naar het paard toe. De eigenlijke (subtiele) signalen van het paard én zijn lichaamstaal worden je dan eerder gewaar. Je zult eveneens merken dat hij welwillender wordt en zich meer voor je gaat inzetten. Vanuit een echte samenwerking. Door het paard en jezelf niet in de weg te zitten. Maar volledig te vertrouwen op datgene wat zich aanbiedt. Vervolgens kunnen jullie samen daarmee aan de slag gaan. Op een rustige, ontspannen maar tevens alerte wijze.
Zo ondersteun je zowel ín jezelf als ín het paard de vrije ontwikkeling. De echte capaciteiten van alle twee worden dan naar boven gehaald. Het is verder van groot belang om consequent en respectvol je eigen grenzen en de grenzen van het paard te blijven bewaken. Binnen deze grenzen kan het stromen. En kan je heel goed (leren) aanvoelen dat je het paard ook uitdagen mag. Zo help je zowel het paard als jezelf om door blokkades heen te komen. Je mag dit echter nooit ongevraagd doen. Het vraagt bewust leiderschap, samenwerking, geduld en wederzijds vertrouwen. Hierdoor kunnen nieuwe inzichten ontstaan in het natuurlijk aanwezige ritme van paard en mens. Dit alles vergt bewuste herhaling en oefening waarbij de weg belangrijker is dan het uiteindelijke doel.
Tijdens een fijne bosrit hebben we onze krachten wederzijds beproefd. Er zijn hierbij essentiële dingen opgelost. Ik voel hoe groot de uitwerking is van onze samenwerking als paard en mens. Vol vertrouwen kijk ik uit naar weer een nieuwe dag met Wiebren …
x
* * *
Mooi verhaal, met veel illusies verweven, heb mijn persoonlijke ervaringen met paarden, altijd zo gezien, als van mens tot dier, van meester tot dinaar, nou meer in de loop van de jaren, en zijn evolutie mijn wijze van werken met dieren, en speciaal aangepast.
In mijn jonge jaren les gehad van Herman Dietrich in de toen malige quasi chique manège van de ARM te Amsterdam, Dietrich zij altijd niet te intiem met ze worden, en nooit vertrouwen, een paar lesjes van die knollen gehad, mijn water emmer een trap zo plat als een dubbeltje, andere keer in het buiten rijden in het Vondelpark, ging hij zo dicht langs een boom, dat ik drie weken niet kon lopen, ik bedoel maar.
In Wales hadden we Welsh’s Cops, sterk soort paardje, rustig en beschaafd, daar in tegen de koeien levens gevaarlijk die trappen omhoog, later nog wat andere paarden gehad mijn zoon wilde een echte Mustang zwart wit bont, leuk maar niet echt mooi, hij heeft er fijn op rond gedoold, op Llannibydder was iedere maand een paarden en pony markt, de beesten waren niet echt duur, het was geen snob gebeuren, veel echte Zigeuners en die kenden het klappen van de sweep, wel oppassen geboden.
Kocht twee Friese Paarden twee Merry’s, ziek vanwege het vochtige klimaat, heb ze bij een vriend onder gebracht in de Dorgdogne, waar ze al ras opknapten, Wales is veel te vochtig voor geimporteerde dieren.
Een hele goede vriend van mij nog uit de tijd van onze dienstijd, in 1956 zit nu in de dure stoeterij, de volbloed Arabieren, mooie ranke beesten, fijne beentjes Klein koppie, en heel duur, heb toen weer een paar Friesen gekocht van een Nederlander die er van af wilden mooie dieren maar te veel werk om het goed te doen, dus einde paarden tijdvak in mijn leven, je kunt niet alles hebben, het mooie Mexicaanse zadel van mijn zoon hangt nog in de schuur.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, hoe lief en mooi ze ook zijn, vertrouw ze nooit, laat ze altijd voelen dat je achter ze staat door je hand op hun achterwerk te leggen, wel altijd hele speciale mensen die bij paarden horen, mijn oom Otto Popma, van oude hele rijke familie wist alles over paarden, en mooie vrouwen, ging langs alle grote paarden races, en verdiende daar zijn dagelijkse champagne mee, ze wisten toen wel wat leven was, je en ze hadden andere hobby’s, groet Jenne
Dankjewel Floor voor je uitgebreide liefdevolle, ondersteunende en ogen openende tekst! In afwachting op je volgende verhalen …
Hartelijke groet, Erik V.
