Het verhaal van Chris Hedges, journalist en mens….

De auteur van het artikel/de column hieronder, Christopher Lynn Hedges, is een alom gerespecteerd Amerikaans journalist. Daarnaast auteur, commentator en Presbyteriaanse dominee. Hedges is de zoon van een presbyteriaanse dominee en werd op 18 september 1956 geboren in St. Johnsbury, Vermont. Hij worstelde ook en deed aan atletiek. Hij richtte een ondergrondse krant op die door de schoolautoriteiten werd verboden en waarvoor hij een proeftijd kreeg.

Hedges studeerde af aan de Colgate University met een BA in Engelse Literatuur en behaalde daarna een Master of Divinity (MDiv) aan de Harvard University. Tijdens zijn studie aan Harvard woonde hij in de achterstandswijk Roxbury in Boston waar hij een kleine kerk leidde. Hij was ook lid van het Greater Boston YMCA boksteam. In 2009 ontving hij een eredoctoraat van Starr King School for the Ministry in Berkeley, Californië.

Hedges begon te werken als freelance journalist, schreef voor kranten als ‘The Washington Post’ en versloeg de Falklandoorlog, en de oorlogen in El Salvador, Nicaragua en Guatemala van 1983 tot 1988. In 1988 nam Hedges een sabbatical om Arabisch te studeren. In 1989 werd hij hoofd van het Midden-Oosten Bureau van ‘The Dallas Morning News’.

Hedges werd in 1990 aangenomen door The New York Times. Hij versloeg de eerste Golfoorlog voor de krant, waar hij weigerde deel te nemen aan het militaire poolsysteem dat de bewegingen en verslaggeving van journalisten aan banden legde. (‘embedded journalism’) Hij werd gearresteerd door het Amerikaanse leger en zijn perskaart werd ingetrokken, maar hij bleef de militaire beperkingen trotseren om buiten het poolsysteem verslag te doen.

Hij ging Koeweit binnen met het Amerikaanse Korps Mariniers. Na de oorlog werd hij in Basra gevangen genomen door de Iraakse Republikeinse Garde tijdens de sjiitische opstand. Na een week werd hij vrijgelaten. Hedges werd in 1991 benoemd tot hoofd van het Midden-Oosten Bureau van de krant.

Zijn verslaggeving over de wreedheden van Saddam Hoessein in de door Koerden bezette delen van Noord-Irak, leidde ertoe, dat de Iraakse leider een premie uitloofde voor iedereen die hem zou doden, samen met andere westerse journalisten en hulpverleners in de regio. Verschillende hulpverleners en journalisten, waaronder de Duitse verslaggeefster Lissy Schmidt, werden vermoord en anderen raakten zwaar gewond.

Hedges werd in 1995 hoofd van het Balkanbureau van The New York Times en deed verslag vanuit de belegerde stad Sarajevo. Later versloeg hij de oorlog in Kosovo. Hij en zijn fotograaf, Wade Goddard, waren de eerste journalisten die meereisden met gewapende eenheden van het Kosovo Bevrijdingsleger (KLA) aan het begin van de opstand tegen de bezetter, de Serviërs. Tijdens het academische jaar 1998-1999 was Hedges een Nieman Fellow aan Harvard University waar hij klassieke talen studeerde.

Na 9/11 werd Hedges naar Parijs gestuurd waar hij verslag deed van Al-Qaeda in Europa en het Midden-Oosten. In 2002 maakte hij deel uit van een team verslaggevers voor The New York Times dat een Pulitzer Prize won voor de verslaggeving van de krant over wereldwijd terrorisme. Datzelfde jaar won hij een Amnesty International Global Award voor mensenrechtenjournalistiek.

In 2012, nadat de regering Obama de National Defense Authorization Act, of NDAA, had ondertekend, klaagde Hedges leden van de Amerikaanse regering aan, met de bewering dat sectie 2021 van de wet ongrondwettelijk presidentiële autoriteit voor onbepaalde opsluiting zonder habeas corpus toestond. Later sloten activisten als Noam Chomsky en Daniel Ellsberg zich aan bij deze aanklacht ‘Hedges v. Obama’.

In mei 2012 oordeelde rechter Katherine B. Forrest van het zuidelijke district van New York dat de antiterrorismebepaling van de NDAA ongrondwettelijk is. De regering-Obama ging in beroep tegen de uitspraak en deze werd vernietigd. Hedges diende een verzoekschrift in bij het Amerikaanse Hooggerechtshof om de zaak te horen, maar het Hooggerechtshof weigerde certiorari in april 2014. Het tekent het diep-menselijke karakter van Chris Hedges; journalist, auteur, maar voor alles.. MENS.

