Intimidatie op het consultatiebureau..!!

x

Niet goedschiks? Dan maar kwaadschiks!
x

– Intimidatie op het consultatiebureau –

Door Frankema (vertaling en intro) – Seija Beth (origineel)

x

‘Vaccin Vrij!’ is enerzijds het ervaringsverhaal van moeder Door Frankema en haar twee ongevaccineerde kinderen, en anderzijds een gestructureerd overzicht van haar zoektocht naar de wetenschappelijke onderbouwing van vaccinveiligheid. Door Frankema woonachtig in Amsterdam, is getrouwd en werkte eerst als fysiotherapeute in de reguliere gezondheidszorg en combineerde later natuurgeneeskunde en de verschillende vormen van alternatieve psychotherapie in haar privé-praktijk in Amsterdam.

Toen ze kinderen kreeg en voor de beslissing kwam te staan om wel of niet te vaccineren, ontdekte ze dat er enorm veel verwarring en tegenstrijdige opvattingen bestaan met betrekking tot de effectiviteit en veiligheid van vaccins. Haar verlangen om ‘de feiten’ boven water te krijgen, leidde tot meer dan tien jaar lang spitten in medisch-wetenschappelijke rapporten, artikelen, boeken en het internet.
Op dit moment combineert zij het moederschap met home-schooling, schrijven, lezingen en ontmoetingsavonden – en het verzamelen van (nog meer) informatie met betrekking tot gezondheid, infectieziekten en vaccins. Haar missie is het voor ouders makkelijker te maken om in de jungle van informatie op o.a. het internet hun weg te vinden. Haar motto: “Moge de keuzes die we maken rondom de gezondheid van onze kinderen bewuste keuzes zijn”.

DF: “In de periode dat ik begon met het geven van lezingen over vaccin-vrij opgroeien probeerde ik wel eens folders op consultatiebureaus neer te leggen. Ik ben daar snel mee gestopt. Mijn folders verdwenen in de prullenbak en het krijsen van de baby’s ging me door merg en been.  In de woorden van een ouder herkende ik de ervaring die ik bedoel: ’Het weten van mijn lichaam gaat zo ver, dat alleen al het beeld van een vaccinatienaald een zeer benauwend gevoel veroorzaakt, dat ik niet kan onderdrukken.’

Hoe zit het met het ‘weten’ van een babylichaampje? Hoe komt het toch dat we vergeten zijn dat een baby een uiterst sensitief en instinctief bewustzijn heeft? En dat het,  zoals een dier, misbruik of gif herkent en daarop reageert. Ik denk dat de tranen van baby’s niet alleen veroorzaakt worden door het ‘prikje’. Ik beluister in hun gekrijs op het consultatiebureau de verontwaardiging over het verstoren van de integriteit van hun systeem en het verraad van de volwassenen mensheid aan de jongen van hun soort. 

Het onderstaande verhaal gaat over een gezonde moeder die haar baby helemaal kon horen, en over de climax die nodig was het juk van onze culturele conditionering over vaccins af te werpen toen haar dochtertje vier jaar oud was. Dappere vrouwen sta op! Een verhaal over genezing en groei.”
x

* * *
x

Onwaarheden, geweld en intimidatie – nodig om te vaccineren..?!

November 2011 © Seija Beth
x

Mijn dochtertje is gevaccineerd totdat ze de herhalingsprik zou moeten krijgen toen ze vier jaar was. Iedereen om me heen had zijn kinderen gevaccineerd en mijn man geloofde dat dit de juiste stap was; dat we het advies van deskundigen moesten volgen.

Diep van binnen heb ik altijd geweten dat inenten niet O.K. is, maar ik had destijds niet de benodigde kennis om mijn intuïtie te onderbouwen. Ik had geen ervaring met het vinden van informatie op het internet; toen ik een google search deed op ‘gevaren van vaccinaties’ kwamen alle gevaren van ziekten op het scherm! Alles wat ik las deed me verstijven van angst dus, zelfs al wilde ik eigenlijk niet, ik ben er toch in mee gegaan en mijn dochter kreeg de injecties volgens schema.

Elke keer weer een nachtmerrie! De eerste keer heeft ze meteen nadat ze het vaccin toegediend had gekregen drie uur gekrijst. Ze was naakt toen de spuit erin ging en trok direct haar benen op in een fetus-achtige positie, zo verkrampt dat ik haar niet eens kon aankleden! Ik heb daar letterlijk drie uur met haar gezeten totdat ze rustig genoeg was geworden om haar kleren weer aan te trekken. De dokter reageerde amper, ze zei alleen maar: ‘Ja, soms reageren ze zo, vaccins doen een beetje pijn, maar over een paar uur is ze weer helemaal O.K.’ Toen we eindelijk thuis kwamen sliep ze dagen achterheen en was verre van haar gebruikelijke zelf.