Je bedoeld Jenne dat jezelf niet te vertrouwen bent. Een paard is net als vele andere dieren door de mens kapot gemaakt, geslagen gebeukt net zolang totdat een dier doet wat wij willen van hen. En laten we het dan maar helemaal niet hebben wat achter de schermen gebeurd met het edele dier. Schande dat we allemaal onze hoofden omdraaien bij het afgrijselijke paardenleed.
Helleen, misschien wilt U op Uw woorden passen, de paarden zijn helemaal niet kapot gemaakt, vaak wel misbruikt, een paard is niet meer als een varken of een koe, de mensen hebben er een ander kaartje aangehangen, zo van edeldier, ja je kunt je er zo lekker op verplaatsen, hij maakte onze horizon groter, dat Nederlandse gelamenteer over zielige beesten, is een soort tijdverdrijf, als je zegt tegen Ezel liefhebbers dat de beste Italiaanse Salami met Ezel vlees werd gemaakt, Vliegen ze je zo wat aan, ik heb mijn hele leven beesten om mij heen gehad, nog nooit één kwaad gedaan hij mij wel, maar goed, ik wilde alleen maar waarschuwen niets meer. Jenne
@ Jenne
Hoewel ik tot voor kort( op indiaanse wijze) heb thuisgeslacht, ben ik van mening dat het spreken over beesten , het spreken over sommige mensen kan zijn , doch nooit kan gaan over dieren!
Marcel Wiersum, het is een andere benaming voor het zelfde wezen, gevoels matig is dit voor jou misschien anders, een lekker diertje, of een beest van een kerel, maar goed je mag kiezen.
Het gaat om de beleving en het respect, ja waarom niet, als je vlees wilt eten, moet je het beest zelf ombrengen, en dat is nooit gemakkelijk, wij eten bijna geen vlees meer, alleen als er genodigden zijn.
Groet Jenne
HELP VARKENS:
http://www.wanttoknow.nl/overige/teken-dit-pleidooi-voor-duurzame-veehouderij/#comment-584981
Begin je dag met een GOEDE ACTIE. For those who want to …. ACT
De stand van een menselijke beschaving is zeker ook af te leiden hoe het met dieren en minder bedeelden omgaat.
Heleen, over het algemeen ken ik de voorspelbare pedante dwangmatige reacties van zelfverklaarde ‘ouwe weetalles beter want ik heb meer meegemaakt dan jullie’ reagant. Dit keer wil ik het toch voor hem opnemen want ik heb sterk de indruk dat hij èn het bij het recht eind heeft èn hij op een zeer onterechte manier is weggezet door met name, jou.
Ten eerste zou je niet zo moeten generaliseren en ten tweede zou je er beter aan doen op te houden met het moderne stadse sentiment over dieren. Er is een overreactie ontstaan dat ALLE dieren zielig zijn.
En dat de mens het meest schadelijk element is in welk biotoop dan ook. Deze NWO doctrine zou ik willen aanduiden als Ecofascisme.
De veruit meeste paarden worden fatsoenlijk behandeld en in de eerdere reacties worden deze dieren stelselmatig opengetrapt met sporen. Pure onzin!
Mishandel een paard en je zult het vroeg of laat bekopen want vergeten doen ze dat nooit.
Duidelijk steekt het verschil af tussen mensen uit de stad en mensen die meer contact met de natuurlijke loop der dingen hebben ervaren.
Laat ik je zeggen dat bijv. bijen zover gedomesticeerd zijn dat maar 25% in het wild kunnen overleven zonder mensen!
Wij zijn als mens ook een dienende factor geworden en veel mensen beseffen dit.
Prachtig en herkenbaar verhaal. Paarden behandel je met hoofd, hart en ziel. Dank je wel.
Volgens mij geldt dat voor veel dieren. Honden, katten, papegaaien…
Als je gebeten, gekrabt, geschopt wordt zul je de oorzaak eerst bij jezelf moeten zoeken. Ben jij gespannen, bang, uit balans, te druk met jezelf bezig, waardoor je ontgaat welke signalen het dier afgeeft.
Grove stoerdoenerij voelt een dier haarfijn aan.
Een schop, trap, krap, bijt, komt niet zomaar opeens en is volkomen legitiem. Vervolgens klaagt de domme eigenaar dat het dier vals is en brengt het naar de dierenarts voor een spuitje.