* * *

x

Het verhaal van Chris Hedges, journalist en mens….

2023 © deze versie WantToKnow.nl/be

x

Ik zit in de studio van Al Jazeera’s Arabische dienst te kijken naar een live feed vanuit Gaza Stad. De verslaggever van Al Jazeera in het noorden van Gaza moest vanwege de hevige Israëlische beschietingen evacueren naar het zuiden van Gaza. Hij liet zijn camera achter. Hij richtte hem op het Al-Shifa ziekenhuis, het grootste medische complex van Gaza. Het is nacht. Israëlische tanks vuren rechtstreeks op het ziekenhuis. Lange horizontale rode flitsen. Een doelbewuste aanval op een ziekenhuis. Een opzettelijke oorlogsmisdaad. Een opzettelijke massamoord op de meest hulpeloze burgers, inclusief de allerzieksten en baby’s. Dan valt het beeld weg.

We zitten voor de monitoren. We zwijgen. We weten wat dit betekent. Geen stroom. Geen water. Geen internet. Geen medische voorraden. Elk kind in een couveuse zal sterven. Elke dialysepatiënt zal sterven. Iedereen op de intensive care zal sterven. Iedereen die zuurstof nodig heeft zal sterven. Iedereen die een spoedoperatie nodig heeft zal sterven. En wat gebeurt er met de 50.000 mensen die door de meedogenloze bombardementen uit hun huizen zijn verdreven en hun toevlucht hebben gezocht op het ziekenhuisterrein? Ook daar weten we het antwoord op. Velen van hen zullen ook sterven.

Er zijn geen woorden voor wat we zien.
In de vijf weken van afschuw is dit een van de toppunten van afschuw. De onverschilligheid van Europa is al erg genoeg. De actieve medeplichtigheid van de Verenigde Staten is onbegrijpelijk. Niets rechtvaardigt dit. Niets. En Joe Biden zal de geschiedenis ingaan als een medeplichtige aan genocide. Mogen de geesten van de duizenden kinderen die hij heeft helpen vermoorden hem de rest van zijn leven achtervolgen.

Israël en de Verenigde Staten sturen een angstaanjagende boodschap naar de rest van de wereld. Internationaal en humanitair recht, inclusief de Conventie van Genève, zijn betekenisloze stukjes papier. Ze waren niet van toepassing in Irak. Ze gelden niet in Gaza.

We zullen jullie buurten en steden met bommen en raketten verpulveren.
We zullen moedwillig jullie vrouwen, kinderen, ouderen en zieken vermoorden.
We zullen blokkades opwerpen om hongersnood en de verspreiding van besmettelijke ziekten te veroorzaken.
Jullie, de ‘mindere rassen’ van de aarde, doen er niet toe. Voor ons zijn jullie ongedierte dat moet worden uitgeroeid.
Wij hebben alles. Als jullie proberen iets van ons af te pakken, vermoorden we jullie. En we zullen nooit ter verantwoording worden geroepen.

We worden niet gehaat om onze waarden. We worden gehaat omdat we geen waarden hebben. We worden gehaat omdat regels alleen voor anderen gelden. Niet op ons. We worden gehaat omdat we onszelf het recht hebben toegekend om lukraak af te slachten. We worden gehaat omdat we harteloos en wreed zijn. We worden gehaat omdat we hypocrieten zijn, die praten over het beschermen van burgers, de rechtsstaat en humaniteit terwijl we elke dag honderden mensen in Gaza het leven kosten, waaronder 160 kinderen.

Israël reageerde met verontwaardiging en morele verontwaardiging toen het beschuldigd werd van het bombarderen van het al-Ahli Arabisch christelijke ziekenhuis in Gaza, waarbij honderden doden vielen. Israël beweerde dat het bombardement kwam van een verdwaalde raket afgevuurd door de Palestijnse Islamitische Jihad. Er is niets in het arsenaal van Hamas of de Islamitische Jihad dat de enorme explosieve kracht van de raket die het ziekenhuis trof, had kunnen evenaren.