Elke keer als we weer naar het consultatiebureau gingen herhaalde dit scenario zich min of meer op dezelfde manier. Soms was ze na haar prik wekenlang nukkig en geïrriteerd – helemaal niet zoals ze normaal was – en meteen na de eerste BMR injectie ontwikkelde ze eczeem; een rode, schrale, droge plek in de binnenkant van haar elleboog in de arm waarin ze geënt was. En haar hele eerste levensjaar had ze vrijwel constant koorts. En als ik tegen de arts mijn bezorgdheid over al deze reacties uitte was het allemaal ‘normaal’. “Soms gebeurt dit, maar kinderen hebben echt vaccinaties nodig anders kunnen ze doodgaan. De nadelen van vaccineren wegen niet op tegen de voordelen”, vertelde ze me keer op keer.

In de tussentijd kregen we ons tweede kind – een zoontje. Het eerste jaar van zijn leven was zwaar voor hem; hij had een zware koliek voor de eerste 9 weken van zijn leven en huilde 5 tot 6 uur per nacht vanwege de krampen. Hij kon ook niet goed zijn melk binnenhouden, wat zich uitte in projectiel overgeven, meerdere keren per dag. Ik dacht: ‘Ik denk er niet aan om hem met al die ziekten in te spuiten als hij het al zo moeilijk heeft’, en besloot zijn vaccinaties twee jaar uit te stellen om zijn immuunsysteem de kans te geven zich op een natuurlijke manier te ontwikkelen. De consultatiebureau-arts was het hier natuurlijk niet mee eens. Ze zei me dat ik zijn leven op het spel zette door de prikken uit te stellen. Ik kwam er niet uit en vroeg me af of ik het vaccinatieschema toch moest volgen of ervoor moest kiezen om alleen een paar prikken te geven.

Er was nog meer wat me zorgen baarde. Ik sprak uit dat ik de BMR injectie niet vertrouwde vanwege het verband met autisme en ook dat ik een onveilig gevoel had over vaccins in het algemeen. Er werd mij verteld dat het verband met autisme ‘niet aangetoond’ was en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Wetend wat ik nu weet over de Engelse arts Andrew Wakefield en zijn onderzoek met betrekking tot vaccins en autisme ben ik veel meer geneigd de bevindingen van Andrew Wakefield te geloven dan het huidige medische standpunt. Alles pleitte in zijn voordeel en hij had geen enkel financieel belang of zelfs maar carrièrewinst te behalen met het publiceren van zijn bevindingen.

Ik vroeg of ik alleen de vaccinatie tegen meningitis zou kunnen krijgen omdat ik het zelf een keer gehad heb en bezorgd was hierover omdat het meer en meer in kleinere kinderen voor lijkt te komen. Er werd me verteld dat de prikken niet werken tenzij ik ze allemaal zou geven volgens het schema en dat aparte vaccinaties niet mogelijk zijn. Wat een onzin! Weer, wetende wat ik nu weet over vaccinaties kan ik niet geloven dat me dit verteld werd door iemand die vaccins toedient. Ze was duidelijk meer gefocust op het toedienen van de prikken dan op het vertellen van de waarheid!

In die tijd had ik niet de kennis om in discussie te gaan maar ik heb haar niet toegestaan me uit mijn wens om de vaccins uit te stellen te manipuleren. Maar ik stond onder grote druk. Terwijl de meeste mensen een verpleegkundige te zien kregen tijdens de routine bezoeken, moest ik elke keer naar de arts die trachtte me een rot gevoel te geven over het uitstellen van de vaccins waardoor ik mijn baby ‘onnodig risico liet lopen’.

Toen werd mijn dochter 4 jaar en moest haar herhalingsprikken krijgen. Ik had nog steeds geen beslissing kunnen maken en voerde een innerlijke strijd met mijzelf. Weer oefende iedereen om mij heen een hoop emotionele druk op mij uit om haar te laten vaccineren, met name mijn man en mijn familie.

Ik probeerde mijn dochter zachtjes voor te bereiden op wat haar te wachten stond maar ze trapte en schreeuwde zo hard als ze kon en was niet bereid mee te werken. Ik kon zien dat de arts geïrriteerd raakte en ze zei me dat ik mijn dochter onder controle moest houden zodat ze de injectie kon toedienen. Alles in me zei: ‘Dit is zo verkeerd’. Ik voelde me vreselijk; ik moest mijn kind fysiek overmeesteren en haar vastklemmen terwijl ze tegen me gilde: ‘Mama, hou haar tegen, mama nee, nee, niet doen!’ De naald stak al in haar arm, maar viel op de grond nog voordat het vaccin ingespoten was. Mijn dochter was hysterisch en ik voelde me afschuwelijk dat ik haar dit aandeed.