Maneges, waar veel arrogante domkoppen rond lopen, zijn de uitgelezen plaatsen om paarden vals te krijgen. Manege eigenaren weten dat daar helaas weinig aan te doen is.
Ook dieren kennen afwijkend gedrag, wat volkomen natuurlijk is en legitime, ook onder dieren vind je psycho’s, maar niet te tolloreren bij kinderen, en of mensen, het Nederlandse hobbyisten denken is niet juist, de Nederlanders kunnen veel leren van bijvoorbeeld de Britten, dieren moeten voor alles mens vriendelijk zijn, en een zeker nut hebben, in mijn Walesse tijd, hadden we twee schapen honden de bordercolli’s beschaafde en hele intelligente honden, een paar Pembrooks voor de koeien, en de Jack Russels voor het ongedierte, mooie momenten, pas geboren lammeren in de beide ovens van ons grote fornuis, om bij te komen van de kou, ja met en tussen de dieren, vechten voor je lammeren met de vossen, en ook de dassen, gek genoeg eten ook pas geboren lammeren, en dan worden deze mensen bekrietiseerd door wat leken hobbyisten, kom nou zeg, ga lekker met je pies naar de dokter, dat gezwijmel is om doodziek te worden, Jenne
4.2 “ga lekker met je pies naar de dokter, dat gezwijmel is om doodziek te worden, Jenne”
Inmiddels weten we het allemaal hier: Jenne heeft altijd gelijk.
“Jij doet mij altijd denken, aan een oude zieke legbatterij kip die uit haar hokje is geval, en gedoemd om de rest van haar korte bestaan moet doorbrengen, met in strond rond te trappelen, en af een toe een vies kuuk de wereld inslingerd, zielig !”
http://www.wanttoknow.nl/inspiratie/arend-zeevat/revolutie-het-oude-in-een-nieuwe-verpakking/comment-page-1/#comment-585010
Absoluut waar!!!
-off topic verwijderd-
Weet nog goed in mijn dorp in Wales leuke ouwe pup, eigenaar Duddly altijd sloffen in de brand, vanwege zijn voeten te dicht bij het vuur, om ze te warmen.
Drie vaste klanten plus Dudly hadden samen een paard om geld te verdienen op de plaatselijke races, een oud race paard, mooi maar fijn gevoelig, werd ziek en ging dood, ja dode paarden werden opgehaald en gingen in de destructer, maar bij veel wiskey werd besloten het paard te begraven, achter de pup, op het land van Harold de miller, houtzaagmolen, nou graven en drinken, OK de knol er in gedonderd en onder geschept, volgende ochtend het dorp in rep en roer, de vier benen van het paard staken laconiek boven de grond uit, de Sherif er bij, ja goede raad was duur, met veel wiskey werd er besloten de benen er af te zagen, en ieder eigenaar kreeg er één als souvenir, toen ik vertrok uit Wales hing het afgezaafde paarden been nog steeds boven de schoorsteen, ja het zijn paarden liefhebbers, en wiskey niet te vergeten, Jenne
Controversiele gedachten, varkens hebben meer hersens en gevoel als paarden, ’t is maar wat je er van maakt, ook kunnen hartkleppen bij mensen worden ingezet, meerdere organen van varkens komen wezenlijk over één met menselijke organen, vegetarier is nog niet zo’n gek ideé, Jenne
Nog de jaren ’70 werd ‘ varkensinsuline’ gegeven aan mensen. Toen waren de bijwerkingen minimaal. Ondertussen krijgen diabetici insuline die kunstmatig werd ontwikkeld: is kankerverwekkend en geeft veel meer gevolgen .
Wat de organen en hart van dieren betreft: elk lichaam heeft afstotings verschinselen en daarvoor moet men pillen slikken waardoor de nieren na 10 jaar kapot zijn en je aan de nierdialyse moet. Ook bloed geven is niet zo evident: want bloed is een weefsel dat van een ander lichaam komt. Veel te lezen in
Orgaandonatie
Hoe goed de relatie eigenaar paard ook is, het paard leeft toch in gevangenschap. Klinkt hard, maar is wel de realiteit.