Degenen onder ons die verslag hebben gedaan van Gaza hebben deze Israëlische trope zo vaak gehoord dat het lachwekkend is. Ze geven Hamas en de Palestijnen altijd de schuld van hun oorlogsmisdaden en proberen nu te beweren dat ziekenhuizen commandocentra van Hamas zijn en daarom legitieme doelwitten. Ze leveren nooit bewijs. Het Israëlische leger en de Israëlische regering liegen alsof ze ademen.

Artsen zonder Grenzen, dat personeel heeft werken in Al-Shifa, gaf een verklaring uit waarin stond dat patiënten, artsen en verpleegkundigen “gevangen zitten in ziekenhuizen die onder vuur liggen”. Ze riepen de “Israëlische regering op om deze niet aflatende aanval op het gezondheidssysteem van Gaza te staken”.
Zo luidde de verklaring:

“In de afgelopen 24 uur zijn de ziekenhuizen in Gaza onderworpen geweest aan meedogenloze bombardementen. Het Al-Shifa ziekenhuiscomplex, de grootste medische faciliteit waar AzG-medewerkers nog steeds werken, is meerdere keren getroffen, waaronder de kraamafdeling en poliklinische afdelingen, met meerdere doden en gewonden tot gevolg”,

“De vijandelijkheden rond het ziekenhuis zijn niet gestopt. MSF-teams en honderden patiënten bevinden zich nog steeds in het Al-Shifa ziekenhuis. AzG herhaalt dringend haar oproep om de aanvallen op ziekenhuizen te stoppen, voor een onmiddellijk staakt-het-vuren en voor de bescherming van medische faciliteiten, medisch personeel en patiënten.”

Drie andere ziekenhuizen in het noorden van Gaza en Gaza-stad zijn omsingeld door Israëlische troepen en tanks, in wat een arts aan Al Jazeera vertelde als een ‘dag van oorlog tegen ziekenhuizen’. Het Indonesische ziekenhuis heeft naar verluidt ook geen stroom meer. Het VN-bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Zaken (OCHA) meldt dat 20 van de 36 ziekenhuizen in Gaza niet meer functioneren.

Het cynisme van Israël en Washington is adembenemend.
Er zijn geen verschillen in intentie. Washington wil alleen dat het snel gebeurt. Humanitaire corridors? Pauzes in de beschietingen? Dit zijn voertuigen om de totale ontvolking van Noord-Gaza mogelijk te maken. Het handjevol hulpvrachtwagens dat door de grens bij Rafah met Egypte mag? Een public relations truc. Er is maar één doel – doden, doden, doden. Hoe sneller hoe beter.

Het enige waar functionarissen van Biden over praten is wat er daarna komt als Israël klaar is met het decimeren van Gaza. Ze weten dat Israëls slachtpartij pas zal ophouden als de Gazanen in het zuidelijke deel van de strook in het open veld leven zonder onderdak en sterven door gebrek aan voedsel, water en medische zorg.

Gaza was voor de Israëlische inval een van de dichtstbevolkte gebieden op aarde. Stel je voor wat er zal gebeuren met 1,1 miljoen Gazanen uit het noorden bovenop de meer dan 1 miljoen in het zuiden. Stel je voor wat er zal gebeuren als besmettelijke ziekten zoals cholera een epidemie worden. Stel je de hongersnood voor. De druk zal toenemen om iets te doen.

En dat iets, hoopt Israël, zal zijn om de Palestijnen over de grens naar de Sinaï in Egypte te duwen. Eenmaal daar zullen ze nooit meer terugkeren. Israëls etnische zuivering van Gaza zal compleet zijn. De etnische zuivering van de Westelijke Jordaanoever zal beginnen.

Dat is de demente droom van Israël.
Om dat te bereiken zullen ze Gaza onbewoonbaar maken. Vraag jezelf eens af, als je een Palestijn in Gaza was en je had toegang tot een wapen, wat zou je dan doen? Als Israël je familie zou vermoorden, hoe zou je dan reageren? Waarom zou je je druk maken over internationaal of humanitair recht als je weet dat het alleen van toepassing is op de onderdrukten, niet op de onderdrukkers? Als terreur de enige taal is die Israël gebruikt om te communiceren, de enige taal die het blijkbaar begrijpt, zou jij dan niet terugslaan met terreur? Israël’s orgie van dood zal Hamas niet verpletteren. Hamas is een idee. En dit idee wordt vooral gevoed met het bloed van martelaren. Israël geeft Hamas een overvloedige voorraad martelaren.

* * *

*