Wake-up call
Dit incident was mijn wake-up call. Mijn moeder instinct werd eindelijk wakker en ik pakte mijn kind op en zei:  ‘Ze krijgt geen vaccin. Hier houdt ze voor haar leven nachtmerries aan over en dat ga ik haar niet aandoen.’ De dokter was woedend – ze zei dat ze de prik moest hebben, en dat ze niet de deur uit zou gaan zonder. De naald had al in haar arm gezeten dus kon niet meer gebruikt worden voor een ander kind en vaccins kosten veel geld dat ze niet van plan was te verspillen. Het kon me geen bal schelen – genoeg is genoeg – mijn kind kreeg géén vaccin.

Een tijdje later kwam ik Door tegen; ik moest wat kopieën ophalen die haar man voor me gemaakt had en we raakten aan de praat over vaccins. Voor de eerste keer hoorde ik dat iemand haar kinderen niet gevaccineerd had! Ik herinner me dat we aan haar keukentafel een uur gepraat hebben en ik enorm veel te weten kwam over vaccins. Daarna heb ik mijn man meegenomen naar een van haar lezingen en zijn we beiden het onderwerp grondig gaan bestuderen.
Hoewel ik erin toegestemd heb dat mijn dochter ingeënt werd, had ik meteen vanaf het begin het gevoel dat vaccineren niet O.K. is, maar ik had niet de kennis om dat te staven, noch steun om me heen. Nu vonden mijn man en ik informatie die klopte als een bus met onze ervaring. We besloten dat we het beste ‘worst case scenario’ moesten kiezen, waar we mee zouden kunnen leven. Nu ik weet wat voor vreselijke bijwerkingen vaccins kunnen veroorzaken, zou ik geen verantwoordelijke moeder meer zijn als ik nog langer door zou gaan met tegen mijn diepere gevoel in te gaan.

Ik voel wel dat het een enorme verantwoordelijkheid is om niet te vaccineren. Als je wel ent ga je met het systeem mee dus als er iets fout gaat wordt dit geaccepteerd. ‘Oh, het vaccin werkte niet goed, een ander type virus, slechte partij etc., maar als je kind niet gevaccineerd is en er zou iets gebeuren zouden wij er de schuld van krijgen. Dit kan een behoorlijk overstelpend gevoel zijn, dus ik heb niet alleen zeer uitgebreid onderzoek gedaan naar vaccins maar ook naar de ziekten waartegen we vaccineren. Niet alle ziekten zijn zo erg als men ons wil doen geloven en de realiteit dat onze kinderen serieus door een ziekte beschadigd zouden worden of het zelfs maar zouden oplopen is zeer klein.

De trieste realiteit is dat het hele vaccinatieverhaal een hypocriete farce is die vooral veel geld oplevert! Ik kan nog steeds amper geloven dat er geen onafhankelijke onderzoeken gedaan worden of dat er geen officiële vergelijking bestaat tussen gevaccineerde en ongevaccineerde kinderen. Deze miljarden verdienende farmaceutische bedrijven hebben veel te veel te verliezen bij het open en eerlijk zijn over de ware aantallen van vaccinfalen en onherstelbare schade die erdoor veroorzaakt wordt. Talloze keren hebben we gezien dat er financiële banden bestaan tussen farmaceutische bedrijven en de hooggeplaatste heren die ons bijvoorbeeld waarschuwen voor de komende pandemie.

Ik heb alleen de gezondheid, het welzijn en leven van mijn kinderen op het oog. Ik heb een zeer holistische kijk op de gezondheid van mijn familie en geloof dat de beste manier om mijn gezin te beschermen tegen ziekte is; goed te eten, actief te blijven, frisse lucht, een gezonde geest met min mogelijk stress en trachten toxische stoffen uit onze voeding te houden (ik ben daar nog steeds niet helemaal over uit maar leer elke dag bij).

Voor mij was het een gigantische les als moeder. Ik ben tegen mijn intuïtie ingegaan en heb mijn vertrouwen gegeven aan de zogenaamde ‘deskundigen’. Als mijn dochter op een dag één van de vele gezondheidsproblemen ontwikkeld die met de giftige stoffen die in vaccins zitten geassocieerd worden, zal ik me daarvoor verantwoordelijk voelen – zonder twijfel. Dat is gewoon iets waar ik mee te leven heb. Het enige dat ik nu kan doen is over mijn ervaring praten, want als ik iemand gehad had die me in mijn intuïtie had kunnen ondersteunen toen ik net moeder werd, had het allemaal een totaal ander verhaal geweest, dat is zeker.

Seija Beth,

Amsterdam

* * *