Hangt van vele omstandigheden af, eens ! paarden horen buiten, misschien een afdak, en het liefst bij elkaar, ze houden van zmoezelen en tegen elkaar schurken, maar dit geld in wezen voor alle levende have, willen we van megastallen af, geen vlees meer eten, maar echte vegetariers zijn dun gezaaid, geld ook voor weldenkende mensen toch, Jenne
Wat een adembenemend stuk over paard en mens.
En omdat ik Floor in de loop der jaren wel eens ooit heb zien werken op het paard en de mens.
En ik heb haar één keer aan de slag gezien met haar Friese hengst en dan zie je dat haar verhaal van de balans klopt!
Ik hoop haar nog eens te ontmoeten en aan de slag te zien!
En dan niet te vergeten die fijne sporen aan de rijlaarzen waarmee het paard tot bloedens toe open geprikt wordt wanneer de camera niet draait. Helemaal natuurlijk en diervriendelijk is de fijne gebogen hals van het paard, zo stapt hij vast zijn box uit als het weer zijn truukjes ten toon moet stellen.
Sommige mensen denken dat ze groeien in hun mentale kracht, door altijd maar weer de excessen te benoemen, we weten dat deze donkere kant bestaat, en we gaan er mee om, en leven er mee, Jenne
Als je denkt dat er iets valt te verbeteren, doe er dan wat aan, het levenslange benoemen van excessen veranderd niets, maar is voor sommigen een levens vervulling toch, Jenne
Ja misschien wel, soufleren is ook een hele kunst, Jenne
Ik vind ook dat als je iets niet wilt hebben, dat je het dan zelf moet je laten. Wil iemand bijvoorbeeld niet dat dieren gedood worden, dan kun je zelf stoppen met het eten van het vlees. Of als je bijvoorbeeld de televisie haat, dan laat je hem uit of je doet hem weg.
Even over het benoemen.
Ik denk dat als je iets benoemd, dat je dan er rekening mee moet houden dat je zelf meeluistert. Als je bijvoorbeeld benoemd hoe slecht die of die mensen wel niet zijn, dan zet je dat in je systeem vast, dat is een FEIT. Dus houdt er rekening mee dat je er zelf misschien niet bij gebaad bent om iets te benoemen. Je gaat er misschien wel onder lijden, jij die part nog deel hebt aan dat slechte wat benoemd wordt. Pas daarom op met oordelen en benoemen. (De duivel heeft al lol genoeg aan het kwaad dat hij aanricht en maak hem niet nog blijer door jouw verdriet, zou ik Bijbels kunnen zeggen.)
Wat ook meespeelt, of beter gezegd een materiële uitleg zou kunnen zijn, is de werking van het brein zoals die door sommigen (bv Piet Vroon) wordt geanalyseerd. Volgens zijn (Vroon) theorie is het brein opgebouwd uit verschillende compartimenten waar bepaalde aspecten van het brein plaatsvinden. Het horen schijnt in de kwab links boven het oor te zitten, het fijne voelen en bewegen schijnt bovenin de hersenen gelegen te zijn, enzovoorts. Door deze compartimentering ontstaan er wat probleempjes op mentaal gebied. Als je bijvoorbeeld zou zeggen: ‘Ik wil niet meer treiteren’, omdat je vindt dat dat pesten eigenlijk niet zo goed is, dan denk ik dat dat niet werkt. Waarom niet? Het werkt niet omdat: Jijzelf a.h.w. meeluistert en jij jezelf programmeert om iets te doen. Als jij jezelf dus de opdracht geeft om niet meer te treiteren, dan wil je die opdracht in wezen uitvoeren.
Echter… Het diepe-EGO laat zich niet gezeggen. (Het diepe-EGO, zoals ik dat even noem, zie ik nu even als de dieper gelegen laag in onze hersenen, zeg het reptielenbrein. Dat reptielenbrein is het onderdeel van onze hersenen waar de elementaire functies van ons bestaan worden geregeld. Dit gedeelte kan niet praten of horen, maar via een hoger gelegen deel van het brein worden er toch signalen doorgegeven aan dit gedeelte. Maar nu komt het: Het diepe-EGO laat zich dus niet commanderen! Het staat los van het bewuste gedeelte van het brein.
Het diepe-Ego wil overleven! Dat is zijn doel: overleven, eten, drinken en seks.
Het diep-EGO is niet voor rede vatbaar, het wil leven alleen maar.
De oplossing lijkt mij dan gelegen in een meer tactisch aanpak van jezelf. (Jezelf als volmaakte samenwerking van alle hersendelen(!)) Zeg dus iets waar al je hersendelen het mee eens zijn en zwijg anders. Je zou dus kunnen zeggen (als je denkt te willen stoppen met treiteren): Ik eens wat vaker aardig doen als het me zo uitkomt. PUNT. (Je liegt een beetje, want je wil eigenlijk wel pesten, maar je ziet in dat dat pesten ook negatieve consequenties heeft, maar dit is een leugentje om bestwil tegen jezelf)
Als je daarna, na die afspraak met jezelf, een opwelling uit je diepe lagen (je hersenen) voelt om te pesten, dan denk je ( JE WIL!) ik ga nu aardig doen. (PUNT!) Zo kun je jezelf ‘programmeren’ om aardig te doen, zonder aardig te zijn. En misschien wordt je ook nog wel aardig, maar dat is weer een andere zaak. Zo lijkt het mij wat beter werkzaam. Dit gegeven kun je op veel gebieden toepassen. De GROTE TRUC is het om over je interne beslissing(en) NIET (teveel) over te praten. Dus als iemand tegen je zegt: ‘Goh, je pest niet meer hè? Waarom niet?’ dan zeg je: ‘Spreken is zilver maar zwijgen is goud’ en kijkt er een beetje mysterieus bij. En (of) je zegt ‘Maar serieus, ik wil liever over het NU praten. Wat was dat was.’.
En ik vind paarden ook mooie dieren. Groot en sterk, gevoelig en krachtig.
Een link met een video over dieren :
https://derhonigmannsagt.wordpress.com/2017/07/15/gott-hat-keine-raubtiere-erschaffen-zur-aufmunterung/
Als je het zo leest, dan spoort de visie op paarden van Floor hierboven met het pad dat ze tot nu toe gevolgd heeft. Ik geloof dat de Engelsman Henri Blake een van de eersten was die probeerde het paard te begrijpen en ermee te communiceren vanuit het paard zelf. En sindsdien is er heel veel over paarden en paardentaal geschreven. Maar hierboven is de relatie tussen paard en mens wel bijzonder raak en beknopt verwoord. Het draait om de essentie van wederkerigheid in de communicatie. Wat mij het meest treft is de praktische toepasbaarheid. Het wordt simpel en met heldere aanwijzingen verwoord. Je kunt merken dat dit niet bedacht is, maar dat het de uitkomst is van jarenlange ervaring. Complimenten.
Even een ode aan het Paard, niet dat van Throje,
Het klinkt allemaal zo mooi en liefde vol, maar paarden komen ook in andere bovenmenselijke onnatuurlijke werelden aan hun trekken, wat te denken van de vier vale paarden van de acccpocalyptische ruiters, pest, oorlog, hongersnood, dood, de openbaring van Johannes, deze apocrieve geheimnis volle apodictische myhtise verhalen met de wild om zich heen slaande paarden van de dood.
Dan die onmetelijke grote snelle rossen van de Walkiri, de Zwanenmaagden, die in opdracht van Odin de bezweken helden naar het Walhalla brachten, en er zijn meer menselijke verhalen verweven met de Paarden, wat te denken van het wagentje dat over de zandweg reed, het paard wist zijn warme stal wel te vinden, en de waanzinnige aanval van the light brigade, de lichte Engelse cavalerie, the Lancers tegen de Russiese kanonnen, men had het gevoel dat de paarden het geweldig vonden, waren niet in het minst bang, ja ze hebben lang samen geleeft met de mensen, vraag het maar aan de Amezones, die heroieke vrouwelijke strijders te paard, groet Jenne
Vergeten, het paard dat kon lachen, in mijn dorpje was Herman met zijn platte wortellen kar, de alleen heerser over het transport, met Bertus zijn grouwe trekpaard, soms als het zo uit kwam, mocht ik mee rijden, en dan zat je op de bok achter Bertus zijn kont, en dan regelmatig kwam er een grote poep uit Bertus zijn kont, nou hemel en aarde verging bij die stank, en ja dan kon je aan het schokken van zijn buik zien dat hij binnen prêt had, hij lachte, en iedere keer op nieuw, we waren aan hem verknocht, hij werd dan ook verstopt om niet door de Duitsers te worden weggehaald, hij overleefde de oorlog, één van de weinige paarden, heb hem uit het oog verloren, na de oorlog gingen we terug naar Amsterdam, groet Jenne